หากในช่วงเช้าของทุกวันอาทิตย์สุดสัปดาห์ ใครได้ผ่านไปผ่านมาบริเวณข้างโรงแรมรัตนโกสินทร์ ริมคลองหลอดคูเมืองเดิม ในซอยเล็ก ๆ ซึ่งเป็นที่ตั้งของชุมชนศิริอมาตย์ ก็จะเห็นคนกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ริมถนนกำลังขะมักเขม้นอยู่ภายใต้ร่มผ้าใบและโต๊ะเหล็ก มีทั้งเด็กมากมายและทั้งผู้ใหญ่อีกหลายคน

และหากได้ลองเดินเข้าไปใกล้ ๆ ก็จะพบชายชราอายุ 72 ปี ที่ยังแลดูแข็งแรงมีสุขภาพดีตรงข้ามกับใบหน้าและสีผมที่ร่วงโรยตามวัย ชายชราผู้เปี่ยมเต็มด้วยเสียงหัวเราะและความหวังดีที่มีเหลือเฟือเจือจานให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ชายชราซึ่งบุคคลผู้ได้สัมผัสจะต้องรัก บุคคลผู้ที่เรียกตนเองว่า “ครูปู่” ซึ่งจะนั่งอยู่ตรงนั้นทุกครั้งพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร...

ทุกวันอาทิตย์เวลา 9 โมงเช้า เหล่าครูอาสาทั้งประจำและครั้งคราวจะเดินทางมารวมกันที่นี่ เพื่อเปิดโรงเรียนสอนพิเศษจำเป็นแก่เด็กด้อยโอกาสในชุมชนศิริอมาตย์ โดยมีครูปู่...หนึ่งในผู้ก่อตั้งโรงเรียนแห่งนี้ คอยพูดคุยทักทายและต้อนรับอาสาสมัครหน้าใหม่หน้าเก่าที่วนเวียนมาด้วยรอยยิ้มและเรื่องราวเล่าขานดี ๆ เพิ่มพูนให้บรรยากาศรอบข้างสดชื่นสวยงามขึ้นอีกมาก

โรงเรียนข้างถนนแห่งนี้ เป็นกิจกรรมหลักของครูปู่หลังเกษียณอายุจากการเป็นครู เพื่อเพิ่มคุณค่าให้ชีวิตช่วงสุดท้ายของชายชราผู้นี้ ... เมื่อครูปู่ได้ผ่านเรื่องราวชีวิตมาจนถึงบั้นปลาย มองโลกตามความเป็นจริงอย่างเบื่อหน่ายและรังเกียจแล้ว แทนที่จะหันหน้าเข้าหาธรรมะตามวิถีที่ผู้ชราจำนวนมาก ทำ แต่กลับหันกลับสู่สังคมและโลกที่โหดร้ายนั้น โดยมาอย่างผู้แก้ปัญหา

โดยสิ่งที่ครูปู่เฝ้าสอนเด็กนักเรียนและอาสาสมัครทั้งหลาย คือ จริยธรรม ... “วิชาการเป็นเรื่องรอง เด็กหาเรียนจากที่ไหนก็ได้ แต่จริยธรรมและความดีต่างหากที่เด็กเหล่านี้ขาด จริง ๆ แล้วเด็กด้อยโอกาสก็ด้อยโอกาสทางจริยธรรมนี่แหล่ะ” เมื่อพูดจบก็ส่งเสียงหัวเราะอย่างแจ่มใสแต่หนักแน่นในหลักการที่ยึดถือ

“สังคมนี้มันเลวร้าย ทั้งที่อยู่ใจกลางเมืองกรุง ข้างสนามหลวง ข้างศาลยุติธรรม แต่จะมีใครรู้บ้างว่าที่นี่แหล่ะเป็นแหล่งเสื่อมโทรมอันดับหนึ่งของประเทศไทย” ครูปู่กล่าวอย่างอารมณ์ดีและไม่สะทกสะท้าน เมื่อถามถึงสาเหตุการตั้งโรงเรียนเล็ก ๆ แห่งนี้ขึ้น “ยังไงเราก็ห้ามคนทำไม่ได้ คนสร้างปัญหาก็สร้างไป เราทำหน้าที่เป็นคนสางก็สางไป” ครูปู่หัวเราะอย่างร่าเริงตบท้าย

“เด็กเหล่านี้มีชีวิตที่น่าสงสาร บางคนต้องไปวิ่งเก็บขยะขาย บางคนแม่ถูกข่มขืน บางคนถูกพ่อแม่ซ้อม โลกของเขามีแต่เรื่องร้าย ๆ สิ่งที่เราให้ได้ก็คงเพียงความหวังดี แค่ให้เขาได้รับรู้ว่าโลกนี้ยังมีคนที่หวังดีกับเขาก็คงพอ” หลักการของครูปู่ที่เหนียวแน่นนี้เองกระมัง ที่ยังคงทำให้โรงเรียนข้างถนนแห่งนี้คงมีเด็กมากมายมาคอยรับความหวังดีของครูปู่ และมีอาสาสมัครหลากหลายมาช่วยส่งต่อความหวังดีนั้นร่วมกัน

โรงเรียนแห่งนี้ยังคงดำเนินไปตามวิถีของมัน ตลอดเช้าวันอาทิตย์นั้นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังเป็นระยะ ๆ ทั้ง ๆ ที่บรรยากาศก็ไม่เอื้ออำนวยต่อการมีโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่บทเรียนและอุปกรณ์การสอนก็ไม่ได้เพียบพร้อมพอจะช่วยเหลือให้วิชาการได้เพิ่มพูนอย่างที่มันควรจะเป็น แต่สิ่งที่ทำให้เกิดความอบอุ่นเล็ก ๆ ใจกลางเมืองกรุงนี้ขึ้นมาได้ ก็คงเป็นด้วยรอยยิ้มจริงใจและแววตาที่เปี่ยมสุขซึ่งไม่ว่าใครก็สามารถรับรู้ได้มากกว่า

นอกจากนั้นแล้ว กิจกรรมอีกกิจกรรมหนึ่งของครูปู่ใจดีผู้นี้ คือ การสัมพันธ์ชุมชน ซึ่งครูปู่ลงพื้นที่กับบริเวณชุมชนใต้ทางด่วนและทางรถไฟ ที่เป็นกลุ่มคนแออัดและแทบไม่มีสภาพชีวิตความเป็นอยู่ใด ๆ โดยครูปู่ใช้วิธีเข้าถึงตัวบุคคลกลุ่มนั้น ๆ เพื่อพูดคุยอย่างเป็นกันเอง รับรู้อย่างเข้าอกเข้าใจมากกว่าแค่เพียงเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่ง และแน่นอนว่ายังคงมีหลักการเดิม คือ การส่งต่อความหวังดี

เมื่อได้เอ่ยถามถึงผลลัพธ์จากสิ่งที่ครูปู่ทุ่มเทลงไป ครูปู่จึงตอบกลับด้วยความหวังว่า “ปัญหามันจะแก้ทั้งหมดไม่มีทางได้อยู่แล้ว แต่เด็กขอทานสิบคน ครูปู่ทำให้เขาเป็นคนดีขึ้นมาได้แค่เพียงสักคนเดียว ก็มากพอแล้ว จริงมั้ยล่ะ?”

เป็นเวลาร่วม 7 ปีด้วยกัน ที่ชายชราผู้นี้อุทิศตนเองเพื่อสิ่งที่คิดว่าถูกต้อง สิ่งที่ได้ยึดมั่น โดยไม่สนใจว่าสิ่งนั้นจะทำให้ใครดูถูกหรือหัวเราะเยาะ
และสิ่งหนึ่งที่ทำให้ครูปู่เดินตามเส้นทางของตัวเองอย่างมั่นคงจนตอนนี้ได้ ก็คงเป็นเพราะเขาไม่ได้มีความหวังเพื่อเปลี่ยนแปลงโลก ไม่ได้หวังให้ปัญหาสังคมได้รับการสะสาง ไม่ได้หวังให้คนกลุ่มใหญ่หันมารับรู้ แต่สิ่งที่ครูปู่ยึดมั่นเพียงว่า...

... “แค่ได้ทำก็พอแล้ว”


*เขียนเมื่อ พฤศจิกายน 2549
(ส่งไปออกรายการคนค้นคนและออกอากาศเมื่อวันที่ 12 ธันวาคม 2550)

---

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2550
Last Update : 6 พฤศจิกายน 2550 18:48:28 น.		3 comments
Counter : 950 Pageviews.
Share Tweet