ภาพ: ละอองฟอง
เจ้าวัชพืชสีขาว ๆ ที่รวมกลุ่มเป็นปุยกลมในสวนหลังบ้านดอกนี้ คงคุ้นชินกันดี ฉันเองก็รู้จักเจ้าดอกกลม ๆ น่ารักนี้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กตัวสูงเท่าต้นของมัน (เว่อร์!) แม่เป็นคนแนะนำให้ฉันรู้จักกับมันเองแหละ และให้เรียนรู้ที่จะเป่าละอองเล่นให้ปลิวไปไกล ๆ ปากเล็ก ๆ ตัวเล็ก ๆ ของฉัน ไม่ว่าดอกจะเล็กแค่ไหนก็เป่าไม่หมดดอกเสียที...
ฉันจึงผูกพันกับมันเป็นพิเศษด้วยความร่าเริงประสาเด็ก จากนั้นมา ไม่ว่าเห็นเจ้าดอกขาว ๆ นี้เมื่อไหร่ ก็เป็นต้องรี่เข้าไปหยิบขึ้นมาเป่าฟู่ ๆ ให้ปลิวไปปลิวมา แล้วก็หัวเราะร่าเริงชอบใจที่เห็นละอองเล็กน้อยหมุนวน ๆ ในอากาศ พยายามจะเป่าให้ฟ่องทั่ว ๆ จนบางทีก็เล่นเสียหมดบริเวณ
แต่พอโตขึ้นมาหน่อย ภาระมากมายกองสุมอยู่ในหัว เห็นเจ้าดอกไม้กลม ๆ นั้นก็ไม่ได้สนใจจะเป่ามันหรือไม่แม้แต่ชายตามองด้วยซ้ำว่ามันขึ้นเต็มไปหมดและกระจัดกระจายมากยิ่งกว่าเดิม
การได้เห็นเจ้าดอกกลม ๆ เล็ก ๆ นี้อีกครั้งพร้อมกับดึงความทรงจำในวัยเยาว์ที่ร่าเริงสนุกสนานกลับมา ก็เหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ เด็ดดอกขาวน้อยขึ้นมาเป่าเล่นตามลมและร่าเริงดีใจที่เห็นมันปลิวไปเรื่อย ๆ อย่างอิสระเสรี
แต่ไหนแต่ไรมา ฉันรู้จักเจ้าดอกไม้นี้ว่า "ชีปะขาว" แล้วก็เรียกมันว่าอย่างนั้นมาตลอด ซึ่งจริง ๆ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ฉันคิดขึ้นเองหรือเอามาจากไหน เพราะคุยกับใครไปก็ไม่เห็นมีใครรู้จักกับฉันและลงทุนเปิด google ก็ไม่ปรากฎผลลัพธ์จากคำว่า "ชีปะขาว" เป็นดอกไม้แห่งความทรงจำของฉันเลยสักเวบเดียว
ครั้นเมื่อจะเอารูปภาพเหล่านี้มาอัพบลอคให้เพื่อน ๆ ดู ก็ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรกันแน่ มืดแปดด้านและบอดใบ้สนิท นั่งจ้องรูปดอกหญ้าจิ๋ว ๆ เหมือนจะเค้นให้ได้คำตอบว่า 'เธอชื่ออะไรกันแน่?' แต่ดอกหญ้าขาวน้อยของฉันมันก็นิ่งเบื้อใบ้เหมือนจะเยาะกลับมาด้วยซ้ำ ว่าเหตุไฉนเราผูกพันกันมานานแล้วยังไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ...ฉันเลยเกิดอาการเสียใจเล็กน้อยกับคำเหน็บแนมของมัน
แต่กระนั้นก็ไม่ย่อท้อ เพราะเชื่อว่าคุณ google จะช่วยฉันให้พ้นวิกฤตนี้ไปได้ จึงลงหัวคิด คิด คิด 'key word' แล้วป้อนข้อมูลลงไปด้วยคำว่า "เป่า ปลิว งอก"
ฉันยิ้มร่าวิ่งกลับมาหาดอกแสนสวยของฉันอีกครั้งแล้วเรียกมันอย่างเต็มปากว่า "DANDELION"...ดอกไม้น้อยยิ้มให้ฉัน 'ในที่สุดเราก็รู้จักกันเสียที'
ส่วนชื่อภาษาไทย พยายามค้นหามากมายแทบจะไม่ปรากฎหรือไม่เป็นที่แพร่หลาย แต่ก็ยังดั้นด้นได้มาด้วยชื่อว่า "หญ้าดอกขาว" ตรงตัว ตรงไปตรงมาดีแท้ แต่ถ้าไปบอกใคร ๆ ก็คงงงไม่ต่างอะไรกับ "ชีปะขาว" เป็นแน่
แต่กระนั้นก็ได้มารู้จักอีกชื่อจากพี่พู่ (JewNid) ที่เรียกว่า "ละอองฟอง" อันทำให้ฉันยิ้มละไมไปกับชื่อหวาน ๆ อย่างนี้และขออนุญาตเอามาเรียกเจ้านี่ว่า 'ละอองฟอง' จึงลองเอาเรียกดอกปุยน้อยดูอีกที เธอยิ้มกว้างอย่างเอียงอายในความถูกใจกับชื่อใหม่น่ารัก ๆ และฝากขอบคุณพี่พู่มา ณ ที่นี้ด้วยเช่นกัน ^^
พอโตขึ้นมา ตัวฉันไม่เล็ก ปากก็ไม่เล็กเหมือนตอนเด็ก ๆ หมายมั่นปั้นปากว่าอย่างไรก็จะต้องลองเป่าให้เจ้ากลมปุยนี้ปลิวหลุดทั้งกลมให้จงใจ ประกอบกับได้ยินความเชื่ออันร่ำลือว่า "หากใครเป่าในพรวดเดียวให้หลุดหมดได้ จะขอพรได้หนึ่งข้อ"
แน่ละ...ประเภทบ้าความเชื่อแบบฉัน ก็ตั้งหน้าตั้งตาเป่า ๆ ๆ ๆ จนหน้าเกือบมืด แต่เป็นการเป่าด้วยความอยากเอาชนะ มากกว่าความสนุกสนานเหมือนวัยเยาว์ หันมามองที่สวนอีกที เจ้าดอกขาว ๆ ก็เกือบจะหมดสวนและทิ้งไว้แต่ซากวิ่น ๆ แหว่ง ๆ ของดอกไม้ที่ไม่สมพรปรารถนา หรือว่าจะเป็นแผนมารยาของดอกไม้เล็ก ๆ ที่คิดขึ้นมาแล้วป่าวประกาศไปยังโลกมนุษย์ให้ช่วยกันขยายพันธุ์ตัวเองก็เป็นได้
ว่าแล้วก็เลยหยุดเป่า (เพราะวิงเวียน) ไม่อยากจะให้ดอกไม้น้อยสมหวังไปกว่านี้เพราะจริง ๆ แล้วเจ้า 'แดนดีไลอ้อน' ก็คือ วัชพืชดี ๆ นี่เอง แต่เป็นวัชพืชที่ไม่ได้ก่อความเสียหายอะไร แค่รกหูรกตาและไม่ได้ทำให้สวนหลังบ้านเชียวชอุ่มโล่งตาเท่านั้นเอง หากใครชอบสีขาว ๆ ปุย ๆ จะไม่กำจัดไปก็ไม่มีใครว่า ซึ่งบางที สวนสีขาว ๆ ด้วยทุ่งแดนดีฯก็สวยกว่าทุ่งเขียว ๆ ของหญ้าเป็นไหน ๆ
และถ้าจะถอนแล้วมาทำประโยชน์ เจ้า 'ละอองฟอง' นี้ก็มีประโยชน์มหาศาลในทางสมุนไพรเช่นกัน ทั้งราก ดอก ใบ เม็ด เอามาทำกาแฟ ทำแยม เป็นวิตามิน รักษาโรค เลิกบุหรี่ ย้อมผ้า กันยุง! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...
เจ้าละอองฟองน้อยนี้ จริง ๆ ได้ชื่อว่าเป็นดอกไม้นักผจญภัยเลยทีเดียว (มันภูมิใจใหญ่แล้วล่ะ) บางทีนั่ง ๆ อยู่ในบ้าน มีลมปลิวมาวูบหนึ่ง ก็มีละอองขาว ๆ ปลิวมาตกให้ได้เป่าเล่น ละอองมากมายปลิวกระจายไปทั่วแล้วแต่ว่าลมจะมาทางไหน พัดพาไปทางไหนและไปตกลงตรงไหน โดยมีจุดมุ่งหมาย คือ ดินอันเป็นสถานที่ที่สามารถงอกงามได้ ถ้าไปไม่ถึงจุดหมายก็ไม่หยุดบิน ระหว่างเดินทางไปก็เก็บเกี่ยวเรื่องราวระหว่างทางอย่างเพลิดเพลินสนุกสนาน และเมื่อถึงที่หมายก็เติบโตขึ้นง่าย ๆ กลายเป็นดอกไม้ที่สวยงามและอ่อนโยนพร้อมจะขยายพันธุ์ต่อไป
ชีวิตเราก็ควรเอาอย่างเจ้าละอองฟองเหมือนกัน ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ ไม่เหน็ดเหนื่อยง่าย แต่ไม่เร่งรีบ และยังคงไว้ซึ่งความเข้มแข็ง ทรหดและสามารถเติบโตได้ง่ายอย่างงดงามไม่ว่าที่ใดก็ตาม...
สู้ ๆ นะ...เจ้าละอองฟอง...
แถมท้าย : รู้ไหมว่า? ดอกแดนดีไลอ้อนหรือแดนดีเลี่ยนจริง ๆ แล้วมีสีเหลือง พอบานเต็มที่และเหี่ยวลง กลีบจะลู่ข้าง ๆ และเกสรจะกลายเป็นปุยสีขาว ๆ พร้อมจะปลิวไปงอกตามที่ที่ตกลงไปและขยายพันธุ์ใหม่ทันที
ว่าแต่ว่า...มีใครเรียกน้องแดนดี้ว่า "ชีปะขาว" เหมือนที่เราเรียกหรือเปล่าคะ? |
ขอบคุณ google เพื่อนคู่คิดยามยาก
ขอบคุณบลอคคุณ Ninie แห่งบลอคแก๊งค์ มีข้อมูลดอกแดนดีฯมากมาย
ขอบคุณข้อมูลจากอินเตอร์เนทต่าง ๆ มากมายสุดแต่คุณกูเกิ้ลพาไป
| Create Date : 22 กรกฎาคม 2551 |
| Last Update : 29 กรกฎาคม 2551 7:27:39 น. |
|
72 comments
|
| Counter : 16996 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
ค่อยมาอ่าน กลัวไม่ได้หน้า