::กาแฟถ้วยนั้น:: กาแฟร้อนหวานจัดที่เหลืออยู่เพียงก้นถ้วยเย็นชืดลงไปแล้ว... ฉันเอามือกุมถ้วยเพื่อหวังจะขอความร้อนที่แทบไม่เหลืออยู่ของมันให้ไออุ่นมาช่วยบรรเทาความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศในร้านกาแฟใจกลางเมือง กลิ่นกาแฟจากเครื่องทำกาแฟโชยให้ได้กลิ่นหอมอย่างต่อเนื่องจากลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาและสั่งกลับออกไป น้อยคนนักจะใช้เวลาละเลียดกาแฟที่มีอย่างอ้อยอิ่ง บางทีก็อาจจะเหมือนความสัมพันธ์ในชีวิตก็ได้ ที่เพียงเดินเข้ามาแล้วก็เดินผ่านออกไปเมื่อได้รับประโยชน์ที่ต้องการครบถ้วนแล้ว ฉันคิด ฉันถอนหายใจให้กับความคิดตัวเอง กระชับผ้าคลุมสีน้ำตาลลายอาหรับผืนโปรดให้กระชับตัว เพราะรู้ว่าไม่อาจหาความอุ่นจากถ้วยกาแฟถ้วยนั้นได้อีกต่อไปแล้ว ยิ่งฟ้ากำลังมัวซัวเหมือนฝนจะลงเม็ดอย่างนี้ยิ่งพาลทำให้เครื่องปรับอากาศพ่นลมแรงมากยิ่งขึ้น (อย่างน้อยก็ในความรู้สึกฉัน) ฉันเหม่อมองออกไปนอกกระจกบานใหญ่ของร้าน ภายนอกจัดตกแต่งด้วยต้นไม้ดอกไม้ให้ดูร่มรื่นเย็นตา แต่ที่จริงหารู้ไม่ว่า เมื่อมองทะลุม่านไม้เหล่านั้นออกไป มันก็คือเมืองใหญ่ ๆ ที่สับสนวุ่นวาย เต็มไปด้วยมลพิษและไอเสีย ต้นไม้เหล่านี้ก็แค่ปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ และเรา (คนที่ชอบมานั่งร้านกาแฟบรรยากาศดี) ก็กำลังหลอกตัวเองด้วยอะไรบางอย่างเช่นกัน เสียงบรรเลงเปียโนเพลง Canon ดังคลอไปกับเสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งประตูที่ส่งเสียงดังตลอดเวลา ทั้งเมื่อคนที่เข้ามาและเดินกลับออกไป เป็นเวลา 3 ชั่วโมงกับกาแฟร้อนหนึ่งถ้วยที่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนทั้งนั้น วันนี้ฉันอยากนั่งเฉย ๆ นิ่ง ๆ ไม่ต้องเจอใคร ไม่ต้องรับโทรศัพท์ใคร ไม่ต้องอ่านหนังสือเล่มไหน และไม่ต้องขับรถไปไหนทั้งนั้น แต่แล้วความตั้งใจฉันก็ไม่ได้เป็นไปตามคาดสักเท่าไหร่... "กาแฟหมดแล้ว จะรับอีกสักถ้วยไหมล่ะคะ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมากจากด้านหลัง ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์การคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฉันหันไปมองก็พบหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาคุ้นเคย ไม่ใช่พนักงานร้าน ไม่ใช่เพื่อนฉัน ฉันนึกไม่ออกว่าเธอเป็นใครและเคยเจอเธอที่ไหน แต่ฉันรู้สึกเหมือนรู้จักกับเธอมานานแสนนาน "ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ" ฉันยิ้มอย่างมีมารยาทและตอบหญิงสาวคนนั้นกลับไปอย่างตัดบทสนทนา แต่เธอกลับเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามฉันอย่างวิสาสะ ฉันผงะเล็กน้อยที่เธอเสียมารยาทอย่างนั้น ทั้งที่โต๊ะตัวอื่นก็ว่างเต็มร้านทำไมเธอต้งมานั่งโต๊ะเดียวกับฉันด้วย แต่ก่อนจะอ้าปากถามอะไรเธอออกไป พนักงานที่ร้านก็นำกาแฟของเธอมาเสิร์ฟให้ มันเป็นคาปูชิโน่ปั่นใส่วิปครีม(ราดคาราเมล) เธอยิ้มให้พนักงานร้านอย่างน่ารักและกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ฉันรู้สึกถูกชะตาเธอแปลก ๆ แต่กระนั้นก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยเจอเธอที่ไหน เรานั่งเงียบกันอยู่สักพัก เธอดูมีความสุขกับวิปครีมและคาราเมลของเธอพอสมควร เหมือนว่าเธอจะไม่ได้สนใจฉันที่กำลังทำหน้างงงวยและประหลาดใจในหญิงสาวแปลกหน้าที่จู่ ๆ ก็เดินมานั่งด้วยกันโดยไม่ได้ขออนุญาตแบบนี้ แต่เธอก็ยังเงยหน้าจากการจัดการกับวิปครีมของเธอมาส่งยิ้มให้ฉันเป็นพัก ๆ เป็นรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตร สดใส ไร้เดียงสา เป็นยิ้มที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยอีกเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าเธอเป็นใครอยู่ดี ฉันจึงปล่อยเลยตามเลยโดยไม่คิดจะถามอะไรเธออีก พลางคิดว่า การที่มีคนมานั่งเป็นเพื่อนในวันฟ้าหม่น ๆ เหงา ๆ แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ "วันนี้อากาศดีนะ เธอว่าไหม" หญิงสาวคนตรงหน้าฉันพูดขึ้น ว่าแล้วเธอก็วางมือจากวิปครีมและคาปูชิโน่ที่หมดไปครึ่งถ้วย เอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้สบาย ๆ ทำตัวสนิทสนมคุ้นเคยเหมือนเป็นเพื่อนเก่าแสนนานหรือไม่งั้นก็เหมือนว่าเรานัดกันไว้อย่างดิบดีในบ่ายวันนี้ "คนกินกาแฟเยอะดีด้วยล่ะ ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะมีคนเข้า ๆ ออก ๆ เยอะขนาดนี้ ถ้าความสัมพันธ์ในชีวิตมีเยอะแยะแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ รู้สึกไม่โดดเดี่ยวดี" ฉันรู้ดีว่าไม่ค่อยเห็นด้วยกับประโยคหลังของเธอเท่าไหร่ แต่เลี่ยงจะพูดถึงมันไป "ฉันว่าวันนี้มันน่าหดหู่ออก ฝนจะตกก็ไม่ตกสักที แถมแอร์ก็หนาวด้วย" ฉันตอบเธอไปเหมือนคนบ่นพึมพำและเริ่มทำตัวสบาย ๆ ขึ้นเมื่อเห็นเธอทำตัวสบาย ๆ "เธอน่ะ ไม่หนาวบ้างเหรอ กินกาแฟเย็น ๆ แบบนั้น ใส่เสื้อตัวบางเสียด้วย" ฉันพูดเหมือนพี่สั่งสอนน้องเพราะเมื่อพิจารณาแล้วรู้สึกว่าเธอดูเด็กกว่าฉันนิดหน่อย "ก็ฉันชอบนี่นา กาแฟเย็น ๆ อย่างนี้ ไม่เห็นต้องไปคิดเลยว่าอากาศจะเป็นยังไง ในเมื่อชอบซะอย่าง ก็จะกินละ" ว่าแล้วเธอก็ยิ้มขัน ๆ และดูดกาแฟเย็น ๆ อีกหนึ่งคำ "เธอเองมากกว่า เธอก็ชอบกาแฟเย็นไม่ใช่เหรอ มานั่งกินกาแฟร้อนชืด ๆ เป็นคนแก่ไปได้ มา...ฉันเลี้ยงอีกแก้วดีกว่านะ กินด้วยกันอร่อยกว่า ดีกว่าให้เธอมานั่งมองเฉย ๆ" ว่าแล้วเธอก็ลุกไปสั่งคาปูชิโน่เหมือนเธอเด๊ะอีกหนึ่งแก้วโดยที่ฉันยังไม่ทันได้มีโอกาสคัดค้าน ลักษณะการพูดคุยของเธอยิ่งทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยมากยิ่งขึ้น ฉันเริ่มแน่ใจว่าฉันต้องรู้จักเธอจากไหนสักที่ แต่ฉันก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่ารู้จักเธอได้อย่างไร อีกไม่นานพนักงานเสิร์ฟคนเดิมก็เอากาแฟเหมือนกันเด๊ะอีกแก้วมาวางตรงหน้าฉัน และก็เป็นหญิงสาวคนตรงข้ามที่กล่าวขอบคุณและยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย "ว่าแต่เธอ มานั่งเหงาอยู่ในร้านกาแฟคนเดียวแบบนี้ทำไมเหรอ" เธอถามฉันขึ้นเมื่อเห็นฉันเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง "ไม่เห็นสดใสสมกับเป็นเธอเลย" ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอหลังจากเธอพูดประโยคหลังขึ้นมา เธอหมายความว่ายังไงกันว่าฉันต้องเป็นคนสดใสอย่างนั้นหรือ? "ก็ฉันเหงา" ฉันตอบออกไป รู้สึกไว้ใจเธออย่างประหลาด "เหงาเหรอ...อืมมม...ฉันก็เหงาเหมือนกันนะ" ว่าเสร็จเธอก็ยิ้มน่ารัก ๆ ตามแบบเธอ "เธอน่ะเหรอเหงา ไม่เห็นเหมือนคนเหงาเลย" "แล้วคนเหงานี่ต้องทำหน้ามุ่ย ๆ แบบเธอทุกคนเลยหรือยังไง" เธอหยุดนิดหนึ่ง "ฉันว่าคนทุกคนก็เหงากันทั้งนั้นแหละนะ แม้แต่จะมีเพื่อน หรือว่ามีแฟนก็เถอะ ความเหงาไม่ได้เลือกว่าจะอยู่กับคนที่อยู่คนเดียวสักหน่อย เธอว่าไหมละ" เธอพูดลอย ๆ แต่คำพูดลอย ๆ ของเธอทำให้ฉันคิดตาม "แล้วฉันก็เหนื่อยด้วยนะ" ฉันหยิบคาปูชิโน่เย็นใส่วิปครีม(ราดคาราเมล)ขึ้นมาดูดอย่างเลื่อนลอย ทันทีที่กาแฟเย็น ๆ สัมผัสลิ้น ฉันรู้สึกอบอุ่นร่างกายและสดชื่นอย่างประหลาด ไม่เห็นจะต้องพึ่งกาแฟร้อน ๆ อย่างที่เธอว่า "เหนื่อยเหรอ...อืมมม...ทั้งเหนื่อยทั้งเหงาเลย เธอนี่น่าสงสารจัง" เธอพูดเหมือนบ่นไปเรื่อยมากกว่า "ฉันรู้สึกเหนื่อย ๆ ยังไงไม่รู้ เหนื่อยใจน่ะ เธอเป็นเหมือนฉันอีกหรือเปล่าละ" "ฉันเหงานะ แต่ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไหร่ ฉันรู้สึกว่าโลกนี้มีอะไรเยอะแยะเลย ยิ่งทำอะไรมาก ๆ ก็ยิ่งได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น" เธอพูดด้วยสายตาเป็นประกาย แต่ฉันหัวเราะขันหนึ่งที "หึหึ...เธอนี่มองโลกในแง่ดีชะมัด" ฉันยิ้มเยาะ "ว่าไปแล้ว ฉันก็เคยเป็นเหมือนเธอนะ มองโลกสดใส ไม่คิดอะไรมาก และอยากเรียนรู้ตลอดเวลาน่ะ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกแก่ ๆ ไม่เห็นอยากจะทำอะไรสักอย่าง เบื่อหน่ายไปหมด ไม่รู้สึกว่าอะไรสวยงามอีกต่อไป" เป็นประโยคที่ฉันพูดยาวที่สุดตั้งแต่คุยกับเธอมา กาแฟถ้วยนั้นของฉันเริ่มพร่องลงไปนิดหน่อย "เธอไม่ค่อยไว้ใจใครเหมือนเมื่อก่อนแล้วสินะ?" "อืมมม...ทำนองนั้นน่ะ" ฉันเริ่มมีบทสนทนาเหมือนคุยกับเพื่อนเก่าแก่คุ้นเคยอย่างไม่รู้ตัว "จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าไว้ใจมันทำกันยังไง" ว่าแล้วฉันก็หัวเราะเยาะตัวเอง "แล้ว...เธอไม่เชื่อในความรักแท้จริงอีกแล้วเหรอ?" เธอทำหน้าคาดหวังเล็กน้อยจากฉัน ฉันมองหน้าเธอจริงจัง เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นดวงตาเธอชัด ๆ "ฉันเคยเชื่อเรื่องอย่างนั้นด้วยเหรอ?" คำพูดฉันหนักแน่นและหมายความตามที่พูดจริง ๆ ฉันว่าฉันเห็นหญิงสาวคนนั้นน้ำตาคลอหน่วย แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวังในตัวฉัน แต่หยดน้ำตาก็หายไปอย่างรวดเร็ว ส่วนความผิดหวังยังส่อให้เห็นชัดทั้งดวงหน้า "ฉันเสียใจจัง" เธอพูดง่าย ๆ อย่างตรงไปตรงมา แล้วเราก็เงียบกันอยู่พักหนึ่ง วิธีการร้องไห้และกลบเกลื่อนของเธอทำให้ฉันรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอีกแล้ว แต่ก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเธอเป็นใคร ฉันรู้ดีว่าที่ผ่านมา ฉันทำความสัมพันธ์หล่นหายไประหว่างทางเยอะเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่าจะมีใครบางคนที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยมากขนาดนี้หล่นหายไปโดยที่นึกไม่ออกแบบนี้...ฉันเริ่มรู้สึกว่าฉันนี่เป็นมนุษย์ที่ดำเนินความสัมพันธ์ได้ห่วยจริง ๆ! "เธอมองตัวเธอเป็นยังไงล่ะตอนนี้" เธอเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากกาแฟของเธอไม่ได้ถูกแตะต้องแต่ของฉันกลับพร่องไปกว่าครึ่งแก้ว "อืมมม...ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้ถามตัวเองมานานแล้วนะ" ฉันตอบไป "ก็ฉันถามเธออยู่นี่ไง" "เป็นเหมือนเอสเปรสโซ่มั้ง" ฉันตอบไปงั้น ๆ "ขม ดำ หม่นและร้อน" "ฮ่า ๆ ๆ ๆ 'ขม ดำ หม่นและร้อน' งั้นหรือ" เธอหัวเราะออกมาอย่างเปิดเผย "ไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่ามันเป็นยังไง แต่มันดูหดหู่ชอบกล เธออยากรู้ไหมละว่าฉันมองตัวเองยังไง" เธอหยุดนิดหนึ่งแววตาสดใสขึ้นมา "เหมือนคาปูชิโน่ใส่วิปครีม(ราดคาราเมล)แก้วนี้แหละ หอม หวาน มัน น่าค้นหา เมื่อได้กินก็อยากกินอีก ฮี่ฮี่" เธอพูดแบบร่าเริงและภูมิใจในตัวเอง "ฉันไม่เห็นว่าคาปูชิโน่มันจะน่าค้นหาตรงไหนเลย มีแต่จะทำให้อ้วนน่ะสิ เลี่ยนแล้วก็ไม่มีประโยชน์ต่อร่างกายเลย" ฉันพูดแบบขัดเธอ แต่ก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ "นี่เธอ เวลาเธอยิ้มน่ะ สดใสมากรู้ไหม" เธอยิ้มให้ฉัน "ฉันอยากเห็นเธอยิ้มเหมือนเมื่อก่อนนะ ตอนที่ไม่คิดอะไรมากแม้ว่าจะมีเรื่องให้คิดเยอะมาก ตอนที่ยังมองโลกสดใสแม้จะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย ตอนที่เธอยังเป็นคาปูชิโน่เย็นเหมือนฉันน่ะ...ว่าแต่เธอว่าความรักคืออะไร" ฉันหยุดคิดนิดหนึ่งกับคำถามที่เธอถาม ชักเริ่มสนุกกับการสนทนาเสียแล้ว (แม้จะยังนึกไม่ออกก็ตามว่าเธอคือใคร) "ฉันว่า มันก็คือการที่คนสองคนมีประโยชน์อะไรบางอย่างเอื้อต่อกันน่ะสิ ไม่ได้หมายความในแง่ร้ายนะ แค่พูดตามความเป็นจริง...หากว่าคนหนึ่งไม่รู้สึกว่าอีกคนตอบแทนอะไรที่ต้องการได้แล้ว ก็หมดรักเท่านั้นเอง ความรัก ก็แค่การทำถูกใจกันและกันน่ะฉันว่า" ฉันคิดว่าเธอคงจะเสียใจกับการมองโลกในแง่ร้ายของฉัน แต่เปล่าเลย เธอกลับหัวเราะขึ้นมา "ฮ่า ๆ ๆ...เธอนี่ สมเป็นเอสเปรสโซ่จริง ๆ นะ" .................... .............. ................... บทสนทนายังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ในร้านกาแฟน่ารักร้านนั้น แม้ฝนจะตกพรำลงมา แต่ฉันว่ามันก็สวยดีไปอีกแบบ การกินกาแฟเย็น ไม่ได้ทำให้หนาวขึ้นสักหน่อย แต่กลับทำให้อุ่นใจเพราะได้กินอะไรที่ชอบ แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยังนึกไม่ออกอยู่ดีว่าเธอเป็นใคร! รู้แต่ว่าฉันคุ้นเคยเหลือเกิน เหมือนว่าเธอเป็นฉันในอดีตอย่างนั้นแหละ... ฉันเดินไปจ่ายเงินที่เค้าน์เตอร์ "ทั้งหมดมีสามแก้วนะคะ เอสเปรสโซ่หนึ่ง คาปูชิโน่เย็นใส่วิปครีม(ราดคาราเมล)สองนะคะ" เธอยิ้มหวานมาให้ฉัน "หืมมมม?" ฉันทำเสียงสงสัยอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็มองกลับไปที่โต๊ะ ร่องรอยของกาแฟสามแก้วที่ฉันจัดการไปตลอดทั้งวัน ฉันยื่นเงินให้พนักงานสาวน้อย ยิ้มกับตัวเองที่นึกได้ว่าคงเสียรู้ให้หญิงสาวอารมณ์ดีคนนั้นแล้วแน่ ๆ พลางคิดต่อไปว่าฉันคงตาค้างไปอีกหลายวัน เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งดังขึ้นเมื่อฉันผลักประตูออกจากร้าน ฝนหยุดไปสักพักแล้ว อากาศข้างนอกกำลังสดชื่น ฉันส่ายหัวและยิ้มกับตัวเองอีกครั้ง...ในที่สุดฉันก็นึกออกว่าเธอเป็นใคร เสียใจที่ลืมเธอไปและไม่ได้คุยกับเธอนานมากแล้ว คงเพราะปล่อยให้เรื่องราวของชีวิตแสนซับซ้อนที่เอามาแบกไว้กับตัวเอง มาบดบังตัวเธอไป พลันคิดถึงบทสนทนาที่เธอถามฉันว่า "เธอมองตัวเธอเป็นยังไงล่ะตอนนี้" "อืมมม...ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้ถามตัวเองมานานแล้วนะ" "ก็ฉันถามเธออยู่นี่ไง" *หมายเหตุ : ฉากและสถานที่อ้างอิงจากจินตนาการ แต่ตัวละครทั้งสอง มีอยู่จริง.... ต้องขอโทษคนอ่านด้วยค่ะที่เขียนยาวไปหน่อย พอดีเพลินไปนิด อ่านไม่จบไม่ว่ากันนะคะ อ่านแล้วติเตียนไว้ด้วยนะคะ :) ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ สำหรับถนนเส้นต่อไป จะมาในหัวข้อที่ว่า "โลกทั้งใบ..." ค่ะ หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นต่อไปกับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ -ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้ -เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์ -อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 28 กันยายนนี้ เวลาใดก็ได้ -เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ ย้อนอ่านโครงการ ::ถนนสายนี้...มีมิตรภาพ:: คลิกได้ค่ะ รายชื่อผู้ร่วมโครงการ ::BeCoffee:: ::nikanda:: ::นางสาวดุ่บดั่บ:: ::กะว่าก๋า:: ::อสัญแดหวา:: ::Little Knight:: ::Artagold:: ::Paulo:: ::JewNid:: ::Unravel:: ::ปีศาจความฝัน:: ::นัทธ์:: ::บุยบุย:: ::inmemoir:: ::tempopo:: ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ   Create Date : 14 กันยายน 2552 52 comments Last Update : 14 กันยายน 2552 22:44:06 น. Counter : 2315 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีค่ะ แวะมาแต่โห เห็นตัวหนังสือแล้วแปะโป้งไว้ก่อนค่ะ ต้องใช้สมาธิพอสมควร เพราะตอนนี้อ่านอยู่ที่ห้องทำงานรวม ว่าแล้วก็ค่อนข้างเสียวหลัง 555 กลับบ้านแล้วจะแวะมาอีกทีนะคะ   โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) 14 กันยายน 2552 9:47:32 น.

แวะมาอ่านจ๊ะ แล้วก็เพิ่งนึกขึ้นได้วันนี้ยังไม่ดื่มกาแฟเลยล่ะ ต๊ะไว้ดื่มตอนเข้าประชุมละกันเน๊าะ   โดย: อุ้มสี 14 กันยายน 2552 9:56:03 น.

มาลงนามก่อน แล้วพุ่งขึ้นไปอ่าน อิอิอิ   โดย: be-oct4 14 กันยายน 2552 11:26:55 น.

ตอนแรกก็ว่ายาวจังนะน้องปอย แต่อ่านไปจินตนาการไปตามที่บรรยายแล้ว ก็เพลินดีจัง แป๊ปเดียวจบแล้ว แป๊บเดียวจบ... แปลว่าน้อยไป เอาอีก จะติดตามตอนต่อไปนะคะ เร็วๆนา... อยากรู้ว่าบทสนทนาที่สาวน้อยทั้งสองคน กำลังคุยกันอยู่ จะพาไปสู่เรื่องราวที่น่าติดตามอย่างไร คิดถึงเด้อปาจ๋อย   โดย: be-oct4 14 กันยายน 2552 11:30:42 น.

แวะมาหาก่อนไปพักเที่ยง ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้ว หลังจากกลับจากต่างจังหวัด คิดว่าซักหลายปีคงจะดีขึ้น แต่ไม่เกิน 15 ปีคงจะดีขึ้น   โดย: เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย 14 กันยายน 2552 11:54:00 น.

ตามความรู้สึกผม ผมว่าตัวเอกกำลังคุยกับตัวเองอยู่ใช่ไหมครับ? คุยกับอีกตัวตนหนึ่งที่สดใส ที่แอบซุกซ่อนไว้ในหัวใจ ผมว่างั้นนะครับ เขียนได้อารมณ์และน่ารักทุกครั้งเลยนะครับ   โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) 14 กันยายน 2552 12:53:00 น.

อ่านเพลินนะครับน้องปอย พี่ก๋านึกภาพตามได้เลย   โดย: กะว่าก๋า 14 กันยายน 2552 13:09:20 น.

อ่านเพลินจริง ๆ ค่ะคุณปอย แอบดูก่อนว่ายาว แต่พออ่านไป ยิ่งอยากรู้ ยิ่งแน่ใจ และยิ่งทึ่งหน่อย ๆ กับเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมาได้อย่างมีเสน่ห์ชวนให้ติดตามค่ะ บางทีเราเปลี่ยนไปทุกวัน ๆ นะคะ เคยชอบอย่างหนึ่งในวันก่อน วันนี้อาจจะไม่ชอบ เคยเป็นอย่างหนึ่งที่วันก่อนไม่กล้าจะเป็น เคยคิดคนละอย่างกับวันวาน บางทีเราอาจเป็นได้หมดทั้ง คาปูชิโน เอสเพรสโซ่ หรือลาเต้   โดย: Paulo 14 กันยายน 2552 13:22:54 น.

กำลังนั่งดื่มกาแฟคุยกันกับตัวเองในอดีตใช่มั้ยครับ ภาพในอดีตมักจะดูหวานใสกว่าโลกปัจจุบันนะครับ แต่ถึงปัจจุบันจะหาความหวานได้น้อยนิด แต่คุณค่ามันก็เพิ่มขึ้นนะครับผม ปล. อัพบล๊อกร่วมโครงการแล้วเหมือนกันนะครับ   โดย: Unravel 14 กันยายน 2552 14:37:49 น.

หวัดดีค่ะ..ปอย แสดงว่าแจงมาถูกทางแฮะ ตั้งแต่มีผู้หญิงมานั่งด้วย แล้วคุณปอยบอกว่าไม่รู้จัก เดาไว้เลย..สงสัยเป็นปอยอีกคน เค้าจาซื้อหวย..จะได้ถูกบ้าง เอาหล่ะ..มาเข้าเรื่องดีกว่า อย่างนี้ เขาเรียกว่างานเขียนจิตวิยา..หรือเปล่าเอ่ย มันเรียบเรื่อย..ไม่ต้องใช้ฉากอารมณ์รุนแรง แต่มันเข้าถึงใจนะคะปอย..ให้ยอ้นมองตัวเอง หมั่นไส้ตัวเองนิดหน่อย.. ดัน(เสือก)รู้ก่อน..ว่าอีกคนเป็นใคร เลยไม่ได้ลุ้นในส่วนนั้น..แต่ชอบ ในส่วนที่ปอยเขียนงานเขียน..ช่วงหลังๆมานี้ มันได้ข้อคิดจากเรื่องราวอยู่เรื่อยเลย.. ปล.ปอยเขียนนิยายได้เลยนะนี่ ประโยคสนธนา..แต่งได้ยาวไม่มีติดขัด พริ้วมาก   โดย: nikanda 14 กันยายน 2552 15:16:11 น.

สวัสดีจ้า น้องปอย.. อ่านแล้วน่ารักจ้ะ..น้องต้องเป็นปอยติสต์แน่ๆ..? ถึงโลกนี้จะรุนแรงกับเราแค่ไหน.. สิ่งที่เราต้องทำ คือรักษามุมมองที่ดีต่อโลกใบนี้เอาไว้. เมื่อไหร่ที่เราเสียมันไป.. แม้วันที่โลกสดใส.. โลกของเราก็ยังมัวหม่น.. แม้เราจะแสร้งยิ้มให้โลก.. โลกก็จะตอบแทนเรา ด้วยการมอบความรู้สึกที่ดีขึ้นแก่เรา.. ไม่เชื่อลองดู... แล้วเจอกันจ้า.. ปล.พี่หาหนังสือได้ห้าเล่มแล้ว.. พรุ่งนี้วันหยุด จะไปส่งให้จ้า.. เดี๋ยวขอหาที่อยู่ห้องสมุดก่อน..   โดย: ต๊ายตาย..นี่มัน..!!! (อสัญแดหวา ) 14 กันยายน 2552 16:19:47 น.

มาชิมกาแฟบ้านนี้ครบทั้ง3แก้ว โดยไม่รู้สึกว่ามันมากจนเกินไป เพราะการได้คุยกับตัวเองในบางครั้ง สามารถเรียกสติและสิ่งที่หลงลืมกลับคืนมาได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่ให้แง่คิดที่ดีด้วยค่ะ   โดย: pinkyrose 14 กันยายน 2552 18:20:38 น.

เมื่อคอนบ่าย เจอคุณก๋า พูดเรื่องกาแฟ มาตอนค่ำมาเจอกาแฟอีกถ้วย หรือว่าถ้วยเดียวกัน คืนนี้นอนตาค้างแน่เชียว ยาวจัง อ่านเพลิน นักเขียนมืออาชีพเลยคุณ ขอไปหม่ำข้าวก่อนนะคะ จะมาอ่านต่อ อ้อ ขอแอดไว้เป็นเพื่อนก่อนน้า แอมอร   โดย: peeamp 14 กันยายน 2552 19:14:52 น.

สวัสดีค่ะพี่ปอย 555 มาซดกาแฟ ให้หมดถ้วย และก็แอบคิดอยู่ว่า คุยกะตัวเองแน่เลย แต่คุยแบบเห็นภาพแบบนี้ น่ากลัวๆ กลัวหลอนค่ะ ไม่ว่าอะไรจะผ่านเข้ามาในชีวิต สิ่งหนึ่งทีไม่ควรละเลย คือ ศรัทธาในตัวเอง ส่วนกาแฟ ที่บ้านหนู ตอนจบเป็นไงไม่รู้ ไห้คนอ่าน คิดเองดีกว่า 5555   โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) 14 กันยายน 2552 19:16:32 น.

โทษทีวันนั้น ไม่ค่ยอได้คุยกันเลย พอดีรีบไปด้วยแหละ ไว้วันหลังนัดเจอกันที่มหาลัยเนอะ จะได้คุยกัย อัพเดทๆๆ ปล. เดี๋ยวกลับมาอ่าน ปล. 2 มะนิวแถลงข่าวแล้ว พี่สุดแสนช้ำใจ สมาชิกคนสุดท้ายในกลุ่มที่ยัง...โสด แง๊   โดย: แอบชอบ คห. ข้างล่าง 14 กันยายน 2552 19:18:00 น.

ดีจ้า ... ทุกอย่างที่น้องปอยเขียนมา .. พี่ว่ามันทำให้เรามอง ภาพออกมาได้แบบชัดแจ้งเลยอ่ะค่ะ พี่ไม่รู้ว่างานเขียน แบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร จำได้ว่ามันมีศัพท์อยู่บ้าง เหมือนกันแต่จำไม่ได้จริงๆ เพราะว่าอ่านแล้วมันทำให้ เหมือนฉากหนึ่งในละคร .. เรียกว่าอ่านแล้วอินสุดยอดเลยค่ะ พี่เองเขียนไม่เยอะเท่าไหร่ แต่เพราะว่าอยากเขียน แบบสั้นๆ แล้วเหมือนต่อยหมัด ... แต่ว่ายังงงว่ามันตรงประเด็น หรือเปล่าหน่อย ฮี่ๆ สบายดีนะคะ   โดย: JewNid 14 กันยายน 2552 20:41:04 น.

งานเขียนชิ้นนี้จะบอกว่ายังไงดีหละ.. พี่ไม่ชอบอ่านหนังสือ และ ก็ไม่ชอบอ่านอะไรยาวๆ.. แวบแรกที่มา Blog นี้..โหน้องปอยเขียนยาวที่สุดเลย.. เดี๋ยวค่อยแวะมาอ่านดีกว่า.. พอทำงานเสร็จเลยแวะมาอ่าน..รู้สึกเสียดายว่าเราทิ้งผลงานดีๆอย่างนี้ได้ไง.. ถ้าพลาดไปคงเสียดายมากๆแน่ๆเลย งานเขียนแบบนี้เป็นอีกแบบที่ทำให้ผุ้อ่านติดตามได้จนจบ.. เพราะอยากรู้ว่าเธอคนนั้นเป็นใคร.. อ่านมาจนจบ..จับใจความได้ว่า..เธอผู้นี้ต้องน้ำหนักตัวขึ้นและนอนไม่หลับแน่ๆเลย ก็แหม..เล่นกาแฟไปตั้ง 3 แก้วแหนะ..อิอิ   โดย: Little Knight 14 กันยายน 2552 21:10:53 น.

เรื่องยาวๆ ขอติดไว้ก่อนนะ ...   โดย: นัทธ์ 14 กันยายน 2552 21:15:44 น.

ชอบจังค่ะคุณแจง ตอนแรกเห็นยาว ขี้เกียจนิดๆ แต่พออ่านได้ซักพัก ติดเลยค่ะ สุดท้ายก็จบแถมมีทวนอีกต่างหาก อ่านแล้วรู้สึกว่าได้ทบทวนเรื่องราวของตัวเองมากขึ้นเลยค่ะ เรื่องราวในแง่ของความสัมพันธ์เป็นอะไรที่ลึกซึ้งเสมอค่ะ ชอบมากๆเลยค่ะคุณแจง อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ   โดย: บุยบุย 14 กันยายน 2552 21:41:50 น.

เป็นเรื่องยาวจริงๆ ด้วยค่ะ อ่านไปได้นิดนึงชักง่วงไม่ใช่ไม่สนุกนะคะ แต่ได้เวลานอนแล้ว ขอเป็นมาอ่านต่อพรุ่งนี้ช่วงค่ำดีกว่าค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 14 กันยายน 2552 23:13:10 น.

คุณปอย ชอบค่ะเขียนยาวถูกใจใช่เลย เดาได้ตอนกลางๆ เรื่องว่าน่าจะเป็นตัวเอง เอสโปรสโซ กับ ตัวเองที่เป็นคาปูชิโน่ใช่ไหม แต่ว่าการเดาเรื่องได้ไม่ได้ทำให้ความน่าติดตามลดลงนะคะ เพราะว่าเสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ความละมุนละไมของประโยค และวิธีคิดของหญิงสาวค่ะ คิดว่างั้นนะคะ อิอิ ป.ล.ขอลิ้งค์มั่งสิคะ หรือส่งให้แล้วก็ไม่รู้ อิ อีกรอบ   โดย: BeCoffee 14 กันยายน 2552 23:14:15 น.

ลืมถามค่ะว่าหนังสือที่รับบริจาคจะหมดเขตส่งวันไหนคะ จะได้รีบไปส่งให้น้องๆ ได้อ่านกันค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 14 กันยายน 2552 23:15:22 น.

สวัสดีค่ะน้องปอย เป็นครั้งแรกที่ตามมาอ่านต้นกำเนิดของถนนสายนี้ ขอชมว่าเขียนและแต่งได้ดีมาก ๆ เลยค่ะ เพื่อนบล็อกหลายท่านมีความสามารถทางด้านการเขียนที่น่าทึ่งจริง ๆ "เธอมองตัวเธอเป็นยังไงล่ะตอนนี้" "อืมมม...ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้ถามตัวเองมานานแล้วนะ" "ก็ฉันถามเธออยู่นี่ไง" คนเดียวกันนั่นเอง ^^   โดย: prunelle la belle femme 15 กันยายน 2552 1:04:44 น.

นกร้อง จิบบิบ จิบบิบ ปลุกเราจากที่นอน ตื่นดีกว่า อรุณสวัสดิ์ค่ะ น้องตุ๊บตั๊บ แอมอร   โดย: peeamp 15 กันยายน 2552 6:01:32 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 15 กันยายน 2552 7:18:59 น.

ไม่เห็นยาวเลย อืมมม.. มีสัญลักษณ์เยอะซะจนไม่แน่ใจว่าเข้าถึงหรือเปล่า . . . กาแฟสองชนิดนี้..พี่ว่ามันเคยเทผสมกันไหม? ไม่รู้ว่ากาแฟนี้สื่อถึงบางสิ่งที่ตรงกันหรือเปล่า ว่าแต่..ตัวละครมีสองคนหรือคนเดียว?   โดย: สาวลาว IP: 203.131.211.154 15 กันยายน 2552 7:30:16 น.

สวัสดีค่ะหนูปอย มาแวะทักทายสาวน้อย แล้วขอชิมกาแฟบ้านนี้สักถ้วยนะค่ะ กาแฟ ...จากใจ...   โดย: ชีวิตมีลีลา 15 กันยายน 2552 8:33:10 น.

สวัสดีคุณปอย แวะมาทักก่อนกาแฟแก้วถัดไป ร้านแม่ผมเขียวที่แฝงตัวอย่างเงียบเชียบนั้น ดูสุขดี แต่ในมุมมองของเพื่อนอีกกลุ่มที่มี ก็รู้สึกเสียดาย ความเก่าขลัง ความเคร่งขรึม แล้วยังประวัติความเป็นมา หากแต่เรามัวเก็บเก่า นานไปก็ใช่ว่าจะมีใครเห็นค่า จริงไหม หากแวะไปยามค่ำคืนของวันศุกร์และเสาร์ ลองเงยหน้าขึ้น มองด้านซ้ายที่เป็นระเบียงตากลม โชคดีหรือโชคร้าย เราอาจจะได้สบตากันก็เป็นได้นะคุณนะ ส่วนชั้นสองเคยขึ้นไปนั่งหลบลมฝน ยามสุราพร่ำ ก็ได้เห็นว่าเป็นคล้ายแกลอรี่ แต่ไม่เห็นมีงานแสดง เลยไม่แน่ใจว่า จะเป็นอย่างไรแน่ หากสนใจคงต้องถามพนักงานเอา แม้จะชอบกาแฟเพียงใด ..หัวใจก็ยังชอบบรรยากาศสุรา   โดย: inmemoir 15 กันยายน 2552 9:33:20 น.

แวะมาทักทายครับ แอบมายกมือด้วยอีกคน เห็นตอนแรกแอบบ่นเหมือนกัน ยาวอ่ะ แต่ยังไงก้อ่านอยู่แล้ว อ่านไปเรื่อยๆเพลินอ่ะครับ ชอบ พี่ปอยเขียนเก่ง ปล. ผมว่าแต่ละคนก็มีกาแฟประจำตัวครับ ต่างจิตต่างใจ อิอิ   โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) 15 กันยายน 2552 10:11:47 น.

คิดถึงบล็อคเดิมมากๆ ก็ไม่อยากทิ้งไปเพราะเป็นจุดเริ่ม ที่เราได้เล่นบล็อค ผมคิดว่าจะอัพบล็อคในชื่อนี้ต่อไป ผมเห็นบล็อคของผมก็นึกถึงเพื่อนเก่าสมัยเล่นบล็อคใหม่ๆ เม้นท์วันนึงมากกว่า 10 เม้นท์ เดี๋ยวนี้แทบจะมีไม่ถึง 10 เลย ... สงสัยไปเล่นอย่างอื่นกันหมด มีความสุขมากๆ นะครับ   โดย: เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย 15 กันยายน 2552 12:04:14 น.

พี่ไม่ได้อ่านเรื่องแบบนี้มานานแล้ว อ่านมากแล้วมึน...แบบเริ่มแก่แล้วสมองไม่ค่อยสั่งการน่ะ... น้องปอยเขียนได้ลึกซึ้งและมีความหมายดีจัง อ่านแล้วไม่รู้สึกว่ายาวเลย สงสัยพี่คงต้องหาพี่เวลานั่งมองตัวเองบ้างแล้วล่ะว่าเป็นยังไงตอนนี้ แต่สงสัยคงจะเป็นเอสเปรสโซ่...ขม ดำ ผสมกับคาปูชิโน่..อ้วนแน่เลย   โดย: narellan 15 กันยายน 2552 23:52:51 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาบอกว่ายินดีค่ะถ้าช่วยพอจะช่วยอะไรได้บ้าง ด้านความเป็นอยู่อะไรเทือกนี้ จะถนัดกว่าแนววิชาการนะคะ หุหุหุ เห็นว่าเค้ามีสมาคมนักเรียนไทยในฝรั่งเศสอยู่ อันนี้น้องปอยเองก็คงทราบแล้ว ก่อนไปขอชมหน่อยนะคะ น้องปอยเป็นสาวเก่งที่รักเรียน รู้สึกว่ามันดีจังเลยอ่ะค่ะ ^^   โดย: prunelle la belle femme 16 กันยายน 2552 1:51:59 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 16 กันยายน 2552 6:12:35 น.

แวะมาบอกข้างๆถ้วยกาแฟว่า.. พี่ส่งหนังสือไปให้แล้วนะครับ.. เป็น แฮรี่ ภาค 4-5 อย่างละเล่ม ลอร์ด ภาคแรก 1 เล่ม อื่นๆอีก สี่ห้าเล่มจ้า.. หวังว่าคงได้รับเป็นอย่างดี.   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง.. (อสัญแดหวา ) 16 กันยายน 2552 16:29:02 น.

สวัสดียามค่ำคืนวันพุธค่ะน้องปอย... ไม่ได้แวะมาเสียนาน เข้าใจว่าน้องปอยกำลังเตรียมตัวจะไปเรียนต่อ... ดีจังค่ะ จะไปต่อโทนิติฯ หรือเปล่าเอ่ย... ตอนจบตรีพี่เคยคิดจะต่อโทกฎหมายนะคะ แต่พอไปดูสถานที่เรียนแล้วรู้สึกว่าสองจิตสองใจ แล้วบังเอิญพี่ไม่ค่อยรักงานด้านนี้ด้วยอ่ะค่ะ ก็เลยตัดสินใจไปทางเอ็มบีเอดีกว่า... แต่กฎหมายก็เป็นพื้นฐานที่ดีมากนะคะ ทำให้เรารู้จักคิดอย่างมีตรรกะ มีความรอบคอบอย่างเป็นเหตุเป็นผล... ...ไปเมื่อไหร่อย่าลืมบอกกันด้วยเน้อ...   โดย: Devonshire 16 กันยายน 2552 20:33:43 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 17 กันยายน 2552 7:06:23 น.

โดย: ส้มแช่อิ่ม 17 กันยายน 2552 22:01:49 น.

สวัสดีค่ะพี่ปอย ข้าวเหนียวเพิ่งได้รับใบตอบรับวันนี้เองค่ะ หนังสือถึงก็ดีใจค่ะ ที่ได้ช่วยเหลือน้อง ๆๆๆๆ ว่าแต่บรรดาเพื่อน ๆๆๆ ของข้าวเหนียวอ่ะค่ะ อยากจะส่งหนังสือให้พี่ปอยอีก แต่หนังสือจะเป้นหนังสือของเด็ก อ่ะค่ะ แต่ก็น่ารัก และมีประโยชน์นะค่ะ เหมาะสำหรับให้เด็กอ่านคลายเครียดอ่ะค่ะ ไม่ทราบว่าถ้าเป็นหนังสือไม่ใช่ที่พี่ปอยระบุมา พี่ปอยจะรับหรือเปล่าค่ะ.... ข้าวเหนียวก็ประชาสัมพันธ์กะเพื่อน ๆๆ ในบล็อคเดี๋ยวคงเข้ามาสอบถามพี่ปอยอ่ะค่ะ ว่ามีหนังสืออะไรบ้าง เพราะข้าวเหนียวก้จำไม่ได้ จำได้แต่แฮรี่พอตเตอร์ค่ะ อิอิ ................................................................ ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อยู่ในตลาดเตาปูนค่ะ พี่ปอย เวลาพี่ปอยผ่านมาเลยไม่เห็นเพราะร้านเค้าอยู่ในตลาดเลยค่ะ ว่างๆๆ พี่ปอยลองมาชิมน่ะค่ะ อร่อยดี คืนนี้ขอให้พี่ปอยฝันดีนะค่ะ ปล......เรื่องกาแฟเนี๋ย ใช่ที่ไอซ์คุงเข้าร่วมโครงการด้วยใช่ไหมค่ะ หุหุ เห็นไอซ์คุง ก็อัพเรื่องการแฟเหมือนกันค่ะ ว่าแต่เดี่ยวข้าวเหนียวขออ่านของพี่ปอยก่อนน่ะค่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย อิอิ   โดย: น้องข้าวเหนียวกะพี่หมูปิ้ง (MooBamBam ) 17 กันยายน 2552 22:13:36 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 18 กันยายน 2552 6:56:28 น.

ตะแรกคิดว่าเป็น "ฉัน" ภาควัยเยาว์ซะอีกครับ ที่แท้เป็น "ฉัน" ภาคซ่อนอยู่ลึกๆ นี่เอง นานๆ ได้คุยกับตัวเองแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ (แต่ห้ามพูดเสียงดัง เดี๋ยวคนอื่นมอง อิๆ)   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 18 กันยายน 2552 10:01:51 น.

แวะมาดูหัวข้อว่าจะพอมีเวลาและความคิด บ้างไหมอยากเขียนเสมอเลยครับ แต่ไม่ ค่อยมีสมาธิเขียน เจ้าหลานตัวที่เราจะบาบีคิววันนั้นอ่ะ มานถาม ถึงคุณปอย เหอๆ สบายดีอยู่มั้ยครับ พี่แป๋งกลับมาแล้ว สงสัย งานยุ่งหัวฟู ไม่มีเวลาคุยกันเลย รักษาสุขภาพนะครับ   โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) 18 กันยายน 2552 17:35:07 น.

ได้รับหนังสือแล้วหรอครับ เรื่องของที่ระลึกไม่เป็นไรหรอกครับ แบบว่าได้ทำบุญให้น้องๆ ก็ดีใจแล้ว ค่าเฉลี่ยประเทศไทยจะได้มีคนอ่านหนังสือเกินปีละ 3 บรรทัดเสียที อิอิ   โดย: ไอซ์คุง (ปีศาจความฝัน ) 18 กันยายน 2552 19:37:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย 28 นี้พี่ก๋าไม่อยู่ ไปเชียงรายครับ แต่อาจจะอัพบล้อกไว้ อิอิอิ ไม่พลาดร่วมโครงการแน่นอน   โดย: กะว่าก๋า 19 กันยายน 2552 7:06:24 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 20 กันยายน 2552 6:12:24 น.

รักษาสุขภาพนะครับ   โดย: everything on 20 กันยายน 2552 12:35:34 น.

กลับมาจาก ตจว. แย้ว คิดถุง มักๆ   โดย: พลังชีวิต 20 กันยายน 2552 17:51:38 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 21 กันยายน 2552 7:00:05 น.

ปอยของพี่ไปไหนหนอ คิดถึงๆ เค้ามาทานกาแฟตะเองไปหลายรอบแล้วนะ นอนไม่หลับ... ตาแข็ง โฮะๆๆๆๆ ตาแข็ง   โดย: be-oct4 21 กันยายน 2552 8:26:30 น.

ได้รับการ recommend จากใครบางคนให้เข้ามาชม ภาพงามจริงๆ ไว้จะแวะมาอีกนะ   โดย: loveseatstudio IP: 124.122.25.247 21 กันยายน 2552 18:10:59 น.

ข้าวเหนียวมาส่งพี่ปอยเข้านอนค่ะ คืนนี้ฝันดีนะค่ะ ว่าแต่ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนพี่ปอย อย่าลืมดูแลตังเองเยอะ ๆๆ นะค่ะ ประเดี๋ยวไม่สบายแล้วเด็ก ๆๆ จะคิดถึงคุณครูพี่ปอยเอาน้าาาส์   โดย: น้องข้าวเหนียวกะพี่หมูปิ้ง (MooBamBam ) 21 กันยายน 2552 22:47:28 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 22 กันยายน 2552 7:23:38 น.

แวะมาเยี่ยมจ้าาาา   โดย: Little Knight 22 กันยายน 2552 14:06:05 น.