เห็น Bg แล้วรู้สึกเหงาจังค่ะ ยิ่งอ่านก้อยิ่งเหงา คอมแนนติ๊งต๊องเลยมะเห็นภาพ...เสียดายจัง ไม่งั้นคงได้บรรยากาศกว่านี้...ขอแอบไปอ่านอย่างอื่นต่อนะคะ

แต่ถ้ามืดมากๆๆ ผมว่าไม่เห็นแสงด้วยตาหรอกครับ


แต่จะตรงกันข้ามเห็นแสงด้วยหัวใจ

ในเมืองใหญ่มืดจนหัวใจ
มองไม่เห็นแสงเลยหรือนี่
..
..

เป็นเพียงมายาคติ

บางสิ่ง...
ที่มองเห็นได้เฉพาะในความมืด...
ทำให้ไม่อยากเปิดไฟ...

กลับบ้านได้แล้ว หาประสบการณ์พอหรือยังงงง

กราฟิตี้สายเจ็ดสวยจิงๆ อยากถ่ายเหมือนกัน
เล่น hi5 ป่าว ขอแอดหน่อยได้ไหม
ของเรานะ //boomja.hi5.com

มนุษย์เอาชนะความมืดภายนอกได้
ด้วยหลอดไฟ

..
..


และเอาชนะความมืดภายในได้
ด้วยปัญญา

..


..
..

ปล แต่ทว่าบางส่วนก็ยังยากยิ่งอยู่นะคะ

เคลื่อนแล้ว เย่ ขอบคุณนะคะ..

สว่างมากไปก็ไม่ดีหรอกครับผมว่า ทำให้เห็นความร้ายกาจของแต่ละฝ่าย เอ เกี่ยวกันไหมนะ
เราอาจจะเคยรักใครมากๆ แต่ก็เกลียดมากๆในเวลาไล่ๆเรี่ยกัน และก้เข้าใจโลกได้พอๆกับความรักและความเกลียดที่เคยมี
บางครั้งเราฟังนินทานเรื่องเดียวกัน หรือคนเล่าเล่าคนละเรื่องกัน อันนี้ก็น่าคิดนะผมว่า
ความผิดคือบทเรียนครับ มองไปข้างหน้าและทำวันพรุ่งนี้ให้ดีที่สุด ผมเชื่อแบบนั้น สุขสันต์วันดีดี

ไม่ว่า..เมืองนั้นจะใหญ่ หรือ จะเล็ก


หรือ..ไฟนั้นจะจ้าจนเกิน หรือ มืดไป


..แต่ หากมีอีกคน

ที่ช่วยบังแสงให้..

และอีกเวลาที่เขาจะช่วยชี้ทางเราในยามทที่มันมืดเกินไป


...มันคงจะเป็นการใช้ชีวิตที่สุข

เป็นความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆหรือ

เก่งจังที่สามารถระบายออกมาเป็นคำพูดได้ลึกซึ้ง
เหมือนคนอ่านเป็นซะเอง

ตอนนี้ใช้ Nikon D80 ค่ะ
จะเปลี่ยนเป็นรุ่นไหนเหรอ
วันก่อนไปถ่ายรูปงาน Balloon & Music Festival ที่ Long Island มา

//www.flickr.com/photos/29453699@N05/sets/72157606678258769/

ว่างๆ ไปถ่ายเล่นกัน ^___^

ในเมืองเล็ก
ผมเคยนั่งมอง
แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์
ผมหลงใหลท้องฟ้า
ยามฉาบเคลือบด้วยลำแสง
สีละมุนตา ที่แดงเข้ม ชมพูข้น
แล้ววันนั้นผมก็ได้พบบางสิ่ง
นอกเหนือจากสีสันอันแพรวพราย
+++++++++
ผมพบว่า...
แม้ดวงอาทิตย์เปี่ยมพลังแรงกล้าเพียงไหน
แม้ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์
จะสรรค์สร้างความงดงามได้เพียงใด
แม้ยิ่งใหญ่เพียงไหน
แต่สุดท้ายก่อนจะลับขอบฟ้า
ดวงอาทิตย์กลับสละทุกสิ่งปรุงแต่ง
ทุกความสัมพันธ์ที่สรรค์สร้างไว้
เหลือเพียงความจริงแท้ของตัวตน
ก่อนลาลับ...เพียงลำพัง

hh

Hi!

I'm Robin

บางอย่างมองไม่เห็นด้วยสองตาแต่เห็นด้วยใจดวงเดียว

ยิ่งมืดมน ยิ่มทำให้มองเห็นแก่นชีวิตมากขึ้น ... จริงๆ หรือเปล่านะ

พี่กำลังหาแสงสว่างจาก องศาที่ 361 อยู่
ทีแรก คิดว่าเจอแล้ว
แต่สุดท้าย แสงเล็กๆ ก็ดับวูบไป

ยัง มืด มืด เช่นเคย

ชั่วขณะที่แสงอาทิตย์ลับหาย และไฟค่อยๆเปิด
มันเหมือนชีวิตหนึ่งกำลังหลบฉากไป
และอีกชีวิตหนึ่งกำลังแง้มม่านออกมา

เมืองก็มีชีวิตเหมือนกับคนนะ ว่าไหม
อยู่ใต้สปอตไลท์ของดวงอาทิตย์ก็เล่นบทบาทหนึ่ง
แต่พออยู่ใต้แสงไฟนีออน บทบาทกลับพลิกเปลี่ยน
ไป ราวกับเป็นคนละคน

ชอบไปเดินที่ลม
สีลมที่ฉาบด้วยแสงแดด กับที่ฉาบด้วยฟลูออเรนเซนต์นี่คนละเรื่องกันเลย และเมื่อสถานที่เปลี่ยนบทบาท มันก็นำชีวิตคนละประเภทมาสู่มัน

เรามักรู้สึกว่า แสงไฟ ขาดไร้ความอบอุ่น มันเย็นชา เป็นมายา และจัดจ้าเกินไป ไม่เหมือนแสงแดด
แต่อย่างน้อยมันก็ให้ความสว่าง
มันทำให้ชีวิตไม่น่ากลัวเกินไป
ไม่ว่าแสงแดดหรือแสงไฟ สามารถช่วยให้ชีวิตไม่น่ากลัวจนเกินไป

มุมที่ไม่เคยได้รับทั้งแสงแดดและแสงไฟนี่สิ น่ากลัว
มันไม่อบอุ่น และไม่เย็นชาด้วย
ไม่เป็นความจริง แต่ก็ไม่มายาด้วย
ไม่มีความรู้สึกใดให้บรรยายได้
เพราะแทบไม่เคยมีใครมองมุมเหล่านั้น
ยิ่งแสงแดดและแสงไฟเจิดจ้า
มุมเหล่านั้นยิ่งมืดจนเกินมอง

(คิดถึงนะตั๋น)