ไม่พูดมากแล้ว
พูดไปก็ทำร้ายจิตใจตัวเอง
อะไรฟระ...จักรยานโกโรโกโสอย่างนั้น
เมริงจาเอาปายทามมาย
ใจร้ายเหลือเกิน
แต่ตูขึ้นโรงอาหารไปกินข้าวเอง.....
จากอยู่ด้วยกันเป็นหมู่คณะ มาติดตาต้องใจอะไรกะของตูว้า
เลวววววววววววววววววววววววววววววววววว
ไว้อาลัยน้องจักรยาน
มีบุญอยู่ด้วยกันหนึ่งปีกว่าๆ
เศร้าอ้ะ
จะไปไหนมาไหน...ไม่มีจักรยานไม่ได้จริงๆค่ะ
รถเมล์มันดูสะดวกก็จริง เพราะป้ายเยอะ
แต่คงประมาณรถเมล์กรุงเทพมั้ง ที่ไม่มีตาราง
บางสายรอกันเหี่ยวคาป้าย
แถมยังเวลารถติด
แบบว่า...กรูลงไปเดินยังเร็วกว่านั่งอยู่บนรถเลยนี่อ่ะนะ
สำหรับสาวไฟแรงสูงอย่างข้าพเจ้าอกจะระเบิด
ดังนั้นมีเพียงหนทางเดียวคือ....
พึ่งน่องโป่งๆของตัวเอง
ตอนบ่ายสองจักรยานหาย
บ่ายสามซื้อจักรยานใหม่
โฮ่.....
เงินลอยออกกระเป๋าไปอีกแล้ววววว
ยิ่งมีปฏิว้งปฏิวัติเนี่ย...ส่งเงินเดือนมาซักทีนะคร้า...กรอบกันยกรังแล้วค่า
นอกจากข้อจำกัดทางการเงินแล้ว สิ่งที่ทำให้เราต้องซื้อจักรยานรุ่นที่ถูกที่สุดคือ
ความผวา......
วันนี้ตอนเลิกเรียนใจมันเต้นแรงขึ้นสุดๆ ยิ่งเดินออกจากตึกยิ่งแรง เยี่ยงเจอบ่าวหล่อๆกระนั้น
ก้าวออกตึก....หลับตา
รถกรู....จะยังอยู่มั้ยวะ...
โคตรเสียสุขภาพจิตเล้ยยยยยย
ไม่ใช่อะไรหรอกฮ่ะ...คือเพื่อนอันชั้นเนี่ย....
สามอาทิตย์มันหายไปสี่คันแล้วน่ะฮ่ะ
ครือกลัววววววววววววววววววววววววววววววววววว
น้ำตาจะไหล...เฮ้อ...
ก็ตอนวันที่หาย..ก็นั่งกินข้าวอยู่ด้วยกันนั่น
คุยกันเรื่องนี้น่ะแหละ
จำได้ว่าตอนคุยไปอยู่ดีๆมือเราก็กำกุญแจจักรยานแน่นขึ้นมา
ตอนนั้นยังแปลกใจเลยว่าทำไม
แล้วใจมันก็หวิวๆแปลกๆ
ตอนออกมาจากโรงอาหาร อยู่ดีๆก็ใจหาย....
ปื๊บ...........
พอออกมาแล้วรถหายไป
คือมันโล่งเลย....
มันไม่ตกใจอะไรเลย....เหมือนรู้อยู่แล้วยังไงไม่รู้
คืออาจะคิดไปเองก็ได้...เพราะมันไม่มีเหตุผลนะอันนี้
แต่ถ้าคิดเข้าแนวไสยศาสตร์....โอ๊ะ....ความรู้สึกมันแม่นอีกแล้ว
เคยอ่านการ์ตูนเรื่อง "ชั่วโมงเรียนพิศวง" มั้ยคะ
เวลามีปีศาจตัวใหม่มา ตัวละครในเรื่องจะทำท่าหัน...แล้วพูดว่า
"อะไรบางอย่างกำลังมา...."
เรารู้สึกอย่างนั้นบ่อยๆนะ
โมเมไปเองรึเปล่าก็ไม่รู้...
(ด้นบล๊อกสด....กำลังคิดตัวอย่างอยู่....)
คิดออกอันเดียว...
วันประกาศผลกอพอ รู้สึกกระสับกระส่ายแต่เช้า และรู้สึกว่า "อะไร"บางอย่าง กำลังมา
แอบดีใจวุ้ย...สงสัยกอพอแหงมๆ
สิบโมงมั้ง...อาจารย์แนะแนวมาเรียกไปพบ
ทำหน้าแบบว่าบอกข่าวดีสุดฤทธิ์....
หนูก็ลิงโลดสิคะ...ได้แน่ตรู...
แต่ข่าวที่ได้รับคือ...หนูสอบได้ที่หนึ่งโควต้า มช.นะคะ
เค้าเรียกไปสัมภาษณ์แนะแนวน้องๆที่งานนิทรรศการวิชาการ(ซักอย่าง)ที่หอประชุม มช.
ฟังจบ......ตึง......
นั่นคือ...."อะไร" ที่เรารู้สึกว่ากำลังมานั่นเอง
แสดงว่า....สิ่งที่ใหญ่กว่านั้น...จะไม่มาแล้ว....
อธิบายไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกน่ะ
กรุณาใช้วิจารณญาณในการรับชมและรับฟัง
ปล. แต่สุดท้ายก็มากินเงินหลวงอยู่แถวนี้จนได้....
ิเลวจิง