ไม่ได้ตั้งใจจะไปดู the Lake House เลยให้ตายเหอะ
แต่คงเป็นกรรมของชายหนุ่มสองท่านที่ไปดูหนังกับข้าพเจ้า
ทำให้ไปถึงโรงหนังตอนสามทุ่มเด๊ะ
โดย Miami Vice ที่ตั้งใจจะไปดู มีรอบ 22.45
Sad Movie ที่มีคนอยากดูต่อมา มีรอบ 23.05
แต่The Lake House มีรอบสามทุ่มเด๊ะ
หึหึ หึหึ
เสร็จตู.....
****แต่พอดูเสร็จแล้วกลับมาคิดได้อีกทีว่า...ทำไมไม่ชวนมันไปที่อื่น ร้องเกะ กินนม เข้าผับ...เฮ้ย...อันสุดท้ายที่ชักไม่ค่อยดี
ใส่ไปเอาฮาเฉยๆฮ่ะ
แต่คงเป็นเพราะอารมณ์อยากดูหนังเรื่องนี้บังตา
เลยทำให้ไม่เห็นสายตาละห้อยของผู้ที่ตั้งใจมาดูหนังแอคชั่น
แล้วแบกความรู้สึกผิดทีหลัง....
อย่างนี้ทุกที...ไปดูหนังกะคนอื่นทีไร...
ชอบพาเค้าไปดูหนังเอื่อยทุกที
ครั้งหน้าไปดูคนเดียวเหมือนเดิมจะดีกว่ามั้ง
เอาไว้เลือกหนัง safeๆ ไว้ดูกะคนอื่นดีกว่า
เอาล่ะ พูดถึงเรื่องหนัง
ได้ยินมาว่าหนังเรื่องนี้ซื้อ Il Mare ไปทำ แต่เราไม่ได้ดู Il Mare อันเนื่องมาจากไม่ค่อยสนใจเทรนด์เกาหลีเป็นทุน เลยไม่สามารถเปรียบเทียบได้
เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงและผู้ชายที่รักกันผ่านการเขียนจดหมายหย่อนลงในตู้จดหมายหน้าบ้านริมทะเลสาป ที่สำคัญที่สุดของเรื่องก็คือ ฝ่ายหญิงอยู่ในอนาคตอีกสองปีของฝ่ายชาย และเวลาของฝ่ายชายก็คือเวลาที่เดินผ่านมาแล้วสองปีของฝ่ายหญิง
กว่าจะรักกัน กว่าจะเจอกัน ปมของฝ่ายชาย ปมของฝ่ายหญิง อยากรู้ว่าเป็นยังไง โปรดจงไปดูกันเองเด้อ
หนังเอื่อยๆ บทพูดเยอะๆ ใช้ภาษาสื่ออารมณ์
เพลงประกอบเพราะ ฉากสีฟ้ามืดๆแบบหน้าหนาว สีส้มๆเหลืองๆแบบฤดูใบไม้ผลิ
ชอบหนังแบบนี้จริงๆให้ตายสิ
แต่เราก็รู้ว่า มีคนอีกมากมายที่ไม่ชอบหนังแบบนี้
ดังนั้นเราขอแนะนำให้คุณรอวีซีดีหรือดีวีดีตามสะดวก
พอเบื่อได้ที่ก็กดให้หนังค้างไว้ เดินไปทำผัดไทยหลังบ้านมานั่งกินแล้วกดดูใหม่
อาจช่วยได้บ้าง
ปล. คีนูเริ่มเหี่ยว แต่ก็ยังหล่อมากมาย....ขอพูดด้วยความสัตย์จริง....ไม่เคยเห็นใครใส่เสื้อคอเต่าได้หล่อเท่าพี่มาก่อนเลยค่ะ
ชอบภาษาที่พระเอกนางเอกใช้เขียนคุยกันในหนัง ชอบที่แปลภาษาไทยมาแล้วด้วย อย่างเช่น
can this be happening?//นี่มันเกิดขึ้นได้จริงๆเหรอ
possibility is impossible, but it is happening.//มันเป็นไปไม่ได้หรอก แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว
เห็นแล้วนึกถึงคนคนหนึ่ง คนที่เราประกอบตัวเขาขึ้นมาเองจากตัวอักษรที่เขาส่งมาให้ผ่านทางจอคอมพิวเตอร์
วิธีการพูดแบบที่เจอใน the Lake House
ตรงๆ แต่ยียวน กวนๆ แต่ดูธรรมดา บ้าๆ แต่ก็ดูน่ารักดี
เราจับเอาตัวอักษรที่เขาให้ปั้นเป็นตัวเขาแบบที่เราอยากให้เป็น ซึ่งก็ไม่แปลก ที่จะเป็นแบบที่เราชอบ
และก็ไม่แปลกอีกเช่นกัน ที่จะทำให้เกิดความรู้สึก "ชอบ" ขึ้นมา
จนบางทีก็ลืมไปว่า ตัวอักษรพวกนั้น...เราเป็นคนเดาความรู้สึกเอาเอง ให้พลังมันเอง
และ...ก็พ่ายแพ้มันเอง
ในความเป็นจริงเราไม่สามารถเห็นคีอานู รีฟของเราพูดประโยคใดกับเราด้วยสีหน้าและท่าทางของเขาจริงๆ ในขณะเดียวกัน เราก็ไม่ใช่ซานดร้า บุลล้อก ที่คีอานูจะเห็นปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน
เราเป็นเพียงซานดร้า บุลล้อกที่ยืนอยู่หน้ากระจกเงา
บังคับให้ตัวเองเห็นเงาในกระจกเป็นคีอานูที่โคตรรักและหวังดีกับเราอยู่ตลอดเวลา
ที่เขียนมาไม่ได้มีความตั้งใจจะพร่ำพรรณนา
เพียงแค่นึกขึ้นได้
และเป็นผลมาจากความพยายามหาคำตอบว่า
แค่เพียง "ตัวอักษร"
ทำไมถึงทำให้คนยิ้ม...หัวเราะ...เขิน...ร้องไห้...จิตตก...
แค่เพียง "ตัวอักษร"
ก็ทำให้คนรักกันได้ด้วยหรือ
(ในเรื่องถึงแม้ว่าพระเอกจะแสดงความรักต่อนางเอกในทางปฏิบัติมากมายหลายแบบ แต่ก็ต้องยอมรับว่า...เริ่มชอบกัน...ก็จากที่เขียนโต้ตอบกันนั่นแล)
แค่เพียง "ตัวอักษร" เท่านั้นเอง
Ps. Dedicated to....someone i once lost my heart to......through his words>>>>>
i could never overcome you
^
กรี้ด หยาบคาย
เค้าไม่เรียกว่าเหี่ยว
เค้าเรียกว่าร่องรอยอารยธรรมเฟร้ย
เหี่ยวน่ะ หยาบมาก ใช้ไม่ได้
ป.ล. เรื่องงาน ประสบการณ์สำคัญก็จริง
แต่ตำแหน่งพวกเฉพาะด้านบางตำแหน่ง
เค้าก็ไม่ค่อยต้องการประสบการณ์มากมายอะไร
พอดีตำแหน่งที่มังคุดสมัคร
มันก็ไม่ได้พิเศษแบบหาตัวจับยากน่ะค่ะ
คนที่เค้าสามารถกว่ามังคุดก็เกลื่อนเลย
ก็เลยแอบกลัวนิดๆ