เจิมๆๆๆ

พี่ว่าบางทีเรื่องแบบนี้ถ้าเราไม่ประสบเองเราอาจจะไม่รู้ก็ได้นะ ช่วงเวลาที่เขาอยู่กันสองคน เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเขา เราเลยไม่รู้ว่ารักกันของเรามันมากมายแค่ไหน สมัยนี้เวลาเอามาวัดไม่ได้ด้วยล่ะ เพราะทุกอย่างมันรวดเร็ว คงเพราะคนเหงามากกว่าเดิม เลยต้องการคนข้างๆ ง่ายกว่าเดิม (มั้ย)
แต่ถ้าจะเลิกเร็ว ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะสุดท้าย เราจะเยียวยาและไปพบคนใหม่ได้ในเร็วๆ นี้เหมือนกัน

แต่การรักษาตัวและใจของแต่ละคนก็ใช้เวลาไม่เท่ากันเหมือนกัน มาตรฐานของเขา ก็ไม่เท่ากับมาตรฐานของเราด้วยแหละมินต์

ดังนั้นให้เราคิดยังไง เราก็จะไม่เข้าใจเขา ฮา จริงๆ นะคุณพี่คิดงั้นล่ะ

ถึงเราห้าม ถ้าเขาไม่อยากฟัง เขาก็ไม่ฟังแหละ ดังนั้นเราก็ต้องทำตามหน้าที่ของเราคือเป็นผู้สังเกตการณ์ ถ้าถึงเวลาที่เขาจะรักกันจริงๆ ก็ยินดีกับเขา ส่วนถ้าเขาเสียใจมา เราก็ยื่นเข่าให้เขาเช็ด อะไรอย่างนั้น

เขาถึงว่า ฟามมมรักทำให้คนตาบอดดด ได้นะจ๊ะ

เกาะขอบจอต่อไปอย่างอึดอัดใจ

ปล. อ่านเรื่องอัญน้อยแล้วชักคิดถึงเด็กชายแชมป์ขึ้นมาบ้าง
ไม่ได้เจอแชมป์ตั้งนานละ คิดถึงโคดๆ เรยยย

(ตีสามครึ่งงงง ช้านมาทำอะไรที่นี่ ตอนนี้ เวลานี้ ดี้ดีดีดี แด่ว แด่ว แด่ว)

อืม... ความรักเป็นเรื่องว่ายากน่ะค่ะ

เมื่อความรักเข้ามาทางประตู.. เหตุผลก็บินออกหน้าต่างไป

บางคนมีความรักแล้ว มองโลกบิดเบี้ยว ไม่เห็นอะไรเลยแม้กระทั่งตัวเอง

บางคนมีความรักแล้ว มองโลกบิดเบี้ยว ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากตัวเอง

มันก็สุดโต่งกันไปสองด้านน่ะค่ะ... อยู่ที่เราว่าจะบาลานซ์มันอย่างไร (ยากนะเนี่ย 55+)

ในฐานะเพื่อน ทำได้แต่ ทำใจ + เข้าใจ + เตรียมใจน่ะค่ะ

:)

ปล. นานๆ มาที แต่มาแล้วโม้แหลกเลย อายนะเนี่ย 555+