คำพูด Abusive relationship วันก่อนได้ไปกินข้าวกับญาติ ๆ แล้วพูดถึงลูกว่ากินไม่ค่อยลง เพราะช่วงนี้เปลี่ยนยาสมาธิสั้นตัวใหม่ แม้ว่าจะเคยบอกหลายหนแล้วว่าลูกเป็นสมาธิสั้น แต่คนอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจ มองว่าเป็นธรรมดาของเด็ก บอกได้เลยพ่อแม่ไม่ได้อยากให้ลูกกินยา ไม่อยากให้ลูกเป็นสมาธิสั้น แต่แม่ซึ่งเคยผ่านช่วงเวลาวัยเด็กที่แสนจะเจ็บปวด ต้องให้ลูกกินยาเพื่อรักษา เพื่อจะได้มีความสุข มี self esteem ใคร ๆ บอกกลัวผลของยาระยะยาว แต่เรากลับไม่กลัว ถ้าลูกเราจะมีความสุขมากขึ้น วันนี้ดีขึ้น เราไม่ห่วงเค้าเลยถ้าเค้าจะอายุสั้นลงอีกสิบปี ถ้าลูกอยู่อย่างทุกข์ อย่างที่หาทางออกไม่ได้ เราเลือกทางนี้ดีกว่า สิ่งที่ทำร้ายจิตใจเรามาก ไม่ได้เป็นว่าคนอื่น ๆ ไม่เข้าใจโรคสมาธิสั้น ไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงให้ลูกกินยา แต่สิ่งที่เค้ากลับถามว่า ทำไมลูกเธอเป็นแบบนี้ เป็นเพราะดีเอ็นเอ กรรมพันธุ์ หรือตอนท้องไปกินอะไรมารึเปล่า เราทำอะไรผิดเหรอ ลูกเราเกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าลูกเราเกิดมาพิการ แม่อย่างเราก็ต้องโทษตัวเองเหรอ ถ้าตรวจเจอก่อนว่าลูกเราจะเป็นสมาธิสั้น เราจะไม่ให้ลูกเราเกิดเหรอ ตัวเราเองก็เป็นสมาธิสั้น เราไม่ดีตรงไหน เราภูมิใจในความเป็นตัวเรา ลูกเราแม้จะสมาธิสั้น ก็ไม่เห็นจะด้อยกว่าเด็กคนอื่น ๆ ตรงไหนเลย เราคิดว่าลูกเราโชคดีนะ ที่มีพ่อแม่อย่างเราที่เข้าใจโรคนี้ดี สามารถรู้ได้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ว่าลูกเป็น และลูกได้รับการรักษา เรามองเด็กบางคนมีอาการบ่งชี้อย่างเห็นได้ชัด แต่ไมไ่ด้รับการช่วยเหลือ เพราะพ่อแม่ไม่เชื่อ ก็ได้แต่หวังว่าพ่อแม่เค้าจะเห็นเองสักวันหนึ่ง เหมือนจะโทษเราว่าเราทำอะไรมา ลูกถึงเป็นเช่นนี้ ก็แค่เค้าเกิดมาเป็นแบบนี้ เกิดมาแล้ว จะมานั่งถามทำไม เหมือนตอนเล็ก ลูกเราเป็นภูมิแพ้ คอยจะนั่งถามว่าทำไมลูกเธอถึงแพ้ ตอนท้องไปทำอะไรมา กินอะไรมา เพราะอะไร เราก็จนใจเหมือนกันที่จะหาคำตอบ ถึงรู้คำตอบ แล้วต้องให้มายอมรับเหรอว่าลูกเราเป็นแบบนี้เพราะเราเองถึงจะพอใจ เราไปจิตแพทย์ เคยเจอจิตแพทย์เราถามว่าเรารู้สึกผิดไหมที่ลูกเป็นสมาธิสั้น เราไม่รู้สึกเลยนะ เราตอบอย่างมั่นใจ ก็แค่เค้าเกิดมาเป็นแบบนี้ เหมือนคนสายตาสั้น ก็แค่นั้น ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ผิดตรงไหน เราสงสัยว่าหมอถามทำไม เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องรู้สึกผิด แต่มาวันนี้เราเข้าใจแล้วว่าทำไมหมอถึงถาม จนวันนี้เราก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไร เพียงแต่เสียใจ ว่าทำไมต้องมาโทษเราด้วย ถามย้ำซ้ำซาก เพื่ออะไรเหรอ เราหาจิตแพทย์กินยาคลายเครียด ก็ไม่เข้าใจ ก็บอกอย่าไปเครียด ก็คนมันเครียดอะนะจะไม่ให้เครียดได้อย่างไร เวลาเราเครียดก็มีอาการข้างเคียงอื่น ๆ เราต้องทนมันอย่างนั้นเหรอ เพียงเพราะความเชื่อว่ายาไม่ดี หรือว่าเราไม่มีเราถึงคุมความเครียดไมได้ เมื่อก่อนสมัยตอนไปหาหมอแรก ๆ เราก็ต่อต้านการกินยาอยู่ จนค่อย ๆ ยอมรับ และเห็นผล เราไม่ได้กินตลอด กินเมื่อมีอาการเท่านั้นเอง แต่ที่น่าแปลกใจแม้ว่าเราจะโดนทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดเหล่านี้ พอเวลาผ่านไป เราก็อยากกลับไปหาญาติ ๆ เค้าเป็นญาติเรานี่นา เรารักเค้า คิดถึงเค้า ญาติ ๆ ก็รักและหวังดี แต่เมื่อไปก็ต้องโดนคำพูดทิ่มแทงใจเราได้แทบทุกครั้งไป เราก็ไม่เข้าใจเค้าว่า ทำไมต้องพูดทำร้ายจิตใตเราด้วย ไม่เข้าใจไม่ว่านะ เราคงไม่มีวันเข้าใจเค้าหรอก มันเป็นความสัมพันธ์ที่เจ็บปวด เรียกว่า abusive relationship ก็ได้ ถามว่าทำไมไม่หยุดไปล่ะ ไม่หยุดเล่าเรื่องราวต่าง ๆ จะได้ไม่โดนว่า เราอยากบอกอยากอธิบายให้คนรู้และยอมรับว่ามันมีอยู่จริงนะ สมาธิสั้น โรคทางจิตประสาท และต้องได้รับการแก้ไข มันยากที่สังคมจะยอมรับหรืออย่างไร ต้องให้มีเรื่องร้ายแรงก่อนเหรอ หรือบ้าไปก่อนถึงจะยอมรับว่ามันมีอยู่จริง เราก็ยังต้องพบต้องเจอญาติ ๆ อยู่ รอให้กาลเวลาทำให้เราลืม ๆ มันไป รอให้เราฝึกจิตใจให้เข้มแข็งกว่านี้ รอให้เรายอมรับเค้าอย่างที่เค้าเป็นโดนไม่เจ็บปวดอะไร หวังว่าวันนี้คงจะมาถึง เรายังดีที่มีสามีคอยเข้าใจ   Create Date : 18 เมษายน 2554 4 comments Last Update : 18 เมษายน 2554 23:10:46 น. Counter : 1513 Pageviews. Share Tweet

เข้าใจ เห็นใจ ขอกำลังใจร่วมด้วยคะ ลูกชายกินยาตั้งแต่ ม.1 ตอนนี้จะขึ้น ม.5 แล้ว แม่มีคำถามติดอยู่ในใจเสมอ จะต้องกินยาไปอีกนานเท่าใร ยาจะสะสมในตับใหม จะมีผลให้เป็นโรคอื่นใหม จะอยู่ในสังคมเป็นปกติใหม จะรับผิดชอบตัวเองให้อยู่อย่างมีความสุข มีกำลังเลี้ยงตัวเองได้ใหม หรือสังคมต่างหากที่ไม่ปกติ ทุกวันนี้ก็มีความสุขแบบวันต่อวัน อาทิตย์ต่ออาทิตย์ ยอมรับทุกอย่างที่เป็น แต่ในใจบางครั้งก็ยังติดอยู่ เป็นแม่ที่ต้องเข็มแข็งด้วยตัวเอง   โดย: กล่องเปล่า IP: 58.181.153.2 18 เมษายน 2554 18:21:29 น.

เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ คุณกล่องเปล่า คิดว่าเลือกทางที่ดีที่สุดให้ลูกแล้ว ไม่ต้องคิดติดใจ เอาวันนี้ไว้ก่อน   โดย: pinkyjung 18 เมษายน 2554 19:44:21 น.

เป็นกำลังใจให้ทุกครอบครัวค่ะ เมื่อก่อนเข้าใจว่าอาการสมาธิสั้นในเด็กเป็นอาการที่สังคมน่าจะเข้าใจและมีข้อมูลบ้าง แต่พอมาอ่านในนี้เห็นใจคุณ pinkyjung นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ และคิดว่าคุณทำถูกแล้วที่พูดคุยและอธิบายคนในครอบครัว อย่างน้อยให้คนในครอบครัวเรานี่แหล่ะมีข้อมูลไว้ คำพูดทิ่มแทงใจก็ไม่ต้องสนใจค่ะ คิดซะว่าเค้ารักและหวังดีกับเรา ที่น่ากังวลมากกว่าน่าจะเป็นผู้ใหญ่ที่มีอาการสิคะ หลายคนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ต้องทนทรมานกับความรู้สึกแปลกแยก รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่นๆ ต้องถูกคนรอบข้างตัดสิน ยิ่งทำให้ตัวเองรู้สึกไม่มีคุณค่า ข้อมูลของคุณเป็นประโยชน์มากนะคะ และจะเป็นกำลังใจให้กับคนมากมาย ให้เค้ารู้ว่าเค้าแค่มีอาการบางอย่างที่ไม่เหมือนคนอื่น แต่ก็มีทางหายได้และสามารถอยู่ในสังคม ทำงาน และมีความสัมพันธ์กับคนรอบข้างอย่างมีความสุขมากขึ้นได้ หรือประสบความสำเร็จได้เหมือนคนอื่นๆ   โดย: Gaii+ IP: 49.48.51.31 1 พฤศจิกายน 2554 23:37:12 น.

สวัสดีค่ะ คุณแม่ รู้สึกว่าอ่านบทความของคุณแม่ไปเรื่อย ชวนให้นึกถึงอดีตเลย เคยเจอสถาณการณืแบบคุณแม่มาเหมือนกันค่ะ แต่เริ่มกินยาตอนม.1 ด้วย concerta 18 mg. แล้วต่อมาก็เจออาการซึมเศร้าอีก มีบางครั้งตอนไปเข้าค่าย เพื่อนก็ชอบมาถามว่า "กินยาอะไร" เราก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง แต่ว่า ตอนนี้ก็รู้สึกดีใจที่เราสอบเข้ามหาลัยได้ และกำลังจะเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ตนเองด้วยค่ะ ถ้าสนใจจะเป็นCaseตัวอย่าง เพื่อไปเขียนในตอน "ประสบการณ์พ่อแม่" สามารถ mail ไปยัง อีเมลนี้ได้ Plumhaha@gmail.com   โดย: จากคนที่เป็นสมาธิสั้น IP: 118.172.42.43 22 เมษายน 2555 17:00:40 น.