Maria-sama ga Miteru:Volume1แปลไทย ส่วนที่ 2

(ส่วนที่ 2)

"โอ๊ย แค่นั้นน่ะเหรอ"

คัตสึระซังที่นั่งอยู่หน้าเธอ หัวเราะออกมาเมื่อฟังเรื่องจบ

"เห็นเธอทำหน้าเศร้าตอนเดินเข้ามาในห้อง ฉันก็นึกว่าเธอจะเจอกับพวกโรคจิตบนรถไฟหรืออะไรทำนองนั้นซะอีก"

"เจอพวกโรคจิตซะยังจะดีกว่า"

"ทำไมล่ะ?"

"ก็มันไม่ทำให้รู้สึกแย่นานขนาดนี้น่ะสิ"

"ยูมิซัง ดูเหมือนว่าเธอยังไม่เคยเจอพวกโรคจิตสินะ"

"ฉันนั่งรถเมล์มาโรงเรียนน่ะ"

นักเรียนโรงเรียนสตรีเอกชนลิลเลียน จะนั่งรถเมล์จากสถานีรถไฟ M ที่ทางออกทางทิศเหนือเพื่อมาโรงเรียน ทั้งคู่จะเหมือนกันก็ตรงนี้ เพียงแต่ว่าคัตสึระซังนั้นต้องโดยสารรถไฟที่แน่นขนัดมายังสถานี M ในขณะที่ยูมิขึ้นรถเมล์มาสถานี M ที่ทางออกทิศใต้ ความแตกต่างนี้จึงมีผลให้ความพอใจ(หรือไม่พอใจ)นั้นต่างกัน

"แต่มันก็มีตู้โดยสารสำหรับนักเรียนโรงเรียนลิลเลี่ยนด้วยไม่ใช่เหรอ?"

"ก็มีอยู่ตู้หนึ่ง... แต่ก็นะ ถึงคณะกรรมการยามายูริไคจะจัดให้นักเรียนลิลเลี่ยนได้นั่งรวมกันที่ตู้รองสุดท้าย แต่ถ้าใครมีหน้าที่หรือกิจกรรมชมรม แล้วต้องมาแต่เช้า ในตอนที่นักเรียนยังมากันไม่มาก ตู้นั้นก็ไม่มีประโยชน์"

อย่างไรก็ดี เมื่อข่าวลือแพร่สะพัดออกไป นักเรียนหญิงจากโรงเรียนอื่นก็มาใช้ตู้นี้ด้วยเหมือนกัน ซึ่งก็ช่วยแก้ปัญหาพวกโรคจิตไปได้มาก ถึงแม้จะไม่ใช่วิธีที่จะกันผู้ชายออกไปได้อย่างเด็ดขาด แต่จำนวนของสุภาพบุรุษที่อาจหาญพอที่จะขึ้นรถไฟตู้ที่เต็มไปด้วยเด็กสาวๆ ก็มีไม่มากเท่าไหร่ นั่นยังรวมไปถึงโอกาสที่จะทำเรื่องที่น่าสงสัยก็ลดลงไปด้วยเช่นกัน

เครื่องแบบของนักเรียนลิลเลี่ยนนั้นใช้ผ้ามันสีดำอมเขียวที่ดูเรียบร้อย มีผ้าพันคอแบบกลาสีสีงา พร้อมแถบสีดำพาดผ่านหนึ่งเส้น มัดรวมกันไว้ด้วยโบว์ กระโปรงเอวต่ำชิ้นเดียวยาวคลุมเข่า พร้อมด้วยถุงเท้าสีขาวพับสามทบ รองเท้าหนังรูปร่างคล้ายรองเท้าบัลเล่ท์ รวมกันสามชิ้นเป็นเครื่องแบบรุ่นเก่า ซึ่งยังเป็นที่ชื่มชมของคนทั่วไป และแน่นอน รวมทั้งพวกที่คลั่งไคล้เครื่องแบบด้วย

เครื่องแบบที่ดึงดูดสายตาเช่นนี้ บ่งบอกถึงความเป็นสุภาพสตรีชั้นสูง แต่ขณะเดียวกันชุดแบบกลาสีแบบนี้ก็อาจจะเป็นเป้าของสายตาที่ไม่พึงประสงค์อีกด้วย

"บนรถไฟคนมักจะแน่นเสมอนั่นแหล่ะ เพราะงั้นฉันก็เลยต้องคอยตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเองอยู่เสมอ"

คัตสึระซังพูดพร้อมกับทำท่าทางจัดทรงผม ผูกโบว์ โดยใช่ยูมิเป็นกระจก "แบบนี้ไงล่ะ" เธอว่า

"รู้แล้วล่ะน่า ฉันมันไม่ระวังตัวเอง"

ยูมิซบหน้าลงบนโต๊ะ แล้วคัตสึระซังก็ลูบหัวของเธอเบาๆ "น่าๆ"

"ที่จริงแล้ว คนที่ได้นั่งรถมาโรงเรียนอย่างสบายๆก็ไม่ได้นึกเรื่องนี้เท่าไรนักหรอก เพราะงั้นอย่ากังวลไม่เลย มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยนี่"

"ใหญ่สิ"

"แต่ถ้าเราลืมมันไปซะ มันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรแล้ว"

"ทำไมล่ะ?"

"ก็เพราะคนที่เราพูดถึงน่ะ เธอเป็นถึงดาวของโรงเรียนเชียวนะ ดาวน่ะ เขาไม่มาใส่ใจกับสามัญชนคนธรรมดากันหรอก"

ดาวกับคนธรรมดา

แม้ว่ามันจะเป็นความจริง หรืออีกนัยหนึ่ง ก็เพราะว่ามันเป็นความจริงนั่นแหล่ะ มันถึงได้เจ็บปวดนัก คำปลอบโยนของคัตสึระซังนี่ไม่ได้ช่วยอะไรเอาซะเลย

คัตสึระนั้นเป็นชื่อ ไม่ใช่นามสกุลของเธอ ที่โรงเรียนสตรีลิลเลี่ยนแห่งนี้ จะไม่มีการเรียกกันด้วยชื่อเล่น และตามประเพณีแล้ว เราจะเรียกชื่อคนที่อยู่ชั้นเดียวกัน โดยลงท้ายชื่อด้วยคำว่า"ซัง" และเมื่อพูดถึงรุ่นพี่ที่อยู่ชั้นสูงกว่า ก็จะลงท้ายชื่อว่า "ซามะ"

"มันช่วยไม่ได้ ถ้าเธอจะทำอะไรไม่ถูก ก็เพราะเด็กปีหนึ่งในชั้นเรา ที่สามารถพูดคุยกับสมาชิกของคณะกรรมการ"ยามายูริไค" ได้อย่างไม่ติดขัดอะไร ก็คือเธอคนนั้นเพียงคนเดียว"

แล้วคัตสึระซังก็ส่งสายตาไปข้างหลัง ยูมิมองตามไปแล้วก็เห็นว่า โทโด ชิมาโกะ พึ่งจะก้าวเข้ามาในห้อง

"อรุณสวัสดิ์จ้ะ คัตสึระซัง, อรุณสวัสดิ์จ้ะ ยูมิซัง"

เมื่อกล่าวคำทักทายทั้งสองสาวแล้ว ชิมาโกะซังก็เดินไปนั่งที่ของเธอ

"อะ..อรุณสวัสดิ์จ้ะ"

ยูมิและคัตสึระซังสบตากัน เหมือนกับจะถามกันว่า"แล้วเธอจะเขินไปทำไมล่ะเนี่ย?"

แม้ว่าพวกเธอจะรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ก็มีความแตกต่างกันอยู่มาก ถึงจะไม่เหมือนกับซาจิโกะซามะ แต่ชิมาโกะก็สวยจนน่าตะลึง

เมื่อมองไปที่เธอ ก็อาจจะทำให้รู้สึกเศร้าด้วยความคิดที่ว่า คนสวยนั้นแม้จะอายุยังน้อยแต่ยังไงก็ยังเปล่งประกายของความสวย ความหวังที่ว่าเมื่อขึ้นชั้นปีที่สองแล้ว จะได้กลายเป็นคนที่สวยสง่าดังเช่นซาจิโกะซามะนั้น ก็ดูเหมือนจะเป็นความหวังที่ริบหรี่เหลือเกิน

"เคยได้ยินข่าวลือนี้ไหม?"

คัตสึระซังกระซิบ ยูมิก็เลยต้องลดเสียงลงไปด้วย

"ข่าวที่ว่าชิมาโกะซังได้เป็นโรซา จิกองเต ออง บูตอง โดยข้ามหน้าข้ามตา พี่ๆปีสองไปน่ะเหรอ?"

มันเป็นเรื่องที่รู้กันไปทั่วแล้วว่าชิมาโกะซังได้กลายมาเป็นน้องสาวของโรซา จิกองเต แม้ว่าเธอจะอยู่เพียงปีหนึ่งเท่านั้น

"ไม่ใช่เรื่องนั้น"

"ไม่ใช่เรื่องนั้นเหรอ?"

นี่มันต้องเป็นข่าวใหม่แน่ๆ คัตสึระซังเอามือจุ๊ปาก แล้วพูดว่า"ท่านพี่บอกฉัน" ท่านพี่ของเธอเป็นรุ่นพี่ในชมรมเทนนิสที่อยู่ห้องเดียวกันกับซาจิโกะซามะ

"ไม่เพียงแต่โรซา จิกองเตเท่านั้น ที่ขอชิมาโกะซังมาเป็นน้องสาว แต่ซาจิโกะซามะก็ขอเธอเหมือนกัน"

"หาาา!!!"

"ยูมิซัง เสียงดังไปแล้ว"

สองสาวสุมหัวกันบนโต๊ะ แม้จะเป็นภาพที่ไม่งามนัก แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร พระแม่มารีคะ ได้โปรดประทานอภัยให้พวกเธอด้วยเถิดค่ะ ไม่ว่าจะเป็นสมัยไหน สาวๆก็ชอบเรื่องรักๆใคร่ๆแบบนี้เหมือนกันทั้งนั้น

ระบบพี่สาวน้องสาว(เซอร์-soeur)ของโรงเรียนสตรีลิลเลี่ยน เกิดขึ้นมาด้วยความประสงค์ที่ว่าเพื่อจะให้นักเรียนนั้นได้ปกครองกันเอง ในด้านของการศึกษานั้น จะเป็นหน้าที่ของคณาจารย์และซิสเตอร์ ส่วนด้านการใช้ชีวิต จะใช้ระบบพี่สาวน้องสาวดูแลกันเอง โดยพี่สาวนั้นจะเป็นผู้แนะแนวทางให้น้องรุ่นต่อๆไป ดังนั้นแม้จะไม่มีข้อบังคับของโรงเรียนที่เคร่งครัด แต่ความบริสุทธิ์และถูกต้องของชีวิตนักเรียนก็จะถูกส่งผ่านจากรุ่นสู่รุ่น

เซอร์ -soeur เป็นภาษาฝรั่งเศส แปลว่าพี่สาวหรือน้องสาว เพื่อเป็นการป้องกันการสับสนกับคำว่า ซิสเตอร์-sister จึงหลีกเลี่ยงที่จะใช้ภาษาอังกฤษ ตามปกติแล้ว รุ่นพี่และรุ่นน้องต่างก็เรียกกันว่า เซอร์-soeur เหมือนกันหมด แต่ในตอนนี้ คำนี้ได้กลายเป็นคำที่แสดงถึงความสัมพันธ์อันแนบแน่นระหว่างหญิงสาวสองคนไปแล้ว ไม่มีใครแน่ใจว่าประเพณีการมอบและรับกางเขน ที่เป็นประเพณีแสดงความเป็นเซอร์-soeur ได้เริ่มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไร

"ตามที่ได้ยินมานะ ซาจิโกะซามะเป็นคนขอก่อน แต่ชิมาโกะซังก็เลือกที่จะตอบรับคำขอของโรซา จิกองเตแทน แม้ว่าเธอจะมาทีหลังก็ตาม"

คัตสึระซังดูจะไม่เห็นด้วยเล็กน้อย แต่เธอกำลังตื่นเต้นที่ได้กระจายข่าวลือ

"สงสัยจังเลยว่าเธอชอบสีขาวมากกว่าแดงรีไงนะ"

"โธ่เอ๊ย...นั่นมันไม่ใช่ประเด็นเลยนะ ยูมิซัง ไม่เข้าใจรึไง ถ้าเธอเป็นชิมาโกะซังคนนั้น แล้วเธอก็มีตัวเลือกระหว่างกุหลาบสองดอกนั้นน่ะ"

"ตัวเลือกเหรอ เรียกแบบนั้นมันเสียมารยาทนะ"

"แต่ความจริงก็คือ ซาจิโกะซามะถูกปฏิเสธไปแล้ว"

"หืมมมม"

ไร้สาระจริงแฮะ ยูมิคิด

"หืมมมน่ะ หมายความว่าไง ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแย่หรอกเหรอ?"


"ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อเธอไม่สามารถที่จะมีท่านพี่ได้สองคนอยู่แล้ว เธอก็ต้องเลือกคนใคคนหนึ่ง"

"แล้วเธอก็เลือกคนที่มาที่หลังน่ะเหรอ?"

"ก็มันไม่ใช่การแข่งขันนี่"

"ใช่สิ!"

แล้วคัตสึระซังก็สรุปประเด็นซะอย่างนั้น เธอถอนหายใจ มาคิดดูแล้ว เธอได้ เซอร์-soeur ตั้งแต่วันแรกที่เข้าชมรมเทนนิสเลยนี่นา

"จะว่าไปแล้ว แล้วสายน้องสาวของโรซา ฟัวติด้าล่ะ"

"โรซา ฟัวติด้า มีสายครบทั้งสามชั้นปี"

"งั้นเหรอ"

สำหรับยูมิแล้ว ความจริงที่ว่าทั้ง โรซา จิกองเตและโรซา ชินองซี ออง บูตง ยังไม่มีน้องสาว ออกจะน่าแปลกใจกว่าเรื่องที่ทั้งสองคนแย่งชิงชิมาโกะซัง ซะอีกนะ

"ยังไงก็เถอะ ตอนที่ซาจิโกะซามะ ขอเธอเป็นน้องสาว เธอก็ไม่ได้ตอบรับในทันทีด้วย"

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว คัตสึระซังก็เหลือบมองนาฬิกา

เสียงระฆังสวดมนต์เช้าดังขึ้น

ต่อจากนั้นเสียงของบทสวดมนต์
ก็ดังมาตามสาย นอกจากการสวดมนต์ประจำสัปดาห์ที่โบสถ์แล้วอาทิตย์ละครั้งแล้ว ทุกคนจะสวดมนต์ในห้อง ฟังเทศนา สงบจิตใจ และขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า

โปรดประทานพรให้วันนี้ผ่านไปด้วยดีด้วยเถิด

อย่างไรก็ดี นอกจากการสวดมนต์แล้ว เธอกลับมีความรู้สึกแปลกๆว่า ในวันนี้ คำว่าสงบสุขอาจจะอยู่ห่างไกลจากเธอเหลือเกิน

(จบส่วนที่ 2)

Create Date : 13 พฤษภาคม 2551		0 comments
Last Update : 13 พฤษภาคม 2551 21:16:50 น.
Counter : 1039 Pageviews.
Share Tweet