Full Metal Panic! The End of Day by Day แปลไทย (บทที่ 3 ส่วนที่ 2)

Full Metal Panic!
The End of Day by Day
บทที่ 3 Black and White (ส่วนที่ 2)

"นายว่า นายทำให้เทซซ่าร้องไห้งั้นเหรอ?" ครูซพูด นัยตาเบิกกว้าง เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเคาเตอร์ของบาร์ที่มีแห่งเดียวในฐาน

"ถูกต้อง..."โซสึเกะที่นั่งถัดไปตอบ

ไหล่ของเขาห่อ คอของเขาตก ตากำลังมองอย่างเลื่อนลอยไปยังแก้วน้ำองุ่นบนเคาเตอร์

"รู้ไหม ฉันว่านายนี่มันมีพรสวรรค์ที่จะเป็นพวกกิโกโล่ได้เลยนะเนี่ย"

"อะไรล่ะนั่น?"

"ช่างมันเถอะ ว่าแต่ว่า นายนี่มันจริงๆเลยนะ..."

เขากอดอก มองโซสึเกะทางหางตาด้วยท่าทางครื้นเครง

"รู้สึกว่านายจะสนุกสินะ..."

ครั้งก่อนที่โซสึเกะทำให้คานาเมะร้องไห้ ครูซกลับชกเขา บางครั้งโซสึเกะก็ไม่เข้าใจท่าทางของคู่หูของเขาเหมือนกัน

"ช่างเถอะ แล้วนายว่าตัวเองผิดรึเปล่าล่ะ?"

"ก็คงงั้น..."

"งั้นก็ไม่ต้องกังวลให้มันมากนัก เทซซ่าไม่ใช่เด็กไม่ดีซะหน่อย เดี๋ยวเธอก็ยกโทษให้นายเองนั่นแหล่ะ" เขาบอกเรียบๆแล้วยกแก้วเหล้าสก๊อตขึ้นดื่ม

บาร์นั้นเต็มไปด้วยหน่วยPRT(หน่วยปฏิบัติการขั้นปฐม)ผู้ซึ่งเสร็จจากการฝึก รวมทั้งสมาชิกฝ่ายประจำการซึ่งเสร็จจากงาน พวกเขาคุยอวดกันถึงเรื่องต่างๆ เรื่องราวตลกๆเกี่ยวกับสาวๆที่จีบได้ที่เกาะกวม เสียงหัวเราะและเสียงพูดหลายหลายภาษาดังไปทั่วทั้งห้องซึ่งเต็มไปด้วยควันบุ หรี่

"ฉันเทียบกับกัปตันไม่ได้เลย" โซสึเกะพูด"ฉันไม่เข้าใจถึงความรับผิดชอบอันหนักหนาที่เธอแบกรับไว้อยู่ ทั้งที่เธอเป็นแบบนั้น แต่ฉันยังไปทำให้เธอโกรธอีก"

"ฉันว่านั่นไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้เทซซ่าร้องไห้หรอกนะ"ครูซตอบถากถาง ห่อริมฝีปากให้โซสึเกะ

"นายหมายความว่าไง?"

"ช่างเถอะ ขี้เกียจอธิบาย"

"...?"

"ยังไม่เข้าใจอีกเหรอเนี่ย?" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจ "กะแล้ว... เพราะงั้นเธอถึงโกรธสินะ"

เมื่อได้ยินครูซพูดแบบนั้น ไหล่ของโซสึเกะก็ยิ่งห่อไปใหญ่

"ฉันรู้ ฉันมันโง่จริงๆ ที่กัปตันพูดมันถูกทั้งหมด ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่ฉันจะคุ้มกันคานาเมะต่อไป เมื่อคิดถึงเรื่องการจัดคนให้เหมาะกับงานแล้ว ที่พวกเขาทำมาจนถึงเดี๋ยวนี้ มันก็น่าแปลกจริงๆ"

ครูซทำหน้านิ่วเมื่อได้ฟังคำพรรณาของโซสึเกะ แล้วเขาก็ยักไหล่ พูดกับตัวเอง

"ไม่ไหวเลยแฮะ"

"หมายความว่าไง?"

"ไม่มีอะไร ลืมมันซะเถอะ" เขาตอบ แล้วก็บ่ายเบี่ยงที่จะพูดต่อโดยทำเป็นเห็นด้วยกับโซสึเกะ

"เอาเถอะ ไม่ว่านายจะเป็นหน่วย SRT ที่มีฝีมือขนาดไหน แต่การทดสอบ AS รุ่นใหม่ไปด้วย พร้อมกับคุ้มกันเด็กผู้หญิงไปด้วย มันไร้สาระ"

"จริงด้วย แต่ว่า.."

"แต่ว่า?"

ครูซ พยายามจะให้เขาพูดต่อ แต่โซสึเกะก็จับแก้วเอาไว้แล้วพึมพำ

"ไม่ ไม่มีอะไร" แล้วก็เงียบไป

แม้ว่าเขาจะคุยกับครูซถึงเรื่องนี้ แต่ครูซก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้ เขาจะต้องเผชิญหน้ากับความยุ่งยากนี้ด้วยตัวเอง คำสั่ง งาน เธอคนนั้น เรื่องในอนาคต สิ่งนั้นสิ่งนี้ แม้ว่าเขาจะเล่าให้ฟัง แต่มันก็ยังคงไร้ทางออก

แต่จริงๆแล้ว เขาก็อยากจะเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เพื่อนร่วมงานฟังโดยไม่ปิดบัง

คานาเมะเชื่อเขา เธอไม่เชื่อมั่นในหน่วยข่าวกรอง เธอเชื่อมั่นในตัวเขา ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้ทรยศต่อความเชื่อนั้นไปแล้ว เขาเข้าใจถึงความจำเป็นของอาร์บาเลส ทั้งเขาและมันคือสิ่งเดียวที่จะต่อกรกับเวนอมและเบฮีมอธได้อย่างที่กัปตันพู ด คงจะดีกว่าถ้าฝากการคุ้มกันคานาเมะไว้ในมือของผู้เชี่ยวชาญจากหน่วยข่าวกรอง แต่อย่างไรก็ตาม....

เขาก็ยังไม่พอใจอยู่ดี ไม่เกี่ยวกับเหตุผลพวกนั้น ไม่เกี่ยวกับความสมเหตุสมผลอะไรนั่น

ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาพยายามจะแก้สมการง่ายๆนี้ เขาก็ได้รับคำตอบเดิม มันถูกต้องตามหลักยุทธวิธี แต่ทำไมคำตอบที่ถูกต้องนั้นจึงรบกวนจิตใจของเขานักนะ

"เป็นอะไรไป ถ้านายมีอะไรอยากจะบ่น ฉันก็จะฟังนะ ลองพูดออกมาสิ"

"ไม่ ไม่เป็นไร"

"นายแปลกไปจริงๆนะ รู้ไหม คือ...ตั้งแต่ตอนที่นาย.."

เขาเริ่มพูด แต่คราวนี้เป็นครูซเองที่หยุดพูด

"อะไร?"

"ไม่มีอะไร"เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง ดื่มเหล้าจนหมดแก้ว

"แล้วนายได้พูดอะไรกับคานาเมะก่อนมารึเปล่า?"

"เอ่อ...ก็ได้"

"เธอร้องไห้รึเปล่า? ฉันไม่คิดว่าเธอจะยิ้มส่งนายหรอกนะ"

"ฉัน....ไม่อยากพูดถึงมัน"

ความจริงแล้ว เขาไม่ได้พูดอะไรกับคานาเมะเลยแม้แต่คำเดียว ไม่มีเลย เขาจะอธิบายเธอได้อย่างไร เมื่อเขาคุยกับเธอถึงเรื่องต่างๆพวกนั้นตอนที่เธอตัดผมให้ เขาไม่อาจจะรวบรวมความกล้าเพื่อเผชิญหน้ากับเธอได้ เขาส่งจดหมายลาออกไปที่โรงเรียน แต่เขาย้ายเพียงของส่วนตัวออกไปนอกเมือง เนื่องจากเขายังไม่อาจตัดสินใจได้ จึงทิ้งทุกอย่างเอาไว้เหมือนเดิม

ในสนามรบที่ต่างๆ เขาไม่เคยกังวลกับสิ่งเหล่านี้ แล้วก็คงจะจัดการมันได้อย่างเรียบร้อย

"อ้อ...ฉันเข้าใจแล้ว"

ครูซยอมรับง่ายๆทำให้โซสึเกะประหลาดใจมาก เขาพูด"ขออีกแก้ว"กับผู้ดูแลบาร์ และหันไปคุยเฮฮากับคนอื่นๆ แล้วหัวเราะเสียงดังอย่างไม่ใส่ใจอะไร

ตอนนั้นเอง เสียงของคนในห้องก็เงียบลง แล้วก็มีเสียงโห่ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงกระแทกแก้วลงกับโต๊ะดังไปทั่วห้อง เสียงร้องเพลงและพูดคุยก็ดังขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปเป็นปรปักษ์ เหมือนกับฉากที่เห็นได้บ่อยในหนังคาวบอย แต่ความเป็นศัตรูของที่นี่แตกต่างไปซักหน่อย เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ที่คนแปลกหน้าจะเข้ามาได้

เจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งไม่มีใครรู้จักก้าวเข้ามาในบาร์ เขาเป็นชายผิวดำ สวมเสื้อสนาม มีป้ายที่มีคำว่า FLT เย็บติดอยู่ที่หัวไหล่ นั่นคือยศร้อยโท ไหล่นั้นดูกว้างและแข็งแรง รูปร่างนั้นดูเหมือนกับสามเหลี่ยมคว่ำ ขาทั้งสองข้างยาว แม้จะดูจากระยะไกล เขาก็ยังคงเป็นคนตัวสูง บางทีอาจจะสูงกว่าครูซที่สูง 180 มากถึง 10 เซ็นติเมตร

"ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย มาจากไหนกันนะ?"ครูซพึมพำ โซสึเกะรู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นเขามาก่อนแล้ว ใช่คนที่เขาเห็นนอกห้องทำงานของเทซซ่านั่นรึเปล่านะ?

ชายคนนั้นเดินข้ามห้องผ่านหลังโซสึเกะและคนอื่นๆ เขานั่งลงตรงกลางเคาเตอร์ถัดจากครูซ

"ขอน้ำแก้วหนึ่ง" เขาสั่ง วางธนบัตรฉบับละ 5 ดอลล่าห์ลงบนโต๊ะ

"บ้าน่า นี่มันบาร์นะ เราเสิร์ฟเหล้า เข้าใจไหม? เหล้าน่ะ"

"เหล้าผิดคำสอนของพระอัลเลาะห์ ฉันขอน้ำ"

"งั้นก็อย่ามาที่บาร์ซิเฟ้ย บ้าชะมัด" ชายผู้ดูแลบาร์วัยกลางคนบอก แต่ก็รินน้ำแร่ใส่แก้ว แล้วกระแทกมันลงอย่างแรงบนเคาเตอร์

เมื่อรับแก้วแล้ว ชายคนนั้นก็มองอย่างไม่เกรงไปยังโซสึเกะและคนอื่นๆ จากนั้นเขาก็เลิกสนใจ หันหน้ากลับมาดื่มน้ำต่อ

ท่าทางที่ดูสุขุม ผิวสีน้ำตาล นัยตานั้นก็มีแววของความฉลาดหลักแหลมปราศจากความอ่อนแอ ริมฝีปากนั้นบางและปิดสนิท ดูเหมือนว่าเขาจะมีเชื้อสายผสมทั้งคอเคเซี่ยนและอาราเบียน

"ขอโทษนะครับผู้หมวด" ครูซพูดกับเขา "ผมก็ไม่อยากพูดอะไรที่ฟังดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวหรอกนะครับ แต่คุณช่วยเขยิบไปนั่งที่อื่นหน่อยได้ไหมครับ?"

"ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย?"

"เก้าอื้สามตัวตรงมุมเคาเตอร์นี้ เป็นที่ที่จองไว้สำหรับสมาชิกหน่วย SRT และคุณก็นั่งอยู่ตรงกลางพอดีครับผม"

"เป็นกฎของที่นี่เหรอเนี่ย?" เขาไม่ได้ถามคำถามโดยตรงกับครูซ แต่ถามกับผู้ดูแลบาร์มากกว่า ซึ่งเขาก็ได้แต่ทำหน้านิ่วและส่ายหน้า

"เราตกลงกันเองครับ แล้วเก้าอี้ตรงโต๊ะตัวนั้นและอีกตัวตรงปลายเคาเตอร์ก็เป็นของสมาชิกหน่วยอื่ นด้วย เราทำแบบนี้เพื่อให้คนที่มาที่นี่ได้มีที่นั่งกัน"

"งั้นมันก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติสินะ"

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับผู้หมวด อย่างเก้าอี้ที่คุณนั่ง จะบอกว่ามันถูกจองไว้แล้วก็ได้"

"ฉันไม่เข้าใจความหมายของนาย"

"เจ้าหน้าที่ที่พึ่งเสียชีวิตไป เคยนั่งตรงนั้นประจำครับ" ครูซพูด "ผมเสียใจ แต่ผมยังไม่อยากเตะก้นของคนที่พึ่งเจอหน้ากันหรอกนะครับ"

"เข้าใจแล้ว" ชายคนนั้นพูด เขาก้มหน้าลง

"แล้วชื่อกับรหัสของเจ้าหน้าที่ที่ตายไปคนนั้นล่ะ?"

"URZU1 ร้อยเอกเกล แม็คอัลเลนครับผม"

"งั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องไปนั่งที่อื่น หมอนั่นมันพวกขี้ขลาด"เขาพูดพร้อมกับยิ้มอย่างเยือกเย็น

"ว่าไงนะ..?"

ครูซชะโงกตัวไปข้างหน้า โซสึเกะที่นั่งดูการตอบโต้ของทั้งคู่อยู่ห่างๆ เห็นมือของคู่หูกำแก้วเอาไว้แน่น

"ขี้ขลาด?คุณพูดว่าเขาขี้ขลาดงั้นรึ?"

"ใช่ แล้วเขาก็ยังไร้ความสามารถ ไม่มีฝีมืออีกด้วย"

"ว๊าว ฮ่าๆๆ พูดได้แสบดีนี่ นายได้ยินไหม โซสึเกะ เขาบอกว่าเกลไร้ความสามารถ ไม่มีฝีมือว่ะ จะว่าไปแล้วตาลุงนั่นก็เป็นแบบนั้นนี่นะ" ครูซพูดล้อ แต่ทันใดนั้นเอง เขาก็จับแก้วขว้างไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นทันทีพร้อมกับเหวี่ยงหมัดตามไปด้ว ย มันเกิดขึ้นเร็วมาก จนแม้แต่โซสึเกะก็ห้ามเอาไว้ไม่ทัน แต่อย่างไรก็ตาม หมัดของครูซก็ไม่ได้ปะทะเข้ากับแก้มขวาของเขา

เพียงเสี้ยววินาที ชายคนนั้นก็หลบหมัดได้

"..."

เขาพุ่งมาที่ด้านขวาของครูซและชกเขาเข้าไปที่กราม ครูซมองอะไรไม่เห็นนอกจากการเคลื่อนไหวนั้น และแล้วร่างของเขาก็ลอยกระเด็นไปข้างหลัง เกือบจะชนเข้ากับโซสึเกะ แต่ก็ข้ามไปกระแทกเข้ากับเก้าอี้และโต๊ะที่อยู่ด้านหลังไกลออกไปราวสองถึงสา มเมตร

มีเสียงแตกดังเพล้ง จานและแก้วกระจายอยู่ทั่วพื้น

ผู้ดูแลบาร์ทำหน้าบู้บี้และส่ายศีรษะ ขณะที่ลูกค้าคนอื่นๆหันมามองอย่างตกใจ

"ทำได้แค่นี้เองหรือ สิบโท?" ร้อยโทคนนั้นถาม เช็ดเหล้าออกจากใบหน้าด้วยกระดาษเช็ดปาก "ได้ยินมาว่ามีพลแม่นปืนอยู่ที่นี่ด้วย สงสัยจะเป็นเรื่องตลกล่ะมั้ง"

"ไอ้เวรเอ๊ย มาเจอกันหน่อย"ครูซคำราม มือเกาะโต๊ะที่ล้มคว่ำ เขาพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ยืนได้เพียงครึ่งเดียว

"...!?"

เข่าของเขาพับลงคล้ายกับมีมือที่มองไม่เห็นทุบลงไปที่ท้ายทอย ครูซล้มลงไปก้นกระแทก ก่อนจะสลบไปพร้อมกับพึมพำว่า "บ้าเอ๊ย..."แล้วก็ไม่ขยับอีกเลย

"ครูซ...!" โซสึเกะร้อง แล้วจะเข้าไปหาเขา

"ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหล่ะ ก็แค่สมองกระทบกระเทือนนิดหน่อย" ร้อยโทคนนั้นพูดอยู่ข้างหลังโซสึเกะ "แต่ก็น่าประหลาดที่โดนชกแบบนั้นแล้วยังลุกขึ้นมาได้ คงเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับเจ้าโง่ที่ดื่มแล้วยังมาทำร้ายนายทหารอีก ดีสำหรับมัน ดีสำหรับผู้กองคนที่ตายไป และสำหรับพวกหน่วย SRT งี่เง่าที่นี่ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ"

โซสึเกะหันกลับมาเผชิญหน้าเขา ผู้ที่ไม่แม้แต่จะเก็บความรู้สึกดูถูก แถมยังจ้องหน้าโซสึเกะตอบอีก

"มองแบบนั้นหมายความว่าไง?"

"ผมไม่ทราบว่าคุณเป็นใคร และผมขอโทษกับพฤติกรรมที่ไม่ดีของเพื่อนผม แต่ผมขอให้คุณถอนคำพูดที่คุณพูดเกี่ยวกับผู้กองแม็คอัลเลนครับ"

แม้ว่าปกติแล้ว เขาจะไม่ใช่คนที่มีปฎิกริยากับการด่าทอใดๆ แต่คราวนี้โซสึเกะไม่อาจนิ่งเงียบต่อไปได้แล้ว

"ตลกดีนี่ สิบโท นายสั่งฉันงั้นเหรอ?"

"..."

"นายจะทำยังไงถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ จะชกคนที่ตำแหน่งสูงกว่างั้นสิ นายไม่ทำอย่างนั้นหรอก ฉันเคยเห็นนายมาแล้ว พวกจริงจังกับชีวิตสินะหรือว่าเป็นพวกขี้ขลาดล่ะ"

โซสึเกะเดาะลิ้น ดูเหมือนว่าชายคนนี้จะอ่านปมภายในใจเขาได้

ถ้าโซสึเกะต่อยเขา ก็จะต้องถูกขังคุก อย่างไรก็ตาม นั่นไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอันใดนัก ครูซเองก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน

เหตุผลที่โซสึเกะยังลังเลอยู่ ไม่ใช่เพราะเกรงการถูกลงโทษ จริงๆแล้วมันมาจากความจริงที่ว่า เขานั้นต่อต้านการกระทำที่ "แหกกฏ" ชกนายทหาร ไม่เชื่อฟังคำสั่ง ถ้าเขาทำมันลงไป โลกของคำสั่งและกฏเกณฑ์รอบตัวเขา คงจะพังทลายเป็นชิ้นๆ อีกประการหนึ่งความรู้สึกถึงอันตรายนั้นก็เป็นตัวที่ทำให้เขาไม่ลงมือ

ทุกทีเลย

ฉันเป็นแบบนั้นมาตลอด ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้นะ..? เขาถามตัวเอง

"ฉันว่านายคงทำอะไรไม่เป็นถ้าไม่มีใครสั่งสินะ"ร้อยโทพูด "ว่าไงสิบโท มาลองเล่นเกมกันสักหน่อยไหม?"

"เกม...?"

"นายอยากจะปกป้องเกียรติยศหรืออะไรทำนองนั้นของร้อยเอกแม็คอัลเลนใช่ไหมล่ะ? ฉันกำลังเบื่ออยู่พอดี ตามฉันมา"

ร้อยโทวางธนบัตรราคา 100 ดอลล่าห์ลงบนเคาเตอร์และเดินออกไป

"เราจะไปไหน....?"

"โรงเก็บ AS นายขับมันเป็นใช่ไหม?"

เขาตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้สินะ โซสึเกะคิด

Create Date : 01 พฤศจิกายน 2551		0 comments
Last Update : 1 พฤศจิกายน 2551 23:21:52 น.
Counter : 501 Pageviews.
Share Tweet