ทะเลสีดำ

หลังจากที่รายการเดอะเรดิโอหมดไปเมื่อสิ้นปี
เราก็ไม่ค่อยได้เปิดฟังรายการวิทยุสักเท่าไหร่
จนเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เบื่อๆ เพลงที่เลือก write ไว้ฟังในห้อง
ก็เลยเปิดฟังรายการจากวิทยุ
แล้วเกิดชอบเพลงอยู่เพลงหนึ่ง คือเพลง “ทะเลสีดำ” ของวงลุลา
...ช่วง intro เป็นเสียงกีต้าร์ขึ้นมา ดึงดูดให้เราหยุดฟัง
ฟังแล้วก็นึกถึงหนังเรื่อง August Rush
ที่ในเรื่องมีเด็กน้อยอัจฉริยะด้านดนตรีเล่นกีต้าร์ได้อย่างน่าทึ่งมาก
ใครไม่เคยดูลองไปหาแผ่นมาดูก็แล้วกันนะคะ เป็นหนังน่าดูเรื่องหนึ่งทีเดียว
....พูดถึง เพลงทะเลสีดำ
เนื้อร้องที่กระทบใจ เป็นท่อนที่ฝ่ายชายรำพันว่า
“ทะเลสีดำ” แล้วฝ่ายหญิงปลอบว่า “ไม่นานก็เช้า”
“ค่ำคืนเหน็บหนาว” “จับมือฉันไว้”
“ทะเลสีดำ” “ไม่ต้องหวั่นไหว”
“จะทำเช่นไร” “กอดฉันไว้เธอ”

เราคนหนึ่งละที่เคยกลัวความมืด
ตอนนี้ก็ยังกลัวอยู่ ...
แต่จากประสบการณ์ทำให้เรากลัวอยู่ไม่นานก็จะตั้งสติได้
ตอนยังเด็ก หากต้องเดินในความมืด ก็จะรีบจ้ำอ้าว
ให้ได้กลับไปอยู่ในที่สว่างไวๆ
ไม่กล้ามองหลัง มองข้าง หรือแม้แต่มองพื้น
เพราะกลัวจะเห็นอะไรที่ไม่อยากเห็น ใจสั่งให้จ้ำๆๆ
โชคดีที่มีอยู่ครั้งหนึ่ง...เกิดกลัวจนกล้า
ก็เลยได้ประสบการณ์ว่า การเผชิญความจริง ก็จะได้พบความจริง

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อสมัยเรายังเป็นเด็กอยู่นั่นหละ
คุณยาย...ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องกับยายแท้ๆ ของเรา
ท่านบวชเป็นชี เราจึงเรียกยายชี
ยายชีชอบมาอยู่ที่บ้านเราบ่อยๆ และมาอยู่ครั้งละนานๆ
บ้านที่เราอยู่ตอนเด็กๆ เป็นบ้านพักรถไฟ ตัวบ้านจะยกพื้นสูง
ห้องน้ำอยู่ข้างล่าง แยกจากตัวบ้าน
ดังนั้น เวลาจะเข้าห้องน้ำ ต้องเดินลงบันได
ซึ่งระหว่างขั้นจะเป็นช่องโล่งๆ
เวลาเดินลงตอนกลางคืน เราก็ชอบจินตนาการไปว่า
อาจมีมือลึกลับ เอื้อมมาจับขา หรือข้อเท้าเรา
ไม่รู้ว่านึกภาพกันออกหรือเปล่า
งั้นก็ลองนึกถึงบ้านต่างจังหวัด ซึ่งเป็นบ้านไม้มีใต้ถุนก็แล้วกันนะคะ

ทีนี้...ยายชีท่านจะมีตะกร้าประจำตัวอยู่ใบหนึ่ง
เวลามาอยู่ที่บ้าน ท่านก็จะแขวนไว้ตรงราวลวดใต้บันได
หรือไม่ก็ใกล้ๆ กับห้องน้ำ
ทีนี้พอท่านเสียชีวิต ตระกร้าใบนี้ก็ยังถูกแขวนอยู่ที่บ้าน
วันหนึ่งเราเกิดปวดท้องตอนกลางคืน

เรียกว่ายังโชคดีที่ตะกร้าเจ้ากรรมแขวนอยู่ที่ด้านข้างของห้องน้ำ
ไม่ได้แขวนอยู่ใต้บันได ไม่งั้นมีหวังเราไม่กล้าเดินลงบันไดแน่

วันนั้นคุณยายไม่อยู่ จะให้ลงมาเป็นเพื่อนก็ไม่ได้
เราก็ไม่รู้จะทำไง กลัวมากๆ เพราะยายชีเพิ่งเสียไปไม่กี่วัน
แต่ก็ปวดจนทนไม่ไหว...
ก็เลยค่อยๆ ย่องลงมาเข้าห้องน้ำ แล้วก็ไม่กล้ามองอะไรมาก
โดยเฉพาะตะกร้าของยายชีที่แขวนอยู่
…ก็กลัวจะเห็นเจ้าของตะกร้าอยู่ตรงนั้นด้วยน่ะซี...

ไม่รู้มีใครเคยเป็นอย่างเรามั้ย ...ยิ่งกลัว บังคับใจไม่ให้มอง
แต่มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้มอง
เรากลัวจนขาสั่น ปวดก็ปวด ทรมานม๊าก...
แล้วคงเพราะปวดท้องมากนี่แหละ เราเลยฮึดขึ้นมาเฉยๆ ....
เอาน่า... มองให้มันรู้ไปเลยว่าไม่มีอะไร จะได้เลิกกลัว
แล้วจะได้เข้าห้องน้ำให้เสร็จๆ ไป จะได้กลับไปนอนอย่างสบาย
เราก็เลยลืมตามองไปตรงที่ตะกร้าแขวนอยู่
พอมองแล้วเราก็ตาสว่าง
เฮ้อ...ไม่มีอะไรนอกจากตะกร้า เจ้าของตะกร้าท่านไปสบายแล้ว
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรอย่างที่นึกกลัว ก็เลยเหมือนมีสติขึ้นมา
...แต่ไม่ใช่หายกลัวไปเลยนะ ก็ยังหวาดๆ อยู่ แต่ความกลัวลดลงมากๆ
มันก็เหมือนกับเวลาที่เราตั้งสติได้ ที่มือไม้สั่น ก็จะหายไป

บางช่วงเวลา เราก็เหมือนอยู่ในความมืด
แล้วก็กลัว... คิดจินตนาการไปสารพัดอย่าง ทั้งๆ ที่มันยังไม่เกิด
และอาจไม่เกิดขึ้นก็ได้
จิตใจที่มัวหมอง ก็เหมือนกับใจอยู่ในความมืด
หวาดกลัวว่าจะเกิดอย่างนั้น เป็นอย่างนี้ ซึ่งมีแต่ทางลบ
หากเราเปิดใจ มีสติ กล้าเผชิญความจริง
น่าจะโอกว่า การที่เราจะคิดอะไรเหลวเป๋ว เรื่อยเปื่อย
ให้จิตมันตกลง ตกลง ตกลง แล้วก็จมดิ่งลงไป

...อีกอย่าง บางทีความมืดก็ไม่ได้มีแต่ความน่ากลัว
บางครั้งความมืดก็เป็นความสวยงาม เป็นสีสัน เป็นเหตุและผลในอีกมุมมอง
จากกลางวันที่บางอย่างดูธรรมดา แต่พอตกกลางคืนกลับสวยจับใจ
เส้นแสงในความมืดที่วับวาว เงาสะท้อนที่เคลื่อนไหว....
นั่นอาจจะเป็นจิตปรุงแต่ง... แต่นั่นแหละนะ
ตราบใดที่เรายังมีสติพอ เราก็จะได้เห็นความจริง

ทะเลสีดำเวลากลางคืน กับดวงดาวและพระจันทร์บนท้องฟ้า
ชักทำให้เราอยากไปเยี่ยมเยือนอีกแล้ว
แต่ว่า...ก่อนอื่นคงต้องหาคนไปด้วยกันก่อน
เพราะดูคนเดียวอาจจะเหงาเกินไปใช่มั้ย...


^o^

 

Create Date : 01 กรกฎาคม 2551		4 comments
Last Update : 1 กรกฎาคม 2551 23:54:47 น.
Counter : 2295 Pageviews.
Share Tweet