๐๐ My wife... ๐๐ ผมชื่อ "ไอ้แพท"

ปี 2008 ประเทศอังกฤษ

“ค้างที่นี่ไม่ได้เหรอแพททริก”

เสียงหวานเย้ายวน เอ่ยถามร่างสูงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงามของหนุ่มหล่อ(ร้าย) เขาหันมามองร่างที่ทอดนอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะยิ้มบาง ๆ และเอ่ยด้วยเสียงนุ่มที่ชวนหลง

“ไม่ได้หรอกลิซ่า... คุณก็รู้อยู่”

ตอบเท่านั้น ชายหนุ่มก็สวมกางเกงเข้ากับตัวและรูดซิบคาดเข็มขัด ลิซ่า... สาวสวย มาดมั่น เซ็กซี่ และเธอดูร้อนในสายตาของหนุ่ม ๆ แทบทุกคน แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ชายคนนี้ ดูเขาไม่ได้สนใจเธอไปมากกว่าการเป็นคู่นอนเลย นี่คือสิ่งที่ทำให้เธอมักจะหงุดหงิด และอีกนัยหนึ่งมันก็ทำให้เธอรู้สึกท้าทายเสียเหลือเกิน ที่จะทำให้ชายคนนี้ตกหลุมเสน่ห์ของเธอ

“แต่นี่มันดึกแล้วนะแพททริก... คุณควรจะพัก... มากว่านี้...”

เธอพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาเบียดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองกับร่างของชายหนุ่มที่กำลังติดกระดุมเสื้อ

“เพราะดึกนั่นแหละ ผมถึงต้องกลับ” พูดแล้วก็เบี่ยงตัวไปหยิบเนกไทมาผูกโดยไม่สนใจว่าหญิงสาวจะแสดงสีหน้าไม่พอใจเพียงไร

“กลับไป...ยังไงภรรยาหน้าโง่ของคุณก็สงสัยคุณอยู่ดีนั่นแหละ”
น้ำเสียงที่จิกว่าของลิซ่าทำให้แพททริกชะงักมือที่หยิบเสื้อโค๊ดสีเข้มขึ้นมาสวมเล็กน้อย น้อยจริง ๆ จนเธอไม่สามารถสังเกตได้ และไม่อาจจะเห็นแววตาขุ่นมัวของหนุ่มหล่อคนนี้ เพียงเพราะมันเกิดขึ้นมาเพียงชั่วครู่เดียว... เท่านั้น


ร่างสูงของเขาไม่ว่าอะไร เขาเดินไปหยิบกระเป๋าทำงานที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือของลิซ่า ก่อนที่เขาจะหมุนกายมาเผชิญหน้ากับลิซ่า ที่ยืนทำหน้ากระเง้ากระงอด เพียงเพื่อหวังว่าชายหนุ่มที่น่าหลงใหลคนนี้จะงอนง้อเธออย่างอ่านหวานดังเช่นเวลาที่เค้ามีความสุขกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะเดินเกมส์ผิดไป...

“ผมดูคุณผิดไป...ลิซ่า ผิดไปมาก ทั้ง ๆ ที่คุณน่าจะฉลาดมากกว่านี้ แต่ไม่เลย...” เขาเว้นวรรคมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า “ผู้หญิงที่ยุ่งกับผู้ชายที่มีภรรยาแล้วทั้ง ๆ ที่รู้น่ะ ไม่มีใครมองว่าฉลาดหรอก อย่าก้าวร้าวกับภรรยาของผมด้วยคำพูด การกระทำ ต่อหน้าผมอีก... และหวังว่านี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะพบกัน... ลาก่อน” พูดจบชายหนุ่มก็เดินลิ่วออกจากห้องนอน ก้าวผ่านห้องรับแขก และออกจากคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองของลิซ่าอย่ารวดเร็ว ปล่อยให้สาวสวยยืนอึ้งอยู่กลางห้องนอนไว้อย่างนั้น

แพททริกเดินออกมาไกลมากแล้ว เขาจึงมิอาจได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บใจของสาวสวย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องนึกถึง และไม่มีความจำเป็นต้องแคร์อะไรทั้งนั้น...

เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเขาอีกคนหนึ่งเท่านั้น... ไม่ได้สำคัญอะไร เขาเรียกแท็กซี่เพื่อนำเขากลับไปสู่บ้านที่ตั้งอยู่นอกเมืองของเขา เขาอาศัยอยู่ที่นั่นคนเดียวมา 4 ปีแล้ว... ใช่ บ้านของเขา...เพียง... คนเดียว


............................................


(ไอ้แพท!! แกอยากตายใช่ไหม ห๊ะ!! ถึงได้ปิดมือถือทั้งวัน)

“วันนี้ฉันมีประชุมทั้งวัน แล้วงานก็ยุ่งมาก เลยปิดมือถือไว้”

แพททริก หรือ ’แพท’ ที่ปลายสายเรียกตอบกลับด้วยเสียงเนย ๆ เขาทำหน้าเมื่อย ก่อนจะขยับกายไปนอนพิงหมอนบนเตียง เขาโทรศัพท์ทางไกลไปเมืองไทยหลังจากที่กลับมาเปิดเครื่อง เพื่อเช็คว่ามีใครโทรฯ มาหา หรือฝากข้อความไว้บ้าง

และผลก็ออกมาอย่างที่เห็น เมื่อมีข้อความบอกให้เขาติดต่อกลับไปด่วนทันทีที่สามารถติดต่อได้... ซึ่งเขาก็คิดได้ว่า ไม่น่าจะโทรไปเลย แสบแก้วหูเป็นบ้า...


(ปิดเครื่อง...งานยุ่ง แกรู้มั้ยว่าตอนที่แกปิดเครื่องฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง)

“โรคจิต? เจ้าหนี้? ผีบ้านผีเรือน? ครัวระเบิด...?”

(ถ้าเจออย่างที่แกพูดฉันจะเปลืองเงินโทรข้ามโลกฝากข้อความไว้เร๊อะ...ไอ้บ้า!!) นั่นโดนด่าอีก เขาก็แค่ตอบคำถามของเธอเท่านั้น มันผิดตรงไหน?...เฮ้อ...

“แล้วเจออะไรมาล่ะอ้อม อาฟเตอร์ช็อกหรือไง”

(เจออดีตพ่อ-แม่สามีของฉัน กับ อดีตพ่อตา-แม่ยายของแก ช็อกพอมั้ย?)

แพททริกลุกพรวดจากเตียง ยืนเต็มความสูงอยู่กลางห้องทันที มันก็คงไม่มีอะไรมากหรอก ก็แค่เจ้าของเสียง...เจอ พ่อกับแม่ของเขา และพ่อกับแม่ของเธอเท่านั้น มันคงจะธรรมดาถ้าเกิดว่าเขาอยู่ที่เมืองไทย และเขากับผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่สามี-ภรรยา....ที่แยกกันอยู่ ความจริงมันมีอะไรที่มากกว่า...แยกกันอยู่

(พวกเขารู้แล้วว่าเราแยกกันอยู่) โอย... นี่มันยิ่งกว่า แคทรีน่า รวมร่างกับนากีสถล่มบ้านซะอีก

“มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ...อ้อม” เสียงของเขาราวกับคนไม่มีเรี่ยวแรง มันเหมือนกับว่าเขาคือผู้ประสบเหตุการณ์แผ่นดินไหวในจีนอย่างไรอย่างนั้น “GOD”

(จะGOD หรือจะกอดมันก็เรื่องของแก แต่ตอนนี้มาช่วยกันแก้ปัญหาก่อน...)

“อะไรวะ ยังมีปัญหาอะไรแย่กว่านี้ให้แก้อีกวะ”

(ก็พ่อกับแม่ของแกกับฉันบอกว่า..ให้มีลูกภายในปีนี้น่ะสิวะ)

“ห๊ะ” งานเข้าแล้วไอ้แพทเอ้ย... จบข่าว



ตอนต่อไป >

Create Date : 23 มีนาคม 2552		4 comments
Last Update : 2 เมษายน 2552 19:53:40 น.
Counter : 751 Pageviews.
Share Tweet