ส้มตำ....ครก....แอนด์ คุณฝาละมี

อยากกินส้มตำเหลือเกิน ทุกๆครั้งเวลาที่ไปซื้อของไทยที่ร้าน มั๊มม๊ะจอมเปิ่นก็เห็นครกวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด พอเดินไปดูราคาแล้วก็รู้สึกเสียดายตังค์ทุกครั้งไป มักจะหาเหตุผลไว้บอกตัวเองเสมอว่ามันก็ไม่ได้อยากกินขนาดนั้นนี่นา ซื้อมาก็คงไม่ได้ใช้บ่อยๆหรอก แล้วก็ตัดใจเดินซื้อหาของอย่างอื่น พอเดินไปจ่ายตังค์ก็ยังอุตส่าห์เหลือบไปเห็นน้องมะละกอนอนทอดตัวยาวอยู่บนตะแกรงรอให้คุณๆแม่บ้านทั้งหลายมาเลือกซื้อเลือกหาไปตำกินกันให้อร่อย พอชะโงกเข้าไปดูราคา ม๊มม๊ะจอมเปิ่นก็เกิดอาการเสียดายตังค์ขึ้นมาอีก เป็นอันจบไปสำหรับครกและมะละกอ....ไม่ได้แอ้มตังค์ชั้นหรอก (ถึงแม้ว่าชั้นจะอยากหล่อนมากแค่ไหน...ซู๊ด..น้ำลายหก)

เมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมามั๊มม๊ะจอมเปิ่นได้มีโอกาสไปงานของวัดไทยถึงสองที่ ครั้งแรกไปที่งานวัดพุทธาราม ที่เฮมเมสต้า บริเวรสนามหญ้าคราคล่ำไปด้วยคนไทยมากมายที่พาครอบครัวจูงลูกจูงหลานจูงสามี(อิ อิ) มาทำบุญกันเนืองแน่นไปหมด ส่วนใหญ่หลังจากทำบุญแล้วก็จะรอดูการแสดงต่างๆ ซึ่งแน่นอนว่าต้องมีหมอลำ อีกทั้งยังมีอาหารไทยมาขายมากมาย มั๊มม๊ะจอมเปิ่นเองก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจที่ได้เจอคนไทยเยอะแยะไปหมด และยิ่งตระตุกต่อมหิวเมื่อตอนที่เดินเลือกดูว่าจะกินอะไรดี มีทั้งข้าวเหนียว ส้มตำ ไก่ย่าง ก๋วยจั๊บ ข้าวราดแกง ปอเปี๊ยะทอด สารพัดอาหาร และแล้วก็เหมือนมีมนต์สะกดให้มั๊มม๊ะจอมเปิ่นเดินเข้าไปสั่งส้มตำโดยไม่ได้ยั้งคิดและถามราคา พอถึงตอนจ่ายตังก็ควักออกไปอย่างง่ายดายแล้วเดินล่องลอยหอมกลิ่นส้มตำในจาน ชวนให้น้ำลายสอจี๊ดๆอยู่ที่กระพุ้งแก้ม แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะหาซื้ออาหารมาเผื่อคุณฝาละมีเค้าด้วย หลังจากจัดการกับส้มตำไปครึ่งจาน มั๊มม๊ะจอมเปิ่นก็สะดุ้งราวตื่นขึ้นจากภวังค์ส้มตำ รีบเช็คกระเป๋าตังและคำนวณค่าอาหาร......โอ๊วววววว....แม่.....เจ้า......

เป็นไปได้ยังไงเนี่ย มั๊มม๊ะจอมเปิ่นจ่ายค่าส้มตำไป 50 โครน(ราวๆ 250บาท) ก้มลงไปดูส้มตำในจานอีกครั้งก็พบความจริงอันกระจ่างแจ้งว่ามันเป็นส้มตำที่มีมะละกอเป็นแค่ส่วนประกอบย่อย นอกนั้นเป็นเส้นแครอท....น้ำตาในอกไหลรินอย่างเชื่องช้า ราวกับจะกรีดให้ลึกไปถึงเส้นเลือดใหญ่ในหัวใจมั๊มม๊ะจอมเปิ่น....ครกใบล่ะ 75 โครน มั๊มม๊ะจอมเปิ่นยังคิดแล้วคิดอีก แล้วนี่อารายเนี่ยยยยย.....จากนั้นมั๊มม๊ะจอมเปิ่นก็กลับบ้านด้วยหัวใจระทดระทวย นั่งรถก็เหมือนคนกหัก เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ขีดเขียนข้อความไม่ได้ศัพท์บนกระจก คุณสามีอดรนทนไม่ไหวกับอาการหมือนคนอกหักของภรรยา ถามขึ้นมาว่า " ฮันนี๊ ผมทำอะไรให้คุณเสียใจรึเปล่า" ....... "เปล่าหรอก...ขอบคุณนะที่พามา...อุตส่าห์ขับรถมาซะไกล" ......" แล้วคุณเป็นอะไรล่ะ"........(ในใจ ตูเสียดายตังเฟ้ย) " อือ ที่รักเห็นส้มตำมั้ย จานละตั้ง 50 โครนแหนะ...แพงเนาะ...ถ้าตัดสินใจซื้อครกไปตั้งแต่ตอนนั้นก็คงไม่ต้องเจ้บใจอย่างนี้" ..... สามีได้ฟังแล้วก็เงียบไปจนถึงบ้าน คงไม่เข้าใจหรอก

สองวันต่อมาขณะที่มั๊มม๊ะจอมเปิ่นกำลังทำอาหารเย็นด้วยความเมามันส์ (ลืมเรื่องส้มตำไปเรียบร้อยแล้วล่ะ) สามีกลับกลับมาบ้านพร้อมกับถุงใบเบ้อเริ่ม ยื่นมาให้มั๊มม๊ะจอมเปิ่นพร้อมรอยยิ้มขำๆ มั๊มม๊ะจอมเปิ่นก็รับมาแกะด้วยอาการงงๆ อะไรหว่าหนักจัง พอกระดาษห่อชิ้นสุดท้ายหลุดออกไปเท่านั้นแหละ มั๊มม๊ะจอมเปิ่นแทบจะกระโดดกอดคุณสามี เพราะไอ้ที่อยู่ในห่อน่ะคือ ครกและสาก พร้อมรบได้เลย ความดีใจมันพุ่งปรี๊ดซะจนจุกคอหอย พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ....... "ฮันนี๊ แค่ยูไปซื้อมันมาซะก็หมดเรื่อง ผมเห็นคุณยังดูเศร้าๆ วันนี้ผมก็เลยไปซื้อมาให้ จะได้อารมณ์ดีนะนะ".... รักคุณสามีจัง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ครกของมั๊มม๊าจอมเปิ่นก็ไม่เคยได้หยุดพักเลย เพราะตำกินมันทุกวัน ตำแตง แอปเปิ้ล แครอท ผลไม้จับมาตำกินให้หมด ปลาร้าไม่มีใส่กะปิก็ได้ตุๆเหมือนกัน เฮ้อ..แซบหลาย

อาทิตย์ถัดมาคุณสามีก็พามั๊มม๊ะจอมเปิ่นกับเด็กชายภูมิใจไปงานวัดสันตินิวาส ที่ฮันนิงเง่ งานวัดใหญ่กว่าที่วัดพุทธาราม ร้านรวงมากมาย วันนี้มั๊มม๊าเลือกินลาบและหมู เนื้อทอด เพราะมีภูมิคุ้มกันโรคส้มตำบกพร่องเรียบร้อยแล้ว อาหารอร่อยมาก การแสดงสนุกสนาน แอบปสอยดาวได้กระเป๋าใส่เศษสตางค์ไว้ให้ลูกชายกัดเล่นมาหนึ่งใบ พร้อมกับรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุขของการได้ไปทำบญที่วัด...

จริงๆแล้วของบางอย่างที่เราคิดว่าไม่น่าจะมีประโยชน์กับเรากลับกลายเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับคนไกลบ้านอย่างเราที่ต้องใช้มันบ่อยๆ.....

Create Date : 14 กันยายน 2549		1 comments
Last Update : 14 กันยายน 2549 17:13:42 น.
Counter : 795 Pageviews.
Share Tweet