ตามมาดูที่ blog เด่ะ
มี Exhibition อ่ะ

ชอบถ่ายรูปท้องฟ้าจากส้วมที่นี่เหมือนกัน ไปทุกทีถ่ายทุกที(รูป)

EVENT REVIEW
โดย คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง

Will Not Cry in Public
17 เม.ย. – 17 พ.ค. 2551
หอศิลป์วิทยนิทรรศน์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

นิทรรศการศิลปะครั้งนี้น่าสนใจตั้งแต่เรื่องของ ‘ชื่อ’ เพราะในขณะที่ศิลปินทั้ง 3 คน เรียกกลุ่มของตัวเองว่า Yield (ที่แปลว่าการยินยอม) แต่ชื่องานนั้นกลับเป็น ‘จะไม่ร้องไห้ให้ใครเห็น’ (Will Not Cry in Public) โดยความขัดแย้งนี้มาจากวิถีชีวิตของเราที่ถูกบีบรัดจากกรอบบางอย่างของสังคม แต่ลึกๆ แล้วเราต่างต้องการขัดขืน และมีพื้นที่ของตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ศิลปินต้องการสื่อหรือใช้วิธีตั้งคำถามผ่านสื่อภาพเคลื่อนไหว

โอฬาร เนตรรังษี สำรวจถึงเรื่องความงามและรูปลักษณ์ งานชุด His 'n' Hers แบ่งจอเป็นสองฟาก แสดงภาพผู้ชายและผู้หญิงแต่งตัวแต่งหน้าก่อนออกไปทำงาน อันเป็นกิจวัตรที่เราทำเป็นประจำ จนอาจลืมไปแล้วว่าเราทำไปเพื่ออะไร ส่วน How do I look? เป็นวิดีโอที่รวมโฆษณาผลิตภัณฑ์ความงามหลายชิ้นเข้าด้วยกัน เมื่อยืนดูกล้องวิดีโอก็จะจับภาพผู้ชมไปฉายบนจอ ชวนให้คิดคำนึงว่าภาพไหนคือตัวตนที่แท้จริงของเรากันแน่

ถัดมา ปฐมพล เทศประทีป พูดถึงเรื่องของพื้นที่และความเชื่อมโยงกับระบบจักรวาล ในงานชุด Just the Way You Are เขานำไอพ็อด 10 เครื่องไปติดที่ฝาผนัง โดยทุกอันเล่นคลิปจาก YouTube ที่แต่ละคนกำลังร้องเพลงดังของบิลลี่ โจเอล เป็นการสื่อถึงพื้นที่เล็กๆ ของคนในยุคนี้ และการเชื่อมโยงของคนทั่วโลก ส่วน There is no center of the universe วิดีโอยาว 9 นาที เป็นภาพชายหนุ่มที่ยืนท่ามกลางกลุ่มหมอกหนาทึบ ประกอบด้วยเสียงสังเคราะห์ที่หลอกหลอน ผู้กำกับจำลองให้เกิดปรากฏการณ์ ‘บิ๊กแบง’ ขึ้นอีกครั้ง ซึ่งจะทำให้ผู้คนเริ่มต้นใหม่ และไม่ยึดติดกับความคิดหรือกรอบใดๆ ทั้งสิ้น

สุดท้าย สถิตย์ ศัสตรศาสตร์ เล่าถึงความซับซ้อนทางโครงสร้างของโลกยุคใหม่ ด้วยวิดีโอความยาว 30 นาที This construct can serve no purpose anymore ซึ่งได้แรงบันดาลใจมาจากคำพูดของ HAL-9000 คอมพิวเตอร์ในหนังเรื่อง 2001: A Space Odyssey ที่ว่า “การสนทนานี้ไม่สนองเป้าหมายใดๆ อีกต่อไป” หนังทดลองการโครงสร้างเล่าเรื่องด้วยบทสนทนาที่ซ้อนทับไปเรื่อยๆ จนเราไม่อาจรู้อีกแล้วว่าเรื่องราวนี้เริ่มต้นหรือจบลงที่ใด ซึ่งสะท้อนถึงสภาวะปัจจุบันที่ยากจะแบ่งแยกระหว่างความจริงและความลวง