ผลตรวจเลือด: หัดเยอรมัน
วันศุกร์ที่ 28 ธันวาคม 2550 เป็นวันที่แม่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อมาตลอด
นับจากเมื่อวันอังคารที่ผ่านมา แม่ไปพบหมอเพื่อเจาะเลือดตรวจหาเชื้อไวรัส และหัดเยอรมัน
วันอังคารผลไวรัสออกก่อน โดยผลออกมาคือไม่พบไวรัสใดๆ ทั้งสิ้น
และหมอก็นัดให้แม่ฟังผลอีกครั้งวันศุกร์
แม้เวลานับจากวันอังคารตอนเย็น มาจนถึงเย็นวันศุกร์จะแค่ 3 วันเท่านั้น
แต่มันช่างแสนยาวนานจะเหลือเกิน กับการรอคอยที่เลวร้ายของแม่ในครั้งนี้
ที่แม่บอกว่า เลวร้าย เพราะในชีวิตของแม่เอง แม่ไม่เคยต้องรอคอยสิ่งใดที่ทำให้จิตใจของแม่ปวดร้าวได้เท่านี้มาก่อน
คืนวันพุธที่ 26 ธันวาคม 2550 ระหว่างที่พ่อและแม่กำลังทานข้าวเย็นกันอยู่นั้น
ใจแม่คิดแต่เรื่องผลตรวจเลือดตลอดเวลา แม่ทานข้าวได้น้อยกว่าทุกวัน
แม่วางช้อน หันไปนั่งดูข่าวทางโทรทัศน์
พ่อยังคงทานข้าวอยู่ และพูดคุยกับแม่ถึงอาการผื่นแดง
พ่อ คงจะแพ้อะไรสักอย่างแหล่ะที่รัก ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ
แม่ เหมียวเองก็อยากให้แพ้อย่างอื่นเหมือนกันแหล่ะ
(เพราะถ้าเป็นหัดเยอรมัน เหมียวคงรับไม่ได้แน่ๆ ถ้าต้องมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้นกับตัวเล็ก)
คำพูดประโยคนี้ไม่ได้หลุดออกจากแม่ เพราะตอนนี้มันตื้อ มันตันไปหมด
ไม่มีเสียงออกจากลำคอ มีเพียงน้ำตาที่ไหลพรากออกมาไม่หยุด
แม่พยายามเบี่ยงไม่ให้พ่อเห็น และแอบเช็ดน้ำตาออก
พ่อหยุดทานข้าว เดินเข้ามาหาแม่ แล้วกอดแม่เอาไว้
เท่านั้นล่ะตัวเล็ก แม่ก็ปล่อยโฮใหญ่ไม่หยุดเลย
มันเป็นการร้องไห้ให้กับอะไรไม่รู้ แต่มันช่างยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน
พ่อ ร้องทำไมที่รัก
แม่ เหมียวห่วงตัวเล็ก
พ่อ ตัวเล็กต้องปลอดภัย ตัวเล็กเป็นลูกของเรา เค้าต้องแข็งแรง ปลอดภัย
แม่ได้แต่ยิ้มเล็กๆ ขอบคุณเหลือเกินที่ตอนนี้
เวลาที่แม่เสียใจที่สุด แม่มีพ่อคอยปลอบโยนอย่างอบอุ่น
และไม่ว่าเวลาไหนๆ ที่แม่เสียใจแม่ก็ยังคงมีพ่ออยู่ข้างๆ เสมอ
วันพฤหัสที่ 27 ธันวาคม 2550 อาการผื่นแดงของแม่ยังคงมีอยู่
แม่ทาโลชั่นที่คุณหมอให้มาอย่างต่อเนื่อง
แต่เวลาที่ไปโดนอากาศร้อนอบอ้าว ผื่นแดงจะกำเริบขึ้นมาทุกครั้ง
ผลตรวจเลือดจะออกพรุ่งนี้แล้วสินะ ทำไมเวลามันนานซะเหลือเกิน
คืนนี้พ่ออยู่เวรอัคคี แม่ไม่อยากอยู่คนเดียว (กับตัวเล็ก) เลย
แม่กลัวว่าวันนี้แม่จะมีอาการจิตตกเหมือนเมื่อวานอีก
แต่แล้วตกเย็น อาการผื่นแดงของแม่ก็เริ่มลดลงมากๆ
จนทำให้แม่เองหมดความกังวลไปได้เยอะ
และแม่เองก็คอยภาวนะขอให้อาการผื่นแดงของแม่ เป็นอาการแพ้อย่างอื่นมาตลอด
วันศุกร์แล้วสินะ วันที่รอคอยอย่างปวดร้าว และแสนเลวร้ายของแม่มาถึงแล้ว
วันนี้ผื่นลดไปมากจนดูราวกับว่า มันหายแล้ว
ในใจแม่ดีขึ้นมากๆ เลยตัวเล็ก เพราะแม่คิดว่า ถ้ามันเลวร้ายจริงๆ
มันต้องมีอาการต่อเนื่อง และรุนแรงมากกว่านี้แน่นอน
วันนี้พ่อเลิกครึ่งวัน เพราะเมื่อวานพ่ออยู่เวรอัคคีงัยล่ะจ๊ะตัวเล็ก
พ่อจะมารับแม่และตัวเล็กไปรพ. เกษมราษฎร์-บางแค เพื่อฟังผลด้วยกัน
แม่ไปถึง รพ. ราวๆ 18.00 น. ไปวางบัตรนัด วัดความดัน (100/60) ชั่งน้ำหนัก (67.5 กก.)
แล้วไปนั่งกับพ่อ เพื่อรอเรียกพบแพทย์
วันนี้คนไข้น้อย อาจเพราะเป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ของปีนี้
ผู้คนคงพากันไปต่างจังหวัด และพักผ่อนกันอย่างมีความสุข
แต่ตอนนี้ แม่กับพ่อยังคงสุขได้ไม่เต็มที่นัก
นางพยาบาลเรียกไปพบคุณหมอแล้วจ๊ะตัวเล็ก
คุณหมอ เป็นงัยบ้าง
แม่ เหมือนจะหายแล้วค่ะ ผื่นลดลงมากๆ เลย
คุณหมอเอามือมาลูบที่แขนแม่ไปมา
คุณหมอ ผลตรวจหัดเยอรมัน Negative นะ ก็คือไม่พบนั่นเอง
แม่แทบจะกรี๊ด และกระโดดกอดคุณหมอด้วยความดีใจเป็นที่สุด
เสียงของคุณหมอ Negative มันช่างแสนหวาน และอ่อนโยน น่าฟังจริงๆ
คุณหมอ ดีใจด้วยนะ ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแล้ว สิ่งที่ต้องกังวลก็คือ โลหิตจาง
หมอจะให้ยาบำรุงไปทาน 1 เดือนนะ และแจ้งคุณหมอที่ไปฝากครรภ์ด้วยนะว่าตรวจเจอ
เค้าจะได้จัดยา และหาทางแก้ไขให้ต่อไป แต่ถ้าเค้าไม่จัดให้ ก็กลับมารับที่นี่ก็ได้นะ
แม่ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ
แม่เดินหน้าบานออกมาหาพ่อ ส่งยิ้มให้พ่อด้วยความดีใจเป็นที่สุด
แม่ไม่เป็นอะไรจ๊ะที่รัก
พ่อ ดีๆ สบายใจแล้วนะ
แล้วเราก็ไปนั่งรอรับด้วยกัน
ณ เวลานี้ ตอนนี้แม่ดีใจมากๆ เลยนะตัวเล็ก บอกไม่ถูกเลยจริงๆ
แม่สัญญากับตัวเองว่า ต่อไปนี้ แม่จะระแวดระวังสิ่งต่างๆ รอบตัว ดูแลตัวเองให้ดี
เพราะตอนนี้เหลือเวลาอีกเพียง 15 สัปดาห์เท่านั้น เราก็จะได้เจอกันแล้วนะจ๊ะตัวเล็ก
แม่กับพ่อรักตัวเล็กมากๆนะจ๊ะ
Create Date : 29 ธันวาคม 2550 |
|
10 comments |
Last Update : 29 ธันวาคม 2550 18:20:29 น. |
Counter : 1287 Pageviews. |
|
|
|
ดีใจด้วยนะค่ะ
ขอให้พี่เหมียวและน้อง แข็งแรงๆตลอดไปนะค่ะ