จะเป็นกำลังใจให้เธอได้รู้สึกดี

เป็นที่พักที่ให้ความเข้าใจ นานเท่าไรก็จะมี ให้กับเธอ อยู่ตรงนี้

สมัยเมื่อยังเด็ก เวลาฟังนิทานจากตา (หมายถึงตาอ่านรามเกียรติ์ให้ฟัง)
มีนชอบคิดว่า มีนคงเป็นทศกัณฐ์ ทำไมมีนไม่อยากเป็นสีดาฟ่ะ
"ผิดเพศมาตั้งกะเด็กป่ะเนี่ยตู" ตาเคยถามว่าทำไมคิดยังงั้นละลูก
ไม่รู้ในคำถาม ตาวิตกป่าว ฮ่าๆๆ 


แต่ก็เดาแบบเข้าข้างตัวเองว่าทำไมชอบทศกัณฐ์
ก็คงเพราะมีนหลับๆตื่นๆหรือไม่มันก็ขาดขาดหายๆ
บางคืนตาก็ไม่อ่านเพราะมีนมัวคุยแจ๋วๆ ถามนั่นโน่นไปเรื่อย
และบางคืนยายก็มาอ่านต่อ มันไม่ค่อยมีอารมณ์ต่อเนื่องนะ
คนละโทน ตาเป็นคนเล่าหนังสือ ไม่ใช่อ่าน ในขณะยายอ่าน
อ่านไปเรื่อย เรื่อย เรื่อย โมโนโทน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

บางหนเลยพกหนังสือใหญ่นั่นลากไปลากมาห้องนั้นห้องนี้
กลับมานอนกับพ่อ ให้พ่ออ่านต่อ พ่อไม่อยู่ให้แม่อ่านให้
ปกมันขาดเพราะมะมีน ลำพังจะถือตอนนั้นยังยาก
นี่นึกถึงยังสงสารเพราะมะมีนคงลากมันไปทั่้วละ

โตขึ้นมา ก็ยังไปขโมยไอ้เล่มนี้มาเก็บไว้
ขโมยแบบตารู้ตาเห็นกันเลยทีเดียว
แบบจะเอาจะเอา

(หนังสือเล่มนั้นยังอยู่นะ เดี๋ยววันหลังเจอจะเอามาถ่ายรูปให้ดู
ไปเอามาจากชั้นหนังสือที่อยู่อย่างดีของคุณตา
แล้วกลับมาอยู่ในกล่องกระดาษ แบบไม่ได้เปิดออกมาเลย
ป่านนี้เป็นอาหารปลวกไปหรือยังฟ่ะ -*-
เท่าที่จำสภาพได้ ปกหาย เยินยับ -*- อัปลักษณ์แต่มะมีนก็ลากเอามา
ว่าจะไปทำปกใหม่นานแล้ว มันเป็นหนังสือประวัติศาสตร์มีนโตมากับมัน (ฮ่า)

ตาบอกว่ากว่าจะอ่านจบ มะมีนก็โตพออ่านกลับให้ตาฟังได้
อ่านหนังสือคล่องปรื๋อได้ก็เพราะอยากอ่านไอ้เล่มยักษ์นี่เอง-*-
และกว่ามะมีนจะโต จนรู้ว่าทศกัณฐ์มันร้ายขนาดไหน
เช่นแบบ ชอบไปมั่วซั่วไม่เลือกลูกเขาเมียใคร จนกระทั่ง
เจอปังตอ ไปเจอลูกที่ตัวลอยทะเล ดันเจือกมารักลูกตัวเองจะงั้น

จะว่าไปมีนชอบมันก็ไม่ใช่ไร เพราะในสายตาเด็กๆแบบนั้น
มีนรู้สึกว่าอุตส่าห์เป็นยักษ์ รักผู้หญิงแต่สู้ลิงไม่ได้ซ่ะงั้น -*-"น่าจ๋งจ๋าน"
จะแปลงร่างแปลงกายเป็นอะไรใหญ่ๆก็เจือกไม่แปลง แปลงเป็นปูเงี๊ยะ ๕๕
พวงลิงมันเลยไล่กระทืบเอา แอบคิดลองไอ้มีนเป็นเจ้าแห่งยักษ์ดู
จะกวาดพวกลิงแล้วหมกไหดองเหล้าดูดิไม่มีลมจะตื่นมาได้อีกไหม
พวกมากนี่หว่า เด่อ  (แต่ในกาลต่อมาก็ชอบพวกลิง และพวกยักษ์อีก)
หมายถึง ชอบพวกลูกสมุนยักษ์ พวกลูกสมุนลิง สนุกดี

และ ค่าที่มันอันหมายถึงทศกัณฐ์นี่ละ
รั๊กรักนางสีดา ๕๕๕ โถน่าสงสารถูกกลั่นแกล้งสารพัด
เวลาทำอะไรก็ง่าวๆนะ ไม่ได้คิดหรอก
นี่ละนะ เด็กฟังไม่ได้สรรพ หรือบางทีผุ้ใหญ่อาจเล่าข้าม
อารมณ์ต่ำกว่าเจ็ด ขึ้นป้ายเลย -7 ดังนั้นอย่าเล่า
ตอนฉุดกระชากลากถู เพราะบางทีมันเป็นกลอน
ไอ้มะมีน "ก็ไม่เข้าจุย"

ละเพราะทศกัณฐ์มันเท่่หนักอย่างเหลือเกินเวลาเปิดตัว
อ่ะยกตัวอย่างกลอนนี้ก็ได้
ทศกัณฐ์สิบพักตร์ขึ้น เศียรตรี
ทรงมงกุฎชัยเขียวสี อาตม์ไท้
กรยี่สิบพรศุลีประสาทฤทธิ์ ยิ่งนา
ถอดจิตจากตนได้ ปิ่นด้าวลงกา

แล้วที่เท่จนมัดใจไอ้เด็กเมื่อวานก่อน อย่างเหลือเกินของทศกัณฐ์คือ
หัวใจมันไม่ได้อยู่กับตัวละ "ถอดจิตจากตนได้ ปิ่นด้าวลงกา"
ดังนั้นใครทำอะไรมันมันก็ไม่เจ็บปวดรวดร้าว
ยกเว้น ไปทำร้ายดวงใจของมันแบบหาจนเจอ

แม้ว่าไอ้ความเท่ที่ได้ของมันเนี่ยได้มาจากมันไปมีเรื่องกับพวกเทวดาหย่าย
เพราะทศกัณฐ์มันรูปชั่วตัวดำนั่งล้างเท้าให้เทวดาแล้วโดนกลั่นแกล้ง
พอมีเรื่องขึ้นมา (ก็ยังคงเห็นใจมันว่าแล้วพวกเอ็งไปเเหยียดสีผิวเขาทำไม)
เทวดาอาไร๊ ไร้จรรยาบรรณจริงๆ

แล้วถูกสาปให้ลงมา แบบมีหัวมีมือยุบยั่บ
"ชาตินี้">มึงมีแต่สองหัตถ์ จงไปอุบัติเอาชาติใหม่
สิบเศียรสิบพักตร์เกรียงไกร เหาะเหินเดินได้ในอำพร
มีมือยี่สิบซ้ายขวา ถือคทาอาวุธธนุศร
 กูจะเป็นมนุษย์แค่สองกร จะตามไปราญรอนเอาชีวี "

(ไม่มันส์เลยเนอะ ถูกเซนเซอร์คำว่า กรูเมิงเนี่ย จะใส่ให้แบบ กรู ก็นะ) ๕๕๕

แหม๋มันอ่ะ นะ.. แต่ตอนนั้นก็ไม่ชอบพระนารายณ์นี่นา -*- งือ
ยิ่งพอเป็นพระรามรูปทองผ่องผุดขนาดนั้นไม่ได้ลุ้นเลย
เท่มาครบองค์ ไม่แบ่งญาติวงพงศาประดาลิงมั่ง เออ ว่าไม่ได้
ลิงแบบหนุมานนี่กวาดผุ้หญิงเรียบได้อีก (ฮ่า)

แต่ก็ว่าไม่ได้อีก อิตอนทศกัณฐ์จะตาย หล่อกว่า (ฮ่า)
หล่อขนาดพระรามเครียดก็แล้วกันอ่ะ ว่างดงามกว่าตนอีก
ขนาดเป็นปู้ชายยังตาค้าง พระรามออกแนวไหนเนี่ย(ฮ่า)





ว่าก็ว่านะ หัวใจไอ่มีนตอนนั้นแอบรักพระลักษณ์ละ (แก่แดดมาตั้งกะเด็ก) (ฮ่า)
ค่าที่ว่าเวลาพระลักษณ์ยืนใกล้พระรามที่ไรในจินตนาการ
กับกลายเป็นคนมีเหตุมีผล ไม่หูเบาสมองน้อย -*-
ตัวก็ไม่เขียวด้วย พวกตัวเขียวๆนี่ตกน้ำดิ ตัวเขียวอื๋อเชียว --.
อะพิโถ่ ตามเมียมาสิบปี ดันให้เมียลุยไฟพิสูจน์ตน
ตามเมียมาขนาดนั้น ดันสั่งตัดหัวเมียเพราะคิดว่า
เมียโดนกักขังไว้มีใจให้ทศกัณฐ์ อ่าว แล้วไอ้ที่ลุยไฟ
แล้วไฟไม่ไหม้ตีงงง ละพระองค์ วุ้ย อ่ะพิโธ่ ถ้าไม่มี
กองทัพยักษ์ลิงและบารมีละก็ พระรามจะมีอะไร๊ นอกจากรูปทอง "งือ"

แล้วอย่างนี้เด็กอย่างตูจะอยากเป็นนางสีดาสุดสวยไม๊ละ
บระเจ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ขนาดนางมณโฑ ถูกคนนั้นลากไปคนนี้ลากมา
พี่ยักษ์ของมะมีนคำเดียวยังไม่พูดเลยคุณผู้โชมมมมม
ทำไมมาเขียนเรื่องนี้ กับแค่ไปถ่ายรูปโฮย่ามาเอง
คิดถึงทศกัณฐ์ขึ้นมา ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕













ทศกัณฑ์มีที่เก็บกล่องดวงใจ ส่วนมะมีนก็ชอบคิดว่า
ใครทำอะไร เราก็สู้สิ เจ็บก็ไม่กลัว แต่ถ้าใครทำอะไรตายาย
พ่อแม่หรือพี่เรา นั่นละคือกล่องดวงใจมะมีน
เคยมีบางคนมาตีซี้มานั่งนั่งคุยกับเด็กอายุสิบหน่อยๆ
พี่ก็เป็นทศกัณฐ์ มีนก็ถาม เป็นยังไง มีนนี่ละทศกัณฐ์
อยากเป็นไปเป็นตัวอื่นสิ ตัวต้องเป็นพระรามโน่น
หน้าตาพอเป็นพระรามได้นะตัวไม่เขียวก็ไปแช่น้ำซ่ะหน่อย
แต่โง่ไหมละ ต้องโง่ด้วย -*-

พี่คนนั้นเลยบอกว่า พี่ไม่โง่นี่ เป็นอะไรได้อีก
(จะแบ่งพระลักษณ์ให้ก็คิดมาก เพราะพี่คนนี้ดูไม่น่ารักเท่าแฮะ)
ก็เลยไม่พูดด้วย พี่คนนั้นท่านก็เลยบอกว่า พี่จะเป็นทศกัณฐ์นี่ละ
ก็มันถอดกล่องดวงใจได้นี่ ก็เลยมีการคุยโม้โอ้อวดทับถมกันไปมา
จนแม่นั่นละ มาแยกยักษ์ตัวใหญ่กับยักษ์ตัวเล็กออกจากกัน
ค่าที่คุยทับกันว่า ใครมาทำอะไรอะไร เราก็ไม่เจ็บหรอก
ก็เราเป็นยักษ์นี่ (เริ่มรวมกันเป็นเราก็เพราะทศกัณฐ์แท้แท้)

หลังๆเลยบ่นให้ยักษ์ตัวใหญ่ฟังว่า ในกล่องดวงใจเรามีตรงไหนบ้าง
แล้วก็ซักไซร้ไล่ขิง(แปลเหมือนยุ่งขิงเลย ทำไมขิง ฮ่า)
ว่าคนในกล่องดวงใจเราไม่ค่อยระวังตัว
บางวันตาก็เจ็บตัวโดนนั่นนี่ หรือยายก็อยู่ดีดีทำกับข้าว
แล้วน้ำมันกระเด็นใส่ ใส่แผลให้ยายเป่าลมปู๊ดๆ -*-
ท่าทางน้ำลายจะกระเด็นใส่ด้วยนะเนี่ย ยายเลยรีบหาย
ยิ่งยายจะทำเสียงเจ็บปวดงั้นงี้ หัวใจทศกัณฑ์น้อยเจ๊บเจ็บ เจ็บจิ๊ดจี๊ด
ให้ครั้นจะอยากเจ็บแทนก็กลัว ๕๕ (ไม่แน่จริงนี่หว่า)
เป็นโรคกลัวทิงเจอร์มาตั้งกะเด็ก เพราะไม่ว่าใครรอบตัวบอกว่ามันไม่เจ๊บไม่เจ็บ
ไอ้มีนแหกปากร้องลั่นทุกครั้ง ว่าเจ็บว๊อย เจ็บเจ็บ

ทศกัณฐ์ตัวใหญ่นั่นเคยมาถาม ในกล่องมีพี่ด้วยไหม
สั่นหน้ามีแต่พี่ชายเราดิ มาจากไหนละเราน่ะ -*- (นี่ถามคนแก่กว่าหลายปีนะ)
จนบัดเดี๋ยวนี้ มีนกลับคิดว่า ในกล่องดวงใจมีนเองก็มีทศกัณฐ์ตัวใหญ่นั่นด้วย
วันไหนท่านเจ็บ เหนื่อย  หรือมีปัญหารอบตัวอะไร ไม่ว่าเรื่องเล็กน้อยหนักหนา
ที่จนป่านนี้อาจมองน้องเกเรแบบมีนโตขึ้น เริ่มมีแฟนแล้วไม่อยากคุยด้วยนัก
อาจเกรงใจแฟนน้อง จากแต่ก่อนมีนไม่เคยเอ่ยปากว่าห่วง หลังๆเริ่มพูด
เพราะเริ่มคิด ยักษ์ตัวใหญ่นี่ จะคิดไปเองป่าวหว่า ว่าเป็นส่วนเกินของบ้านเรา
ดังนั้นหลังๆ ยักษ์ตัวใหญ่อาจเคยเริ่มคิดว่าไอ้ยักษ์ตัวเล็กนี่มันออกแนว
เลิฟนอกหน้านอกตา เพราะนอกจากท่านพี่แล้ว มีนก็ยังไล่บี้ถามเฮียว่า
เฮีย ขนมไหม ข้าวอ่ะ จะกินไร เอาอกเอาใจจนยักษ์ตัวใหญ่ชักคิดว่า
กระเป๋าเงินจะร้อนร้อนไหมละ ถ้ามันถามนั่นนี่ (ฮ่า)

กล่องดวงใจของมีนขยายโตตามวัย ในนั้นบรรจุใครอยู่หลายคน
ทั้งรุ่นคุณตาคุณยาย พ่อ พี่พี่ไม่เว้นพี่คนดี และเพื่อนรักของมีน
แม้จะไม่มากมายนักดูมีไม่กี่คน แต่ก็เป็นที่รักมากที่สุดของมีนเสมอ
บางปัญหาของใครต่อใครในกล่องหัวใจที่มีนเก็บไว้
มีนไม่ได้เข้าไปช่วยหรอก ทำได้แค่รับฟัง บางเรื่องไม่อยากยุ่งนัก
เพราะยิ่งยุ่งอาจยิ่งพันตัวไม่ใช่พันใครเลย ก็พันคนที่มีปัญหานั่นละ

 สิ่งที่มีนทำได้และทำดีคือมักคุยเรื่องตลกกลับไป
เชื่อว่าทุกครั้งที่ยักษ์ตัวใหญ่โทรหามีน มักจะได้รับความตลกรอบตัว
พอกับเพื่อนทั้งหลายที่เห็นมีนเป็นเพื่อนทุกข์เกิดแก่เจ็บตายจะลากเอาไปด้วยนั้น-*-
โทรมาก็จะได้ความตลกขบขันกลับไป จนกระทั่งเพื่อนอาจนึก ตอนโทรกุเครียดเรื่องไรว่ะ (ฮ่า)
ใครต่างๆ ที่เมื่อสนิทขึ้นจะรู้ว่าจริงๆ มีนไม่ได้มีนิสัย
เหมือนตอนทำงานเลย และเวลาอยู่ในเวลาส่วนตัว
มีนแทบไม่คุยเรื่องงาน ไม่เคยทุกข์เรื่องงาน
เพราะเวลาอยู่บ้าน มีนมีความสุขกับอาณาจักรของตัวเอง

มีนเชื่อว่าโลกรอบตัวมีน โดยเฉพาะบ้านและคนที่มีนรัก
บางคนได้พบ ได้เจอ และบางคนเหมือนไม่ได้พบได้เจอกันแบบนานแล้ว
นานจนสามารถคิดได้ว่า เราอาจไม่ได้พบกันอีก
และอีกบางคนเหมือนเพิ่งจูงมือกัน คุยเล่น ตบหัวกันอยู่เมื่อวาน
แต่วันนี้เมื่อนึกแล้วนึกอีก เพื่อนหายลับไปกับสายลม
หายไปเหมือนจากกันไปทำงานเหมือนเพื่อนสนิทอีกหลายคน
แต่รู้อยู่แก่ใจว่า เพื่อนรักของมีนคนนี้
หายไปแบบชาตินี้ไม่มีวันได้เจอหน้าอีก มันเป็นการหาย
ที่กล่องหัวใจไม่ได้โหวงเหวงหรือน้ำหนักเบาลง
เพราะเพื่อนแบบแก้มยังคงถูกบรรจุอยู่ในกล่องหัวใจของมีนเสมอ


คนที่มีนรักไม่ว่าจะยังพบกันอยู่
หรือไม่พบกันแบบมี"อีก"ต่อท้ายหรือไม่นั้น
ก็ยังคงถูกบรรจุอยู่ในกล่องของหัวใจ ที่มีนถือกุญแจอยู่เพียงผู้เดียว
พวกเขาอาจเหนื่อยด้วยเรื่องราวรอบตัว แต่ทุกครั้งที่พวกเขานึกถึงมีนได้
มีนจะเติมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้พวกเขาเอง แม้บางทีมีนแค่เชื่อว่า
แค่นึกถึง...ก็ยิ้มได้ เชื่อสิ

เพราะตลอดมา มีนมักคบหาใครใครไม่ใช่แค่หัวใจอย่างเดียวเป็นแนวปฏิบัติ
ไม่ต้องไกล แบบพี่คนดีและสิ่งที่มีนเคยรู้สึกและเคยหันกลับไปมองจนถึงวันนี้
มีนทบทวนด้วยตัวเองว่าการคบหาพูดคุย มีนคบด้วยการตั้งสติมาโดยตลอด
เป็นสติแบบคนอายุยี่สิบสอง ไล่มาเรื่อยๆ จนแก่แบบวันนี้ -*- ไม่ว่าจะพูดหรือทำ
มีนมักมีวิธีแบบมีน ที่บางทีพี่คนดีอาจเริ่มชิน และเริ่มมองว่าโตขึ้น แต่ทุกครั้ง
ที่มีนเติบโตขึ้น วิธีคิดและวิธีเขียนจะบ่งบองว่ามีนใช้สติกำกับหัวใจเสมอ

ความรักแบบที่มีนมีให้คนรอบตัวมีน
เป็นความรักที่มีนยอมถอยออกมาเพื่อยืนมองหา "จุดสมบูรณ์" ที่อยู่ด้วยกันแล้ว
ต่างคนต่างไม่อึดอัดใจ รักของมีนอาจเหมือนต้นไม้รากหยั่งไปเจอหินตรงไหน
ก็ยังสามารถโตต่อไปได้ เป็นต้นไม้ที่ท้ายสุดไม่ต้องคอยเลี้ยงหรือรดน้ำ
ไม่ต้องคอยดูแล เก็บหนอนริดกิ่งปกป้องใบบางห่างกันไม่ได้

เพราะสุดท้ายมันจะเติบโตได้ด้วยตัวเองในที่สุด จนถึงเวลาแห่งกาลอันควร
แล้วต้นไม้แบบความรักของมีน จะลาลับและดับหายไปในที่สุด
แบบที่ใครบางคนจะอาลัยรัก "ยังต้องมานั่งคิดว่า ควรหรือไม่"
เพราะถึงที่สุดแล้ว เราต่างตอบแทนกันด้วยรักและปราถนาดี
อย่างพอสมควรต่อกันตลอดมาเสมอ

บางครั้งมีนก็ขอบคุณผู้สั่งสอนสั่งสมให้มีนมีสติแบบคุณตา
ทุกครั้งที่มีปัญหาการดึงลมหายใจแลผ่อนออกเหมือนแก้ได้ทุกเรื่อง
เพราะมันเป็นการเริ่มต้น "เอาละน่ะ จะตั้งสติ"
ก้าวย่างที่เดินหน้าแม้วันหนึ่งหันไปมองข้างหลัง
มีนไม่เคยเสียใจเลย "กับสิ่งที่เคยปฏิบัติตน"
ไม่ค่อยใช้คำว่า "รู้อย่างนี้ไม่ทำ" เพราะทุกครั้งที่ทำ
คิดทบทวนมาหลายหน และผลเป็นอย่างไร มีนก็ยิ้มได้ทุกครั้งที่ทบทวน :')


เขียนถึงทศกัณฐ์ เพราะถ่ายรูปโฮย่าใบหัวใจ ชอบคิดว่า
มันคือหัวใจทศกัณฐ์ นึกถึงทศกัณฐ์ จะนึกถึงยักษ์ตัวใหญ่ที่เจอกันครั้งแรกแรก
นึกถึงยักษ์ตัวใหญ่จะนึกถึงเรือ่งกล่องดวงใจ เขียนถึงเรือ่งกล่องดวงใจ
จะนึกถึงใครอีกหลายคน ที่อยู่ในนั้นโดยหวังว่า ทุกคนคงสุขดีกับเรื่องราวรอบตัว
กับอีกบางคน แค่นึกถึง น้ำตาก็รื้อมาจับขอบตา
คิดถึงว่ะแก้ม คิดถึงเสมอแม้เราไม่ได้เจอกัน

Create Date : 03 พฤษภาคม 2554		0 comments
Last Update : 6 พฤษภาคม 2554 11:02:50 น.
Counter : 4537 Pageviews.
Share Tweet