เสาร์นี้เป็นเสาร์แรกที่ไม่ได้ไปเที่ยวไหน เนื่องจากปาป้าแมวของเรามีประชุมทางอินเตอร์เน็ตสิบโมงเช้า ทำให้แผนการณ์ที่เราวางไว้ ว่าจะไปนั่งเรือดูทัศนียภาพของสต๊อกโฮล์มต้องหยุดกึ่ก และวันนี้ก็แดดดีซะด้วย..
เช้านี้กินกาแฟกับหนมปังที่ทาแยมบลูเบอรี่ฝีมือตัวเอง แหม..มันช่างเหมือนของซื้อจังเลย ฝีมือขั้นเทพ อร่อย รสชาติอาจจะดีกว่าซื้ออีกด้วย (ยกหางตัวเองอย่างเห็นชัดๆ ) ตรงที่เราใส่ลูกบลูเบอรี่เยอะกว่า







ในเมื่อไม่ได้ไปไหนก็แปลว่าว่างซี่ งั้นดีเลย เพราะที่เมืองไทยเขาวันพระกัน แต่เราอยู่ทางนี้ไม่มีวัดให้ไป งั้นก็สวดมนต์ดีกว่า (ปกติก็สวดอยู่แล้ว) อ๊ะ..!! หยุดนะ อย่า อย่าเพิ่งคิดว่านะว่า เรานั้นคงจะเป็นยายแก่คร่ำครึ การสวดมนต์ไม่ใช่สิ่งคร่ำครึ เป็นการระลึกถึงวัฒนธรรม มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่าได้ลืมกำพืด ( อิอิอิ ว่าไปนั่น ) ปกติอยู่ไทยทำเป็นประจำ แถมยังไปวัด นั่งกรรมฐานที่ละสามวันมั่ง เจ็ดวันมั่ง ตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยากไปอยู่






หนังสือเล่มนี้ได้มาจากงานศพที่เขาแจกพกง่ายเพราะเล็ก แถมยังมีลูกปัดที่เราทำขึ้นเองเอาไว้นับจำนวนกี่จบๆ (ถ้าไม่เอามานับอาจจะหลงเพราะสติอาจจะแวบไปไหน พอกลับมาอีกทีอ้าวววว..นี่มันถึงไหนแล้ววะนี่) พูดถึงสวดมนต์แล้ว มารนี่มันมีจริงๆนะ แค่คิดว่าจะสวดมนต์แต่ยังไม่ได้ไปสวดสักหน่อยก็รู้สึกง่วงนอนติดหมัดขึ้นมาในทันควัน แหม..มารนี้ช่างนกรู้แท้ รู้มากขนาดแค่เรานึกในใจเท่านั้นก็มาผจญซะแล้ว อย่างงี้เดี๋ยวแม่จับถามหวยซะหรอก ฮึ่มม...แสนรู้นัก






สวดมนต์เสร็จเกร่ไปเกร่มา หาของกินอีกจนได้ แล้วก็ไม่พ้นขนมหวานสารพัดอย่าง มันขายรวมกันตักไปชั่งกิโล รู้สึกว่าไอ้เจ้าขนมนี้ป๊อปปูล่าที่นี่มาก เวลาไปซื้อเมื่อไหร่จะต้องมีคนเยอะทุกครั้ง เขาจะมีหลายแบบหลายอย่างมาก เป็นยี่สิบกว่าชนิดมั้งเรียงเป็นแถว ให้เราตักใส่ถุงไปชั่งเอาเอง (เป็นเครื่องชั่งแบบบ้านเราเวลาซื้อผักในห้าง) เสร็จแล้วก็เอาบาร์โค๊ตราคาแปะที่ถุงเอาเอง






มองไปมองมาพลันสายตาอันแหลมคมก็ไปเจอเรือลำหนึ่ง ท่าทางน้ำมันหมดเห็นสตาร์ทเครื่องเหย็งๆ แต่ไม่ติด (พูดอย่างงี้คล้ายคิดจะสมน้ำหน้าเขางั้นแหละเรา อิอิ)






วันนี้ที่ริมฝั่งจอดเรือ เหลือเรือแค่ลำเดียวนอกนั้นไปกันหมด จากนั้นก็ว่างอีกไม่มีอะไรผ่านมาให้เป็นเหยื่อการเม้า เลยดูต้นไม้ที่ปลูกไว้หลายอย่าง






ต้นหอม+ผักชี ซื้อมาปลูกคู่กัน ผักยอดฮิตที่เวลาไปตลาดนัดตอนอยู่ไทย จะต้องเห็นเขาจับมันมัดขายคู่กันเหมือนฉันคู่เธอทุกร้าน (นึกแล้วเหมือนตอนอีแพงทำสเน่ห์คุณหลวง เอาหุ่นมามัดเข้าด้วยกัน) ต้นหอมที่นี่เราซื้อเม็ดมาหว่าน ยังนึกแปลกใจว่าไม่เคยรู้มาก่อนว่าต้นหอมใช้เม็ดปลูก เรานึกว่าใช้หัวหอมมาปลูกซะอีก







ต้นแคนตาลูป จากที่ซื้อมากิน เลยเอาเม็ดไปตากแห้งแล้วเอาไปลองโรยดู เอ๊ะ..ขึ้นแฮะ (ช่างโง่จริงแกนี่ แค่ลองหว่านเล่นๆซะหน่อย ขึ้นเฉยเลย หลงกลเรา กร๊ากกก)







ผลงานขั้นเทพ หว่านเล่นๆลองดูว่ามันจะขึ้นไหม ปรากฎว่ามันขึ้นทุกเม็ด จนไม่มีกระถางจะแยกปลูกแล้ว มันคงนึกมั่งละว่ามึงกล้าปลูก กูก็กล้าขึ้นวะ กร๊ากกกก (มันหัวเราะ)







ต้นสตรอเบอรี่ซื้อมาปลูก มันเคยมีลูกเก็บกินหมดแล้ว ทีนี้ละหงอย เพราะมันหมดฤดูที่จะออกลูก จะต้องรอจนกว่าจะถึงวาระใหม่ของมันแหละ (อีกเป็นชาติ)







กุหลาบนี่ก็เพิ่งถอยมาจากร้านได้ประมาณเดือนนึง ดอกใหญ่ดี กุหลาบที่นี่จะต้นสูงท่วมหัว ดีไม่ดีสูงถึงหลังคาบ้านเลยละ แล้วมันจะปลูกง่ายมาก ไม่ว่าจะเดินไปไหนเจอแต่ต้นกุหลาบเกร่อไปหมด ตามถนนหนทาง แล้วมันมีลูกด้วยนะ (ไม่ธรรมดา) ลูกมันกินได้ เขาเอาไปทำน้ำผลกุหลาบ หอมหวาน






ผลอ่อนกุหลาบ อันนี้ถ่ายจากตามข้างทาง เวลามันสุกลูกจะเหมือนแอปเปิ้ล สีโอโรส...
หมดเรื่องทำแล้ว ว่างอีก เราเลยชวนนายพรานออกป่าดีกว่า ไปหาเก็บบลูเบอรี่ นายพรานของเราคงจะเซ็งเป็ดที่ได้ยินดังนั้น เพราะไม่ชอบเก็บบลูเบอรี่ มันลูกเล็กช้าเรื่อง แต่เราก็ชวนไปจนได้ โดยบอกให้พาไปแต่ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ให้นั่งเป็นประธานในพิธี (พิธีเก็บบลูเบอรี่)






ท่านนายพรานของเรา (เรียกท่านด้วยความยกย่องอย่างสูงที่พาเราไป) เดินนำหน้าไปตามถนนใหญ่ก่อนที่จะเจอช่องทางเข้าป่า







มองไปฝั่งบ้าน บรรยากาศสดใสมาก (ฝั่งโน้นคือฝั่งบ้าน)







เดินบนถนนใหญ่ไม่นานก็วกเข้าป่า ตามรอยสุนทรภู่ไป ความจริงเราก็ไปเองได้ไม่ต้องมีใครนำ แต่เกรงใจ " ผอ สระ อี " เข้าไปแล้วมันวังเวง









พอเดินเข้าไปก็ไปเจอกลุ่มบ้านที่เพิ่งสร้างเสร็จมั่ง ไม่เสร็จมั่ง มีคนอยู่แล้วมั่ง ไม่มีมั่ง กลางคืนคงจะน่ากลัวดีแท้เพราะไกลผู้คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีไม่กี่กลังคาเรือน







นายพรานของเราเดินสำรวจว่าตรงไหนบลูเบอรี่เยอะและลูกใหญ่ จากนั้นเราก็ยกหน้าที่ผู้สื่อข่าวให้นายพรานไป ท่านนายพรานเราถ่ายรูปนี้มาได้ ตอนที่รอเราเก็บบลูเบอรี่และเดินไปไกลกว่าที่เราอยู่ เรารู้สึกมันเงียบและเหมือนโดนทิ้งไว้ในป่าคนเดียว และพาลนึกไปถึงในหนัง แล้วก็นึกว่าถ้ามีสายตานึงกำลังมองเราอยู่โดยที่เราไม่รู้ว่ามีใครมองเรา แล้วมันจะยังไง บรื๋ออออ


ในรูปนี้เราเห็นลูกอะไรไม่รู้สีน้ำเงิน เราถามนายพรานว่าถ่ายรูปอะไรมา และสีน้ำเงินนี้มันอะไรหรือ? นายพรานเราตอบว่า ตอนที่ฉันถ่ายนั้น ฉันคิดจะถ่ายแค่ทางเดินและฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย เราอยากจะเอารูปมาขยายดู แต่ดันเจือกทิ้งภาพต้นฉบับจากกล้องไปแล้ว เหลือแต่รูปที่เราลดขนาดไฟล์ให้เล็กลง เลยขยายดูไม่รู้เรื่อง แต่ดีนะที่ไม่รู้ ถ้ารู้คงกลัวหัวหดไม่กล้าไปป่าอีกแน่







ได้มาถุงนึง ลูกใหญ่เปล่งปลั่ง น่ารับประทาน พรุ่งนี้จะจับทำแยมซะให้สิ้นซาก