ยางตอนในบทสัมภาษณ์ คอลัมภ์ บุคคลสนทนา: ดารุณี-วิรุฬกานต์ กฤตบุญญาลัย “แม่เป็น Wonder Woman...”
หนังสือ หญิงไทย ฉบับที่ 644 ปีที่ 27 ปักษ์แรก เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2545
(//www.yingthai-mag.com/detail.asp?ytcolumnid=1486&ytissueid=644&ytcolcatid=1&ytauthorid=24)

...ถามว่ารักลูกมากมายแค่ไหน คงต้องตอบว่าความรักนี้มันค่อยๆ เกิด ตอนเห็นหน้าลูกครั้งแรกรู้สึกดีใจมาก เขาอยู่ในท้องเรามา 9 เดือน ตอนนี้เขาออกมาแล้ว หน้าตาเขาเป็นอย่างนี้นะแต่ความรักที่ค่อยๆ เกิดนั้นมาจากการที่เราเฝ้าป้อนนมป้อนข้าว เฝ้าดูเขาค่อยๆ คลาน ค่อยๆ เดิน ค่อยๆ เติบโตขึ้นมาทุกวันทุกวัน ลูกสาวสองคนดิฉันคลอดปกติ ลูกชายคนเล็กนี่ผ่าออก พวกเขาทั้งสามเกิดมาจากความรักของดิฉันและสามี ดังนั้นเราต้องดูแลเขาอย่างดี เราต้องวางแผนให้เขามีอนาคตที่ดี ความผูกพันแต่ละเดือน แต่ละปีนี่ต่างหากที่ทำให้แม่รักลูกทุกคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนถึงวันนี้บอกได้เลยว่าพ่อแม่ทุกคนนั้นต้องมีความรู้สึกเหมือนดิฉัน คือถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพ่อแม่สามารถตายแทนลูกได้ (เสียงเครือนิดหนึ่งแล้วก็กลับเป็นปกติ) ดิฉันเชื่อว่าอันนี้เป็นความรู้สึกจริงๆ ของพ่อแม่ทุกคน”

คุณดารุณีเลี้ยงลูกด้วยความรัก ความเข้าใจ ใช้ความผูกพัน เป็นสิ่งเชื่อมสายสัมพันธ์พ่อแม่ลูก หลักสำคัญในการเลี้ยงลูกคือ อย่ารักลูกลำเอียง อย่าตามใจลูก และต้องลงโทษเมื่อลูกทำผิด

ดารุณี : “...ดิฉันไม่ใช่แม่ที่สปอยล์ลูกหรือเอาใจลูกจนเด็กทำอะไรไม่เป็น เพราะว่าเด็กที่ถูกสปอยล์จะเป็นเด็กที่โตขึ้นมาอยู่ในโลกก็ลำบาก อยู่กับผู้คนก็ลำบาก จริงอยู่ดิฉันให้ลูกทุกอย่างแต่ให้ไปพร้อมอธิบายเหตุผล การที่ลูกโตขึ้นมาเป็นคนมีเหตุผล เพราะพ่อแม่หมั่นให้เหตุผลเขาเสมอดิฉันจะทำให้เขารู้ว่สิ่งไหนที่เขาควรจะได้ ควรจะมี แล้วสิ่งไหนที่เขาไม่ควรได้ ไม่ควรมี เขาก็จะไม่ขอเลย นิสัยอย่างนี้จะเป็นไปโดยอัตโนมัติ ดิฉันเลี้ยงลูกอย่างที่คุณแม่เลี้ยงดิฉันมาคือท่านจะให้ดิฉันทำงาน ช่วยท่านหยิบจับทำโน่นทำนี่ ไม่ใช่คอยประคับประคองให้เรียนหนังสือทำตัวเป็นคุณหนู ดิฉันจะใช้ให้ลูกช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ เสมอ อย่างน้ำฝน พอเขามีน้องสาว เขาก็ต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง ต้องมีกิจกรรมช่วยครอบครัว ต้องทำตัวให้เป็นประโยชน์...

...สิ่งสำคัญที่สุดคือ พ่อแม่อย่ารักลูกลำเอียง รักลูกต้องรักให้เท่าๆ กัน พ่อแม่ส่วนใหญ่มักจะชื่นชมลูกคนที่สวย คนที่หล่อ คนที่เรียนเก่ง แล้วเปรียบเทียบให้ลูกอีกคนฟัง การพูดเปรียบเทียบระหว่างเด็กเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย เพราะคนแต่ละคนมีความสามารถไม่เหมือนกันคนที่เรียนไม่เก่ง เขาอาจจะมีพรสวรรค์ด้านอื่นที่อาจจะเด่นชัดเวลาเขาโตขึ้นก็ได้ หน้าที่ที่สำคัญของพ่อแม่คือปลูกฝังให้เขามีความรับผิดชอบต่อตัวเอง ปลูกฝังให้เขารู้จักตัวเองและช่วยเขาวางแผนชีวิตว่าอนาคตเขาจะไปทางไหน ปลูกฝังให้เขาคิดว่าเขาต้องเลี้ยงตัวเองให้ได้ ต้องรู้จักต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆ ส่วนการตัดสินใจเลือกที่จะเป็นอะไร หรือชอบอะไรก็ต้องแล้วแต่ตัวของเขาเอง...”

“...บ้านเราจะเป็นประชาธิปไตยมาก เราจะมีเรื่องพูดคุยกันทุกวันเวลานั่งทานข้าวเย็นครบห้าคนพ่อแม่ลูก ก็จะมีเรื่องโน้นเรื่องนี้มาแลกเปลี่ยนกัน เวลาที่พ่อแม่มีเรื่องโต้เถียงหรือทะเลาะเบาะแว้งกันไม่ควรทำให้ลูกเห็นนะคะ เพราะจะเป็นการสร้างความรู้สึกก้าวร้าให้กับเด็ก ทำให้เด็กมีความกดดันเนื่องจากเขาไม่รู้จะเข้าข้างใครดี ดิฉันว่าถ้าพ่อแม่คนไหนมีปัญหากันควรจะแยกไปคุยกันในที่ส่วนตัวเพียง 2 คน โอ.เค.ว่าอาจจะให้ลูกได้ยินการโต้เถียงกันบ้างในกรณีที่ไม่รุนแรง เพื่อให้ลูกได้เห็นภาพทุกภาพที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้แต่ถ้าถึงขั้นจะลงไม้ลงมือกันอย่าทำให้ลูกเห็น ดิฉันยกตัวอย่างครอบครัวคนอื่นนะคะ เพราะที่บ้านดิฉันไม่เคยมีปากเสียงกันเลย บ้านเราเป็นครอบครัวหรรษา เราอยู่กันอย่างมีความสุขตลอด 29 ปี ชีวิตสมรสลูกๆ สามคนก็รักและห่วงใยกันดี ลูกทุกคนเป็นเด็กดี รู้จักรับผิดชอบต่อตัวเอง ต่อสังคม ดิฉันสอนลูกอยู่เสมอว่า “การที่ลูกเกิดมา ทำอะไรให้กับตัวเองนั่นเป็นธรรมชาติของมนุษย์อยู่แล้ว เพราะมนุษย์ย่อมเห็นแก่ตัวเองเป็นอันดับหนึ่ง แต่ถ้าเราเกิดมาแล้วรู้จักทำอะไรให้กับคนอื่น สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่เราบอกกับตัวเองว่าเราเกิดไม่เสียชาติเกิด” เพราะฉะนั้นลูกจะคิดถึงจิตใจคนอื่นก่อนเสมอเป็นเด็กที่รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา เป็นเด็กที่มี Service Mind ตลอดเวลา เขาชอบบริการคน ชอบเป็นผู้ให้มากกว่าจะเป็นผู้รับ...

...ดิฉันจะเป็นแม่ที่เลี้ยงลูกแบบตีลูกนะคะ ตอนช่วงที่พวกเขายังเด็กๆ เขาจะไม่เข้าใจเหตุผลหรอกค่ะ เด็ก 3-5 ขวบ จะเอาเหตุผลอะไรมาพูดกัน ซนกันหมดเลยทั้ง 3 คน แต่เด็กซนเป็นเด็กฉลาดนะคะ เป็นเด็กอยากเรียนรู้ เด็กซนน่ะดีให้เขาซนไปเถอะ แต่เราก็ต้องคอยดูแลเขาหน่อย เหตุที่ดิฉันต้องตีลูก เพราะเคยมีประสบการณ์สมัยที่ดิฉันยังสาวๆ บ้านที่อยู่ใกล้ๆ กันเขาพูดเสมอว่าเขาเลี้ยงลูกด้วยเหตุผล เขาไม่ตี ไม่ดุว่าลูกเขาเลย จนเมื่อลูกเขาเริ่มโตเป็นสาวแล้วไปชอบผู้ชายคนหนึ่งและออกไปเที่ยวด้วยกัน เด็กสมัยก่อนกับสมัยนี้ไม่เหมือนกันนะคะ สมัยนี้เด็กผู้หญิงเด็กผู้ชายคบหาเป็นเพื่อนกัน ไปไหนอิสระได้และเขารู้จักรับผิดชอบตัวเองได้ก็ไม่เป็นไร แต่สมัยก่อนไม่ได้เลย พ่อแม่เขารู้เข้าก็ไม่พอใจ พ่อเขาดุด่าลุกสาวด้วยภาษารุนแรงที่ลูกไม่เคยได้ยินมาก่อน ลูกสาวโดนพ่อดุก็เสียใจ เถียงพ่อกลับไปทันที พอเถียงปุ๊บ คุณพ่อก็ตบหน้าลูกสาวด้วยอารมณ์โมโหเชื่อไหมคะว่าลูกเดินขึ้นบ้านไปพักเดียว คุณพ่อเขาเดินขึ้นไปตาม ลุกสาวผูกคอตายไปแล้วเนี่ยล่ะค่ะคือประสบการณ์ที่ทำให้ดิฉันตั้งใจเลยว่า ต้องตีลูกแน่ๆ เมื่อลูกทำผิด และในการตีจะบอกเลยว่าตีกี่ครั้ง ทำโทษอย่างนี้แล้ว ถ้าหนูทำผิดอีกแม่ก็จะตีอีก แล้วจะตีให้เจ็บมากเจ็บจริงๆ ค่ะตีเจ็บเพื่อให้หลาบจำ ไม่เชื่อถามเขาได้เลย...”

น้ำฝน : “...ฝนว่าที่ลูกๆ เติบโตมาเป็นแบบนี้ เพราะว่าแม่มีจิตวิทยาในการเลี้ยงดูลูกมากๆ เลย ซึ่งเมื่อฝนอายุเท่านี้ฝนมองย้อนกลับไปในอดีต ฝนพอจะเข้าใจว่าทำไมเราจึงไม่เคยดิ้นพราดๆ ร้องขอของเล่น เอาแต่ใจตัวเอง เพราะว่าแม่กับพ่อให้เราจนมากเกินพอ แม่จะให้ทุกอย่างที่แม่เห็นว่าลูกสมควรจะได้ ดังนั้นของบางอย่างที่เราดูแล้วว่ายังไม่เหมาะกับเรา เราก็จะไม่ขอเพราะเราก็ไม่อยากฟังแม่ปฏิเสธด้วย แล้วจะรู้สึกเหมือนตัวเองใช้ไม่ได้ ขออะไรไม่รู้เรื่อง ฝนจำได้ว่าแม่มีคำพูดดีๆ เช่น แม่จะบอกว่าของชิ้นนี้หนูได้มากกว่าเด็กในวัยหนูควรจะได้แล้วนะ แล้วทำไมหนูถึงได้รู้ไหมเพราะหนูขยันเรียนไง ฝนคิดเองนะว่าถ้าเด็กคนไหนดิ้นพราดๆ แล้วได้ของ เขาก็คงจะดิ้นอย่างนั้นไปจนโตเวลาเขาอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ แต่ที่บ้านฝนถ้าขยันเรียนเราก็จะได้สิ่งที่เราอยากได้...


ดารุณี : “...เราเลี้ยงลูก 3 คนมาด้วยกัน รับข้อมูลอะไรก็รับเท่าๆ กัน เราเลี้ยงเขาเหมือนปลูกต้นไม้ ไม่ใช่เพียงแค่รดน้ำให้เจริญงอกงาม เราถือกรรไกรเข้าไว้ คอยตัดแต่งให้โตเป็นพุ่มสวยด้วย ลูกเราเดินไม่สวยก็ต้องจับลูกสอนเดิน บุคลิกไม่ดีเราก็ฝึกให้ลูก การพูดจาต้องชัดถ้อยชัดคำ คำควบกล้ำภาษาไทยต้องพูดให้ชัด พูดครึ่งไทยครึ่งฝรั่งไม่เอา ยกเว้นพูดทับศัพท์คำที่จำเป็น สิ่งที่สอนลูกเหล่านี้ไม่เคยบอกให้เขารู้ตัวเลย ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในนี้หมด (ใช้มือทาบลงไปบริเวณหัวใจ) แล้วเราจะทำเป็นขั้นเป็นตอน ค่อยๆ ใส่ให้ลูกซึมซับไปทีละเล็กทีละน้อย ...

เมื่อก่อนนี้ก็ไม่ได้รู้จักหรอกค่ะ เพราะว่าไม่สนใจกับสังคมบุคคลชั้นสูงเท่าไหร่เพราะว่าเกินเอื้อมไป แต่เมื่อมาดูหลักการ แนวคิด (ของบางคน) ก็ต้องยอมรับเลยค่ะ ว่า เค้าเก่ง เค้าเจ๋ง และดีนั้นเป็นเพราะอะไร และรู้ล่ะค่ะว่า ปัจจุบันเค้าเป็นแบบนี้ได้เพราะเหตุใด ...

ชื่นชมจากใจค่ะ

ประทับใจ...อ่านแล้วชอบมาก..ขอบคุณ MDA ที่นำมาให้อ่านค่ะ

ขอบคุณนะคะ
ได้เห็นอีกมุมมองหนึ่งของเธอ

เจ๊ดาเป็นคนน่ารัมากคะ อ่านแล้วชอบมากเป็นตัวอย่างที่ดีคะ