“อรุณสวัสดิ์ครับ” นายบัตทอนเอ่ยทักพนักงาน ‘บริษัทขายเสื้อผ้าเชสสะพีค’ แบบหวาดๆ “ผมหาซื้อเสื้อผ้าให้ลูก”

“ลูกของคุณอายุเท่าไหร่ครับ”

“ประมาณหกชั่วโมง” นายบัตทอนตอบโดยไม่ทันคิด

“แผนกเครื่องใช้ทารกอยู่ด้านหลังครับ”

“เอ้อ ผมคิดว่า…ผมคงพูดผิดครับ คือว่า ลูกผมตัวใหญ่ผิดปกติ เอ้อ ใหญ่...มาก”

“ทางแผนกเขามีขนาดใหญ่ที่สุดสำหรับเด็กหลายขนาดครับ”

“แผนกเด็กชายอยู่ไหน” นายบัตทอนสอบถามพลางขยับเท้ากระสับกระส่าย เขารู้สึกว่าพนักงงานจะต้องหยั่งรู้ความลับที่น่าละอายของเขาแล้วแน่นอน

“ที่นี่ครับ”

“เอ้อ” เขาลังเล ความคิดที่จะจับลูกชายใส่เสื้อผ้าบุรุษช่างน่าสะอิดสะเอียนนัก สมมติว่า เขาหาชุดสูทเด็กขนาดใหญ่สุดได้ เขาอาจตัดเครายาวกับหนวดบ้านั้นทิ้ง ย้อมผมขาวเป็นสีน้ำตาลซะ เท่านี้ก็พอจะปกปิดส่วนเลวร้ายที่สุดไว้ได้ เขาจะยังเหลือความนับถือตัวเองส่วนหนึ่ง ส่วนฐานะของเขาในวงสังคมเมืองบัลติมอร์นั้นยังไม่ต้องพูดถึงกัน

แต่หลังจากค้นหาแผนกเด็กชายอย่างพลิกแผ่นดินแล้ว ไม่มีชุดใดเลยที่จะพอดีตัวบัตทอนแรกเกิด เขาตำหนิห้างสรรพสินค้านั้น ใช่สิ แน่นอน กรณีแบบนี้เป็นเรื่องที่ต้องตำหนิห้างนั้นแน่ๆ

“คุณบอกว่าลูกชายของคุณอายุเท่าไรนะครับ” พนักงานถามอย่างอยากรู้

“เขาอายุ...สิบหก”

“โอ ขอโทษครับ ผมนึกว่าคุณบอกว่าหกชั่วโมง แผนกเด็กวัยรุ่นอยู่ช่องถัดไปครับ”

นายบัตทอนหันหน้าไปอีกทางอย่างเศร้าสร้อย จากนั้นหยุดกึก ยิ้มหน้าบาน และชี้นิ้วไปที่ชุดสูทบนตัวหุ่นในตู้แสดงสินค้า

“นั่นไง” เขาร้อง “ผมจะซื้อชุดนั้น ชุดที่หุ่นใส่อยู่นั่นแหละ”

พนักงานจ้องตาถลน “แต่ว่า” เขาค้าน “นั่นไม่ใช่ชุดของเด็กครับ เอ้อมันใช่ แต่เป็นชุดแต่งแฟนซี คุณสวมชุดนั้นเองยังได้เลยนะครับ”

“เอาชุดนี้ห่อให้ผม” ผู้เป็นลูกค้ายืนยันด้วยอาการร้อนรน “ผมต้องการชุดนี้”

พนักงานผู้นั้นพิศวงงงงวยแต่ก็ทำตาม

เมื่อ กลับมาถึงโรงพยาบาล นายบัตทอนเดินตรงเข้าไปที่ห้องเด็กทารก และแทบจะโยนห่อเสื้อผ้าให้บุตรชาย “เอ้านี่ เสื้อผ้าของแก” เขาพูดเสียงห้วน

ชายชราแกะห่อแล้วมองของข้างในด้วยสายตาขบขัน

“ชุดนี้ดูตลกนะครับ” เขาบ่น “ผมไม่อยากกลายเป็นตัวตลก...”

“แก น่ะแหละทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลก” นายบัตทอนกระแทกเสียงตอบอย่างรุนแรงด้วยโทสะ “แกไม่ต้องสนใจว่าจะดูตลกแค่ไหน ใส่เสื้อผ้าซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ...จะตีก้นแก” เขากลืนน้ำลายยากเย็นหลังคำพูดเกือบสุดท้ายคำนั้น แต่ก็รู้สึกว่าพูดแบบนี้ก็เหมาะแล้ว

“เอาล่ะครับ คุณพ่อ” คนพูดเลียนแบบท่าเคารพผู้ให้กำเนิดได้สุดแสนพิลึกพิลั่นขัดลูกนัยน์ตา “พ่ออาบน้ำร้อนมาก่อนผม ย่อมรู้ดีที่สุด ผมจะทำตามที่พ่อบอกครับ”

เหมือนเช่นครั้งก่อนๆ นายบัตทอนได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ แล้วก็สะดุ้งสุดตัว

“แล้วก็รีบ ๆ ด้วยล่ะ”

“ผมรีบอยู่ครับ คุณพ่อ”

เมื่อบุตรชายของเขาแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นายบัตทอนมองดูด้วยความห่อเหี่ยว เครื่องแต่งกายนั้นประกอบด้วยถุงเท้าลายจุด กางเกงขาสั้นสีชมพู และเสื้อคาดเข็มขัดมีคอเสื้อกว้างสีขาว เครายาวสีเงินยาวเกือบถึงเอวกวัดแกว่งไปมาอยู่บนปกเสื้อ ช่างไม่เข้ากันเอาเสียเลย

“รอเดี๋ยว”

นายบัตทอนหยิบกรรไกร ด้ามใหญ่ของโรงพยาบาลมาถือ ตัดฉับๆ สามทีตรงเคราส่วนที่หนามาก แต่แม้จะแก้ไขเช่นนั้นแล้ว ดูรวม ๆ ก็ยังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบ เพราะยังคงมีเส้นผมหยาบเป็นพุ่มโกโรโกโส ดวงตาเปียกแฉะ และฟันฟางเก่า ๆ หลงเหลืออยู่ ซึ่งทำให้ดูแปลกประหลาด ไม่เข้ากับชุดเสื้อผ้าที่มีสีสดใสนั้นเลย แม้กระนั้นนายบัตทอนก็ไม่ยอมแพ้ ดึงแขนชายชราและพูดเสียงแข็ง “มา ไปด้วยกัน”

บุตรชายจับมือนายบัตทอนอย่างไว้ใจ “พ่อจะเรียกผมว่าอะไรครับ” ถามเสียงสั่นขณะที่เดินออกจากห้องเด็กทารกไปด้วยกัน “เรียกแค่ ลูกน้อย ไปก่อนดีไหมครับ จนกว่าพ่อจะนึกชื่อที่ดีกว่านี้ได้”

นายบัตทอนคำรามในคอ “ไม่รู้โว้ย” เสียงเขาเกรี้ยวกราด “ฉันกะจะเรียกแกว่าเมธุเซลาห์¹”

1 - Methuselah คือ ชายชราในคัมภีร์คริสต์ศาสนากล่าวกันว่ามีอายุถึง 969 ปี

Create Date : 14 ธันวาคม 2551
Last Update : 14 ธันวาคม 2551 8:37:42 น.		1 comments
Counter : 443 Pageviews.
Share Tweet