ภูฏานมีพื้นที่ป่ากว่า 70% ของประเทศ  มีแม่น้ำลำธารหลายสาย มีที่ราบลุ่มแม่น้ำ  มีประชากรเพียง 700,000 จัดเป็นประเทศอุดมสมบูรณ์  ไม่ขาดแคลน ประชาชนมีจิตสำนึกในการดูแลรักษาธรรมชาติ " Nature is Happiness"  คุณไกด์บอกแก่เรา  

                    เดินชมตลาดที่ Thimphu เมืองหลวงของประเทศ   พืชผักสดต้นดอกใบหัวเจริญเติบโตงอกงาม  มีขนาดใหญ่กว่าเมืองไทย  แม้เวลาเย็นเกือบมืดยังมีผักผลไม้สดรอการขายอยู่เต็มตลาด   ดูแล้วน่าจะเหลือบริโภค

                     ผลไม้มีขายหลายชนิด  เหมือนเมืองไทย ส่วนใหญ่ตามบ้านเรือนปลูกแอปเปิล  และมีการทำสวนแอปเปิลส่งออกขายประเทศเพื่อนบ้าน   ผลไม้อื่นที่ไม่มีปลูกในประเทศ  เป็นผลไม้นำเข้ามาจากอินเดีย  ราคาใกล้เคียงกับในประเทศไทย

                         เดินชมตลาดสดวันอาทิตย์ Sunday market ที่ เมือง Paro เวลาเย็นใกล้ค่ำเช่นเดียวกัน ยังมีพืชผักสด และธัญพืชขายหลายชนิดปริมาณมาก พืชผักชนิดเดียวกับเมืองไทยแต่ขนาดใหญ่กว่า เช่น มะระขี้นกในภาพ  หัวหอมแดง และผักอื่นๆ   ตามสองข้างทางถนนระหว่างเมือง รัฐบาลได้สร้างโรงเรือนให้ชาวบ้านนำผลผลิตทางการเกษตรท้องถิ่นมาวางขาย  

                        จากการสังเกต สินค้าที่ขายปริมาณน้อยกว่าพืชผัก คือเนื้อสัตว์และผลไม้  เนื่องจากเป็นประเทศอภัยทาน  แม้จะมีปลาเทร้าท์ yellow trout ทั่วไปในแม่น้ำ  มีสัตว์หลายชนิด  เลี้ยงสัตว์ได้ทุกชนิดมีหญ้าและอาหารสัตว์อุดม  แต่มีกฏหมาย ห้ามล่าสัตว์ ยิงนก ตกปลา และห้ามสูบบุหรี่  (จะยกเว้นเพียงบางช่วงเวลาและในบางสถานที่ ) อาหารประเภทเนื้อและผลไม้ ส่วนใหญ่นำเข้าจากประเทศอินเดีย   ประชาชนร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง  คงได้อาหารโปรตีนส่วนใหญ่จากน้ำนมสดและ cheese  ซึ่งมีขายทั่วไปและรับประทานกันเป็นอาหารหลัก

สินค้าออร์แกนิคส์  นมสดจากวัว วางขายในตู้เย็น แยกชั้นกับเนย และชีส

พบเห็นได้ทั่วไป

                        ตัวอย่างอาหารแต่ะละมื้อ   มื้อแรกในภูฏาน   ประกอบด้วยข้าวสีน้ำตาล  หมี่ผัดผัก เกี๊ยวแป้งห่อผักโขมผัดชีส ไข่เจียว  พริกผัดกับเนย  พริกต้มกับชีส   เนื้อไก่ย่าง  เนื้อหมูผัดหรือย่าง  รสชาดออกแนวเผ็ดๆมันๆ  มีกลิ่นเฉพาะตัวเมื่อรับประทานไปหลายๆวัน  กลิ่นจากร่างกายและของเสียจากร่างกายจะมีกลิ่นเปลี่ยนแปลงไปด้วยค่ะ

                        ใครมาที่นี่ต้องรู้จักเมนูนี้  Ema Datsi  พริกชี้ฟ้าต้มกับชีสเติมน้ำและน้ำมันพืช  เป็นอาหารหลักที่พบได้ทุกมื้อ   

                     ภูฏานเป็นสวรรค์ของคนชอบรับประทานผัก  แต่ละมื้อมีผักอย่างเหลือเฟือ ผัดผักมีทุกมื้อ  หน่อไม้ฝรั่งต้นใหญ่ๆน่ารับประทาน 

ผัดผักเป็นผัดผักจริงๆล้วนๆ ไม่มีเนื้อสัตว์ปน  อาจมีผัดผักมื้อละสองอย่าง

                เนื้อหมูผัด มีทุกมื้อ  ลักษณะหมูดูคล้ายหมูปา  มีหนังหนาๆถามได้ว่าเนื้อเหนียวๆอร่อยๆ  เราไม่ได้รับประทานเพราะไม่ชอบหมูป่า 

เนื้อไก่ย่าง หน้าตาแบบนี้ มีเหมือนกันทุกมื้อ

ข้าวภูฏาน จำชื่อไม่ได้ อร่อยเป็นปกติ

ของหวานผลไม้รวม ผสมครีมจากนม

รวมเป็นจาน เลือกตักที่พอรับประทานได้ ปริมาณพอเหมาะ  โชว์ภาพจานอาหารแต่ละวันของเราทานตามปริมาณความหิว มากบ้างน้อยบ้าง

                      รสนิยมการรับประทานเรียบง่าย แบบพอเพียงไม่ปลุกเสริมกิเลส  เป็นการรับประทานให้ครบห้าหมุ่  และรับประทานเพื่อยังชีพอย่างแท้จริง  อาหารที่แปลกแตกต่างกว่านี้ก็คงจะมี  แต่การทัศนศึกษาของเราครั้งนี้ไม่ได้รับประทาน  อาหารจึงคล้ายคลึงกันแทบทุกมื้อ  มีข้าว  ผัดผักสองอย่าง ไก่ หมู  เส้นบะหมี่ผัด ไข่เจียว  และพริกชี้ฟ้าต้มชีส   ส่วนแตกต่างอื่นคือความหรูหรา หรือบรรยากาศของสถานที่รับประทาน

                      อาหารมื้อหนึ่งที่น่าประทับใจมากคือ  เจ้าภาพจัดปิคนิค รับประทานอาหารริมฝั่งแม่น้ำ พูนาคา  ในเมืองพูนาคา  เป็นบรรยากาศที่สวยงาม  และจัดทำอย่างตั้งใจ  แม้รสชาดอาหารจะไม่เคยชินรับประทานได้ไม่มาก  แต่ได้ได้ความรู้สึกที่ดียิ่งกว่า

               สรุปตอบคำถามเรื่องอาหารการรับประทานของภูฏาน ภูฏานเหมาะสำหรับผู้ชอบท่องเที่ยวแนวธรรมชาติ เงียบสงบ  แบบเรียบง่าย  ไม่เหมาะสำหรับท่านที่ชอบท่องเที่ยวชนิดเที่ยวไปชิมไป  หาซื้อสินค้ารุ่นใหม่ล่าสุดหรือแบรนด์เนม  การไปทัศนศึกษาครั้งนี้  นอกจากได้พบธรรมชาติแปลกใหม่ได้ความรู้เพิ่มเติม  ได้เห็นแนวการอยู่กับธรรมชาติอย่างพอเพียง  แล้วยังได้ฝึกหัดดัดนิสัยตนเองในด้านกิเลสการรับประทานอาหารตามใจอยากอีกด้วยค่ะ

                      ก่อนไปได้ทราบล่วงหน้าแล้วถึงลักษณะอาหารที่จะต้องพบ  แต่ไม่ได้คิดจัดเตรียมอาหารอะไรไป เพราะเมื่อท่องเที่ยวต้องการฝึกหัดดัดนิสัยให้เป็นคนที่กินอยู่ง่าย  และที่ภูฏานถึงแม้ว่าจะอยากรับประทานอาหารแปลกๆหรือ  วิจิตรอย่างไรเสีย  ก็ไม่ค่อยมีพบเห็นขาย  ประชาชนอยู่แบบธรรมดา  สะอาด  เป็นระเบียบ เรียบง่ายไม่หรูหรา  แต่ไม่ขาดแคลน  เป็นการอยู่แบบพอเพียงอย่างแท้จริง  

                    เมื่ออยู่ไปหลายวันเข้าความรู้สึกอยากรับประทานอาหารชนิดนั้นชนิดนี้  ก็หมดไปจากใจ  แต่ละมื้อได้รู้จักการรับประทานแค่พออิ่ม  และจิตใจไม่เกิดการคิดปรุงแต่งว่าจะอยากไปหาอะไรอร่อยรับประทานอีก  ได้เป็นอิสระกับการยึดติดกับอาหารและรสชาดของอาหารไปโดยปริยาย

Create Date : 17 เมษายน 2556
Last Update : 19 เมษายน 2556 20:35:47 น.		1 comments
Counter : 3271 Pageviews.
Share Tweet