Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่32)_เมตะวรรณ

ใบหน้าที่เจ้าตัวปรับสีหน้าให้เป็นปกติหลังจากที่เจื่อนลงไปในตอนแรกเหตุเพราะเห็นหญิงสาวคนที่มาใหม่หันมองไปทางชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังนั่งเคียงข้างอยู่กับหญิงสาวคนนั้น รกันดาพบว่าภาวัฒน์มีสีหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติหลังจากที่รตีพรแซวเขาแต่เธอก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างในทางไม่ดีที่เขากำลังเผชิญอยู่ คงเป็นความรู้สึกลำบากใจเพราะเวลานี้ผู้หญิงสองคนที่มีความเกี่ยวข้องกับเขากำลังเผชิญหน้ากันอยู่

หลังจากที่ภาวัฒน์ยิ้มให้กับคำล้อเลียนโดยที่ไม่ได้ตอบว่าอะไรกลับไปเขาก็หันเหสายตาไปทางคนที่เดินตามหลังรตีพรมา สีหน้าท่าทางของรกันดาก็ดูเป็นปกติดี เธอไม่ได้หันมองมาทางเขาเลยซักนิดเดียว เหมือนว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลยกับการที่รันทพรมาปรากฏตัวที่นี่ผิดกับเขาที่วินาทีแรกที่เห็นหน้าคนรักของเขาใจก็เหมือนกับจะหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นจากนั้นก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาต้องหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อที่จะตั้งหลักเนื่องจากกำลังจะต้องเผชิญหน้ากับหญิงคนรักหลังจากที่เขาได้ทำความผิดต่อเธอเป็นครั้งที่สองเมื่อไม่กี่วันที่แล้วและหลังจากที่เพิ่งจะจูบกับผู้หญิงคนอื่นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาและเขาก็ทำได้อย่างดีเหมือนว่าทุกอย่างเป็นไปโดยอัตโนมัติ ทั้งการพูดจาทักทายที่ไม่มีติดขัด สีหน้าท่าทางก็ไม่น่าจะมีอะไรให้เป็นที่ผิดสังเกต ชายหนุ่มคิดแบบเย้ยหยันตัวเองว่าอาจเป็นเพราะประสบการณ์ที่เขาได้สั่งสมมาเรื่อยๆ ที่เขาจะต้องทำเสมือนว่าทุกอย่างยังคงอยู่ในภาวะปกติต่อหน้าคนอื่นๆ ได้ช่วยให้เขานำมาปรับใช้ได้อย่างดีหรือบางทีอาจเป็นสัญชาตญาณการเอาตัวรอด เขาไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีหรือเปล่าที่พบว่าตัวเองมีความสามารถทางด้านนี้ และก็ไม่รู้ว่าควรจะพอใจหรือไม่พอใจดีที่เห็นว่ารกันดาไม่ได้มีความรู้สึกสะทกสะท้านใดๆ กับการมาปรากฏตัวของคนรักของเขา บางทีเขาอาจจะไม่ได้สำคัญสำหรับเธออย่างที่คิด

“อาทิตย์ที่แล้วรันกลับบ้านที่เชียงใหม่มาค่ะ มีของกินอร่อยๆ มาฝากคุณกันต์ด้วยค่ะ” เสียงนิ่มๆ ของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดหลุดออกจากห้วงความคิดคำนึง ภาวัฒน์ไม่รู้ว่ารันทพรกับรกันดาทักทายกันตอนไหนรู้ตัวอีกทีรตีพรกับรกันดาก็เข้ามานั่งรวมอยู่ด้วยเรียบร้อยแล้วและตอนนี้คนรักของเขาก็กำลังเลื่อนของฝากที่วางอยู่บนโต๊ะส่งให้รกันดา ส่วนของฝากสำหรับตัวเขา นครินทร์และรตีพรรันทพรได้มอบให้ก่อนหน้านี้แล้ว

“ขอบคุณคุณรันมากเลยค่ะ” รกันดาบอกด้วยรอยยิ้มที่พยายามฝืนให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างยากเย็น

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวร่างเล็กในชุดทำงานเรียบร้อยพูดด้วยรอยยิ้มแสดงความเป็นมิตร “คุณกันต์สวยจังค่ะ นี่เปลี่ยนชุดแล้วใช่มั้ยคะ”

“ใช่ค่ะ”

“นี่ขนาดเปลี่ยนชุดแล้วนะคะคุณกันต์ยังสวยอยู่เลย อยากเห็นคุณกันต์ตอนถ่ายแบบจังค่ะคงจะสวยน่าดู”

“เดี๋ยวคุณรันก็ขอดูผลงานจากช่างภาพสิคะ” รตีพรร่วมด้วยในบทสนทนา “จะว่าไปในนี้ก็มีแค่คุณภาสคนเดียวที่เห็นกันต์ใส่ครบทุกชุดส่วนพวกเราโดนเนรเทศออกมาก่อน ที่จริงมินก็บอกคุณรันแล้วว่าให้ขึ้นไปดูแต่คุณรันก็มัวเกรงใจอยู่ได้ สำหรับคุณรันแล้วรับรองว่าดูได้คุณภาสไม่ไล่ลงมาแน่นอนค่ะ”

“รันไม่ได้เกรงใจภาสหรอกค่ะแต่เกรงใจคุณกันต์ พอมีคนนั่งดูเดี๋ยวคุณกันต์จะเกร็งอีก” เหตุผลที่รกันดาต้องถ่ายภาพแค่สองต่อสองกับช่างภาพนั้นรันทพรรู้ตอนที่ได้พูดคุยกับสามคนที่ลงมานั่งรอด้านล่างซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรที่ให้ติดใจสงสัยเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะปกติก็ไม่รู้อยู่แล้วว่าภาวัฒน์มีหน้าที่อะไรบ้างและมีวิธีการทำงานอย่างไร เธอรู้แค่ว่าเขาเป็นช่างภาพที่สตูดิโอแห่งนี้ก็เท่านั้น

“ก็จริงค่ะมินถึงได้บอกยังไงล่ะคะว่ากันต์เป็นนางแบบที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องทำให้คุณภาสต้องเหนื่อยแย่เพราะฉะนั้นคืนนี้คุณรันต้องเอาใจคุณภาสเยอะๆ นะคะ” คำพูดดังกล่าวทำให้คนที่เพิ่งลงมาทีหลังทั้งสองคนต้องงงไปตามๆ กัน รตีพรเห็นภาวัฒน์ทำหน้าว่าไม่เข้าใจเธอจึงขยายความ “มินขอโทษคุณภาสด้วยนะคะที่ชิงตัดหน้าชวนคุณรันไปเที่ยวกับพวกเราคืนนี้ก่อน แล้วคุณรันก็รับปากแล้วด้วย พอดีว่าพรุ่งนี้เป็นวันหยุดคุณรันเลยนอนดึกได้ไม่อย่างนั้นคงต้องปฏิเสธเพราะว่าห่วงงานอีกตามเคย”

“เหรอครับ” ภาวัฒน์ย้อนถามด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยจะสู้ดีซักเท่าไหร่ ถ้าไม่จำเป็นเขาไม่อยากจะต้องอยู่ในสถานการณ์และสถานที่ที่มีทั้งตัวเขาทั้งรันทพรและรกันดาอยู่ร่วมกันเพราะมันทำให้เขารู้สึกลำบากใจ แม้จะมีแค่ตัวเขากับรกันดาเท่านั้นที่รู้ถึงเรื่องราวไม่ดีที่ปิดบังซ่อนไว้และรกันดาก็อาจจะไม่ได้ใส่ใจหรือไม่ได้รู้สึกลำบากใจเหมือนกับเขาแต่ยังไงเขาก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี ตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะขอไม่ไปด้วยโดยอาจจะเอารันทพรมาอ้างแต่ก็ช้าไปซะแล้ว

“ใช่ค่ะ ดีจังที่คุณรันแวะเอาของมาให้คุณภาสวันนี้เราจะได้ไปเที่ยวกันหลายๆ คน”

ภาวัฒน์ยังคงไม่อยากไปอยู่ในสถานการณ์อันแสนอึดอัดเขาจึงคิดหาวิธีการที่จะขอตัวจากการเลี้ยงฉลองคืนนี้ ถ้าจะขอให้รันทพรเปลี่ยนใจเป็นไปกินข้าวกับเขาแค่สองคนแทนเธอก็คงจะสงสัยว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น หรือบางทีอาจคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้เขาไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่ถึงไม่ติดที่เธอเขาก็ไม่ควรทำแบบนั้นอยู่ดีเพราะเดี๋ยวจะโดนหาว่าแฟนมาก็เบี้ยวนัดเพื่อจะไปกับแฟนแค่สองต่อสอง ดูเป็นการกระทำที่ออกจะน่าเกลียดไปหน่อย เมื่อเป็นแบบนี้ภาวัฒน์จึงเลิกล้มความคิดที่จะไม่ไปเลี้ยงคืนนี้ เอาความคิดที่ว่ารกันดาคงไม่ได้รู้สึกไม่ดีที่มีรันทพรไปด้วยมาบอกกับตัวเองเพื่อจะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก อย่างน้อยก็แค่ทนกับความรู้สึกอึดอัดใจของตัวเองเท่านั้นไม่ต้องห่วงกังวลกับความรู้สึกของใครอีก และภาวัฒน์ก็คิดว่าแน่นอนแล้วที่ว่ารกันดาไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้เลยเมื่อได้ยินคำพูดถัดไปของเจ้าตัว

“พี่ต้องต้องรีบไปที่ไหนต่อหรือเปล่าคะกันต์ยังไม่ได้คุยกับพี่ต้องเลย ถ้าพี่ต้องไม่ติดธุระที่ไหนไปเที่ยวด้วยกันนะคะ”

“ฉันก็ชวนคุณด็อกเตอร์แล้วเหมือนกัน” รตีพรบอกรกันดา แอบนินทาพี่ต้องของเพื่อนในใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะมารยาทเนื่องจากเขาก็นั่งอยู่ด้วยตอนที่เธอชวนรันทพรเธอก็ไม่มีทางชวนเขาไปด้วยแน่ เพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้าอีกทั้งยังไม่อยากต้องเป็นคนกันเขาให้ออกห่างจากรกันดาตามที่นครินทร์บอกให้ช่วย ตั้งใจจะไปนั่งดื่มนั่งคุยสบายๆ แต่สุดท้ายก็ต้องมีภาระมาเป็นตัวขัดขวางความสุขจนได้

“แล้วพี่ต้องว่ายังไงคะ”

“พี่ก็ต้องตกลงสิครับ เพื่อนน้องกันต์อุตส่าห์ชวนทั้งทีถ้าพี่ปฏิเสธก็เสียมารยาทแย่เลย” พัทธนัยพูดยิ้มๆ กับรกันดา หันเหสายตาไปทางคนที่พูดถึงนิดหนึ่งเห็นเจ้าตัวแอบทำหน้าเบ้ในชั่วเสี้ยววินาทีแต่เขาก็ทันได้เห็นซึ่งยิ่งทำให้เขาอารมณ์ดีเข้าไปใหญ่

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกันต์ไปรถพี่ต้องนะคะ”

“ได้ครับ”

นครินทร์กับรตีพรมองหน้ากันทันทีทันใด ฝ่ายชายทำหน้าหงิกส่งซิกซ์ให้อีกฝ่ายทำอะไรซักอย่างเพื่อจะขัดขวางไม่ให้รกันดากับด็อกเตอร์พัทธนัยได้ใกล้ชิดกัน และคนที่คิดเร็วทำเร็วเสมออย่างรตีพรก็พูดโพล่งออกไปทันที

“แล้วรถแกล่ะ”

รกันดามองหน้าภาวัฒน์เหมือนเป็นคำถามว่าเขาจะเอายังไง เขามองกลับมาไม่ได้พูดว่าอะไรเธอจึงต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปาก

“ถ้าภาสจะขับไปก็ได้แต่ถ้าจะไปกับคุณรันก็เอาจอดไว้ที่นี่แหละ”

“คุณภาสไปกับคุณรันเถอะค่ะจะได้ประหยัดน้ำมัน ส่วนกันต์แกไปกับเฮียฉันจะไปกับด็อกเตอร์เอง”

“ทำไมล่ะ” รกันดาถามงงๆ ตอนนี้ความคิดจิตใจของเธอด้านชาไปหมดหลังจากที่ได้รู้ว่าตัวเองจะต้องเห็นหน้ารันทพรไปอีกหลายชั่วโมง หัวใจมันปวดตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้า รวดร้าวจนด้านชา สิ่งที่อยากทำมากที่สุดตอนนี้ก็คือหนีไปร้องไห้คนเดียวแต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ คงจะน่าเกลียดถ้าเธอจะขอไม่ไปด้วยคืนนี้เพราะก็รู้ๆ กันอยู่ว่านครินทร์ตั้งใจทำเพื่อเธอโดยเฉพาะแล้วยิ่งพัทธนัยรับปากไปด้วยแล้วแบบนี้ยิ่งไม่มีทางที่เธอจะเลี่ยงไปไหนได้

“แกรู้รึไงล่ะว่าร้านที่เฮียจองไว้ไปทางไหน”

“จะรู้ได้ยังไง จะไปที่ไหนฉันยังไม่รู้เลย”

“ไม่ต้องรู้แล้วแกไปกับเฮียเถอะเดี๋ยวฉันเป็นคนบอกทางด็อกเตอร์เอง” รตีพรรีบตัดบทซึ่งก็ไม่มีใครขัดว่าอะไรอีก ไม่มีใครพูดขัดก็จริงอยู่แต่ด็อกเตอร์พัทธนัยขัดในใจว่ารู้ได้ยังไงว่าตัวเขาก็ไม่รู้ทางเหมือนกับรกันดา ดูท่าทางเป็นจอมเผด็จการแบบนี้ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงมีหน้าที่เป็นคนวางแผนจัดการไปซะทุกเรื่อง ทั้งรกันดาทั้งนครินทร์ทั้งภาวัฒน์ก็ดูเหมือนว่าจะเชื่อฟังรตีพรกันหมดทุกคน นอกจากนินทารตีพรในใจแล้วตอนนี้ด็อกเตอร์พัทธนัยกำลังสงสัยว่าภาวัฒน์กับรกันดาเป็นอะไรกันทำไมรกันดาถึงบอกให้ภาวัฒน์ขับรถตัวเอง ถ้าไม่รู้ว่าฝ่ายชายมีแฟนแล้วเขาก็คงจะคิดไปแล้วว่ารกันดากับหนุ่มช่างภาพคนนี้มีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกัน อาจจะกิ๊กๆ กันอยู่ เรื่องรถหนึ่งเหตุผลส่วนอีกหนึ่งเขาลองคิดย้อนไปตอนที่ภาวัฒน์บอกให้ทุกคนลงมารอด้านล่าง บางทีอาจไม่ใช่เพราะเหตุผลเรื่องการทำงานเพียงอย่างเดียวแต่อาจจะเกี่ยวกับการแต่งตัวแบบเซ็กซี่ของฝ่ายหญิงด้วยที่ทำให้ฝ่ายชายรู้สึกหวงไม่อยากให้คนอื่นมอง แต่ในเมื่อคนรักของภาวัฒน์ก็มานั่งอยู่ตรงนี้แล้วสิ่งที่เขาคิดก็คงจะเป็นแค่ความคิดแบบเรื่อยเปื่อยเท่านั้น ภาวัฒน์หวงที่รกันดาแต่งตัวเซ็กซี่หรือเปล่าเขาไม่มีทางรู้คำตอบที่แน่นอนได้ถ้าไม่ถามเจ้าตัวแต่เรื่องรถและอาจจะรวมถึงเรื่องอื่นๆ เขามีทางรู้ได้เพราะมีรตีพรนั่งรถไปด้วย แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยชอบหน้าเขาแต่เขาคิดว่าคนพูดมากๆ อย่างเธอคงจะอึดอัดน่าดูถ้าเกิดมีคนถามคำถามแล้วจะต้องทำเป็นหยิ่งไม่ตอบ

++++++++++++++++++++

ภายในร้านอาหารกึ่งผับบรรยากาศสุดแสนโรแมนติกตอนเวลาสองทุ่มกว่าๆ ผู้คนยังไม่หนาตาเท่าที่ควรสาเหตุหนึ่งอาจเพราะยังหัวค่ำอยู่อีกสาเหตุก็เพราะว่าเป็นสถานที่ที่ตั้งอยู่ในโรงแรมหรูผู้คนก็คงจะไม่ค่อยนิยมมากันมากเท่าไหร่เนื่องจากว่าต้องแลกด้วยค่าใช้จ่ายที่ค่อนข้างสูง มองไปรอบๆ ร้านจึงเห็นพวกชาวต่างชาติมากกว่าแต่กระนั้นก็ยังมีกลุ่มของคนไทยอยู่ด้วย โต๊ะหนึ่งในร้านมีหนุ่มสาวชาวไทยทั้งหมดรวมหกคนกำลังนั่งดื่มนั่งคุยกันด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างผ่อนคลาย แต่ใครเลยจะรู้ว่าภายใต้ใบหน้าที่ไม่บ่งบอกอาการผิดปกติใดๆ นั้นภายในใจของคนสองคนไม่ได้กำลังเป็นอย่างที่แสดงออกทางสีหน้า

ที่โต๊ะดังกล่าวหนุ่มสาวทั้งหมดหกคนนั่งจับคู่ชายหญิงกัน คู่แรกทางริมด้านหนึ่งคือหนุ่มหน้าตาท่าทางเรียบร้อยนั่งคู่กับสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน ลักษณะภายนอกที่แตกต่างกันสุดขั้วนั้นเป็นไปในทิศทางเดียวกับพฤติกรรมที่แสดงออกเพราะคนหนึ่งเอาแต่นั่งยิ้มส่วนอีกคนพูดไม่หยุด คู่ถัดมาคือคู่ของสาวหน้าตาสดสวยที่นั่งอยู่คู่กับหนุ่มผิวขาวหน้าตาดีดูทันสมัยและมั่นใจในตัวเองกันทั้งสองคน ฝ่ายชายคอยเอาอกเอาใจบริการฝ่ายหญิงอย่างดี ส่วนฝ่ายหญิงก็ยิ้มขอบคุณส่งให้เป็นครั้งคราวแต่ดูแล้วสาวเจ้าก็ไม่ค่อยจะให้ความสนใจกับเขาซักเท่าไหร่เนื่องจากหันไปคุยกับเพื่อนข้างๆ แล้วก็ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเพื่อนซะมากกว่า ส่วนคู่สุดท้ายที่นั่งอยู่ริมอีกด้านก็คือคู่หนุ่มสาวที่มีลักษณะภายนอกที่ดูเหมาะสมกันมากที่สุด คนหนึ่งแต่งตัวเรียบง่ายติดดินแต่ก็ไม่ทรุดโทรมส่วนอีกคนก็แต่งตัวเรียบร้อยน่ารักลักษณะท่าทางการแสดงออกก็เป็นแนวพูดน้อยแต่เน้นฟังมากกว่าทั้งสองคน เครื่องดื่มด้านหน้าของฝ่ายหญิงเป็นแก้วเดียวที่ไม่ใช่เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์

“วันนี้คุณภาสน่าจะดื่มได้เต็มที่เพราะคุณรันดื่มแต่น้ำส้มรับรองว่ามีคนส่งถึงบ้านแน่” หญิงสาวที่พูดมากที่สุดในกลุ่มพูดข้ามโต๊ะไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

“ไม่อยากจะดื่มเยอะหรอกครับเกรงใจคนเลี้ยง”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะเพราะวันนี้เฮียเต็มที่ เฮียบอกไม่หมดตัวไม่ยอมกลับ อีกอย่างวันนี้คุณภาสไม่ต้องขับรถให้กันต์ด้วย นานๆ จะไม่มีภาระซักทีเอาให้เต็มที่ไปเลยค่ะ”

เวลานี้เรื่องรถที่รกันดากับภาวัฒน์มีส่วนเกี่ยวข้องกันไม่ได้เป็นที่สงสัยของด็อกเตอร์พัทธนัยอีกต่อไปแล้วเพราะได้ไถ่ถามคนที่นั่งรถมาด้วยกันจนได้ความกระจ่างแล้วว่าสองคนนี้อาศัยอยู่ใกล้กันฝ่ายชายจึงมีหน้าที่คล้ายเป็นคนขับรถไปโดยปริยาย ส่วนคนรักของฝ่ายชายก็ได้ถามตอนอยู่ในรถขามาเช่นเดียวกันว่าเขายังช่วยขับรถให้รกันดาอยู่อีกหรือซึ่งภาวัฒน์ก็ตอบรันทพรไปว่าขับให้เป็นบางครั้งคราวเท่านั้น

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ขับรถให้คุณกันต์ไม่ได้เป็นภาระอะไรเป็นการช่วยเหลือกันมากกว่าครับ”

“แต่ถึงจะเป็นภาระก็เป็นภาระที่มีแต่คนอยากจะทำ แต่ติดตรงที่ว่าไม่ได้อยู่บ้านใกล้ๆ แบบคุณภาส”

“ทำเหมือนว่าคนที่แกพูดว่าเป็นภาระของชาวบ้านเค้าเนี่ยไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยเลยเนอะ” รกันดาหันไปพูดกับรตีพรแบบประชดเล่นๆ แต่ในใจก็รู้สึกไม่ดีเมื่อคิดว่าบางทีเธอก็อาจจะทำตัวเป็นภาระของภาวัฒน์จริงๆ

“คิดอะไรมากล่ะ ก็บอกแล้วว่าเป็นภาระที่ใครก็อยากจะทำ จริงมั้ยคะคุณด็อกเตอร์” ประโยคหลังคนพูดหันไปถามคนที่นั่งอยู่อีกข้าง ด็อกเตอร์พัทธนัยทำหน้างงเพราะไม่คิดว่าอยู่ๆ จะไปมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย “ไม่ต้องทำหน้างงหรอกค่ะฉันแค่แซวเล่นเฉยๆ ไม่ได้เป็นวาระแห่งชาติไม่ต้องจริงจังค่ะ”

ด็อกเตอร์พัทธนัยเปลี่ยนเป็นหัวเราะหึๆ เมื่อได้รับสายตาคล้ายสมใจที่แกล้งเหน็บเขาได้ของรตีพร

“รันพูดบ้างสิ ให้ไอ้มินมันพูดอยู่คนเดียวแก้วหูจะแตก”

“จะให้รันพูดอะไรล่ะ” รันทพรพูดยิ้มๆ กับนครินทร์ “ฟังคุณมินพูดก็เพลินดีออก อีกอย่างมองคนสวยๆ พูดก็เจริญหูเจริญตาดี ให้คนจืดๆ อย่างรันพูดจะน่าเบื่อมากกว่านะ”

“ที่บอกว่ามินสวยมินเห็นด้วยมากๆ เลยค่ะแต่ที่บอกว่าคุณรันจืดมินไม่เห็นด้วยเด็ดขาดเลย อย่างคุณรันเค้าเรียกเรียบร้อยน่ารักต่างหาก ถ้าไม่เชื่อลองถามคุณภาสดูสิคะรับรองว่าคุณภาสต้องเห็นด้วยกับมินเพราะถ้าไม่น่ารักก็คงจะไม่รักมากขนาดนี้หรอกจริงมั้ยคะคุณภาส”

“ครับ” ภาวัฒน์ก็ไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นเดียวกันเพราะอยู่ๆ ก็ถูกโยงเข้าไปร่วมด้วยแต่เขาก็รับคำไปไม่ได้เอาแต่นั่งงงเหมือนพัทธนัย และคำพูดสั้นๆ นั้นก็มีผลต่อใจของคนที่ได้ยินเป็นอย่างมาก รกันดาต้องสูดหายใจหนักๆ เพื่อจะสะกดกลั้นความรู้สึกปวดแปลบในใจไม่ให้แปรสภาพออกมาเป็นหยดน้ำตา

“แหมน่าอิจฉาคู่นี้จริงๆ เลยจะหาคนที่รักแฟนมากๆ แบบคุณภาสได้ที่ไหนอีกคะเนี่ย ถ้าคุณรันเจอแบบนี้อีกคนช่วยบอกมินหน่อยนะคะมินจะได้รีบไปจับจองเอาไว้เลย เราจะได้มีแฟนที่ทั้งหล่อทั้งรักเดียวใจเดียวแบบนี้เหมือนๆ กัน”

“ถ้ารันไม่เจอคุณมินเอาคนนี้ไปแทนก็ได้นะคะ”

“อุ๊ยไม่เอาหรอกค่ะคุณภาสคนนี้เอามาก็คงจะไม่แฮปปี้เพราะหัวใจคงจะไม่เหลือที่ว่างเอาไว้ให้รักใครอีกนอกจากคุณรัน”

“นั่นไงนินทาได้รอบวงจริงๆ เมื่อกี๊นินทาคุณกันต์ตอนนี้นินทาไอ้ภาสซะแล้ว” นครินทร์พูดขึ้นมาขำๆ

“อย่างนี้เรียกพูดต่อหน้าจะเรียกว่านินทาได้ไง อีกอย่างก็ชมคุณภาสด้วยว่าเป็นคนรักเดียวใจเดียว ทำไมหรือว่าเฮียอิจฉาที่ไม่มีคนมาชมแบบนี้บ้าง”

“อิจฉาทำไม ฉันก็รักเดียวใจเดียวไม่ต่างกับไอ้ภาสหรอก”

“ขอโทษนะคะ” นครินทร์พูดจบประโยคปั๊บคนข้างๆ ก็พูดประโยคดังกล่าวขึ้นมาทันทีพร้อมกับที่เจ้าตัวลุกขึ้นยืนจากนั้นร่างโปร่งระหงก็ก้าวผ่านหน้ารตีพรไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่ริมสุด มือของรกันดาเอื้อมเข้าไปจับที่แขนของด็อกเตอร์พัทธนัย “พี่ต้องไปเต้นรำกันเถอะค่ะ”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำทันที ไม่ใช่เรื่องแปลกและน่าตกใจที่รกันดาชักชวนเขาด้วยท่าทีสนิทสนมแบบนี้เพราะงานเลี้ยงคืนนั้นที่สมาคมเขากับเธอก็เต้นรำกันหลายเพลง

ทุกคนในโต๊ะมองตามหลังสองหนุ่มสาวที่เดินตามกันออกไปยังฟลอร์เต้นรำด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน แต่ที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนและทันท่วงทีก็คือนครินทร์ เขาหันไปพูดด้วยความไม่พอใจกับญาติสาว

“ไหนบอกจะช่วยกันไอ้หมอนั่นจากคุณกันต์ให้ฉันไงวะแล้วทำไมปล่อยไปแบบนี้”

“อะไรเฮีย อย่ามาทำบ้าบอแถวนี้นะ” รตีพรสวนกลับด้วยความไม่พอใจอย่างทันทีทันควันเช่นเดียวกัน “ก็เห็นๆ อยู่ว่าอยู่ๆ ไอ้กันต์ก็ลุกขึ้นมาชวนนายด็อกเตอร์ จะมาโทษฉันได้ยังไง ถ้าจะโทษก็ไปโทษไอ้กันต์นู่นว่าทำไมถึงได้ทำตัวสนิทสนมกับนายคนนั้นนัก”

นครินทร์ถอนหายใจเสียงดังไม่มีข้อโต้เถียงเพราะรตีพรพูดถูกทุกอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดโมโหไม่ได้ โมโหทั้งรตีพรที่ไม่สามารถกันพัทธนัยจากรกันดาได้ โมโหทั้งพัทธนัยที่อยู่ๆ ก็โผล่หน้ามาเป็นมารผจญ

“ใจเย็นๆ หน่อยสิก็แค่เต้นรำจะคิดอะไรมาก เห็นหรือเปล่าว่าคุณรันกับคุณภาสก็นั่งอยู่ด้วย อย่าให้งานต้องมากร่อยเพราะตัวเองคนเดียวสิ”

“จะไม่ให้คิดมากได้ยังไง ฉันอุตส่าห์ดีใจที่ไอ้นายณุมันถอนตัวออกไปแต่นี่อยู่ๆ ก็มีคู่แข่งโผล่เข้ามาอีก ลำพังแค่ฉันคนเดียวคุณกันต์ก็ยังดูเฉยๆ กับฉันแต่นี่ดันมีคนอื่นเข้ามาแล้วคุณกันต์ก็ดูเหมือนจะสนใจมันมากด้วย” เรื่องที่ภาณุยอมถอนตัวออกจากการไล่ตามตื้อรกันดานครินทร์รู้จากรตีพรโดยละเอียดแล้วว่าเป็นเพราะอะไรซึ่งเขาก็ดีใจเป็นอย่างมาก และก็อิจฉาภาวัฒน์เป็นอย่างมากด้วยที่ได้มีโอกาสรับบทเป็นคนรักที่มีความสัมพันธ์เกินเลยกันแล้วกับรกันดา

รตีพรถอนใจเพราะหนักใจแทนนครินทร์ ตอนนี้ผู้ชายอีกคนดูมีภาษีกว่าเขาจริงๆ ยิ่งที่เธอได้รู้จากพัทธนัยตอนที่นั่งรถมาด้วยกันว่าเขาเพิ่งรู้จักกับรกันดาแค่ไม่กี่วันที่ผ่านมาทำให้เธอยิ่งเห็นถึงความเหนือกว่านครินทร์ของเขาเพราะรู้จักทีหลังแต่ก็ดูเหมือนว่าจะได้รับความสนใจจากรกันดามากกว่า อีกทั้งเธอยังรู้ว่ารกันดาไม่ใช่คนที่จะสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนง่ายๆ แต่ที่รกันดาแสดงออกกับพัทธนัยวันนี้ทำให้เธอเห็นว่าไม่ธรรมดาเลยนั่นคงจะเป็นเพราะเพื่อนของเธอคงจะชื่นชอบและพออกพอใจในตัวผู้ชายคนนั้นจริงๆ

“อะไรๆ มันก็ยังไม่แน่นอนแล้วจะคิดล่วงหน้าไปก่อนทำไม ถ้าเฮียรักไอ้กันต์มันจริงก็ต้องสู้ต่อไปแต่ถ้าไม่ใช่ก็ถอนตัวซะจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดมากกลุ้มอกกลุ้มใจอยู่แบบนี้”

“หรือว่าฉันจะถอนตัวดี” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าท้อแท้สิ้นหวัง “ไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่จริงจังกับคุณกันต์หรอกนะแต่ความหวังมันดูริบหรี่ยังไงก็ไม่รู้ ดูๆ ไปแล้วคุณกันต์เหมือนยังไม่มีท่าทีอะไรกับฉันเลยทั้งที่ฉันก็ตามจีบมานานหลายเดือนแล้วแต่กับไอ้หมอนั่นเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วันคุณกันต์กลับดูเหมือนจะชอบมันมาก” นครินทร์เองก็ตะล่อมถามรกันดาถึงเรื่องของพัทธนัยตอนที่นั่งมาด้วยกันบนรถแล้วเช่นกันทำให้ได้รู้ว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นรู้จักกันที่งานเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

รตีพรมองญาติหนุ่มที่กำลังนั่งหน้าตาซึมเศร้าด้วยความสงสาร เธอสูดหายใจเพื่อเรียกแรงฮึดให้ตัวเองก่อนจะลุกขึ้นมาดึงข้อมือเขาให้ลุกตามออกไป

“ไปไหน”

“ก็จะทำให้ได้เต้นรำกับกันต์มันบ้างไง”

“จะดีเหรอวะ เดี๋ยวคุณกันต์จะไม่พอใจเอาเปล่าๆ”

“เอาน่า ไม่ได้อยู่ๆ ก็จะไปขอให้กันต์มันเต้นกับเฮียซักหน่อย ตามมาเถอะ”

หลังจากที่สองหนุ่มสาวลูกพี่ลูกน้องเดินจูงมือตามกันออกไปจากโต๊ะแล้วทั้งสองก็ไปเต้นรำตรงบริเวณใกล้ๆ กับรกันดาและพัทธนัย สองหนุ่มสาวที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะต่างก็มองไปที่ภาพนั้นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกัน ความรู้สึกของฝ่ายชายไม่สามารถบอกกล่าวให้ใครฟังได้ส่วนความรู้สึกของฝ่ายหญิงนั้นเจ้าตัวกำลังจะเอื้อนเอ่ย

“น่าสงสารรินทร์จังเลยค่ะ รันไม่คิดว่ารินทร์จะจริงจังกับคุณกันต์มากขนาดนี้”

หลังคำพูดของแฟนสาวภาวัฒน์หันมองก่อนจะส่งยิ้มเนือยๆ ให้ ตอนนี้เขาไม่อยากจะสงสารใครเพราะแค่ความรู้สึกแย่ๆ ของตัวเองเขายังจัดการกับมันไม่ได้เลย และยิ่งหนักหน่วงขึ้นเมื่อเห็นว่ารกันดาให้ความสำคัญกับผู้ชายอีกคนมากแค่ไหน

“แต่เรื่องแบบนี้ก็บังคับใจกันไม่ได้นะคะ คุณต้องเขาก็ดูดีและก็ดูเหมือนว่าคุณกันต์จะชอบเขามากด้วยเพราะรันยังไม่เคยเห็นคุณกันต์มีท่าทางสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนมากเท่านี้เลย ขนาดรันเป็นผู้หญิงคุณกันต์ยังดูนิ่งๆ เฉยๆ ด้วยเลย รันเข้าใจความรู้สึกของรินทร์นะว่าบางทีอาจจะคิดไปได้ว่าคุณกันต์คงจะไม่ชอบตัวเองเพราะบางทีรันก็แอบคิดเหมือนกันว่าคุณกันต์ไม่ชอบรันหรือเปล่า แต่รันคงจะคิดมากไปเองนั่นแหละค่ะเพราะกับภาสที่เจอกันบ่อยๆ คุณกันต์ก็ยังดูเฉยๆ ด้วยเลย”

เมื่อได้ยินว่ารันทพรคิดว่ารกันดาอาจจะไม่ชอบตนเองภาวัฒน์รีบหันมองคนพูดทันที มือหนายื่นเข้าไปจับมือเล็กๆ ของแฟนสาวขึ้นมากอบกุมไว้ด้วยสัมผัสอ่อนโยนแผ่วเบา รันทพรมองหน้าเขางงๆ

“รันคิดมากไปจริงๆ คุณกันต์จะไม่ชอบรันเรื่องอะไรล่ะครับ ปกติเค้าจะพูดเยอะกับคนที่เค้าสนิทด้วยอย่างกับยายผม กับคุณมินหรือกับด็อกเตอร์คนนั้น แต่กับคนอื่นๆ ที่เค้าไม่สนิทเค้าก็จะเฉยๆ อย่างที่รันเห็นนั่นแหละครับ”

“รันรู้ค่ะแต่ก็อาจจะเป็นเพราะรันไม่รู้ว่าคุณกันต์มีนิสัยยังไงรันก็เลยอดคิดแบบนั้นไม่ได้ แต่ตอนนี้รันเข้าใจแล้วล่ะค่ะ แต่จริงๆ ถ้าคุณกันต์จะไม่ชอบรันรันก็คงไม่คิดอะไรมากนอกจากงงเฉยๆ ว่าคุณกันต์ไม่ชอบรันเรื่องอะไร ใครจะไม่ชอบไม่รักรันรันไม่ว่าหรอกค่ะ ขอให้มีคนๆ นึงรักรันมากๆ ก็พอแล้ว เอ๊ะ ต้องไม่ใช่คนเดียวสิต้องสองคนต่างหาก” ประโยคท้ายใบหน้าน่ารักของคนพูดดูยิ้มเจ้าเล่ห์ๆ นิดๆ อีกคนเลยยิ้มตามก่อนจะถามกลับ

“สองคนใครครับ”

“ก็ภาสกับยายมาลัยไงคะ จริงๆ นะคะนอกจากพ่อกับแม่แล้วคนที่รันอยากจะให้รักรันมากๆ ก็มีแค่ภาสกับยายของภาสนั่นแหละค่ะ”

“ยายถามถึงรันตลอดส่วนผมก็คิดถึงรันตลอดเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดกับหญิงคนรักด้วยสีหน้าและแววตาที่อ่อนโยน เมื่อได้มองหน้าสบตาและได้ฟังคำพูดที่กินใจทำให้รู้สึกผิดกับสิ่งไม่ดีที่ได้ทำลับหลังเธอไว้ เขาไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขากับผู้หญิงอีกคนเลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้ แต่เขารู้ว่าไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่ได้รักรันทพร ไม่ใช่เพราะเธอไม่ดีพอ ไม่ใช่เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีมากกว่า บางทีมันอาจจะแค่เพราะว่าเขาไม่เข้มแข็งพอ ทั้งใจทั้งร่างกายอ่อนแอพ่ายแพ้ให้กับเรื่องของตัณหาราคะ หลงใหลไปกับความสวยของผู้หญิงคนนั้น จนกระทั่งตอนนี้ใจเขาก็ยังอ่อนแอเพราะรู้สึกเจ็บปวดอยู่ลึกๆ เมื่อคิดว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะกำลังค่อยๆ ห่างหายออกไปจากชีวิตเขาเพราะว่าเจอคนที่ถูกใจมากกว่าทั้งที่เขาก็มีผู้หญิงแสนดีที่รักเขาและเห็นความสำคัญของเขามากกว่าใครอยู่ตรงนี้ บางทีคงจะถึงเวลาที่เขาควรจะต้องตั้งสติเพื่อจัดวางระบบความคิดจิตใจเสียใหม่ อย่าให้อะไรๆ ต้องถูกครอบงำโดยความหลงใหลที่มีต่อผู้หญิงคนอื่น ความสัมพันธ์ฉันท์คนรักกับผู้หญิงข้างๆ นี้ต่างหากที่เขาควรต้องใส่ใจและต้องดูแลรักษาไว้ให้ดีที่สุด

“แล้วรันล่ะมัวแต่ทำงานมีเวลาคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า”

“ก็ต้องมีสิคะ” รันทพรพูดกลั้วหัวเราะ “รันไม่ได้บ้างานขนาดนั้นซักหน่อย”

“ใครว่าล่ะครับ อีกนิดเดียวรันก็จะแต่งกับงานได้แล้ว ขนาดนอนหลับยังฝันถึงงานมากกว่าฝันถึงผมเลยมั้ง”

“ภาสก็พูดไปเรื่อย”

ภาวัฒน์จ้องมองรันทพรยิ้มๆ เมื่อถูกจ้องนานเข้าและมือก็ยังไม่ถูกปล่อยเลยทำให้หญิงสาวไม่กล้าจะสบตาเขาเพราะเริ่มรู้สึกเขินอาย ใบหน้าน่ารักมีรอยยิ้มเอียงอายปรากฏให้เห็นทำให้คนที่จ้องมองรู้สึกเอ็นดู ชายหนุ่มคิดในใจว่าคนรักของเขาก็น่ารักไม่น้อยไปกว่าใคร เมื่อคิดอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกผิดที่เขาดันเผลอไผลไปหลงใหลในความงดงามที่ผสมผสานไว้ด้วยความน่ารักของผู้หญิงคนอื่นทั้งที่ก็มีของดีอยู่ในมือแล้ว รันทพรหันหน้ามองภาวัฒน์ตาเบิกกว้างเมื่อเขาถอยใบหน้ากลับไปหลังจากที่เขายื่นหน้าเข้ามาหอมที่แก้มของเธอแล้วหนึ่งครั้ง และก็ต้องรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าอีกหนเมื่อเขายกมือของเธอขึ้นไปจูบที่ตรงหลังมือ

“ภาสไม่เอาค่ะคนเยอะแยะปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ” รันทพรละล่ำละลักห้ามปรามการกระทำของภาวัฒน์ เขาละใบหน้าออกจากมือของเธอแล้ว เวลานี้เขากำลังมองเธอขำๆ กับท่าทีตกอกตกใจของเธอ

“ไม่มีใครสนใจเราหรอกรัน แต่ละคนเค้าก็มีคู่ของตัวเองทั้งนั้น เค้าจะมาสนใจมองคู่ของคนอื่นทำไม”

“ภาสเปลี่ยนไปนะ”

“ทำไมเหรอครับ” ภาวัฒน์รู้สึกใจคอไม่ดีเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าวแต่กระนั้นใบหน้าของเขาก็ยังคงมีแววของรอยยิ้มเหมือนเดิม

“ก็ไม่รู้สิคะรันรู้สึกว่าภาสกล้ามากขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนภาสคงไม่กล้าทำแบบนี้ในที่สาธารณะ อย่าว่าแต่ในที่สาธารณะเลย อยู่กันแค่สองคนภาสยังไม่ทำ”

“รันไม่ชอบเหรอ หรือว่ารันคิดว่าผมไม่ให้เกียรติรัน”

“ก็ไม่เชิงไม่ชอบแต่รันอายมากกว่า” ที่รันทพรพูดว่าไม่เชิงไม่ชอบก็เพราะว่าไม่ใช่จะไม่ชอบแต่ก็ไม่ได้ชอบ เธอรู้สึกไม่ค่อยดีที่มานั่งทำอะไรที่ไม่เหมาะสมแบบนี้ในที่สาธารณะ ในความคิดของเธอคนเป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องแสดงออกกันทางร่างกายอย่างเช่นการกอดจูบ แต่สำหรับภาวัฒน์เธอก็พอเข้าใจได้เพราะว่าเขาก็ไม่ได้ทำแบบนี้บ่อยๆ เธอจำได้ว่าเขาเพิ่งจะหอมแก้มเธอเป็นครั้งที่สองเท่านั้น ครั้งก่อนเขาขออนุญาตส่วนครั้งนี้เขาไม่ขอซึ่งทำให้เธอก็รู้สึกไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่แต่ก็พยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดจู้จี้จุกจิกเกินไป ไม่มีใครทำตัวได้ถูกใจเราไปหมดทุกอย่างแม้กระทั่งคนที่เรารัก

“ผมขอโทษรันก็แล้วกันนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีก” ชายหนุ่มปล่อยมือหญิงคนรักออกพร้อมกับลอบถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายเพราะรู้สึกว่าทำตัวกับเธอผิดไป เป็นเพราะแบบนี้เขาถึงไม่กล้าแสดงความรักกับเธอมากไปกว่าแค่ทางคำพูดหรือแค่จับมือในบางโอกาสเพราะเขารู้สึกว่าเธอยังรับเรื่องการแตะเนื้อต้องตัวกันระหว่างชายหญิงไม่ค่อยได้และเขาก็ไม่
อยากจะทำให้เธอต้องเสียความรู้สึก

“รันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ” รันทพรทำหน้างอนๆ เพราะเห็นว่าเขาคิดมากเกินไปเพราะเธอก็ยังไม่ได้แสดงออกอะไรที่เป็นการต่อว่าเขาเลย

“ครับผม ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรเหมือนกัน” เขายิ้มอ่อนส่งให้ เมื่อเธอยังมองมาคล้ายกำลังพิจารณาว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่าเขาจึงพยายามปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นยิ้มแย้มแจ่มใสซึ่งก็ได้ผลเพราะสามารถทำให้รันทพรรู้สึกสบายใจขึ้นได้

เมื่อภาวัฒน์หันมองกลับไปทางด้านหน้าเขาก็เห็นว่านครินทร์เดินกลับเข้ามาที่โต๊ะหน้าละห้อยก่อนที่จะเดินเข้ามาหย่อนตัวลงนั่งด้วยท่าทางเซ็งๆ

“เลิกแล้วเหรอวะ”

“เออสิวะ”

“ทำไมล่ะ แล้วคู่เต้นแกไปไหนซะล่ะ” ภาวัฒน์คิดว่าคู่เต้นรำของนครินทร์ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินกลับเข้ามาที่โต๊ะก็คงจะเป็นรกันดาเพราะตอนนี้ที่ฟลอร์เต้นรำรตีพรกำลังเต้นรำอยู่กับด็อกเตอร์พัทธนัยซึ่งเขาก็เข้าใจถูก

“ไปห้องน้ำ” นครินทร์ตอบก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง “เต้นกับฉันได้แค่ไม่กี่นาทีก็ขอตัวเข้าห้องน้ำเลย ทีเต้นกับหมอนั่นตั้งนานสองนานไม่เห็นจะเป็นอะไร ฉันบอกไอ้มินแล้วว่าทำแบบนี้คุณกันต์อาจจะไม่พอใจ คนเค้ากำลังเต้นกันเพลินๆ ก็ไปขอเปลี่ยนคู่ แล้วเป็นยังไงอยู่ๆ ก็ขอไปห้องน้ำซะงั้น เต้นรำกับฉันนี่มันทำให้ปวดท้องปวดไส้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

ภาวัฒน์มองดูท่าทางน้อยอกน้อยใจรกันดาของนครินทร์ด้วยความรู้สึกสงสาร ไม่ใช่สงสารนครินทร์แต่สงสารปนกับสมเพชตัวเองที่จนกระทั่งป่านนี้ก็ยังรู้สึกแย่ทุกทีที่มีเหตุการณ์มาตอกย้ำว่ารกันดาคงจะชอบผู้ชายคนนั้นไม่น้อยเลย

ด้านหน้าตรงบริเวณฟลอร์เต้นรำสองหนุ่มสาวที่มีลักษณะภายนอกที่ดูแตกต่างกันสุดขั้วกำลังโยกย้ายลำตัวช้าๆ ไปตามจังหวะเพลงที่กำลังเปิดเคล้าคลอไปกับบรรยากาศโรแมนติกภายในร้าน ฝ่ายหญิงหลังจากมองตามคู่เต้นรำอีกคู่ที่อยู่ๆ ก็เลิกเต้นแล้วก็เดินแยกย้ายกันไปคนละทางอย่างงงๆ แล้วก็หันกลับมาสนใจอยู่กับคู่ของตัวเองต่อ อยากจะขอเลิกเต้นก็อยากเพราะนครินทร์กับรกันดาก็เลิกแล้วแล้วเธอจะมามัวเต้นอยู่กับคนที่ตัวเองไม่ค่อยจะชอบหน้าทำไมแต่พอไปๆ มาๆ ก็รู้สึกเพลินอยู่เหมือนกันหญิงสาวจึงยังคงยืนโอบลำคอด็อกเตอร์พัทธนัยมาจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ และพอได้มองหน้าเขาใกล้ๆ ก็สังเกตว่าเขาก็หน้าตาดีไม่น้อยถ้าจะถอดแว่นเลนส์หนาๆ นั่นออกแล้วก็แต่งตัวทำผมให้ดูทันสมัยกว่านี้เขาก็คงจะหล่อสูสีกับนครินทร์แล้วก็ภาวัฒน์

“ถามอะไรหน่อยสิคะคุณด็อก...เตอร์” สาวเปรี้ยวแอบอมยิ้มให้กับคำหลังของตัวเองที่ตั้งใจลากยาวตรงคำว่าด็อกนานไปนิด อีกคนก็รู้สึกตลกด้วยเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ครับ”

“ชอบเพื่อนฉันตรงไหนนอกจากเพราะสวย”

“หมายถึงน้องกันต์เหรอครับ”

“แล้วคุณรู้จักเพื่อนฉันคนไหนอีกเหรอคะ” หญิงสาวสวนทันควัน คราวนี้ด็อกเตอร์พัทธนัยอดขำไม่ได้ อีกคนส่งค้อนแบบหมั่นไส้ๆ กลับมา

“น้องกันต์เรียบร้อย สุภาพ น่ารัก เป็นกันเอง”

“นั่นเป็นเพราะคุณยังรู้จักกันต์มันน้อยไป จริงๆ แล้วกันต์มันไม่ได้เรียบร้อยน่ารักอย่างที่คุณเข้าใจหรอกนะ มันออกจะเป็นประเภทคุณหนูเอาแต่ใจซะด้วยซ้ำ ที่มันยังไม่แสดงตัวตนที่แท้จริงออกมาให้คุณเห็นก็เพราะว่ามันอาจจะยังเกรงใจคุณอยู่เพราะก็เพิ่งจะรู้จักกันไม่นาน แต่ถ้าลองคุณได้รู้จักมันไปนานอีกซักหน่อยแล้วคุณจะรู้ว่ากันต์มันไม่ธรรมดาเลย ถ้าเกิดไม่พอใจอะไรมันอาละวาดเลยนะจะบอกให้” รตีพรมีใส่สีตีไข่ไปบ้างในบางจุดแต่โดยรวมแล้วก็ไม่ได้เกินความเป็นจริงไปมากนักเพราะรกันดาก็เป็นประเภทคุณหนูเอาแต่ใจจริงๆ อย่างเธอเองก็เคยโดนโวยวายใส่อยู่บ้างเหมือนกันแต่แต่ละครั้งก็มีเหตุผลรองรับเพราะบางทีเธอก็เผลอทำตัวเซ้าซี้กวนใจเพื่อนแบบไม่รู้ตัว จะพูดว่ารกันดาเป็นคนไม่ดีไม่น่าคบหาก็ไม่ถึงขั้นนั้นแน่นอนแต่เธอก็พยายามทำให้พัทธนัยเข้าใจไปในแนวทางนั้น ถึงจะเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องแต่รตีพรก็บอกตัวเองว่าทำเพื่อนครินทร์และอาจจะเพื่อตัวของรกันดาเองด้วย ผู้ชายเฉิ่มๆ เชยๆ แบบนี้คบด้วยชีวิตก็ไร้รสชาติไร้สีสัน ถ้าจะลองคบหาดูใจกันก็คงจะเสียเวลาเปล่า

“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มถามหน้าตาจริงจัง ในใจนั้นตรงกันข้ามเพราะเขากำลังขำรตีพรที่คิดใช้วิธีนี้มาขัดขวางเขากับรกันดา เหตุผลหนึ่งคงเป็นเพราะเธอไม่ค่อยชอบเขาซักเท่าไหร่ส่วนอีกเหตุผลก็คงเพราะจะช่วยเหลือญาติหนุ่มที่น่าจะกำลังอยู่ในช่วงตามจีบรกันดาไม่อย่างนั้นคงจะไม่ยอมเสียสละมาเต้นรำกับเขาเพื่อที่จะให้นครินทร์ได้มีโอกาสเต้นรำกับรกันดา ที่บอกให้รกันดาขึ้นรถมาที่นี่กับนครินทร์แล้วตัวเองต้องมากับเขาแทนนั่นก็ด้วยเหมือนกัน เจ้ากี้เจ้าการไปซะทุกเรื่องไม่เว้นแม้แต่เรื่องหัวใจของคนอื่น

“ก็ใช่น่ะสิ ที่อุตส่าห์บอกก็เพราะหวังดีหรอกนะ ถ้าเกิดวันดีคืนนี้คุณได้คบกับกันต์แล้วคุณทนเพื่อนฉันไม่ได้ขึ้นมามันไม่ใช่แค่คุณคนเดียวหรอกนะที่จะต้องเสียเวลาแล้วก็เสียใจ กันต์ก็เหมือนกันฉันเลยเตือนคุณไว้ไงล่ะ ฉันไม่อยากให้เพื่อนฉันต้องเสียใจในภายหลัง”

“หวังดีทั้งกับผมแล้วก็กับน้องกันต์ด้วย”

“ใช่” รตีพรรับคำหน้าตาจริงจัง “ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่ยุ่งด้วยหรอกเพราะชีวิตใครก็ชีวิตมันแต่คิดไปคิดมาก็อดห่วงกันต์มันไม่ได้ แต่ฉันก็คงช่วยได้แค่นี้แหละ”

“แล้วคุณว่าผมควรจะทำยังไงดีล่ะ” สีหน้าท่าทางของพัทธนัยก็จริงจังไม่แพ้กัน

“ถ้าไม่อยากเสียเวลาเปล่าก็เลิกยุ่งกับกันต์มันแค่นี้ง่ายๆ”

“มันจะง่ายเกินไปหน่อยน่ะสิครับ ที่คุณพูดมาผมยังไม่รู้เลยว่าจริงหรือเปล่า”

“คุณหาว่าฉันโกหกงั้นเหรอ” สาวเปรี้ยวตวาดเสียงใส่ เขารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมหมายความว่าที่คุณพูดอาจจะไม่จริงก็ได้ที่ว่าผมจะรับนิสัยเอาแต่ใจของน้องกันต์ไม่ได้”

“ตามใจแต่อย่ามาหาว่าฉันไม่เตือนทีหลังก็แล้วกัน”

“เอาอย่างนี้ได้มั้ยครับ ผมขอเบอร์คุณหน่อย”

“ขอทำไม” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นมองเขากลับไปด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัย อีกคนแอบหัวเราะในใจ

“ก็เอาไว้ดูลาดเลายังไงล่ะครับ อย่างเช่นว่าถ้าผมจะไปหาน้องกันต์ที่ร้านเสื้อผมก็จะได้โทรถามคุณก่อนว่าไปตอนนั้นมันจะถูกเวลามั้ย น้องกันต์กำลังติดธุระอะไรอยู่หรือเปล่าหรือว่ากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่หรือเปล่า บางทีก็อาจจะมีโทรปรึกษาบ้าง จะว่าไปผมก็ยังรู้จักน้องกันต์ได้ไม่เท่าไหร่ คุณคงจะให้ข้อมูลของน้องกันต์กับผมได้เยอะเลย”

“แล้วทำไมฉันต้องช่วยคุณจีบกันต์มันด้วยล่ะ”

“ถือว่าช่วยสงเคราะห์คนที่ไม่ค่อยมีประสบการณ์จีบผู้หญิงแบบผมเถอะนะครับ”

“ก็ได้ ฉันเห็นแก่กันต์มันหรอกนะถึงจะช่วยเพราะฉันเองก็ไม่อยากให้ใครมาเซ้าซี้วุ่นวายกับมันผิดเวลาเหมือนกัน เวลามันหงุดหงิดมันชอบเอามาลงกับคนใกล้ตัว อย่างช่วงก่อนหน้านี้ตอนที่แฟนเก่ามันมาตามตื๊อมันก็เคยโวยวายจนลูกน้องกลัวไปเลย คุณโทรมาถามฉันก่อนก็ดีจะได้รู้ว่าตอนไหนควรหรือไม่ควรทำอะไร” หญิงสาวรับคำโดยอ้างเหตุผลยาวเหยียด ส่วนเหตุผลแท้จริงก็เพราะให้เขาจีบรกันดาผ่านเธอก็ย่อมที่จะส่งผลดีต่อนครินทร์มากกว่า เธอจะได้ป้อนข้อมูลเท็จให้เขาเรื่อยๆ เอาให้เขาขยาดรกันดาไปก่อนเวลาอันควรเลย เวลาเขาจะมาหารกันดาเธอก็จะได้อ้างโน้นอ้างนี้เพื่อเป็นการขัดขวางไม่ให้เขามาได้

“ขอบคุณมากเลยครับ ตอนแรกเห็นคุณทำท่าเหมือนว่าไม่ค่อยชอบผมแต่ที่ไหนได้คุณกลับยอมช่วยผมเรื่องน้องกันต์ อย่างนี้แหละครับที่เค้าพูดกันว่าอย่าเพิ่งตัดสินอะไรง่ายๆ ให้ดูกันไปนานๆ ก่อน”

“ฉันก็เป็นคนปากไม่ค่อยดีไปอย่างนั้นเองฉันไม่ได้ไม่ชอบคุณหรอกอย่าคิดมาก”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจ เขาซึ้งใจแทนนครินทร์ที่มีญาติสาวที่หวังดียอมทุ่มเททำให้ถึงขนาดนี้ และก็ซาบซึ้งแทนรกันดาด้วยเพราะดูแล้วรตีพรเป็นคนที่รักเพื่อน การที่เธอทำแบบนี้นอกจากเพื่อจะช่วยนครินทร์แล้วก็คงเพราะที่เธอไม่ค่อยชอบเขาเธอก็ย่อมต้องคิดว่าเขาไม่เหมาะสมกับรกันดาเป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็อย่างที่เขาบอกว่าของอย่างนี้ต้องดูกันไปก่อน เขาอาจไม่เหมาะสมกับรกันดาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่เหมาะสมกับคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงเปรี้ยวปรี๊ดปากเก่งแบบนี้ยิ่งสมควรต้องมีคนมาจัดการ คงไม่ถึงกับต้องให้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเพราะแบบนี้ก็น่ารักดีเอาแค่ให้อยู่ในระเบียบมากกว่านี้อีกซักหน่อยก็พอ

ด้านหญิงสาวที่ขอแยกตัวจากคู่เต้นรำเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำตอนนี้กำลังยืนเอามือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกไปนอกห้องน้ำขนาดเล็ก ภาพคนที่ตนเองรักนั่งแนบชิดอีกทั้งยังหอมแก้มและจูบมือผู้หญิงอีกคนยังคงตามมาหลอกหลอน แค่ต้องนั่งร่วมวงสนทนาและต้องฟังเรื่องราวความรักของสองคนนั้นยังเป็นเรื่องยากที่จะทนได้จนต้องรีบหาข้ออ้างเพื่อที่จะหนีออกไปจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดแต่ถึงจะหนีออกไปจากตรงนั้นแล้วภาพความรักที่ทั้งสองคนนั้นมีให้กันและโดยเฉพาะที่ฝ่ายชายมีให้กับฝ่ายหญิงด้วยการสัมผัสเนื้อตัวอย่างคนรักก็ยังคงตามไปทำร้ายความรู้สึกอยู่ดี สองคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิดเพราะทั้งคู่เป็นคนรักกัน จะมีนั่งจู๋จี๋พลอดรักตามประสาคนรักในสถานที่เที่ยวยามค่ำคืนแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดหรือเสียหาย แต่คนผิดคงเป็นเธอเองที่ดันยังคงสนอกสนใจมองแม้ไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับคู่รักคู่นั้นอีกก็ตาม หัวใจที่เจ็บปวดจึงร้าวระบมยิ่งกว่าเก่า น้ำในตาที่พยายามกลั้นไว้ต้องไหลรินลงมาจากตาในที่สุด และก่อนที่ใครจะได้เห็นว่าเธอกำลังยืนร้องไห้เธอจึงต้องรีบขอตัวมาเข้าห้องน้ำ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วรกันดาไม่รู้เธอรู้แค่ว่าหัวใจยังไม่หายเจ็บและน้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล

หลังจากนั้นอีกหลายนาทีหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะก็ยกมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตาจนแห้ง รู้สึกสมเพชตัวเองที่ต้องมาแอบร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องน้ำซึ่งมีสาเหตุมาจากเรื่องที่น่าสมเพชยิ่งกว่า ริอาจเป็นชู้รักคนอื่นมันก็ต้องเจ็บน้ำตาเช็ดหัวเข่าแบบนี้ คงถึงเวลาที่ทุกอย่างควรจะจบลงเสียที ความรักที่มีให้กับคนที่ไม่มีวันมอบความรักกลับคืนมาต่อให้เวลาจะผ่านไปอีกซักเท่าไหร่ก็ต้องเป็นเธอที่จะต้องเจ็บปวดต่อไป ในเมื่อปลายทางระหว่างเขาและเธอมีได้รูปแบบเดียวคือการจากลาแล้วเธอจะรอให้ถึงวันนั้นไปทำไมเพราะไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนก็ต้องจบและต้องเจ็บอยู่ดี บางทีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่ได้รับจากการที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขามันอาจจะไม่คุ้มกับความทุกข์ที่จะต้องเผชิญ บางทีการอยู่คนเดียวอย่างเหงาๆ อาจจะดีกว่าการต้องอยู่กับคนที่ไม่มีความรักตอบแทนกลับมา

ร่างโปร่งระหงเปิดประตูห้องน้ำก่อนจะก้าวออกไปด้านนอก เดินมุ่งตรงไปทางโต๊ะของตนเอง เธอไม่เหลือบแลสายตาไปทางสองหนุ่มสาวที่นั่งอยู่ริมด้านหนึ่ง รกันดาเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายก่อนจะพูดกับนครินทร์ที่กำลังมองมาอย่างงงๆ

“กันต์รู้สึกไม่ค่อยสบายกันต์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“คุณกันต์จะกลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งดีกว่าครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะกันต์กลับเองได้ กันต์ขอตัวก่อนนะคะ ฝากคุณรินทร์บอกพี่ต้องด้วยว่ากันต์ขอโทษด้วยที่ไมได้ลา” รกันดาพูดจบก็เดินมุ่งตรงไปทางประตูร้านโดยไม่ได้เหลียวหันมองและเอ่ยลาอีกสองคนที่เหลือ นครินทร์อ้าปากค้างเพราะกำลังจะพูดตอบโต้แต่รกันดาก็เดินออกไปเสียก่อน ด้านหญิงสาวคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงที่นั้นก็มองตามหลังงงๆ ส่วนคนที่นั่งข้างกำลังครุ่นคิด ภาวัฒน์มองไปทางแก้วเครื่องดื่มของรกันดาเห็นว่าของเหลวที่อยู่ภายในเหลืออยู่แค่ก้นแก้ว เขาไม่รู้ว่ารกันดาต้องดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ปริมาณมากเท่าไหร่ถึงจะมีผลทำให้เธอง่วงนอนเพราะฉะนั้นเขาก็ไม่ควรจะเสี่ยง

“รัน”

“คะ” รันทพรมองหน้าภาวัฒน์เห็นว่าเขามีสีหน้าที่ไม่ค่อยปกติ “ภาสมีอะไรหรือเปล่าคะ”

ชายหนุ่มใช้เวลาคิดอีกครู่ก่อนจะตัดสินใจบอกออกไป

“ผมกลัวยายจะโกรธที่ผมปล่อยให้คุณกันต์กลับแท็กซี่คนเดียว รันว่าผมควรจะตามคุณกันต์ไปดีมั้ย”

“ภาสตามไปก็ได้ค่ะผู้หญิงสวยๆ กลับแท็กซี่คนเดียวตอนกลางคืนมันอันตราย หรือว่าภาสจะให้รันขับรถไปส่งภาสกับคุณกันต์ก็ได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอกครับผมเกรงใจ ถ้ารันยังไม่อยากกลับก็อยู่ต่อก่อนก็ได้”

“เอาอย่างนั้นเหรอคะ” หญิงสาวทำท่าครุ่นคิดก่อนจะพูดต่อ “รันอยู่ต่อก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้รันไม่ต้องรีบตื่น”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะเดี๋ยวตามคุณกันต์ไม่ทัน แล้วผมจะโทรหานะครับ” ภาวัฒน์พูดจบก็ลุกขึ้นยืน ขณะกำลังจะก้าวออกจากโต๊ะไปรตีพรที่เดินกลับเข้ามาพร้อมกับด็อกเตอร์พัทธนัยก็เรียกเขาไว้ก่อน

“คุณภาสจะไปไหนเหรอคะ”

“คุณกันต์จะกลับบ้านแล้วผมกลัวว่ายายจะดุเอาที่ผมปล่อยให้เค้ากลับแท็กซี่คนเดียวผมก็เลยจะตามไป อีกอย่างเค้าก็ดื่มไปด้วยไม่รู้ว่าจะไปหลับบนรถหรือเปล่า ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”

ทุกคนในโต๊ะมองตามหลังร่างสูงใหญ่ของภาวัฒน์ที่พูดจบแล้วก็ก้าวเดินออกไปยังทิศทางเดียวกับรกันดาทันที รตีพรเดินเข้ามานั่งพร้อมกับพูดเปรยไปด้วย

“กันต์นี่ยังไงๆ ก็ต้องเป็นภาระของคุณภาสอยู่วันยังค่ำ แล้วนี่เป็นอะไรอยู่ๆ ก็กลับไม่บอกไม่กล่าวเลย”

“เห็นบอกว่าไม่ค่อยสบาย” นครินทร์เป็นคนตอบ “ฉันจะไปส่งก็ไม่ยอมบอกว่าจะกลับเอง ฉันก็ลืมไปว่าคุณกันต์เวลาดื่มแล้วจะหลับไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยให้กลับไปหรอก”

“แล้วทำไมเฮียไม่ขอตามกันต์ไปแทนคุณภาสล่ะ คุณภาสจะได้ไม่ต้องรีบกลับ แฟนก็ไม่ใช่แต่ต้องดูแลยิ่งกว่าแฟนซะอีก” รตีพรพูดจบก็สะดุดกับคำพูดตัวเอง ใบหน้าสวยโฉบเฉี่ยวหันไปพูดกับผู้หญิงอีกคน “คุณรันคะมินไม่ได้ตั้งใจพูดให้คุณรันคิดมากนะคะ”

“รันไม่คิดมากหรอกค่ะ รันเข้าใจ คุณกันต์เป็นลูกผู้มีพระคุณแล้วยายของภาสก็รักคุณกันต์มากด้วย ที่ภาสทำก็เป็นเรื่องของน้ำใจแล้วก็เป็นการตอบแทนบุญคุณด้วยค่ะ”

“ก็คงจะอย่างนั้นแหละค่ะ ที่ต้องยังขับรถให้แล้วก็ต้องคอยตามดูแลก็คงเพราะยายของคุณภาสสั่งมา บางทีก็อาจจะเป็นคุณหญิงแม่สั่งมาด้วยซ้ำ ลำพังทั้งตัวคุณภาสแล้วก็กันต์เองก็ไม่มีอะไรนะคะ สองคนนี้ไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่เลย”

“ค่ะ รันเข้าใจภาสกับคุณกันต์ค่ะ” แม้ว่าจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้างที่ไม่ว่าจะอย่างไรภาวัฒน์ก็ยังเป็นเหมือนคนรับใช้ส่วนตัวของรกันดาอยู่เหมือนเดิมแต่เธอก็พอจะเข้าใจ เพราะถ้าเธอเป็นภาวัฒน์เธอก็คงจะทำเป็นนิ่งดูดายกับความต้องการของนางมาลัยหรืออาจจะรวมถึงของมารดาของรกันดาหรืออาจจะของตัวรกันดาเองด้วยไม่ได้เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นก็จะถูกเข้าใจว่าเป็นคนที่ไม่มีน้ำใจ ไม่รู้จักบุญคุณคน

รตีพรส่งยิ้มให้กับรันทพรก่อนจะหันไปทางนครินทร์ที่ตอนนี้กำลังนั่งดื่มด้วยท่าทางเซื่องซึม หญิงสาวเขยิบเข้าไปกระซิบกระซาบใกล้ๆ เขา

“ว่าไงล่ะเฮีย ทำไมถึงไม่ตามไอ้กันต์ไปแทนคุณภาส”

“ไอ้ภาสมันพรวดพราดตามคุณกันต์ออกไปแบบนั้นฉันจะคิดทันได้ยังไงล่ะ อีกอย่างฉันไม่อยากตอแยคุณกันต์มากด้วย ไม่รู้ว่าที่กลับก่อนเป็นเพราะไม่พอใจฉันหรือเปล่า”

“ไม่พอใจเรื่องอะไร”

“ก็ที่ฉันไปขัดจังหวะเค้ากับนายด็อกเตอร์นั่นไง”

“ไม่เกี่ยวหรอก กันต์มันคงจะเหนื่อย ยืนขาแข็งถ่ายแบบตั้งเป็นชั่วโมงๆ”

“ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น เออ ฝากแกไปบอกนายด็อกเตอร์นั่นด้วยว่าคุณกันต์บอกว่าขอโทษที่ไม่ได้ลา”

เมื่อนครินทร์ทำตามที่รกันดาได้ฝากไว้แล้วเขาก็ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มต่อ รตีพรหันไปทางผู้ชายคนที่นั่งอยู่อีกด้านก่อนจะขยับเข้าไปกระซิบกระซาบกับเขา

“เห็นมั้ยล่ะคุณว่ากันต์มันเอาแต่ใจมากขนาดไหน มาด้วยกันแต่อยู่ๆ ก็กลับไปไม่บอกไม่กล่าว มันเป็นแบบนี้ประจำแหละ ฉันว่าคุณคิดอีกทีดีกว่านะเรื่องที่จะจีบมันน่ะ”

“ผมอยากลองดูก่อน ยังไงคุณก็อย่าลืมที่บอกว่าจะช่วยผมนะครับ”

ได้ยินดังนั้นรตีพรรู้สึกขัดใจแต่ก็ไม่ได้แสดงออกได้แต่ยิ้มแห้งเหือดส่งให้ก่อนจะหันไปคุยกับรันทพรเพราะไม่อยากให้รันทพรต้องนั่งเหงาเนื่องจากแฟนหนุ่มหนีกลับไปก่อนแล้ว

บนท้องถนนยามค่ำคืนในรถแท็กซี่คันหนึ่งผู้โดยสารหนุ่มสาวนั่งคู่กันทางเบาะหลังแต่ก็นั่งห่างกันออกไปคนละด้าน ภาวัฒน์เหลือบสายตามองคนข้างๆ เป็นระยะ เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรถึงไม่ยอมพูดยอมจากับเขาซักคำเดียว ตอนที่เขาตามรกันดาลงมาแล้วบอกว่าจะกลับเป็นเพื่อนเธอก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับได้แต่ยืนเฉยๆ พอเธอเรียกแท็กซี่เขาก็ก้าวตามขึ้นมาบนรถจากนั้นเธอก็เอาแต่นั่งหันหน้าไปอีกทาง จนตอนนี้ศีรษะก็เอียงแนบไปกับเบาะรถแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะเธอรู้สึกไม่สบายอย่างที่บอกกับนครินทร์

รกันดานั่งน้ำตารินไหลเงียบๆ การที่ภาวัฒน์ตามเธอมาไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยเพราะพอจะรู้ว่าเขาคงทำเพราะความจำเป็น อาจจะกลัวถูกนางมาลัยต่อว่า ระยะเวลาที่ได้นั่งมองเหม่อผ่านกระจกรถออกไปทำให้เธอมีเวลาได้คิดและก็ทำให้รู้ได้อีกอย่างหนึ่งว่าภาวัฒน์ไม่ได้สนใจเรื่องของเธอเลย การที่อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาหาเธอถึงที่ร้านและก็ยังมีท่าทีที่สนิทสนมกับเธอไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเขาแม้แต่น้อยนิดเพราะไม่อย่างนั้นเขาคงจะถามถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับด็อกเตอร์พัทธนัยบ้างแล้ว อย่างน้อยก็น่าจะถามว่าเธอรู้จักกับด็อกเตอร์พัทธนัยได้ยังไง รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ สนิทกันมากน้อยแค่ไหนอย่างที่นครินทร์ยังตะล่อมถามเธอตอนที่อยู่บนรถแต่กับภาวัฒน์เธอมีเวลาอยู่กับเขาตอนถ่ายแบบตั้งนานสองนานแต่เขาก็ไม่ได้ถามถึงพัทธนัยกับเธอเลย เพราะไม่ได้รู้สึกกับเธอมากเกินไปกว่าแค่ใครคนนึงที่เคยหลับนอนด้วยเขาเลยไม่รู้สึกหึงหวง ไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปข้องเกี่ยวกับใครที่ไหนอีก บางทีถ้าเธอเกิดสนใจผู้ชายคนอื่นขึ้นมาเขาอาจจะดีใจด้วยซ้ำเพราะเธอจะได้ไม่ต้องเป็นภาระเขาต่อไป อย่างคืนนี้เธอก็ยังต้องเป็นภาระของเขา เขาคงจะเบื่ออยู่บ้างเหมือนกันที่ต้องแยกกับแฟนเพื่อจะตามเธอมา ถ้าเขารู้ว่าต่อไปเขาจะไม่มีเธอเป็นภาระอีกเขาคงจะดีใจไม่น้อยเลย

เมื่อแท็กซี่จอดที่หน้าประตูรั้วคฤหาสน์ภาวิลาสหญิงสาวใช้เวลาช่วงที่ผู้โดยสารอีกคนกำลังจ่ายเงินกับคนขับแท็กซี่ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาจากนั้นก็ก้าวลงจากรถเดินผ่านประตูรั้วเข้าไปด้านใน ตลอดระยะเวลาที่ขาก้าวเดินอย่างเชื่องช้าไปข้างหน้าเธอก็รับรู้ว่ามีคนเดินตามอยู่ข้างหลัง เมื่อเดินเข้ามาใกล้กับตัวตึกใหญ่น้ำเสียงทุ้มของคนคนนั้นก็ดังขึ้น

“คุณไม่สบายเป็นอะไรครับ”

“เปล่า”

“แล้วคุณเป็นอะไรทำไมถึงต้องรีบกลับก่อน”

รกันดาหันกลับตัวมาเผชิญหน้ากับคู่สนทนาที่ยืนอยู่ทางด้านหลังก่อนจะย้อนถามเขาน้ำเสียงหวดห้วน

“ทำไม ไม่พอใจเหรอที่ฉันเป็นสาเหตุให้นายไม่ได้อยู่จู๋จี๋กับแฟนต่อ”

“ผมยังไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะครับ”

“ถึงไม่ได้พูดแต่ฉันรู้ว่านายคิด กลับไปตอนนี้ก็ยังทันอยู่นะ หรือถ้าคนอื่นๆ จะกลับนายก็โทรไปบอกแฟนนายให้รอก่อน ทีนี้นายก็จะได้อยู่กับแฟนนายแค่สองต่อสอง อยากจะทำอะไรก็ทำได้ตามใจไม่ต้องเกรงใจคนอื่น ถ้าไม่อยากขึ้นแท็กซี่เอารถที่นี่ไปก็ได้นะ เดี๋ยวฉันบอกคุณแม่ให้ เอามั้ยเดี๋ยวฉันจะได้เดินไปเอากุญแจมาให้” หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าท่าทางและน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราดขัดกับคำพูดที่ดูเหมือนเป็นการแนะนำด้วยความหวังดีซึ่งทำให้ภาวัฒน์เริ่มจับท่าทีของเธอออกว่าเธอคงไม่พอใจเขากับรันทพร ชั่ววูบหนึ่งของความรู้สึกภาวัฒน์ดีใจถ้าเธอจะพูดเพราะความหึงหวง

“ที่คุณกลับก่อนเพราะไม่พอใจผมใช่มั้ย”

“ฉันมีสิทธิ์อะไรที่จะไปไม่พอใจนาย ไม่ว่านายจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนฉันไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจนายหรอกเพราะว่าฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“แล้วคุณเป็นอะไร” ชายหนุ่มถามกลับไปแม้ว่าเริ่มจะแน่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องอยู่ในอารมณ์แบบนี้

“นายอยากรู้จริงๆ เหรอ”

“ครับ”

“ฉันก็เป็นคนนิสัยไม่ดีไงเพราะว่าฉันไปรักคนที่มีเจ้าของแล้ว แล้วคนไม่ดีมันก็ต้องได้รับผลตอบแทนในทางที่ไม่ดีฉันก็เลยต้องเสียใจแล้วก็ต้องร้องไห้เพราะว่าเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่กับเจ้าของของเขา” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้น้ำในตาของคนพูดก็ไหลรินลงมา “ฉันเบื่อที่จะต้องเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันไม่อยากจะต้องทนเจ็บปวดเสียใจตลอดระยะเวลาที่ต้องตกอยู่ในสถานะชู้รักของคนอื่น ถึงฉันจะรักนายมากแต่ฉันก็เหนื่อยมากแล้วเหมือนกัน ที่ผ่านมาตัวนายเองก็คงจะเหนื่อยที่มีฉันเป็นภาระ ต่อไปนี้นายไม่ต้องมาขับรถให้ฉันอีกแล้วฉันก็จะไม่พยายามเอาตัวเองเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของนายเหมือนเมื่อก่อนอีก เรื่องราวของเราที่ผ่านๆ มาฉันก็ขอให้นายลืมมันไป ไม่ต้องนึกถึงไม่ต้องรู้สึกผิดแล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเอาเรื่องที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้นระหว่างเราไปเรียกร้องอะไรจากนายในภายหลัง ฉันจะไม่มีวันทำให้นายต้องเดือดร้อนแน่นอนฉันรับรอง”

“ผมไม่เคยกลัวว่าจะเดือดร้อนแล้วผมก็ไม่เคยคิดว่าคุณเป็นภาระ” ภาวัฒน์ตอบโต้ออกไปด้วยความรู้สึกสับสนในตัวเอง เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะรู้สึกอย่างไร ดีใจที่ได้ยินคำว่ารักจากปากเธอหรือเสียใจที่เธอต้องการให้เรื่องราวระหว่างกันจบลง และเขาควรจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับความต้องการของเธอ

“นายไม่ต้องมาพูดปลอบใจฉันก็ได้ ฉันรู้ว่าฉันสร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตนายมามากแล้ว ที่ผ่านมาฉันรู้ว่านายไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้นายไม่ใช่เป็นคนไม่ดีแต่ตรงข้ามนายเป็นคนดีคนหนึ่งเลย เรื่องระหว่างเราที่มันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ก็เพราะว่านายเมาแล้วหลังจากนั้นที่นายยังต้องอยู่ใกล้คอยดูแลฉันก็เพราะว่าฉันยังไม่ยอมไปไหนแล้วนายก็คงจะทำเพื่อรักษาความรู้สึกของฉันด้วย นายคงไม่มีความสุขมากนักหรอกที่ต้องมาทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ กับฉันแบบที่ผ่านมา นับจากนี้นายจะไม่ต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว ฉันจะไม่ทำให้นายต้องลำบากใจอีกต่อไปแล้ว”

“คุณแน่ใจนะว่าคุณต้องการแบบนี้จริงๆ” ภาวัฒน์ถามกลับด้วยความรู้สึกสับสน ยิ่งได้ยินว่าเธอรักเขาเขาก็ยิ่งกลัวอนาคต กลัวว่าเรื่องราวระหว่างกันจะไม่จบลงง่ายๆ บางทีถ้าจะให้จบลงวันนี้ก็อาจจะดีกว่า เพราะถ้าปล่อยเลยไปก็จะยิ่งยากที่จะตัดใจ ถ้าความสัมพันธ์จะยิ่งถลำลึกไปตามระยะเวลาพอถึงวันที่ทุกอย่างควรจะจบมันก็จะยิ่งยากที่จะตัดสัมพันธ์ระหว่างกันให้ขาด มาถึงวันนี้ความตั้งใจในใจเขาก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่สามารถทำร้ายคนที่เขารักและรักเขาได้ ปลายทางของเขามีผู้หญิงอีกคนยืนรออยู่ และปลายทางของรกันดาก็ไม่มีทางเป็นเขาที่จะยืนอยู่ตรงจุดนั้นเช่นกัน

ใบหน้าสวยหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาพยักหน้าขึ้นลงอย่างเชื่องช้าเหมือนคนใกล้จะหมดเรี่ยวแรง

“คุณไม่ได้พูดเพราะโกรธและอยากจะประชดผมใช่มั้ย”

คำถามดังกล่าวแทงใจรกันดาเพราะว่าที่เขาพูดนั้นถูกต้อง แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิดแต่เธอก็โกรธและน้อยใจเขาจนไม่อยากจะข้องเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป แต่ในความโกรธและน้อยใจเธอก็พอมีสติรับรู้ได้ว่าสิ่งที่ตัดสินใจน่าจะเป็นทางออกที่ถูกต้องและก็ดีที่สุดแล้ว

“เปล่า ฉันไม่ได้โกรธไม่ได้ทำเพื่อประชดอะไรทั้งนั้น แล้วฉันก็ไม่ได้ต้องการความสมยอมหรือว่าเห็นด้วยจากนาย ฉันแค่บอกนายให้รับรู้ไว้เท่านั้น” รกันดาพูดจบก็กลับหลังหันก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอีกระลอก เธอเจ็บเจียนจะขาดใจ รู้สึกเหมือนว่าโลกใบนี้กำลังจะกลับมามืดมนอีกครั้ง แต่เธอก็อยู่กับความมืดมนมาเกือบตลอดชีวิตก็คงจะไม่ใช่เป็นเรื่องแปลกอะไรถ้าเธอจะต้องกลับไปเป็นเหมือนอย่างคืนวันเก่าๆ ก็แค่ไม่ได้อยู่กับคนที่รักคงไม่ทำให้ถึงตาย

ภาวัฒน์ชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเดินตามรกันดาไป เขาพร่ำบอกกับตัวเองว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ดีกับทุกฝ่ายทั้งตัวเขา ตัวเธอและรันทพร ให้ทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะเดิมเหมือนกับตอนก่อนที่เขากับเธอจะเกินเลยกัน ตอนแรกอาจจะตัดใจได้ยากแต่ไม่นานทุกอย่างก็คงจะลงตัว เขากับเธอเพิ่งรู้จักกันไม่เท่าไหร่ คงไม่ใช่เรื่องยากเกินไปที่จะพยายามทำตัวและทำใจให้กลับเข้าสู่สภาวะเดิมที่เขาและเธอเป็นเพียงแค่คนรู้จักกันเท่านั้น คงจะไม่ยากเกินกว่าที่เขาและเธอจะทำได้
______________________________
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ คนแต่งเป็นผู้หญิงนะคะเห็นมีคนอ่านท่านนึงนึกว่าเราเป็นผู้ชาย

Create Date : 23 มีนาคม 2554

12 comments

Last Update : 24 มีนาคม 2554 2:44:15 น.

Counter : 993 Pageviews.

เศร้า สงสารกันต์จังเลยแต่ถอยออกมาแบบนี้ก็ดีกว่าทนอยู่กับความไม่ชัดเจน

โดย: บุษบา IP: 98.210.146.8 23 มีนาคม 2554 9:10:57 น.

เจ็บมาก รู้สึกเจ็บแทนกันต์เลยนะนี่

โดย: sudarawo IP: 10.12.10.83, 124.109.31.10 23 มีนาคม 2554 10:25:52 น.

ตกลงกันต์กับพาสจะได้คู่กันไหม

โดย: Moodang IP: 118.174.64.78 23 มีนาคม 2554 12:26:27 น.

สงสารคุณกันต์ค่ะ ร้องไห้ตามเลยค่ะฮือ ฮือ คุณภาสค่ะคุณภาสขา อย่าทิ้งคุณกันต์ไปเลยน่ะค่ะ

ขอขอบคุณที่มอบความสุขให้ค่ะ มีความสุขมาก เปิดเน็ตรอติดตามทุกวันเลยค่ะ

โดย: ดา IP: 58.64.75.27 23 มีนาคม 2554 12:40:47 น.

สงสารนู๋กันต์ ดีแล้วที่ถอยออกมา เผื่อว่าอะไรๆ จะได้ดีขึ้น
และจะได้ให้ภาสทบทวนหัวใจตัวเองด้วย ว่า 'รัก' หรือ 'หลง'
ไรเตอร์ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: เซเรส IP: 183.89.207.178 23 มีนาคม 2554 13:02:56 น.

จี๊ดมาก เจ็บปวดมาก สงสารกันต์รักเขาข้างเดียว หมั่นไส้ฉากหวานภาสกะรัน

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 23 มีนาคม 2554 13:15:05 น.

อ่านตอนนี้จบลงด้วยความรู้สึกสงสารกันต์ รู้สึกเจ็บไปกับกันต์ อ่านแล้วนึกถึงเพลง 'รักก็เจ็บ เลิกก็เจ็บ' ของปั่น ไม่ว่าจะเดินหน้า ถอยหลัง หรือยืนอยู่กับที่ กันต์ก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ หวังแต่ว่าการถอยของกันต์ครั้งนี้ ภาสจะคิด/ทำอะไรบ้างนะ // เป็นครั้งแรกที่อ่านแล้ว ไม่เข้าข้างภาส ทั้งที่เข้าใจภาสมาตลอด แต่วันนี้อ่านแล้วกลับรู้สึกว่าไม่เข้าใจภาสเลย...

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.54.142 23 มีนาคม 2554 14:15:39 น.

สงสารหนูกันต์ นายภาสนี่ก็หวานไม่เกรงใจกันบ้างเลย ฮึ่ยๆๆๆ ขัดใจ

โดย: บ่าบี๋ 23 มีนาคม 2554 15:24:28 น.

พี่ภาสใจร้ายที่สุด
สงสารกันต์ รักคนที่ไม่รักเราก็เป็นแบบนี้แหละ มีแต่เจ็บกับเจ็บ

โดย: ตุ้ง IP: 58.64.75.27 23 มีนาคม 2554 21:57:17 น.

บอกได้คำเดียวว่า เจ็บมาก

โดย: miw IP: 180.180.156.211 25 มีนาคม 2554 22:18:04 น.

ช่วยมาต่อตอนต่อไปเร็วๆ นะคะ ปล่อยตอนนี้ค้างไว้นาน คนอ่านต้องตาบวมกันไม่หายแน่ๆเลย เรื่องมันชักจะเศร้าเกินไปแล้ว

โดย: sushi IP: 2.49.24.158, 2.49.24.158 26 มีนาคม 2554 3:29:11 น.

แสดงตัวเป็นแฟนคลับคนใหม่นะคะ อ่านรวดเดียวเมื่อคืน เล่นเอาไม่ยอมนอนเลย ชอบมากเลยคะ ยังมองไม่เห็นอนาคตความรักของ 2 คนนี้เลย Y_Y ยิ่งฟังเพลงยิ่งรู้สึกเศร้า ลงตอนต่อไปไวไวนะคะ ^^

โดย: may IP: 124.120.91.75 26 มีนาคม 2554 14:23:21 น.