Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่29)_เมตะวรรณ

เวลาหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเหตุการณ์ต่างๆ ยังคงดำเนินไปตามปกติและเช่นกันที่วันนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์นั้นคือวันพักผ่อนของภาวัฒน์หลังจากที่เมื่อเสาร์ที่แล้วเขาต้องไปทำงานที่สตูดิโอถ่ายภาพแทนคนที่ลาหยุดไป เมื่อเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงสายชายหนุ่มเดินไปที่สนามหญ้าด้านหลังตึกใหญ่เพื่อจะไปช่วยรดน้ำต้นไม้ให้อย่างที่ทำเป็นประจำเมื่อมีเวลาว่าง ขณะกำลังก้าวเดินไปตามทางที่เชื่อมระหว่างตึกใหญ่กับบ้านหลังเล็กสายตาก็มองไปที่โรงจอดรถเลยเห็นว่ารถที่เขาขับให้รกันดาเป็นประจำนั้นจอดอยู่ซึ่งก็มีได้สองสาเหตุคือรกันดาไม่ได้ไปที่ร้านเสื้อกับเธอไปด้วยวิธีอื่น เขาภาวนาในใจว่าขอให้เป็นอย่างแรก

ขณะกำลังยืนรดน้ำต้นไม้สายตาของคนสวนชั่วคราวก็แหงนมองไปที่ห้องบนชั้นสองเป็นระยะด้วยหวังว่าอาจจะได้เห็นเจ้าของห้องเดินออกมาที่ระเบียงหรืออย่างน้อยก็ได้เห็นถึงความเคลื่อนไหวเล็กๆ น้อยๆ ภายในที่เป็นตัวบ่งบอกว่าเจ้าของห้องไม่ได้ออกไปข้างนอกแต่มองเท่าไหร่ภาวัฒน์ก็พบแต่ความเงียบ เมื่อคิดว่ารกันดาคงจะออกไปที่ร้านเสื้อตามปกติเขาก็ถอนหายใจเพราะเสียดายโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันในวันหยุดสบายๆ เนื่องจากปกติแล้วถ้าเขาอยู่บ้านและถ้ารกันดาไม่ได้ออกไปไหนเธอก็มักจะแวะเวียนไปที่บ้านหลังเล็กเสมอ

แม้คำตอบในสิ่งที่ยังไม่รู้ชัดจะไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญมากนักแต่ภาวัฒน์ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปในตัวตึกใหญ่เพื่อจะไปหาคำตอบจากนางมาลัยหลังจากที่ทำงานที่ตั้งใจไว้เสร็จแล้ว

“เดาไม่ผิดเลยว่ายายต้องอยู่ที่ห้องครัว” หลังจากที่ก้าวเข้ามาในห้องครัวกว้างขวางแล้วภาวัฒน์ไม่ได้ถามในสิ่งที่ต้องการรู้ในทันทีเพราะไม่อยากทำตัวให้เป็นที่น่าสงสัยแม้ว่านางมาลัยจะเป็นคนสุดท้ายที่จะสงสัยในสิ่งที่เขากลัวก็ตาม ด้านร่างท้วมของหญิงสูงวัยที่กำลังนั่งเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารก็หันมองคนมาใหม่หลังจากที่ได้ยินเสียงทักทาย

“อ้าวภาส มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเพิ่งรดน้ำต้นไม้เสร็จก็เลยลองเดินเข้ามาเผื่อว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปกินบ้าง”

“แสดงว่ายังไม่ได้กินอะไรเลยใช่มั้ยเนี่ย ยายเพิ่งทำข้าวต้มเสร็จกะว่าเดี๋ยวจะให้แก้วโทรไปบอกให้ภาสมาเอา ภาสมาก็ดีแล้วเอาไปเยอะๆ เลยนะคุณหนูกันต์กับคุณหญิงท่านไม่อยู่ส่วนคุณหนูวิก็ทานนิดเดียว เอาไปเผื่อมื้อกลางวันด้วยก็ได้ ยายคงไม่ทำมื้อกลางวันเพราะเดี๋ยวคุณหนูวิก็คงจะออกไปข้างนอก”

ยังไม่ทันได้ถามในสิ่งที่อยากรู้นางมาลัยก็ให้คำตอบมาก่อนซึ่งเป็นคำตอบที่ทำให้คนฟังรู้สึกเสียดายซ้ำสองเพราะแน่ชัดแล้วว่าวันหยุดนี้เขาต้องอยู่บ้านแบบเหงาๆ คนเดียว

“แล้วยายกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ เดี๋ยวก็ไม่มีคนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ”

“ยายทำของว่าง เผื่อว่าใครกลับมาแล้วหิวจะได้มีอะไรทานลองท้อง”

“ผมเห็นรถจอดอยู่นึกว่าคุณหนูกันต์ของยายเบี้ยวซะอีก”

“คุณหนูเธอไม่ได้ไปร้านเสื้อหรอก เธอออกไปข้างนอกกับคุณหญิงตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ ข้าวก็ไม่ได้กินกันไปเห็นบอกว่าจะไปกินกันที่สมาคม”

“คุณกันต์ไปที่สมาคมกับคุณหญิงด้วยเหรอครับ แปลกดีปกติไม่เคยเห็นคุณหนูของยายออกไปไหนกับคุณหญิงนอกจากไปงานเลี้ยง”

“ก็เพราะว่าจะมีงานเลี้ยงนี่แหละถึงได้ออกไปด้วยกัน แล้วงานนี้ก็สำคัญมากด้วยก็เลยต้องเตรียมตัวกันเป็นพิเศษ เห็นคุณหญิงท่านบอกว่าจะแวะไปเคลียร์งานที่สมาคมก่อนเสร็จแล้วก็จะพาคุณหนูไปสปาขัดผิวแล้วก็ไปซื้อเสื้อผ้าแต่งหน้าทำผมคืนนี้ลูกสาวท่านจะได้สวยที่สุดในงานให้สมกับเป็นการเปิดตัวลูกสาวให้กับเพื่อนๆ แล้วก็คนที่สมาคมรู้จัก”

“วางแผนให้ไปเข้าคอร์สเสริมความงามขนาดนี้ไม่รู้ว่าคุณหญิงจะพาลูกสาวไปเปิดตัวหรือว่าจะพาไปประกวดนางงามกันแน่” ภาวัฒน์พูดด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกไปถึงกิจกรรมเตรียมความพร้อมไปงานเลี้ยงสังสรรค์แบบฟูลอ๊อฟชั่นของสองแม่ลูก อีกสาเหตุที่เขายิ้มแม้ว่าจะรู้สึกเสียดายอยู่นิดๆ ที่วันนี้รกันดาไม่ว่างก็เพราะว่ารู้สึกดีใจที่คุณหญิงกันยาให้ความสนใจรกันดาตามอย่างที่คนเป็นแม่ควรจะเป็นซึ่งเขาคิดว่าสิ่งนี้คงทำให้รกันดามีความสุขได้ไม่มากก็น้อย

“ไม่ต้องสวยถึงขั้นไปประกวดนางงามแค่สวยจนทำให้คนมองรู้สึกใจหวั่นไหวได้แค่นี้ก็สมความตั้งใจของคุณหญิงท่านแล้ว” หญิงสูงวัยก็พูดด้วยรอยยิ้มเช่นเดียวกันเพราะขำคุณหญิงกันยาที่ท่านยังไม่ลืมเรื่องที่ได้คุยกันไว้ซ้ำยังเริ่มดำเนินการเร็วกว่าที่คิดอีกด้วย

“หมายความว่ายังไงครับ” ถึงจะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่นางมาลัยพูดทั้งหมดแต่ภาวัฒน์ก็เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีเพราะอาการมองจนทำให้รู้สึกใจหวั่นไหวคงจะไม่เกิดกับคนเพศเดียวกัน แล้วเขาก็ต้องรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นหนักกว่าเก่าเมื่อคิดไปคิดมาจนพอจะทำให้เดาเรื่องราวได้บ้าง “หรือว่าคุณหญิงท่านจะทำตามที่เคยพูดไว้ที่บอกว่าจะหาแฟนให้คุณกันต์”

“อะไรกัน ยายพูดแค่นั้นภาสก็เดาได้แล้วเหรอเนี่ย ดีนะที่ยายไม่ได้เผลอหลุดปากให้คุณหนูเธอระแคะระคายไม่อย่างนั้นคุณหนูต้องรู้ตัวก่อนแน่ แล้วคนดื้อๆ อย่างคุณหนูก็คงจะไม่ยอมง่ายๆ”

“แล้วคุณหญิงท่านจะทำยังไงเหรอครับ” คนพูดเสียงแผ่วลงไปส่วนใบหน้าคมคายก็หมองหม่นลงแต่ก็ไม่ได้เป็นที่ผิดสังเกตของคู่สนทนาเพราะนางมาลัยหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าต่อแล้ว

“งานเลี้ยงวันนี้เป็นงานของสมาคมแล้วตัวผู้ชายเขาก็ทำงานที่สมาคม เห็นว่าเป็นด๊อกเตอร์ด้วยชื่ออะไรยายก็จำไม่ได้แล้ว คุณหญิงท่านก็คงจะแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันส่วนผลจะออกมาเป็นยังไงเราก็ต้องคอยดูกันต่อไป แต่คนที่สวยหมดจดแล้วก็ยังนิสัยน่ารักอย่างคุณหนูผู้ชายคนไหนไม่สนใจก็แปลกแล้วภาสว่าจริงมั้ยล่ะ”

“ครับ” ภาวัฒน์รับปากแบบคนอาการใจลอยหลังจากนั้นก็คุยกับนางมาลัยอีกเล็กน้อยก่อนจะขอตัวกลับออกไป ระหว่างทางที่ร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าเพื่อจะเดินกลับไปที่บ้านของตัวเองใจของเจ้าของร่างลอยไปหาผู้หญิงคนที่ตนเองเพิ่งพูดถึงกับผู้เป็นยาย ผู้หญิงที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งทางกายกับเขาแต่ทางใจนั้นเขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกลึกซึ้งกับเขามากแค่ไหนแล้วมันมากพอจนสามารถที่จะยึดเหนี่ยวไม่ให้เธอหันเหจิตใจไปหาคนอื่นหรือเปล่า แล้วตัวเขาเองควรจะต้องการให้เป็นแบบไหนกันแน่ ปล่อยให้เรื่องราวเป็นไปหรือพยายามขัดขวางอย่างน้อยก็ในระยะเริ่มแรกนี้ด้วยการหาวิธีการไม่ให้เธอไปงานเลี้ยงคืนนี้ และก็มาถึงคำถามสุดท้ายซึ่งเป็นคำถามที่ทำให้ภาวัฒน์ได้ข้อสรุปให้กับตัวเองคือเขาจะหวงรกันดาไว้ให้ตัวเองคนเดียวไปทำไมในเมื่อจุดหมายปลายทางของเขาไม่ใช่เธอแต่เป็นผู้หญิงอีกคนซึ่งนั่นก็หมายความว่าถ้าเขาทำการขัดขวางไม่ให้เธอได้มีโอกาสพบเจอผู้ชายคนอื่นเขาก็จะกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวอย่างที่สุด

เมื่อพบทางออกในเรื่องนี้แล้วชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ หนึ่งครั้งพร้อมกับปลดปล่อยทุกความกังวลและหวาดหวั่นออกจากใจ เขาควรจะอยู่เฉยๆ ไม่ควรทำและไม่ควรคิดอะไรทั้งนั้น เหตุการณ์คืนนั้นมันเป็นแค่ความผิดพลาดหลังจากนั้นก็คือความสัมพันธ์และการกระทำที่เลยเถิดกันไปบ้างตามประสาคนที่เคยมีค่ำคืนหนึ่งร่วมกัน ให้เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะอะไรที่ยังคาราคาซังตัดกันไม่ได้หรือแม้แต่ไม่พยายามจะตัดจะได้จบลงเสียที ระหว่างเขากับรกันดาจะได้เป็นเพียงแค่อดีตที่ต่างคนต่างก็ควรจะลืมเลือนและปล่อยให้มันผ่านเลยไปหรือถ้าไม่สามารถจะลืมได้ก็ให้เป็นแค่เพียงความทรงจำในส่วนที่อยู่ลึกสุดลงไปในจิตใจก็พอ...

++++++++++++++++++++

วันหยุดพักผ่อนหนนี้ช่างน่าเบื่อและเวลาก็เหมือนว่าจะผ่านไปช้าเสียเหลือเกินในความรู้สึกทำให้เวลาบ่ายแก่ๆ ภาวัฒน์ต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวเตรียมพร้อมออกนอกบ้านเพื่อจะไปหาอะไรทำแก้เบื่อแก้เซ็งและยังมีผลพลอยได้อีกอย่างก็คือคงจะสามารถช่วยหันเหความสนใจเพื่อไม่ให้คิดถึงใครบางคนได้

เขาไม่ได้วางแผนก่อนว่าจะไปที่ไหนส่วนกิจกรรมที่คิดว่าจะทำก็คงจะเป็นการถ่ายรูป แม้ไม่อยากจะคิดถึงใครคนนั้นแต่เขาก็ไม่วายหยิบกล้องตัวใหม่ที่ใครคนนั้นเป็นคนซื้อให้ติดตัวไปแทนที่จะเป็นกล้องคู่ใจตัวเดิม สถานที่ปลายทางที่เขาคิดแบบทันท่วงทีก่อนจะบอกกับคนขับแท็กซี่เอาเดี๋ยวนั้นก็คือท้องสนามหลวง

จากเวลาบ่ายแก่ๆ แต่กว่ารถจะฝันฝ่าการจราจรที่ค่อนข้างแออัดแม้ว่าจะเป็นวันหยุดมาได้นั้นก็ทำให้ชายหนุ่มถึงที่หมายในเวลาเย็นซึ่งทำให้บรรยากาศโดยรอบบริเวณสนามหลวงนั้นสวยงามเหมาะแก่การถ่ายภาพเก็บไว้ และแม้จะเป็นกล้องตัวใหม่ที่ไม่เคยได้ใช้งานมาก่อนแต่คนที่ทำงานอยู่กับกล้องถ่ายรูปมาเป็นเวลานานนับปีก็ใช้งานมันได้อย่างไม่มีปัญหาซ้ำผลงานยังออกมาถูกใจตามประสิทธิภาพที่ดีเยี่ยมของกล้องตัวใหม่อีกด้วย แต่สิ่งที่ไม่ถูกใจภาวัฒน์ก็คือกิจกรรมฆ่าเวลานั้นยังไม่มีประสิทธิภาพที่เพียงพอในทางกลับกันเวลาเย็นย่ำนั้นทำให้ใจของเขาหวิวไหวแปลกๆ รู้สึกได้ถึงความเปลี่ยวเหงา ถ้ามีใครซักคนมาอยู่เคียงข้างคอยพูดคุยในบรรยากาศแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อยและก็คงจะดียิ่งขึ้นไปอีกถ้าใครคนนั้นจะมาเป็นนางแบบให้เขาได้กดชัตเตอร์เก็บภาพของเธอไว้แล้ววันหยุดคราวนี้ก็คงจะไม่เงียบเหงาและน่าเบื่อแบบนี้

เมื่อความเพลิดเพลินไม่บังเกิดภาวัฒน์จึงลดกล้องลงก่อนจะมองซ้ายขวาและก้าวข้ามถนนไปยังบริเวณมหาวิทยาลัยที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม เขายังคงฝืนความเบื่อหน่ายยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพบรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยได้อีกซักพักใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งพักที่ม้านั่งริมสนามฟุตบอล ความเหงารวมถึงความรู้สึกผิดเล็กๆ ที่ตัวเองมัวแต่คิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงทำให้ภาวัฒน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาคนที่เขาควรจะคิดถึงมากที่สุด ไม่นานปลายทางก็กดรับสาย

“ภาสสวัสดีค่ะ”

“รันกลับกรุงเทพฯ วันไหนครับ ให้ผมไปรับที่สนามบินมั้ย”

“รันยังไม่กลับเสาร์อาทิตย์นี้หรอกค่ะ” รันทพรกำลังจะพูดต่อแต่เสียงของคนทางนี้ก็ดังแทรกขึ้นมาซะก่อน

“อ้าวทำไมล่ะครับ งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ ก็มันครบกำหนดสองอาทิตย์แล้วนี่”

“งานเสร็จแล้วค่ะแล้วคนอื่นก็กลับกรุงเทพฯ กันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ว่ารันไม่ได้กลับเพราะว่ารันขอแยกขึ้นมาเชียงใหม่ พอดีว่าแม่รันโทรมาบอกว่าลูกสาวของเพื่อนจะแต่งงานถ้ารันว่างก็ให้ไปร่วมงานด้วยแล้วอาทิตย์หน้าไม่ใช่จ็อบหนักรันก็เลยคิดว่าจะลาวันจันทร์รันก็เลยตัดสินใจขึ้นมาร่วมงานค่ะ อีกอย่างเสื้อผ้ารันก็มีพร้อมอยู่แล้วก็เลยค่อนข้างสะดวกในการเดินทาง ตอนนี้รันก็อยู่ที่เชียงใหม่แล้ว”

จังหวัดเชียงใหม่คือบ้านเกิดของรันทพรซึ่งบิดามารดาของเธอก็ยังคงอาศัยอยู่ที่นั่นมาถึงปัจจุบัน อาชีพของทั้งสองก็คือข้าราชการครูซึ่งเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ลูกสาวคนเดียวนั้นมีกิริยามารยาทเรียบร้อย เรียนหนังสือเก่งและเป็นคนที่ทุ่มเทชีวิตและจิตใจให้กับการเรียนและการทำงานเสมอมา

“รันจะไปเชียงใหม่ทำไมถึงไม่โทรมาบอกผมเลยล่ะครับ” ชายหนุ่มถามด้วยความน้อยอกน้อยใจที่แฟนสาวไม่เห็นความสำคัญ แม้ว่ารันทพรจะเป็นคนที่เดินทางไกลบ่อยจนไม่เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่โตแต่ถ้ากำหนดการมีการเปลี่ยนแปลงเธอก็น่าจะบอกกล่าวกันบ้าง

“คือว่ารันก็ตัดสินใจกะทันหันเหมือนกันค่ะ รันขอโทษภาสด้วยนะที่ไม่ได้โทรบอก”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ รันคงงานยุ่งด้วยเลยไม่ได้นึกถึงผม แล้วรันไปคนเดียวเหรอครับ”

“ตอนแรกรันก็คิดว่าจะมาคนเดียวแต่พอดีว่าเพื่อนที่ออกจ๊อบด้วยกันอยากมาเที่ยวเชียงใหม่พอดีรันก็เลยชวนมาด้วย วิทย์ไงคะไม่รู้ว่าภาสจำได้หรือเปล่า”

“จำได้ครับ” ภาวัฒน์เคยไปกินข้าวกับเพื่อนของรันทพรครั้งหนึ่งเลยทำให้เขาได้รู้จักกับกิ่งแก้วและวิทยพลแต่ก็แค่ผิวเผินเท่านั้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่าเพื่อนผู้ชายของเธอคนนี้น่าจะไว้ใจได้เพราะรันทพรกับวิทยพลก็ดูสนิทสนมกันดี แล้วเธอก็พูดถึงวิทยพลบ่อยๆ ซึ่งพฤติกรรมดังกล่าวทำให้เขาไม่เคยคิดหึงรันทพรกับเพื่อนผู้ชายคนนี้เลยเพราะถ้าคบหากันแบบไม่บริสุทธิ์ใจก็คงจะไม่พูดให้เขาฟัง และเขาก็มั่นใจว่าสิ่งสุดท้ายที่รันทพรจะทำก็คือการคิดนอกใจเขา

“นั่นแหละค่ะ พ่อกับแม่บอกว่าตอนแรกที่เห็นวิทย์นึกว่ารันพาแฟนใหม่มาแนะนำ แล้วพ่อกับแม่ก็ถามถึงภาสด้วยนะคะ บอกว่าคิดถึงอยากเจอภาสอีก”

“พ่อกับแม่รันคงไม่ชอบหน้าผมแล้วมั้งที่ไม่ยอมไปเยี่ยมท่านแถมยังปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นไปแทนอีก แต่จะโทษผมไม่ได้นะต้องโทษรันนั่นแหละที่ไม่ยอมชวนผมไปด้วย”

“ภาสงอนรันอยู่ใช่มั้ยเนี่ย”

“เปล่าหรอกครับ ผมชินแล้วกับการเป็นคนที่ไม่มีใครสนใจ เห็นคนอื่นดีกว่าทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเวลาอยู่กับคนอื่นจะคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า”

“ภาส” รันทพรครางเรียกชื่อภาวัฒน์ด้วยความรู้สึกไม่สบายใจเพราะรับรู้ถึงอารมณ์ที่ไม่เป็นปกติของเขา

“รันผมล้อเล่น” เมื่อแฟนสาวเงียบไปทำให้ภาวัฒน์รู้สึกตัวว่าเผลอไผลแสดงอารมณ์มากเกินควร สาเหตุก็มาจากความรู้สึกน้อยอกน้อยใจทั้งแฟนสาวแล้วก็ใครอีกคนที่ปล่อยให้เขาต้องมานั่งเหงาคนเดียวอยู่แบบนี้

“ภาสไม่ได้โกรธรันแน่นะคะ”

“ผมแค่แกล้งรันเฉยๆ โทษฐานที่รันไม่ยอมชวนผมไปด้วย”

“รันบอกแล้วไงคะว่ารันตัดสินใจกะทันหัน เอาเป็นว่าคราวหน้าถ้ารันมาอีกรันชวนภาสแน่นอนโอเคมั้ยคะ”

“ครับ ผมฝากสวัสดีพ่อแม่รันด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะ แล้วรันจะเอาของกินอร่อยๆ ไปฝากนะ ภาสคะพอดีว่ารันกำลังจะไปงานแต่งแค่นี้ก่อนนะคะ”

“ครับ”

หลังจากที่ปลายสายกดตัดสายไปแล้วคนทางนี้ลดโทรศัพท์ลงก่อนจะเอนหลังนั่งพิงกับพนักม้านั่งด้วยความรู้สึกที่ย่ำแย่ เขารู้สึกคล้ายว่ากำลังถูกผู้หญิงทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดาย นี่อาจจะเป็นผลกรรมในระยะเริ่มแรกกับการที่เขาประพฤติตัวคล้ายนอกใจคนรัก ผลกรรมที่อาจจะทำให้เขาต้องกลายเป็นคนที่กำลังจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งหันเหจิตใจไปหาผู้ชายคนอื่น และผลกรรมที่ทำให้เขาถูกคนรักลืมเลือนไปในบางเวลา สำหรับรันทพรเขาพอจะทำใจได้แล้วว่าเธอมีธุระปะปังอื่นๆ อีกมากมายจนทำให้ต้องเกิดความห่างเหินแต่สำหรับผู้หญิงอีกคนเขายังทำใจไม่ได้ ความรู้สึกที่อยู่ในส่วนลึกสุดของหัวใจนั้นตะโกนว่าไม่ต้องการให้เธอสนใจใครอีกนอกจากตัวเขาเพียงคนเดียว เมื่อนึกถึงด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นและคิดถึงภาวัฒน์ก็อดไม่ได้ที่จะยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาโทรหารกันดา

“มีอะไรเหรอ” น้ำเสียงเรียบๆ ที่ดังผ่านมาตามสายทำให้ภาวัฒน์รู้สึกแย่ยิ่งขึ้นไปอีกแต่เขาก็ยังพูดตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“กำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ”

“อยู่บนรถกำลังจะไปงานเลี้ยง”

ชายหนุ่มเริ่มเข้าใจว่าทำไมคนปลายสายต้องทำเสียงเรียบนิ่งและประโยคที่พูดกับเขาก็สั้นๆ ห้วนๆ คงเป็นเพราะกำลังนั่งอยู่ในรถกับมารดาเลยทำให้แสดงออกได้ไม่เต็มที่ซึ่งทำให้ภาวัฒน์ใจชื้นขึ้นเพราะอย่างน้อยน้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นก็ไม่ได้เป็นเพราะเธอไม่อยากคุยกับเขาเพราะว่ากำลังคุยอยู่กับคนที่ถูกใจมากกว่า

“คุณกำลังจะไปงานเลี้ยงเหรอครับ ผมไม่เห็นรู้เลยผมนึกว่าคุณอยู่ที่ร้านซะอีก น่าเสียดาย”

“ทำไมเหรอ”

“ผมออกมาถ่ายรูปเล่นข้างนอก ตั้งใจจะโทรชวนคุณมากินข้าวด้วยกัน”

“เหรอ”

“สนใจจะเปลี่ยนโปรแกรมมั้ยครับ”

“แป๊บนึงนะ”

ภาวัฒน์รู้สึกตกใจเล็กน้อยเพราะเขาแค่แกล้งชวนเล่นๆ ไม่คิดว่ารกันดาจะหันไปขอไม่ไปงานเลี้ยงกับคุณหญิงกันยาโดยเธอให้เหตุผลว่าเพื่อนชวนไปกินข้าวซึ่งก็ไม่แปลกเลยที่จะทำให้โดนคุณหญิงปฏิเสธคำขอในทันทีทันใด เขาพูดขึ้นหลังจากที่รกันดาคุยกับคุณหญิงเสร็จแล้ว

“ผมได้ยินแล้วครับ คุณไปงานเลี้ยงเถอะผมกินข้าวคนเดียวได้”

“ขอโทษทีนะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“ครับ” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะกดวางสายด้วยความรู้สึกหงอยเหงา เขาถอนหายใจหนักๆ หนึ่งครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้าวเดินไปยังทิศทางที่มุ่งตรงไปยังร้านอาหารตามสั่งง่ายๆ ที่ตั้งอยู่ตรงบริเวณท่าเรือข้ามฟากทางด้านหลังมหาวิทยาลัย

อาหารจานเดียวหนึ่งจานนั้นทำให้อิ่มได้แต่มันยังไม่เพียงพอสำหรับอารมณ์เปลี่ยวเหงาที่กำลังเผชิญ เขาจ่ายเงินค่าอาหารก่อนจะเดินออกจากร้านไปเรียกแท็กซี่และถามคนขับว่าพอจะรู้จักร้านบรรยากาศดีๆ ที่เอาไว้นั่งดื่มแบบสบายๆ แถวๆ นี้หรือไม่ซึ่งคนขับก็ไม่ทำให้ผิดหวัง จุดหมายปลายทางสำหรับค่ำคืนนี้ของภาวัฒน์จึงเป็นร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ผู้คนนิยมไปนั่งดื่มด่ำบรรยากาศด้วยการทานอาหารแกล้มกับเครื่องดื่มพร้อมกับพูดคุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะไปด้วย ภาวัฒน์ก็เช่นเดียวกันผิดตรงที่ว่าเขาไม่มีเพื่อนร่วมโต๊ะ

เวลาผ่านไปเขาใช้เวลานั่งดื่มคนเดียวนานหลายชั่วโมง ฟุตบอลแมทซ์สำคัญที่ทางร้านเปิดให้ดูก็ช่วยแก้เบื่อได้บ้าง เมื่อเห็นว่าเริ่มดึกแล้วเขาจึงตัดสินใจกลับบ้าน คิดในใจว่าดื่มไปก็พอสมควรก็คงทำให้หลับได้ไม่ยาก

เมื่อรถแท็กซี่ขับมาถึงประตูรั้วบานใหญ่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีรถยี่ห้อหรูคันหนึ่งเคลื่อนผ่านรั้วออกมาพอดี ภาวัฒน์มองผ่านกระจกรถแท็กซี่เพื่อมองดูคนขับพร้อมกับยื่นจ่ายเงินค่าแท็กซี่ไปด้วย เขาเห็นหน้าของคนที่อยู่ในรถคันดังกล่าวไม่ชัดนักแต่ก็รู้ว่าเป็นผู้ชาย ร่างสูงใหญ่เปิดประตูก้าวลงจากรถจากนั้นก็มุ่งตรงไปยังพนักงานรักษาความปลอดภัยที่มาเข้าเวรในช่วงเวลานี้

“รถคันเมื่อกี๊นี้เขามาหาใครเหรอครับ”

“ไม่ได้มาหาใครหรอกครับแต่ว่ามาส่งคุณหนู”

ไม่ต้องบอกว่าคุณหนูไหนคนฟังก็พอรู้เพราะคุณหนูคนเล็กนั้นมักจะขับรถไปไหนมาไหนเองผิดกับคุณหนูคนโตที่ชอบให้มีคนขับให้ แล้วผู้ชายคนเมื่อครู่นี้ก็คงจะยินดีที่จะอาสาทำหน้าที่คนขับรถคนต่อไปและคุณหนูรกันดาก็คงจะพอใจไม่น้อยไม่อย่างนั้นคงจะไม่อนุญาตให้ขับให้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแบบนี้

ความคิดดังกล่าวทำให้สายตาคมไม่อยากจะเหลือบมองไปยังห้องหนึ่งบนชั้นสองของตึกใหญ่ขณะเดินผ่านแต่สุดท้ายก็ห้ามใจไม่ได้ ห้องนั้นไฟเปิดสว่างอยู่ คนมองอยากจะรู้ว่าเจ้าของห้องกำลังอยู่ในอารมณ์ไหนแต่ถ้าให้เดาก็คงอิ่มเอมใจผิดกับเขาโดยสิ้นเชิงที่ตอนนี้กำลังรู้สึกแย่ยิ่งกว่าทุกช่วงเวลาที่ผ่านมาของวัน

เมื่อถึงบ้านหลังเล็กร่างสูงใหญ่ตรงเข้าไปในห้องนอน เขาวางกล้องไปบนโต๊ะไม่เบานักก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวนอนแผ่หลาบนเตียงด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดคือไปหารกันดาเพื่อไปดูให้เห็นกับตาว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ ถ้าให้ดีก็อยากจะถามด้วยว่าถูกใจผู้ชายคนอื่นจนลืมเขาไปแล้วใช่หรือเปล่า แต่ก็กลัวคำตอบและก็รู้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่การโทรหาก็คงจะไม่ผิดเกินไปนักเมื่อคิดได้ดังนั้นภาวัฒน์จึงดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหารกันดา สัญญาณดังจนตัดไปเพราะไม่มีคนรับสาย เขากดโทรหาเธออีกครั้งและอีกหลายๆ ครั้งแต่ก็ยังไม่มีคนรับเหมือนเดิม สาเหตุดังกล่าวเหมือนเป็นเปลวไฟที่ถูกเคลื่อนให้เข้ามาใกล้หัวใจของภาวัฒน์ ใจของเขาร้อนรุ่มเมื่อคิดว่าเธอคงถูกใจผู้ชายคนนั้นจนไม่เห็นความสำคัญของเขาอีกต่อไป ถ้าเป็นเมื่อก่อนหรือแม้กระทั่งเมื่อตอนเย็นที่เธออยู่บนรถถ้าเขาโทรไปเธอจะรีบรับสายทันทีแต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์ไปบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับตา พยายามทำใจให้สงบและพยายามกล่อมตัวเองให้นอนหลับไปแม้จะยังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ตาม แต่ว่าแอลกอฮอล์ในร่างกายก็ไม่สามารถช่วยให้เขาหลับลงได้ง่ายๆ เวลาผ่านไปนานหลายนาทีความร้อนรุ่มในจิตใจไม่ได้ลดน้อยลงเลย และร่างกายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความต้องการของจิตใจในที่สุด

ภาวัฒน์ผุดลุกขึ้นยืน ก้าวไปคว้าแผ่นกระดาษติดมือออกจากห้องไป ไม่นานช่วงขายาวๆ ก็นำพาให้เขามายืนอยู่ในสนามหญ้าด้านหลังตึกใหญ่ตรงบริเวณระเบียงห้องนอนของรกันดา มือหนาขยำกระดาษให้เป็นก้อนกลมๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะปาไปที่บานประตูกระจกระเบียงห้องที่ตอนนี้มีม่านปิดอยู่ ไฟในห้องถูกดับหมดแล้วซึ่งก็อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ เกิดขึ้นเลยหลังจากที่เขาปาก้อนกระดาษไปแล้วหลายอัน เมื่อภาวัฒน์คิดว่าเจ้าของห้องคงกำลังนอนฝันหวานคิดถึงใครคนหนึ่งอยู่ถึงได้หลับลึกไม่ได้รับรู้อะไรเลยก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกขุ่นมัวก่อกำเนิดมากขึ้นกว่าเก่า ความพยายามในการปาก้อนกระดาษนั้นหมดไปแต่ความพยายามที่จะต้องคุยกับรกันดาให้ได้นั้นยังไม่ลดน้อยลงตรงกันข้ามกลับเพิ่มมากขึ้น

ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จมักจะอยู่ที่นั่น มือหนาเลื่อนบานประตูระเบียงให้เปิดออก ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอกเมื่อพบว่ามันไม่ได้ถูกล็อค สิ่งที่อยู่หลังบานประตูภายใต้ความมืดมิดก็คือห้องนอนที่ตกแต่งไว้อย่างน่ารักที่เขาเคยได้มีโอกาสเห็นแล้วครั้งหนึ่ง หลังก้าวเข้าไปด้านในแล้วภาวัฒน์เลื่อนบานประตูปิดอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นว่าบนเตียงนอนหลังใหญ่เจ้าของห้องกำลังหลับสนิทจากนั้นก็ก้าวเข้าไปนั่งลงที่ตรงขอบเตียง แม้ว่าอยากจะคุยกับรกันดามากแค่ไหนแต่พอเห็นว่าเธอกำลังหลับสบายอยู่เขาก็ไม่อยากจะปลุกเธอขึ้นมา เขาชะโงกตัวเหนือร่างบอบบางเพื่อจะได้มองใบหน้าสวยหวานยามพริ้มตาหลับที่กำลังหันไปอีกทางให้ชัดเจนขึ้น รกันดาดูดีเสมอไม่ว่าเธอจะอยู่ในอากัปกิริยาไหน แม้ในยามหลับก็ยังน่ารักน่าทะนุถนอมจนทำให้เขาอยากจะนอนกอดเธอไปตลอดทั้งคืน

ร่างกายเร็วเท่าความคิดภาวัฒน์เอนตัวลงนอนแนบชิดกับร่างบอบบาง แม้ว่าเธอจะนอนฝั่งนี้แต่ก็ยังพอเหลือพื้นที่ให้เขาได้นอนเคียงข้าง และพื้นที่น้อยๆ นั้นก็ทำให้ร่างสูงใหญ่สนิทแนบทุกสัดส่วนไปกับด้านหลังร่างบอบบาง แม้ว่าจะมีผ้าห่มผืนหนาขั้นกลางอยู่แต่ภาวัฒน์ก็รับรู้ได้ถึงไออุ่นจากร่างที่แนบชิด กลิ่นหอมนั้นลอยกรุ่นอยู่รอบทิศทาง เขาสูดดมความหอมจากเรือนผมยาวสลวยก่อนจะยันตัวเพื่อโน้มใบหน้าขึ้นไปแตะสัมผัสที่ผิวแก้มเนียนนุ่มในขณะที่อ้อมแขนนั้นกอดกระชับรัดร่างบอบบางแน่นหนา ทั้งรูป ทั้งกลิ่นและรสสัมผัสที่เขาได้มองได้สูดดมและได้สัมผัสนั้นเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างให้ก่อกำเนิดขึ้น ภาวัฒน์คงจะลืมไปว่าตั้งใจจะไม่ทำให้รกันดาตื่นเพราะเขากำลังซุกไซ้ใบหน้าไปที่ซอกคอคอมกรุ่นแบบเอาจริงเอาจัง มือก็ล้วงเข้าไปใต้ผ้าห่มจนได้สัมผัสกับผิวกายภายใต้เนื้อผ้าชุดนอนบางเบา เมื่อหนึ่งมือสัมผัสเต็มๆ ไปที่หน้าอกหน้าใจของคนที่กำลังหลับอารมณ์บางอย่างที่มีอยู่แล้วก็ปะทุสูงขึ้นส่งผลให้สัมผัสต่อมาหนักหน่วงจนทำให้คนที่โดนกระทำรู้สึกตัว

เปลือกตาบอบบางขยับเล็กน้อยก่อนจะเบิกกว้างเมื่อเจ้าตัวรับรู้ได้ถึงแรงสัมผัสไม่เบาจากใครก็ไม่รู้ที่กำลังกระทำการล่วงเกินร่างกายของเธออยู่ทั้งบริเวณใบหน้าและลำตัว รกันดาออกแรงสลัดคนด้านหลังให้ห่างออกไปพร้อมกับกลับตัวมองด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความตกใจและหวาดกลัว

“ผมเอง” ภาวัฒน์รีบบอกทันทีเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นตื่นแล้วและเธอก็กำลังตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เคยคุ้นและได้เห็นเค้าโครงใบหน้าที่คุ้นเคยภายใต้ความมืดความหวาดหวั่นของรกันดาก็คลายลงไปมากแต่หัวใจยังคงเต้นระรัวเหมือนเดิม

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” หญิงสาวยันตัวลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าร้อนวูบวาบเมื่อคิดถึงว่าเมื่อครู่นี้ภาวัฒน์ได้ทำอะไรเธอไปบ้าง อีกคนลุกขึ้นนั่งตาม สองหนุ่มสาวนั่งเผชิญหน้ากันบนเตียงนอนภายใต้ความมืดมิด แต่กระนั้นกลับรู้สึกคล้ายว่าเห็นใบหน้าของกันและกันได้ชัดเจน

“ขอผมนอนด้วยคนนะ” เขาไม่ตอบคำถามแต่บอกถึงความต้องการ เมื่อได้ยินดังนั้นแววในดวงตากลมโตของคนฟังวูบไหว อยากจะพูดตอบโต้แต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร ชายหนุ่มขยับตัวเดินหน้าเข้าไปใกล้คนตรงหน้าอีกนิด “นะครับ วันนี้คุณปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวทั้งวันแล้วก็น่าจะแก้ตัวด้วยการให้ผมนอนด้วยนะ”

“นายเมาใช่มั้ย” เธอถามด้วยใจที่เต้นระรัว พอจะรู้สาเหตุที่ทำให้ภาวัฒน์ทำในสิ่งที่ไม่ว่าใครก็คงจะคิดไม่ถึง

“ไม่เมาหรอกครับ กินเบียร์ไปไม่กี่ขวดเอง”

“ฉันง่วงมากอยากนอน นายกลับไปได้แล้ว”

“ง่วงก็นอนสิครับแต่ขอผมนอนด้วยนะ”

“ไม่เอา นายจะมานอนกับฉันได้ยังไง” หญิงสาวตอบกลับเสียงแข็งผิดกับปฏิกิริยาทางร่างกายที่กำลังบ่งบอกถึงความประหม่าและเขินอาย

“ไม่นอนด้วยก็ได้แต่ขอจูบราตรีสวัสดิ์หนึ่งครั้งได้มั้ยครับ” ความสวยและปฏิริยาน่ารักของรกันดารวมถึงอารมณ์บางอย่างที่ยังไม่มอดดับไปทำให้ภาวัฒน์ลืมเลือนความรู้สึกขัดอกขัดใจที่มีอยู่ก่อนหน้านี้ที่เป็นสาเหตุให้เขาบุกขึ้นมาบนนี้ส่วนความรู้สึกที่เข้ามาแทนที่ก็คืออยากจะได้สัมผัสแนบชิดกับหญิงสาวตรงหน้า

ยังไม่ทันจะได้ตอบว่าอะไรใบหน้าคมคายก็ยื่นเข้ามาใกล้รู้ตัวอีกทีรกันดาก็รับรู้ได้ถึงแรงบดเบียดที่ริมฝีปาก จากแผ่วเบาในตอนแรกก็เริ่มจะหนักหน่วงขึ้นไปตามเข็มวินาทีที่หมุนเดิน ไม่ใช่เฉพาะแค่ริมฝีปากของอีกฝ่ายเท่านั้นที่กำลังกระทำการมือหนาก็ลูบไล้ไปทั่วทุกทิศทางเท่าที่จะสามารถเคลื่อนที่ไปถึง แรงตอบรับที่ส่งกลับมาในตอนไหนก็ไม่รู้นั้นทำให้อารมณ์ความรู้สึกของภาวัฒน์กระเจิดกระเจิง สิ่งที่เขาโหยหาในช่วงระยะเวลาหลังกำลังลอยอยู่ตรงหน้าให้เขาได้ไขว่คว้าไว้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีนั้นไม่มีความหมายเมื่อตัณหาราคะกำลังครอบงำอารมณ์ความรู้สึก

หญิงสาวชะงักไปเมื่อหน้าอกถูกบีบเคล้นแต่หยุดการเคลื่อนไหวได้ไม่เท่าไหร่อีกฝ่ายก็ใช้ลิ้นกระตุ้นให้เธอเดินหน้าจูบต่อ จุมพิตที่อ่อนหวานสลับกับเร่าร้อนนั้นทำให้สติสัมปชัญญะของเธอเริ่มลดน้อยลงไป ยิ่งเมื่อมือหนาเริ่มขยับบีบเคล้นแรงขึ้นสติสัมปชัญญะก็แทบไม่มีเหลือ เสียงอืออาจากลำคอด้วยความพออกพอใจในรสจูบและรสสัมผัสที่ได้รับคือสิ่งที่หญิงสาวมีในเวลานี้ ร่างบอบบางค่อยๆ เอนลงนอนเมื่อถูกร่างหนาผลักดัน เมื่อแผ่นหลังแนบไปกับพื้นเตียงคนด้านบนก็ถอนจุมพิตออกก่อนจะถอยใบหน้าออกห่างเล็กน้อย สายตาหวานเชื่อมสองคู่สบประสาน ฝ่ายหญิงยังคงรู้สึกมึนงงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไปแต่สำหรับฝ่ายชายจุดมุ่งหมายในใจนั้นชัดเจน

ภาวัฒน์ที่กำลังเมาอารมณ์ปรารถนาละสายตาออกก่อนจะก้มใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นของคนด้านล่าง ริมผีปากและจมูกเลื่อนไล้แตะไปทั่วทั้งบริเวณ สัมผัสดังกล่าวนั้นทำให้อีกฝ่ายขนลุกเกรียว สองมือบางยกขึ้นมายันอยู่ที่ไหล่กว้างของเขา รกันดาอยากจะดันร่างหนาให้ถอยออกห่างเพราะยังพอมีสติรับรู้ได้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดตนเองไม่ยับยั้งชั่งใจแต่เรี่ยวแรงที่มีก็เหลือแค่น้อยนิด และเรี่ยวแรงก็หดหายไม่มีเหลือเมื่อมือหนาสอดเข้าไปใต้กระโปรงชุดนอนเนื้อบางเบา หญิงสาวเผลอหลุดเสียงร้องออกมาเมื่อสัมผัสร้อนรุ่มจากฝ่ามือนั้นลูบไล้ส่งผ่านความร้อนที่มาพร้อมกับความเสียวสะท้านมาให้ และเมื่อความรู้สึกซ่านสะท้านก่อกำเนิดขึ้นมาอย่างต่อเนื่องก็ส่งผลให้เรียวแขนบอบบางสองข้างเปลี่ยนท่าทางเป็นโอบรอบลำคอของคนด้านบนก่อนจะออกแรงรัดแน่นซึ่งการกระทำดังกล่าวเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายได้อย่างดีเยี่ยมเพราะถือว่าเป็นสัญญาณตอบรับที่บ่งบอกถึงความพออกพอใจและพร้อมยินยอมหากเขาจะเดินหน้าต่อไปยังจุดที่ต้องการ

เวลาผ่านไปร่างสองร่างยังคงนัวเนียแนบชิด อุณหภูมิร่างกายสูงขึ้นจนทำให้ชายหนุ่มรู้สึกรำคาญเสื้อผ้าที่ขวางกั้นไม่ให้ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศได้สัมผัสกับร่างกายอย่างทั่วถึงรวมถึงขวางกั้นไม่ให้ผิวของเขาได้สัมผัสกับผิวอ่อนนุ่มของอีกคน ร่างสูงใหญ่ถอยห่างออกมาก่อนเจ้าตัวจะถอดเสื้อเชิ้ตที่สวมทับอยู่บนเสื้อยืดออกขณะเดียวกันสายตาก็จดจ้องคนตรงหน้าไปด้วย เมื่อภาวัฒน์หยุดเล้าโลมรกันดาก็คล้ายว่าจะมีสติกลับคืน สีหน้าของเธอบ่งบอกถึงความไม่แน่ใจ ชายหนุ่มรีบถอดเสื้อยืดออกเมื่อร่างกายท่อนบนเปล่าเปลือยแล้วก็รีบโน้มตัวเข้าหาคนด้านล่างก่อนจะกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน

“ไม่ต้องกลัวนะครับ”

เมื่อไม่มีการตอบรับใดๆ ภาวัฒน์ก็ถือว่าเธอไม่ปฏิเสธ เขาถอยตัวออกมาอีกครั้งก่อนจะแกะกระดุมกระโปรงชุดนอนด้านหน้าของรกันดาอย่างช้าๆ ด้วยมือที่สั่นเทาเพราะความตื่นเต้น รกันดายกมือขึ้นแตะที่มือของเขาแต่ก็ไม่มีแรงห้ามส่งผ่านมา มีเพียงแค่สัมผัสอบอุ่นจากมือบางเท่านั้นที่เขาได้รับ ตอนนี้เธอกำลังสองจิตสองใจขณะที่ร่างกายไม่มีแรงที่จะต่อต้านจึงเป็นเหมือนการอนุญาต และใจที่กำลังก้ำกึ่งก็เริ่มที่จะโน้มเอียงเมื่อกระดุมชุดนอนถูกแกะออกจนทำให้ร่างกายภายใต้เสื้อผ้านั้นถูกเปิดเผยออกสู่สายตาของเขา และเมื่อสีหน้าและแววตาของภาวัฒน์ได้บ่งบอกถึงความพออกพอใจและยังเต็มเปี่ยมไปด้วยแววแห่งความปรารถนาก็ยิ่งทำให้ใจของรกันดาเตลิด ร่างกายอ่อนระทวยยิ่งกว่าเก่า ไม่มีเรี่ยวแรงจะห้ามปรามจนกระทั่งชุดนอนนั้นถูกปลดเปลื้องออกไปจากร่าง

หญิงสาวรู้สึกอายจนทั้งใบหน้าและลำตัวรู้สึกร้อนวูบวาบแม้ว่าความเย็นจากเครื่องปรับอากาศจะสัมผัสผิวเกือบทุกสัดส่วนของร่างกายก็ตาม ใบหน้าสวยหวานเอนหลบไม่ยอมสบตากับดวงตาคม ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าลงจุมพิตผิวขาวผุดผ่องตั้งแต่ช่วงลำคอก่อนจะเลื่อนลงมาขยับวนเวียนอยู่ที่บริเวณเนินอก ผิวกายสาวนั้นหอมหวนเชิญชวนจนทำให้เขารู้สึกว่าอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

ความเสียวซ่านจากการสัมผัสที่วนเวียนไปทั่วบริเวณทำให้รกันดาสั่นสะท้านมือสองข้างกำแน่น เวลานี้เธอก็ไม่คิดอะไรแล้วเช่นกัน ขอแค่ได้มีความสุขกับคนที่ตัวเองรักก็พอ

ความรู้สึกซ่านสะท้านของคนโดนสัมผัสนั้นเพิ่มระดับขึ้นและแผ่ขยายไปทั่วทั้งร่างหลังชั้นในสองชิ้นถูกปลดออกและหลังจากนั้นก็คือช่วงเวลาการเล้าโลมเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของกันและกัน ร่างบอบบางบิดส่ายไปมาพร้อมกับที่น้ำเสียงหวานร้องครางครวญเมื่อจุดที่ไวต่อความรู้สึกนั้นถูกกระตุ้น ลมหายใจของทั้งสองฝ่ายนั้นหนักหน่วงขึ้นไปตามระดับอารมณ์ปรารถนาต้องการ เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายพร้อมแล้วร่างสูงใหญ่ถอยตัวออกมาปลดเปลื้องอาภรณ์ส่วนที่เหลือของตนเองและเพียงเสี้ยววินาทีสองหนุ่มสาวบนเตียงนอนก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าพร้อมที่จะเดินหน้าไปยังปลายทางแห่งความสุขสมที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า

ร่างสูงใหญ่โถมทับกลับลงมา เกือบทุกพื้นที่สัดส่วนของร่างกายนั้นแนบสนิท ฝ่ายชายมอบจุมพิตเร่าร้อนให้กับฝ่ายหญิงอีกหนึ่งครั้งจากนั้นก็เริ่มเข้าสู่ขั้นตอนสำคัญ หญิงสาวรู้สึกใจหายเมื่อนึกบางอย่างได้ในชั่ววินาทีนั้น สองมือจึงดันเพื่อห้ามเขาไว้

“ทำไมครับ”

“ยังไม่ได้ป้องกันเลย”

“เรื่องนั้นไม่ต้องกลัวปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง” ภาวัฒน์ไม่ได้ลืมเลือนในเรื่องนี้แต่ถ้าจะให้ออกไปซื้อถุงยางอนามัยคำเดียวที่เขาคิดออกตอนนี้ก็คือฝันไปเถอะ เขาจึงต้องอาศัยอีกวิธีการคือการต้องอาศัยความไวและต้องกะระยะเวลาอย่างแม่นยำซึ่งแน่นอนว่าเป็นหน้าที่ของฝ่ายชายที่เป็นคนกำหนด เขาก้มกระซิบบอกถึงวิธีการให้เธอฟัง ใบหน้าของรกันดานั้นแดงซ่านขึ้นมาทันทีทันใดและก็ไม่มีการห้ามปรามอีกเมื่อเขาเริ่มดำเนินการหลังบอกกล่าวเสร็จแล้ว

รกันดาผ่อนลมหายใจขณะที่ร่างกายสั่นสะท้านเมื่ออีกฝ่ายเดินหน้าล่วงล้ำเข้ามา ในช่วงแรกนั้นยังรู้สึกเจ็บอยู่บ้างแต่เมื่อเวลาผ่านไปพร้อมๆ กับที่ร่างสูงใหญ่ขยับเคลื่อนไหวความเจ็บก็ค่อยๆ จางหายไปจากนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียวซ่านจนสั่นสะท้านไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ภาวัฒน์หลับตาเดินหน้ารวดเร็วให้สมกับความปรารถนาที่มีท้วมท้น สิ่งนี้คือสิ่งที่เขาแอบหวังอยู่ลึกๆ เสมอในช่วงหลังและเมื่อได้สมดังใจหวังแล้วก็รู้เลยว่าช่างวิเศษสมกับที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานด้วยความต้องการ เขาไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นผู้ชายตัณหาจัดตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากที่เกิดเหตุขึ้นในครั้งแรกหลังจากนั้นเขาก็เฝ้าแต่นึกถึงมันด้วยความโหยหา แต่เขาก็รู้อยู่เสมอว่าเป็นเรื่องไม่สมควรและมันก็คงจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่แล้วที่คิดไว้ก็ไม่ใช่เพราะมันกำลังเกิดขึ้นอยู่ในวินาทีนี้

ร่างสองร่างบนเตียงนอนภายใต้ความมืดมิดนั้นขยับเคลื่อนไหวไปตามครรลองของคนสองคนที่กำลังร่วมเดินทางไปยังดินแดนหฤหรรษ์ สุขสมและสวยงามในความรู้สึก เสียงร้องครางครวญนั้นทอประสานเหมือนคนกำลังเผชิญกับความทรมานแต่ก็เป็นความทรมานที่ไม่อยากจะให้สิ้นสุด แต่ระยะเวลาสำหรับช่วงเวลาอันสุดแสนทรมานระคนสุขสมเช่นนี้ก็ต้องมีจุดที่พอดีของตัวมันเองซึ่งก็จบลงเมื่อความอัดอั้นในร่างกายของฝ่ายชายระเบิดออกจนเหลือแต่ความรู้สึกผ่อนคลายสบายคล้ายกำลังล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์ การที่ได้ทำให้ผู้หญิงที่ร่วมกิจกรรมได้ไปถึงปลายทางเช่นเดียวกันถือเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของผู้ชายและเวลานี้ภาวัฒน์ก็มองหญิงสาวที่กำลังนอนเหงื่อซึมหายใจหอบถี่เหมือนคนหมดเรี่ยวแรงตรงหน้านี้ด้วยความรู้สึกภาคภูมิใจ

รกันดามองตามการเคลื่อนไหวของภาวัฒน์ที่เมื่อเสร็จกิจแล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินหากระดาษทิชชู่มาทำความสะอาดร่องรอยอันเป็นผลจากสิ่งที่ทำเมื่อครู่ เธอกำลังลุ้นว่าเขาจะทำอะไรต่อไป จะรีบร้อนกลับออกไปอย่างที่เคยทำหรือเปล่า และหัวใจที่ยังไม่หายสั่นระรัวก็รู้สึกหวิวไหวด้วยความยินดีเมื่อร่างสูงใหญ่เดินกลับมานอนเคียงข้างภายใต้ผ้าห่มผืนหนา รกันดารีบซุกซบใบหน้าไปที่แผงอกของเขาทันทีเพราะว่ายังไม่กล้าเผชิญหน้า อ้อมกอดของเธอกระชับรัดแน่น รู้สึกเหมือนว่ารักเขามากขึ้นอีกหลายเท่าตัว มากจนคิดว่าคำว่ารักอาจจะจำกัดความได้ไม่ดีพอ

ภาวัฒน์ลืมตามองเพดานในขณะที่อ้อมกอดนั้นก็กระชับร่างบอบบางแนบแน่นพอกัน ครั้งนี้เขาสามารถจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้ดียิ่งขึ้น ความรู้สึกผิดจากสิ่งที่ทำยังคงมีอยู่แต่เขาก็ทำเป็นลืมเลือนมันไปและหันมาสนใจดื่มด่ำความรู้สึกสุขล้นแทน เขาก้มลงสูดดมความหอมจากเรือนผมของคนในอ้อมกอดพร้อมกับพิจารณาความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อรกันดาไปด้วย จะว่ารักก็คงไม่ใช่เพราะเขาไม่คิดว่าจะสามารถรักผู้หญิงสองคนได้ในเวลาเดียวกันและเขากับรกันดาก็เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน คนอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะรักใครได้ง่ายดาย ความรู้สึกที่แตกต่างอย่างชัดเจนระหว่างตอนก่อนหน้าที่เขากับเธอจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันกับตอนหลังจากนั้นคงพอให้คำตอบได้ บางทีอาจจะเป็นความหลง เมื่อได้รู้ว่าเธอสวยสดงดงามและทำให้เขามีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนทำให้เขาติดใจลุ่มหลงจนอยากจะอยู่ใกล้ชิด อยากจะได้สัมผัสกอดหอมและอยากจะมีค่ำคืนเร่าร้อนกับเธอเป็นครั้งที่สอง ความรู้สึกแบบนี้คงจะใกล้เคียงกับคำว่าหลงมากกว่ารัก และที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ก็คงจะเป็นอาการหลงหัวปักหัวปำเพราะความรู้สึกนั้นเข้มข้นกว่าเก่ามากนัก

“ผมโทรหาทำไมไม่รับ” เมื่ออารมณ์แห่งตัณหาราคะจางลงไปสิ่งที่ค้างคาใจก็เริ่มชัดเจนขึ้น น้ำเสียงทุ้มนั้นห้วนไม่น้อยแต่ก็ยังไม่สะกิดใจคนฟังเท่าใดนักเพราะแปลกใจกับคำถามมากกว่า

“นายโทรหาฉันเหรอ” รกันดาถามกลับเสียงแผ่วโดยที่ยังไม่กล้าสบตาเขา เมื่อไม่มีคำตอบรับเธอจึงพูดต่อ “ฉันเอากระเป๋าสะพายวางไว้ที่ห้องทำงานของคุณแม่แล้วก็เอากระเป๋าใบเล็กถือลงไปที่งานเลี้ยงแต่ไม่ได้เอาโทรศัพท์ติดไปด้วย ตอนกลับก็ลืมขึ้นไปเอา เพิ่งจะนึกออกตอนมาถึงบ้านแล้ว”

“สงสัยงานจะสนุกมากจนลืมคิดถึงอย่างอื่นไปเลย”

“ก็สนุกดีนะ”

“แล้วทำไมกลับก่อนล่ะครับ”

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันกลับก่อน”

“เห็นมีคนมาส่งแล้วรถคุณหญิงก็ไม่อยู่”

เมื่อเห็นว่าเขารู้ข้อมูลของเธอเยอะเหลือเกินรกันดาเลยอดที่จะเงยหน้ามองภาวัฒน์ไม่ได้ รู้สึกเขินอายจนหน้าแดงก่ำเพราะเขาก็กำลังจ้องมองกลับมาแต่เธอก็พยายามไม่หลบสายตา

“ว่ายังไงครับ สนุกแล้วทำไมถึงกลับก่อน” หรือว่าอยากจะลองใช้บริการคนขับรถคนใหม่เลยไม่รอกลับพร้อมคุณหญิงกันยา ประโยคดังกล่าวคือสิ่งที่ภาวัฒน์คิดต่อในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกไป

“ก็กินพวกค็อกเทลไปก็เลยง่วง ตอนแรกว่าจะไปนอนรอคุณแม่ที่ห้องทำงานแต่คุณแม่บอกว่าไม่แน่คืนนี้อาจจะค้างที่สมาคมคุณแม่ก็เลยให้พี่ที่สมาคมขับรถมาส่ง”

ภาวัฒน์ไม่แปลกใจที่คุณหญิงกันยาทำแบบนั้นเพราะเขาค่อนข้างจะแน่ใจว่าคนที่มาส่งรกันดาก็คือคนที่คุณหญิงหมายมั่นปั้นมือว่าจะให้มาเป็นแฟนลูกสาวคนโต เมื่อเรื่องโทรศัพท์ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดและเหตุผลที่รกันดานั่งรถมากับผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้เป็นเพราะความสมัครใจแต่เป็นเพราะคำสั่งของคุณหญิงทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจรวมถึงพออกพอใจมากขึ้น และอีกสาเหตุก็เพราะการที่เธอยินยอมพร้อมใจในค่ำคืนนี้ก็เป็นตัวบ่งบอกได้เหมือนกันว่าเธอยังไม่ได้หันเหใจไปให้ใครคนอื่นเขาเลยไม่อยากคิดมากและไม่อยากจะซักไซ้เธอให้มากมายนัก

“หลับมาในรถหรือเปล่า”

“หลับได้ยังไงล่ะต้องบอกทางพี่เค้า ง่วงแทบตายแน่ะ มาถึงก็รีบอาบน้ำนอนเลยหลับสนิทจนไม่รู้ว่ามีคนบุกเข้ามา”

ชายหนุ่มยิ้มเมื่อถูกเหน็บแนมเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยสายตาล้อเลียนจนทำให้คนถูกมองรู้สึกเขินอายยิ่งขึ้นหลังจากทนกัดฟันมองหน้าเขาอยู่ได้ตั้งนาน

“มองอะไร”

“ก็มองคนที่หลับสนิทจนถูกคนบุกเข้ามาทำมิดีมิร้ายไง”

“จะบอกได้รึยังว่าเข้ามาได้ยังไง”

“ปีนบันไดขึ้นมา”

“นึกยังไงถึงได้มาปีนห้องคนอื่นดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้”

“ไม่ได้นึกอะไร ก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ”

“ถ้าไม่เมาก็คงไม่กล้าทำแบบนี้หรอก” เมื่อได้ต่อล้อต่อเถียงความรู้สึกประหม่าเขินอายของเธอก็เริ่มลดน้อยลงไป

“ก็บอกแล้วว่าไม่เมา”

“ไม่อยากจะเชื่อ” คนพูดทำหน้ามุ่ยเพราะดูอาการก็รู้แล้วว่าไม่ปกติ ถึงจะไม่ได้เมาหนักแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เมาซะทีเดียว

“โอเคถ้าคุณอยากให้เมาผมเมาก็ได้ ตอนนี้คุณอยากให้ผมเป็นอะไรผมยอมได้ทั้งนั้น”

รกันดาคิดในใจว่าอยากให้เขารักเธอแต่ก็รู้ว่าเป็นไปได้ยากและเวลานี้ก็ไม่อยากจะคิดอะไรให้ใจเป็นทุกข์เธอจึงพยายามปัดความคิดนั้นออกไปจากหัวก่อนจะขยับมานอนซุกใบหน้ากับอกกว้างของเขาเหมือนเดิม

“ผมขอนอนซักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ คุณมีนาฬิกาปลุกหรือเปล่าตั้งปลุกให้ผมหน่อยสิ”

“ยุ่งจริงๆ เลย” หญิงสาวแกล้งทำเสียงรำคาญแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปตั้งนาฬิกาปลุกให้ ยังไม่ลืมที่จะเกาะผ้าห่มไว้ไม่ให้หลุดจากร่างกายในระหว่างที่ดำเนินการ ภาวัฒน์มองภาพนั้นด้วยความเอ็นดู

“ปลุกตอนตีสามแล้วกันนะ” เป็นการถามที่ไม่ต้องการคำตอบเพราะรกันดาทำอย่างที่พูดทันทีที่พูดจบ เสร็จแล้วก็โน้มตัวเอานาฬิกาไปวางไว้ที่โต๊ะริมหัวเตียงฝั่งที่ภาวัฒน์นอนอยู่จากนั้นก็กลับเข้ามานอนท่าเดิม ชายหนุ่มยกแขนขึ้นมาโอบรอบลำตัวบอบบางเปลือยเปล่าที่นอนอยู่เคียงข้างภายใต้ผ้าห่มผืนหนา

“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”

“อืม” รกันดาตอบรับเสียงเบาหวิว ไม่นานก็รับรู้ได้ว่าภาวัฒน์หลับไปแล้วส่วนตัวเธอจากที่ง่วงมากมายในตอนแรกแต่ตอนนี้ยากนักที่จะหลับลงได้ อดไม่ได้ที่จะคิดในสิ่งที่พยายามจะไม่คิด เธอกำลังกลัวอนาคตเพราะยิ่งรักมากก็ยิ่งทำใจได้ยากเมื่อถึงวันที่ต้องจากลาอีกทั้งยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีที่ไปหลงรักและปล่อยตัวปล่อยใจให้กับคนที่มีเจ้าของแล้ว หญิงสาวถอนหายใจเหนื่อยหน่ายเมื่อยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ คืนนี้เป็นคืนพิเศษที่เธอมีโอกาสได้นอนเคียงข้างคนที่เธอรักเธอจึงก็ไม่ควรจะใช้เวลาที่ดีแบบนี้ให้หมดไปพร้อมกับความคิดกังวล ร่างบอบบางขยับเข้าแนบชิดร่างของคนข้างๆ มากยิ่งขึ้น ออกแรงรัดเขาแน่นขึ้นให้สมกับความรักที่มีอยู่ท่วมท้นหัวใจ คืนนี้ไม่ขอคิดอะไร ขอแค่ได้วางทั้งร่างกายและหัวใจไว้ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขาก็พอ
______________________________________
ช่วยเม้นท์ให้หน่อยนะคะ

Create Date : 09 มีนาคม 2554

13 comments

Last Update : 11 มีนาคม 2554 12:12:16 น.

Counter : 1544 Pageviews.

กรี๊ดดดด.....มาแว้ว เริ่มเซ็งตอนภาสโทรหารันทพร แต่ต่อมาก็....อิอิ คุ้มค่ากับการรอคอยค่ะ ติดตามอ่านอยู่เรื่อยๆนะคะ

โดย: timo IP: 125.27.108.103 9 มีนาคม 2554 18:21:32 น.

สมกับที่รอคอยเลย เข้ามาดูทุกวันเลยว่าจะมีอัพมั้ย ขอบคุณมากค่ะ

โดย: Ouy IP: 27.55.14.198 9 มีนาคม 2554 18:39:40 น.

สู้ต่อไปค่ะคุณเม จะเป็นกำลังใจให้เพื่อสร้างนิยายดีดีอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆค่ะ ไม่ว่าคุณเมจะอัพในบล๊อคหรือในเวปเด็กดี เราก็จะติดตามต่อไปค่ะ

โดย: GaMeezZ IP: 124.120.43.254 9 มีนาคม 2554 19:52:32 น.

ปกติอ่านที่เด็กดี ลองตามมาที่บล็อกบ้าง สวยจังเลยค่ะ
กำลังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเกลียดหรือชอบภาสดี ชักจะได้ใจใหญ่แล้ว น่าตีจังเชียว

โดย: sushi IP: 217.165.132.221, 86.96.229.90 9 มีนาคม 2554 20:01:54 น.

ห่างหายกันไปนาน คิดถึงนะค่ะคุณเม // รู้ทั้งรู้ว่าภาสทำไม่ถูก แต่ก็ชอบในสิ่งที่ภาสได้ทำลงไป จริงๆ แล้วภาสทำไปก็เพราะรักแหละ ส่วนหนูกันต์ขอแค่ได้รัก แม้จะเป็นทุกข์ก็ยังรักอยู่ เอาใจช่วยกับความรักทั้งสองคน

โดย: เอิงเอย IP: 118.172.1.85 9 มีนาคม 2554 22:25:19 น.

สู้ๆ นะ ไรเตอร์ สมแล้วที่รอคอยมานาน
ปล.ที่เว็ปเด็ก ดี โดนแบนจ้า

โดย: oukung IP: 124.122.54.43 9 มีนาคม 2554 22:43:15 น.

ขอให้รักนี้ลงตัวไวๆๆ เราจะไม่ชอบพระเอกอยู่แล้วอ่ะ

สงสารนางเอง สงสารรัน สงสานตัวเอง มันบีบหัวใจมาเลย

โดย: puaksinee IP: 101.108.79.16 9 มีนาคม 2554 23:37:27 น.

โกรธแทนคุนเม มากกกกกกกกกกก *:-(
มาแบนแบบนี้เซงแทนเลยค่ะ

แต่ว่าคุนเมก็อย่าหงุดหงิดไปเลย
มีกำลังใจจากคนอ่านเสมอนะคะ
:)
สู้ๆค่ะ

โดย: ปาจิงโกะ IP: 86.138.132.123 10 มีนาคม 2554 10:01:08 น.

สงสารกันต์และรัน เพราะภาสไม่ชัดเจนซักที แบบนี้จะเจ็บกันหนักเข้าไปอีกนะเนี่ย

โดย: บุษบา IP: 98.210.146.8 12 มีนาคม 2554 13:22:32 น.

เกลียดภาสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ

โดย: แม่สายบัว IP: 125.27.147.168 14 มีนาคม 2554 7:57:10 น.

ชอบทุกเรื่องของคุณนักเขียนเลยค่ะ อ่านไปก็ปวดใจไป ก็เชียร์กันนะ แต่คิดในแง่มุมจริงๆ รันน่าสงสารที่สุด ภาคน่าจะทำอะไรให้ชัดเจน เฮ้อ ถ้ารันไม่สวยมาก ภาคจะชอบไม๊อะคงจะจริง ว่าคนสวยทำอะไรก็ไม่ผิดอะ นั้นคือ ความจริงของสังคมปะ

โดย: chira75 IP: 188.120.160.195 20 มีนาคม 2554 21:11:00 น.

คนสวยมักได้เปรียบเสมอแหละค่ะแต่ถ้าสวยแล้วนิสัยแย่มากๆ ยังไงก็เป็นที่รังเกียจของสังคมอยู่ดี

สำหรับเรื่องนี้ความสวยมันมีส่วนคล้ายเป็นแรงดึงดูด แต่สิ่งแท้จริงแล้วมันไม่ได้อยู่แค่นั้น ถ้ากันต์ไม่นิสัยน่ารัก ไม่รักและห่วงใย เข้ากับภาสไม่ได้ต่อให้สวยมากแค่ไหนภาสก็ไม่รักหรอกค่ะ ^^

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม ) 20 มีนาคม 2554 23:24:41 น.

ถูกใจที่สุดที่นายภาสปีนระเบียงเข้าห้องกันต์
หื่นไปมั้ยเรา

โดย: kawee IP: 210.86.135.72 23 มีนาคม 2554 12:32:52 น.