เรื่องนี่ก็โพสต์ไว้ในครัวไกลบ้านเหมือนกันค่ะ แต่ใช้ชื่อล็อคอินชื่อจำปูนค่ะ อาจจะยาวไปซะหน่อยแต่ก็คิดว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อคุณแม่ทั้งหลายบ้างค่ะ

สวัสดีค่ะพี่ๆน้องๆ ครัวไกลบ้านทุกคน
จำปูนมีเรื่องมาเล่าเกี่ยวกับโรคคาวาซากิที่เกิดกับลูกสาวของจำปูนค่ะ เพื่อเป็นความรู้ให้กับคนเป็นแม่ทุกคนที่มีลูกค่ะ จะได้คอยสังเกตลูกเวลาไม่สบายค่ะ เพราะโรคนี้ฟังชื่อแล้วอาจจะขำแต่เมื่อลูกเป็นแล้วจะขำไม่ออกนะคะอาจเสียลูกไปด้วยซ้ำถ้ารักษาไม่ทันค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า ช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ลูกสาวจำปูนมีน้ำมูกและคัดจมูก แต่ไม่มีไข้นะคะ ก็เลยพาไปหาหมอ คุณหมอก็บอกว่าเป็นหวัดธรรมดาค่ะให้ยามากินค่ะ ก็กินตามหมอสั่งสองวันผ่านมาก็ไม่ดีขี้นค่ะ ก็เลยตัดสินใจพาลูกไปอีกคลีนิคหนึ่งค่ะที่ไปประจำ คุณหมอก็บอกว่าเป็นหวัดแล้วสั่งยามาให้อีกก็เลิกทานยาที่ได้จากหมอครั้งแรกเพราะเป็นหมอประจำค่ะ
เริ่มไปหาหมอประจำนี่วันจันทร์นะคะ แต่ช่วงที่ไปตรวจ วัดไข้ได้ 37.2 องศาเซลเซียสค่ะ ก็ถือว่ายังไม่มีไข้ พอช่วงบ่ายของวันที่ไป รพ. ก็เริ่มสังเกตเห็นตุ่มแดงๆออกตามขาลูกค่ะแต่ก็ไม่มาก็ตกใจเหมือนกันค่ะ โทรไปถามน้าเค้าก็บอกว่าสงสัยจะเป็นไข้ออกตุ่มแดงไม่ต้องตกใจ สามสี่วันก็จะเริ่มหาย พอตกเย็นค่ะลูกเริ่มมีไข้ค่ะ 37.8 องศา ทีนี้ก็เลยวัดไข้ลูกทุกชั่วโมงเลยค่ะ ไข้ก็เริ่มสูงขี้นเรื่อยๆ เช็ดตัวให้ก็ลดค่ะแต่ก็ไม่ถึงชั่วโมงก็ขึ้นมาอีก เป็นยังงี้จนเช้าก็บอกกับสามีว่าไม่ไหวแล้วพาลูกกลับไปหาหมออีกดีกว่าเพราะเมื่อวานไม่ได้ยาลดไข้มา และตุ่มแดงก็เริ่มมากขึ้นค่ะเกือบเต็มตัวแล้วแต่ก็ยังคิดว่าลูกเป็นไข้ตุ่มแดงอยู่นะคะ
วันอังคารกลับไปหาหมอคราวนี้หมอก็ตรวจดูค่ะถามว่าไปกินอะไรมาหรือเปล่ากลัวว่าแพ้อาหารก็บอกว่าไม่ได้กินอะไรแปลกๆเลย หมอก็ให้งดไข้กับไก่ค่ะแล้วก็ให้ยาลดไข้มาค่ะ แต่ว่าพอกลับมาไข้ขี้นสูงกว่าเดิมค่ะ พอกินยาก็ลดหมดฤทธิ์ยาก็ขี้นค่ะ จำปูนแถบไม่ได้นอนเลย ก็เริ่มใจไม่ดีแล้วค่ะ เช็ดตัวให้ลูกตลอดค่ะ ก็ลดๆขี้นๆอยู่อย่างนี้
พอเช้าวันพุธลูกเริ่มอาการดีขึ้นค่ะไข้ลดกินข้าวได้ พอเที่ยงไข้ลด(แต่ก็ไม่ลดจาก 38องศานะคะ)ก็ดีใจค่ะเพราะผ่านมาสามวันแล้วอย่างที่น้าบอกว่าถ้าเป็นไข้ออกตุ่มแดงประมาณวันที่สามไข้ก็จะเริ่มลด แต่ไม่ได้เป็นแบบนั้นค่ะพอตกเย็นไข้ลูกพุ่งสูงถึง 40องศาค่ะ เริ่มใจไม่ดีอีกแล้วบอกกับสามีว่าพรุ่งไปหาหมออีกดีกว่าไม่ไหวอีก
วันพฤหัสฯก็กลับไปหาหมอค่ะ คุณหมอบอกว่าออกหัดค่ะแต่ก็แย้งหมอว่าเค้าฉีดวัคซีนแล้วนะคะ แต่หมอก็บอกว่าก็เป็นได้อีกเหมือนกันถ้าเค้าไม่ฉีดวัคซีนมาก่อนก็จะเป็นมากกว่านี้อีก เราก็เชื่อค่ะหมอพูดก็จริงของหมอ ฉีดแล้วก็เป็นได้อีก หมอก็สั่งยาแก้อักเสบกับยาลดเสมหะมาให้อีกค่ะก็กินยาตามหมอสั่งทุกอย่าง ยาลดไข้ก็ไม่ถึง 39องศาก็ไม่ให้กิน แต่ไข้ลูกไม่ลงเลยค่ะสูงตลอด ก็คุยกับสามีว่าไข้ลูกไม่ลดเลย พอแม่สามีรู้ว่าเป็นหัดก็บอกว่าให้หยุดเช็ดตัวลูกค่ะ ก็เถียงว่าถ้าหยุดเช็ดตัวแล้วจะระบายความร้อนได้อย่างไร เค้าก็บอกว่าห่มผ้าเยอะๆ เดี๋ยวเหงื่อจะได้ออกแล้วไข้ก็จะลด สามีก็เชื่อแม่เค้า ตอนนั้นรู้สึกโกรธมา ก็ยังไม่หยุดเช็ดตัวลูกนะคะ
พอวันศุกร์แม่สามีมาเลยค่ะ ห่มผ้าให้ลูกซะหนาเลยไม่ยอมให้เช็ดตัวเราก็เถียงไม่ขี้นค่ะก็สามีเชื่อแม่เค้าเพราะเค้าไปอ่านหนังสือแล้วก็ค้นเน็ตมา แต่เราไม่เชื่อหรอกค่ะคิดว่าเค้าคงทำเหมือนสมัยก่อนมากกว่า ก็ได้แต่นั่งร้องไห้ โกรธสามีกับแม่เค้ามากๆค่ะจนตะโกนใส่หน้าสามีบอกว่าถ้าลูกเป็นอะไรไปจะฆ่าเค้าเป็นคนแรกค่ะ ทำไมไม่ฟังเราบ้างเค้าก็บอกว่าหนังสือบอกมาอย่างนี้แล้วจะให้ทำยังไง เราเอาแต่อุ้มลูกแล้วร้องไห้ค่ะเพราะอาการลูกตอนนั้นแย่มากๆ ไข้สูงตลอด เริ่มยืนไม่ได้แล้วสังเกตว่ามือเท้าลูกเริ่มบวมค่ะตามข้อมือของลูกจะแดงๆค่ะก็ลองเอามือแตะๆดูแก่ก็ขยับมือหนีก็เลยคิดว่าลูกต้องเจ็บแน่ๆค่ะ แล้วก็กินอะไรไม่ค่อยได้แล้วเพราะในปากของแก่แดงแล้วมีจุดขาวๆเต็มไปหมดเลยค่ะ ก็ป้อนน้ำให้มากที่สุดค่ะ เสียตรงที่ลูกไม่ชอบกินน้ำด้วยค่ะต้องให้หลอดฉีดยาป้อนแก่ค่ะ แม่สามีก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ตอนนั้นบอกตรงๆกลัวลูกตายจริงๆค่ะร้องไห้ไปด้วยป้อนน้ำเกลือแร่ไปด้วย พอไข้สูงมากๆก็ให้ยาลดไข้ค่ะ ไข้ก็ลดนะคะ
พอตอนเช้าวันเสาร์ก็ไข้สูงเหมือนเดิมก็บอกว่าไหนว่าจะหายไง แม่สามีกับสามีก็เลยคุยกันว่าเอาไปโรงพยาบาลดีกว่าดูแล้วไม่ดีขึ้น (ก็ยังดีค่ะที่คิดได้)ต้องบอกก่อนนะคะว่าจำปูนยังไม่เก่งภาษาญี่ปุ่นค่ะ มันคับอยู่ในใจจริงค่ะเวลาคุยกันไม่เข้าใจ ก็เลยพาไปโรงพยาบาลเด็กค่ะ พอหมอที่โรงพยาบาลตรวจซักถามแล้วก็บอกว่า ไม่น่าจะใช่หัดค่ะ ก็พาตรวจเลือด เอ็กซ์เรย์ค่ะ ผลออกมาปรากฏว่าลูกไม่ได้เป็นโรคหัดจริงด้วยค่ะ แต่หมอยังไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรเลยรับตัวไว้โรงพยาบาลวันนั้นเลยค่ะซึ่งทุกคนก็เห็นดีด้วยค่ะ คืนแรกไข้ก็ยังสูงตลอดค่ะ หมอก็ให้น้ำเกลือ แล้วบอกว่าไม่ต้องห่มผ้าใส่เสื้อให้ลูกมาก ถ้าลูกหนาวสั่นค่อยห่มค่ะ พยาบาลก็มาเช็คตลอดทุกครึ่งชั่วโมงค่ะ สภาพลูกตอนนั้นมันแย่จริงๆค่ะ แก่ครางตลอดค่ะ เราก็บอกว่าลูกต้องเจ็บแน่ๆเพราะสังเกตเวลาอุ้มแก่แล้วเราขยับตัวทีแก่ก็จะร้องทีค่ะ แล้วเวลาเอาลูกนอนแก่ก็จะร้องไห้ให้เราอุ้มตลอด จำปูนร้องไห้ตลอดค่ะเวลาเห็นลูกคราง หัวใจแม่เจ็บปวดกว่าลูกที่นอนป่วยอยู่เสียอีกค่ะลูกคงทรมานมากเพราะไม่คิดว่าลูกที่แข็งแร็งมาตลอดจะมานอนครางเหมือนแกล้งทำ เดินไม่ได้กินไม่ได้ อาการรุนแรงขนาดนี้ทั้งๆที่เริ่มแค่เป็นหวัดธรรมดาเท่านั้เอง
พอเช้าวันอาทิตย์อาการก็เหมือนเดิมค่ะดูเหมือนจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ พอหมอตรวจตอนเช้าก็ถามว่าสามีจะเข้ามาเมื่อไหร่ (โรงพยาบาลให้นอนเฝ้าได้คนเดียวค่ะจำปูนเฝ้าแก่ทุกคืนทุกวันค่ะไม่ห่างเกินสองชั่วโมงค่ะ)เราก็บอกว่าซักประมาณบ่ายโมง คุณหมอก็บอกว่ามาแล้วให้บอกพยาบาลนะ เพราะอยากคุยด้วยด่วน เราออกไปโทรหาสามีค่ะ พอสามีมาคุยกับหมอก็บอกว่าคิดว่าลูกเป็นโรคคาวาซากิ เพราะจากที่ดูอาการแล้วลูกมีอาการถึง เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ มีอาการเดียวที่แก่ไม่เป็นคือ ต่อมน้ำเหลือบวม จากอาการหกข้อลูกเป็นห้าข้อค่ะ(เล่าจบแล้วจะบอกนะคะว่าอาการอะไรบ้าง) คุณหมอก็พาลูกไปตรวจเลือดอีกครั้งค่ะ ผลออกมาคือไม่สบายมากกว่าวันที่มา
หมอก็เริ่มให้ยาทันทีค่ะคือ IVIG (Intravenous immunoglobulin) เป็นภูมิต้านทานที่สกัดมาจากเลือดค่ะ(ที่รู้จักชื่อยานี้เพราะอ่านมาจากหนังสือคู่สร้างคู่สมค่ะ)ให้ไปทั้งหมดเจ็ดขวดโดยให้ทางสายน้ำเกลือค่ะ หมอบอกว่าทันเวลาพอดีเพราะลูกมีไข้มาประมาณห้าวันพอดี เพราะถ้าช้าไปกว่านี้ก็จะรักษายาก อาจต้องให้สเตรียลอยด์ร่วมด้วย
พอลูกได้ยาครบในวันที่สามค่ะดีขึ้นค่ะไข้เริ่มลด เริ่มกินได้บ้าง หมอบอกว่ายังเป็นห่วงเกี่ยวกับหลอดเลือดที่ไปเลี้ยงหัวใจอยู่กลัวว่าจะอักเสบและขยายโป่งเป็นอันตรายมากค่ะ ก็ให้นอนโรงพยาบาลต่อไม่มีกำหนด และตรวจอัลตร้าซาวน์หัวใจครั้งแรกไม่เป็นไรค่ะปกติ
พอผ่านไปอีกห้าวัน ก็ตรวจเลือดอีกและอัลตร้าซาวอีกก็ดีขี้นมากค่ะอาการลูกก็ไม่มีไข้แล้ว กินได้แล้วค่ะ ก็เริ่มเบาใจขี้นบ้าง พออยู่โรงพยาบาลครบสองอาทิตย์หมอก็ให้กลับบ้านค่ะเพราะอาการเกือบเป็นปกติแล้ว แต่ก็ยังต้องกินแอสไพรินทุกวันนะคะเพื่อไปละลายลิ่มเลือดค่ะ แล้วก็นัดตรวจอีกค่ะ อาทิตย์ต่ออาทิตย์จนตอนนี้ลูกหายเป็นเลือดเป็นปกติแล้วค่ะไม่มีการอักเสบแล้วแต่ก็ยังต้องตรวจเลือดเป็นระยะและกินแอสไพรินทุกวันค่ะ
จำปูนโชคดีค่ะที่พาลูกไปโรงพยาบาลทันและคุณหมอวินิฉัยโรคได้เร็ว รักษาทันเพราะถ้าไม่ตัดสินใจพาลูกไปโรงพยาบาลลูกอาจจะสายเกินแก้ เพราะโรคนี้โอกาสเสียชีวิตมีสูงหากหลอดเหลือดไปเลี้ยงหัวใจโป่งมากและแตกนั่นหมายถึงลูกเสียชีวิตอย่างเดียวเลยค่ะ ที่เขียนเรื่องนี้มาเล่าให้ฟังเพื่อที่ว่าแม่ๆทุกคนต้องเฝ้าคอยระวังนะคะเวลาลูกเป็นไข้หลายๆวัน อาการของโรคคาวาซากิก็จะมีอาการแบบนี้ค่ะ
1. มีไข้สูง ประมาณ-38-40องศาเซลเซียสค่ะ
2. ต่อมน้ำเหลืองบริเวณซอกคอมีอาการบวม แดงค่ะ
3. ผื่นขี้นตามตัว อาจจะมีลักษณะเป็นเม็ดเลือดหรือเป็นปื้นก็ได้
4. เยื่อบุตาแดง ลิ้นแดง มีตุ่มสีขาวเหมือนผลสตรอว์เบอร์รี่ ริมฝีปากแดงค่ะ
5. บวมตามมือและเท้าค่ะ
6. มีการลอกของผิวหนัง โดยเริ่มจากปลายนิ้วมือ นิ้วเท้าค่ะ
ซึ่งลูกของจำปูนเป็นห้าในหกข้อค่ะ ข้อมูลที่เอามาบอกนี้ได้มาจากหนังสือคู่สร้างคู่สม ทศ2 10-20 พ.ค.50 ต้องขอขอบคุณที่ทำให้จำปูนรู้จักโรคนี้มากขี้นค่ะ หวังว่าคงเป็นประโยชน์ให้กับพ่อๆแม่ๆไม่มากก็น้อยนะคะ

ตอนนี้ลูกสาวหายดีเป็นปกติดีแล้วค่ะ หัวใจเช็คซ้ำเมื่อวันที่ 7 เมษายนที่ผ่านมาก็ปกติแล้วค่ะ ไม่ต้องกินยาแอสไพรินอีกแล้วเย้....แม่ดีใจที่สุดในโลกเลยยยยยย