เราก็อยากตื่นจากฝันแบบนี้เหมือนกัน อยากถอดปลั๊ก อยากออกจากโลกแห่งความฝัน อยากออกมาแบบไม่เจ็บปวด เคยลองแล้ว พยายามแล้ว แต่ก้อเจ็บทุกครั้ง ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง มันทรมานนะ เรารู้ตัวตลอดว่าเราก้อแค่ตัวหนังสือที่มีไว้ให้เค้าอ่าน เมื่อเธอถอดปลั๊กปิดคอม เราก้อไม่มีตัวตนสำหรับเขาแล้ว แต่เราล่ะ..ทำไมถึงยังวันเวียนอยู่ในความฝันครั้งนี้แบบไม่มีวันจะเลิกฝันได้...ช่วยบอกทีว่าเราควรทำยังไง

ตอบคำถามของไร้ตัวตนนะ
ที่เทอถามเราว่าเทอควรทำอย่างไร
เราเองเราก้อตอบคำถามตัวเองไม่ได้ คงไม่มีใครหรอกที่อยากจะติดอยู่ในวังวนของความเสียใจ มันทรมาน
เราเองก้อเช่นกัน เราสองคนก้อคนกำลังติดอยู่ในวังวน
ทั้งๆ ที่เราอยากออกมา ในโลกแห่งความจริงแต่จิตใจลึกๆ กลับอยากติดอยู่ในนี้ สำหรับเรานะ วัันนี้เราคิดว่าเราออกมาได้แร้ว
เราคิดว่าเราจะลืมทุกอย่างได้ แต่ป่าวเรย เราก้อแค่หลอกตัวเองไปวันๆเท่านั้น เราอยากกลับมาในโลกแห่งความฝัน กลับมาหาคนๆนั้น อีกครั้ง แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย เพราะอะไรรุ้มั๊ย เพราะการที่เราถอยมามันทำให้อีกคนมีความสุขไง เรายินดี แต่ถ้าเรากลับมาบางที แม้แต่คำว่าคนรุ้จักเราอาจจะไม่ได้รับจากคนๆนั้นด้วยซ้ำไป เราพอใจกะที่ตรงนี้ กะชีวิตประจำวันที่แสนน่าเบื่อ เราขอสร้างความสุขของเราในบล็อกแคบๆนี้ดีกว่าเพราะอย่างน้อยเราก้อหวังว่าซักครั้งเค้าคนนั้นจะกลับมาอ่านในสิ่งที่เราอยากบอกที่สุด ขอโทดสำหรับทุกๆสิ่ง

สำหรับไร้ตัวตน เราเชื่อว่าทุกคนมีทางออกของตัวเอง แต่มันขึ้นอยู่กับว่า เทอจะเดินถอยออกมาเอง หรือ จะอยู่ในความฝันก้อแค่นั้นเอง แม้ว่ามันทรมานแต่มันก้อปนไปด้วยความสุข มันก้อน่ายินดีไม่ใช่หรอ ขอบคุณนะสำหรับคอมเม้น บาย