รถประจำทางสาย528วิ่งฝ่าเปลวแดดยามสายของวันศุกร์สุดสัปดาห์ไปอย่างไม่สะทกสะท้าน~จุดหมายอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ!มันวิ่งไปโดยไม่ได้สนใจว่ามีอะไรเกิดขึ้นภายในรถใช่มันเป็นรถประจำทางธรรมดาไม่มีชีวิต~แต่บรรทุกสิ่งมีชีวิต~สิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว่ามนุษย์และผมอาจจะเป็นหนึ่งในสิ่งกึ่งมีชีวิตนั้น!!
ผู้คนแออัดยัดเยียดผู้หญิงสวยคนหนึ่งยืนหน้าบูดมือข้างหนึ่งถือของอย่างหนักผู้ชายอีกคนแกล้งหลับอยู่ที่เบาะมีผู้หญิงอีกคนหนึ่งยืนถัดขึ้นไปด้านหน้าเด็กหนุ่มคนหนึ่งลุกให้เธอนั่งแต่ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงแกร่งเธอไม่ยอมนั่งเด็กหนุ่มคนนั้นเลยนั่งทำตัวไม่ถูกกลับไปนั่งลงตามเดิมแต่ นั่น~ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องสนใจสินะ
"ถ้าเป็นคนอื่นคงยากที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องพวกนี้"ชายแก่ไว้หนวดยาวรุงรังใช้ผ้าปกคลุมศรีษะไว้นั่งเบาะติดกับที่ผมยืน กล่าวด้วยน้ำเสียงแหลมเหมือนพ่อมดแก่ๆ
"คุณคงชอบอ่านหนังสือแฟนตาซีสินะ"ผมอดไม่ได้ที่จะทัก เขาเปิดผ้าคลุมออกเลิกคิ้วข้างเดียวท่าทีแปลกใจ
"แฮรี่พอตเตอร์ ผมชอบมาก~คุณรู้ได้ไงว่าผมชอบอ่าน?สมแล้วที่เป็นคุณ" เขายังคงแหลมสูงแถมยกนิ้วให้ผมเป็นเชิงชื่นชม
ผมยิ้มรับแทนคำตอบ
"เอาล่ะเข้าเรื่องเถอะผมตัดบทเขาขยับตัวก้มใบหน้าไปจ้องหน้าชายแก่
"เรื่องอะไรดี? นี่ผมกำลังจะไปโชว์ตัวพารากอนคุณก็มาพอดี
อย่าไปบอกใครเชียวนะ"เขากำชับ
"ผมหมายถึงเข้าเรื่องงานผมทำเสียงเข้ม
"อ้อใช่งานที่จะให้คุณทำ"เขากวักมือให้ผมโน้มตัวเข้าไปใกล้และกระซิบข้างหูผมแล้วส่งแว่นขยายมาให้
ช่วงนี้เราจะสังเกตเห็นพวกมันบ่อยเป็นพิเศษเสียงแหลมฟังดูจริงจังขึ้นลองส่องมองดูชัดสิผมหยิบแว่นขยายมาพลิกไปมาเล่น "พวกนี้สร้างปัญหาอะไรให้โลกรึ?ถึงกับต้องถึงคนมือถึงอย่างผม"
"คุณลองดูดีๆสิก้นพวกนี้ไม่ใช่คนปกติ"มองที่แขนมันสิมันมีพลังกระจายออกมาด้วย
"ผมเข้าใจแล้ว"ผมค่อยๆเบียดผู้คนเดินจากหลังรถมาหน้ารถ สายตาผมจับจ้องไปที่เธอดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัว
"ถึงเวลาต้องจะต้องใช้มันแล้วสินะ"ผมพึมพำรวบรวมพลังทั้งหมดดึงกระจุกหางเปียมากำไว้กลั้นใจสุดสุดทำตาปรือลงเล็กน้อยและจับจ้องไปที่แขนมิเนียมต้องสงสัยคู่นั้นเธอยืนโหนติดกับที่นั่นคนขับ ท่าทางมั่นคงมากแม้รถโคลงเคลง ใช่แล้วเป็นไปตามที่คาดเอาไว้นี่ไม่ใช่การเสียมารยาทบนรถธรรมดาไม่มีชีวิต
พลังสีม่วงนั่นมีแสงประหลาดมันกระจายออกมาจากแขนมีเนียมแค่สัมผัสสิ่งมีชีวิตหรือไม่มีมันก็จะมีอาการเกิดขึ้นพลังถูกตัวรถไปยังเบาะคนนั่งชายคนนั้นที่แกล้งหลับ ผู้หญิงอีกคนท่าทางเหม่อลอย เด็กผู้ชายผู้มีน้ำใจคนนั้นตอนนี้แกล้งหลับไปอีกคน
นี่มันอะไรกัน?พลังนั่นมากจากมีเนียมหรือนี่มันอะไรกันแน่?"ความสงสัยใคร่รู้เต็มอก
ผมดึงหางเปียมากำไว้พยายามตรวจหาพลังแปลกปลอมทุกชนิดนี่คือความสามารถพิเศษของผม
นานมาแล้วพ่อของผมเล่าว่าปู่เคยขี่ไม้กวาด หายไปสามวันสามคืนและกลับออกมาพร้อมหางเปียวิเศษท่านมีความสามารถพิเศษอยู่กับมนุษย์ได้จากนั้นทุกคนก็เรียกท่านว่าพ่อมด
ตระกูลผมเลยเป็นพ่อมดมีหางเปียติดหัวตกทอดกันมาตั้งแต่นั้นจนกระทั่งถึงรุ่นผมจากการศึกษาอย่างจริงจังทำให้รู้ว่านี่คือความสามารถที่เรียกว่าพลังชนิดหนึ่งผมกลายเป็นสายลับที่ทำงานลับๆให้รัฐบาลโดยมีหน้าฉากเป็นคนขายสาหร่ายหน้าห้าง~
เวลาตีห้าสามสิบห้านาที~เช้ามันถึงเวลาที่ผมจะต้องทำงานแล้วสินะผมยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องพลังประหลาดนั่นมันไม่ใช่เรื่องคุ้นเคยในโลกมนุษย์ผมค่อนข้างมั่นใจแขนมิเนียมของพวกนั้นแม้จะอยู่ในรูปของมนุษย์แขนสลับสีสองข้างไม่ใช่แขนมนุษย์จริงๆแน่นอนใช่ พวกนี้ไม่ใช่มนุษย์
น่าตกใจที่ภัยคุกคามเข้าใกล้ประชาชนในระยะใกล้ขนาดนี้พวกมันต้องการอะไรกันแน่นะ?
รถวิ่งไปอย่างเชื่องช้าเพราะการจราจรติดขัดมันช้ากว่าที่เคยเป็นในความรู้สึกของผมสำหรับวันนี้ยังไม่มีวี่แววของพวกนั้นเลยหรือว่าพวกมันจะรู้ตัว?~
รถประจำทางจอดที่อนุเสาวรีย์ชัยสมรภูมิ แสงแดดจ้ากลางฤดูหนาวร้อนระอุ~ทำเอาผมต้องหยีตา~หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม~
ฤดูหนาวหายไปแ้ล้วกลับมาพร้อมกับปรากฎการณ์แปลกๆที่เพิ่มขึ้นมีแผ่นดินสั่นสะเทือนเกิดขึ้น~ มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่โหดร้ายอย่างที่ผมเคยเจอหรือนี่อาจจะถึงวาระของโลกอย่างที่มีคำทำนายไว้มันไม่ใช่เหตุการณ์ที่มนุษย์ทั่วๆไปจะสัมผัสได้เหมือนการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล!มนุษย์พิเศษอย่างผม~และอีกไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้สึกได้~หึ!
รถสีดำสองคันเลี้ยวเข้ามาจอดที่ถนนผมหันไปมองรู้สึกแปลกๆแล้วผมก็เจอดี~พวกมันลงจากรถไม่ใช่แค่คนเดียว~ แต่มันมากกว่านั้น~
แปดคนผมนับได้แปดคนผมสัมผัสได้ถึงพลังสีฟ้าเข้มโดยไม่ต้องรวบรวมพลังจิตด้วยซ้ำที่แขนของพวกมันม่วงมากๆพวกมันหญิงชายฝ่ายละสี่คน~ผู้ชายดูเชิงอยู่รอบนอก
ส่วนพวกผู้หญิงพากันกรูเข้ามาล้อมผมไว้~ทุกคนบนถนนพากันแกล้งไม่เห็นอย่างน่าประหลาดใจขณะที่ผมมัวแต่น่าประหลาดใจอยู่นั้นผู้หญิงสวยสองคนใส่เสื้อแหวะกระดุมออกให้เห็นเสื้อชั้นใน"คัพซี"ผมว่าคัพซีนะ~พวกมันพากันระดมหน้าอกใหญ่ๆเข้ามาเบียดตัวผมผมพยายามเอามือดันไว้แต่ก็ไร้ผล(มันนุ่มดีนะ--)
ผมยังพยายามขยับร่างไปมาในขณะพลังแสงจากแขนสีม่วงเข้มเริ่มเข้าแทรกซึมเข้าถึงสมองในเซลล์ของผม~ผมรู้ตัวว่าไม่อาจต้านทานหน้าอกคัพซีนั้นไหวตัวผมเริ่มหมดแรงลง~แล้ววูบหมดสติ!ไปทับเอาหน้าอกคัพซีพอดีหึหึ- -"
"พวกแกต้องการสาหร่ายจากฉัน?"ผมงัวเงียฟื้นขึ้นมาด้วยท่าทางอิดโรย
"ใช่!อร่อยมากเลยปกติกินแต่รสต้นตำรับ"หนึ่งในพวกมันว่าในมือมีซองสาหร่ายโอโนริรสเผ็ด ซองสีแดงเข้มอยู่ในมือ~แกะกินกันมูมมามมันว่าอร่อยโอโนริมากๆ ผมเสียดายนิดๆอุตส่าห์จะเก็บเอาไว้ขายโดนพวกมันแกะกินหมดเลย
"พวกแกก็ได้ไปแล้วนี่ ปล่อยฉันไปซะ" ผมต่อรองพยายามหันไปมองหาทางหนี
"อย่ามาทำเป็นไขสือ ข้ารู้ว่าแกไม่ใช่คนธรรมดา" หนึ่งในพวกมันว่า ท่าทางจะเป็นตัวหัวหน้ามัน
"ในเมื่อพวกแกรู้~เออก็ดี~พวกแกต้องการอะไร"ผมเข้าประเด็น สายตาจ้องเขม็งไปยังพวกมันที่อยู่ในเงามืดของตึกเก่าเคี้ยวสาหร่ายโอโนริกันเสียงดังกร๊อบแกร๊บ!
"หึหึ!ไหนๆแกก็จะไม่รอดอยู่แล้ว!ข้าบอกก็ได้"เสียงขยำซองสาหร่ายดังแกร๊บบ~ นั่นคงจะหมดไปอีกซองนึงแล้วสินะ!
"เรื่องมันก็มีอยู่ว่าถึงเวลาที่พวกฉันจะต้องกลับมาทวงอำนาจที่เป็นของพวกฉันคืน
เท่านั้นเอง"มันหยุดเว้นวรรคให้ผมอยากรู้
"แกร๊บๆ" เออไม่ใช่สิ!~มันหยุดเว้นวรรคเพื่อเคี้ยวสาหร่ายรสเผ็ดโอโนริต่างหากล่ะ
"โลกนี้จะเป็นของพวกข้ายากุซ่าเอเย่นพลังยาของข้าจะทำลายมนุษย์ที่ไร้สติปัญญาให้หมดโลกและในที่สุดพวกข้าก็จะครอบครองโลกโดยไม่ต้องทำอะไรเลยข้าเกือบจะทำสำเร็จแล้วถ้าไม่มีใครมาขัดขวาง"แกไงล่ะ"
แกร๊บๆเสียงมันเคี้ยวสาหร่าย " มนุษย์สายพันธุ์ยากุซ่าเอเย่นพี่น้องของพวกเราเกือบจะได้ครองโลก
"มันเงียบไปนานนั่นแสดงว่าน่าจะเล่าจบแล้ว!
ยังไม่จบสินะ
"ข้ากลับมาครั้งนี้เพื่อกำจัดพวกแกให้หมดในทีเดียวนั้นมันยากเกินไป~แต่ สู้ให้พวกแกค่อยๆเกลียดชังกันแล้วฆ่ากันเองดีกว่า"~~
"ยังไง?"ผมถามมันต่อ
"ก็แค่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของพวกแกให้กลายเป็นพวกเห็นแก่ตัว~ไม่รู้จักพอ~ ชอบเอาเปรียบคนอื่น~ขี้อิจฉา~สร้างความเกลียดชังให้มากๆ
สิ่งเหล่านี้มันมีในสัญชาตญานของพวกแกอยู่แล้ว~
พวกข้าแค่ใช้บางอย่างเร่งระดับสมองพวกแกให้มันแรงขึ้น~แค่ขุดมันขึ้นมา"
"พลังสีม่วงที่แขนมิเนียมนั่นสินะ"ผมปะติดปะต่อเรื่อง
"ข้าคิดไม่ผิดแกไม่ใช่คนที่ธรรมดา! ใช่!นั่นแหละ~หนึ่งในพลังที่บรรพบุรุษของพวกข้าได้หึหึจงเห็นแก่ตัวและเอาเปรียบคนอื่นแกคง
ทำความชั่วมามากสินะจงสูญพันธ์ไปซะผมถือหางเปียสะบัดไปมา
แล้ว เดินออกมาจากตึกเก่าหลังนั้นหลังจากพวกนั้นพากันนอนนิ่งกันหมดจากฤทธิ์ของยาพิษที่ผมผสมไว้ในสาหร่ายโอโนริไม่ต้องสงสัยว่าผมใส่เข้าไปตอนไหน?หึหึ!
ลงนาม
แพมแพม
แมวผมยาวหน้าแหง้วชาวนนทบุรีครับ
.
.
.
.
.
ออกเดินทางบนถนนเย่Let's Go
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 365 คน [
法使い呪文十八