บทนำ

โลกของเรามันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงแล้วมันเพราะอะไรล่ะ?

พรหมลิขิต โชคชะตาหรือเวรกรรม ถึงทำให้เราได้เจอกันเนี้ย..!

..........

‘ฉันรักเธออบเชย’

‘ฉันก็รักเธอไนท์กี้ที่รัก’

~กริ๊ง~~ โครม!!

“โอ๊ยย ไอ้นาฬิกาบ้าทำลายความฝันพังพินาศหมดเลย ไนท์กี้ที่ร๊ากก!!” มันเป็นความซวยของนาฬิกาปลุกที่ดันส่งเสียงตอนกำลังฝันดีฉันเลยจับมันเหวี่ยงลงพื้นห้องตายคาที่โทษฐานทำลายความฝันอันสวยงาม โธ่! กำลังจะกอดกันอยู่แล้วเชียว..

~ติ๊ด ติ๊ด~ กึก โทรศัพท์

(นี่ยัยบ้า!! วันนี้มีสอบนะยังไม่โผล่หัวมาอีกเหรอ!!) เสียงตวาดดังตามสายโทรศัพท์ทำเอาฉันนอนต่อไม่ได้ต้องกระเด้งตัวลุกขึ้นทันที

“ห๊า วันนี้สอบบบอ๊ากกก”

(ใช่!! ตอนนี้แกอยู่ไหน? อย่าบอกนะว่ายังไม่ลุกจากที่นอน!!)

“เอ่อ.. อ่า.. คือ..”ตั้งสติหยุดใช้ความคิดหาคำตอบ จะให้พูดความจริงว่าเต้นแร้งเต้นกาอยู่บนเตียงมีหวังฉันคงโดนฆ่าแน่ๆ

(กรี๊ด!!ฉันอยากจะบ้าตายมีเพื่อนเฟอะฟะอย่างแก อีกครึ่งชั่วโมงจะสอบแล้วนะอบเชยแกต้องมาอยู่ตรงหน้าฉันภายใน 20 นาที เข้าใจไหม!!)

“ง่า” เสียงตวาดใส่หูไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเสียงกระแทกโทรศัพท์ใส่ก็ตามมาอีกจนหูฉันเกือบจะระเบิด

สวัสดีเจ้าค่ะ ‘อบเชย’ ขอรายงานตัว ไม่ต้องตกใจไปนะอบเชยคือชื่อฉันเองตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ก็ 18 ปีบริบรูณ์ชีวิตฉันมีแต่เรื่องสับสนวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน เฮ้อ!ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรไว้ถึงโชคร้ายแบบนี้ ก็อย่างวันนี้มันก็คงเป็นวันซวยอีกวันจะอะไรซะอีกล่ะ.. ก็ฝันนะสิ!ฉันกำลังฝันถึงที่รักในดวงใจนามว่า ‘ไนท์กี้’ แหม๋!! ก็เมื่อกี้กำลังฝันดีเข้าด้ายเข้าเข็มไอ้นาฬิกาปลุกบ้าดันขัดจังหวะความสุขซะนิ..แล้วก็ไม่รู้คลื่นพายุความซวยอะไรพัดมาอีกระลอก ดันมาสอบวันที่ตื่นสายแล้วจะไปสอบทันไหมเนี้ยไม่รู้จะซวยซ้ำซ้อนไปถึงเมื่อไร อยากจะบ้าตาย!!

20 นาทีผ่านไป... ไวเหมือนโกหกฉันวิ่งมาหยุดยืนหอบแฮ่ก อยู่หน้าโรงเรียนที่มีเพื่อนสาวยืนทำหน้ายักษ์รอจะกินฉันเข้าไปได้ทั้งตัว

“แกมาช้าไป 3นาที 52วินาที” ยัยแว่นหนาในชุดนักเรียน ม.ปลาย ยืนกอดอกจับเวลาละเอียดยิบอย่างกับอาจารย์เฝ้าประตูฝ่ายปกครองไม่มีผิด

“ยัยโหดจะใจร้ายกับฉันไปถึงไหนห๊าแค่นี้ฉันก็จะตายอยู่แล้ว!!” เสียงหอบยังไม่จางหายฉันต้องรวบรวมพลังโวยวายไว้ก่อนเผื่อเรียกร้องความเห็นใจจากเพื่อนได้บ้าง

“แล้วใครใช้ให้แกมัวแต่ฝันกลางวันอยู่ล่ะ!!”สายตาโหดส่งสัญญาณอำมหิต

“ฉันไม่ได้ฝันกลางวันนะฉันฝันตอนกลางคืนต่างหากล่ะ” -*-

“ยังจะกล้าเถียงอีกเหรอแล้วมันฝันหรือเปล่าล่ะ...”

“กะ ก็ โถ่อย่าดุฉันสิ ฉันกลัวนะ T_T”

“ฉันเบื่อแกจริงๆไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว เร็วเหอะจะสอบอยู่แล้ว ทำไมฉันต้องมาเจอเพื่อนแบบแกด้วยนะอบเชย!!” ยัยแว่นหนาคว้ามือฉันวิ่งขึ้นตึกตรงไปยังห้องสอบที่กำลังรอพวกเราอยู่

‘กะทิ’ เป็นเพื่อนรักของฉันเอง เรียนเก่ง แว่นหนา ขาโหด ฉายาที่ตั้งให้ตามนิสัยเป๊ะตั้งแต่เราคบกันมาฉันยังไม่เคยเห็นนิสัยอื่นที่เด่นชัดกว่านี้ ยัยนี่โหดเป็นบ้า! แต่ก็เพราะรักกันมากนั่นล่ะยัยนี่ถึงต้องคอยดุด่า ไม่ว่าจะความไม่เอาไหนเฟอะฟะ เพ้อเจ้อ ฝันเฟื่อง รวมสารพัดความแย่.. ยิ่งถ้าเป็นเรื่องสุดที่รักยิ่งคูณความบ้าเข้าไปอีกฮั่นแน่! อยากรู้แล้วใช่ไหมว่าสุดที่รักของฉันเขาเป็นยังไงจะบอกให้ก็ได้.. ขยับมาใกล้ๆ สิ เอียงหูมาจะบอกให้ เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน..

สุดที่รักของฉันเขาชื่อ ‘ไนท์กี้’ เป็น Idol หรือขวัญใจของสังคมในอินเตอร์เน็ตสาวหล่อที่ใครๆ ก็หลงรัก (อย่างตัวฉัน) ฉันไม่รู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวหรอกนะแหะๆ แต่ฉันรักของฉันนิ T_T ถึงแม้ฉันจะเป็นผู้หญิงโชคร้ายไม่เอาไหน ทั้งซื่อบื่อ เรียนไม่เก่ง ทำอะไรไม่ได้เรื่องซักอย่าง แต่ยังหวังไว้สักวันขอให้โชคชะตาเข้าข้างผู้หญิงโชคร้ายคนนี้บ้างเถอะสาธุ~~

หมดเวลาสอบ..

“อบเชย แกเป็นไงทำข้อสอบได้ป่ะ”ยัยแว่นหนายืนรออยู่หน้าห้องสอบ ยัยนี่เก่งเข้าขั้นอัจฉริยะทำข้อสอบเสร็จเป็นคนแรกเธอคงเป็นห่วงกลัวฉันจะทำข้อสอบไม่ได้ แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่ยัยนั่นคิดเลยล่ะ

“เธอก็น่าจะรู้นะกะทิว่าสมองขี้เลื่อยอย่างฉันจะทำได้สักแค่ไหนกันเชียว”ฉันเบ้ปากยักไหล่ใส่เพื่อนที่เดินตามขนาบข้าง

“แล้ววันนี้แกจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า?”มือผอมแห้งยกขึ้นขยับแว่นหนาระหว่างเดินคู่กัน

“ไม่ล่ะ ต้องไปทำงานพิเศษ”ฉันถอนใจตอบคำถามอย่างเหน็ดเหนื่อยเมื่อคิดถึงหน้าที่รับผิดชอบทั้งเรียน ทั้งทำงานเหนื่อยจะแย่ ถ้าเลือกได้ฉันอยากเกิดมารวยจะได้ไม่ต้องเป็นแบบนี้

“จะขยันไปถึงไหนอบเชย” มือบอบบางตวัดมาจับไหล่สองข้างพร้อมขาหยุดยืนนิ่งเฉยอยู่กับที่ดึงร่างฉันให้หันไปมองสายตาจ้องจับผิด

“ฉันเก็บเงินซื้อ..”

“พอ!! หยุดพูดเลยแค่แกอ้าปากฉันก็เห็นลิ้นไก่แล้ว แกจะบอกว่าที่ต้องทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตเนี้ยเพราะจะเก็บเงินซื้อตั๋วเครื่องบินไปหาที่รักของแกใช่ไหมยัยบ้า!!”ยัยแว่นโหดตะโกนใส่ฉันจนหน้าดำหน้าแดง

“มันเป็นความฝันสูงสุดของฉันเลยนะกะทิ”O_o

“นี่แกจะบ้ามากไปแล้วนะรู้ตัวไหมว่าแกเพ้อเจ้อถึงคนที่คว้าไม่ถึง อยู่กันคนละซีกโลกแบบนั้นคิดเหรอว่าเขาจะมองเห็นแก”

“อย่าพูดทำร้ายจิตใจฉันแบบนี้สิT_T จริงอยู่ว่าอยู่กันคนละซีกโลกฉันอยู่เมืองไทยส่วนเขาอยู่เกาหลีแต่ฉันก็มีฝันนิ มันผิดด้วยหรือไง”

“เฮ้อ! ฉันไม่ว่าแกแล้วล่ะอยากฝันเพ้อเจ้ออะไรก็ตามใจแกรีบไปทำงานเถอะเดี๋ยวไปสายโดนเจ้านายดุเอาหรอก” กะทิถอนใจเอือมระอา ตบบ่าให้กำลังใจเบาๆ

“ฉันไปก่อนนะกะทิ พรุ่งนี้เจอกัน บาย” ฉันแยกทางกับยัยแว่นหนาที่ยืนอำลายกมือโบกสะบัดไปมา

ถึงมันจะเป็นแค่ความฝันที่ไม่มีวันเป็นจริงแต่มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะทำงานเพื่ออนาคตและความหวัง ซักวันต้องเป็นของเราซักวัน..

To be continued..