ส า ย น้ำ ไ ม่ เ ค ย ไ ห ล ก ลั บ . .

ค ว า ม รั ก จ า ก เ ข า ก็ ไ ม่ เ ค ย ย้ อ น ก ลั บ เ ช่ น กั น . .

‘เราเลิกกันเถอะ..’

หญิงสาวนั่งพึมพำกับตัวเองหน้ากระจกส่องเงาด้วยใบหน้านองน้ำตาไม่คิดมาก่อนว่าผู้หญิงแกร่งและจิตใจเด็ดเดี่ยวอย่างเธอจะแพ้แก่คำกล่าวลาอย่างราบคาบตั้งแต่รับรู้ความจริงเกี่ยวกับสามีนอกใจ เธอพยายามบอกตัวเองซ้ำๆ คงรับสภาพไม่ไหวหากต้องใช้สามีร่วมกับผู้อื่นโดยเฉพาะภรรยาน้อยที่แอบคบหามากว่าสิบปี

ความทรงจำครั้งเก่าย้อนกลับมาทิ่มแทงจิตใจให้รู้สึกย่ำแย่กินไม่ได้นอนไม่หลับทุกค่ำคืน เป็นระยะเวลาร่วมเดือน ตั้งแต่รับรู้ความจริงที่สามีปกปิดเอาไว้สาเหตุเพราะไม่อยากเสียเธอไป เข้าทำนองรักพี่เสียดายน้อง อยากเก็บไว้เธอไว้ทั้งสองคน

ความรักเมื่อครั้งอดีตคอยตามหลอกหลอนจิตใจตลอดเวลาความหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าอยู่ในความรู้สึกตั้งแต่เริ่มต้นคบหาดูใจ จนได้แต่งงานและสร้างครอบครัวด้วยกันความระหองระแหงค่อยๆ คืบคลาน เมื่อเธอเริ่มระแคะระคายเกี่ยวกับความลับของสามีไม่ว่าจะข่าวลือที่ใครหลายคนเห็นเขาเดินกับผู้หญิงหนำซ้ำยังจูงเด็กน้อยอย่างรักใคร่เอ็นดู

เธอพยายามมองโลกในแง่ดีคิดว่าสามีไม่มีวันหักหลังได้อย่างนั้น เขายังเป็นสามีที่ดีและเป็นพ่อที่น่ารักของลูกเสมอมา และหวังว่าจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป ทุกวันที่สามีไม่กลับบ้านจะมีโทรศัพท์บอกล่วงหน้าถึงงานเร่งด่วน หรือมีทานเลี้ยงสังสรรค์ เป็นเหตุให้ต้องกลับบ้านดึกหรือไม่กลับเลยหากเมามายอย่างหนัก และไม่เคยสักครั้งที่เธอคิดระแวงว่าสามีจะนอกใจแต่นั่นคือสัญญาณร้าย เมื่อระหว่างคนรักมีความลับซึ่งต้องหาทางโกหกใส่กัน

“แม่..ทำไมหมู่นี้พ่อไม่ค่อยกลับบ้านเลยล่ะ”

ทุกครั้งที่ได้ยินคำถามนี้เธอมักจะปลอบใจตัวเองเสมอว่าพ่อของลูกมีงานเร่งด่วน ต้องทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำเพื่อหาเงินส่งเสียและเลี้ยงดูครอบครัวแต่แล้วทุกอย่างเริ่มไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อบัญชีเงินเดือนที่สามีเคยให้ถือครองถูกดึงกลับทีละบัญชีโดยอ้างถึงตำแหน่งหน้าที่การงานสูงขึ้น ค่าใช้จ่ายส่วนตัวจึงสูงตามไปด้วยทำให้ในแต่ละเดือนค่าใช้จ่ายในครอบครัวไม่เพียงพอ แต่เธอไม่เคยขัดข้อง ยอมอยู่แบบประหยัดอดออมกับการดำเนินชีวิตใช้จ่ายน้อยลง เพื่อเก็บสะสมไว้เป็นค่าเล่าเรียน และค่าใช้จ่ายของลูกที่เติบโตขึ้นทุกวัน

‘ฝ่ายกฎหมายชำระเตือนครั้งสุดท้ายก่อนดำเนินคดีฟ้องศาล’

จิตใจแทบแตกสลายเมื่อเห็นจดหมายทวงหนี้บ้านที่พักอาศัยขาดการผ่อนส่งมาแล้วกว่าหลายเดือนโดยสามีของเธอไม่เคยบอกกล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้ มือที่จับจดหมายเตือนสั่นเทาไปด้วยความหวาดระแวงและวิตกกังวลโทรศัพท์ตั้งโต๊ะถูกยกหูต่อสายถึงสามีของเธอทันที อยากถามไถ่ถึงเหตุผลเกิดขัดสนเงินทองหรืออย่างไรจึงละเลยหน้าที่เช่นนี้

‘ไม่สามารถติดต่อหมายเลขที่ท่านเรียกในขณะนี้’

ความร้อนรนจุกอยู่ในอกจนน้ำตาหลั่งไหลรู้สึกอับจนหนทาง คงมีเพียงญาติพี่น้องเท่านั้นอาจพอช่วยเหลือในการหยิบยืมเงินทองมาจ่ายชำระหนี้เวลานี้เธอกดต่อสายหาญาติของสามีหลายรายแต่ไม่มีใครยินดีให้ความช่วยเหลือโดยมีเหตุผลว่าสามีของเธอหยิบยืมเงินทองและไม่เคยใช้คืนหลายครั้งหลายคราทำให้แต่ละฝ่ายเอือมระอาต่อพฤติกรรมของเขา ปัญหาครั้งนี้จึงหนักหนาเกินกว่าจะรับไหว

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เธอจะกระตือรือร้นรับสาย คิดว่าสามีคงติดต่อกลับมาบ้างหากได้รับข้อความที่เธอฝากไว้ในระบบมือถือแต่แล้วไม่เคยถูกต้องอย่างคาดหวัง เมื่อแต่ละสายที่โทรเข้าเป็นเพียงการทวงหนี้บัตรเครดิตและอื่นๆอีกมากมาย หญิงสาวจมอยู่กับความทุกข์ พบเจอแต่ทางตันซึ่งไร้ทางออก เมื่อถึงเวลาสามีกลับบ้านปัญหาที่ยังไม่ถูกแก้ไขจึงกลายเป็นการทะเลาะเบาะแว้ง เกิดมีปากเสียงขั้นรุนแรงโดยสามีของเธอให้เหตุผลว่าหลบเลี่ยงที่จะรับโทรศัพท์เพราะการติดตามทวงหนี้ต่างๆและเป็นอีกครั้งที่หญิงสาวยอมให้อภัย และอยากเป็นกำลังใจให้แก่สามีของตน

วันแล้ววันเล่าปัญหาทุกอย่างยิ่งหนักข้อขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า การติดตามทวงหนี้จากหลายฝ่ายสร้างความกดดันให้เธอคิดสั้นฆ่าตัวตายเมื่อนึกถึงบ้านแห่งความสุขจะถูกยึดในอีกไม่ช้า โดยสามีไม่คิดดูดำดูดีหรือขวนขวายดิ้นรนยังคงปล่อยปละละเลยหน้าที่ ครั้งสุดท้ายกับการแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เธอตัดสินใจยกหูโทรศัพท์ต่อสายถึงมารดาเพื่อหยิบยืมทรัพย์สินมาใช้หนี้อยากรักษาบ้านที่สร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงของสามีเอาไว้ทว่าทุกอย่างสายเกินไปเมื่อเธอเดินทางถึงสำนักงานใหญ่ของธนาคารเพื่อขอประนอมหนี้แม้พยายามอ้อนวอนอย่างไรบ้านที่อยู่อาศัยก็หมดสิทธิ์ได้คืน

เธอเดินออกจากธนาคารด้วยอาการสิ้นหวังท้อแท้สองเท้าก้าวเดินไปตามถนนด้วยจิตใจแหลกสลาย นึกโทษตัวเองที่ไม่อาจรักษาบ้านของครอบครัวให้ลูกได้อยู่กันอย่างสุขสบายอีกต่อไปท่าเรือสาทรเป็นสถานที่ซึ่งเธอคิดจบชีวิตที่นั่นร่างกายไร้เรี่ยวแรงนั่งอยู่ขอบท่าเรือ พยายามกลั้นสะอื้นและสงบจิตใจ

‘แม่จ๋า เมื่อไหร่จะกลับบ้านเสียที’

เสียงลูกสาวเล็ดลอดผ่านตามสายโทรศัพท์ทำให้เธอร้องไห้โฮราวกับเด็กงอแงไม่คิดอายใครหน้าไหนที่มองมา หากเธอคิดสั้นฆ่าตัวตายแล้วลูกๆของเธอจะอยู่อย่างไร ถ้าไม่มีแม่คอยดูแล ในวันนั้นเธอจึงตัดสินใจกลับบ้านเพื่อตั้งต้นใหม่อีกครั้งแม้ต้องอาศัยอยู่โดยการเช่าบ้านก็ไม่เป็นไร เธอยังมีลูกและสามีคอยเคียงข้างเสมอและตลอดไป

เวลาผ่านไปตามกาลเวลาทุกการใช้ชีวิตจากที่เคยอดมื้อกินมื้อเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลูกสาวคนโตได้งานทำเป็นหลักแหล่งด้วยหน้าที่มั่นคงแม้ลูกชายอีกสองคนยังเรียนไม่จบ แต่สามีก็ส่งเสียค่าเล่าเรียนให้ไม่เคยขาดอาศัยก็แต่ค่าใช้จ่ายประจำวันที่ยังต้องเก็บหอมรอมริบ และยังมีรายได้จากลูกสาวแบ่งปันช่วยเหลือในครอบครัวอีกแรง ปัญหาหนักที่เจอะเจอทำให้เธอแข็งแกร่งและไม่หวั่นไหวต่อสิ่งใดเมื่อคิดว่าต่างคนต่างมีหน้าที่และทำวันนี้ให้ดีที่สุด

“แม่..คิดว่าพ่อมีแฟนใหม่หรือเปล่า หลายปีมานี้พ่อกลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง วันละสองสามชั่วโมงเองนะ” 

                 คำถามเหล่านี้เป็นสิ่งที่เธอเองสงสัยมาโดยตลอด แต่ไม่กล้าคิดว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างนั้นจริงๆยังคงหลอกตัวเองเสมอมาว่าสามียังเป็นพ่อที่ดีของลูก และเป็นสามีที่เธอรักดังเดิม

“ไม่หรอก..พ่อบอกแม่ว่าต้องทำงานหนัก ไม่สะดวกเดินทางไกล”

“ไม่รู้นะ..ถ้าสมมุติพ่อมีครอบครัวใหม่ แม่ก็อย่าสนใจเลยนะ ยังไงเราก็อยู่ได้โดยไม่มีเขาดูแลมาตั้งนานแล้วนี่หากพ่อมีครอบครัวใหม่จริงๆ ลูกๆ นี่ล่ะจะเลี้ยงดูแม่เอง”

คำพูดของลูกสาวสะกิดหัวใจจนน้ำตานองหน้าเธอคว้าร่างน้อยๆ ของลูกโอบกอด พร้อมแล้วกับการยอมรับความจริง หากวันนั้นมาถึงวันที่ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับความลับของสามี เธอจะเข้มแข็งเพราะเธอมีลูกอยู่เคียงข้างไม่ทิ้งให้เธอต้องเดียวดายเพียงลำพัง

และความลับไม่เคยมีอยู่บนโลกใบนี้ความจริงที่เคยปิดบังเอาไว้ปรากฏแก่สายตา ทุกสิ่งที่เคยระแคะระคายเผยออกมาเมื่อสามีเธอล้มป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลบุคคลที่มาเฝ้าดูแลไม่ห่างจากสามีของเธอคือภรรยาน้อย เมื่อได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดหลังจากนั่งคุยกันความเสียใจที่เคยคิดมาตลอด หากสักวันได้รับรู้ความจริงเกี่ยวกับสามีมีครอบครัวใหม่เธอคงรับสภาพไม่ได้อย่างแน่นอนแต่วันนี้กลับทำให้เธอชาชิน หนักแน่น เข้มแข็ง ไม่มีน้ำตาสักหยดหลั่งรินเธอเก็บคำปลอบใจของลูกๆ มาเป็นแรงกำลังให้เธอยืนหยัดสู้ความจริงวันนี้คงถึงเวลาเสียที ที่จะบอกคำๆ นี้กับเขา

‘คุณค่ะ.. เราเลิกกันเถอะ’

วันนี้เธอกล้าเอ่ยคำร่ำลาได้เต็มปาก ไม่ต้องหลบพูดคนเดียวกับหน้ากระจกส่องเงาอีกต่อไปชีวิตคู่แม้เคยผ่านอุปสรรคมามากมาย มีทั้งสุข ทุกข์ สมหวัง เสียใจ เศร้าสร้อยปนเปกันไป แต่ความทรงจำเหล่านั้นจะยังคงหลงเหลือความรักที่เคยโอบกอดเธอเอาไว้จนถึงทุกวันนี้

ไม่มีอีกแล้วสามีที่เคยรักเธอเหลือเพียงชายคนหนึ่งซึ่งผูกพันและพบเจอกันยามที่เขาแวะเวียนมาหาลูกทุกวันนี้มีเพียงลูกเท่านั้นที่คอยดูแลเธอในทุกวัน ไม่มีขาดตกบกพร่อง เพียงเท่านี้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดำเนินต่อมาได้จนถึงปัจจุบันเลิกเสียใจ เลิกท้อแท้ แม้จะมีบ้างบางครั้งที่นึกถึงเรื่องราวเก่าๆซึ่งเป็นความสุขที่เธอเก็บเอาไว้ยามอ่อนล้า ไร้กำลังใจ รอคอยวันนั้นวันที่เขาอาจกลับมาอยู่เคียงข้างเธอในสักวัน

ชีวิตคนเราไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ สุขทุกข์ อย่างไร มันก็คือชีวิต

ในความรัก.. อาจมีสมหวังแต่ก็ไม่ไร้ความผิดหวังเช่นกัน..

====================