....-๐ วิกาลคล้อยเคลื่อน ๐-....

๑. 

เมื่อดาราวิปโยคอันโศกเศร้า

มาคลอเคล้าเคียงข้างไม่ห่างหัน

มาพร่ำพรอดออดอ้อนถอนรำพัน

เพียงจะบั่นหัวใจให้สิ้นลง

มาหยิบยื่นอัปยศอันหยดหยาด

มานวยนาดอิงแอบแนบประสงค์-

มาตอกย้ำความผิดที่ปลิดปลง

ยื่นจำนงความหมาย ที่ทายทัก

 “จงหลั่งน้ำตาเศร้าสุดกำสรด

จงรินรดแล้วแทนความแน่นหนัก

จงดำดิ่งมืดหม่นจนใจนัก

จงจมปลักอย่าฟื้นคืนกำลัง”

ช่างหว่านล้อมจำนรรจ์กระสันโศก

ดั่งว่าโลกสิ้นแล้วซึ่งความหวัง

ให้จิตหวนรวนเรเห่ประดัง

แล้วคงนั่งหัวเราะ เมื่อกำชัย

..........................................

๒. 

จะเหยียบย่ำก้ำเกินก็เชิญก่อน

จะยอกย้อนเย้ยกันไม่หวั่นไหว

ฉันอาจล้าความจริงยิ่งกว่าใด

แต่จะไม่ยอมแพ้แก่เรื่องราว

ยังเชิดหน้าองอาจ ไม่ขลาดขาม

ยิ่งหยันหยามความจริง ยิ่งแกร่งกร้าว

ฉันยังมีพรุ่งนี้อันแพรวพราว

ฉันจะก้าวต่อไป ในชีวิต

ฉันอาจเศร้าอยู่บ้างอย่างวันนี้

กับสิ่งที่หม่นหมองต้องพลาดผิด

เวลาล่วง ผ่านไปในความคิด

ในดวงจิต จะเป็นแค่ ประสบการณ์

เอาเถิดหนา ดาราวิปโยค

ฉันจะล่องลมโศกให้กล่าวขาน

เย้ยพายุโหมเศร้าอันร้าวราน

ฉันจะผ่าน, ฉันจะฝ่าไปให้ดู

..........................................

๓. 

ประกายพรึกค่อนรุ่งตรงขอบฟ้า

ดาริกาความหวังยังคงอยู่

กระจ่างแจ้งกลางใจได้รับรู้

อาดูรเศร้าอดสูจะเสื่อมคลาย ๚ะ๛

-Black Sword -

(มยุรธุชบูรพา)

ขอบคุณภาพจาก Internet

Create Date : 22 พฤศจิกายน 2556
Last Update : 25 ธันวาคม 2556 10:05:36 น.		2 comments
Counter : 645 Pageviews.
Share Tweet