"คนสองคน-เด็กชายกับเด็กหญิง-จะเชื่อมโยงเป็นหนึ่งเดียวกันโดยไม่ผันแปรตลอดระยะเวลายี่สิบปี แม้จะไม่เคยพบหน้ากันเลยแม้แต่ครั้งเดียว" -เทงโกะ- 1Q84

ในที่สุดเราก็อ่านเล่มสามจบไป พร้อมกับกระบอกตาที่ปวดหนึบ จริงๆสองสามวันมานี้ ไม่รู้เป็นอะไร เจ็บตามากๆ ตื่นขึ้นมาก็เจ็บตาตลอกเลย เหมือนใช้สายตามากๆตลอดเวลา

เล่มสามจบลงไปพร้อมความรู้สึกของการเดินทางที่ยาวนานของผู้อ่านก็จบลงด้วย การเดินทางพันกว่าหน้าในเวลาสามวัน แบบไม่เร่งรีบของเรา เป็นไปได้ด้วยดี อาจจะมีส่วนที่ไม่ชอบบ้างตามที่เคยพูดไปในคราวที่แล้ว

ในเล่มสาม ก็ยังใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการหลบหนีของอาโอมาเมะ และ การเสียชีวิตของพ่อเท็งโกะ การมีมุมมองเพิ่มอีกมุมนึงของอุชิคาวะ นับเป็นสิ่งที่ดี และช่วยให้เนื้อเรื่องดำเนินไปอย่างตื่นเต้นมากขึ้น เมื่อมีมุมมองจากฝ่ายตรงข้ามเพิ่มเข้ามา ทำให้เรารู้ว่าเรื่องไปถึงไหนอย่างไร แต่บางทีมันก็ทำให้เรางงๆกับไทม์ไลน์เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าเราไม่ได้อ่านรวดเดียวต่อเนื่อง เราเลยงงๆทำนองว่า อ่าว...แล้วตอนนี้อาโอมาเมะไปไหน อุชิคาวะทำอะไรอยู่เป็นต้น

เรามาหาซิมโฟนิเอตต้าของยานาเชคฟังตอนที่อ่านเล่มสามไปเกินครึ่งแล้ว จริงๆหลายๆคนหาฟังตั้งแต่อาโอมาเมะได้ยินบนทางด่วนทหานครหมายเลขสามแล้วล่ะ เราก็อยากจะหาฟังเหมือนกันนะตอนนั้น แต่ขี้เกียจ เราก็เป็นคนที่ชอบฟังดนตรีคลาสสิคเหมือนกัน แต่ก็เพิ่งเคยได้ยินชื่อของยานาเชคเป็นครั้งแรกจากเรื่องนี้นี่แหละ ;)

-เท็งโกะเห็นอาโอมาเมะยิ้มเป็นครั้งแรก เป็นรอยยิ้มเพียงบางๆ กระนั้นมันทำให้ระดับน้ำขึ้นน้ำลงของโลกรอบกายเขาเริ่มเปลี่ยนแปลง-

แม้ว่ากว่าอาโอมาเมะและเท็งโกะจะพบกันก็ปาเข้าไปเกือบร้อยหน้าสุดท้าย แต่ก็เป็นการพบกันที่เรียบง่าย และ โรแมนติกมาก สมกับการรอคอยมานาน ทั้งของตัวละครและผู้อ่านเอง

เสียดายที่อาโอมาเมะกลับมายังโลก 1984 ใบเดิมแล้ว ก็จะไม่ได้เจอทามารุอีกต่อไป เสียดายจริงๆ พูดกันตามตรง เราชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ อ่านจนจบ ก็คิดว่า เราอาจจะชอบทามารุที่สุดในเรื่องก็เป็นได้ เป็นคนพึ่งพาได้ เข้มแข็ง เยือกเย็น รอบคอบ เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากค่ะ

ฉากที่อาโอมาเมะกับเท็งโกะปีนขึ้นบันไดฉุกเฉินนั้น ตราตรึงพอๆกับตอนอาโอมาเมะปีนลงมา เราคิดว่าผู้อ่านทุกคนคงจำเสื้อผ้าของอาโอมาเมะกันได้แล้ว สูทพอดีตัวของจุงโกะ ชิมาดะ ส้นสูงชาร์ล จูดอง กระโปรงสั้นรัดรูป พร้อมถุงน่อง ...

จริงๆยังมีเรื่องที่เราสงสัยอีกมาก เช่นเรื่องพ่อแม่ของเทงโกะ(เราว่าเป็นตามที่อุชิคาวะบอกนั้นแหละ พ่อเป็นพ่อจริงๆของเทงโกะ และภาพที่เห็นก็เป็นภาพตอนที่แม่ไปกับผู้ชายคนนั้น แต่มันก็ยังคาใจ เหมือนไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แล้วทำไมเทงโกะต้องมีอาการประหลาดๆเวลานึกถึงเรื่องนี้ด้วย)
ทำไมแม่ของเทงโกะถึงเหมือนกับแฟนสาวอายุมากกว่าของเขา แล้วแฟนสาวอายุมากกว่า สาบสูญ ไปไหน
แล้วทำไมผู้หญิงหลายคนในเรื่องต้องเสียชีวิตด้วยเสื้อผูกผ้าคลุมอาบน้ำรัดคอ 
เรื่องผู้หญิงในรถเบนซ์คันนั้น เรื่องจริงๆของดักแด้อากาศและลิตเติ้ลพีเพิ้ล

เราสงสัยว่ามันเป็นโลกคู่ขนานจริงๆใช่มั้ย คือทามารุกับมาดามแห่งยานางิ ท่านผู้นำมีชีวิตอยู่แค่ไหนโลก 1Q84 หรือ ก็ไม่น่าใช่นี่ บางทีท่านผู้นำอาจจะใช่ เพราะเรื่องของเซคิงาเขะไม่เกิดในโลก 1984 แต่เรื่องมาดามยานางิ เธอเป็นลูกค้าของอาโอมาเมะมาก่อน
เราก็อยากอ่านทวนอีกรอบอยู่นะ คาดว่าคงตกหล่นอะไรไปเยอะ แต่อีกใจนึงก็อยากทิ้งไว้อยากนี้แหละ ;)

ถ้าถามว่าชอบมั้ย คนที่ปกติอ่านแต่หนังสือเบาๆ Young Adult แบบเรา ก็ค่อนข้างชอบทีเดียวค่ะ น่าจะมีเรื่องต่อๆไปของมุราคามิแน่นอน

-พวกเราจะไม่พรากจากกัน-
-พวกเราจะไม่ปล่อยมือนี้เป็นครั้งที่สอง-