ห่างหายไปหนึ่งปีกับเศษอีกเล็กน้อยกับบล็อคนี้

ที่กลับมา เพราะอยากจะทำรีวิวทริปเวียดนามให้เสร็จสิ้น หลังจากหยุดแค่ตอนที่สามมาปีเต็ม คิดว่าการเข้ามาอัพบล็อคนี้ น่าจะช่วยให้บิดตัวขี้เกียจ แล้วมีไฟให้กลับมาทำต่อได้อีกครั้ง

เพราะยังเหลืออีกหลายทริปมากที่อยากทำรีวิว แต่ก็ยังไม่ได้ทำสักที

.....................

กลับเข้าสู่โหมดของ Group Blog นี้

วันนี้ขออัพเดทตัวเองก่อนนะครับ ว่าตอนนี้ผมทำอะไรอยู่ตรงไหน??

สี่เดือนกว่าๆแล้วที่ผมได้เข้ามาทำงานที่นี่ ย้ายงานอีกครั้งเมื่อต้นปี 2555 นี่ก็เป็นที่ทำงานที่ที่สามแล้ว ไม่เคยคิดว่าจะย้ายงานได้มากมายขนาดนี้ในระยะเวลาแค่สองปี

เหตุที่ทำให้ย้ายในครั้งนี้ เพราะที่เก่างานหมด ไม่มีงานในมือแล้ว ด้วยการวางแผนที่ผิดพลาดของระดับบริหารด้านบน รับคนเข้ามามากเพราะหวังว่าจะได้โปรเจคใหญ่มากๆเข้ามาทำ

แต่สุดท้าย กลับกลายว่าชวดโปรเจคนั้นไปอย่างน่าเสียดาย แล้วก็หาโปรเจคใหม่ๆเข้ามาไม่ได้ พนักงานจึงลาออกกันกระจาย

รวมถึงผมด้วย....

ที่ทำงานปัจจุบัน ทำให้ผมได้กลับมาอยู่ระยองบ้านเกิดอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้พักอยู่ที่บ้าน เนื่องด้วยว่า บ้านกับที่ทำงานอยู่ไกลกันเกินไป จึงมาเช่าหออยู่น่าจะสะดวกกว่า

มีแต่คนทักว่า ย้ายกลับมาอยู่ระยอง ก็นึกว่าจะกลับไปอยู่บ้าน มิหนำซ้ำ มีแต่คนคิดว่าที่ย้ายมาครั้งนี้ เงินเดือนขึ้นซะอีก

ฮ่าๆ ผมลามาออกสองครั้ง ทำงานมาสามที่ เงินเดือนลดลงทุกทีๆ มีแต่คนทักว่า ผมมันบ้าไปแล้ว!! 

นั่นสิ ย้ายออกมาทำไมหว่า? อยู่ที่ที่เงินเดือนสูงๆก็ดีอยู่แล้ว จะออกมาทำไม? ทั้งๆที่เค้า็ก็ไม่ได้ไล่ออก มิหนำซ้ำตอนจะออก เค้าก็ดึงให้อยู่ซะทุกที่ไป แถมยังตามให้กลับไปทำอยู่เรื่อยๆอีก

เพิ่งได้ข่าวมาว่าที่แรกที่ผมลาออกมา เค้าเพิ่งได้คนใหม่เข้าไปทำ

ผ่านไปปีกว่าๆจากที่ผมออกมา เค้าเพิ่งได้คนใหม่เข้าไปทำ 

รู้สึกเสียดายเหมือนกัน เพิ่งจะรู้ว่าที่แรกที่ทำ มันเข้ายากมาก เพราเห็นสัมภาษณ์กันหลายรอบมากๆกว่าะได้คนใหม่มาทำ หลายๆคนมาสัมภาษณ์ผ่านรอบแรก ก็ตกรอบสองอยู่ร่ำไป ก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกัน เพราะตอนผมสัมภาษณ์ที่นั่นรอบสอง เค้าถามผมอยู่เพียงแค่สามนาทีเท่านั้น!! แล้วผมก็ผ่านการควอลิไฟมาได้

แต่ตอนจะออกก็คิดเพียงจะออก ไม่เอาแล้ว ไม่อยู่แล้ว ออกไปเงินเดือนน้อยลงก็ยอมล่ะ ขอให้ได้ทำงานหนักๆ ได้ความรู้เยอะๆก็พอแล้ว (สาเหตุที่ออกจากที่แรก เหมือนผมจะเคยเขียนไปแล้วนะ แต่หลักๆแล้วคือ งานมันน้อยเกินไป...จริงๆนะ งานมันน้อยเกินไปจริงๆ ฮ่าๆ)

แต่ผมก็ไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำ ถ้าวันนั้นผมไม่ตัดสินใจอย่างนั้น ผมก็คงไม่มีวันนี้

รู้สึกโอเคกับที่ทำงานปัจจุบันมากๆ ด้วยเนื้องานที่ทำ คือสิ่งที่ต้องการและตามหา นี่คือเป้าหมายที่ผมยอมเงินเดือนน้อยลง เพื่อได้ทำในสิ่งนี้นี่เอง

แม้เงินเดือนจะน้อย แต่ก็มีความสุขกับงานที่ทำ ขนาดว่าบริษัทใหญ่มากๆโทรมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วตามให้ไปสัมภาษณ์ แต่ผมกลับปฏิเสธไปอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่เงินเดือนที่นั่นมากกว่าที่ทำอยู่สองเท่าเห็นจะได้!! 

ผมมันบ้าไปแล้ว ฮ่าๆ

บ้าก็ยอมวะ เพราะความรู้ที่ได้มา มันคุ้มกับการที่จะบ้าเว้ย!!