ให้ปากกามันพาไป ให้หัวใจมันขีดเขียน
Group Blog
 
 
กันยายน 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
28 กันยายน 2550
 
All Blogs
 
ผิดคน...

21 กันยายน 2550

เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ตัวละครในเรื่องเป็นผู้มีชีวิตอยู่จริง ใช้ชื่อจริง ประจานกันจริงๆจังๆ

บ่ายวันหนึ่ง... เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขณะนิสิตแพทย์หน้าตาพอทนได้กำลังนั่งเล่นเกม Dota แบบไม่น่าสบอารมณ์เอามากๆ
"ไอติม..รับเคสนะ ลุง "ณรงค์" นะ วอร์ด ๑๓/๒ นะ"
นิสิตแพทย์เทอดเกียรติทำท่าเบื่อหน่ายชีวิต (อะไรของมันวะ มีเคสก็เบื่อ ไม่มีเคสก็บ่น ไอ้นี่ เอาใจยากจริง) แต่ก็ไปโรงพยาบาลรับเคสโดยดี

ที่วอร์ด ๑๓/๒ มีพยาบาลนั่งอยู่สองสามคน นิสิตแพทย์เทอดเกียรติเดินด๊อกแด๊ก(ด๊อกแด๊กจริงๆ เสียงเดินนี่เป็นเอกลักษณ์มาก)
"พี่พยาบาลครับ คุณลุงณรงค์อยู่เตียง..." พี่พยาบาลชี้ไปที่ไวท์บอร์ด มีชื่อคนเขียนตัวขนาดที่ถ้าตาไม่บอดก็เห็น
๑๖ นายณรงค์ แยก๑ .........
"อ้าว คุณลุงเป็นอะไรฮะ ทำไมเอาไปห้องแยก"
พี่พยาบาลชี้อีกที "ข้างหน้า น้อง....ข้างหน้า ห้องแยกไม่มีคน เห็นมั๊ย ข้างหลังมันว่าง"
"อ้อ เตียง16"<--งี่เง่ารอบแรก

นิสิตแพทย์อ่านชาร์ตด้วยความงงงวย อ่านไปบ่นไปเป็นที่น่ารำคาญตารำคาญหูแก่ผู้พบเห็น
"อ้อๆ ก้อนที่คอ อืมๆ ไทรอยด์ อืม ไม่เป็นมะเร็ง คอพอกธรรมดา ผ่าไปเมื่อห้าปีก่อน โอเคๆ เป็นเบาหวานด้วย นี่ๆ ฝีที่ตับ ฝีที่ตับ เอ...ผ่าไปเมื่อไหร่ไม่เห็นมีประวัติเลยฟะ อะไรเนี่ย น้ำตาลคุมไม่เห็นดีเลย โอ้!ความดันๆทำไมมันขึ้นๆลงๆล่ะ ว้า แย่จริง" "ไปดูคนไข้ดีกว่า" ว่าแล้ว นิสิตแพทย์ก็เดินออกไปอย่างมึนๆ
เตียง ๑๘ อยู่ชิดหน้าต่างฝั่งห่างเคาน์เตอร์ งั้นไอ้ที่ติดเคาน์เตอร์พยาบาลนี่เตียง ๑๖ ชัวร์ ส่วนตรงกลางนี่ต้องเตียง ๑๗ แน่นอน นิสิตแพทย์เร่งประมวลผล

แล้ว นิสิตแพทย์ก็เดินดุ่มๆเข้าไป
"สวัสดีครับ ผมเป็นนิสิตแพทย์จากแผนกยาดม เอ๊ย! ดมยา วันนี้จะมาซักประวัติเรื่องก้อนที่คอคุณลุง"
ว่าแล้วก็เริ่มซักประวัติ....
"เอ๊ะ..เนื้อร้าย เอ๊ะ...ส่งไปรักษามะเร็ง ไปฉายแสง ให้เคมีบำบัดที่คลอง ๑๐ เอ๊ะ...เป็นมาปีเดียว เอ๊ะ...ไม่เป็นเบาหวาน.."
เงยหน้าขึ้นมองหัวเตียง...เพล้ง!!!!!(เสียงหน้านิสิตแพทย์แตกกระจุย) เตียง ๒๐ หันไปมองฝั่งตรงข้าม เตียง ๑๖ ถึงจะว่างอยู่ แต่เตียงมีรอยยับย่นแสดงว่ามีคนเคยนอนอยู่ เพียงแต่ตอนนี้ เค้าคงไปเข้าห้องน้ำหรือซื้อของหรืออะไรซักอย่าง
"เอ่อ...คุณลุงณรงค์หรือเปล่าครับ"
"นี่คุณลุงประสงค์"

.....
อับอายเกินกว่าจะเล่าต่อ.....
"เอ่อ"



Create Date : 28 กันยายน 2550
Last Update : 28 กันยายน 2550 20:50:44 น. 4 comments
Counter : 638 Pageviews.

 
ขำจัง
ถ้าทำงานแล้วคงมีเรื่องเล่าเยอะเลยนะ
อย่าลืมเอามาเล่าบ้าง


โดย: botanichuman วันที่: 6 ตุลาคม 2550 เวลา:20:58:28 น.  

 


โดย: แพรวขวัญ วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:21:34:20 น.  

 
น่ากลัวนะคะเนี๊ยะ ดูให้ขำมันก็ขำนะคะ แต่ถ้าเกิดทำการรักษาหรือหัตถการกับคนไข้ไปแล้วค่อยมารู้ว่าผิดตัว อยู่เมืองไทยไม่บอกก็คงไม่ค่อยมีใครรู้ แต่ถ้าที่นี่รับรองหมดอนาคตค่ะ โดนฟ้องแน่นอน น้องๆก็ระวังกันนะคะ เก็บเป็นประสบการณ์ค่ะ


โดย: New Brighton วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:0:31:57 น.  

 
น่าจะถามก่อนนะคะว่าคุณลุงณรงค์ใช่ไหมคับกันผิดพลาด อิอิ ปล่อยไก่ไปทั้งเล้าเลย 5555+


โดย: แนน IP: 58.8.161.41 วันที่: 23 ธันวาคม 2553 เวลา:19:53:45 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]




ดูเผินเผินเหมือนบ้าปัญญาอ่อน
ดูนานนานแล้วหลอนคล้ายคล้ายผี
ดูดูไปเหมือนว่าไม่มีดี
ดูอีกทีดู"................"

เติมเองตามใจชอบเลยครับ
Friends' blogs
[Add คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.