|
|
ชีวิตสีชมพู
21 สิงหาคม 2549
หลังจากมีชีวิตสีชมพูมาพักใหญ่ ผมก็ดีใจที่ความบ้าบอนี่จะสิ้นสุดลงเสียที
คิดกันไปไหนล่ะนั่น พอดีตอนที่อยู่ห้องคลอดน่ะ พยาบาลตัวสีชมพู ผ้าม่านสีชมพู ผ้าเช็ดมือสีชมพู เวลาแต่งตัวทำคลอดต้องใส่ชุดชมพู ผ้าเช็มมือก็สีชมพู ขนาดน้ำยากับครีมมันยังเป็นสีชมพูเลย เอากะพี่แกสิ เล่นเอาชีวิตกลายเป็นสีชมพูไปเลย แต่ก็ลงแล้วล่ะครับ ยังไม่ได้ทำคลอดเลย แต่ได้เล่นดนตรีไทย คือ นิสิตแพทย์คณะนี้เอกการแสดงและดนตรีน่ะครับ เฮ้อ ซ้อมกันแทบตายไม่มีใครสนใจฟัง
พอดีไม่ได้เขียนมานาน ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องอะไรเล่านะ แต่ไม่รู้ว่าจะเล่าเรื่องอะไรดีต่างหาก ตอนนี้ชีวิตก็กลับมาเป็นปกติแล้วทุกอย่าง หลังจากมันผุๆพังๆมานานปี แต่ว่านะ ก็อยากดีกว่านี้ กว่าที่เป็นอยู่อย่างนี้ ก็คงมีซักวันล่ะครับ
เอาละ เอาอะไรที่มันเป็นเรื่องเป็นราวหน่อยดีกว่า อยู่สูตินรีเวชนี่น่าเบื่อครับ เช้าไม่มีเคส เย็นไม่มีราวด์ บทจะว่างก็ว่างซะ พอบทจะยุ่ง คนมันก็นัดกันมาเกิดทีละห้าคนบ้าง หกคนบ้าง เล่นเอาวุ่นไปทั้งวัน แล้วยังมีคุณแม่แพ้แสงแดดอีก กลางวันคนมากมายไม่รู้จักคลอด ชอบมากันตอนตีสาม คลอดตอนหกโมงเช้า โอ้! ใครจะอยู่เฝ้าไหวล่ะนั่น เป็นงี้ซักสองสามวันก็เหี่ยวตายกันพอดี เพราะงั้น ใครอยากเป็นก็เป็นไปเถอะ หมอสูฯเนี่ย ไม่เอาด้วยหรอก
| Create Date : 16 กันยายน 2550 |
| Last Update : 16 กันยายน 2550 22:29:46 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 581 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: มัยดีนาห์  วันที่: 16 กันยายน 2550 เวลา:22:59:37 น. |
|
|
|
| โดย: zamourai IP: 118.174.13.47 วันที่: 14 ตุลาคม 2552 เวลา:23:03:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|
คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]
|
ดูเผินเผินเหมือนบ้าปัญญาอ่อน
ดูนานนานแล้วหลอนคล้ายคล้ายผี
ดูดูไปเหมือนว่าไม่มีดี
ดูอีกทีดู"................"
เติมเองตามใจชอบเลยครับ
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
เผลอเข้ามาอ่าน เป็นกำลังใจให้ว่าที่คุณหมอนะค่ะ