BlogGang.com : : คนคนนี้ มีความเหงาเป็นเพื่อน : Extern น้อยในทุ่งกว้าง

Extern น้อยในทุ่งกว้าง

กลับมาอยู่กับระบบงานเดิมๆที่คุ้นเคย แต่อาจะลืมไปแล้ว ระบบราวด์วอร์ดซ้าซากวันนึงก็วนมันอยู่นั้นแล้ว ไม่ได้ไปไหน ดูเองรอบนึง ดูกับพี่รอบนึง ดูกับอาจารย์รอบนึง แล้วก็ตามแล็บรับใหม่บ้าบอคอแตกไปตามประสา Extern ในโรงเรียนแพทย์ ซึ่งดูคนไข้อย่างละเอียดเป็นผุยผง

อันที่จริงการดูเคสซ้ำอย่างละเอียดแบบนี้ แม้จะเสียเวลา แต่ให้ประโยชน์อย่างมากในการเรียนรู้ และจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการฝึกสอนนิสิตแพทย์ของเราให้กลายเป็นแพทย์เต็มตัว (แม้จะเป็นวิธีการที่หนักหนาน่าเหนื่อยหน่าย)

องครักษ์เปลี่ยนแปลงไปมาก จากไปเพียงแค่สี่เดือนเท่านั้น แต่ว่าสภาพโรงพยาบาลเปลี่ยนไปอย่างผิดหูผิดตา ไม่ว่าจะเป็นสภาพโดยรอบจากป่อน้ำรกร้างหลังโรงพยาบาล กลายเป็นสวนสาธารณะเอาไว้วิ่งออกกำลังกาย คนไข้จากเดิมโหรงเหรงโรยรา มีหมอวิ่งชนกัน ก็กลายเป็นมีเคสมากมายก่ายกองจน Extern แทบสลบ วอร์ดเด็กที่เคยว่างเปล่าสมัยปีสี่ กลับไม่มีเตียงว่างจะรับคนในวันนี้

พี่ๆเปลี่ยนหน้าไป อาจารย์ใหม่ๆเข้ามากมายมายจนจำไม่ได้ โรงพยาบาลนี้กำลังเติบโตในอัตราที่น่าทึ่ง จน Extern ไอติมประหลาดใจ ก็เห็นกันมาตั้งแต่สมัยชั้นสิบเป็นวอร์ดร้างเอาไว้ให้นิสิตแพทย์นอนนี่นา ตอนนี้ Extern ไอติมก็ยึดเอาห้องแยกในวอร์ดเดกชั้น ๙ เป็นที่นอนถาวรไม่กลับหออีกต่อไป (หอมันไกล ค่าไฟก็แพง อยู่โรงพยาบาล ตื่นปุ๊บ ถึงเตียงคนไข้ปั๊บ น้ำ-ไฟฟรีเพราะรัฐบาลสนับสนุน)

กลับมาครั้งนี้ ได้เจอกับที่สุดของการรับเคสสองอย่าง คือเคสที่อยู่ในมือสั้นที่สุด กับเคสที่กลับมา Admit เข้าโรงพยาบาลใหม่เร็วที่สุด เคสแรก เป็นเด็กมาด้วยอาการไข้ หอบเหนื่อย มีโรคประจำตัวล้านแปด พอมาถึงปั๊บ แม่มีปัญหาลางานไม่ได้จะขอกลับบ้าน ขึ้นมาสี่โมงเย็น จะขอกลับหกโมง

แม่ "คุณหมอคะ ขอกลับบ้านเลยได้เปล่าคะ พรุ่งนี้ทำงานกะเช้า"
หมอ(พี่ Intern) "ไม่ได้นะคะ น้องติดเชื้อ ต้องสังเกตุอาการก่อน อย่างน้อยก็พรุ่งนี้"
แม่ "ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ไม่ได้ เค้าไม่ให้ลาแล้ว ลากิจกับลาพักร้อนหมดแล้ว"
หมอ "ถ้าไม่อยากนอน ทำไมไม่บอกข้างล่างล่ะคะ"
แม่ "ก็กะว่าขึ้นมาแล้วขอข้างบนกลับได้" (โรงพยาบาลนะคะ ไม่ใช่โรงแรม นึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป)
หมอ "...."

จบลงที่ให้คุณแม่เซ็นไม่ยินยอมรับการรักษา เฮ้อ...ถ้าจะไม่นอนก็น่าจะรีบบอกเสียแต่แรกที่หมอตรวจที่ OPD ขึ้นมาแล้วจะขอกลับมันยุ่งยากกว่ากันเยอะเลย

ส่วนเรื่อง Readmit หรือการกลับมานอนโรงพยาบาลใหม่ด้วยอาการเจ็บปวเรื่องเดิมนั้น คิดว่าแพทย์ทุกคนคงคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี แต่เคสนี้เป็นเคสแรกของผมจริงๆที่กลับมาเร็วมาก เป็นเด็กสี่เดือน อาเจียนเป็นโลหิต มาถึงก็หัวเราะเอิ๊กๆ ดูแล้วสองสามวันไม่มีเลือดออก กินนมจ๊วบๆๆ แล้วก็หัวเราะเอิ๊กๆอีก ก็เลยให้กลับบ้านไปตอนเช้า ยังไม่ทันถึงบ้านดี สายๆเด็กก็อ้วกออกมาเป็นเลือดอีก คราวนี้ซึมเลย เลยกลับมาอีกครั้ง ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยมั้ง Extern ไอติมบ่นอุบอิบว่าไม่น่าให้มันกลับไปเลย ต้องมาทำเรื่อง Admit ใหม่วุ่นวายกว่าเดิม ให้มันนอนต่ออีกวันก็เขียน Progress note แค่แผ่นเดียวงงงอนิจจา ชีวิต

พยาบาลที่ศูนย์การแพทย์ ก็ยังคงเป็นพยาบาลที่แสนดีที่สุดในโลก ไม่ว่าหมอจะสั่งออร์เดอร์ป่าเถื่อนบ้าบอไร้มนุษยธรรมขนาดไหน ไม่ว่าจะสั่งวัด V/S ทุกชั่วโมง สั่ง Dose ยายิบย่อยทศนิยมกี่ตำแหน่งก็ตาม หรือสั่ง IV rate น่าเกลียดๆสักเท่าไหร่ก็ไม่เป็นปัญหา แม้จะเปลี่ยนใจ เปลี่ยนออร์เดอร์ทุกสิบนาทีก็ไม่มีบ่น น่าปลื้มใจจริงๆ

Create Date : 16 สิงหาคม 2551

Last Update : 16 สิงหาคม 2551 16:50:35 น.

10 comments

Counter : 478 Pageviews.

พอได้เป็น อินเทิรน์น้อยในป่าใหญ่ จะสนุกกว่านี้อีกครับ

โดย: เด็กผู้ชายที่ไม่เตะบอลตอนกลางวัน (kanapo

) วันที่: 16 สิงหาคม 2551 เวลา:17:45:49 น.

Graphics for Hello Comments

โดย: เริงฤดีนะ

วันที่: 16 สิงหาคม 2551 เวลา:18:24:03 น.

เข้ามาให้กำลังใจ คุณหมอ ^^

โดย: แครอทเค้ก

วันที่: 16 สิงหาคม 2551 เวลา:19:39:28 น.

สู้ๆน้องไอติม
แต่อ่านเรื่องการรับคนไข้วันนี้ของน้องไอติมแล้ว
ทำให้พี่นึกถึงตอนที่คุณแม่พี่ไม่สบายหนักเมื่อตอนพี่เรียนปีหนึ่ง
ตอนเช้าไปหาหมอ เพราะท่านปวดหัวมาก ขนาดนั่งยังไม่ไหวเลย ความดันขึ้นสูง ไข้สูง แต่หมอกลับให้แค่ยาพาราธรรมดา บอกว่าพักผ่อนก็หาย
ปรากฏว่า คืนนั้นสองทุ่มต้องรีบนำท่านส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง เพราะท่านความดันสูงมากจนเกือบช็อก แถมไข้ก็ไม่ลด หมอผู้อำนวยการเป็นคนรับไว้เอง แล้วก็ดุหมอเวรไปตามระเบียบว่าทำไมไม่รับไว้แต่เมื่อเช้าให้กลับทำไม
วันนั้นพี่กลับจากกรุงเทพฯวันแรกก็ต้องไปนอนโรงพยาบาลเฝ้าคุณแม่ทั้งสัปดาห์ เหอๆ พอคุณแม่หายป่วยพี่ก็ไข้ขึ้นทันทีเพราะพักผ่อนไม่พอ