你还好吗?
<<
ตุลาคม 2557
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
25 ตุลาคม 2557

风中奇缘 ลำนำทะเลทราย

เรื่องนี้รอมานาน เกิดปัญหามากมายในการออกอากาศจึงล่าช้าไปถึงขนาดนี้ ปัญหาอยู่ที่เรื่องของฮั่วชวี้ปิ้ง แม่ทัพใหญ่สมัยฮั่นตามเนื้อเรื่องที่ถงหัวเขียน มีตำหนิว่าถงหัวไม่เคารพแม่ทัพท่านนี้ เป็นคนขายชาติ เป็นพวกโปรมะกัน ต่าง ๆ นานา จนกว่าจะเคลียร์ได้ เข้าใจว่ามีการเปลี่ยนชื่อเกิดขึ้นในเรื่องนี้



ออกตัวก่อนว่ายังไม่ได้อ่านนิยาย มาเล่ามาที่ดูหนังเท่านั้นค่ะ

เรื่องนี้สนุกดี คนเล่นถูกใจ ดูไปแล้วก็ติด 4 ตอนแรกดูรวดเดียว ตอนต้นงงหน่อย ๆ นางเอกไต่เต้าเร็วไปหน่อย ยังคิดอยู่ว่าออกสตาร์ทไม่ดีเท่า "กู่เจี้ยนฉีถาน" แต่แล้วเมื่อดู ๆ ไป เมื่อบทบาทของนางเอกเข้าที่แล้ว ก็สนุกดูได้เรื่อย ๆ

ตัวละคร
ซินเยว่ 莘月/จิ่นอวี้瑾瑜(หลิวซือซือแสดง)
ม่อสวิน 莫循 หรือจิ๋วเหย๋九爷 ท่านเก้า(หูเกอแสดง)
เว่ยอู๋จี้卫无忌 (เผิงหยูเยี่ยน น้องEddieแสดง)
หลี่จี๋ 李佶 (หานต้งแสดง)
ฉินเซียง 秦湘(เฉินฝ่าร่าแสดง)

บทหนึ่งที่ถูกใจเป็นที่สุดคือหูเกอในบทท่านเเก้า จิ๋วเหย๋ น่าสงสาร อ้างว้าง เดียวดาย เป็นที่สุด ส่วนน้องเอ็ดดี้เล่นบทนี้เกลียดไม่ลงเลย




เล่าเลยนะคะ

เรื่องย่อ

เด็กสาวคนหนึ่งช่วยชายผู้หนึ่งไว้ได้ในทะเลทราย เพราะช่วยเขาทำให้เธอมีบิดาบุญธรรม และเพราะช่วยเขาทำให้นางต้องระหกระเหินในฝูงสุนัขป่า เวลาผ่านไปเด็กสาวเติบโตขึ้น นางเรียกหมาป่าเป็นพี่ขาย มีความเชี่ยวชาญในสภาพพื้นที่ของทะเลทรายเป็นที่สุด นางสวมเสื้อผ้าเก่าขาดและมอซอ

วันหนึ่งนางเห็นว่าเสื้อผ้าเก่าแล้ว จึงไปขโมยเสื้อผ้าและเกลือในขบวนสินค้าของท่านเก้า ท่านเก้าเป็นเจ้าของกิจการในเครือสือฝั่ง นายหัวเศรษฐีใหญ่แห่งเมืองเจี้ยนอัน เมืองหลวงอันศิวิไลซ์ นายหัวเก้าและพรรคพวกจับนางได้ แต่นายหัวใจดีมอบเสื้อผ้าผู้หญิงชุดสวยให้นางเป็นของกำนัล



กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังถูกโจรล้อม สาวหมาป่าเข้าไปช่วยไว้ คนกลุ่มนี้เป็นนายทหารใหญ่ของเมืองเจี้ยนอัน สาวหมาป่าอยากเห็นเมืองหลวงจึงสอบถามรายละเอียดจากนายทหาร นายทหารให้เงินไว้และบอกให้นางมาหาเขาได้หากจะเข้าเมืองเจี้ยนอันนายทหารใหญ่ดูเหมือนจะต้องใจสาวหมาป่าอยู่ไม่น้อย จริง ๆ แล้วนายทหารนี้ชื่อเว่ยอู๋จี้ ตำแหน่งเซี่ยวเว่ย แม่ทัพใหญ่หลานเชื้อพระวงศ์ในเมืองเจี้ยนอัน หนุ่มเนื้อหอมแห่งเมืองเจี้ยนอันนั่นเอง

สาวหมาป่าเคยได้ยินพ่อบุญธรรมเล่าเกี่ยวกับความเจริญรุ่งเรืองของเมืองเจี้ยนอัน จึงสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ที่นายหัวเก้าให้ แล้วลาพี่หมาป่าเข้าเมืองไปหาประสบการณ์ใหม่ ๆ ทั้งกินทั้งดื่มตามใจปรารถนา ใช้เงินที่เว่ยอู๋จี้ให้จนหมด นางพยายามหางานทำแต่ไม่ได้งาน เงินก็ไม่เหลือ จึงไปที่ชายป่านอนรวมกับกลุ่มขอทาน ที่นี่นางได้รู้จักกับหนึ่งชราหนึ่งเยาว์วัยที่ให้ความช่วยเหลือ นางบอกพวกเขาว่านางชื่อซินเยว่

เว่ยอู๋จี้พกพาความหวังเต็มหัวอกว่าจะได้เจอสาวหมาป่าที่ใดสักแห่งในเมืองเจี้ยนอัน เขาสืบหาร่องรอยนางและทราบว่านางเข้าเมืองมาแล้ว แต่ยังหาตัวนางไม่เจอ ซินเยว่พยายามหาเงินใช้โดยไปสมัครงานที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง นางโดนหงกูผู้ดูแลสถานบันเทิงหลอกใส่ยาสลบในของกินและหวังจับนางมาเป็นนางรำในสังกัด ซินเยว่ถูกขังไว้และได้พบกับติงหนิงสาวงามที่ถูกบังคับใจเช่นเดียวกัน ทั้งสองเห็นใจกันและกัน

ยาจกชราป่วยหนัก ยาจกหนุ่มหาทางช่วยแต่ไม่มีเงิน พอเห็นห่อสัมภาระที่ซินเยว่ทิ้งไว้จึงเอาชุดซินเยว่ไปจำนำเพื่อเอาเงินไปหาหมอ พอดีโรงหมออยู่ในเครือสือฝั่ง นายหัวเก้าจึงทราบเรื่องเพราะจำชุดที่มอบให้สาวหมาป่าได้ และให้คนอุปการะยาจกเฒ่าและเยาว์วัยเอาไว้พร้อมทั้งให้คนไปช่วยซินเยว่เอาไว้ได้ หงกูมีโทษหนักเนื่องจากทำผิดกฎของสือฝั่งจับคนมาด้วยวิธีการที่ผิด แต่ซินเยว่ขอนายหัวเก้าให้ให้อภัยหงกู

ซินเยว่ได้รับมอบหมายจากนายหัวเก้าให้ดูแลสถานบันเทิงลั่วอวี้งฝางแทนหงกู เนื่องจากซินเยว่เป็นคนฉลาดจึงทำให้กิจการเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป แม้แต่ติงหนิงที่ดื้อรั้นก็ยังทำให้กลับมาภักดีกับสถานบันเทิงได้ ซินเยว่ได้ยินคนพูดกันว่ากิจการนายหัวเก้าตกต่ำลงทุกวัน นางต้องการช่วยเขาเพราะแอบหลงรัก จึงพยายามทำงานหนักและต่อสู้กับกิจการคณะละครอื่น ๆ เพื่อสนับสนุนนายหัวเก้า

วันหนึ่งพี่น้อง3คนหนึ่งหญิงสองชายเข้ามาขออยู่ในสังกัด โดยบอกว่าอยากอยู่สถานบันเทิงนี้ที่เดียวในเจี้ยนอัน ขนาดที่ดังกว่าดึงตัวยังไม่ไป หงกูเห็นทั้งสามมีความสามารถทางดนตรีจึงอยากได้ตัวแต่ซินเยว่ไม่ชอบหน้าโดยเฉพาะน้องผู้หญิง นางบอกว่าด้วยสัญชาติญาณของสัตว์ ศิลปินหญิงผู้นี้มีจุดประสงค์บางอย่างที่จะมาอยู่ที่นี่อย่างแน่อน หงกูไม่เชื่อ ในที่สุดก็นำ 3 พี่น้องเข้ามาจนได้ ซินเยว่ต้องเลยตามเลย แต่ก็ระวังตัวตลอดเวลา ซินเยว่คิดดึงดูดความสนใจขององค์หญิงใหญ่ เพื่อหาทางยกระดับกิจการสือฝั่งช่วยเหลือนายหัวเก้า นางหาทางดึงดูดความสนใจของราชสำนักโดยการทำละครเกี่ยวกับความรักขององค์หญิงใหญ่ซึ่งไม่มีใครกล้าเอาเรื่องราวของเจ้านายมาเล่น

กิจการของซินเยว่ได้รับความสนใจจากชาวเมืองเจี้ยนอันและทำกำไรให้อย่างงาม เว่ยอู๋จี้ก็มาดูและพบกับซินเยว่ที่นี่ เขารู้ที่อยู่ของนางแล้ว นายหัวเก้าก็มาดูละครด้วยตามคำเชิญของซินเยว่และได้เตือนนางอย่าได้ทำละครแบบนี้ต่อไปเพราะราชสำนักจะไม่ปล่อยคนที่ล่วงเกินพวกเขาไว้ ซินเยว่ยอมเสี่ยงเพื่อทำกำไรและหวังให้กิจการดีขึ้น ทั้งนี้เพื่อสนับสนุนนายหัวเก้า แต่เขาไม่ทราบ เมื่อเตือนไม่เชื่อ นายหัวเก้าจึงตัดสินใจขายกิจการลั่วอวี้ฝางให้ซินเยว่ไปดูแลเอง โดยที่เขาจะไม่เกี่ยวข้องด้วย

ซินเยว่ไม่สนใจเพราะเสี่ยงถึงจะได้ นางทำต่อไป จนกิจการใหญ่โตซื้อสถานบันเทิงอื่นในเมืองได้ทั้งหมด ในขณะเดียวกันศิลปินสาวฉินเซียงก็แผลงฤทธิ์นางพยายามหาโอกาสเข้าวัง เมื่อองค์หญิงใหญ่มาดูละครเรื่องราวของตนว่าเอาไปทำละครกันไปถึงขนาดไหน เพื่อหาทางดึงดูดความสนใจขององค์หญิง ฉินเซียงขึ้นเวทีทั้ง ๆ ที่ละครจบแล้ว แต่ซินเยว่มากำราบไว้ทันและเริ่มรู้ประสงค์ที่แท้จริงของนาง

ศิลปินสาวฉินเซียงและพี่ชายมาเพื่อหาทางแก้แค้น นางจะเข้าวังไปเป็นเมียฮ่องเต้เพื่อประเทศของนางจะได้ไม่ต้องถูกรุกราน นางผู้นี้ชื่อว่าฉินเซียง เมื่อคุยกันรู้เรื่องแล้ว ซินเยว่คิดว่าในเมื่อนางฉินเซียงก็มีประสงค์เข้าวัง ส่วนนางก็อยากได้เส้นสายในวังเพื่อช่วยงาน ซินเยว่จึงยอมสัญญาว่าจะช่วยให้ฉินเซียงเข้าวัง


วันหนึ่งฉินเซียงเอาพิณไปซ่อมและได้เจอกับคุณชายหลี่จี๋ซึ่งเป็นหนุ่มสุภาพ รักการดนตรี หลี่จี๋เป็นคนซ่อมสายพิณให้นาง ทั้งสองได้เจอหน้าเพียงครั้งเดียวก็มีใจให้กัน แต่ฉินเซียงมีจุดมุ่งหมายสำคัญ หลี่จี๋พยายามตามหานางและรู้ว่าอยู่ที่ลั่วอวี้ฝาง นางให้ซินเยว่ช่วยไล่เขาไป ซินเยว่ทำตามที่ฉินเซียงบอก

ด้วยความช่วยเหลือของอู๋จี้ทำให้ซินเยว่เข้ากับองค์หญิงใหญ่ได้ดีและเข้าออกวังได้ซินเยว่ช่วยเหลือจนฉินเซียงเข้าวังไปเปิดการแสดงจนฮ่องเต้ต้องใจ เลือกมารับใช้ในวังหลัง ฉินเซียงได้ตำแหน่งใหม่เป็นชายาเรียกตำแหน่งว่า เซียงฟูเหริน ฮ่องเต้ทั้งรักทั้งหลง

ฉินเซียงรับใช้ฮ่องเต้หลายครั้งจนตั้งครรภ์ นางเข้าวังแล้วนิสัยก็เปลี่ยนไป นางต้องการให้ลูกของตนเป็นรัชทายาทและวางแผนหลอกใช้หลี่จี๋ ให้ช่วยนางให้สมประสงค์ ขณะเดียวกันก็เกรงอำนาจและความเก่งกล้าของแม่ทัพอู๋จี้ที่นำทัพรบชนะตลอด ฉินเซียงรู้ดีว่าอู๋จี้รักซินเยว่ นางเกรงว่าซินเยว่จะเอาความลับนางบอกคนอื่นจึงให้ซินเยว่สาบานว่าหากบอกความลับ คนที่ซินเยว่รักจะต้องตาย ซินเยว่ไม่มีทางเลือก ยอมสาบานตามที่ฉินเซียงบีบบังคับ ตอนที่สาบานนางคิดถึงแต่ท่านเก้าเท่านั้น แต่เมื่อหลับฝันกลับกลายเป็นเว่ยอู๋จี้ไปแทน

ในวังฉินเซียงได้พบหลี่จี๋ หลี่จี๋ทราบว่าสาวที่เขารักเป็นของคนอื่นไปแล้วก็เสียใจมาก คนผู้นั้นถึงกับเป็นเจ้าเหนือหัวของเขาเอง เขาตัองตัดใจจากนางและโทษว่าคนที่ทำให้เขาพลาดจากนางอันเป็นที่รักจนชีวิตต้องเหมือนตกนรกทั้งเป็นก็คือซินเยว่ที่กีดกันไม่ให้เขาพบกับฉินเซียง แต่หารู้ไม่ว่าความจริงคนที่ไม่ต้องการพบเขาคือฉินเซียงเอง ฉินเซียงท้องแต่ป่วยเพราะไข้ใจ ซินเยว่ต้องเข้าวังเตือนสติ ฉินเซียงจึงดีขึ้น



ซินเยว่หลงรักนายหัวเก้า มักแสร้งเป็นป่วยเพื่อขอสูตรยาจากเขาเสมอ ท่านเก้านี้นอกจากจะหล่อและรวยแล้วยังเป็นหมอและนักประดิษฐ์ฝีมือดีอีกด้วย แต่เสียว่าขาพิการ ท่านเก้าดูเหมือนจะมีใจให้ซินเยว่เหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่นางจะใกล้ชิด เขามักจะถอยห่างเสมอ ทำให้ซินเยว่เดาใจเขาไม่ออก

ไม่ว่าท่านเก้าจะทำอะไรมักจะละเอียดประณีตเสมอ ในปีแรก เขาฉลองวันเกิดให้ซินเยว่โดยทำบะหมี่น้ำให้ทานและบอกว่าเป็นวันที่เขาและนางเจอกัน จึงสมมติให้วันปีใหม่เป็นวันเกิดของนาง ปีต่อมาเขาให้ตุ้มหู แรก ๆ ซินเยว่คิดว่าเขาซื้อมา เป็นตุ้มหูทองคำสลักลายและมีหยกเดือนเสี้ยวเหมือนกับชื่อของซินเยว่ที่แปลว่าดวงจันทร์ ซินเยว่รู้สึกประหลาดและสงสัยในความรู้สึกที่เขามีต่อตนจึงได้ลองแอบบอกรักผ่านเพลง แต่ดูเหมือนเขาฟังไม่เข้าใจ นางจึงได้แต่ถอยก่อนก้าวหนึ่งก่อนที่เขาจะว่านางไร้ยางอาย

สองปีที่ผ่านใบ บุรุษอีกคนที่มักตามพัวพันซินเยว่เสมอก็คือเว่ยอู๋จี้ เขาจะออกรบก็รอนางมาส่ง เขาเห็นนางโดนคนรังแกก็เข้ามาช่วย ไม่ว่าคนนั้นจะใหญ่มาจากไหนเขาหากลัวไม่ เมื่อซินเยว่เศร้าเขาปลอบใจ เมื่อนางหิวเขาหาของให้กิน เมื่อนางโกรธเขากระเซ้าเย้าแหย่ เขารักนางมาก แต่ว่ารู้ดีว่าคนในใจของนางไม่ใช่เขาแต่เป็นม่อสวินหรือท่านเก้านั่นเอง แต่เขาเชื่อว่าแม้โชคชะตาจะทำให้เขาไม่เจอนางคนแรกและได้หัวใจนางมา แต่สักวันความจริงใจของเขานางจะต้องรู้ เพราะคนที่เหมาะกับซินเยว่ที่สุดในเมืองเจี้ยนอัน ไม่มีใครเกินเขาอีกแล้ว เขาเชื่อมั่นเช่นนั้น

ฉินหยวนฉีพี่ชายของฉินเซียงมีฝีมือในเรื่องการแต่งเพลงและเล่นฉิน อยู่ในลั่วอวี้ฝางนานวันก็ผูกสมัครรักใคร่กับติงหนิง ส่วนน้องชายอีกคนอารมณ์ร้อนมักก่อเรื่อง ซินเยว่ได้หาครูมาสอนอบรมบ่มนิสัยเผื่อจะลดความมุทะลุลง ติงหนิงรักกับคุณชายฉินมานานแต่ไม่ยอมแต่งเสียที จนซินเยว่ต้องออกปากนางจึงยอมออกเรือน หงกูสงสัยว่าทำไมนางต้องแต่งออกไป แต่ซินเยว่บอกว่าแต่งออกไปเพื่ออยู่กันตามลำพังผัวเมีย นางยังได้เตือนติงหนิงว่าการอยู่ใกล้กับคนในวังไม่ใช่เรื่องดี อาจมีอันตรายได้ทุกเมื่อ

หงกูเห็นซินเยว่ส่งเสริมความรักของคนอื่น จึงเตือนให้นึกถึงตัวเองด้วย ความสุขอยู่ในมือต้องไขว่คว้า ซินเยว่คิดว่าจะบอกให้ท่านเก้ารู้อีกครั้งว่านางรักเขา จึงส่งเทียบเชิญให้เขามาดูไม้เถายวนยางที่นางตั้งใจปลูกมาถึง 2 ปีเพื่อจะให้ท่านเก้าดู ท่านเก้ามาตามคำเชิญจริง ๆ

ไม้เถายวนยางเป็นอีกชื่อหนึ่งของดอกจินอิ๋งซึ่งเป็นชื่อทางยาของสมุนไพรชนิดนี้ ท่านเก้าเคยบอกแต่ชื่อทางยาของมันแต่ซินเยว่ค้นพบว่าชื่ออีกชื่อคือยวนยางเถิง(ไม้เถายวนยาง) ความหมายของดอกไม้นี้คือรักแท้และการเป็นคู่กัน ซินเยว่ตั้งใจปลูกดอกยวนยางให้ท่านเก้าดูจึงประคบประหงมมาถึง 2 ปีเต็ม ความจริงก่อนหน้านี้เว่ยอู๋จี้เคยเห็นและสอบถามแล้วว่าเป็นดอกอะไรซินเยว่จึงทุ่มเทเวลาให้ขนาดนั้น แต่ซินเยว่บอกชื่ออื่นไป

ท่านเก้าตอบรับคำเชิญมาดูดอกไม้เถายวนยางซินเยว่พยายามถามชื่อให้ท่านเก้าบอกชื่อยวนยาง แต่ท่านเก้าไม่ยอมบอก เมื่อถูกถามว่าทำไมไม่บอกชื่อยวนยาง ท่านเก้าอ้างว่าลืมไป ซินเยว่เห็นว่าบอกอ้อม ๆ คงไม่มีความคืบหน้าในความสัมพันธ์อะไร เพราะเมื่อคราวก่อนก็ใช้เพลง”เยวี่ยเหรินเกอ”(เพลงรักสาวแคว้นเยวี่ย)บอกไปทีแล้วแต่ท่านเก้าคล้ายดั่งไม่ทราบและทำเป็นไม่เกิดอะไรขึ้น คราวนี้ซินเยว่จริงจังและบอกตรง ๆ ไปว่านางรักเขา ต้องการอยู่กับเขา หากเขาปฎิเสธนางเพราะความพิการ นางไม่ถือสา ท่านเก้านิ่งอึ้งไป



ขณะสถานการณ์กำลังอึดอัดนั้นเอง เว่ยอู๋จี้ก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี ท่านเก้าได้จังหวะขอตัวกลับ เว่ยอู๋จี้พอรู้เรื่องทั้งหมดก็โกรธซินเยว่ที่ไม่บอกว่าดอกไม้เถานี้มีความหมายว่าอะไร จึงทำลายเพิงดอกไม้ทิ้งด้วยโทสะ ซินเยว่ผิดหวังจากท่านเก้าอารมณ์เสียอยู่แล้วจึงโกรธอู๋จี้ไปด้วย เดินจากไปด้วยน้ำตาและไม่เข้าใจว่าทำไมท่านเก้าต้องหลีกหนีทุกครั้งที่นางพยายามเข้าใกล้ ครั้งนี้นางเข้าใจแล้วว่าเขาไม่ได้รักนาง

ซิวเยว่จัดงานแต่งงานให้ติงหนิงอย่างดีที่สุด และเลือกฤกษ์ให้เป็นวันที่ 1 เดือน 1แต่ตัวเองซึมเศร้าและเตรียมตัวกลับไปยังทะเลทรายหาพี่หมาป่าเลียแผลใจ ระหว่างเตรียมงานแต่งงาน คนของท่านเก้าก็มาขอพบเพื่อบอกให้ซินเยว่ไปดูท่านเก้าหน่อย เพราะหลังกลับจากนัดแล้วก็หมกตัวอยู่ในห้อง ล้มป่วยเสียแล้ว แรก ๆ ซินเยว่ไม่ยอมไป แต่ในเมื่อยังไงก็ต้องเผชิญกับความจริงอยู่ดี นางจึงไปหา นางบอกความจริงทุกอย่างให้ท่านเก้าทราบ เพราะอะไรนางต้องสร้างลั่วอวี้ฝางให้ใหญ่โต เพราะอะไรนางต้องไปเสี่ยงสร้างสัมพันธ์กับคนในวัง เพราะอะไรนางถึงป่วยบ่อย ๆ ให้เขาจัดยาให้ ทั้งหลายทั้งปวงเป็นเพราะนางรักเขา แม้เขาจะเป็นใครก็ไม่สำคัญ แม้มิใช่คนฮั่นแต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่นางจะไม่รักเขา ซินเยว่เปิดใจซะเกลี้ยงเลยทีเดียว นี่เป็นปีที่ 3 แล้วนางอยากรู้ใจของเขาจึงได้บอกเขาตามตรง ยอมเป็นหญิงไร้ยางอาย นางเล่าเรื่องต่าง ๆ เหล่านี้โดยไม่กล้ามองหน้าเขาเลย หากมองกลัวจะเล่าไม่ออก



ท่านเก้าฟังแล้วซาบซึ้งใจ จึงเล่าประวัติของตัวเองให้ฟัง ที่แท้บรรพบุรุษเขาเป็นชาวหู(ไม่ใช่คนฮั่น) ท่านปู่รักกับย่าและมาอาศัยในเจี้ยนอัน(ย่าเป็นเมียน้อยเศรษฐีก่อนจะแต่งกับปู่) สร้างรากฐานตระกูลจนใหญ่โต ใหญ่จนแทบจะใหญ่กว่าฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้ระแวง เขาเป็นทายาทคนเดียว(ชื่อท่านเก้า เดิมมีพี่น้องแต่ตายหมดตั้งแต่เยาว์วัย)ต้องดูแลกิจการในเครือสือฝั่ง โดยไม่ให้ร่ำรวยเกินไปจนฮ่องเต้ที่เพ่งเล็ง คอยระงับชาวหูนอกด่านไม่ให้รุกรานฮั่น และดูแลกิจการของตระกูลให้ตลอดรอดฝั่ง ภาระบนบ่าเขามีมาก หากแต่งกับเขาจะลำบาก แต่ซินเยว่ฟังแล้วไม่หวั่น และบอกว่าให้มาเจอกันในวันปีใหม่ซึ่งวันนี้นับเป็นวันสำคัญที่ทั้งสองเจอกันครั้งแรก

ซินเยว่กำลังจะออกจากห้องไป ท่านเก้าเรียกรั้งไว้และถามว่า “เจ้าต้องการมีบ้านไหม?” (ประโยคสำคัญ)ซินเยว่พร่างพรูฝันของตนเลยเมื่อได้ยินคำถามนี้ นางบอกว่าอยากมีบ้าน มีครอบครัวที่อบอุ่น มีลูกเล็ก ๆ ให้ดูแล และมีความสุขกับคนที่รัก และย้อนถามท่านเก้าว่าอยากมีครอบครัวที่มีความสุขไหม ท่านเก้ากล้ำกลืนตอบว่า “อยากเหมือนกัน” แต่แท้จริงแล้ว เขาอยากให้นางมีความสุข เพราะครอบครัวมีความสุขอย่างนั้นเขาให้ไม่ได้ ก่อนซินเยว่ปิดประตูจากไป ท่านเก้าถามว่า “เว่ยอู๋จี้ เขา เขาดีกับเจ้ามากใช่ไหม?” แต่ซินเยว่ไม่ค่อยได้สนใจเพียงแต่บอกว่า ”หวังว่าท่านจะมา” (ถามอย่างนี้ก็เดาได้ราง ๆ แล้วว่าจะไม่ไปตามนัดอีกนั่นแหละ ฉากนี้ประตูจะปิดลง จนเหลือแค่ช่องเล็ก ๆ ก่อนที่จะปิดไปหมด และความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จะไม่พัวพันเหมือนเถาไม้เลื้อยอีกแล้ว เพราะคำถามตอบที่ทำให้ตัดสินตัวละครทั้ง 3 ในเรื่อง ทำให้ชะตาชีวิตเปลี่ยนไป )



ในวันแต่งงานของติงหนิง ซินเยว่ร่วมงานจนเสร็จพิธีแต่ไม่เข้าร่วมงานเลี้ยงเพราะนางรอคนสำคัญคนหนึ่ง นางแต่งชุดที่เขาให้มาเมื่อพบหน้ากันครั้งแรก เตรียมตัวรอแต่บ่าย เวลาผ่านไป ไม่มีเงาร่างของชายที่รัก รอจนดึก เขาก็ยังไม่มา เมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้น ซินเยว่ดีใจมากคิดว่าเป็นท่านเก้าแต่ผู้มากลับเป็นเว่ยอู๋จี้ ซินเยว่เสียใจเป็นที่สุดและไม่เข้าใจว่าท่านเก้าคิดอย่างไร นางเพียงสรุปได้ว่าเขาไม่ได้รักนางและนางก็จะไม่ทำอะไรหรือเสียใจเพื่อคนแบบนี้อีก ไม่คิดถึง ไม่ยุ่งเกี่ยว

เว่ยอู๋จี้เห็นซินเยว่เสียใจก็คอยเฝ้าอยู่ไม่ห่าง นางอยากทำอะไรก็ตามใจ แม้ในคืนนั้นนางจะเรียกร้องอยากกินบะหมี่น้ำแต่ไม่มีใครขายเพราะไปฉลองปีใหม่กันหมด นางบอกว่าวันเกิดอยากกินบะหมี่น้ำ ยังไงก็จะกิน (ท่านเก้าเคยทำให้กิน) เว่ยอู๋จี้ก็ทำให้ด้วยตัวเอง (เฮือก...ดีเกินไปไหม) นางอยากดื่มเหล้าก็ดื่มเป็นเพื่อนจนแม้แต่นางหลับไปแล้ว ก็อุ้มไปส่งที่ห้องและดูแลนางอย่างดี(ไม่ล่วงเกิน โห.............อะไรนี่ดีขนาด เห็นชะตากรรมครึ่งหลังแล้วใช่ไหมคะว่านางเอกจะเปลี่ยนใจไปรักใคร)



ซินเยว่ตัดใจจากท่านเก้า เมืองเจี้ยนอันไม่มีอะไรให้อาลัยอีกต่อไป นางเตรียมเขียนจดหมายลาหงกู และฝากจดหมายให้เว่ยอู๋จี้ด้วยแต่ให้ส่งหลังจากนางไปแล้วสองสามเดือน

ซินเยว่หักขลุ่ยที่เคยได้จากท่านเก้าและเอากล่องที่ใส่ใบไม้สีแดงซึ่งบันทึกเรื่องราวของนางกับเขาไว้ นางไปวางไว้ที่หน้าห้อง ท่านเก้ากระเสือกกระสนออกมาดูเพราะขาเดินไม่สะดวก ซินเยว่ไปแล้ว ท่านเก้าค่อย ๆ อ่านทีละใบ เขาพบว่านางรักเขามากและทำเพื่อเขามากกว่าที่เขาคิดไว้ ท่านเก้าเองก็มีใจให้นางแต่ว่าด้วยภาระที่หนักอึ้งจึงไม่กล้าให้ใครมาลำบากด้วย ครอบครัวที่มีความสุข ท่านเก้ารู้ว่าตัวเองให้ไม่ได้

ตอนเช้าท่านเก้าตื่นขึ้นมาทั้ง ๆ ที่นั่งอ่านใบไม้แดงอยู่หน้าประตู เขาสำนึกได้ว่าการปฎิเสธซินเยว่ทำให้นางเจ็บช้ำกว่าเดิม เขารีบให้คนจัดรถและขับรถม้าไปที่ลั่วอวี้ฝางด้วยตนเอง แต่ซินเยว่ไปแล้ว หงกูได้อ่านจดหมาย ด้วยความตกใจจึงให้คนส่งจดหมาายให้เว่ยอู๋จี้ด้วย อู๋จี้ไปรบ พ่อบ้านคนสนิทรับไว้แทนและให้รีบส่งไปให้นายตนที่ค่ายทหารในทันที

ท่านเก้าหาซินเยว่ไม่พบให้ร้อนใจยิ่งนัก สั่งคนตามหาจนแทบพลิกทะเลทราย แม้จะต้องไปเป็นหนี้น้ำใจใครก็ยอม ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อนมักอยู่ห่าง ๆ แต่ก็หาไม่พบ

เดิมทีซินเยว่คิดเดินทางกลับทะเลทราย ระหว่างทางก็ท่องเที่ยวไปด้วย นางยอมอ้อมเพื่อไม่ให้เจอคนของเว่ยอู๋จี้ แต่ว่าชะตากรรมทำให้เขาที่รู้ว่านางหนีออกจากเจี้ยนอันแล้ว ตามหาจนพบ และบังคับเอาตัวกลับไปที่ค่ายทหาร อย่างนี้เอง ไม่ว่าท่านเก้าจะตามหาอย่างไรก็หาไม่พบ



เว่ยอู๋จี้กลัวซินเยว่จะหนีจากค่ายทหารไป เลยขู่ว่าถ้าหนีจะจับหมาป่าแถวนี้กินให้เรียบ ซินเยว่รู้ว่าเขากล้าทำจริงจึงไม่กล้าไปไหน ทั้งสองเข้าเมืองไป ซินเยว่เห็นมีดสั้นใบมีดหดได้ในตลาดจึงนึกถึงความหลัง มีดสั้นเล่มนี้เป็นอาวุธหลอกเล่นที่นางขอให้รัชทายาทแห่งเผ่าเจี๋ยตีขึ้น ความจริงตอนอยู่ที่เมืองเจี้ยนอันนางได้พบกับผู้นำเผ่าเจี๋ยคนปัจจุบันหูเหว่ยลี่(胡伟立)ซึ่งน่าจะเป็นอริที่ทำให้นางต้องหนีไปจากเผ่า ด้วยเหตุนี้เองซินเยว่พยายามหลบหน้า เว่ยอู๋จี้ก็สังเกตเห็นมาก่อนแล้ว แต่ไม่ได้ซักไซร้ ซินเยว่คิดถึงความหลังที่นางต้องหนีออกมาจากเผ่า แล้วนึกสนุกเอามีดสั้นนี้แกล้งแทงตัวเองจนอู๋จี้ตกใจ และเป็นห่วงมาก เขาไม่ต้องการให้นางเอาชีวิตของตนเองมาล้อเล่นแบบนี้ ซินเยว่เริ่มเห็นความห่วงใยของอู๋จี้ที่มามากมาย


เว่ยอู๋จี้หวีผมให้ซินเยว่เมื่อนำนางมาอยู่ในค่ายทหาร


อู๋จี้เห็นว่าซินเยว่ขี่ม้าไม่เป็นหากข้าศึกบุกมาจะเป็นอันตรายจึงให้ทหารหนุ่มน้อยชื่อหลี่เฉิง(李诚)เป็นคนฝึกม้าการขี่ม้าให้ ซินเยว่ก็แลกเปลี่ยนโดยการฝึกวิทยายุทธให้เพื่อให้เขาไปล้างแค้นให้ครอบครอบซึ่งถูกพวกเผ่าเจี๋ยฆ่าตายได้สมประสงค์ หลี่เฉิงพยายามขอให้ซินเยว่ขอร้องแม่ทัพเว่ยให้เขาได้ออกศึก แต่ซินเยว่เห็นว่าเขายังเด็กเกินไป ฝีมือก็ไม่เก่งพอจึงพยายามฝึกเขาอย่างหนัก อู๋จี้พยายามเผด็จศึกแรกให้เร็วที่สุดเพื่อกลับมาหาซินเยว่ที่ค่ายทหาร

ระหว่างที่อู๋จี้ไปรบซินเยว่ก็สนิทสนมกับหลี่เฉิงมากขึ้น ทั้งสองไปหาของกินในตลาดด้วยกัน และพบคนเผ่าหนึ่งตามหาหญิงสาวร่ำลือกันว่าคนรวยคนหนึ่งทำหญิงสาวหายไป เลยส่งคนตามหาให้ขวั่ก ซินเยว่เห็นตราของเผ่าซึ่งคุ้นตาแต่จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหนและไม่ทราบด้วยว่าคนที่พวกเขากำลังตามหาคือตนเอง นางแค่สงสัยแต่ไม่ได้สนใจ เพราะพยายามทำโน่นทำนี่ให้ลืมสิ่งที่ไม่ควรจะคิด แม้นางจะพยายามลืมท่านเก้าแต่ยังไม่ทิ้งนกพิราบสองตัวจากเขาคือเสี่ยวเถาและเสี่ยวเชียน(小淘和小谦)

หลังฉลองรบชนะยกที่หนึ่ง อู๋จี้บอกลาซินเยว่กลับเมืองเจี้ยนอันตามโองการของฮ่องเต้ ซินเยว่ขอให้เขาอย่าบอกใครว่านางอยู่ที่นี่ อู๋จี้เน้นถามว่าทุกคนเลยหรือ ซินเยว่บอกว่าใช่ อู๋จี้กลับบ้านมา ท่านเก้าก็รู้ข่าว จึงมาสอบถามด้วยตนเอง แต่อู๋จี้ไม่บอกตามที่ซินเยว่สั่ง ท่านเก้าได้แต่ฝากข้อความว่า หากเจอซินเยว่ก็บอกด้วยว่าเขารออยู่ อู๋จี้บอกว่าต้องขึ้นกับนางเองว่าอยากจะเจอหรือเปล่า และบอกว่าของที่เสียไปแล้วคงยากจะหวนคืน ท่านเก้าฟังแล้วเงียบไม่พูดอะไร

อู๋จี้ได้รับคำสั่งให้ไปตีเผ่าเจี๋ยรอบ 2 โดยมีหลี่จี๋สองพ่อลูกไปด้วย เขาส่งสารไปบอกซินเยว่โดยผ่านทางลูกชายของพ่อบ้านซึ่งเป็นลูกน้องในทัพและก็รู้ว่าซินเยว่เป็นผู้หญิง ในสารบอกว่าการรบครั้งนี้หลี่จี๋เข้าร่วมด้วยแต่โอกาสที่จะเจอกันไม่มาก ให้ซินเยว่ไปยังกองหน้ากับทหารที่มารับนี้ ซินเยว่ไม่ได้ปฎิเสธ แต่ขอพาหลี่เฉิงไปด้วย แน่นอนนางไม่ลืมที่จะเอานกพิราบทั้งคู่เดินทางไปพร้อมกัน

เมื่อไปถึงทัพหน้าของอู๋จี้ ทั้งหมดตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะเผ่าเจี๋ยส่งนกเหยี่ยว(茶隼)บินอยู่บนฟ้ามาสืบลาดเลา ไม่ว่ากองทัพของอู๋จี้จะอยู่ไหน พวกเจี๋ยก็รู้หมด วันหนึ่งขณะหยุดพักที่ิมน้ำ หทารเผ่าเจี๋ยมาจู่โจมและหลี่เฉิงก็ตายในการลอบจู่โจมครั้งนี้ ซินเยว่เสียใจมากโทษว่าอู๋จี้ อู๋จี้โป๊ะยาสลบให้นางระงับสติอารมณ์ และพานางเดินทางต่อไป

ซินเยว่ตื่นขึ้นมา รู้สึกตัวและทำใจได้แล้ว พอดีมีเสียงหมาป่าดังขึ้น อู๋จี้รู้ว่าเป็นพี่หมาป่าของนาง จึงปล่อยนางกลับฝูง ซินเยว่ดีใจที่ได้เจอพี่หมาป่าอีกครั้ง แต่ที่แตกต่างไปกว่าที่ผ่านมาคือ พี่หมาป่ามีครอบครัวแล้ว นางคิดถึงตัวเอง นางรักท่านเก้าแต่เขาก็ไม่ใยดี นางเหมือนสาวที่ไม่มีใครต้องการ

อู๋จี้มาหาซินเยว่และบอกว่าให้อยู่กับพี่หมาป่าก่อน ส่วนต้วเองต้องไปพบกับทัพใหญ่แลว ซิินเยว่ก็เข้าใจและทำตาม แต่เมื่ออยู่กับพี่หมา่ป่าหลายวันเริ่มคิดถึงอู๋จี้ว่าจะสู้พวกเจี่ยได้ไหม นางจึงไปหา นางเห็นศพเกลือนกลาด เห็นหมวกแม่ทัพ นางตกใจคิดว่าเป็นอู๋จี้ ไปพลิกร่่างดู เห็นว่าไม่ใช่จึงโล่งใจ นางเจอเขาอีกครั้งและติดตามกองทัพไปโดยไม่มีห่วงอีก

อู๋จี้รบชนะได้พื้นที่ในปกครองของพวกเจี๋ยมาไว้ในอาณาเขตของฮั่น ในคืนที่ฉลองกัน ซินเยว่ดื่มหนัก และแล้วก็ตกเป็นของอู๋จี้ เมื่อตื่นขึ้นมา นางตกใจแต่ก็ทราบว่าตนเองก็กึ่ง ๆ นางหนีออกจากกระโจมมาสงบสติอารมณ์ อู๋จี้ตามมา และกล่าวขอโทษ นางบอกไม่ต้องเพราะผิดคนละครึ่ง อู๋จี้ขอนางแต่งงาน ซินเยว่รับปาก อู๋จี้ดีใจแทบคลั่ง




ซินเยว่พาอู๋จี้ไปที่หลุมศพของบิดา ยังไม่ทันถึงเห็นอยู่ลิบ ๆ ว่ามีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังกราบไหว้อยู่ ฟังจากบทสนทนาแล้วอู๋จี้ทราบว่าซินเยว่รู้จักพวกเขา ตอนนี้เองนางจึงยอมเล่าความหลังให้อู๋จี้ฟังว่า เดิมทีนางเป็นเด็กกำพร้าซื่อจิ่นอวี้ หลังจากได้ช่วยเหลือบิดาบุญธรรมที่เกือบตายอยู่กลางทะเลทรายแล้ว นางก็ไปอยู่กับเขาที่เผ่าเจี๋ย บิดาเป็นอาจารย์ขององค์รัชทายาท นางเติบโตพร้อมกับองค์รัชทายาท เม่าอวิ๋นจู และหูเหว่ยลี่ ซินเยว่สนิทกับรัชทายาทมาก แต่ก็ชื่นชมในความเก่งกาจเป็นลูกผู้ชายของหูเหว่ยลี่ ต่อมากลับค้นพบว่าหูเหว่ยลี่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เขามักใหญ่ไฝ่สูงและยึดอำนาจไปจากผู้นำเผ่า ตั้งตนเป็นใหญ่ เม่าอวิ๋นจูที่หลงรักเขาก็ให้การช่วยเหลือสนับสนุน เมื่อบิดาบุญธรรมถูกฆ่าตาย ซินเยว่คิดหนีไป รัชทายาทสละชีวิตช่วยนางไว้และกลบเกลื่อนว่านางได้ตายไปแล้ว หูเหว่ยลี่มีใจให้ซินเยว่รู้สึกเสียใจมาก ตามหาแต่ก็ไม่พบ เข้าใจว่าซินเยว่ตายไปแล้วจริง ๆ

หลังเคารพหลุมศพบิดาบุญธรรมแล้ว อู๋จี้ก็พานางไปเดินตลาด พื้นที่แถบนี้เดิมเป็นของเผ่าเจี๋ยแต่เมื่ออู๋จี้รบชนะจึงกลายเป็นของชาวฮั่น ในพื้นที่เกิดการพิพาทของชาวฮั่นกับชาวเผ่าเจี๋ย อู๋จี้กับซินเยว่ไปเห็นเข้าพอดี คนสองเผ่าท้าสู้กัน คนฮั่นจะหาพยานแต่ไม่มีใครกล้า จนมาเรียกอู๋จี้ ส่วนคนเจี๋ยก็หาคนเป็นพยานไม่ได้จึงไปขอให้หูเหว่ยลี่ที่นั่งกินอาหารอยู่ในร้านมาเป็นพยาน เม่าอวิ๋นจูที่มาด้วยกันกับหูเหว่ยลี่ รู้ทันทีว่าอู๋จี้มากับซินเยว่ นางเคยเจอทั้งสองที่เมืองเจี้ยนอันมาก่อน ข้อพิพาทไป ๆ มา ๆ กลายเป็นการท้าสู้ของอู๋จี้กับหูเหว่ยลี่ไปแทน เดิมพันคือถ้าอู๋จี้แพ้ตัดหัวไปเลย

ผลการต่อสู้ยิงธนู หูเหว่ยลี่ชนะ อู๋จี้และซินเยว่ไม่ตกใจที่ต้องโดนกุดหัว ซินเยว่บอกจะตายตามชายคนรักไปเอง หูเหว่ยลี่เอะใจว่าคนของตัวเองขี้โกงให้เขาชนะ จึงสอบสวนและรู้ความจริงว่าเป็นอย่างที่คาดเดา เขาขอโทษอู๋จี้ ไม่เอาเดิมพันเป็นศีรษะ และยอมปล่อยไป แต่หลังจากวิเคราะห์ดูจึงรู้ว่าเป็นเว่ยอู๋จี้แม่ทัพตัวเก่งของฝ่ายตรงข้ามจึงตามจับ

เมื่อตามมาทัน ระหว่างไล่ล่าบนหลังม้าอู๋จี้ได้รับบาดเจ็บ แต่ทั้งสองก็หนีไปได้อย่างหวุดหวิด ซินเยว่จะหายาสมุนไพรมาช่วยอู๋จี้ ระหว่างเก็บยาในพื้นที่ที่ตนเองคุ้นเคยก็พบกับพวกหูเหว่ยลี่และเม่าอวิ๋นจู อู๋จี้เป็นห่วงตามมาโดยแอบอยู่หลังก้อนหิน เมื่อได้ยินบทสนทนาของทั้งสามจึงรู้ว่า เม่าอวิ๋นจูหลงรักหูเหว่ยลี่ แต่หูเหว่ยลี่ชอบซินเยว่และเพิ่งรู้ว่านางไม่ตาย จึงดีใจมากและอยากให้กลับไปอยู่ที่เผ่าเจี๋ยดังเดิม ซินเยว่ไม่ยอม จะยิงธนูใส่หูเหว่ยลี่ เม่าอวิ๋นจูเข้ามาขวางจึงโดนยิงแทน ความจริงแล้วเม่าอวิ๋นจูต้องการให้หูเหว่ยลี่สนใจ ยิ่งมาเจอคนรักเก่าอย่างซินแยว่นางกลัวหมดความสำคัญ ส่วนซินเยว่เสียใจที่ยิงโดนเพื่อนวัยเด็ก ตกใจรีบเข้าไปดูอาการ เม่าอวิ๋นจูเจ็บหนักเหมือนใกล้ตาย หูเหว่ยลี่ตัดสินใจพานางกลับไปรักษาตัวทันที

อู๋จี้ที่แอบอยู่หลังก้อนหินได้ยินที่ทั้งหมดสนทนากัน เมื่อพวกหูเหว่ยลี่ไปแล้ว จึงออกมาหาซินเยว่และปลอบใจนางว่าไม่ต้องกลัวว่าเม่าอวิ๋นจูจะตาย เพราะซินเยว่ยิงไม่ถูกที่สำคัญและผู้หญิงคนนี้ใช้แผนเจ็บตัวเพื่อขอความเห็นใจจากหูเหว่ยลี่ ซินเยว่ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้างและถือว่านางกับคนเผ่าเจี๋ยกลุ่มนี้ไม่ติดค้างกันอีก

อู๋จี้ชวนซินเยว่เข้าเมืองเจี้ยนอัน ซินเยว่ลังเลเพราะไม่อยากเจอท่านเก้า แต่สุดท้ายก็ยอม พวกหงกูดีใจมากที่ได้เจอซินเยว่อีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้จะมีการตัดพ้ออยู่บ้าง ซินเยว่ไม่ยอมออกไปไหนเพราะยังมีแผลใจ ทางอู๋จี้จะหาทางแต่งกับซินเยว่ให้ได้แต่ทางบ้านไม่ยอมให้แต่งหญิงที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าให้เป็นเมียใหญ่ อู๋จี้รบชนะมีความชอบมากมาย ฮ่องเต้จะประทานงานแต่งให้หลายครั้งแต่เขาไม่ยอม หาทางปฎิเสธทุกครั้งไป

ด้านฉินเซียงนางคลอดลูกชายและพยายามให้ฮ่องเต้ตั้งเป็นรัชทายาท องค์หญิงใหญ่ขัดขวางทุกทางเพื่อให้ลูกของฮองเฮาได้ขึ้นตามศักดิ์ ฮ่องเต้ไม่สามารถตั้งรัชทายาทได้อย่างตั้งใจ องค์หญิงใหญ่หาทางฆ่าฉินเซียงซึ่งตอนนี้ได้ตำแหน่งเซียงฟูเหริน แต่ไม่สำเร็จเพราะได้หลี่จี๋มาช่วยไว้ ฉินเซียงรู้ดีว่าหากมีตระกูลเว่ยจะขวางแผนการของนาง ทำให้ความสัมพันธ์ของนางกับซินเยว่แย่ลงทุกวัน เพราะต่างคนต่างอยู่คนละฝ่าย หลี่จี๋กลายเป็นผู้ช่วยของเซียงฟูเหรินในทุก ๆ อย่างที่นางขอร้อง

อู๋จี้ชบังคับให้ไปทานอาหารที่เหลาอี้ผิ๋น เนื่องจากนางไม่เจริญอาหารเท่าไหร่ จนซินเยว่ได้เจอกับท่านเก้าอี้ครั้ง เมื่อร่วมโต๊ะกันอู๋จี้แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเห็นได้ชัด ท่านเก้าก็ทราบแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองเป็นอย่างไร ต่อมาท่านเก้าได้บอกความรู้สึกให้ซินเยว่รู้ และบอกว่าเคยตามหานาง แต่ทุกอย่างสายไปแล้ว ซินเยว่รู้สึกโกรธอู๋จี้ที่ปิดบังเรื่องที่ท่านเก้าเคยมาสอบถามเกี่ยวกับนางที่จวนของเขา ทีท่าจึงเปลี่ยนไป อู๋จี้เสียใจหุนหันขี่ม้าไปยามค่ำคืน จนตกม้าบาดเจ็บสาหัส ซินเยว่ขอให้ท่านเก้าช่วยไว้จนรอด



ท่านเก้าทุ่มเทชีวิตช่วยอู๋จี้จนตัวเองป่วยหนัก เมื่อซินเยว่ทราบจึงมาเฝ้าไข้ และทราบว่าจริง ๆ แล้วท่านเก้ารักตนเองมากแต่ห้ามใจเอาไว้ ตอนนี้ซินเยว่สับสน แต่ว่านางเป็นคนของอู๋จี้ไปแล้ว และเห็นความรักของเขาที่มีต่อนาง เมื่อกลับจากบ้านท่านเก้าพบว่าเขาหายไป จึงออกตามหาจนเจอและปรับความเข้าใจกัน นางสัญญาว่าจะมีลูกให้กับอู๋จี้ แม้ไม่ได้รับสถานภาพเมียอันถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม






 

Create Date : 25 ตุลาคม 2557
10 comments
Last Update : 27 พฤศจิกายน 2557 23:09:02 น.
Counter : 54156 Pageviews.

 

นอกเรื่องเล็กน้อย

คนที่เล่นเป็นอูเว่ยลี่ (ผู้นำเผ่าเจี๋ย) นักแสดงชื่อฉินเฮ่า ไม่นานมานี้ได้ขอแต่งงานกับอีเหนิงจิ้ง

ฟังแล้วงงเล็กน้อย อีเหนิงจิ้งแต่งงานไปแล้วนี่นา มีลูกแล้วด้วย แต่ว่าพอหาจริง ๆ เข้า อ้าวปรากฎว่าหย่าแล้ว เลยมาแต่งงานกับคนนี้

ก่อนหน้านี้เคยได้ยินข่าวระหองระแหงของอีเหนิงจิ้งกับสามีมาก็ระยะใหญ่ ๆ นับว่าเป็นผู้หญิงเก่งที่โชคดีคนหนึ่ง

ผิดกับฉินเซียงในเรื่องเลย คนนี้ชอกช้ำระกำทรวง

ถ้านางไม่ตัดสินใจอย่างนั้น คงจะมีความสุขกว่านี้

 

โดย: มามิยะ IP: 171.96.183.67 1 พฤศจิกายน 2557 21:39:44 น.  

 

//www.youtube.com/watch?v=uWVAgWHXC_A

ขำน้ำตาเล็ด นักแสดงจาก "ลำนำทะเลทราย" + เฉียวเจิ้นหยู่ในเกมส์โชว์

ไม่ว่าจะดูกี่ครั้ง หูเกอก็ฉลาดและมีน้ำใจเสมอ

 

โดย: มามิยะ IP: 171.96.183.67 1 พฤศจิกายน 2557 22:52:48 น.  

 

เมื่อดูถึงตอนท่านเก้ากับซินเยว่จะจากกันตอนประตูปิดเหลือแต่ช่องแง้ม ๆ

รู้สึกลุ้นท่านเก้าสุดตัว และเริ่มโกรธถงหัว

ผ่านไป 2 วัน คิดไปคิดว่า เว่ยอู๋จี้เหมาะสมกับซินเยว่มากกว่า

เอาใจ รักเดียวใจเดียว อะไร ๆ ก็ให้ซินเยว่มาก่อน ปกป้องคุ้มครอง ทำอาหารให้กิน นวดให้ตอนเเมื่อย

เฮ้อ...ทำใจ แต่หากว่าอู๋จี้ที่เดิมคือขุนพลฮั่วชวี่ปิ้ง

ท่านกรำศึกและเสียชีวิตแต่ยังหนุ่ม

เฮ้อ รอบ 2

 

โดย: มามิยะ IP: 171.96.142.179 5 พฤศจิกายน 2557 12:49:51 น.  

 

ดูถึงตอน 23 ท่านเก้าสารภาพรักกับเสี่ยวเยว่แล้ว ถ้าท่านเก้าคิดได้แต่แรก ก็คงไม่เกิดเหตุการณ์พลิกผันให้คนดูลุ้น

เว่ยอู๋จี้ก็ดีขนาด

ท่านเก้าก็รักมากมาย

เสี่ยวเยว่ทำตัวไม่ถูกแล้ว

 

โดย: มามิยะ IP: 171.96.182.162 7 พฤศจิกายน 2557 21:53:26 น.  

 

ของที่เสียไป มันไม่หวนคืน จริงๆค่ะ
ในหนังสือ ซินเยว่ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ทางบ้านเว่ยก็กีดกัน มีแต่ท่านเว่ยที่รักมั่นคง สายตาที่ส่งมาให้แต่ละทีนี่ทำคนใจละลายจริง

พูดถึงบทของคนอื่นๆ สกุลเว่ยแคสติ้งออกมาดูดีทุกคน แต่มีบทองค์หญิงใหญ่ที่เพิ่มเติมเข้ามาว่าพยายามทำร้ายฉินเซียง อันนั้นดูตลก คนฉลาดอย่างองค์หญิงใหม่ทำไมทำอะไรโง่ๆให้จับได้แบบนั้น แต่ดาราคนนี้เล่นได้สุดยอดเลย ในปู้ปู้จิงซิน เธอก็เล่นเป็นชายาแปดที่ฉลาดเป็นกรด และเก่งมาก เช่นกัน

 

โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 157.7.205.214 9 พฤศจิกายน 2557 7:22:15 น.  

 

ชอบเพลงนี้มากๆค่ะ

皑如山上雪,皎若云间月。
闻君有两意,故来相决绝。
今日斗酒会,明旦沟水头。
躞蹀御沟上,沟水东西流。
凄凄复凄凄,嫁娶不须啼。
愿得一心人,白头不相离。(一心人 一作:一人心)
竹竿何袅袅,鱼尾何簁簁!
男儿重意气,何用钱刀为!

 

โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 157.7.205.214 10 พฤศจิกายน 2557 20:59:11 น.  

 

ชอบ ๆ ค่ะ หลิงเอ๋อร์

 

โดย: มามิยะ IP: 58.11.126.81 11 พฤศจิกายน 2557 12:41:33 น.  

 

ดูฉากจูบ หอม ดม จนเบื่อไปเลย มันจะมากไปนิดไหม?

 

โดย: มามิยะ IP: 171.96.184.186 16 พฤศจิกายน 2557 20:07:59 น.  

 

เห็นด้วยค่ะ ว่าเยอะไป
ดูเลี่ยนๆ

 

โดย: หลิงเอ๋อร์ IP: 157.7.205.214 19 พฤศจิกายน 2557 20:15:17 น.  

 

อยากให้ครองคู่กะหูเกอ

 

โดย: ลำนำทะเลทราย IP: 58.137.103.210 11 สิงหาคม 2558 11:20:49 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


mamiya
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 33 คน [?]




สงวนลิขสิทธิ์ตามพรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด งานเขียนทุกชิ้นในบล็อคนี้ได้รับการคุ้มครองสิทธิตามพระราชบัญญัติคุ้มครองสิทธิทางปัญญา โดยลิขสิทธิเป็นของผู้เขียน กรุณาให้เกียรติผู้เขียนเมื่อนำไปเผยแพร่ต่อควรขออนุญาตก่อน
[Add mamiya's blog to your web]