Bloggang.com : Mamesu : fic แอบหอม part 16 (จินเมะ* ยูพี)

fic แอบหอม part 16 (จินเมะ* ยูพี)

คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหลบคนเอาแต่ใจตรงหน้า
ยกมือขึ้นปิดริมฝีปากคนตัวโตที่ก้มลงมาหา บนรถไฟคนตั้งมากมาย
แต่ดูพี่จินทำสิ

“ พี่จิน....อย่าทำอย่างนี้นะฮะ ไม่อายคนอื่นหรือไงกัน “
เสียงเล็ก ๆ กระซิบบอกเบา ๆ

“ อายทำไม....คนมองสิต้องอาย คนจะรักกันใครใช้ให้ดู “

“ โอ้ย!!! คาซึยะ พี่เจ็บนะครับหยิกพี่ทำไม “ โดนคนตัวเล็กบิดพุง
อย่างหมั่นใส้คนอะไรหน้าไม่อายจริง ๆ

“ ถอยออกไปนะฮะ คนอื่นเขามองอยู่ “

“ ไม่เอา.....จะถอยไปไหนได้ คนเบียดกันแน่นขนาดนี้ อยู่ตรงนี้แหล่ะ
ดีแล้ว “
ไม่พูดเปล่ายังขยับตัวหนา ๆ เข้าหาแถมตวัดแขนโอบเอวบางดึงมากอด
หน้าตาเฉย

“ ตกลงพรุ่งนี้พี่ไปรับนะ “

“ อย่าเลยฮะ พี่ชายอยู่ “

“ พี่ไม่กลัวหรอกนะ พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปรับคาซึยะในบ้านเลยคอยดูสิ
ทีไอ้โนะมันยังเข้าไปได้ ทำไมพี่จะเข้าไปบ้างไม่ได้ “

“ มันเหมือนกันที่ไหน อย่างอแงสิฮะ เอาไว้ให้ค่อย ๆ บอกพี่ชายก่อนนะ “

“ แต่พี่ไม่อยากให้คาซึยะขึ้นรถไฟนี่ พี่ไม่ชอบ “ ยังบ่นออดแอด
ไม่เลิก

“ งั้นเดี๋ยวให้คุซาโนะไปส่งที่มหาลัยก็ได้ “

แล้วก็ใจอ่อนให้คนตัวสูงเอาแต่ใจตรงหน้าอีกจนได้ (พี่กี้น้อยใจไหมเนี่ย)

“ อย่าน่ารักให้มากนักได้ไหม เดี๋ยวคาซึยะจะไม่ได้กลับบ้าน “

เสียงนุ่มกระซิบชิดริมฝีปากบาง กดจูบลงไปบนริมฝีปากนุ่ม
อย่างอดใจไม่ไหว ไม่สนใจสิ่งรอบกายสักนิด ไม่รับรู้
ว่าใครจะมองอย่างไร ไม่รับรู้ว่าอยู่ที่ไหน
รับรู้ได้แต่เพียงคนตรงหน้าหวานแค่ไหน น่าหลงใหลแค่ไหน
และถ้าจินจะสนใจ คนรอบข้างสักนิด จะเห็นว่ามีใครบางคน
แอบเก็บภาพของทั้งคู่ไว้ และแววตาของคนที่จงใจไม่ได้หวังดีสักเท่าไหร่

“ หึ หึ ของรักของหวงเรอะ อยากรู้นักถ้าได้เห็นรูปน้องชายคนสวย

มายืนพลอดรักกับผู้ชายด้วยกันบนรถไฟแบบนี้
จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนทักกี้ “
…………….
…………
……..

" ยามะจังครับ พี่ยูมารับแล้ว ......." เสียงเรียกดังอยู่หน้าประตูห้อง
ทำให้คนแก้มป่อง ที่เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำถึงกับสะดุ้งเฮือก
ไอ้ห้อยบ้านี่ มาทำไมแต่เช้าเนี่ย แล้วดูพ่อกับแม่สิ
ปล่อยให้ขึ้นมาบนนี้อีกแล้วนะ

" ยังไม่เสร็จ ยังไม่ได้แต่งตัวเลย มาทำบ้าอะไรแต่เช้า
ไม่มีอะไรทำแล้วหรือไง "

" อ่าวก็ยามะจังบอกไม่ให้พี่มาสายนี่........." เสียงตอบเบา ๆ
ดังมาจากประตูที่ปิดสนิท

" บอกไม่ให้มาสายแต่เนี่ยมันเช้าไปหรือเปล่า ลงไปรอข้างล่างเลย
เดี๋ยวลงไป "

" ยามะนี่ข้าวกล่อง แม่ทำเผื่อยูอิจิด้วยนะ ถือไปให้พี่เค้าด้วยล่ะ "

คุณแม่ที่แสนดียื่นข้าวกล่องสองกล่องส่งให้ลูกชาย
ที่เดินลงมาจากด้านบนด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ

" ทำไมแม่จะต้องทำเผื่อนายนั่นด้วย ออกจะรวยซะขนาดนั้น
ไม่มีปัญญาซื้อข้าวกินเองหรือไง "

" โอ้ยยย แม่ฮะเจ็บนะ......" โดนผู้เป็นแม่หยิกให้ที่เอว
ทำให้คนแก้มป่องร้องโอดโอย

" พูดจาไม่น่ารัก ไปเรียกพี่เค้าอย่างนั้นได้ยังไงกัน แม่ไม่เคยสอน
ให้พูดจาไม่เพราะเลยนะ "

" โธ่แม่ก็.....ก็มันจริงนี่นายนั่น อ๊ะอย่านะแม่......" กระโดดหลบฝ่ามือแม่
อย่างฉิวเฉียด ( ไม่รู้ใครเป็นลูกบ้านนี้กันแน่ )

" เอ้า!!!! นี่ของนาย......." กระแทกกระทั้นกล่องข้าวใส่ตักของคนร่างสูง
ที่นั่งหน้าระรื่นอยู่บนโซฟา

" ข้าวกล่อง.....ยามะจังทำให้พี่หรือครับ " หน้าตายามพูดบ่งบอกว่า
ปลาบปลื้มเป็นที่สุดอยากจะอัดหน้าให้สักเปรี้ยงจริง ๆ เล้ย

" ฝันไปเหอะ.....แม่ทำ ไม่รู้จะทำให้ทำไม เปลืองข้าว..... "
เดินตัวปลิวออกประตูไปปากก็บ่นไม่หยุด ขัดใจ บอกได้คำเดียว
หมั่นใส้โคอาล่าหน้าเป็นจะแย่

" ยามะจังรอพี่ด้วยสิคร้าบบบ....... "

รถสปอตคันหรูสองคันแล่นมาจอดต่อท้ายกันอย่างกับนัดไว้ล่วงหน้า
ประตูรถคันหน้ามีคนร่างบางเปิดประตูลงมาด้วยหน้าตาสดใสน่ารัก
ส่วนอีกคันคนที่เปิดประตูลงมาใบหน้าช่างแตกต่างจากคนแรกโดยสิ้นเชิง

" ยามะจัง.... " คนตัวเล็กยิ้มกว้างขวางเมื่อหันมาเจอเพื่อนรักลงมาจากรถ

" เอ๋.....นั่นพี่ยูอิจิหนุ่มป๊อปหนึ่งในสี่ของมหาลัยไม่ใช่เหรอ

มาด้วยกันได้ไง.... " คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเมื่อเห็นคนขับเต็มตา

" ไม่มีอะไรหรอกคาเมะ เจอกันกลางทางน่ะ " ดึงแขนเพื่อนให้เดินตาม
เพื่อหันเหความสนใจ

" ยามะจังตอนกลางวันพี่ไปกินข้าวด้วยนะ......" คนตัวเล็กหันไปมอง
จึงเห็นรุ่นพี่ยูอิจิชูกล่องข้าวโบกไปโบกมา

"ไม่ได้เจอกันกลางทางแล้วมั้งยามะจัง " เอียงคอมองหน้าเพื่อนรัก
ที่ทำปากขมุบขมิบแช่งชักหักกระดูกคนตะโกนโหวกเหวกด้านหลัง
แถมแก้มป่องแดงเรื่อเป็นหลักฐานช่วยยืนยัน

" ไปสนิทกันตอนไหนน้า....ไม่เห็นบอกกันมั่งเลย " เอ่ยล้อ
คนแก้มแดงตรงหน้าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งไปให้

" ก็ไม่ได้สนิทอะไรนี่....." อุบอิบตอบออกไป แต่มีหรือคนตัวเล็ก
จะปล่อยให้ผ่านไปเฉย ๆ

" อย่ามาทำปากแข็งนะยามะจัง.....ปกติไม่เคยเห็นยามะจัง
นั่งรถใครเลยนี่นา พี่ยูเนี่ยคนแรกเลยน้า
ต้องไม่ธรรมดาใช่ไหม...... " ยื่นนิ้วไปจิ้มที่แก้มป่อง ๆ อย่างมันเขี้ยว

" อืม...คงงั้นมั้ง นายนั่นน่ะบ้าจะตายไป ตื้อก็เท่านั้น หน้าด้านก็เท่านั้น
ไม่รู้จะทำไง "

" เอ๋ เอ๋ ยามะจังแก้มแดงน่ารัก "

" หยุดล้อเลยนะคาเมะ ไม่คุยด้วยแล้วเข้าเรียนดีกว่า " ปลาทอง
งอนตุบป่องไปแล้ว คนตัวเล็กได้แต่ยืนอมยิ้มมองตามเพื่อนรัก
ยามะจังมีคนดูแลแล้วสินะ ถ้าเป็นพี่ยูอิจิ เพื่อนพี่จินก็โอเคละมั้ง

" คาซึยะ.....มายืนยิ้มอะไรอยู่ตรงนี้ครับ " น้ำเสียงนุ่ม ๆ
ที่เอ่ยถามอยู่ข้างหู ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร

" พี่จิน พี่ยูอิจิเป็นคนยังไงฮะ " คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นถามเขาตาแป๋ว

" ถามถึงเจ้ายูมันทำไม คาซึยะ หรือว่าสนใจมัน " เอาล่ะสิอารมณ์นี้
มาอีกแล้ว

" ฮะ....สนใจ " ตอบออกไปเบา ๆ แถมยิ้มหวานส่งให้ด้วย
อยากจะแกล้งคนตัวโตขี้หึง ตรงหน้าสักหน่อย

" คาซึยะ!!!! มานี่เลย "
คนตัวโตดึงแขนคนตัวเล็กให้เดินตามไปหยุดหลังต้นไม้ใหญ่ริมบึง

" อื้อ!!!! พี่จิน....." ริมฝีปากนุ่มถูกริมฝีปากอวบอิ่มของคนเอาแต่ใจ
ประกบทาบเข้าหาอย่างหนักหน่วง
อยากทำโทษคนตัวเล็กที่พูดถึงผู้ชายอื่นต่อหน้าต่อตา ถึงจะเป็นเพื่อน
ก็เถอะ แต่ทำไปทำมาจูบทำโทษกลับกลายเป็นจูบแสนหวาน
แทบขาดใจแทน ฟันคมขบเม้มเบา ๆ บนริมฝีปากนุ่มแดงระเรื่อที่ตอนนี้
เจ่อน้อย ๆ

" ทีหลังอย่าพูดอย่างนี้ให้พี่ได้ยินอีกนะ " กระซิบอยู่กับปากบางไม่ห่าง
กดจูบลงไปบนปากบางอย่างนุ่มนวลบดคลึงไม่ยอมห่าง

" พี่จินพอนะฮะ....." เสียงกระซิบออกมาจากปากบางที่สั่นน้อย ๆ
จะแกล้งคนตัวโต แต่กลับถูกแกล้งซะเองแบบนี้ คนตัวเล็กถึงกับทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนให้คนตัวโตกอดกระชับจมหายไปกับอกกว้างแทน

" บอกมาดี ๆ ถามถึงไอ้ยูมันทำไม " พูดออกมาเสียงดุ แต่การกระทำ
ต่างกันลิบเลย มือร้อน ๆ ลูบไล้อยู่แถวเอวบาง สอดเข้าไปในชายเสื้อ
ตัวเล็ก ทำเอาร่างบางสะดุ้ง เมื่อมือร้อนสัมผัสถูกเนื้อนุ่ม

" อ่ะ!!! อย่านะฮะพี่จิน ทำอะไร " เอ่ยออกไปเสียงเข้ม
จะดุจริง ๆ แล้วนะ

" ก็คาซึยะไม่ตอบพี่นี่......."

" พี่ยูอิจิเค้ามาจีบยามะจังเหรอฮะ แล้วพี่ยูจะมาหลอกยามะจังหรือเปล่า
พี่ยูเป็นคนดีใช่ไหมฮะ "

" โอย...คาซึยะ พี่ฟังไม่ทันแล้วนะ ที่ละข้อสิครับ " กอดคนตัวเล็ก
หมุนไปหมุนมา อย่างหมั่นเขี้ยว

" พี่ยูอิจิเป็นคนดีใช่ไหมฮะ " น้ำเสียงจริงจัง พร้อมทั้งคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่น
ทำให้คนตัวโตยิ้มอย่างเอ็นดู

" ไอ้ยูน่ะ พี่รับรองได้เลยว่ามันเป็นคนดี ดีมาก ๆ ด้วย
มันรักยามะจังของคาซึยะจริง ๆ เห็นมันแบบนั้นก็เถอะ มันเป็นคนจริงจังเรื่องครอบครัวมากนะ รักใครรักจริง คาซึยะไม่ต้องห่วงเพื่อนหรอก
ยามะจังของคาซึยะซะอีกที่จะต้องทนรำคาญมันไปตลอดชีวิตน่ะ
เพราะไอ้ยูมันคงไม่ปล่อยให้ยามะจัง คลาดสายตาแน่ ๆ "

พูดไปพร้อมกับเอานิ้วลูบ ๆ ไปบนคิ้วที่ผูกเป็นโบว์บนหน้าผากมน

" จริง ๆ นะฮะ พี่ยูไม่หลอกยามะจังนะ ถ้าพี่ยูทำให้ยามะจังเสียใจล่ะก็
โดนดีแน่ ๆ "

" ครับรับประกันได้เลย ไอ้ยูมันก็รักใครรักจริง เหมือนพี่นั่นแหล่ะ
รักใครก็ยกให้หมด ทั้งตัวและหัวใจเลย " ยืนยันแถมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม
ส่งไปให้คนในอ้อมกอดหน้าแดงเล่น

" ใครเค้าอยากรู้เล่า ปล่อยนะฮะจะไปเรียนแล้ว "
ผลักอกคนเจ้าเล่ห์เบา ๆ

" พี่ไปส่งนะ " จับมือคนตัวเล็กจูงเดินตรงไปทางคณะผ่านสายตา
ที่มองมาอย่างอิจฉา ของใครหลาย ๆ คนตลอดทาง
.....................................
...............................
...........................

" จินนนนน.....ไปกินข้าวกัน " เสียงเจ้าเพื่อนตัวแสบสองคน

ก่อนที่หน้าเหลี่ยม ๆ กับจมูกของไอ้ยูจะโผล่มาให้เห็น มันจะส่งเสียงดัง
ให้ได้อะไรขึ้นมา

" ไอ้ยู.....แกกอดอะไรอยู่น่ะ " ถามออกไปอย่างแปลกใจเมื่อเห็นไอ้ห้อย
มันกอดบางอย่างอยู่ตรงอก

" ข้าวกล่องโว้ย.....แม่ยามะจังทำให้ เหอ เหอ เหอ "

ป้าบบบบบ เสียงตบหัวพี่ห้อยจากพี่เหลี่ยม

" มึงหัวเราะโรคจิตไปเปล่า กะอีแค่ข้าวกล่องของแม่ยายในอนาคต
ทำมึงบ้าไปเลยเรอะ "

" ไอ้คิ.....อย่า อย่า มึงอย่ามาอิจฉากู มึงช่วยยินดีปรีดากะความสุข
ของเพื่อนมึงหน่อย "

" เฮ้ย!!! พอ ทั้งสองคน รำคาญจริง แล้วจุนโนะล่ะ "

" มันก็อยู่ในแล็ปอีกตามเคย แม่งคงกินซากกบ ซากเขียด
เป็นอาหารไปแล้วมั้ง " เพื่อนเหลี่ยมตอบกลับมาอย่างปลง ๆ

" เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ซื้อไปเผื่อมันหน่อยดีกว่า กลัวมันแห้งตายไปก่อน "

" โอ้ไอ้ยู มึงช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียนี่กระไร มามะ มาให้กูกอดที "

" ไอ้คิ!!!! มึงถอยไปไกล ๆ teen กูเลยนะมึง ไอ้นี่นี่ "

จินส่ายหัวไปมากับภาพพี่เหลี่ยมกับพี่ห้อยที่นัวเนียกันอยู่ตรงหน้า
( นัวเนีย ???)

" ไป ไป กินข้าวกันได้แล้ว เล่นกันอยู่นั่น "

" เฮ้ยไอ้จิน รอด้วย " เสียงโหวกเหวกโวยวายดังตามหลัง
คนที่เดินดุ่ม ๆ ตรงไปยังโรงอาหารของมหาลัย

……………………
…………………
…………….
" ยามะจังงงงง......." เสียงพี่ห้อยเค้าล่ะ ปลาทองแก้มป่องต้องทำหน้าบู่
ใส่กล่องข้าวมีเรดาร์จับทิศทางหรือไง คนตั้งเยอะแยะยังเห็นอีก เฮ้อออ....
หันไปส่งค้อนให้เพื่อนรักที่หัวเราะคิกคักตรงหน้า

" หยุดหัวเราะเลยนะคาเมะ เดี๋ยวเถอะ "

" ก็เราขำพี่ยู คนตั้งเยอะ สายตาพี่ยูนี่เห็นแต่ยามะจังคนเดียวล่ะมั้ง "

แต่ก็ต้องหยุดขำเพราะมีใครบางคนนั่งลงข้าง ๆ จนชิด รู้เลยว่าว่าใคร
พี่จินละก็ ทำไมไม่ไปนั่งห่าง ๆ เข้ามาเบียดซะชิดขนาดนี้
ยามะจังต้องรู้แน่ ๆ

" คาเมะ มานั่งนี่ " ไหมล่ะยังไม่ทันไรเลย ปลาทองหวงเพื่อนออกโรงแล้ว

"นี่นายไปนั่งฝั่งโน้นเลยไป " ผลักยูอิจิ ให้ไปนั่งฝั่งตรงข้าม
สายตายังไม่ละ ไปจากคนตัวโตที่นั่งเบียดเพื่อนรัก

" ทำไมล่ะครับยามะจัง นั่งตรงนี้ก็ดีแล้วนี่ " ยูอิจิผู้ไม่รู้อะไรบ้างเลยบ่น
อย่างอิดออด ส่วนคนตัวเล็กขยับจะลุกขึ้นแต่โดนดึงแขนไว้ด้วยมือ
คนข้าง ๆ เลยต้องส่งยิ้มแหย ๆ ไปให้ปลาทองแทน

" คาซึยะนั่งตรงนี้แหล่ะ " เอากับท่านสิ

" นายมีสิทธิอะไรมาเรียกชื่อคาเมะอย่างนั้นหา "

" เอ่อออ....ยามะจังพูดกันดี ๆ นะครับ " ยูอิจิจับแขนปลาทอง
ที่กำลังจะกลายพันธุ์เป็นปิรันย่า เบา ๆ

" นายไม่ต้องมายุ่ง เพื่อนนายน่ะมาทำรุ่มร่ามกับเพื่อนชั้น "

" ตรงไหนเรียกว่ารุ่มร่าม " จับมืออย่างนี้ใช่ไหม ไม่พูดเปล่าแถมมีภาพ
ประกอบ จับมือนุ่มของคนตัวเล็กมาแนบอกหน้าตาเฉย

" นาย นาย นาย " ปลาทองลุกขึ้นชี้หน้าไอ้คนหน้าด้านอย่างโมโห

" คาเมะ ออกมานี่เลย " เดินไปดึงแขนเพื่อนรักให้หลุดจากมืออีกคน

เลยกลายเป็นศึกชิงนาง เอ้ย นาย คนตัวเล็กโดนดึงไปทางนั้นที ทางนี้ที
จนเวียนหัวไปหมด

" ยามะจัง พี่จิน พอเถอะฮะ เจ็บแขน "

" โอ๋ โอ๋ คาเมะเราขอโทษนะ " เข้าไปกอดเพื่อนอย่างรู้สึกผิด
เมื่อเห็นแขนขาว ๆ แดงเป็นจ้ำ ๆ ด้วยฝีมือตนเอง
แต่ร่างเล็กของเพื่อนถูกดึงไปอยู่ในอ้อมกอดอีกคนเฉยเลย
ทำให้ปลาทองอ้าปากค้าง อึ้งไปแปดวิ

" เฮ้ยยยย ....นายกล้าดียังไงมากอดเพื่อนช้านนนน " กระโดดเข้าไป
หวังควักลูกตาไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อที่มันลอยหน้าลอยตาไม่ได้กลัวเกรง
เลยถูกยูอิจิที่ยืนมองตาปริบ ๆ อยู่นาน คว้าเอวไว้เสียก่อน
ที่จะเกิดการฆาตกรรมกลางโรงอาหาร
ส่วนไอ้พี่เหลี่ยมมันนั่งกินสปาเก็ตตี้หน้าตาเฉย เหมือนนั่งดูละครน้ำเน่า
หลังข่าว นี่มันจะนองเลือดกันอยู่แล้วมันยังไม่รู้สึกรู้สา

" ยามะจังครับ ใจเย็น ๆ สิครับ ค่อย ๆ พูด ค่อย ๆ จากันดีกว่า
คนกันเองทั้งนั้น "

" คนกันเองที่ไหน ใครไปนับญาติกับนายนี่ " ชี้หน้าไอ้คนตรงหน้า
ดูมันยังไม่ปล่อย

" แฟนเพื่อนไง ไอ้จินมันเป็นแฟนคาเมะ เห็นม่ะคนกันเองเห็น ๆ "
ทุกคนหันไปมองหน้าพี่เหลี่ยมอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
เมื่อคนที่เคี้ยวสปาเก็ตตี้ตุ้ย ๆ พูดเสร็จ

" ไอ้คิ!!!! " เสียงยูอิจิตะโกนมาก่อนเลยคนแรก

" ไอ้ยูเอ็งจะเสียงดังทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้ " ดูมัน ดูมันพูด

" นายพูดอะไรฮะ " ปลาทองเปลี่ยนเป้าหมายมากระชากคอเสื้อพี่เหลี่ยม
เขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน

" โห ไอ้ยูแฟนเอ็งซาดิสว่ะ "

" ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เมื่อกี้พูดเรื่องอะไร "

" เอ้ายังไม่เข้าใจอีก ไอ้จินมันเป็นแฟนคาเมะ ดูไม่ออกเหรอ
เห็นไหมมันหวงของมันขนาดนั้น " พูดพลางพยักหน้าไปยังไอ้หล่อ
ที่ยังคงกอดคนตัวเล็กไม่ปล่อย ทั้ง ๆ ที่คนในอ้อมกอด
พยามยามจะแกะแขนที่รัดแน่นเหมือนงูเหลือมออกแต่ไม่สำเร็จ

" คาเมะจริงหรือเปล่า " หันไปถามเพื่อนที่ยืนหน้าตูมให้ไอ้หล่อมันกอด
อยู่ตรงหน้า

" ยามะจัง อย่าโกรธเลยน้า " เสียงออด ๆ ดังออกจากปากเพื่อนรัก
แถมยังก้มหน้าหลบตาโตที่มองมา

" จะไม่ให้โกรธได้ไง ทุกคนรู้กันหมด เหลือเราคนเดียว
เราไม่ได้เป็นเพื่อนรักกันใช่ไหม "
พูดพลางเดินออกจากโรงอาหารไปเลย ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนน้ำตาคลอ
อยู่ในอ้อมแขนคนรัก เห็นแบบนี้คนตัวโตจึงต้องคลายอ้อมแขนออก

" คาซึยะไปเถอะ " เสียงนุ่ม ๆ ที่เอ่ยอยู่ข้างหู ทำให้คนตัวเล็ก
ยิ้มออกมาได้ ถลันวิ่งตามคนตาโตขี้งอนไปอย่างรวดเร็ว

" ไอ้คิ มึงนะมึง ปากมึงนี่นะน่าเอาร้องเท้าให้คาบจริง ๆ เล้ย "

" ทำไม…..กูหวังดีโว้ย เรื่องมันจะได้จบ ๆ ไปซะ
ยามะจังของมึงคงไม่ได้โกรธอะไรนักหนาหรอก
คงแค่น้อยใจคาเมะเท่านั้นแหละ พนันกันไหม
เดี๋ยวคาเมะไปอ้อนเข้าหน่อย ก็ใจอ่อนยวบ
ถามผู้มีประสบการณ์อย่างท่านจินดูดิ "

ใช่ไหมวะพยักหน้าเหลี่ยม ๆ ไปทางไอ้หล่อที่นั่งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
อยู่ฝั่งตรงข้าม

TBC นะจ๊ะ

Create Date : 03 พฤษภาคม 2552

Last Update : 6 พฤษภาคม 2552 7:56:18 น.

1 comments

Counter : 551 Pageviews.

พีจะหวงน้องไปไหน ปล่อยให้จินหวงคนเดียวเถอะ

โดย: ilovejinme IP: 61.90.80.164 วันที่: 11 มกราคม 2553 เวลา:20:09:01 น.