Fic แอบหอม part 8-10 (จินเมะ*ยูพี)

แอบหอม part 8
……………..
……….
…….

จินนั่งมองโทรศัพท์ในมือหลังจากเมมเบอร์คนตัวเล็กแก้มใสเสร็จ
จะโทรหาตอนนี้คงกำลังหลับไม่อยากรบกวน ต้องทนคิดถึงต่อไป
จะนอนก็นอนไม่ได้ หลับตาก็เห็นแต่หน้าใส ๆ (อาการหนักจริง ๆ)

“ ไม่ต้องหลับต้องนอนกันล่ะ ลงไปหาทัตจังข้างล่างดีกว่า “

“ ครับคุณท่าน ครับ ผมไปรับเองก็ได้ครับ ไม่ลำบากหรอกครับ สวัสดี

ครับ “

“ อ่าวคุณจิน! ลงมาทำไมครับ นึกว่าหลับไปแล้ว “ เอ่ยทัก
หลังจากวางโทรศัพท์ หันไปเห็นคุณชายของบ้านเดินลงมาจากชั้นบน

“ นอนไม่หลับ....แล้วทัตจังคุยกับใครอยู่ล่ะ “ เดินไปทรุดนั่งที่โซฟา
รับแขก พลางหยิบนิตยสารบนโต๊ะขึ้นมาอ่าน

“ คุณท่านทั้งสองครับ บอกว่าจะแวะมาหาคุณจินก่อนไปบาหลี “

“ กลัวลูกชายจำหน้าไม่ได้ เลยต้องกลับมาให้เห็นสักหน่อยละมัง “

เอ่ยไปอย่างประชดประชัน ก็ทั้งสองคนเดินทางไปอิตาลีตั้งแต่
3 เดือนที่แล้ว คงเพิ่งนึกได้ว่ามีลูกชายอยู่ที่นี่

“ จะมาถึงตอนไหนล่ะ “ ถามเบา ๆ เปิดหนังสือตรงหน้าดูอย่างสนใจ

“ 5 โมงเย็นครับ ผมจะขับรถไปรับเอง “

“ ไม่ต้องหรอกทัตจัง เดี๋ยวจินไปรับให้ก็ได้...อยู่บ้านเฉย ๆ เบื่อ “

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ๆ แล้วนั่งจ้องอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนาน
จนพี่เลี้ยงแปลกใจ แต่แล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นก้าวฉับ ๆ ตรงไปที่รถคันหรู ส่วนพี่เลี้ยงที่ยืนอึ้งกับอาการของคุณชายเมื่อครู่ ต้องวิ่งตามไป

“ จะไปไหนครับคุณจิน “ เอ่ยถามออกไปอย่างเป็นห่วง
เพราะกลัวว่า อาการแพ้ไวน์ยังไม่หายดี ไม่ควรขับรถ

“ ไม่ต้องห่วงหรอกทัตจัง แค่นี้สบายมาก ขนาดทำโปรเจคส่งอาจารย์
ไม่ได้นอน 2 วัน 2 คืน ยังไม่เป็นไร แล้วจะเลยไปรับคุณท่านทั้งสอง
ของทัตจังด้วย ไปนะ “ โบกมือลาพี่เลี้ยงก่อนบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว
จนพี่เลี้ยงต้องถอนใจออกมาอย่างยืดยาว

........................
...................
..............


รถคันหรูแล่นมาจอดนิ่งอยู่บนถนนฝั่งตรงข้ามบ้านโบราณเก่าแก่
ส่วนคนขับ ลดกระจกลงตาจ้องมองไปยังป้ายตระกูลที่ติดอยู่บนกำแพง

เห็นก็รู้ว่ามาไม่ผิดบ้านแน่ ๆ เพราะตัวอักษรโต ๆบนป้าย
แถมลักษณะบ้านตรงกับที่จุนโนะบอก

“ ตระกูลคาเมะนาชิ นี่เหรอบ้านคาซึยะ “ พึมพำออกมาอย่างอึ้ง ๆ
จากที่เห็นหนูสักตัวก็ไม่สามารถผ่านเข้าไปด้านในได้ ก็แต่ละคน
ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าบ้าน เป็นมือปืน บอดี้การ์ด ยากูซ่า ดูจากท่าทาง
และการแต่งตัวแล้วแยกไม่ออกจริง ๆ ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบา ๆ
อยุ่ใกล้แค่มือเอื้อมแต่เหมือนไกลสุดขอบฟ้า ไม่ได้เห็นหน้าคนแก้มใส
เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
ปรับเบาะรถให้เอนลง นอนมองเข้าไปด้านใน บางทีถ้าคนตัวเล็กตื่น
อาจออกมาเดินให้เห็นหน้าบ้าง

.........................
.....................
..................


“ คุซาโนะ ไม่ต้องตามมาหรอก แค่จะพารันจังไปวิ่งในสวน “
เสียงคนตัวเล็กพูดกับคนสนิท ทำให้ร่างสูงในรถคันหรูที่เผลอหลับไป
ลืมตาตื่นขึ้น เห็นคาซึยะเดินผ่านไปก็หลับตาลงใหม่ สงสัยฝันอีกแล้ว

“ รันจัง! หยุดดิ้นนะ เดี๋ยวจะปล่อยให้ลง “ เสียงใสเอ่ยดุเจ้าหมาน้อย

ขนปุยที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่ในอ้อมแขน ทำให้คนหลับตาลงเมื่อครู่
ลืมตาขึ้นมาใหม่

“ ไม่ได้ฝันนี่นา คาซึยะของเขาจริง ๆ แถมมีชายหนุ่มหน้าตาดีเดิน
ตามหลังต้อย ๆ ด้วย

“ คาซึยะ! “ เสียงนุ่มออกจะเข้มดังขึ้นด้านหลัง ทำให้คนตัวเล็ก
ที่กำลังสนใจอยู่กับเจ้าขนปุยในอ้อมแขน หันกลับมาเห็น
คนแพ้ไวน์จนเขาต้องดูแลเมื่อคืน ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ รถคันหรู

“ พี่จิน? อุทานออกไปอย่างงง ๆ ก็ไม่เคยคิดสักนิดว่าคนตัวสูง จะมายืน
อยู่หน้าบ้านได้ อ้อมแขนที่คลายออกทำให้เจ้าขนปุยกระโดดตุ้บลงไป
แล้ววิ่งข้ามถนนไปที่ประตูรั้วอย่างรวดเร็ว

“ คาซึยะ! “

“ นายน้อย “

เอี๊ยด!!!! “ โอ้ย....คนตัวเล็กร้องออกมาอย่างตกใจ
เมื่อรู้สึกเหมือนโดนชนล้มลงไปกระแทกกับอะไรแข็ง ๆ จนจุก
เสียงปิดประตูมาพร้อมกับเสียงตกใจของคุซาโนะ

“ นายน้อย! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ “

“ อูย..ไม่เป็นไรหรอกคุซาโนะ “ แค่จุกนิดหน่อย

“ คุณตัดหน้ารถผมกะทันหัน ผู้ชายคนนี้เขาวิ่งมาคว้าคุณไว้ทัน

ไม่อย่างนั้นคงแย่แน่ ๆ “ บอกพลางชี้มือผ่านหน้าคนตัวเล็กไป

“ พี่จิน... ร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนตัวสูงนอนนิ่งอยู่ใต้ร่างตัวเอง

“ โอ้ย..” ร่างสูงคลางออกมาด้วยความเจ็บ หลังจากรู้สึกตัว

“ คาซึยะ เป็นอะไรหรือเปล่า “ แทนที่จะห่วงตัวเอง กลับห่วง
คนตัวเล็กมากกว่า

“ พี่จิน เจ็บตรงไหนฮะ ถามออกมาอย่างห่วงใยเช่นกัน มือก็คลำไปทั่วตัว
สำรวจอาการบาดเจ็บอย่างตกใจ

“ ทำไมไม่ระวัง? รู้หรือเปล่าว่าอันตราย ถ้าโดนรถชนจะทำยังไง “
แต่กลับโดนคนตัวโตดุเข้าให้

“ ก็ไม่ทันคิด แค่จะวิ่งตามรันจัง “ อุบอิบแก้ตัวออกไป

“ รันจังวิ่งเข้าบ้านไปแล้วครับนายน้อย “ คุซาโนะบอกออกมาเบา ๆ

“ พี่จินลุกไหวหรือเปล่า “ เข้าไปประคองคนที่ทรงตัวลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล

“ พวกนายจะยืนทำอะไรกัน มาช่วยพยุงพี่จินเข้าไปข้างในหน่อยซิ “
เสียงใส ๆ นั่น ดุลูกน้องที่ยืนเรียงแถวอยู่ข้าง ๆ

“ ครับ “ รับคำอย่างพร้อมเพรียง พลางกุลีกุจอเข้ามาช่วยคนตัวสูง
อย่างเต็มอกเต็มใจ ถ้าไม่ได้คนตัวสูงนี่พุ่งเข้าไปคว้าตัวนายน้อย
ของพวกเขาให้พ้นจากการถูกรถชนอย่างหวุดหวิด ไม่อยากจะคิด
ถ้านายน้อยเป็นอะไรไป พวกเขาคงโดนนายใหญ่ฆ่ายกครัวแน่ ๆ

“ ขอโทษนะฮะที่ทำให้เดือดร้อน “ โค้งขอโทษเจ้าของรถคู่กรณี
อย่างสุภาพ

“ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ทีหลังก็ระวังหน่อยนะ มันอันตราย “

“ ขอบคุณมากฮะ “ กล่าวขอบคุณออกมาอย่างสำนึกผิด

………………
……………..
………..

คนตัวเล็กเข้ามานั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ ร่างสูงที่นอนหลับตานิ่ง
ในห้องรับรองแขก ภายในเรือนรับรอง เป็นหนึ่งในจำนวนหลายหลังของบริเวณพื้นที่กว้างขวางของบ้าน

“ พี่จินเป็นไงบ้างฮะ “

“ เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย แขนนี่ก็เจ็บ ขาก็เจ็บ แล้วที่หัวก็เจ็บ “ ไม่ได้โกหก
เลยสักนิดที่พูดออกไป เจ็บจริง ๆ แต่พอเห็นหน้าใส ๆ ก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว

“ ไหนดูหน่อยสิฮะ “ จับแขนคนตัวโตพลิกดูที่ข้อศอกก็เห็นเป็นรอยถลอก
มีเลือดซึมออกมา ทั้งสองแขน

“ แล้วที่หัวล่ะฮะ เจ็บตรงไหน “

“ ตรงนี้ “ คว้ามือคนตัวเล็กไปจับรอยปูดด้านหลัง

“ โอ้โฮ! เป็นลูกมะนาวเลย ดีนะฮะที่หัวไม่แตก “ มือเล็ก ๆ ปัดผมนุ่ม
ที่บังอยู่ ทำให้มองเห็นชัดขึ้น แต่พอก้มลงไปเห็นคนเจ็บที่นอนยิ้มกริ่ม
ก็หน้ามุ่ยขึ้นมาทันที

“ ยิ้มอะไรฮะ “ เสียงเล็กถามออกมาดุ ๆ

“ ก็พี่ดีใจที่คาซึยะเป็นห่วง “ ตอบออกมาเสียงนุ่มพร้อมสายตาหวาน

“ พี่จินรอก่อนนะฮะ เดี๋ยวจะทำแผลให้ “ เสหลบตาคมที่มองมา
หันไปหากล่องปฐมพยาบาลที่วางอยู่ด้านหลัง หยิบยาล้างแผล
และสำลีออกมาโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตาคนตัวสูงอีก

“ แสบหน่อยนะฮะ “ พูดเบา ๆ พลางเช็ดสำลีที่ชุ่มน้ำยาล้างแผล
ลงไปบนข้อศอกที่มีเลือดซึมออกมาของคนตัวสูง ทำให้คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอนอยู่ถึงกับสะดุ้งทีเดียว

“ แสบจังคาซึยะ “ บ่นออด ๆ ออกไป

“ ทนหน่อยซิฮะ ต้องเช็ดให้สะอาด จะได้หายไว ๆ “

“ ก็มันแสบนี่นา “ ยังบ่นไม่เลิก

“ ตัวก็ออกโต แสบนิดเดียวเองทนหน่อยซิฮะ “ เงยหน้าดุ
คนตัวโตแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ยิ้มกว้างส่งสายตาหวาน ๆ
มาให้ไม่ได้มีอาการดังที่พูดเลยสักนิด จึงกดมือลงไปบนแผลแรง ๆ อย่าง
หมั่นใส้

“ โอ้ย! พี่เจ็บนะ “ คนตัวโตโอดครวญออกมาพลางคว้ามือเล็ก ๆ นั่นไว้

“ ปล่อยนะฮะ ไม่อย่างนั้นจะให้คุซาโนะมาทำแทน “

“ ไม่เอา คาซึยะจะใจร้ายกับพี่ไปถึงไหน เมื่อคืนก็หนีมาทีแล้ว
บอกจะอยู่เป็นเพื่อนพี่แท้ ๆ “ ตัดพ้อออกไป

“ รู้หรือเปล่าว่าทำอะไรไว้กับใครเขาบ้าง “ ดึงร่างบางเข้ามากอด
แนบอกกว้าง

“ พี่จินปล่อยนะฮะ “ ตกใจกับการกระทำของคนตรงหน้า
พยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของคนฉวยโอกาส

“ ไม่ปล่อย คาซึยะขี้โกง เข้ามากวนพี่ในฝัน ทำให้พี่คิดถึง
จนนอนไม่หลับ มาทำให้พี่หลงรัก แล้วไม่รับผิดชอบ “ บอกออกมาเสียงนุ่ม
ทำให้ร่างเล็กที่ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนหยุดนิ่งไปทันที

“ พี่จิน “ เงยหน้าสบสายตาหวานที่เต็มไปด้วยความหมาย
แก้มใสแดงระเรื่อขึ้นมาทันที นิ้วมือเรียวยาวของคนตัวโต
ยกขึ้นเกลี่ยไปที่แก้มระเรื่ออย่างหลงใหล

“ ตกลงจะรับผิดชอบหรือเปล่า “ ไม่ใช่แค่พูดแต่ก้มหน้าลงมาจนใกล้
ทำให้คนตัวเล็กต้องก้มหน้าหลบลงไปที่อกกว้างจมูกโด่งจึงกดจูบลงไป
บนผมเส้นเล็กหอม ๆ แทน

“ ไม่เห็นต้องรับผิดชอบเลย ไม่ได้บังคับให้มารักเสียหน่อย “ เสียงเล็ก ๆ
พูดออกมาเบา ๆ อย่างดื้อดึง ทำให้อ้อมแขนที่กอดกระชับอยู่รัดแน่นขึ้น
อย่างหมั่นเขี้ยว พร้อมกับเสียงหัวเราะของคนตัวสูง

“ นายน้อย โทรศัพท์จากคุณชายใหญ่ครับ “ เสียงคุซาโนะ
เรียกมาจากด้านนอก ทำให้ร่างบางขยับออกจากอ้อมแขนของคนตัวโต
แต่มีหรือคนบางคนจะยอมโดยดี

“ ต้องกลับมาทำแผลให้เสร็จ ห้ามหนีไปไหนด้วย “ เอ่ยออกมาเสียงเข้ม
ก่อนปล่อยร่างบางออกจากอ้อมแขน เลยได้รับค้อนจากคนตัวเล็ก
เสียหนึ่งที ก็ใครล่ะเป็นคนก่อกวนจนทำแผลไม่เสร็จน่ะ

……………….
…………
………


แอบหอม part 9

**************

********

******

คุซาโนะมองตามคุณชายน้อยของเขาเดินขึ้นเรือนใหญ่ไปอย่างใช้ความคิด

เขาเห็นรถที่คุณจินขับมาจอดอยู่ฝั่งตรงข้ามตั้งนานแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็น

คู่กรณี ของคุณฮิโรกิเมื่อคืน สงสัยคุณจินต้องมาหลงนายน้อยอีกคนแน่ ๆ

เห็นตอนที่คุณจินกระโดดเข้าไปคว้าตัวนายน้อยก็รู้แล้ว ขนาดคนที่อยู่ใกล้

ชิดและคอยดูแลนายน้อยมาตลอดอย่างเขายังมีปฎิกริยาไว

ไม่เท่ากับคุณจิน นี่คงจะมองตามนายน้อยทุกฝีก้าวเลยละมัง จากที่สังเกตุ

นายน้อยคงจะมีใจให้คุณจินบ้าง เพราะดูจะเป็นห่วงเป็นใยกันผิดไปจาก

ที่เคยเห็นปฎิบัติกับคนอื่น ๆ

คนอื่นในที่นี้ก็คงรวมถึงเพื่อน ๆ ของคุณชายใหญ่นับสิบได้

ที่วนเวียนเข้าออกที่บ้านจนหัวบันไดไม่แห้ง ส่วนมากมีข้ออ้าง

มาหาคุณชายใหญ่เพื่อคุยธุรกิจ หรือก็มาสังสรรค์กันบังหน้า

แค่ได้มาเห็นหน้านายน้อย ได้พูดคุยด้วยนิด ๆ หน่อย ๆ ก็เอากลับไปเพ้อ

กันเป็นเดือนแล้วมั้ง แต่มีหรือคุณชายใหญ่ที่หวงน้องราวกับจงอางหวงไข่

จะละสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เพื่อนหลายคนมาที่บ้านนี้แค่ครั้งเดียว

แล้วไม่ได้กลับมาอีกเลย ลองไม่ผ่านสายตาเซ็นเซอร์

คงหมดหวังที่จะมาเหยียบตระกูลคาเมนาชิอีก นั่นขนาดเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ

แล้วคุณจินจะผ่านไปได้ยังไง แต่สำหรับเขา คุณจินผ่าน ตั้งแต่เห็น

สายตานายน้อยที่มองคุณจินเมื่อคืน และเห็นการกระทำเมื่อครู่ของคุณจิน

แถมไอ้อาการห่วงนายน้อยอย่างออกนอกหน้านั่น ได้แต่ภาวนา
ให้รอดปลอดภัยจากด่านคุณชายใหญ่ แล้วกันนะครับคุณจิน

***************
************
*******

“ ทำไมไปนานจัง คาซึยะ พี่รอจนแผลหายเองแล้วมั้ง “ เสียงบ่นออด ๆ
เอาแต่ใจออกมาจากปากคนตัวสูง แถมหน้างอนั่นอีก คนตัวเล็กเห็นก็ได้แต่อมยิ้ม

“ ก็คุยธุระอยู่นี่ฮะ เดี๋ยวทำแผลให้พี่จินเสร็จ ก็ต้องออกไปทำธุระต่อ “

ยื่นแขนมาซิฮะ

“ จะรีบทำให้เสร็จ ๆ ไป เพื่อจะไล่พี่กลับใช่ไหมล่ะ “

“ เปล่านะฮะ ก็มีธุระด่วนจริง ๆ สำคัญมากด้วย แล้วจะให้คุซาโนะ
ขับรถไปส่งพี่จินนะฮะ “

“ ไม่ต้อง! พี่กลับเองได้ แผลแค่เนี้ยไม่เห็นจะต้องให้ใครเสียเวลาไปส่ง"
เฮ้อ... คนตัวเล็กถอนใจออกมาเบา ๆ ดูก็รู้ว่าโดนรวนเข้าให้แล้ว

“ พี่จินขับรถไหวเหรอฮะ ขาน่ะยังเจ็บอยู่หรือเปล่า “ ถามออกไป
อย่างเป็นห่วง ยังไงซะพี่จินก็เจ็บตัวเพราะเรา

“ ที่ถามนี่เป็นห่วงกันจริง ๆ หรือไม่อยากให้พี่มาตายคาบ้านล่ะ “
ยังประชดประชันไม่เลิก

“ เป็นห่วงจริง ๆ ซิฮะ ก็พี่จินเจ็บตัวเพราะผม “ ตอบออกไป
อย่างจริงใจสุด ๆ แถมจ้องคนตัวโตที่นั่งหน้างอตาแป๋ว

“ ขาอ่ะนะยังเจ็บอยู่ แต่อยากให้พี่หายเจ็บเร็ว ๆ หรือเปล่าล่ะ “
จากคนที่นั่งหน้างออยู่เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที
เมื่อได้รับคำตอบจากคนแก้มใสตรงหน้า

“ อยากซิฮะ “ ตอบออกไปอย่างรวดเร็ว

“ ต้องไปหาหมอหรือเปล่า หรือจะกินยาดีฮะ งั้นเดี๋ยวให้คุซาโนะ
ไปหยิบยามาให้ “ กุลีกุจอลุกขึ้นแต่โดนคนตัวโตคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
แถมดึงร่างบางเข้าไปกอดแนบอกกว้าง

“ ได้รางวัลนิดเดียวก็หายเจ็บแล้ว “

“ รางวัลอะ....อื้อ! “ เสียงเล็ก ๆ ถูกกลืนหายไปพร้อมกับริมฝีปากบาง
ถูกปากอวบอิ่มของคนตัวสูงบดเบียดลงมาอย่างอบอุ่นนุ่มนวล
แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะเมื่อริมฝีปากบาง ๆ เผยอขึ้นอย่างตกใจ
ทำให้ลิ้นอุ่น ๆ ผ่านเข้าไปเก็บเกี่ยวความหวานกับลิ้นเล็ก ๆ สอดกระหวัดพัวพันจูบเคล้าริมฝีปากบางหนักหน่วงขึ้นอย่างลืมตัว จนร่างเล็ก ๆ
ของคนในอ้อมกอดสั่นสะท้าน

“ อื้อ.....พี่จิน “ เสียงครางประท้วงแถมมือเล็ก พลักอกกว้างเบา ๆ
ทำให้บางคนเริ่มรู้สึกตัว แต่ปากอวบอิ่มยังไม่ละออกจากปากบาง
ยังคงวนเวียนขบเม้มปากแดงระเรื่ออย่างหลงใหล ก็คนแก้มใสของเขา
ปากทั้งนุ่ม ทั้งหวาน ทั้งหอมขนาดนี้ใครจะหยุดได้ง่าย ๆ กัน
ก่อนจะละริมฝีปากออกอย่างเสียดาย

“ แค่นี้ก็หายเจ็บแล้ว “ กระซิบข้างหูเบา ๆ

“โอ้ย! คาซึยะ ทุบพี่ทำไม “ ยึดข้อมือคนตัวเล็กเอาไว้ เห็นตัวเล็ก ๆ
มือหนักชะมัด

“ ทุบให้ตายไปเลย พี่จินนั่นแหละขี้โกง เอาเปรียบกันอยู่เรื่อย “

“ ก็มาทำให้รักทำไมล่ะ “

“ ปากหอม ๆ หวาน ๆ นี่ต้องเป็นของพี่คนเดียว ไม่สิทั้งตัวเลย “

“ แล้วคาซึยะ ต้องเป็นแฟนพี่ด้วย “ เจอคำพูดเป็นชุดจากคนตัวสูง
คนบางคนถึงกับอึ้งค้างไปเลย อะไรกันนี่ขอเป็นแฟนกันดื้อ ๆ อย่างนี้
เลยเรอะ แต่ไม่ได้ขอละมังนี่สั่งกันแล้ว มีหรือคุณชายน้อย
ของบ้านคาเมนาชิ ที่มีแต่คนตามใจจะยอมให้ใครมาสั่งได้โดยง่าย

“ ไม่ดีกว่าฮะ “ ตอบออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ เอ๋? “ ตอนนี้คนตัวโตเป็นฝ่ายอึ้งขึ้นมาบ้าง

“ ถ้าจะมาสั่งให้เป็นแฟน เหมือนสั่งราเม็งละก็ ไปที่ร้านหน้าปากซอย
นู่นเลยฮะ “ พูดพลางดันตัวออกจากอ้อมแขนคนตัวสูงด้วยหน้างอ ๆ

“ คาซึยะ อย่าโกรธสิครับคนดี “ คว้าร่างบางกลับมากอดแนบอกอีกครั้ง
ก็รู้อยู่หรอกว่าเขาเป็นคนเอาแต่ใจ

“ จะให้พี่พูดหรือทำอะไรก็ได้ พี่ตามใจคาซึยะทุกอย่างเลยนะ “ ส่วน
คนตัวเล็กที่ใบหน้าแนบอยู่บนอกกว้าง แอบอมยิ้มกับน้ำเสียงอ้อน ๆ
ง้องอนนั่น

“ งั้นพี่จินก็ต้องรอก่อน เราเจอกันแป๊ปเดียวเอง จะให้เป็นแฟนกันเลยได้ไง
มันเร็วไปนะฮะ “

“ แต่พี่....... “ อ้าปากจะค้าน

“ ถ้ารอไม่ได้ ก็ไม่ต้องมาพูดกัน “

“ ได้ ได้ พี่รอได้ สำหรับ คาซึยะ พี่ยอมทุกอย่างเลย “

( จินเอ๋ยเห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกลเลย 555 )

“ งั้นก็ปล่อยสิฮะ จะได้ทำแผลให้เสร็จ “

อ้อมแขนของคนตัวโตคลายออกด้วยความเสียดาย คนแก้มใสของเขา
ตัวทั้งนิ่ม ทั้งหอม อยากกอดไว้นาน ๆ แต่ไม่อยากทำให้โกรธไปมากกว่านี้
ถึงตอนโกรธจะน่ารักขนาดไหนก็เถอะ

***************
***********
*******
“ พี่จินขับรถไหวแน่นะฮะ ให้คุซาโนะไปส่งไหม “ ยังอดเป็นห่วงไม่ได้
แต่พอคนข้าง ๆ กระซิบตอบกลับมาพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้
ก็อยากจะซัดให้อีกซักตุ้บนึง

“ ไหวสิครับก็ได้รางวัลจากปากหวาน ๆ ของคาซึยะแล้วไง “

“ ไปได้แล้วฮะ ขับรถดี ๆ นะฮะ “ ดันคนตัวโตที่ยังคงอิดออด
ไม่อยากกลับไปที่รถ

“ ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนั้นเลยเหรอ ไล่กันจัง “

“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ พี่จินจะได้กลับไปพักผ่อน “

“ คืนนี้พี่โทรหานะ จุ๊บ! “ ไม่พูดเปล่าก้มลงจูบที่ปากบาง ๆ เสียทีนึง

ก่อนขึ้นรถ ส่วนอีกคนยืนเหวอไปแล้ว พี่จินทำอะไร ต่อหน้าลูกน้องนะ

พอรู้สึกตัวรถคันหรูของคนฉวยโอกาสเลี้ยวหายไปแล้ว

“ คุซาโนะ ยิ้มอะไร หยุดยิ้มเลย “ ดุคนสนิทที่ยืนอมยิ้มหน้าแดงก่ำ

“ ไปขับรถ จะไปรับพี่ชายที่สนามบิน “

***************
*************

“ สุดที่รักของพี่ คิดถึงจังเลย “ ทักกี้เข้าไปกอดเจ้าตัวเล็ก
ด้วยความคิดถึง ไม่ได้เห็นหน้าน้องสุดที่รักเป็นอาทิตย์
น่ารักขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย

“ พี่ชาย....ปล่อยก่อยหายใจไม่ออกแล้วอ่ะ “

“ แล้วนี่ไปทำอะไรมาฮะ ตัวดำปี๋ “ จับหน้าที่ซบลงบนไหล่
พลิกไปพลิกมา

“ ไปอาบแดดที่ไทยมา แมนขึ้นไหม “ ผละออกห่างร่างเล็ก
ที่คลอเคลียอยู่ มายืนให้คนตัวเล็กสำรวจตรวจตรา

“ อือ...นิดนึงฮะ “ พูดไปยิ้มไป แต่ก็ต้องยิ้มค้างเมื่อสายตาสบเข้ากับ

สายตาตัดพ้อของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังพี่ชาย

“ พี่จิน! “ ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรออกมาก็โดนพี่ชายฉุดมือให้เดินตาม

“ ไปเถอะ หลับบ้านกัน พี่คิดถึงขนมเค้กของคัตจังจะแย่แล้ว “
โดนพี่ชายดึงมือให้เดินไปพร้อมกันแต่ก็ยังหันกลับไปมองคนตัวสูง
ที่ยืนนิ่งจนลับตา


“ นี่เหรอธุระสำคัญ “

“ ที่ให้รอ ก็เป็นข้ออ้างสินะ “

“ มีคนอื่นอยู่แล้วทำไมไม่บอก จะได้ไม่ต้องมามัวงมงายอยู่อย่างนี้ “

“ จิน...มายืนทำอะไรตรงนี้ ไปเถอะพ่อเค้าเช็คของเรียบร้อยแล้ว “
ดึงมือลูกชายที่ยืนนิ่งเหมือนคนไร้วิญญาณให้เดินตามไป

***************
************
***********

“ ยามะจัง ตื่นหรือยังลูก “ เสียงหวาน ๆ ของแม่ดังมาจากหน้าประตู
ทำให้คนตาโตแก้มป่องที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ตชะงัก

“ ตื่นแล้วฮะแม่ แม่มีอะไรฮะ “

“ พี่เค้ามารอนานแล้วนะลูก “

“ ฮะจะลงไปเดี๋ยวนี้แหละฮะ “ ตอบออกไปกระดุมที่เหลืออีกสองเม็ด
เลยปล่อยมันไว้อย่างนั้น ทำให้เห็นผิวสีแทนรำไร (เซ็กซี่ไปไหม ยามะจัง)

ร่างบางของคนตาโตแก้มป่องวิ่งลงบันไดมา ทำให้คนที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเกือบสำลักพรวดออกมาเลือดกำเดาแทบกระฉูด

“ โอ้.. ทำไม ยามะจังของเขาถึงได้แต่งตัวทำให้อยากจับปล้ำขนาดนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวรัดรูปติดกระดุมไม่ครบ ทำให้เห็นแผ่นอกสีแทนรำไร
แล้วไอ้กางเกงยีนส์เอวต่ำมากๆๆๆๆ นั่นอีก ยกแขนทีหน้าท้องแบนราบสีแทนก็ออกมาเตะตา แว่นล่ะตอนนี้เค้าอยากให้ไอ้แว่นปู่ที่แสนจะหน้าเกลียด
มาอยู่บนหน้าใส บดบังตาโต ๆ ไม่อยากให้ใครเห็น ยามะจังเวอร์ชั่นนี้
บอกไว้ก่อนหวงมากๆๆๆ

“ พี่จุนโนะ รอนานไหมฮะ.....เอ๊ะนาย “ หยุดชะงักตรงบันไดขั้นสุดท้าย
หลังจากเห็นหน้าคนที่รออยู่

“ นายมาทำไมที่บ้านฉัน “ แว้ดออกไปทันทีหลังจากตั้งตัวได้ ก็นายห้อยเนี่ย มานั่งทำตาวิบวับอยู่ในบ้านเราได้ไง

“ อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้าอย่างนั้นสิลูก “ เสียงนุ่ม ๆ ของพ่อ
ที่เดินออกมาจากห้องครัวหยุดคำต่อว่าที่จะตามาอีกเป็นชุดลงทันที

“ เอ้านี่ ยูอิจิ พายไก่ของแม่เค้า อร่อยมากเลยนะลองชิมหน่อยสิลูก “

“ ครับ ขอบคุณมากครับ “ โค้งขอบคุณพลางรับพายไก่จากมือ
ว่าที่พ่อตาด้วยหน้าตาที่คนเห็นอยากจะเข้าไปทำร้ายร่างกายนัก
มาสนิทกับพ่อแม่เค้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน คนตาโตทำหน้าบูดบึ้งส่งไปให้
ยังทำไม่รู้ไม่ชี้

“ แล้วตกลงมาทำอะไร “

“ พี่จุนโนะของลูกเค้าติดธุระ ก็เลยให้พี่ยู มารับเราไปซื้อหนังสือแทน “

“ เสียงแม่ตอบมาจากโต๊ะตัวเล็ก ๆ ที่นั่งทำงานฝีมืออยู่

“ ติดธุระยามะก็ไปคนเดียวได้นี่ฮะแม่ ไม่เห็นจะต้องรบกวนคนอื่นเลย “
คำว่าคนอื่นต้องเน้นให้หนัก ๆ หน่อย จะได้รู้สึกตัวเสียบ้าง นี่แอบมาทำเสน่ห์พ่อกับแม่หรือเปล่า ถึงได้เอาอกเอาใจกันเสียขนาดนี้

“ ไม่รบกวนเลยครับ วันนี้ผมว่าง “

“ เห็นไหมลูกพี่เค้าอุตส่าห์มารับ ไปคนเดียวพ่อก็ห่วง มันจะมืดค่ำแล้ว “

“ พรุ่งนี้ก็พาพี่เค้าไปดูต้นไม่ตอบแทนแล้วกัน เห็นพี่เค้าบ่นว่าอยากมีสวนญี่ปุ่นอย่างบ้านเราบ้าง ที่บ้านพี่เค้าเป็นสวนยุโรป เห็นบอกไม่ชอบ
ใช่ไหมยูอิจิ “ หันไปหาคนที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้า

“ ครับ ผมว่าจะให้คุณพ่อช่วยไปตกแต่งให้หน่อยน่ะครับ “

“ โอ้ย....ไม่ต้องหรอก ยามะพีเค้าทำได้ จะเก่งเท่าพ่อแล้วมัง “

“ จริงเหรอครับ “

“ อืมพรุ่งนี้ก็มารับน้องไปด้วยกัน จะได้ไปดูสถานที่ด้วยว่าจะให้ตกแต่งแบบไหน “

“ พ่อ! พรุ่งนี้ผมไม่ว่างนะฮะ จะอ่านหนังสือ “ เสียงคนตาโตโวยวายหลังจากยืนฟังมานานอย่างหงุดหงิดเต็มที

“ พักเสียบ้างสิลูก ออกไปดูต้นไม่ใบหญ้ากับพี่เค้าเสียบ้าง
พ่อเห็นเราเอาแต่หมกตัวอ่านหนังสืออยู่ในห้อง สุขภาพถึงไม่ค่อยดีเห็นไหม ไปกันเถอะจะมืดแล้ว “

“ พ่ออ่ะ “ ขัดใจจริง ๆ เลย พอหันไปเห็นคนบางคนยิ้มกว้างอย่างถูกใจขนาดนั้น

“ ไปหรือยัง จะนั่งปากห้อยอยู่อีกนานไหม “ เดินตึงตังออกไปที่ประตู

“ คร้าบ...ผมไปก่อนนะครับคุณพ่อ คุณแม่ “ โค้งลาพ่อตาแม่ยายอย่างสุภาพเรียบร้อย แล้วเดินตัวปลิวตามคนตาโตที่เดินป่อง ๆ
ออกไปอย่างรวดเร็ว เดินไปเปิดประตูรถด้านตรงข้ามคนขับรอคนขี้หงุดหงิดที่ตอนนี้คิ้วแทบจะมารวมกันอยู่แล้ว

“ นี่นายมีรถกี่คันกันเนี่ย “ ถามออกไปอย่างสงสัยพลางมองรถสปอตคันหรู
ตรงหน้าอย่างอึ้ง ๆ อะไรจะรวยปานนั้น

“ สองสามคันเท่านั้นแหละ ทำไมเหรอครับ “

“ ไม่ทำไม เพียงแต่ไม่ชอบคนรวยที่เอาแต่ขับรถคันหรู โฉบไปโฉบมา ผลาญน้ำมันเล่นไปวัน ๆ ก็เท่านั้น “ พูดเสร็จแถมปิดประตูดังปังใส่หน้า
คนที่ยืนทำตาปริบ ๆ อยู่ข้างรถ

**********
*******

“ หนาวเหรอครับ “ เห็นคนแก้มป่องลูบแขนไปมาก็ถามขึ้น

“ เพราะใครล่ะ ลืมเสื้อแจ๊คเก็ตเลยเนี่ย “

“ งั้นใส่ของพี่นะ “ ถอดเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำที่ใส่อยู่ส่งให้คนตาโต
ที่ไม่ยอมขยับเขยื้อน

“ ใส่ไว้สิครับ เดี๋ยวไม่สบายนะ “ ได้ยินน้ำเสียงห่วงใยนั่น คนตาโต
จึงเอื้อมมือมาหยิบไปใส่อย่างกระแทกกระทั้น ทำให้รู้ว่าไม่ค่อยเต็มใจ
เท่าไหร่ แต่ใครบางคนอมยิ้มแก้มปริทีเดียว

“ ยิ้มอะไรนักหนา “ หันไปแว้ดเข้าให้

“ ยามะจังใส่เสื้อพี่แล้วตัวเล็กนิดเดียว น่ารักจัง “

“ เอ๊ะ...” จะหันไปแว้ดอีกรอบ แต่พอสบสายตาวิบวับของคนข้าง ๆ
หน้าเลยแดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ หลบสายตาหวาน ไปมองข้างทางแทน
ไม่ยอมพูดอะไรอีก

เมื่อรถสปอตคันหรู แล่นมาจอดสนิทอยู่บริเวณลานจอดรถของห้างดัง
คนตาโตที่กำลังจะถอดเสื้อแจ๊คเก็ตคืนให้ถูกห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ ใส่ไว้เถอะข้างในนั่นก็หนาว “ มือเล็กจึงหยุดชะงักเปิดประตูรถลงไป
ไม่ยอมพูดยอมจา จนยูอิจิต้องวิ่งตาม

“ ยามะจังรอพี่ด้วยสิครับ “ วิ่งเข้าไปเดินเคียงข้างใกล้มาก ๆ
จนอีกคนสงสัย ทางก็ออกกว้างจะมาเดินเบียดทำไมแค่เดินเข้ามา
ยังไม่เท่าไหร่ มีแต่คนมองยามะจังของเขาตาเป็นมัน หวงโว้ย

“ นี่...เดินห่าง ๆ หน่อยได้มั้ย “

“ ไม่ได้หรอก เดี๋ยวหลงหากันไม่เจอ “ ไม่ได้พูดเปล่าคว้ามือคนข้าง ๆ มาจับไว้อย่างหน้าตาเฉย

“ เอ๊ะ....ปล่อยนะ “ พยามดึงมือออกจากมือสวย ๆ ของคนหน้าไม่อาย
แต่ก็ไม่เป็นผล เอาแรงมาจากไหนเนี่ย

“ จับมือกันไว้น่ะดีแล้ว อุ่นดีด้วย “ ก้มลงไปพูดข้าง ๆ หูคนตาโตแก้มป่อง

“ ตาบ้า...ผู้ชายที่ไหนเขาเดินจับมือกันเล่า คนเขามองกันใหญ่แล้ว “

“ พวกเขามองยามะจังต่างหาก คงอิจฉาพี่กันอยู่แน่ ๆ “

“ ไปเถอะ...พี่หิว เดี๋ยวค่อยไปเลือกหนังสือ หาอะไรกินกันก่อนดีกว่า “
คนอะไรหน้าไม่อายจริง ๆ เลย ถอนหายใจออกมา แต่ต้องเดินตามคนตัวสูงต้อย ๆ ก็ไม่ยอมปล่อยมือนี่นา



แอบหอม part 10

****************

*************

**********

ยูอิจิจูงมือคนตาโตแก้มป่องที่พยายามดึงมือออกจากมืออุ่นตลอดทาง
ตรงไปยังร้านอาหารสุดหรู ที่มาบ่อย ๆ บรรยากาศที่นี่สงบ อาหารอร่อย ระหว่างโต๊ะแยกกันเป็นสัดส่วน ดึงมือคนตาโตให้เดินตามไปยังโต๊ะ
ติดกับกระจกใส มองออกไปเห็นวิวภายนอกได้ชัดเจน พอเดินไปถึงโต๊ะ
จึงดันร่างบางให้นั่งลงริมกระจกส่วนตัวเองแทนที่จะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม กลับนั่งลงเบียดอีกคนหน้าตาเฉย

“ เอ๊ะ...เก้าอี้นู่นก็มี ทำไมจะต้องมานั่งเบียดด้วยเล่า “ พยักเพยิดไปที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ว่างอยู่อย่างขัดใจ

“ ไม่เอาก็พี่จะนั่งตรงนี้ แล้วยามะจังจะกินอะไร ที่นี่อาหารอร่อยทั้งนั้นเลยนะ “ ยื่นเมนูไปให้คนที่นั่งหน้าบูดอยู่ข้าง ๆ อย่างเอาใจ

“ ก็ไม่ได้หิว นายเองไม่ใช่เหรอที่หิวน่ะ อย่างกินอะไรก็สั่งสิ “

“ กินเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะครับ พี่กินคนเดียวไม่อร่อยน่ะ “

“ ทำไม? เวลาหิวเนี่ย กินอะไรก็อร่อยหมดแหล่ะ
แล้วเมื่อกี๊บอกเองนี่ว่าอาหารที่นี่อร่อย “ หยิบเมนูที่อยู่ตรงหน้ามาเปิด ๆ พลิก ๆ ดู แล้วตาที่โตอยู่แล้วก็โตขึ้นอีกเท่าตัว ทำไมมันแพงอย่างนี้เนี่ย

“ โอ้โห! อาหารอะไรของนายเนี่ย แพงเป็นบ้า สงสัยมื้อนึงของนาย
บ้านฉันกินได้เป็นปีมั้ง “ ยูอิจิกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
แทบจะหายหิวเมื่อได้ฟังคนข้าง ๆ พูดเหน็บแนม หันไปยิ้มแหย ๆ
ให้กับพนักงานที่ยืนมองมาที่ทั้งคู่ตาปริบ ๆ

“ เอ่อ....ไม่ขนาดนั้นหรอกยามะจัง งั้นพี่เลือกให้นะ อาหารเบา ๆ ไหม
จะได้ไม่หนักท้อง กินเล่น ๆ ก็ได้ นี่ นี่ นี่ และก็นี่นะ “ สั่งเสร็จ
รีบส่งเมนูคืนให้กับพนักงานทันที ไม่อยากให้คนข้าง ๆ หยิบไปพิจารณาอัตราค่าอาหารอีก บอกตามตรงกลัวคนตาโต หาเรื่องมาบ่นต่อ เฮ้อ!
ทำอะไรก็ไม่ถูกใจตลอดเลย

******
*****
****

“ นี่นาย จะไปเดินดูของที่อื่นก่อนก็ได้นะ “ คนตาโตหันไปพูดกับคนที่เดินตามหลังมาไม่ห่าง ก็ลองได้เข้าร้านหนังสือคงอีกนานกว่าจะกลับ
จึงไม่อยากให้ใครบางคนรอให้เสียเวลาเปล่า

“ พี่จะรออยู่แถวนี้ล่ะ อยากได้หนังสือเหมือนกัน “

“ ตามใจ “ พูดพลางเดินไปยังชั้นหนังสือเป้าหมาย มีหนังสือที่ต้องการ
เรียงรายอยู่มากมาย ที่นี่ดีอย่างมีเก้าอี้ให้นั่งอ่านอยู่ทุกมุม เหลือบไปเห็น

ร่างสูงหยุดยืนเลือกหนังสืออย่างสนอกสนใจ ด้วยสีหน้าจริงจัง
ก็เผลอมอง เพิ่งจะเห็นสีหน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก เคยเห็นแต่หน้ายิ้ม ๆ
กรุ้มกริ่ม หรือไม่ก็หน้าตาเจ้าเล่ห์ หน้าตาท่าทางจริงจังแบบนี้ ทำให้ดูดี
ขึ้นมานิดนึง หยิบหนังสือที่มีเนื้อหาใกล้เคียงกับที่ต้องการสองสามเล่ม

เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ว่าง สักพักก็มีคนบางคนนั่งลงข้าง ๆ หันไปมองพอรู้ว่าเป็นใครจึงกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ เวลาผ่านไปนานมาก
จนคนตาโตเริ่มเคืองตา เพราะไม่ชินกับคอนแท็คที่ใส่อยู่ยกมือขึ้นขยี้เบา ๆ ด้วยความลืมตัว

“ อ๊ะ... “ เสียงอุทานทำให้ ยูอิจิละสายตาจากหนังสือตรงหน้าขึ้นมองคนข้าง ๆ

“ เป็นอะไรไปครับ ยามะจัง “

“ คอนแท็คหลุดอ่ะ เจ็บตาด้วย “ เสียงอู้อี้หลุดออกมาจากปากคนตาโต

“ ไหนพี่ดูหน่อยซิครับ “ ยังไม่ทันที่คนตาโตจะเอ่ยอะไรออกมาหน้าของคนบางคนก็ก้มมาจนใกล้ แถมมือสวยยังจับคางทำให้หันมาสบตากันตรง ๆ อีก

“ ตาแดงเลย ขยี้มันใช่ไหมเนี่ย อันตรายรู้หรือเปล่า คอนแท็คหลุดออกไปแล้วหรือยัง “ เสียงดุ ๆ ที่ไม่เคยได้ยิน ไม่ได้ทำให้คนตาโตอึ้งไปมากกว่าหน้าของอีกคนที่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกันนี่หรอก
แถมนิ้วยาว ๆ ของคนตรงหน้า ยังเช็ดน้ำตาที่ซึมออกมาให้อย่างเบามือ
นั่นอีก

“ ทีหลังไม่ต้องใส่แล้วนะคอนแท็ค ใส่แว่นน่ะดีแล้ว “ คำพูดเหมือนสั่งที่ได้ยินทำให้คนตาโตปัดมือคนตรงหน้าออกทันที

“ ไม่ต้องมายุ่ง จะใส่อะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย “ หยิบหนังสือสองสามเล่มข้างตัวแล้วลุกเดินตรงไปที่เคาเตอร์คิดเงิน ด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ๆ
ไม่สนใจแม้กระทั่งตาที่มองเห็นข้างไม่เห็นข้างของตัวเอง
ยังดีที่ไม่หลุดไปหมดทั้งสองข้าง ก่อนจะถึงเคาเตอร์หนังสือที่ถืออยู่
ถูกดึงไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมือโดนมือใครบางคนจับไว้

“ คิดเงินด้วยครับ “

“ แยกกันนะฮะ ของผมสามเล่มนี้ “ หยิบหนังสือของตัวเองแยกออก
แต่โดนอีกคนจับมารวมกันไว้เหมือนเดิม

“ รวมกันครับ “

“ เอ๊ะ....ฉันจะจ่ายเอง “

“ รวมกันครับ อย่างอนน่าสามเล่มก็พอนะครับคนดี แค่นี้ก็ไม่มีเวลาให้พี่แล้ว อ่านแต่หนังสือ “ พูดไปทำตาวิบวับไปจนแคชเชียร์หลังเคาเตอร์อมยิ้ม
น่ารักกันจังเลยมีงอนกันด้วย
ส่วนคนตาโตโกรธจนลมออกหู อีตานี่พูดงั้นได้ไง คนฟังเค้าคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย บ้าชะมัด มือเหมือนกันติดกาวไว้หรือไงแกะเท่าไหร่ก็ไม่ออก

***************
************
**********

หลังจากกลับมานั่งในรถคันหรู คนกวนประสาทข้าง ๆ
ก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกรถกลับหันมาจ้องหน้าไม่พูดไม่จา
ความอดทนของคนตาโตเลยสิ้นสุด

“ นี่จ้องอะไรนักหนา มีปัญหาอะไรก็ว่ามา มันดึกแล้วนะจะกลับบ้านเข้าใจไหม “

“ ใส่แว่นเหมือนเดิมได้ไหม “ ปัญหาที่คนกวนประสาทพูดออกมา
ทำให้อีกคนขมวดคิ้วฉับ อะไรกะแว่นเรานักหนา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จะใส่แว่นหรือใส่คอนแท็ค แล้วมันไปหนักส่วนไหนของอีตานี่เนี่ย

“ ก็พี่ไม่ชอบนี่ “ ตอบอุบอิบออกมาเมื่อเห็นคนตาโตมองมาตาขวาง
ดุจริง ๆ เลย

“ การชอบไม่ชอบของนาย มันมาเกี่ยวอะไรกับการใส่แว่นหรือไม่ใส่แว่นของฉันไม่ทราบฮะ “

“ ก็เวลายามะจังใส่คอนแท็คอ่ะ มีแต่คนมองใช่ม้า พี่หวงรู้หรือเปล่า
พี่ไม่ชอบให้ใครมอง ใส่แว่นอย่างเดิมนะ “ คำตอบที่ได้รับทำเอาคนตาโต
ที่เตรียมจะแว้ดอ้าปากค้าง พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว อะไรพูดออกมาได้หน้าตาเฉย หวงอะไร แล้วทำไมหน้าต้องร้อน ๆ
กับแค่คำพูดของคนกวนประสาทข้าง ๆ นี่ด้วย

“ จะกลับบ้านได้ยัง “ หลบตาคนข้าง ๆ หันมานั่งตัวตรงทันที ไม่ได้
เดี๋ยวตาห้อยนี่เห็นเราหน้าแดงก็แย่สิ

“ คร้าบ...กลับก็กลับ “ ยูอิจิอมยิ้มกับท่าทางของคนข้าง ๆ ยามะจังของเขาเวลาเขิน น่ารักจังเลย

*-* *-* *-* *-*
*-* *-* *-*

รถคันหรูแล่นมาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านหลังเล็กน่ารัก คนตาโตรีบเปิดประตูลงไปทันทีอย่างรีบร้อน จนยูอิจิต้องรีบตามลงไป

“ เดี๋ยวสิครับ ยามะจังลืมอะไรหรือเปล่า “ แขนโดนฉุดเอาไว้
จนคนที่กำลังจะเปิดประตูรั้วชะงักทันที หันมามองอย่างแปลกใจ
ก็หยิบมาหมดนี่นา ถุงหนังสือ กระเป๋าก็ครบนิ

“ goodnight kiss ไงครับ “ ปากนุ่ม ๆ ของคนตาโตโดนครอบครอง
โดยปากอุ่นของคนเจ้าเล่ห์ อย่างไม่ทันตั้งตัว

“ อ๊ะ...ชื่นใจจัง ฝันดีนะครับ พรุ่งนี้พี่จะมารับแต่เช้า “ นิ้วเรียวยาวเขี่ยเบา ๆ ที่แก้มป่องของคนที่ยืนค้างตัวแข็งอยู่ตรงหน้า
ก่อนจะผละกลับไปที่รถคันหรู ขับออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนคนตาโต
เพิ่งได้สติ ยกมือขึ้นลูบปากตัวเองอย่างเอ๋อ ๆ

“ อ๊าย....จูบแรกของฉัน ไอ้ห้อยบ้ากลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ “ ^ /// ^

*-* *-* *-* *-*
*-* *-* *-*
*-* *-*

“ จิน.. จะไปไหนน่ะลูก ดึกแล้ว “ เสียงคนเป็นแม่ถามมาจากห้องนั่งเล่น หลังจากเห็นลูกชายคนเดียวเดินผ่าน ตั้งแต่กลับมาจากสนามบิน
ถึงจะกินอาหารด้วยกัน นั่งพูดคุยกัน แต่ดูเหมือนลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พอเผลอก็นั่งนิ่ง ถามคำตอบคำ เป็นอะไรของเค้า

"ไปหาเพื่อน ไม่ต้องห่วงนะครับแม่ “

“ เฮ้อ! ลูกชายฉันเป็นอะไรไปล่ะนี่ “ มองตามร่างสูงแล้วถอนใจ
ออกมาเบา ๆ สงสัยเราจะปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวนานเกินไป
มีเรื่องอะไรไม่ยอมปริปากบอกพ่อกับแม่ คงต้องไปถามทัตจังละมั้ง

TT-TT TT-TT
TT-TT

“ ไอ้จิน...พอได้แล้ว แกจะกินให้ตายเลยหรือไง “ คว้าแก้วจากมือ
มาอย่างรวดเร็ว ไอ้บ้านี่เป็นไรของมัน มาถึงก็ซัดแต่เหล้า
ทำอย่างกะกินน้ำเปล่า ถามก็ไม่ยอมพูด

“ ไอ้เรียวเอาแก้วคืนมา จะกินจนตายก็ไม่มีใครสนหรอก “ เสียงอ้อแอ้บ่งบอกถึงอาการของคนตรงหน้าว่ากำลังเมาได้ที่

“ เฮ้ยยู เอ็งมาที่ผับหน่อย ก็ไอ้จินน่ะสิ มันเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ เมาหัวราน้ำ
อยู่เนี่ย

"เออรีบมาล่ะ “

ณ ห้องรับรอง (อีกแล้วเหรอ)

ชายหนุ่มหน้าตาดีมาก ๆ 4 คน สายตาของทั้งหมดมองไปยังจุดเดียวกัน
คือร่างสูงของคนหน้าตาดีอีกคน ที่นอนหมดสภาพอยู่บนโซฟาตัวเดิม

“ มันเป็นไรของมัน “ ยูอิจิถามขึ้นคนแรก

“ นั่นดิ ท่าทางจะหนักใช่เล่น “ โคคิเป็นคนต่อมา

“ สภาพดูไม่ได้ “ ตามมาด้วยจุนโนะ

“ ใช่ ปกติมันไม่เป็นแบบนี้ “ และก็เรียว

ยูอิจิยกมือลูบปากห้อย ๆ ของตัวเองอย่างใช้ความคิด

ส่วนโคคิก็ถูนิ้วกับคางเหลี่ยม ๆ ไปมามองเพื่อนตัวเองอย่างพิจารณาเช่นกัน

แต่จุนโนะผู้เป็นอัจฉริยะ กับยืนมองนิ่ง ๆ ไปที่คนบนโซฟา

“ พวกแกว่าไง “ เรียวถามขึ้นอย่างขอความเห็น และก็มีเสียงตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง

“ อกหักชัวร์ “

“ คนโกหก หลอกลวง คาซึยะใจร้าย หลอกลวง “ เสียงพึมพำจากปากคนนอนอยู่บนโซฟา ตอกย้ำความชัวร์เต็ม ๆ จนสี่หนุ่มหันไปมองหน้ากัน
ตาปริบ ๆ

“ จะทำไงล่ะทีเนี้ย “จุนโนะเป็นคนแรกที่หลุดจากการอึ้งถามออกมาเบา ๆ

“ คาเมะจังไปทำอะไรไอ้จินมันอ่ะ “ โคคิหันไปถามยูอิจิที่ยังยืนเงียบอยู่

“ แกรู้ทุกเรื่องไม่ใช่เรอะ ไอ้โนะ แกคิดดิ “ ยูอิจิเริ่มโวยวายแล้วครับท่าน

“ ก็เมื่อเช้า ไอ้จินมันโทรมาถามเบอร์กับที่อยู่คาเมะจัง ข้าก็ให้ไปแล้วอ่ะ แต่ไหงมันกลับมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ก็ไม่รู้ “ พูดพลางเกาหัวแกรก ๆ
อย่างสงสัย

“ แต่เอ็งก็ได้ที่อยู่ ยามะจังเหมือนกันนี่ไอ้ยู ทำไมสภาพมันต่างกันนักล่ะ “ หันไปถามไอ้ห้อยจมูกโต ที่ดูหน้าตาสดใสร่าเริงแปลก ๆ

“ เหอะ เหอะ เหอะ มันคนละฝีมือกัน ยามะจังน่ะ ไม่มีทางรอดเงื้อมมือพี่ยูคนนี้ไปได้หรอก “ (เสียงหัวเราะแกโรคจิตมาก ยูอิจิ )

“ โอ้ย!...ไอ้คิตบตูทำไม “

“ ไอ้จินมันนอนหมดสภาพอยู่นี่ ยังมีกะจิตกะใจทำหน้าระรื่นอีกนะมึง ไอ้ยู “

“ พอๆๆ พวกแก ดูไอ้จินไว้ด้วย เดี๋ยวข้าจะไปหาฮิโระ “

“ จะไปหาฮิโรกิทำไมวะเรียว “ โคคิถามขึ้นอย่างสงสัย

“ เอ้า...เป็นพี่น้องกันยังไงต้องรู้เรื่องบ้างแหละน่า “

โคคิตบบ่าเรียวเบา ๆ “ เออไปเหอะ เดี๋ยวไอ้จินพวกข้าดูแลเอง “

**************
***********
*********

“ นี่นายจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยนะ “

“ น้องเราน่ะไปทำอะไรไอ้จินมัน “

“ คาเมะน่ะเหรอ ชั้นจะไปรู้ได้ไงเล่า “ มองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
ก็อยู่ดี ๆ ก็ลากถูลู่ถูกังออกมา แล้วยังมาทำหน้าถมึงทึงใส่อีก
บ้าหรือเปล่าเนี่ย

“ ไอ้จินมันมาเมาหมดสภาพอยู่ที่ร้าน พร่ำรำพันว่าคาซึยะโกหก หลอกลวงอะไรเนี่ยแหล่ะ “

“ ไม่รู้ ยังไม่ได้เจอคาเมะเลย ปล่อยก่อนได้ไหม จะโทรศัพท์ “

“ ก็โทรไปสิ อีกมือยังว่างไม่ใช่เหรอ “

“ มันไม่ถนัดนี่ “ ตวัดตาเขียว ๆ มองคนตรงหน้าอย่างขัดใจ

“ ไหนโทรศัพท์ “ คว้าโทรศัพท์จากมือร่างบางมากดๆๆ แต่เสียงเรียกเข้าที่ดังมาจากกระเป๋าของคนที่กดโทรศัพท์อยู่ ทำให้อีกคนตาโต

“ โทรหาคาเมะนะ ไม่ได้ให้โทรหาตัวเอง “

Create Date : 19 ธันวาคม 2551		1 comments
Last Update : 27 มีนาคม 2552 23:43:37 น.
Counter : 873 Pageviews.
Share Tweet