SF หากันจนเจอ จิน*เมะ

“ คาเมะเสร็จแล้วก็กลับได้เลยนะ ไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่เหรอ “

“ ครับพี่ซึบะ “

ร่างเล็กบางที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หลังบาร์เหล้า หันหลังมาตอบรับผู้จัดการร้าน

คนสวย พร้อมรอยยิ้ม

คาเมนาชิ คาซึยะ เด็กหนุ่มผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น

ใครได้เห็นไม่เหลียวหลังกลับมามองซ้ำสองเป็นไม่มี

ก็สวยหวานขนาดผู้หญิงแท้ยังต้องหลีกทางให้ แต่เจ้าตัวย้ำนักย้ำหนา

ว่าแมนเกินร้อย แถมตอกไอ้พวกหน้าหนาที่เข้ามาหื่นใส่หงายหลัง

กลับบ้านไม่ถูกเสียหลายรายในสิ่งแวดล้อมที่เต็มไปด้วยอันตรายแบบนี้

คนตัวเล็กหลุดรอดปากเหยี่ยวปากกามาได้ไม่ใช่เรื่องฟลุ๊ค

แน่นอน เห็นหน้าหวาน ๆ แบบนี้พิษรอบตัวเลยทีเดียว

ความเข้มแข็งของคนตรงหน้าทำให้ซึบาสะ มองด้วยความชื่นชมมาตลอด

เมื่อสองปีก่อน คาเมะเดินเข้ามาสมัครงาน เขาลังเลอยู่เลยว่าจะรับดีหรือเปล่า

หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาของคนตรงหน้า ที่ทั้งบอบบาง

และตัวเล็กสำหรับเด็กผู้ชายอายุ 19 ปี เห็นแล้วยังคิดว่ายกลังเหล้าลังเบียร์ไม่ไหวด้วยซ้ำ

กลัวลังพวกนั้นจะทับตายเสียก่อน แต่เพราะตาสวย ๆ นี่ละมั้ง
ที่ทำให้ใจอ่อนแล้วคนหน้าหวานไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
ที่ได้ตัดสินใจรับเข้าทำงาน อยู่ด้วยกันมา 2 ปียิ่งทำให้เขารัก
และเอ็นดูคนตรงหน้านี้มากขึ้น

“ พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า “

“ มีตอนบ่ายครับ “

“ ดีจะได้พักเต็มที่ ถ้าไม่ใหวบอกพี่นะ เราน่ะทำงานหนักเกินไปแล้วรู้ไหม “

“ โถ่พี่ซึบะคนดี ถ้าไม่ทำแล้วจะเอาอะไรกินล่ะครับ แค่นี้ยังแทบจะไม่พอค่าเทอมเลยนะเนี่ย “

พูดพลางเดินเข้ามากอดแถมเอาหน้าหวาน ซบลงบนบ่าอย่างอ้อน ๆ
กริยาแบบนี้ไม่มีใครเคยได้เห็นบ่อยนักหรอกมีแต่คนสวยตรงหน้านี่แหล่ะ ที่คาซึยะแอ๊บแมนไม่หลงเหลือให้เห็น
เหลือแต่คาซึยะลูกแมวเหมียวเท่านั้น

“ คาเมะ!!!! ออกไปห่าง ๆ เมียพี่เลยนะ “ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากเบื้องหลัง
ที่สองคนพี่น้องยังยืนกอดกันกลมโดยไม่มีใครหันไปสนใจเลยสักนิด

“ มือเนี่ย หน้าเนี่ยเอาออกไปไกล ๆ เลย “

“ จิ๊ จิ๊ ...... พี่กี้ครับ จะหวงกันเกินไปแล้ว ขอแบ่งหน่อยก็ไม่ได้ โห.....งกไปป่ะ “

“ ไม่ได้.........แกเคยตัว เผลอไม่ได้เป็นจับเป็นกอด สึกหมด “

“ แล้วพี่กี้ล่ะครับ กอดแน่นขนาดนั้นพี่ซึบะช้ำหมด ดูซิผิวขาว ๆ แดงเลย “ ยังทำเนียนลูบไปบนแขนขาว ๆ
ทำให้โดนเฮียตบซะป้าบนึง

“ ไปเลยแก......กลับไปนอน เก็บของเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ “

“ ครับ.....ไปก็ได้อิจฉาจริง ๆ คนมีเมียสวยเนี่ย “

“ ไม่ต้องมาอิจฉา อย่างแกน่ะชาติเนี้ยก็หาสวย ๆ อย่างนี้ไม่ได้
แต่หน้าอย่างแกนะข้าทำนายไว้ได้ล่วงหน้า
สงสัยได้สามีหล่อชัวร์ 555555 “
หัวเราะอย่างสะใจที่เห็นไอ้คนตรงหน้ามันทำหน้างอใส่
ไอ้คนไม่ส่องกระจกดูหน้าตัวเองเอ้ย แหม แหม มาลวนลามเมียสุดที่รักเฮียได้ไง
ทำแมนดูยังไงก็เหมือนเลสเบี้ยนกอดกัน

“ ทักกี้!!!!! ไปว่าน้องได้ไง “

“ คร้าบบบบ ไม่ว่าแล้วครับ “ แตะต้องไม่ได้กันเลย เห็นมันยืนทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์เยาะเย้ย
มันน่าเตะสักที

“ ไปแล้วนะครับพี่ซึบะ จุ๊บ..... “

“ แว้กกกก......ไอ้เต่าเรื่องอะไรมาจูบเมียตู “ ดูมันไวยังกับปรอทเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันตามหลัง

พอหันมาเห็นสายตาที่คนสวยของเขามองตามหลังไอ้ตัวเล็กไปเลยต้องเข้าไปกอด

“ ไม่ต้องห่วงมันมากหรอกน่า คนอย่างมันใครเห็นมีแต่คนอยากจะรัก อยากจะปกป้อง
แต่ตัวมันเองนั่นแหล่ะไม่ค่อยจะรู้ตัวหรอก ทำตัวแมนทั้งปีทั้งชาติ “

“ ถึงคาเมะจะเข้มแข็ง แต่เด็กกำพร้าที่อยู่คนเดียวมาตลอดดูน่าห่วงมากไม่ใช่หรือไง “

“ กี้.......จะมีไหมใครสักคน ที่คาเมะจะฝากชีวิตไว้ได้ คนที่คอยดูแล คนที่รัก พร้อมจะปกป้อง
ทำให้คาเมะไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไป

“ มีสิ ต้องมีแน่ ๆ คน ๆ นั้นน่ะ เหมือนเราสองคนที่มีกันและกันยังไงล่ะ “
กอดกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกดจูบลงไปบนผมนุ่มของคนรัก

...............................................

......................................

...............................

“ คุณจิน.....อยู่ไหนครับเนี่ย “ เสียงโวยวายของโคคิคนสนิทดังมาจากโทรศัพท์เครื่องหรู

“ อยู่สถานีรถไฟ แค่นี้นะรถไฟมาแล้ว “

“ เดี๋ยว เดี๋ยว คุณจินไปทำอะไรที่สถานีรถไฟ อ้าว.....เอ๊ะ “ โคคิส่ายหน้าให้กับโทรศัพท์ตรงหน้า

หลังจากเจ้านายปิดเครื่องหนี อีกแล้วนะเจ้านายเราหนีเที่ยวอีกแล้ว นี่มันตี 2 แล้วนะ
แอบหลบออกไปตอนไหนเนี่ย ดูสิงานการยังกองอยู่เต็มโต๊ะ

เฮ้อ........น่าสงสารเจ้านายเหมือนกัน วัน ๆ ทำแต่งาน อายุเท่าเค้าแท้ ๆ
แต่ความรับผิดชอบมากมายมหาศาล
บริษัทที่ถูกทิ้งไว้ หลังจากที่คุณท่านและคุณผู้หญิงประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต
ทำให้ชีวิตเด็กหนุ่มเสเพล จอมเจ้าชู้ ที่ผลาญเงินพ่อแม่เล่นไปวันๆ
เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ต้องเข้ารับผิดชอบธุรกิจที่คุณท่าน
สร้างมากับมือไม่ให้ล้ม ทั้ง ๆ ที่ตอนนั้นยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ
เคยมีแต่คนตราหน้าว่าไอ้เด็กเสเพลไร้สาระ จับจด คงทำให้ธุรกิจล้ม
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งปี

แต่ทุกคนคาดผิด ธุรกิจไม่ได้ล้มแถมยังเจริญเติบโตอย่างต่อเนื่อง
มีแต่คนอยากเข้าหุ้นร่วมลงทุนกับบริษัท ที่มีเจ้าของเป็นหนุ่มหล่อไฟแรง
โดยเฉพาะสาว ๆ อยากมาร่วมลงทุนกันจนทางเดินบริษัทเป็นมัน


จินเห็นคนที่นั่งข้าง ๆ เขาตั้งแต่ขึ้นมาแล้วล่ะ ทำไมถึงได้น่ารัก
น่าหลงใหล อย่างนี้นะ ใบหน้าหวานนั่น เห็นครั้งแรกทำให้แทบหยุดหายใจ
รูปร่างบอบบางน่าทนุถนอมนั่นก็อีก อยากจับเข้ามากอดให้จมอ้อมแขน
ผิวขาวผุดผ่องถ้าจับแรงสักนิดคงทิ้งรอยแดงไปหลายวัน
แล้วตอนนี้มันยิ่งทำให้เขาแทบคลั่ง ก็คนข้าง ๆ กำลังซบไหล่เขาหลับสนิท
สังเกตุได้จากลมหายใจหอม ๆ แผ่วเบาที่รินรดแก้มเขาอยู่นี่
ทำให้นั่งไม่ติด ร้อนรุ่มจนจะทนไม่ไหว คนที่ไม่เคยขาดแคลนผู้หญิงอย่างเขา
แต่กลับมีความรู้สึกแทบคลั่งกับผู้ชายตัวเล็ก ๆ ได้ยังไง
แอบสูดความหอมจากคนข้าง ๆ เข้ามาเก็บไว้เต็มปอด เขาต้องบ้าไปแล้ว
หรือจะทำงานมากไปจนทำให้ อารมณ์และความรู้สึกสับสน
เผลอยกมือขึ้นเกลี่ยเบา ๆ ไปที่แก้มเนียนใสแต่ไม่ได้หยุดแค่นั้น
ยังไล้เลยลงไปจนถึงริมฝีปากบางสีชมพู
อยากจะกดจูบลงไปตั้งแต่เห็นครั้งแรก เห็นขนตาเป็นแพน่ารักกระพริบ
จึงรีบชักมือออกมาอยากเสียดาย

ปากบางเพียงมือสัมผัสยังนุ่มขนาดนั้น ถ้าได้กดจูบลงไปจะให้ความรู้สึกอย่างไรนะ

เสียงประกาศสถานีถัดไปทำให้ความคิดนอกลู่นอกทาง
กับคนที่ได้พบหน้ากันครั้งแรกถึงกับสะดุด
และศรีษะเล็ก ๆ ที่ซบอยู่กับไหล่เขาเงยขึ้นทันทีเหมือนตั้งนาฬิกาปลุก

“ อ๊ะ!!!! ขอโทษครับ “ คนตัวเล็กยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองอย่างเขิน ๆ หลังจากรู้สึกตัว

ก็จะอะไรเสียอีกดันไปนอนซบไหล่เขาน่ะสิ โอยน่าอายชะมัดหลับไปได้ไงเนี่ย
แล้วดูสิตาดุอย่างกับอะไร

เสียงประกาศเตือนชื่อสถานีที่ต้องลงทำให้ต้องลุกขึ้น เดินตรงไปยังประตู แต่คิดอะไรได้บางอย่าง จึงหันกลับมาโค้งให้คนที่นั่งตาดุทีนึง
ก่อนจะผลุนผลันลงไปไม่เหลียวหลัง จึงไม่เห็นคนตัวสูงวิ่งตามลงมา
อย่างฉิวเฉียดก่อนที่ประตูจะปิด

.................................................

....................................

........................

จินเดินตามร่างเล็กบางตรงหน้ามาตั้งแต่ตัดสินใจวิ่งลงมาจากรถไฟ
กำลังคิดอยู่ว่าตัวเองเข้าข่ายโรคจิตหรือเปล่า
ก็ตอนที่ตัดสินใจนั่นความคิดเดียวที่อยู่ในสมองคือจะไม่ได้พบคนตรงหน้าอีกแค่นั้น
ตอนนี้เลยต้องมาเดินตามหลังเขาต้อย ๆ อยู่นี่

ถ้าเจ้าคิมาเห็นเขาในสภาพนี้คงลงไปนอนขำกลิ้งท้องขัดท้องแข็งแน่ ๆ
ก็คนที่มีแต่วิ่งหนีอย่างเขา ต้องมาเดินตามคนที่พบกันครั้งแรก
แถมนี่ก็ปาเข้าไปจะตี 3 เข้าไปแล้ว

สงสัยจริง ๆ ว่าคนตรงหน้าไปทำอะไรมาถึงได้มาเดิน ตอน ตี 2 ตี 3 อย่างนี้
แถมทางก็ออกจะเปลี่ยว ไม่รู้หรือไงว่ามันอันตรายขนาดไหนสำหรับตัวเองน่ะ

ทิ้งระยะห่างออกมานิดนึงกลัวคนบางคนรู้ตัว แล้วจะตกอกตกใจเสียเปล่า ๆ
เห็นหลังคนตัวเล็กเลี้ยวเข้าไปในซอยข้างหน้าจึงเร่งฝีเท้าตาม
ได้ยินเสียงเล็กแว่ว ๆ

“ ซาโต้!!!! นายจะทำอะไร ถอยออกไปนะ “

“ เฮ้ยพวกเรา คนสวยถามแน่ะ ตอบหน่อยซิ “

คาเมะถอยหลังทันทีเมื่อเห็นว่า ไอ้ซาโต้คนเลวมันไม่ได้มาคนเดียว
มีเพื่อนมันอีกสองคนปรากฏตัวออกมาจากมุมตึก

“ เก่งนักไม่ใช่เรอะ เมื่อคราวก่อนฝากแผลไว้บนหน้าพี่
คราวนี้พี่ขอฝากรอยไว้บนตัวคาซึยะคนสวยได้ไหม “

“ ฝันไปเถอะไอ้เลว “ หันหลังหวังจะออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว
ถ้ามาคนเดียวก็พอรับมือไหวหรอก แต่นี่มีถึงสามคน ตัวถึก ๆ ทั้งนั้น
ถูกกระชากปลิวไปปะทะอกไอ้คนที่มันรอโอกาสเต็มแรง
แต่คาเมะไวกว่าถองลงไปที่หน้าท้องไอ้คนล๊อค
จนมันลงไปนั่งกุมท้องอยู่กับพื้น ยกเท้าถีบมันไปอีกทีนึง
แล้วหันกลับไปชกเปรี้ยงบนหน้าไอ้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
แต่กลับถูกล๊อคเอาไว้จากด้านหลัง โดยมีผ้ากลิ่นแปลก ๆ
โปะลงมาบนจมูกความรู้สึกทุกอย่างดับวูบลงทันที

“ ฤทธิ์มากจริง ๆ เดี๋ยวพอฟื้นขึ้นมาแล้วจะรู้สึก ฮึ ฮึ “ มันยกมือสาก ๆ
ลูบไปบนแก้มนุ่มของคนที่สลบนิ่ง ไม่รู้สึกรู้สา ไร้พิษสง

“ ไปโว้ย คืนนี้กูจะขึ้นสวรรค์ทั้งคืนเลยโว้ย ฮะ ฮะ ฮะ “

“ คนอย่างมึงลงนรกดีกว่ามั้ง “ มีดปลายแหลมคมกริบกดลงบนคอไอ้คนเลว
จนเลือดไหลลงมาเป็นทางยาว ทำให้อีกสองคนที่หันมาเห็นถึงกับชะงัก

“ ปล่อยคน ไม่งั้นเพื่อนมึงคอขาด “ เสียงเยียบเย็นดังอยู่หลังใบหู
ทำให้ไอ้คนเก่งเมื่อกี้ถึงกับตัวสั่น ไอ้สองคนมันปล่อยร่างบางนอนลงกับพื้น
แล้วมันก็เผ่นแนบโดยไม่หันกลับมาห่วงเพื่อนมัน ที่ตอนนี้ยื่นตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

“ เก่งนักใช่ไหมมึง เก่งแต่กับคนที่อ่อนแอกว่านั่นแหล่ะ “ เหวี่ยงมันลงไปนอนกลิ้งกับพื้น
เดินเข้าไปหามันช้า ๆ พลางลูบไปที่มีดคมกริบ

“บอกมาแกจะให้เชือดส่วนไหนของแกก่อนดี “

“ อย่า!!!! “ มันรีบลนลานวิ่งล้มลุกคลุกคลานหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต

จินเดินตรงไปหาร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นอย่างไม่รับรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับตนเอง
รวบร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เหตุการณ์ที่เห็นเมื่อครู่ทำให้หัวใจแทบจะหยุดเต้น
พระเจ้าถ้าเขาไม่ตามมาอะไรจะเกิดขึ้น ร่างอบอุ่นนุ่มนิ่มในอ้อมแขน
ให้ความรู้สึกว่าคนตรงหน้ายังมีตัวตน ยังมีลมหายใจ ทำไมถึงได้รู้สึกหวงแหน
อยากปกป้องคนในอ้อมกอดมากมายขนาดนี้นะ


“ โคคิ!!! มารับหน่อย ที่…… เร็ว ๆ ด้วย “

“ อะไรว้า.......” คนสนิทเกาหัวแกรก ๆ แต่ก็รีบวิ่งไปที่รถอย่างรวดเร็ว อุตส่าห์นั่งถ่างตารอแล้วดูซิ
มีเรื่องอะไรอีกล่ะ ตี 3 แล้วไม่รู้จักกลับมาหลับมานอน


“ มาช้ารู้ไหม “ เสียงเจ้านายบังเกิดเกล้าดังมาก่อนที่โคคิจะวิ่งไปถึงตัวเสียอีก
แถมยังมีร่างเล็ก ๆ อยู่ในอ้อมแขนอีกต่างหาก ท่าทางประคับประคอง
อย่างอ่อนโยนนั้นไม่ได้รอดสายตาคนสนิทไปได้

“ ลักพาตัวลูกใครเขามาล่ะครับคุณจิน “

“ พูดมากน่า ไปกลับบ้าน “ อุ้มร่างคนตัวเล็กขึ้นมาแนบอกอย่างทนุถนอม
ส่วนคนสนิทรีบวิ่งไปเปิดประตูรถคันหรูอย่างรู้หน้าที่
แถมยืนยิ้มจนปากแทบจะฉีกถึงหู

“ ยิ้มอยู่นั่น เร็ว ๆ สิ “

……………………….

…………………

……………..

วางร่างบางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ก่อนจะลุกเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำ
กลับมาเช็ดลงบนใบหน้าหวานละมุน อมยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องตรงหน้า
ถ้าตื่นขึ้นมาจะเป็นไงน้า จะอาละวาดจนบ้านแตกหรือเปล่า
เกลี่ยผมที่ละลงมาปิดแก้มใสให้พ้นทาง

“ แฮ่ม แฮ่ม “ เสียงกระแอมกระไอ ดังมาจากประตูที่โคคิเดินผ่านเข้ามา

“ คุณจินจะรับอะไรอีกหรือเปล่าครับ แล้วเรื่องมันเป็นมายังไง
ถึงได้มีนางฟ้าน้อย ๆ หล่นลงมาบนอ้อมแขน ได้ล่ะเนี่ย “

“ ไปช่วยมาจากไอ้พวกเลว ๆ น่ะ พอดีผ่านไปเห็นเข้า “ ตอบออกไป
ไม่ได้หันไปมองหน้าไอ้คนสนิทมัน
เดี๋ยวความลับแตกว่าเดินตามเค้าไป แย่เลย

“ เอ๋.....แล้วคุณจินไปทำอะไรแถวนั้นล่ะครับ ไม่เห็นจะมีที่เที่ยวน่าสนใจ “

“ ก็ไม่ได้ไปเที่ยว จะถามอะไรนักหนาเล่า ง่วง….. ไม่อยากได้อะไรแล้วไปนอนเถอะ “
ตอบปัด ๆ ไปอย่างรำคาญ

“ นอนที่นี่เลยหรือครับ “

“ ก็ที่นี่สิ มันห้องนอนใครล่ะ นอนห้องตัวเองไม่ได้หรือไง ออกไปได้แล้ว “

“ คร้าบบบบ... “ รับคำพร้อมส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้หนึ่งที ก่อนจะผลุบออกจากห้องไป

หลังจากคนสนิทออกไปแล้ว จึงเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงขึ้นมาเปิด

“ คาเมนาชิ คาซึยะ มหาลัยเคโอ ปี 3 คณะบริหารธุรกิจ “ หันไปมองคนนอนบนเตียงอย่างครุ่นคิด
อยู่เคโอด้วยหรือเนี่ย ถ้าไม่เก่งขั้นหัวกะทิ ก็ต้องรวยล้นฟ้าถึงมีสิทธิเรียนได้
จะไม่ให้รู้จักได้ไง เขาก็จบมาจากที่นี่เหมือนกัน


เปลือกตาของคนตัวเล็กหรี่ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก มึนหัวไปหมด
รู้สึกถึงอะไรหนัก ๆ พาดอยู่ที่เอวบาง
ลมอุ่นรินรดอยู่บนขมับจนจั๊กจี้ เหลือบตาขึ้นมองก็เห็นปลายคางเขียว ๆ
เอ๊ะ....คางเขียว ๆ สะดุ้งลุกขึ้นทั้งตัว
หลังจากบางสิ่งแว้บเข้ามาในสมองที่มึนงง แต่กลับถูกแขนที่กอดไว้
ดึงกลับมาซุกกับอกกว้างเหมือนเดิม
ตาใสแจ๋วสบเข้ากับตาคมดุที่ดูคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
แล้วเมื่อคืนล่ะ ไอ้ซาโต้คนเลวนั่นไปอยู่ที่ไหน
หรือว่ามันจับเขามาให้คนตรงหน้านี่ พยายามดิ้นหนีอ้อมแขนที่กอดแน่น

“ ปล่อย.... “

“ นายเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง แล้วพวกไอ้ซาโต้ล่ะ พวกมันอยู่ไหน “

“ ถามทีล่ะคำถามสิครับ คาซึยะ “ เสียงนุ่มที่เอ่ยเรียกชื่อ ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“ พวกมันหนีไปหมดแล้วล่ะ พอดีผ่านไปช่วยไว้ได้ทัน “

“ ช่วยเนี่ยนะ แล้วทำไมต้องมากอดด้วยเล่า “

“ ก็กอดกันมันอุ่นดีนี่นา “

“ อื๋อ!!!!! ปล่อยนะ ออกไปไกล ๆ เลย “ ผลักอกกว้างให้ออกห่าง
แต่เหมือนผลักกำแพงไม่ขยับเขยื้อนไปทางไหน

“ คนไม่สำนึกบุญคุณ คนอุตส่าห์เสี่ยงตายเข้าไปช่วย จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี “

“ เออ.....ขอบคุณก็แล้วกัน “

“ พูดไม่เพราะเลย “

“ เอ๊ะ!!!! ก็พูดอย่างเงี้ยะ จะทำไม “ เงยหน้าขึ้นไปตวาด แต่ได้รับสายตาหวาน ๆ
กลับมาแทนจนทำอะไรไม่ถูก สายตาเหมือนตอนพี่กี้มองพี่ซึบะเลย อื้ยยยย.......

“ เมื่อคืนก็นึกอยู่เหมือนกัน พอตื่นขึ้นมาจะโวยวายขนาดไหน ฮึ ฮึ รู้แล้วล่ะ น่ารักจัง “

อ้ากกกกก ไอ้บ้านี่มันบอกว่าน่ารัก เฮ้ยผู้ชายเหมือนกันนะเว้ย
ไอ้ที่นอนกอดกันกลมอยู่นี่ มันก็เกินไปแล้ว ยังจะมาพูดว่าน่ารัก
นี่ถ้าไม่ได้ช่วยจากไอ้พวกเลวนั่นจะซัดให้หน้าหงายเลย

“ ปล่อยเลย น่ารักบ้าอะไรล่ะ แล้วนี่ที่ไหน “

“ ขอต้อนรับสู่ตระกูลอคานิชิ ผม อคานิชิ จินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก
คาเมนาชิ คาซึยะ “ ไม่พูดเปล่า ยังยื่นหน้ามาจนชิดแก้มใสของคนในอ้อมแขน

“ และก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่หัวใจของ อคานิชิ จิน อย่างเป็นทางการด้วยครับผม “


..................................................

........................................

..............................


“ ไหมล่ะ ผิดไปจากที่พูดไหม ไอ้เต่า ว่าเอ็งจะได้สามีหล่อ เหอ เหอ เหอ “

นี่แหล่ะครับคำพูดเฮียที่ตอกย้ำเข้าหูวันละเป็นสิบ ๆ ครั้ง
ก็ตั้งแต่เหตุการณ์เลวร้ายในคืนนั้นเป็นต้นมา ชีวิตผมก็เปลี่ยนไป
โดยสิ้นเชิง เรียกว่าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือกันเลยทีเดียว
ก็ไอ้สามีหล่อที่เฮียแกพูดถึงอยู่ทุกวี่ทุกวันนั่นแหล่ะครับ
ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณชายอคานิชิ จิน ผู้เอาแต่ใจ
ก็พ่อเจ้าประคุณได้อันเชิญตัวเองมาเป็นเงาตามตัวผม
โดยที่ไม่มีใครเชื้อเชิญทั้งสิ้นแม้กระทั่งผู้ชายแมน ๆ อย่างผมก็เถอะ

เฮ้อ......แล้ววันนี้สายตาคมหวานนั่นก็ยังคงมองมาที่ผมเหมือนทุกวัน
ไม่ว่าจะหันไปมองเมื่อไหร่ คนเอาแต่ใจนั่นก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
รอจนผมเสร็จงานแล้วก็กลับบ้านพร้อมกัน

คงต้องยอมรับแล้วล่ะว่าอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตผมที่ขาดหายไป
เต็มได้เพราะคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมนี่แหล่ะ

ซึบาสะมองตามหลังคนสองคนที่เดินจูงมือกันออกไปจากร้าน
แล้วหันมายิ้มให้กับคนรักที่เดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ

“ ในที่สุดก็หากันจนเจอ อีกครึ่งหนึ่งของชีวิต ใช่ไหมกี้ “

“ คร้าบบบบ เห็นไหม ผิดจากที่พูดไหมล่ะ “

“ จ้าพ่อคนเก่ง “ หันไปกอดคนที่ยืนยืดอยู่ข้าง ๆ เพื่อให้รางวัล




จบค่า

ชั่ววูบอีกแล้ว สนุกหรือเปล่าไม่รู้ แต่ขอบคุณที่อ่านกันจนจบนะจ๊ะ
รักคนอ่าน รักคนเม้นเน้อ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ

Create Date : 29 มีนาคม 2552		4 comments
Last Update : 26 เมษายน 2552 22:20:14 น.
Counter : 512 Pageviews.
Share Tweet