Bloggang.com : Maeboon : ชมพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของนักสะสมหนังสือเก่า ....เดินเที่ยวป่าถึง..โปแลนด์

ชมพิพิธภัณฑ์ส่วนตัวของนักสะสมหนังสือเก่า ....เดินเที่ยวป่าถึง..โปแลนด์

วันนี้เป็นวันที่สามที่นี่ เช้านี้เราตื่นกันก่อนเวลา ก่อนนาฬิกาปลุก เลยรีบอาบน้ำแต่งตัว ชวนมิเชลเดินข้ามสะพานไปดูฝั่งโปแลนดืกันดีกว่า อย่ามานั่งรอเวลากินข้าวเช้าเลย ว่าแล้วก็รีบไปเคาะประตูบอกพี่ชาย พี่สะใภ้ แล้วก็นัดเจอกันหน้าโรงแรม ๘ โมงครึ่งเพื่อไปกินอาหารเช้า

อากาศยามเช้าสดชื่นด้วยลมหนาวที่เริ่มแวะเวียนมาเยือน ก็อีกไไม่นานจะเข้าถดูหนาวแล้ว เสื้อกันลมและฝนที่ใส่มาถูกขยับให้กระชับ พร้อมกับผ้าพันคอกันไม่ให้เกิดอาการเจ็บคอ..อาการนี้จะเริ่มกับแม่บุญช่วงนี้แหละ หากไม่ป้องกันไว้มีหวังหวัดมาเยือน เราเดินไปถึงสะพาน..แสงแดดที่ทาทาบมาบนผืนน้ำส่องประกายระยิบระยับ ถ่ายภาพแบบย้อนแสงนี่ สวยไปอีกแบบ แม้จะมืดไปบางส่วนแต่ก็ได้อารมณ์ไปอีกแบบ แล้วก็เดินต่อไปเรื่อย ๆ ชาวโปแลนด์บางคนเดินสวนทางมาแบบรีบเร่ง อาจจะไปทำงาน...แม่บุญคิด แล้วก็เดินต่อไป

ตึกเก่า...ที่ถูกรื้อ..ปรับปรุงใหม่ ทาสีสันสวยงามเหมือนฉากในละคร แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ กลับเต็มไปด้วยตึกร้าง...เก่าบ้าง แต่ก็ยังมีคนอาศัยอยู่ เพราะยังเช้า ประตู หน้าต่างเลยปิดเงียบ เราเดินกันไปเงียบ ๆ ดูตึกเก่า ๆ ไปจนถึงสามแยก ...ตัดสินใจเดินกลับเพราะไม่มีอะไรให้ดูอีก เด็กสาวตัวสูงโปร่งเปิดประตูออกมา ท่าทางจะเป็นนักเรียน คงไปโรงเรียน...แล้วเราก็เดินกลับไปที่โรงแรม ทันเวลากับที่พี่ชายออกมารอพอดี

อาหารเช้าวันนี้ไม่ได้มีมากมายอย่างเมื่อวาน แม่บุญบอกเขาไปว่า อย่าเตรียมมากมายเลย เพราะเรากินเพียงขนมปังทาแยม กับกาแฟเท่านั้น เจ้าของบ้านเลยจัดให้ตามที่บอก โปรแกรมวันนี้คือการไปเยี่ยมบ้านสามีเก่าของมาดาม....เพราะอะไร ???

บ้านของเขาอยู่ห่างออกไปกว่า ๖๐ กิโลเมตร รถสองคันที่ขับตามกันไป ๆ ถึงที่หมายราว ๆ ๙ โมงเช้า บ้านที่ว่าตั้งอยู่ในป่า...ตัวบ้านสีขาวไม่ใหญ่นัก แต่พอเดินเข้าไปกลับไม่ใช่บ้าน แต่เป็นที่ทำงานของสามีเก่ามาดาม ...

เมื่อก้าวเข้าไปภายใน...ห้องกว้าง ๆ ที่เห็นเต็มไปด้วยข้าวของมากมายเต็มไปทุกตารางนิ้ว แต่...ข้าวของทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แท่นพิมพ์ขนาดกลางที่คงถูกใช้งานมาช้านาน ถูกทำความสะอาดอย่างดี ข้าง ๆ มีที่นอนของแมว กะบะใส่ดินไว้ให้แม่ทำธุระส่วนตัว...เมื่อเราเริ่มสำรวจ จึงพบว่า ห้อง ๆ นี้มีของล้ำค่า ประมาณค่ามิได้ เพราะตัวอักษร แบบพิมพ์ต่าง ๆ ที่ทำจากทองเหลือง มันใช้งานมาช้านาน และกลายเป็นของหายาก ของสะสม ที่เจ้าของยังคงนำมาใช้งานที่ตนเองคิดสร้างสรรค์ขึ้น

อย่างที่บอก...ว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญในการซ่อมแซมหนังสือเก่า ที่พิพิธภัณธ์ต่าง ๆ ส่งหนังสือมูลค่ามหาศาลส่งมาให้เขาซ่อม งานพวกนี้ต้องใช้เวลาและความปราณีตเป็นอย่างมาก ทั้งนี้..ปกหนังสือเก่าแก่..ที่เขาคิดค้นประดิษฐ์คิดทำขึ้นมาใหม่ จากสมอง จากมือ..ที่นิ้วบางนิ้วหายไปเพราะระเบิดเมื่อครั้งไปเป็นทหาร หน้าตาท่าทางของชายอายุเกินกว่า ๗๕ ปี ที่ไม่มีเค้าความแก่ ...ไม่มีรอยเหี่ยวย่นอย่างคนแก่ทั่ว ๆ ไป คงเป็นเพราะงานที่ทำ ต้องทำอย่างปราณีต ตั้งใจเหมือนกับเป็นการทำสมาธิไปในตัว ...แม่บุญเคยไปกราบพระ...ที่ท่านมีสมาธิแก่กล้า จนเมื่อถ่ายภาพออกมามีแสงล้อมรอบ หน้าตาท่านก็ไม่สามารถบอกอายุที่แท้จริงได้เช่นกัน

เขา...พาไปดูห้องทำงานอีกห้องที่อยู่ติดกัน พวกเราต้องอ้าปากค้างอีกหน ...เพราะกรอบรูปมากมาย กระดาษแบบพิเศษต่าง ๆ เรียงรายเป็นตับ กระดาษที่เขานำมาทาสี ใช้มือวาดภาพสวย ๆ ลงไป และใช้สี การเล่นสีอย่างมีศิลปะ กระดาษเหล่านี้ส่วนมากจะนำไปทำปกหนังสือสวย ๆ เวลามีนิทรรศการเขาจะนำออกไปขาย แต่ไม่ทั้งหมด เรายืนมองผลงานที่เขาทำ และเปิดให้ดูทีละแผ่นด้วยความทึ่งในความคิด ความสามารถ....

กระดาษที่เขาลงสี วาดภาพไว้หลายแผ่นถูกดึงแยกออกมา ๒ แผ่น ที่เขาให้กับพี่ชายของมิเชลเป็นที่ระลึก ...ส่วนแม่บุญ...ไม่รู้แกถูกใจอะไร ให้มา ๔ แผ่น มิเชลยิ้มหน้าบาน แม่บุญเองก็เช่นกัน จากนั้นก็พาไปดูอีกห้องที่เก็บข้าวของต่าง ๆ เป็นของเก่ามีราคาหาค่าไม่ได้ แม่บุญ...อดไม่ได้ที่จะถามว่า ???...มีใครที่มาเรียนรู้วิธีการทำงานจากเขา เพื่อรับช่วงต่อหรือเปล่า ? เพราะจะเป็นที่น่าเสียดายหากสักวันเขาจากไปแล้วสิ่งต่าง ๆ ที่เขาสร้างขึ้นจะถูกเก็บไว้เพียงความทรงจำ

เขา...อธืบายว่า มีลูกชาย..ที่ชอบหนังสือเก่า และเรียนรู้งานจากเขาไปบ้างแล้ว แต่เนื่องจากบุคลิกที่แตกต่างเลยไม่สามารถทำงานร่วมกันได้ ลูกชายจึงไม่ค่อยมา...ปล่อยให้พ่อ...นำความรู้ที่มีไปสอนนักเรียนที่สนใจ และขอมาฝึกงานกับเขา แต่มีจำนวนไม่มากนัก จริงสิ...งานแบบนี้หากไม่มีความรัก ความชอบเป็นที่ตั้งแล้ว ไม่มีทางจะทนนั่งหลังขดหลังแข็งทั้งวันกับการทำงานที่ทำ่ได้ไม่กี่ชิ้นแน่นอน

พวกเรา..ไปดูบ้านของเขา...ตึกเก่า ๆ สูงไม่เกินสองเมตร ภายในมืดครึ้ม..ภาพเขียนเก่าแก่มากมายถูกแขวนอยู่ตามฝาผนัง หนังสือมากมายกองเป็นภูเขา อีกส่วนถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยบนชั้นซึ่งยังล้นออกมากองตามพื้นจนแทบไม่มีที่จะเดิน ผู้ชายคนนี้อ่านหนังสือมากมายก่ายกองเหล่านี้ได้ยังไงหมด ?? คำถามของแม่บุญเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน

ไปที่ห้องครัว ที่ภรรยาเก่าพาไปดู ขนมปังแบบเยอรมันถูกตัดไปส่วนหนึ่ง ทิ้งส่วนที่เหลือให้แห้งเข็งอยู่บนแท่นตัดขนมปัง เหลือบเห็นเส้นหมี่กึ่งสำเร็จรูปมากมายในห่อพลาสติค กับกาแฟ...เขาใช้เวลามากมายกับงานที่เขารัก เขาชอบ โดยไม่ได้สนใจในเรื่องกิน ที่ดูราวกับกินแค่พอปะทังให้มีชีวิตอยู่...เพื่อทำงานต่อไปเท่านั้น ..ไม่ใช่อยู่เพื่อกินแต่อย่างใด

เวลากว่าสองชั่วโมงที่หมดไป ราวกับหลุดเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ที่ไหนสักแห่ง ไม่มีใครบ่นว่าเบื่อแม้แต่คนเดียว กล่องไปรษณีย์ที่พึ่งมาส่ง พร้อมหนังสือเก่าอีกสองสามเล่ม ทำให้พวกเราต้องรีบขอลากลับ เพราะรู้ว่าเขากำลังจะเริ่มทำงานจึงไม่อยากรบกวนเวลาอันมีค่าของเขา

พวกเราลาจากมามุ่งหน้าไปหาที่หมาย...ร้านอาหาร เพราะเที่ยงกว่าแล้ว ขับไปได้ไม่ไกลก็มาเจอเมืองเล็ก ๆ มาดามพาเดินหาร้านอาหาร...เดินผ่านซุ้มขายอาหารเล็ก ๆ มีป้ายบอกว่ามีผัดเส้น..แบบเวียดนาม ได้ยินมาบ้างเหมือนกันว่า แถบนี้มีคนเวียดนามมาตั้งรกรากเยอะเช่นกัน ใจแม่บุญอยากจะกิน..แต่ต้องตามใจเจ้าภาพ ร้านอาหารที่เจอ..ตั้งอยู่ริมถนน เดินไปดูป้ายรายการอาหาร...ยาวเหยียดไปด้วย Schnitzel มากมายหลายหน้าอีกตามเคย พูดเบา ๆ กับมิเชลว่า คนที่นี่เขาไม่รู้จักทำอาหารอย่างอื่นกันบ้างเลยเนาะ ทำเป็นอยู่อย่างเดียว ที่นี่ไม่ใช่ที่แรกที่แม่บุญมาเยือน เมื่อครั้งไปสวิสฯ พี่สาวพาไปกินข้าวฝั่งเยอรมันก็เจอแต่แบบนี้ ไปโคโลญญก็เจอเมนูนี้แทบทุกร้าน แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักอาหารไทยที่มีมากมายหลายรสให้เลือกกินได้ไง ?

ตกลงพวกเราเลือกกินที่ร้านนี้ เพราะหากไปที่อื่นก็คงไม่ผิดแผกแตกต่างเท่าใดนัก แขกในร้านยังไม่มาก เหลือบเห็นพาสต้า...ราดด้วยกูลาส...ในรายการอาหารมีปลา..ๆ เลี้ยง เอามาย่าง แล้วก็เห็นมีเนื้อไก่งวงกับซอสแกงกระหรี่ เลยเลือกอันนี้ ทุกคนถามเป็นเสียงเดียวกันว่า อร่อยไหม ? แม่บุญตอบไปว่า...พอกินได้...แต่ไม่อร่อย...ก็ฝรั่งจะมาทำอาหารเอเชียอร่อย ๆ อย่างคนเอเชียได้ไง ลิ้นมันคนละอย่าง รสที่เคยชินก็แตกต่าง ทำไปเถอะ..ยังไงก็ไม่มีทางเหมือน ...

หลังอาหาร...เจ้าภาพจะพาไปชมปราสาท..และสวนสาธารณะใหญ่มากชื่อ Parkanlage Muskauer Park หรือ “Fürst-pückler-Park Bad Muskau” มีมาตั้งแต่ปี ๑๘๑๕ ที่ได้ขึ้นชื่อเป็นมรดกโลกอีกแห่ง ตั้งอยู่ในป่าระหว่างชายแดนเยอรมันและโปแลนด์ ฟ้าที่มืดครึ้มเริ่มส่งสัญญาณเดือนว่าฝนตกแน่ ดีที่มีร่มติดมากันทุกคน อากาศที่ยุโรป เอาแน่เอานอนไม่ได้ บางวันมีสามถดู ทั้ง หนาว ฝนตก แล้วก็แดดจ้า แล้วแต่อารมณ์เธอ..ว่าแล้วก็ตกจริง ๆ ได้งัดร่มออกมากางกันจ้าละหวั่น

เดินตามทางลัดเลี้ยวไปเรื่อย ๆ จนเจอปราสาทสีชมพูตั้งอยู่โดดเด่นเป็นสง่า ปราสาทที่ว่าชื่ออะไรไม่รู้...เปล่าหรอก..ไม่ได้เข้าไปดูทั้งปราสาท ไปดูตรงที่ขายของที่ระลึก ไม่ได้ซื้ออะไร จากนั้นก็เดิน...เดินรอบป่าด้านฝั่งเยอรมัน แล้วก็ข้ามสะพานไปฝั่งโปแลนด์ ฝนก็ตก ลมแรงเชียว

คณะเราไม่มีหวั่นเดินกันไป คุยไป กางร่มไป ได้อารมณ์ดีจริง ๆ มาดามเธอเจ็บเท้า...แต่อึดมาก เดินนำหน้าฉับ ๆ พาทะลุด้านโน้นออกด้านนี้จนเมื่อยไปหมด มองนาฬิกา ชิบเป๋ง...ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว มิน่ามันถึงได้เมื่อยขนาดนี้ ว่าแล้วเราก็รีบเดินจ้ำอ้าวเลี้ยวกลับไปทางปราสาท บอกมาดามว่าเหนื่อยแล้วจ้า ขอกลับบ้านดีกว่า...นั่นแหละถึงได้ขึ้นราชรถกลับบ้านกัน

เย็นนี้..อาหารเย็น กินขนมปัง เนย ชีส ตามเคย แต่วันนี้ทุกคนหิวมาก เพราะเดินกันเยอะ มาดามจับขนมปังมาดโป๊ะ ๆ ด้วยแฮม อะไรต่ออะไรหลายอย่าง พูดไปตัดขนมปังไปจับใส่ปากไป บอกว่าวันนี้ขอให้กินแบบเยอรมันแท้ ๆ พรุ่งนี้ค่อยกินอาหารไทย...ฝีมือแม่บุญ...

Create Date : 25 ตุลาคม 2555

Last Update : 25 ตุลาคม 2555 0:04:13 น.

14 comments

Counter : 1854 Pageviews.

น่าสนใจมากเลยค่ะ..วิธีซ่อมหนังสือเนี่ย..แอบเห็นหนังสือ โอมมณิปัตถเมหุมด้วย.. (ไม่รู้เขียนถูกเปล่าค่ะ) เคยอ่านตอนเป็นเด็ก ๆ นานมาแล้วค่ะ..

สวนที่ปราสาท ร่มรื่น สะอาด สอ้านดีค่ะ..

อาหารที่ไหน ๆ ก็ไม่อร่อยเท่าอาหารไทยนะคะ..เห็นด้วยค่ะ..

โดย: simplyusana

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:0:30:07 น.

ทึ่งกับหนังสือเก่าจริงๆค่ะ
ต้องมีสมาธิและก็ใจรักนะคะ
คิดเหมือนแม่บุญเลย ว่าอ่านยังไงหมดน่ะ
ทึ่งค่ะ

ปราสาทก็สวย วันหลังไปมั่งดีกว่า
สมกับที่เป็นมรดกโลกจริงๆเนอะ

ฝันดีค่าแม่บุญ

โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:0:54:53 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่แม่บุญ

อ่านบล้อกพี่แม่บุญจบ
ผมคิดในใจเลย
ถ้าอยู่ใกล้ๆกัน
ผมจะไปขอสมัครเป็นลูกศิษย์ครับ

งานซ่อมหนังสือเก่า
เป็นงานที่ผมอยากเรียนรู้มากเลยครับ

ชอบโลโก้ โอม มณี ปัทเม ฮุมมกาเลยครับพี่

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:6:41:59 น.

เซ็งเป็ด เม้นท์แล้วเน็ทหลุด หายเกลี้ยง

ชอบภาพต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะค่ะแม่บุญ
ดูแล้วสดชื่น สบายตา สบายใจนะคะ

อยากรู้ว่าสองประเทศติดกันเพียงข้ามสะพานเหรอคะแม่บุญ อาจจะยังเช้าอยู่เลยยังเงียบ ๆ ก็ได้นะคะ
เห็นด้วยค่ะ อาหารไทยอร่อยที่สุดในโลก อิอิ..

ส่วนการซ่อมหนังสือ คงจะน่าเสียดายหากไม่มีผู้สืบทอดนะคะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:8:36:00 น.

สะพานสีน้ำเงินสวยจังเลยค่ะ

อากาศคงสบายน่าดู

ขอบคุณนะคะที่เล่าสู่กันฟัง

โดย: โมงยามแห่งความสุข IP: 58.10.84.92 วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:9:38:02 น.

แอบคิดเหมือนกันเลยค่ะ แม่บุญ ว่าถ้าสิ้นรุ่นเขาไปแล้วจะมีใครสานต่อการซ่อมแซมหนังสือเก่า
ที่ต้องใช้ทั้งเวลาและความปราณีตแบบนี้
แม่บุญเล่าได้น่าประทับใจมาก การได้อ่านบล็อกนี้ของแม่บุญเป็นการเปิดโลกทัศน์ อย่างแท้จริงค่ะ
ชอบปราสาทสีขมพูมากค่ะ สวยเหมือนในหนังเทพนิยายเลย สวนก็มีต้นไม้ร่มรื่นดีจังค่ะ
เสียดายที่มีฝนตกลงมา นะคะนั่น

แล้วอย่างนี้จะไม่ให้รักอาหารไทยที่มีมากมายหลายรสให้เลือกกินได้ไง ?
อ่านประโยคนี้แล้วไม่แปลกใจค่ะแม่บุญ ว่าทำไมคนต่างชาติหลายภาษาติดใจอาหารไทยกันมากมาย
ว่าแล้วก็อดภูมิใจไม่ได้นะคะ
รอชมตอนต่อไปด้วยความต่นเต้นค่ะ เพราะตอนหน้าแม่บุญจะโชว์ฝีมือทำอาหารไทยด้วยล่ะ

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
Maeboon Travel Blog ดู Blog

โดย: บรรณภรณ์

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:9:44:07 น.

แวะมาทักทายและเข้ามาชมครับ

งานซ่อมหนังสือเป็นอะไรที่น่าสนใจและสุดยอดมากๆครับ

โดย: กัปตันลูกชุบ

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:9:54:59 น.

สวัสดีครับแม่บุญ

มาชมพิพิธภัณฑ์หนังสือเก่า
และภูมิทัศน์สวยงามของโปแลนด์
สวยงามมากครับ

ปล.มีภาพจากบล็อกใหม่มาฝากด้วยครับ

โดย: ทองกาญจนา

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:10:53:23 น.

ในห้องนี่
ครูแอนบอกว่าหมิงหมิงพูดเยอะที่สุดแล้วครับ 555

ถามตลอดเวลาครับ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:15:39:21 น.

หวัดดีครับคุณแม่บุญ

3 คำ...พิพิธภัณฑ์-นักสะสม-หนังสือเก่า
เห็นแล้วตาลุก รีบเปิดอ่าน....ชอบมากครับ
เคยคิดอยากทำให้ได้อย่างตุณสามีมาดามบ้าง...แค่ 1 ใน 4 ส่วนก็ยังดี

ปราสาทกลางป่าสวยเหลือเกิน อยากเห็นข้างในจัง

ขอบคุณที่นำมาแชร์ครับ

โดย: Dingtech

วันที่: 25 ตุลาคม 2555 เวลา:19:40:33 น.

นิ ๆ พี่ไก่จ๋า

มาว่านัทหนีเที่ยวลอนดอน พี่ไก่ก็หนีนัทเหมือนกันนะเนี้ย นี่จะทั่วร์ยุโรปหละ นัทยังไปไม่ถึงไหนเลยอะคะ

โปแลนด์เขาก็สวยไปอีกแบบเนอะว่าไหม

วันนี้ พาชิมเป็ดโฟร์ที่กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษด้วยกันคะ

โดย: We Are FroM BeLGiUM

วันที่: 26 ตุลาคม 2555 เวลา:3:39:47 น.

อรุณสวัสดิ์ครับพี่แม่บุญ

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 26 ตุลาคม 2555 เวลา:6:34:30 น.

ฝึกไปเรื่อย ๆ นะคะอย่าทิ้ง เพราะเมื่อเกิดความชำนาญ ใบไม้ที่เคยเป็นเหลี่ยมจะเริ่มโค้งมน หยักได้สวยงาม ...อยู่ใกล้ ๆ แม่บุยจะสอนให้ เพราะดุแล้วมีเค้าว่าจะไปได้สวยทีเดียว
.......................................................................เมื่ออ่านที่แม่บุญพิมพ์ไว้ รู้สึกมีกำลังใจอย่างมาก ค่ะ ติ๊กชอบทำงานแบนนี้เพราะมันช่วยฝึกสมาธิ แต่ว่าถึงแม่บุญไม่ได้อยู่ใกล้ ก็สอนติ๊กได้ค่ะ คือช่วยติและแนะนำงานที่แกะออกมา จะพยายามส่งการบ้านบ่อย ๆให้แม่บุญช่วยดู

ยังไงแม่บุญรับเป็นศิษย์สักคนนะคะ ตอนนี้พยายมดูในคลิปที่ยูทูป มีสอนไว้เยอะเลยค่ะ ตั้งแต่ง่าย ๆไปถึงยาก ๆ และจะไม่ทิ้งแน่่ๆค่ะ
....................................................................

ปีหน้าจะเอาเรื่องที่ไปตลุยอินเดียวมาหนึ่งเดือน...มาเล่าให้ฟัง..
......................................................................จะจองที่นั่งแถวหน้าเลยค่ะแม่บุญ เพราะชอบอ่านที่แม่บุญเขียนมาก ๆ ติ๊กคิดว่าสิ่งเหล่านี่คือกำไรชีวิตของแม่บุญที่มีโอกาสได้ไปหลาย ๆที่ในโลกนี้ ได้ไปพบไปเห็นความเป็นอยู่และวิถีชีวิตที่แตกต่างจากวิถีชีวิตของเรา ได้เห็นสิงที่เราก็คิดไม่ถึงว่ามันมีอยู่ เพราะที่บ้านเราเมืองเราไม่มี ติ๊กว่ามันเป็นชีวิตที่มีความสุขค่ะ ที่มีโอกาสได้ไปสถานที่ใหม่ ๆและได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆอยู่ตลอดเวลา

ติ๊กไม่มีโอกาสได้ไปไหน การเข้ามาอ่านที่แม่บุญและคนอื่น ๆเล่าให้ฟัง ก็ถือเป็นการเรียนรู้ และได้รับประสบการณ์ที่แปลกใหม่เช่นกันค่ะ ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ ที่แม่บุญเล่าให้ฟัง และแบ่งปันสิ่งดี ๆที่ได้ไปพบเจอมา ให้พวกเราได้อ่านและได้รู้ด้วย
แล้วจะรอชมนะคะ

โดย: บรรณภรณ์

วันที่: 26 ตุลาคม 2555 เวลา:9:44:42 น.

ชอบฟังแม่บุญเล่าเรื่องค่ะ เพลินมาก...หนูคงพูดไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกแบบนี้จริงๆ

วิวที่แม่บุญเก็บมาฝาก สวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ น่าเป็นโปสการ์ด

นึกทึ่งไปกับหนังสือที่วางเป็นระเบียบ...มากมาย นั่นสิคะ เค้าอ่านทั้งหมดนี่ใช้เวลาสะสมนานแน่เลยค่ะ

ซ่อมหนังสือ และทำปกขึ้นมาใหม่...อยากเห็นนะคะ หนูเป็นคนที่ทำงานฝีมือไม่ได้เรื่อง อะไรที่ต้องใช้ความประณีต และความอดทน ไม่ค่อยมี เห็นใครทำได้ดีมากๆ ก็นึกทึ่ง และปลื้มไปกับเค้าค่ะ

ที่บ้านเรา...ตึกเก่าๆ คงต้องดูว่าใครครอบครองมังคะ ส่วนมากก็ทุบทิ้ง เค้าว่าถ้าซ่อมแซม หรือบำรุงรักษาเสียค่าใช้จ่ายแพงกว่าการทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่ ฟังแล้วก็พูดไม่ออกเหมือนกันค่ะ

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 26 ตุลาคม 2555 เวลา:21:57:32 น.