Bloggang.com : Maeboon : ลูกรถไฟ ๒ ...สถานีรถไฟอุดรธานีเมื่อ ๔๐ กว่าปีก่อน

ลูกรถไฟ ๒ ...สถานีรถไฟอุดรธานีเมื่อ ๔๐ กว่าปีก่อน

สถานีรถไฟอุดรฯ ในสมัยก่อนโน้น ไม่ได้มีศูนย์การค้า ตลาดโต้รุ่ง หรือ ๗ ๑๑ ขายตลอด ๒๔ ชม. เหมือนตอนนี้ สถานีที่เราจำความได้ คือสถานีรถไฟที่ยังคงมีลักษณะ คล้ายตอนนี้ แต่ด้านหน้าที่เป็นวงเวียนนั้น เขาทำใหม่เพราะแต่ก่อนเขาจำลองลักษณะเหมือนวงเวียนอนุสาวรีย์ที่สี่แยกคอกวัวของกรุงเทพฯ เพียงแต่เล็กลงมา จำได้ว่าตรงกลางมีต้นไม้ที่ลักษณะเหมือนต้นบอนไซของญี่ปุ่น เขาตัดจนมันไม่โต ข้างในกลวงๆ เป็นรู สามารถลอดเข้าไปนั่งเล่นได้ พวกเราชาวเด็กรถไฟชอบไปเล่นซ่อนหากัน

สถานีรถไฟอยู่ตรงข้ามบ้านของเรา แต่ห่างไปไกลมากและมีรางรถไฟขั้นไปเป็นระยะๆ ถ้ามองจากหน้าสถานี ตรงกลางจะเป็นห้องควบคุมการสับเปลี่ยนรางรถไฟเวลามีรถหลายขบวนเข้ามาพร้อมกัน อีกห้องใกล้กันด้านซ้ายจะเป็นห้องที่มีเครื่องโทรสารไว้ติดต่อกับสถานีอื่น สื่อสารกันโดยใช้เทเล็กซ์ ที่เป็นการพิมพ์ข้อความแล้วจะมีกระดาษไหลออกมาจากเครื่อง ที่กระดาษยาวๆ นี้จะมีจุดกลม ๆ เป็นระยะ ๆ แล้วแต่ข้อความ ต้องเอาเข้าเครื่องอ่าน ออกมาอีกที เราเองเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยเคยไปอบรมการใช้เครื่องนี้ แต่ต่อมาเมื่อเริ่มใช้ แฟกช์ ใช้คอมพิวเตอร์ ซึ่งรวดเร็วทันสมัยกว่าต่อมาเขาเลยเปลี่ยน ยกเลิกการใช้เครื่องเทเล็กซ์

ห้องด้านหลังห้องนี้จะเป็นห้องทำงานของนายสถานี มีโต๊ะทำงานเป็นไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง อีกมุมเป็นโต๊ะรับแขก เราเคยเข้าไปแอบดูตอนนายสถานีไม่อยู่เพราะกลัวโดนดุ แอบเข้าไปตอนไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ นั่นเอง ข้างๆ จะเป็นบันไดเวียนขึ้นไปที่ชั้นสอง

ห่างออกไปทางขวามือจากห้องควบคุมการสับเปลี่ยนราง จะมีร้านขายของชื่อ ร้านบาร์ ตั้งมานานตั้งแต่เรายังไม่เกิด ไม่รู้เหมือนกันทำไมเรียกชื่อเหมือนฝรั่ง อาจเป็นเพราะที่นี่ขายชา กาแฟ ขนมปัง เหล้า เบียร์ และของกินเล่นต่างๆ นอกจากนั้น ยังขายอาหารตามสั่ง และหนังสือพิมพ์ อีกด้วย อาม่าและอากงที่เป็นเจ้าของพูดภาษาไทยไม่ชัดแต่ก็คอยบริการลูกค้าเป็นอย่างดี อาหารที่พวกเขาทำไม่อร่อยเลย แต่เพราะมีอยู่ร้านเดียว คนเลยจำใจต้องซื้อที่นี่ เพราะมีเพียงเจ้าเดียวที่เปิดขาย จำได้ว่าบางครั้งแม่ใช้ให้ไปซื้อไข่พะโล้ เราจะได้ไข่ที่แข็งเหมือนหิน แถมสีดำคล้ำเพราะเอามาอุ่นหลายครั้งนั่นเอง

ต่อมามีการประมูลขายของ เช่น หนังสือพิมพ์ นิตยสารต่างๆ เลยมีการตั้งเป็นแผงขายอยู่หน้าร้านบาร์ กลายเป็นคู่แข่งกันไป สมัยนั้นหนังสือพิมพ์ฉบับละ ๑ บาท ๕๐ สตางค์ เท่านั้น เราเดินมาซื้อบ่อยๆ เหมือนกัน เพราะพ่อชอบอ่านหนังสือพิมพ์ และดื่มกาแฟตอนเช้า กาแฟที่ว่าคือกาแฟที่ชงจากถุงผ้า แล้วก็เทใส่กระป๋องนมข้นที่นมหมดแล้ว จากนั้นก็ใช้เชือกไนลอนสอดไปตามรูที่อยู่ตรงกลาง หิ้วได้พอดีไม่ร้อนมือ ส่วนปาท่องโก๋ อากงกับอาม่ารับมาขายอีกที จำได้ว่าขายคู่ละ ๕๐ สตางค์เท่านั้น
ห้องถัดจากร้านบาร์ เป็นห้องของ " หมอรถไฟ " ที่เราอยากพูดถึง

การรถไฟมีสวัสดิการสำหรับพนักงานและครอบครัวให้ตรวจรักษาฟรี สำหรับอาการป่วยที่ไม่ถึงกับต้องผ่าตัด จะมีคุณหมอมาอยู่ประจำตามสถานีใหญ่ๆ เท่านั้น บางทีก็ได้รักษาผู้โดยสารที่ไม่สบายกะทันหันอีกด้วย ที่ห้องนี้คุณหมอกับพยาบาลเคยวิ่งตามเรารอบโต๊ะจนเหนื่อยเพื่อจะจับเราฉีดวัคซีน แต่เรากลัวเข็มมากกว่า เลยไม่ยอมง่ายๆ วิ่งลอดใต้โต๊ะจนคุณหมออ่อนใจ ไม่ฉีดให้เราเพราะเหนื่อยเสียก่อน เราเลยไม่มีแผลเป็นปูดขึ้นมาที่ต้นแขนเหมือนคนอื่นๆ แต่ผลที่ตามมาคือ เราจะป่วยบ่อยมากๆ เพราะไม่มีภูมิต้านทานพอ คุณหมอรักครอบครัวเรามาก เพราะสงสารแม่ที่มีลูกมากด้วย บางครั้งคุณหมอไปต่างจังหวัดก็จะให้พี่สาวคนที่ ๔ กับเราไปนอนที่บ้านเป็นเพื่อนภรรยาที่อยู่คนเดียวหลายครั้งด้วยความไว้วางใจ ถึงตอนนี้เราอยากกลับไปฉีดยากับคุณหมอแต่คงสายเกินไปแล้ว

ตรงข้ามร้านบาร์เป็นห้องเล็กๆ สำหรับขายตั๋ว แต่ก่อนตั๋วจะเป็นกระดาษแข็งกว้างประมาณ ๑ นิ้ว ยาวสัก นิ้วครึ่ง เวลาขายจะดึงออกมาจากตู้แล้วใส่ในเครื่องที่มีเครื่องหนีบเสียงดังกึกๆ ๑-๒ ครั้ง บนตั๋วจะเขียนสถานีต้นทางและปลายทางเป็นอักษรย่อเท่านั้น ไม่ได้พิมพ์ออกมาจากคอมพิวเตอร์เหมือนตอนนี้ สำหรับพนักงานเขาให้สวัสดิการเดินทางได้ฟรีทุกเส้นทางโดยตั๋วที่เรียกว่า “ ใบเบิกทาง “ แต่มีการกำหนดระดับเอาไว้ ถ้าเป็นนายสถานีได้เดินทางโดยรถนอน แล้วลดหลั่นกันไปตามตำแหน่ง พ่อเราได้แค่ที่นั่งชั้น ๓ พวกเราลูกๆ จะได้ตั๋วที่เรียกว่า “ ผู้ติดตาม " เป็นอันว่าพวกเราได้เดินทางฟรีทั่วประเทศที่มีรถไฟผ่าน แต่ไม่เคยได้ไปไหนไกลเกินกว่ากรุงเทพฯ เนื่องจากไปเยี่ยมพี่ชาย และไปอาศัยอยู่กับญาติในกาลต่อมาเท่านั้น แม้แต่หนองคายซึ่งไม่ไกลจากอุดรฯ พวกเราก็ไม่เคยได้ไปเยือนเพราะพ่อกับแม่ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องไปทำให้เสียเงินสิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์

ที่ชั้นสองของสถานีจะมีห้องพักให้พนักงานที่เดินทางมาตรวจงานได้พัก ซึ่งส่วนมากจะเป็นเจ้านายระดับสูงซึ่งเขาจะมีห้องพิเศษให้ ส่วนพนักงานธรรมดาที่เดินทางมากับรถไฟและต้องค้างคืนเขาก็มีห้องพักแบบธรรมดาให้เช่นกัน แต่ก่อนคงจะมีโรงแรมเหมือนกัน แต่การรถไฟเขาจัดห้องพักให้คล้ายโรงแรม มีคนมาคอยดูแลทำความสะอาด เปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ตลอด เราเองเคยแอบขึ้นไปดูกับเพื่อนชี้ แต่เงียบมากเรากลัวผีเลยไม่ชอบเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายุบไปหรือยัง ถ้ามีโอกาสกลับไปบ้านเราว่าจะลองไปดูอีกสักครั้ง

ด้านหลังสถานีรถไฟหลังบริเวณที่จอดรถจะมีตึกไม้ ๒ ชั้น ๆ บนเป็นห้องนอน ส่วนชั้นล่างเป็นที่ทำการของตำรวจรถไฟที่ต้องเดินทางประจำกับขบวนรถโดยสาร เพื่อดูแลความปลอดภัยบนรถ ยกเว้นรถสินค้า ที่นี่เรามาบ่อยเพราะแม่เรารับทำ " อาหารใส่ปิ่นโต " ส่งให้ตำรวจบางคนที่เป็นโสดไม่มีใครทำอาหารให้กิน ตอนเริ่มเป็นสาวเราจะอายมากไม่ค่อยกล้ามาคนเดียว หากมาแล้วก็จะรีบเผ่นกลับบ้าน มิน่าต่อมาถึงได้มาแต่งงานเอาตอนเกือบจะแก่ เรียกว่ารถไฟขบวนสุดท้ายเลยก็ว่าได้ คิดถึงตอนนั้นแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้

ที่สถานีรถไฟ เวลามีรถจักรไอน้ำมาเติมฟืนและเติมน้ำ จะเปิดวูดเสียงดังมากๆ เวลารถเริ่มออกตัวเสียงจะดัง ฉึกฉักๆ ๆ บางทีพวกเราก็เลียนเสียง ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง เป็นที่สนุกสนานกันไป รถจะจอดเติมฟืนที่นี่ถึงแม้บางครั้งต้องวิ่งไปส่งผู้โดยสารที่จังหวัดหนองคาย แต่ที่นั่นเป็นสถานีเล็กกว่าที่อุดร ฯ เราโชคดีที่ยังมีโอกาสได้เห็น เพราะต่อมาอีกไม่นานเขาก็ไม่ใช้ฟืนและเปลี่ยนมาเป็นหัวรถจักรที่ใช้เติมน้ำมันเหมือนในปัจจุบันแทน

บางครั้งก็มีเหตุการณ์สลดใจ เช่น ตำรวจรถไฟ ถูกรถไฟทับขาดสองท่อนเสียชีวิตด้วยความทรมาน ตอนเราเป็นเด็กรู้สึกจะเกิด ๓-๔ ครั้ง ทุกครั้งเราไม่เคยไปดูเพราะแม่ไม่ให้ไป เราเองก็กลัวด้วย มีเพื่อนพ่อที่ทำงานด้วยกันก็เคยตกจากบันไดรถไฟเพราะลื่น เกือบไปแล้วเหมือนกัน แต่เขาสติดีนอนหมอบราบไปกับทางระบายน้ำข้างๆ รอจนรถวิ่งผ่านหมดถึงได้ลุกขึ้น มีคนบอกว่าหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวเหมือนกระดาษเพราะความกลัว เล่นเอาขวัญเสียทำงานไม่ได้อยู่หลายวัน โชคดีที่พ่อเราไม่เคยเจออุบัติเหตุแบบนี้ทั้งๆ ที่วิ่งตามขบวนรถทุกวัน อันตรายมากกว่าคนอื่นๆ ด้วยซ้ำไป คุณพระคุ้มครองจริง ๆ บางคนว่าเป็นดวง หรือ กรรม ของแต่ละคน

ลืมเล่าไปว่า แต่ก่อนนอกจากจะมีรถโดยสารแล้ว ยังมีรถลำเลียงน้ำมัน ซึ่งเรียกว่า " รถน้ำมัน " รถลำเลียงแร่ เรียก " รถแร่ “ แล้วยังมี " รถแม่ค้า " ที่มีข้าวของมากมายหลายอย่าง เช่น ข้าวสาร ของกิน ของใช้ต่างๆ อาหารแห้ง ขนม รวมถึงแม่ค้าที่นั่งโดยสารมากับของที่จะเอาไปขาย เลยเรียกเป็นรถแม่ค้าไป ส่วนเก้าอี้นั่งไม่ได้เป็นเบาะ หุ้มหนังเหมือนตอนนี้ แต่เป็นไม้ที่ต่อกันเป็นแผ่น ๆ เหลาจนมนไม่มีเหลี่ยม เวลานั่งนาน ๆ ก็ต้องลุกเดินบ้างเพราะเจ็บก้นกบเหมือนกัน แม่ของเราก็เป็นแม่ค้าขนของไปขายที่โคราช ไปอยู่ทีละหลายๆ วัน ขายของหมดแล้วถึงจะกลับบ้าน

ตอนที่แม่ตั้งท้องเรา แม่ก็ไปขายของแล้วก็ไปคลอดที่นั่น ที่โรงพยาบาลโคราช แต่แม่กลับบ้านก่อน ต้องทิ้งเราไว้ที่โรงพยาบาลเพราะเราคลอดก่อนกำหนด ต้องอยู่ในตู้อบเป็นเดือน แม่กับพ่อถึงไปรับกลับบ้าน จะเป็นเพราะสาเหตุนี้หรือเปล่านะ เราถึงได้ชอบเดินทางเป็นชีวิตจิตใจ เพราะเดินทางกับแม่ตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว

ที่แม่ต้องค้าขายเพราะลำพังเงินเดือนของพ่อไม่พอยาไส้คนในครอบครัวแน่ๆ แม่เองก็ไม่รู้จะทำอะไร ทางออกก็คือค้าขาย อาศัยว่าได้เดินทางฟรีไม่ต้องเสียค่ารถไฟ เอาของจากอุดรฯไปขายที่โคราชมั่ง ขอนแก่นมั่ง แล้วก็เอาของที่นั่นมาขายที่อุดรฯเช่นกัน เรื่องค้าขายของแม่เป็นเรื่องที่เล่าได้ไม่เบื่อเอาไว้จะค่อยๆ เล่าไปทีละนิดก็แล้วกัน.....

อ่านตอตอนหน้าค่ะ

Create Date : 24 มกราคม 2558

Last Update : 30 กันยายน 2563 12:28:51 น.

12 comments

Counter : 1650 Pageviews.

คุณแม่น่ารักจังนะคะ ..

ท่านทำงานหนักเพื่อครอบครัว .. น่าชื่นชมค่ะ

ส่วนคุณพ่อ ที่ไม่เคยเกิดอันตรายขึ้นกับท่านเลย..

เป็นเพราะ .. พระคุ้มครองคนดีค่ะ ..

โดย: foreverlovemom

วันที่: 24 มกราคม 2558 เวลา:10:56:03 น.

ถ้ามีภาพประกอบเรื่องจะเริ่ดมากค่ะแม่บุญ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 24 มกราคม 2558 เวลา:22:57:04 น.

สวัสดีค่ะ แม่บุญ

โดย: foreverlovemom

วันที่: 25 มกราคม 2558 เวลา:8:25:30 น.

วันนี้เข้ามาอ่านสองตอนรวดค่ะ

โดย: tuk-tuk@korat

วันที่: 25 มกราคม 2558 เวลา:15:03:06 น.

Like ให้เป็นคนที่ 1
อ่านไปชื่นชมไปพระคุณแม่ค่ะ

โดย: อุ้มสี

วันที่: 25 มกราคม 2558 เวลา:22:05:20 น.

สวัสดีค่า แม่บุญ ^^

มาอ่านเรื่องราวลูกรถไฟก่อนนอนค่ะ
เกือบไม่ทันอ่านเพราะไม่ค่อยได้เข้าบล็อคทุกวันค่ะ

อ่านแล้วเห็นภาพในอดีตของผู้คน และชีวิตสมัยนั้นเลยค่ะ
เป็นเรื่องราวที่น่าจดจำ

ขอบคณแม่บุญมากๆนะคะ
ได้ความรู้เพิ่มขึ้นอีกแล้ว

โดย: lovereason

วันที่: 26 มกราคม 2558 เวลา:2:18:28 น.

สวัสดีค่ะคุณแม่บุญ
หายไปหลายวัน วันนี้มีโอกาสแวะมาเยี่ยมค่ะ

โดย: pantawan

วันที่: 27 มกราคม 2558 เวลา:22:42:09 น.

ขำพี่ไก่ว่า ขี้อาย ชอบวิ่งหนีหนุ่ม ถึงได้คู่มาตอนแก่ ฮ่าๆๆ
ถ้าไม่วิ่งหนีหนุ่ม คงได้คู่ตุนาหงัน ไวกว่านี้ใช่ไหมคะ

ตอนเด็กตุ๊กอยากให้แม่ค้าขาย ส อ จะได้เฝ้าร้าน
แทนการไปเฝ้าเถียงนาน้อย ร้อนก็ร้อน ฝันอยากเป็นคุณหนู อิอิ

โดย: ตุ๊ก IP: 94.23.252.21 วันที่: 29 มกราคม 2558 เวลา:2:38:06 น.

การรถไฟตอนนั้นคงบูมกว่ายุคนี้นะคะ
(ตอนนี้เหมือนเส้นทาง ทางเลือกยังไงไม่รู้สิ)

พอถึงอุบัติเหตุที่เจ้าหน้าที่โดนรถไฟทับ กลัวเลยล่ะค่ะ

ได้อ่านผ่านเรื่องราวของแม่บุญแล้วเพลินดีค่ะ
เหมือนได้ขลุกวงในย้อนเวลาไปในช่วงเวลานั้นด้วย

จะมาตามต่อตอนหน้านะคะ

(กว่าฟ้าจะได้นั่งรถไฟก็โตแล้ว เลยไม่ได้เห็นรายละเอียดที่เป็นแบบความรู้สึกผูกพันธ์ที่ชัดเจนแบบนี้เท่าไหร่ค่ะ

)

โดย: กาบริเอล

วันที่: 29 มกราคม 2558 เวลา:9:17:36 น.

ขอบคุณค่ะแม่บุญ
ตอนนี้เน็ทเสียค่ะใช้การไม่ได้
มาสั้น ๆ นะคะ ขอให้มิเชลและแม่บุญสุขภาพแข็งแรงค่ะ

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 30 มกราคม 2558 เวลา:9:14:37 น.

เข้ามาเยี่ยมยามดึกครับ..
เพิ่งไปชมทะเลบัวแดงที่อุดรมาอาทิตย์ที่แล้ว...

ขอบคุณเรื่องภาษานะครับ

โดย: wicsir

วันที่: 30 มกราคม 2558 เวลา:22:05:51 น.

โดย: สมาชิกหมายเลข 4713825

วันที่: 16 สิงหาคม 2561 เวลา:13:52:17 น.