คราวนี้แผนการเที่ยว เวียดนาม ถูกแม่บุญบรรยายเสียงดงามเพราะได้อ่านหนังสือท่องเที่ยวมาจนจบล่วงหน้ามานาน มิเชลถามว่าแน่ใจหรือ แน่สิ..เวียดนาม เพื่อนบ้านเราเอง อยู่ใกล้กันแค่นี้ ไม่ไปเยี่ยมกันบ้างก็กระไรอยู่ แถมอาหารเวียดนามของชอบของเราสองคน หากได้ไปลิ้มลองถึงถิ่นน่าจะดีนะเธอ เป็นไงก็เป็นกัน เอาก็เอา มิเชลว่าแบบนั้น

ค่ำวันที่ 22 มีนา เราสองคนก็ยืนรอขึ้นรถนอน วี ไอ พี ไปจังหวัดมุกดาหาร เพื่อเข้าไปลาว ที่สะหวันนะเขต จากนั้นเราจะต่อรถบัสเข้าไปยังเว้ Hue ที่เวียดนาม นี่คือแผนแรกที่ถูกวางไว้...

23 มีนาคม 2550

หกโมงเช้ากว่า ๆ นิดหน่อย ที่รถนอนวีไอพีอันแสนสบายด้วยที่นั่งเพียง 24 ที่ เบาะนั่งปรับนอนได้แทบจะขนานไปกับตัวรถ ทำให้การเดินทางไม่เหนื่อยและเพลีย อย่างที่คิด แถมข้าวต้มรอบดึกที่แวะกินกันตอนตีหนึ่งก็ไม่เลวเสียทีเดียว

เราต้องต่อรถเข้าไปลาว แต่ตอนนี้ยังเช้า ด่านยังไม่เปิด เลยถือโอกาสเดินดูรอบ ๆ เมือง เสียหน่อย เรามองเห็นคนมากมายที่พากันออกมาเดินพร้อมจักรยาน ถามได้ความว่าวันนี้จะมีการแข่งจักรยานกัน มิน่าหล่ะถึงได้ดูคึกคักเป็นพิเศษ เห็นมีชาวต่างชาติหลายคนขอเข้าร่วมแข่งด้วย เขาจัดแข่งกันบนถนนริมแม่น้ำโขง
อากาศยามเช้าเย็นสบาย สดชื่น เจ้าหน้าที่คนหนึ่งบอกให้เราใช้บริการอินเทอร์เน็ตได้ เขามาติดตั้งให้ใช้ฟรีหนึ่งวัน เข้าท่าแฮ่ะ ..มิเชลเลยได้โอกาสส่งเมล์ถึงลูกสาวที่เบลเยี่ยม

ที่มุกดาหาร ร้านอาหารเช้าแบบเวียดนามที่มีชื่อเสียงชื่อร้าน คู่แฝด แม่บุญถามเขาไปเรื่อยจนมาเจอ แล้วเราก้ได้ลิ้มลองกันว่าอร่อยจริงหรือเปล่า ที่อุดรฯ มีคนเวียดนามนามอาศัยอยู่มากมาย และมีร้านอาหารเช้าแบบนี้เช่นกัน มีชื่อเสียงเหมือนกัน เป็นไข่กะทะ ที่ทอดมาแบบกึ่งสุกกึ่งดิบ โรยด้วยหอมเจียว ต้นหอมซอย หมูยอและไส้กรอกแบบหวานหั่นชิ้นเล็กโรยหน้ามาด้วย กินกับขนมปังปิ้งบาเก็ตแบบฝรั่งเศสอันเล็ก คนละอัน พร้อมกาแฟใส่นมข้น น้ำตาลทรายแบบไทย เข้ากันยังกับข้าวเหนียวส้มตำ กองทัพเดินได้ด้วยท้อง พอกินเสร็จก็ได้เวลาใกล้รถออกไปที่ด่านพอดี

ที่ด่านเราต้องลงไปกรอกรายละเอียด พร้อมรูปถ่าย และเสียค่าธรรมเนียมคนละ 40 บาท จากนั้นรถบัสคันใหญ่ก็พาเราและผู้โดยสารอีกหลายคน ซึ่งมีทั้งคนลาว และคนเวียดนาม เดินทางไปด้วยกัน จุดมุ่งหมายคือสถานีขนส่งสะหวันนะเขต ของลาว



เราสองคนไปถึงสะหวันนะเขตกันสิบโมงกว่า ๆ ดูจะคล้าย ๆ คิวรถตามบ้านนอกของไทย เพราะมีทั้งสามล้อ รถสกายแล็ปที่เป็นรถมอเตอร์ไซค์ต่อด้านหลังไว้รับผู้โดยสาร พอเราลงจากรถคนขับรถรับจ้างต่างแห่เข้ามารุมล้อม จะพาไปส่งที่จุดหมายปลายทาง แม่บุญเลยบอกว่าจะไปเวียดนาม หลาย ๆ คนอมยิ้มกับมุกของแม่บุญ เดินเกาหัวหนีกันเป็นแถว ก็แหม่ใครจะบ้าปั่นสามล้อไปดานังเล่า น่องหลุดกันพอดี

แม่บุญเดินไปดูป้ายบอกเวลารถที่จะไปดานัง เขียนไว้ว่าจะออกตอนสามทุ่ม เลยเข้าไปถามซื้อตั๋วไว้ก่อน อัตราแลกเปลี่ยนเงินลาวตอนนั้น 1 บาท = 270 กีบ ราคาค่ารถไปเว้ คนละ 110,000 กีบ 815 บาท ไม่แพงแฮะ แถมบอกว่าเป็นรถวีไอพีเสียด้วย เอาหล่ะได้ตั๋วแล้ว คราวนี้ก็มองหาที่ไหนสักแห่งไว้เก็บกระเป๋า มองไปรอบ ๆ เห็นห้องพักให้เช่าตั้งอยู่ไม่ไกลจากสถานีขนส่ง เลยเดินไปถามราคา เขาเรียกราคาที่ 40,000 กีบ เกือบร้อยห้าสิบบาท ถูกเสียจริง ว่าแล้วแม่บุญก็ขอดูห้องเสียหน่อย แม้จะไม่ได้ค้างคืน แต่มิเชลชอบนอนตอนกลางวัน แล้วเราต้องใช้เป็นที่อาบน้ำอาบท่าก่อนไปเว้ คืนนี้อีก ห้องหับสะอาดใช้ได้ เลยเอาของเก็บอาบน้ำแปรงฟัน แล้วก็เดินเล่นไปเรื่อย ๆ ตามถนน..

Create Date : 15 มกราคม 2554
Last Update : 19 มกราคม 2554 23:34:11 น.		2 comments
Counter : 4831 Pageviews.
Share Tweet