เจ้าพระยากับเมดิเตอร์เรเนียน 7  อะโคโปลิศ ฉันขอให้พนักงานปลุกตั้งแต่ 6 โมงเช้าเพื่อเตรียมตัวซึ่งเขาก็รักษาเวลาได้ดีเพราะ 6 โมงตรงเสียงนาฬิกาก็ดังตามที่ขอ หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จฉันก็ลงมารอที่ล็อบบี้โรงแรม 7 โมงกว่า ๆ รถบัสคันใหญ่ก็มาจอดรับที่หน้าโรงแรม จากนั้นก็ตระเวรไปตามโรงแรมอื่นๆ อีก 2-3 แห่งเพื่อรับแขกไปทัวร์ รถจอดที่หน้าบริษัททัวร์ไม่นานนัก ก็มีผู้หญิงแก่ ๆ คนหนึ่งเดินมาขึ้นรถ ฉันคิดในใจว่าแม้เขาจะแก่แต่ก็ดูกระฉับกระเฉงเดินคล่องแคล่งมาเที่ยวคนเดียวด้วยสิ เมื่อรถเรื่มออกตัวผู้หญิงคนนี้จับไมด์พูดแนะนำตัวเองว่าเป็นไกด์ที่พูดได้ถึง 5 ภาษาอย่างคล่องแคล่ว เล่นเอาฉันต้องอ้าปากค้างยิ่งเมื่อรู้ว่าเธออายุร่วม 70 ปีแล้วก็ยิ่งทึ่งในความสามารถมากมายของเธอ ที่อะโคโปลิส ที่ฉันอยากไปดูเธอเดินนำเราขึ้นลงไปตามตึกโบราณเก่าแก่อายุร่วมพันปีพร้อม อธิบาย 3 ภาษา อย่างรวดเร็วจนทุกๆ คนทึ่งไปตามๆ กัน ช่วงที่ฉันไปเขากำลังดำเนินการซ่อมแซมส่วนที่เสียหายมาก ๆ โดยพยายามหาชิ้นส่วนที่ขาดหายมาต่อเติมซึ่งเป็นงานที่ต้องใช้ความละเอียดเป็นอย่างมาก อีกอย่างชิ้นส่วนแต่ละชิ้นมีขนาดต่างๆ กัน บางอย่างต้องใช้ทั้งเครื่องมือ ทั้งคนช่วยกันให้งานออกมาสมบูรณ์ที่สุด นึกไม่ออกเลยว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนจึงจะเสร็จสิ้นทั้งหมด จากนั้นช่วงบ่ายฉันก็แยกตัวออกไปเดินดูเมืองเก่าอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก เขตที่เก่าจริง ๆ ยังคงดำรงชีวิตประจำวันเช่นเดิม แต่ส่วนมากจะมีร้านค้าขายของที่ระลึกเกิดขึ้นแข่งกันมากมาย ราคาของไม่แพงแต่ก็ไม่ถูกนัก ทำให้ฉันซื้ออะไรได้ไม่มาก ฉันยืนเข้าคิวรอซื้ออาหารพื้นเมืองขึ้นชื่อ ที่ทำจากเนื้อแพะเอามาผัดแล้วใส่ซอสพื้นเมือง เสร็จแล้วก็ใส่ในแผ่นแป้งที่ย่างบนเตาถ่านพร้อมผักสลัดอร่อยสมกับที่ต้องรอนานจริงๆ ราคาก็ไม่แพงอีกด้วย ฉันเดินทั้งวันตามเคยจนเกือบเย็นถึงได้นั่งรถเมล์กลับที่พักเพื่อเตรียมเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารเย็นเพื่อนใหม่ที่พึ่งรู้จัก ทุ่มตรงเขาก็มาถึงตามนัด เครื่องแต่งกายที่ใส่ดูดีสมกับเป็นนักธุรกิจระดับประเทศ เรานั่งดื่มเครื่องดื่มที่ล็อบบี้และคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันเล่าเรื่องการเดินทางของฉันให้เขาฟัง ส่วนเขาก็เล่าเรื่องราวการทำงานให้ฉันฟัง จนเวลาพอสมควรเราก็ย้ายไปทานอาหารภายในโรงแรมนั้นเอง ฉันเลือกทานอาหารทะเลแต่ก็ต้องผิดหวังมากๆ เพราะอาหารไม่มีความสดสมกับเมืองชายทะเลเลย เขาเองก็ผิดหวังที่ฉันไม่ได้ทานอย่างที่ตั้งใจไว้ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบ 5 ทุ่มเขาก็ถามคำถามกับฉันว่า " ผมว่าเราเปลี่ยนที่ดื่มกันไปดื่มที่ห้องพักของคุณจะดีกว่าไหม เพราะเป็นส่วนตัวมากกว่า เราจะได้คุยกันโดยไม่มีใครมารบกวน " แม้ฉันจะรู้สึกดีและเป็นหนี้ที่เขาช่วยเหลือมาตั้งแต่มาถึง แต่คำพูดนี้ก็ทำให้ความรู้สึกดี ๆ ที่มีหายไปในทันทีเช่นกัน ฉันตอบเขาไปว่า " คงไม่ได้เพราะฉันถือเรื่องนี้ ฉันไม่เคยอยู่กับผู้ชายที่ฉันพึ่งรู้จัก 2 ต่อ 2 ในที่ลับตาคนเพราะฉันไม่ไว้ใจค่ะ " " ที่กรุงเทพฯ ผู้หญิงที่ผมเลี้ยงข้าวเขาก็ไปกับผม ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดาใครๆ ก็ทำ ต่อไปถ้าคุณอยากมาเที่ยวที่นี่ีอีกผมจะออกค่าเครื่องบินให้คุณเอง คุณจะไปๆ มาๆ เมื่อไหร่ก็ได้ หรือคุณไม่สนใจ " " ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงที่คุณเลี้ยงข้าวเป็นใครและเป็นยังไง แต่ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องที่ฉันถือมาก ถ้าคุณจะคิดว่าผู้หญิงที่เดินทางคนเดียวเป็นผู้หญิงรักสนุก ฉันว่าคุณดูคนผิด อย่างน้อยก็มีฉันที่ไม่เคยเป็นแบบนั้น คุณมีเงินคุณจะไปหาผู้หญิงที่ไหนก็ได้ที่มีอาชีพแบบนั้น แต่ไม่ใช่กับฉันค่ะ " " แต่ผมออกค่ารถให้คุณ ซื้อทัวร์วันนี้ให้คุณนะ อย่าลืมสิ " ถึงตอนนี้เลือดในตัวฉันเริ่มขี้นที่หน้า ฉันไม่เคยคิดว่าจะเจอผู้ชายแบบนี้มาก่อนเลย ฉันตอบเขาไปว่า " อย่าลืมนะว่าฉันไม่ได้ขอให้คุณทำให้ฉัน ๆ มาเที่ยวที่สวิสฯ ได้ มาพักโรงแรม 5 ดาวที่นี่ได้ หากฉันไม่มีเงินมากพอฉันคงไม่กล้าเดินทางเช่นนี้ เงินที่คุณออกให้ถ้าคุณต้องการฉันจะคืนให้คุณทั้งหมดเดี๋ยวนี้ เพราะฉันมีศักดิ์ศรีพอ เราจะได้ไม่มีอะไรต่อกันอีก อย่าคิดว่าข้อเสนอโง่ ๆ ของคุณจะทำให้ฉันตาโตได้ คุณคิดผิดแล้วหละ " เขาโกรธฉันจนหน้าแดง คงไม่คิดว่าฉันจะตอบกลับรุนแรงเช่นนี้ ขณะที่ฉันก้มหากระเป๋าใส่เงินเขาก็วางเงินค่าเครื่องดื่มและเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว ฉันรีบจ่ายเงินแล้วรีบกลับขึ้นห้องพักทันที สมแล้วกับที่ญาติฉันเขาเตือนไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า ฉันเองที่มองคนในแง่ดีเกินไป บทเรียนครั้งนี้คงต้องจำไปอีกนาน โชคยังดีที่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบดื่มจนไม่มีสติ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไร วันต่อมาฉันเดินเที่ยวคนเดียวอย่างเคยแต่ไม่ยอมมองหรือพูดกับใครอีกเลยเพราะกลัวจะเป็น แบบเดิมอีก จนอีกวันถัดมาฉันก็เช็คเอ้าท์เตรียมกลับเมืองไทย ที่สนามบินมีคนมากมายกว่าที่คิดเพราะเป็นเที่ยวบินสุดท้ายของสายการบินนี้ที่จะบินไปเอเชีย ผู้โดยสารส่วนมากเป็นชาวกรีกที่เดินทางมาเยี่ยมบ้านและเดินทางกลับไปประเทศใหม่ที่ตนอาศัยอยู่ส่วนมากจุดหมายก็คือออสเตรเลีย ระหว่างนั่งรอเครื่องออกมีชายหนุ่มน้อยและใหญ่พยายามมองสบตาส่งยิ้มให้ฉันหลังจากที่ดูแล้วว่าฉันเดินทางคนเดียว แต่เหตุการณ์ที่ผ่านมาทำให้ฉันเข็ดจนมองคนเหล่านั้นเหมือนอากาศ ซึ่งก็ได้ผลเพราะไม่นานความพยายามเหล่านั้นก็ดูจะหมดไป ฉันอดคิดถึงตอนขามาที่มีปัญหาที่นี่ตอนไม่ได้ คิดถึงพี่ณีที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เสียงเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้นฉันจึงได้เลิกคิดแล้วเดินไปขึ้นเครื่องตามคนอื่น ๆ ที่นั่่งที่ฉันได้อยู่ติดทางเดินและไม่ไกลจากทางเข้ามากนัก เมื่อเครื่องเริ่มตั้งตัวได้ฉันก็เริ่มเตรียมตัวหลับเสียงต่าง ๆ รอบ ๆ ตัวรบกวนฉันไม่นาน ในที่สุดฉันก็หลับไปจริง ๆ มาตื่นอีกทีเมื่อรู้สึกคอแห้งและต้องการดื่มน้ำจึงได้ลุกเดินไปหาพนักงานที่หน้าห้องเตรียมอาหาร ที่นั่นฉันเห็นผู้ชายอายุกลางคนใส่เสื้อเครื่องแบบสีขาวแขนสั้นยืนอยู่ เขาถามฉันว่าฉันต้องการอะไรอย่างมีน้ำใจ ฉันบอกเขาไปว่าฉันต้องการดื่มน้ำซึ่งเขาก็รีบจัดหาให้ทันที ความอึดอัดที่ต้องนั่งในที่แคบนานๆ ทำให้ฉันยืนอยู่ที่นั่นเพื่อเปลี่ยนอิริยาบทบ้าง ฉันชวนเขาคุยเพราะมีเพียง 2 คน ฉันถามเขาไปว่า " วันนี้มีผู้โดยสารมากเป็นพิเศษ คุณเหนื่อยไหมที่ต้องเดินบริการทุก ๆ คน แบบนี้ " เขาตอบฉันด้วยอาการอมยิ้ม พร้อมกับบอกว่า " ไม่เหนื่อยหรอกเพราะผมไม่ค่อยได้ทำอะไร " ด้วยความง่วงฉันไม่ได้สนใจที่เขาพูดมากนัก สักครู่เขาก็ถามฉันว่า " คุณอยากดูอะไรใหม่ ๆ ไหม คุณอาจจะไม่เคยเห็น เป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก ถ้าคุณอยากดูผมจะพาไป " ฉันมองเขาแล้วคิดในใจว่า ในเครื่องบินลำใหญ่นี้ยังมีอะไรให้ดูอีกหรือ ด้วยความเบื่อที่ต้องนั่งนานๆ เลยตอบเขาไปว่า " ตกลง ฉันอยากดู อยู่ที่ไหนหล่ะ คุณนำไปสิ " " ตกลง ตามผมมานะ ทางนี้ " " สวัสดีค่ะกัปตัน หายเหนื่อยแล้วหรือค่ะ ? " เสียงพนักงานบริการถามผู้ชายที่เดินนำหน้าฉันเข้าไปในห้องด้านหน้าของเครื่องบิน ฉันอ้าปากค้างเพราะรู้ตัวว่าปล่อยไก่ตัวโตที่คิดว่าเขาเป็นแค่เพียงพนักงานบริการบนเครื่องบินโดยไม่ได้ เฉลียวใจเลยตั้งแต่เขาพูดว่าเขาไม่ค่อยได้ทำอะไร ห้องที่เขาพามาเป็นห้องขับเครื่องบินนั่นเอง เขาแนะนำฉันกับพนักงานทุกคนว่าฉันเป็นแขกของเขาขอให้ดูแลอย่างดีด้วย ฉันพูดอะไรไม่ออกอีกครั้ง หลังจากนั่งประจำที่ กัปตันก็เริ่มอธิบายการทำงานของเครื่องบินรุ่น A340 ซึ่งถือเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดในตอนนั้นให้ฉันฟังคร่าวๆ ตอนหนึ่งเขาพูดติดตลกว่า " อย่าบอกใครนะว่าผมไม่ค่อยได้ทำอะไรเพราะคอมพิวเตอร์ทำงานเองหมด " ฉันอดทึ่งกับกลไกต่างๆ ของเครื่องยนต์ไม่ได้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่มีโอกาสเช่นนี้ที่ได้เห็นการทำงานทั้งตอนเครื่องบินขึ้นและลงทั้งที่บอมเบย์หรือมุม ไบ เมืองหลวงของอินเดียเพราะต้องแวะที่นั่นและได้เห็นการทำงานตอนเครื่องบินลงจอดที่สนามบินตดอนเมืองอีกด้วย ระหว่างที่นั่งดูกัปตันก็ถามถึงที่ทำงาน และเรื่องราวของฉันที่มาเที่ยวครั้งนี้ เขารับฟังด้วยความสนใจและไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ตั๋วราคาพิเศษแบบนี้เกิดขึ้น ฉันเชื่อว่าเขาคงนำไปพูดเป็นข้อเตือนใจในที่ประชุมแน่นอน " หวังว่าเราคงได้พบกันอีก " กัปตันกล่าวลาหลังจากเครื่องลงจอดที่สนามบินดอนเมือง ฉันกล่าวขอบคุณและกล่าวลากับเขาเช่นกัน " ฉันคงไม่มีโอกาสพบคุณอีก แต่ฉันจะจดจำคุณไว้เสมอกับความมีน้ำใจที่มีให้ฉัน ขอให้โชคดีค่ะกัปตัน ลาก่อน "   Create Date : 10 มีนาคม 2554 2 comments Last Update : 7 ตุลาคม 2563 14:29:41 น. Counter : 887 Pageviews. Share Tweet

อยากบอกว่าอ่านแล้วสนุกค่ะ เป็นคนชอบเรื่องราวเกี่ยวกับเมืองนอก บรรยากาศ ผู้คน อยูแล้วด้วย บางครั้งรอนานจนคิดว่าเอ๊! จขบ. หายไปไหนน๊า อย่าหายไปนานนะคะ อย่างน้อยก็มีคนรออ่านอย่างใจจดใจจ่ออยู่ค่ะ   โดย: PrettyNovember IP: 203.144.211.51 16 มีนาคม 2554 13:50:59 น.

ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณมาก ๆ ที่เข้ามาอ่านค่ะ บอกตามตรงว่า ที่เขียนลงบลอคนี้ เพราะต้องการให้ความทรงจำดี ๆ ไม่หายไปกับเวลาที่ผ่านไป ไม่ได้คิดว่าจะมีคนสนใจอ่านมากนัก เพราะแม่บุญไม่ใช่นัำเขียนมืออาชีพ บางครั้งเข้ามาดู เห็นมีคนอ่านบ้างก็ดีใจ..แต่ครั้งนี้..มีกำลังใจ ที่รู้ว่ามีหนึ่งคนแหละ ที่เข้ามาอ่าน มาติดตาม จะพยายามลงให้สม่ำเสมอนะคะ ตอนนี้เรื่องนี้ใกล้จบเต็มทีแล้วค่ะ .. แม่บุญ..ไปเที่ยวพม่ามาเกือบยี่สิบวัน มีเรื่องราวดี ๆ จากประสบการณ์ที่เจอ เอามาเขียนเป็นตอน ๆ หากสนใจเข้าไปอ่านนะคะ ดูจากบลอคของแม่บุญด้านขวามือ ที่เขียนว่า เที่ยวพม่ากับแม่บุญ ค่ะ ลองอ่านดูนะคะเผื่อจะชอบ ขอบคุณมากมายจากใจ ขอให้มีความสุข สุขภาพดีนะคะ แม่บุญ...   โดย: Maeboon 16 มีนาคม 2554 23:18:07 น.