ร้อนกาย&ร้อนใจ

และแล้ววันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน ที่ฉันปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ 11 โมงเช้าคือเวลาที่ฉันตืนในวันนี้ ก็ถือว่าไม่สายมากนัก แต่ก็ไม่ได้ขยับกายไปทำอะไรให้เกิดประโยชน์ทั้งที่ตั้งใจว่าจะทำอะไรๆตั้งมากมาย >>>ซักรองเท้าผ้าใบ(เพราะว่าเหม็นมาก), เปิดเว็บหาเพื่อนต่างชาติ(เพื่อฝึกภาษา), เข้าเว็บภาษาอังกฤษเพื่อฝึกทักษะการอ่าน การแปล, ไปนั่งเล่นตามสวนสาธารณะพร้อมกับคอมพิวเตอร์คู่ใจ เพื่อแต่งรูปและอัพโหลดลงเฟสบุ๊ค ฯลฯ<<< แต่ทุกอย่างก็ต้องล้มเหลวเพราะความขี้เกียจ เอาไว้พรุ่งนี้(วันหยุดอีกหนึ่งวัน) จะลองตั้งใจอีกที สัญญาว่าจะเอาชนะความขี้เกียจให้จงได้

8 ชั่วโมงผ่านไปฉันยังคงนอนเล่นคอมอยู่บนเตียง อากาศที่ร้อนจัดทำให้ฉันทนไม่ได้ต้องออกไปซื่อพัดลมในที่สุด อันที่จริงมันก็ไม่ได้ร้อนขนาดนั้นหรอก เพียงแต่รู้สึกว่าห้องมันอับๆ เลยกะซื้อพัดลมมาเป่าให้อากาศมันหมุนเวียนบ้างก็เท่านั้น

อากาศร้อนๆแบบนี้พลอยทำให้หัวใจร้อนรุ่มไปด้วย ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร เฝ้าแต่คิดถึงคนที่ทิ้งกันไป ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มหัวใจว่าป่านฉะนี้เค้าก็คงเสพสุขอยู่กับคนใหม่ คนที่สามารถเสกสรรค์ให้เค้าได้ทุกสิ่งอย่าง และวันหยุดแบบนี้เธอก็คงกำลังเริงร่าอยู่ที่ใหนซักแห่งกับคนๆนั้น ต่างกับฉันที่วันๆ เอาแต่คิดถึงเธอ...แบบนี้รึเปล่านะ ที่เค้าเรียกกันว่า "ไฟรักมันสุมทรวง" อิีอิ๊

ป่านนี้ไม่รู้ว่าเธอจะเปิดอ่านเมลที่ฉันส่งไปหรือยังนะ เมลที่ฉันแนบลิงค์ของบล็อกๆนี้ไปให้ ใจสั่นทุกครั้งที่เกิดคำถาม กลัวไปหมด กลัวว่าเมลฉบับนั้นมันจะทำให้เธอมีปัญหา(เพราะเธอบอกว่าเธออยู่กับคนใหม่ย่อมไม่มีความลับกันอยู่แล้ว และไม่ว่าเธอจะทำอะไรเธอก็ต้องปรึกษาคนๆนั้นทุกเรื่อง ฟังแล้วก็ปลื้มใจแทนคนๆนั้นของเธอจริงๆ นะและในขณะเดียวกันก็สงสารตัวเองเป็นที่สุด ทำไมต้องโทรไปให้เค้าพูดจาทำร้ายจิตใจขนาดนั้นด้วยเล่า) และอีกอย่างก็กลัวว่าเธออ่านแล้วจะโกรธและเกลียดฉันมากขึ้นกว่าเดิม เพราะฉันรู้ว่าหลายๆประโยคมันพาดพิงถึงคนๆนั้น ซึ่งเธอก็ดูเหมือนว่าจะแคร์เหลือเกินถ้าการพาดพิงนั้นมันไม่ได้เป็นการยกยอสรรเสริญ "คนของเธอ"

ความกังวลใจยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง>>>เธอจะอ่านเมลรึยังนะ, เธออ่านคนเดียวหรือว่าอ่านกับใคร, เธออ่านแล้วเธอจะรู้สึกยังไงบ้างนะ...ดีใจที่ฉันติดต่อไป หรือเสียใจที่ฉันยังไม่ยอมตัดใจ, เธอจะคลิ๊กไปที่ลิงค์ที่ฉันแนบไปด้วยรึป่าว, เธอจะมีเวลาส่วนตัวมานั่งอ่านมันหรือเปล่านะ เพราะเวลาส่วนใหญ่ของเธอคงมีคนใหม่อยู่ข้างกาย, และถ้าเธอคลิ๊กเข้ามาอ่านแล้วมันจะทำให้ความรู้สึกเธอที่มีต่อฉันมันแย่ลงไปรึป่าว, หรือว่าเธอจะไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะเธอไม่มีเยื่อใยกับฉันอีกต่อไปแล้ว หรือว่าเมลนั้นจะถูกลบไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างหลังฉันก็คงเสียใจที่ความตั้งใจของฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับเธอคนนั้น แต่มันก็คงดีกว่าการที่เธอเปิดอ่านไปพร้อมๆกับใครบางคน และเปิดบล็อกส่วนตัวของฉัน สถานที่พักผ่อนทางใจของฉันที่ฉันอนุญาติให้เพียงเธอคนเดียวเข้ามาทำความรู้จัก

ฉันก็ไม่รู้นะว่าฉันทำเพื่ออะไร แต่ไม่ว่ายังไงเหตุผลหลักๆ ก็คืออยากให้เธอคนนั้นได้อ่านมันทุกๆหน้า เพราะทุกๆตัวอักษรมันมาจากความรู้สึกของฉันจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ็บ ไม่ได้มีเจตนาเหน็บให้คิด ไม่ได้มีวัตถุประสงค์ให้นึกถึงวันวาน แค่คิดว่าเธอควรจะได้รับรู้มันบ้างนะสำหรับความเจ็บปวดและทรมานที่เธอเป็นคนหยิบยื่นให้ และไม่ว่าผลจะออกมาเป็นลบหรือเป็นบวกฉันคิดว่าฉันเองคงไม่มีโอกาสได้รับรู้มันอย่างแน่นอน...เพิ่งเข้าใจคำว่า "เส้นขนาน" ก็วันนี้นี่เอง ใกล้แค่ไหนก็ไม่มีวันพบเจอ

Create Date : 06 มิถุนายน 2553		3 comments
Last Update : 6 มิถุนายน 2553 12:20:34 น.
Counter : 1670 Pageviews.
Share Tweet