จริงเลยครับ ต้องขยันแบบฉลาด จึงจะประสบความสำเร็จ

เอ ว่าแต่ว่า ขี้เกียจแบบฉลาดบางทีก็ประสบความสำเร็จได้ด้วยก็มีให้เห็นนะครับ อิอิ


ชอบอักษรประดิษฐ์คำว่าอาวุธปืนครับลุง

อ่านแล้วมีกำลังใจจัง
ชอบเรื่องประณิธานของฉัน แม่ค้าขายกล้วยแขกนี่คืออาชีพที่ใฝ่ฝันของหนูเลย จำได้ได้ว่าตอนไปโรงเรียนเรียนตอนเช้าต้องแวะตลาดไปดูแม่ค้าทอดกล้วยแขกก่อนไปเรียนจริงๆนะคะ เดี๋ยวเอาไว้ไม่มีงานทำ หนูจะไปทอดกล้วยแขกสานฝันในวัยเยาว์ (ทอดกล้วยแขกไม่เรื่องกล้วยๆ)

ขอบคุณคุณลุงบูลย์ที่แต่งบทกลอนเป็นคอมเม้นต์ให้ผม
ชอบมากครับ

ภาพประกอกเรื่งสั้น หรือภาพหัวเรื่อง คงอยู่ในความทรงจำของคน
เขียนเรื่องไม่มีวันลืม เขาต้องขอบคุณและระลึกถึงคุณลุงบูลย์ตลอดไป

แต่ละลายเส้น แต่ละภาพ เห็นความมานะ ความพยายามที่ซ่อนอยู่
น่าจะมีหน้าตาของใครบางคนซ่อนอยู่ในภาพเหล่านี้ อย่างภาพน้ำตา
พ่อน้ำใจหมอ ผมนึกถึงรายการทีวีสมัยก่อน คือ รายการพบหมอศิริราชครับ

โอ...ลุงบุลย์เอางานเก่าๆแบบนี้มาให้ดูเรื่อยๆเลยระยะนี้

เพลิดเพลินมากๆค่ะ

เป็นคนทำงานไว้เยอะทีเดียว

ภาพการ์ตูนในบล้อกวันนี้ ทำไมนักล่าฯดูมันหัวโตๆไปหมดคะลุง

สวัสดีคุณอัยย์

ที่ว่าหัวโต ๆ นั่นเพราะตั้งใจจะให้มันเป็น ตูนครับ แต่ทีนี้ลุงคงไม่ถนัดตูนจริง ๆ มันก็เลยดูอีหลักอีเหลื่อ

โถ... บล็อกนี้มีผู้เข้ามาเกินร้อย แต่เมนท์แค่ ๕ แสดงว่า ควรหยุดหรือควรทำต่อไปดี

ขอเสียงหน่อย

มาลงชื่อก่อน เด่วมาใหม่ครับ

ควรทำต่อไปครับคุณลุงบูลย์ (แต่เอ...ออกความเห็นแบบนี้จะทำให้คุณลุงบูลย์เหนื่อยมากขึ้นไหมนี่...)

อย่างน้อยเด็กรุ่นหลังจะได้ทราบความเป็นมาของต้นกำเนิดการ์ตูนไทย ชีวิตนักเขียนการ์ตูนอิสระสมัยก่อน เพื่อเปรียบเทียบกันนักวาดรุ่นใหม่ที่มีเครื่องไม้เครื่องมือให้เลือกมากมาย อย่างน้อยเด็กๆที่เรียนอนิเมชั่นจะได้เข้ามาศึกษาครับ

สวัสดียามเช้าวันหวยออกครับลุง

ชอบหลายถ้อยคำในบล็อกนี้ จำได้บ้างว่าเคยผ่านสายตามาแล้ว แต่มาดูซ้ำอีกครั้งก็ดูได้ไม่เบื่อ เพราะเป็นภาพวาดการ์ตูนที่ผมชอบครับ

สวัสดีครับลุง

ขอบคุณที่ไปชี้แนะและให้กำลังใจผมครับ

ถ้ายังขยันสักวันอาจมีสนามให้ลง ใช่ไหมครับ

ผมอ่านไล่ตงจิ้นแล้ว วันหลังจะไปหา ครูไพบูลย์ฯ

ของลุงมาอ่านมั้งครับ

หวัดดีค่ะ

มาดูตูนหัวโต แล้วก็มาทักทายจร้า...

ทำต่อไปจิ...แฟนขาประจำก็ยังอยู่ครบนี่นา


คิดถึงนะคะ

เมนท์ไม่ได้มานาน

อืมม์ วันนี้คอมเมนท์ได้แฮะ
โอ้โห ลุง ทำได้ขนาดลุงนี่่ก็สุุดยอดแล้ว...
คำสอนของลุงหลายๆอย่าง ถือว่าเป็นประโยชน์กับรุ่นหลังๆได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะในประเด็นงานเขียน หรือการใช้ชีวิต
***
ครูที่เคยสอนโรงเรียนประถมของผมหลายท่าน เกษียณอายุแล้วก็ยังลำบาก ท่านหนึ่งไม่มีแม้แต่บ้านจะซุกหัวนอน ต้องไปอาศัยอยู่กับครอบครัวที่ใช้ชีวิตแบบชาวสันติอโศก
อีกท่านหนึ่งเป็นระดับผอ. ท่านไม่มีรถยนต์ขับ ทั้งๆที่่สมัยเป็นผอ. ท่านเป็นคนชอบเรื่องรถ ปัจจุบันเห็นขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอาของมาขาย...
ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมเป็นถึงครูแล้ว บั้นปลายชีวิตกลับไม่มั่นคง แต่่ก็รู้สาเหตุ(ฟังจากลุงเล่า) ว่าทำไมครูหลายๆท่านถึงไม่มั่นคง...
***
ลุงรู้จักครูเพลงที่เพิ่งเสียชีวิต ชื่อ ครูจิ๋ว พิจิตร ไหมล่ะครับ ผมเพิ่งรู้จัก ทั้งๆที่่เคยฟังเพลงฝีมือการแต่งของครูเพลงท่านนี้คุ้นหูอยู่หลายเพลง
จากรายงานข่าว ทำให้รู้ว่า ครูเพลงอัจฉริยะผู้นี้ ก็ค่อนข้างจะอาภัพอยู่
***
แวะมาคุยครับ

ที่เขียนข้างบนนั้นมันเป็นอย่างนี้
คือสงสัยในวิถีคนมาหา
มากันร้อยสี่สิบในพริบตา
แต่คนมาทักทายกลายสิบคน

หันไปที่เฟลบุ๊คสนุกนัก
เขามาชักชวนเป็นเพื่อนเดือนร้อยหน
เขาสนุกอะไรสงสัยพิกล
แต่ตรงนี้ไม่มีคนค่อยทักทาย

ก็สงสัยแค่นี้นี่แหละหนอ
ว่าอะไรมันจะพอบอกได้หมาย(ไหม)
สิ่งเราทำอยู่รู้เสียดาย
แต่ทำไมที่เฟสบุคบุกรบกวน

ขอบอกกล่าวให้เข้าใจว่าไม่ชอบ
จะอยู่แต่ในกรอบบล็อกล้วนล้วน
ใครอยากคุยอยากท้าเชิญมาชวน
ลุงจะตอบทั่วถ้วนทุกทุกคน
............
ขอบคุณทุกท่านที่มาทักทาย พอดีจะรีบไปงานทอดกฐินพระราชทานกับสมาคมข้าราชการบำนาญ ที่ลุงเป็นกรรมการด้วยเดี๋ยวจะไปเยี่ยมท่านที่มาทักทายครับ

สวัสดีธารดาว

ฮ่า ๆ ในที่สุดก็เมนท์ได้ใช่ไหมล่ะ

นักเขียนดังเพื่อนเราคนหนึ่งที่เขียนบล็อกมานานปี และเขาเป็นคนชักนำให้ลุงมาหัดทำบล็อกเมื่อราวหกเจ็ดปีที่แล้ว(ถ้าจำไม่ผิด) ตอนหลัง ๆ เขาประกาศปิดบล็อก แล้วก็ไปเขียนเฟส.. เพราะว่าที่นั่นฮิตกว่า

คนเราจะเป็นเพื่อนกันทำไมต้องตามกระแสด้วย เมื่อก่อนไฮ ๕ ลุงก็เอากับเขานิด ๆ พอมาตอนนี้ อีกแล้ว เฟส ๆ ๆ มีนักเขียนตรึมเลย แต่พวกขายสินค้าก็ตรึมเหมือนกัน อิ ๆ

อย่างลุงจริง ๆ นะ ถ้าเห็นว่าที่นี่ไม่มีใครอยากคุยด้วยก็เลิกมันซะ จบ เวลาแต่ละนาทียิ่งมีค่าอยู่

เรื่องครู ๆ ที่มานะว่า ครูต้องสอนตนเองได้ด้วย ไม่ใช่สอนแต่คนอื่น ลุงเองตอนนี้หมั่นสอนตนเองทุกวัน ครูบางคนพอออกจากครูเอาบำเหน็จมากินหมด บางคนมีบำนาญเขาให้กู้บำนาญมาหมุนก็กู้อีก และถ้ารับเงินบำนาญรายเดือน สหกรณ์ครูเขาก็ยังให้กู้อยู่ ครูบางคนก็ไปกู้สหกรณ์อีก หนี้สินไปหมดคือแคนเซิลกันตอนตาย

ลุงเองตอนนี้งานรับจ้างไม่มีแล้ว มีแต่งานเขียนหนังสือ ก็ต้องขยันเขียนไปเรื่อยอย่างน้อยกลอนสักบทต่อสัปดาห์ก็ไม่ยากเกินไป แต่หนี้สินลุงไม่มี ฮา ๆ

บำนาญที่จะไม่พอก็มีอยู่เรื่องเดียว ภาษีสังคม พวกซองทั้งหลาย พวกนี้สร้างปัญหาให้มาก คนใกล้ตัวลุงยิ่งใจกว้าง แทบทั้งจังหวัดไปหมด เขาหวังว่าวันใดลุงเด็ต จะได้คืน คิดแบบนี้ผิด ผิดมากแต่ก็พูดกันไม่เข้าใจก็ต้องตามใจเขา

เดือนที่แล้วน้ำประปาไม่มี ฝนชุมพรไม่ตก หรือตกนาน ๆ ครั้ง ลงทุนซื้อโอ่งกับทำรางน้ำไปห้าพันบาท บำนาญรายเดือนไม่พอก็ไปถอนเงินตัวเองหมื่นหนึ่งมาจากสหกรณ์ครู แต่ยามปรกติก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เสีย เงินปันผลรายปี ปีละหมื่นสองพันกว่าบาท กลายเป็นเงินฝาก เคยถอนไปเที่ยวลาวเสียห้าหมื่นพออีกสามปีไม่ไปยุ่งเงินก็ไหลกลับเข้าบัญชีเท่าเดิม

นี่เรียกว่าสอนตัวเอง ไม่รวยแต่ไม่เดือดร้อน (ถ้าคนข้างตัวไม่หาเรื่องมาให้)

มันดี555555

ตกลงสาวบ้านนอกมาทักทายธารดาวใช่ไหม

เอาเลยธารดาวอยู่ไหนมาตอบหน่อย

วันนี้เข้าบล็อกมาตอนสองทุ่ม ตกใจมากนึกว่าโดนยึดบล็อกเสียแล้ว เพราะล็อกอินไม่ได้ มีปกใหม่มาบังไว้หมด

นึกว่าพูดอะไรผิด ถ้าผิดก็กรุณาเตือนนะครับ เจ้านาย...

มาอ่านคำตอบยาวๆครับ

อย่างที่คุณลุงบูลย์ว่า ไม่ว่าจะอายุเท่าใด
ยังต้องเตือนตัวเองอยู่ร่ำไป แม้ในวัยเกษียณอายุแล้ว
ผมเคยคิดว่าวัยเกิน 60 น่าจะปลอดภัยเรื่องเงินๆ ทองๆ
จากตัวอย่างที่คุณธารดาวยกมาให้ดู
เห็นที่ต้องเตรียมตัวเหมือนกันครับ

เรื่องเฟสบุ๊คนี่ คุณลุงบูลย์กับผมใจเดียวกีน ผมมีเพื่อนในนั้น 3 คน
คนหนึ่งเป็นลูกาสาว เปิดไว้ไม่เคยเล่นเลยครับ ยังนึกไม่ออกว่าจะ
สนุกได้อย่างไร

ตอนเดินผ่านแผงการ์ตูนก็ชะเง้อมองนะครับ ว่าจะมีผลงานของอาจารย์วางแผงบ้างไหม ไม่ทราบมีวางแผงไหมครับช่วงนี้

ซำบายดีเอื้อยสาวฯ
คุณกระบือฯคงไม่ได้ออกอากาศแล้วละ ไม่มีคำอธิบายจากทางสถานี
มีละครหลายเรื่องที่ถูกดอง ไม่ทราบเหตุผลเหมือนกันครับ

ีปีนี้น้ำมามาก โชคดีหน่อย แถวบ้านไม่ท่วม แต่ชาวนาหลายคนก็ช้ำใจมากกับต้นข้าวที่จมอยู่ใต้น้ำ ก็ได้แต่ให้กำลังใจกันไป

หนาวจนขนลุกแบบนี้ เอื้อยสาวมีผ้าห่มหรือยัง ผ้าห่มตราผู้บ่าว 555

มาทักพี่สาว ไม่ทักเ้จ้าของบ้านกันละ อิอิ

ผมก็อีกคนหนึ่งที่ไม่สนเฟสบ๊ง เฟสบุ๊ค อะไรนั่น คงเล่นแต่บล็อกอย่างเดียวนี่ละ จะได้มีเวลาทำอย่างอื่นบ้าง

สวัสดียามบ่ายครับลุง ฟ้ามืดมาอีกแล้ว นี่อีกไม่กี่วันก็สิ้นปี ถ้าเกิดคลื่นยักษ์มาอีก คราวนี้แถวคึกคักบ้านผมไม่เหลือแน่

ถูกต้องเลยสาวบ้านนอก กำลังจะอัพบล็อกใหม่ยู้ เห็นมีคอมเมนท์ถูกแบนทั้งตู่ เลยรีบแก้ปมให้ อิ ๆ ตอนแรกตกใจนึกว่าใครมาถอนหงอก หมู่นี้บรรยากาศล้วนน่าระแวงไปหมด ทั้งธรรมชาติและคน

รับเมล์เมื่อเช้าเขาว่า วันที่ ๓๐ ธันวาคม ๕๓ นี้ จากชุมพรยันนราธืวาสแผ่นดินจะจมลงใต้ทะเล ให้เตรียมอพยพ ลุง เตรียม ตต.อย่างเดียวไม่รู้จะอพยพไปไหน ขอไปอยู่บ้านสาว กับบ้านธารดาวได้บ่