เมื่อสิ่งที่รักมาจากไป เหลือแค่หัวใจสลาย แต่ไม่มีน้ำตา

lunapee
Location :
กรุงเทพ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?]




New Comments
Group Blog
 
 
กรกฏาคม 2549
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
6 กรกฏาคม 2549
 
All Blogs
 
Friends' blogs
[Add lunapee's blog to your web]
Links
 

 
เมื่อสิ่งที่รักมาจากไป

เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 9 วันมาแล้วค่ะ แต่ยังทำใจไม่ได้ร้องไห้อยู่ทุกวัน จนมาเจอห้องนี้ ที่ได้เห็นสัตว์ที่เรารัก ได้อ่านเรื่องของเพื่อนๆ ในนี้ที่อยู่ในอารมณ์เดียวกันมาก่อนทำให้รู้สึกดีขึ้น เลยเป็นเหตุให้อยากเขียน blog ที่นี่ค่ะ

รายละเอียดนะคะ

Lunapee มาอยู่กับครอบครัวเราเมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม 2548 มีเด็กๆ กลุ่มนึงอุ้มมาให้บอกว่าไม่รู้จะเอาไปไหนเห็นบ้านนี้เลี้ยงแมวเลยเอามาให้ที่นี่ ตอนนั้นมีแม่ของมันตามมาด้วยร้องใหญ่คงอยากถามว่าพวกเธอเอาลูกชั้นไปทำไม นั่นก็เป็นคำถามที่เราอยากถามเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้ถาม แม่มันร้องไปขู่ไป เราเลยบอกให้เด็กๆ วางลูกแมวไว้ แล้วรีบเข้าบ้านมาก่อนเดี๋ยวแม่มันจะกัดเอา หวังว่าจะให้แม่มันคาบลูกมันไปเรื่องจะได้จบ แต่ลูกแมวตัวนี้นอกจากไม่เดินไปหาแม่ที่เรียกคอเป็นเอ็นแล้ว ยังปืนกึ่งตะกายมุ้งลวดบ้านเราอย่างเอาเป็นเอาตาย จะขอเข้าบ้านให้ได้ เราหันไปมองแม่แมว ภาพนั้นคือมันเดินหันหลังไปแล้ว และเหลียวมามองลูกมันอีกครั้ง ก่อนเดินจากไป เราไม่มีทางเลือกแล้วคงต้องเลี้ยงมัน แต่ยังไงหล่ะ มันยังตัวเท่าฝ่ามือเอง ก็เลยขับรถไปซื้อขวดนม แล้วไปยืมกรงแมวที่บ้านม้า เพราะไม่งั้น นังเหมียวของเราคงตะครุบมันตายแน่ๆ


จากวันนั้นจนถึงวันนี้ มันโตขึ้นมากแล้ว สวยขึ้น ทำหมันแล้ว ฉีดยาป้องกันโรคต่างๆ ทุกอย่าง ทุกเช้าเราจะตื่นก่อนใคร ตอน 05.30 น. จะเห็นมันหน้าห้องทุกวัน คอยหมอบรออยู่แล้วเราก็ลงบันไดไปข้างล่างพร้อมกันทุกเช้า เอาอาหารให้มันเสร็จ เข้าห้องน้ำ มันจะตามมากระโดดขอนั่งตักทุกวัน เป็นอย่างนี้ ตลอด พอได้ยินเสียงสามีเราตื่นมันจะตะกายขึ้นบันไดไปอีกรอบ ไปรอให้เค้าอุ้มลงมาข้างล่างทุกเช้า เหมือนกัน ช่วงระหว่างวันมันก็ไม่ไปไหนไกลออกไปดูก็เห็นบนหลังคารถบ้าง ถ้ารถจอดข้างนอกบ้านก็จะเห็นเค้าแอบมองโลกกว้างอยู่ใต้ประตูรั้ว เวลาทำสวนเราจะรู้สึกอุ่นใจกว่าที่มีเค้ามากวนอยู่ข้างๆ เพราะเรากลัวงู ถ้ามีเค้าอยู่ด้วยเค้าก็จะเห็นก่อนเรา เราสองจะได้หนีทัน


จนมาเมื่อวานนี้ 27 มิ.ย 2549 เค้าติดเรามาก ขึ้นข้างบน ลงข้างล่างก็ตามตลอดยังพูดกับเค้าว่า “Lunapee นู๋รักหม้ามี่ก็ยอมรับมาซะเถอะหน่า” ตอนบ่ายเรานึกอยากถ่ายรูปเค้าเพราะปกติ เราจะชอบถ่ายรูปเค้าอยู่แล้ว แต่ถ่ายเท่าไหร่ก็โฟกัสไม่ได้ซักที ก็เลยลบออกซะเป็นส่วนใหญ่ แล้วก็หงุดหงิดด้วยว่า เอ๊ะกล้องเป็นอะไรทำไม Auto Focus ไม่ทำงานเลย จน 17.00 น. เราออกไปทำสวน เค้าก็วิ่งเล่นคอยกวนอยู่ตลอด จนถึง 18.00 น. เราเข้ามาดูข่าวเรื่องการยุบพรรค ส่วนเค้ายังวิ่งเล่นอยู่ข้างนอก ส่วนเราดูข่าวเพลินจนไม่ได้ออกไปทำสวนอีก มารู้ตัวอีกทีตอนใกล้ๆ ทุ่ม เค้าวิ่งเข้าประตูมาหางฟู ซึ่งที่บ้านเราเห็นจนชินตา เค้ามักโดนตัวอื่นไล่กัดมา พอเข้าบ้านได้ก็จะขึ้นบันได รีบไปซ่อนตัวใต้ตู้เสื้อผ้าข้างบน เคยต้องไปหาหมอเพราะเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว เพราะพอโดนกัด แผลจะบวมแล้วเป็นหนองข้างในทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เราหาแผลไม่เจอ แต่เค้ามีอาการแปลกๆ คือ ขึ้นบันไดไปได้ 2 ขั้นก็ร้องเสียงแบบที่เราฟังแล้วใจหายมากเหมือนเค้าเจ็บมากที่สุดแต่เราก็ยังไม่รู้ว่าเค้าเป็นอะไร จากนั้นเค้าวิ่งหนีไปที่ครัวเราเห็นเลือดออกมาจากในตัวเค้าหยดมาจากก้น เราเลยโทรถามหมอ หมอก็บอกว่าแค่นี้หมอวินิจฉัยไม่ได้ เราคุยกับหมอ อีกซัก 2-3 นาทีเราเห็นเค้ากระอักออกมาเป็นเลือดตอนนี้เองที่เรารู้ว่า ต้องมีใครขับรถชนแมวเราแน่แล้ว เราวางหูจากหมอไปเลย เอาผ้ามาห่อเค้าแล้วอุ้มไปวางไว้เบาะหลัง ทุกอย่างเป็นไปแบบเบลอๆ รู้แต่ว่าขับรถเร็วมาก จนลูกสาวเตือนว่าแม่ขับช้าหน่อยค่ะ แล้วเราสองคนก็พยายามเรียกชื่อเค้าไปตลอดทาง เพราะลูกบอกว่าเค้ากระอักเลือดออกมาอีก พอไปถึงร้านหมอ เราเข้าไปอุ้มเค้าอีกที พอยกขึ้นเรารู้โดยสัญชาติญานว่าเค้าไม่อยู่แล้ว คอเค้าอ่อนพับลง ไม่เหมือนตอนอุ้มเค้าขึ้นรถตอนนั้นเค้ายังดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเรา แต่เราไม่อยากหมดหวังตอนนี้ หมอช่วยปั๊มหัวใจอยู่ซักพัก แล้วบอกเราว่าเค้าตายแล้วค่ะ ร้องไห้ค่ะต่อหน้าหมอนั่นแหละ และร้องมาอีกนานจนเดี๋ยวนี้ ยังไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน เมื่อคืนเอาศพเค้ามาไว้ในบ้าน เช็ดเลือดที่ปากเค้าออกจนหมดก็รู้สึกเหมือนแค่เค้าหลับ เพราะที่ตัวไม่มีแผลอะไรเลย วันนี้ 28 มิ.ย. 2549 เรา 3 คน ช่วยกันฝังเค้าที่ใต้ต้นมะม่วงที่บ้าน เพราะเค้าชอบที่เย็นๆ คงหลับสบายไปตลอดกาลได้ที่นี่ ตอนบ่ายวันนี้ขณะที่กำลังซับเลือดเค้าในรถ มีผีเสื้อตัวใหญ่มาบินวนที่รถ แล้วบินเข้ามาที่บ้าน แป๊บเดี๋ยวแล้วก็ไป เราตะโกนเรียกลูกสาวให้มาดูก็ไม่ทัน เลยบอกลูกว่าเค้าคงมาลา เค้าไปสบายแล้ว เหลือแต่เราที่ต้องเป็นทุกข์เพราะคิดถึงเค้า บางทีเราก็ว่าโลกช่างโหดร้าย แค่ความสุขเล็กๆ ของเราก็ยังกระชากเอาไปจากเราได้ Bg ภาพนี้ถ่ายก่อนเค้าเสียไม่กี่ชั่วโมงค่ะ









ลงตีพิมพ์ในนิตยสาร Cat Magazine ฉบับที่ 35 กรกฏา-สิงหา 2553
หน้า 51-53


Create Date : 06 กรกฎาคม 2549
Last Update : 31 สิงหาคม 2553 8:26:48 น. 7 comments
Counter : 772 Pageviews.

 
เสียใจด้วยนะคะ

ภาพเค๊าตอนเบบี๋น่ารักจังเลยค่ะ


โดย: ปิงปอง (tarapiw ) วันที่: 7 กรกฎาคม 2549 เวลา:3:20:32 น.  

 
ลองใส่ภาพใน comment ค่ะ


โดย: lunapee (lunapee ) วันที่: 9 กรกฎาคม 2549 เวลา:16:44:55 น.  

 
ลูน่าพี


โดย: พี่เนน IP: 203.170.216.3 วันที่: 23 กรกฎาคม 2549 เวลา:11:34:25 น.  

 
แม้จะเป็นช่วงเวลาที่ไม่นาน แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่ดี และน่าจดจำตลอดไป...Lunapee สบายไปแล้วละ ไม่ต้องห่วงเขาแล้ว


โดย: Mui IP: 203.156.167.219 วันที่: 28 กรกฎาคม 2549 เวลา:10:35:23 น.  

 
มุ่ยจ๋า...บางครั้ง การที่เราเป็นคนจากไปเองมันง่ายกว่ากันเยอะเลยหล่ะ แต่ผ่านไป 1 เดือน ก็ดีขึ้นแล้วจ้ะ และ 1 ปี ที่ได้อยู่กับเค้าเป็นช่วงเวลาที่ดีจริงอย่างมุ่ยว่า...ขอบคุณนะ


โดย: อุ IP: 203.170.216.3 วันที่: 31 กรกฎาคม 2549 เวลา:12:13:02 น.  

 
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ


โดย: วชิรา IP: 169.252.4.21 วันที่: 10 สิงหาคม 2549 เวลา:22:06:17 น.  

 
อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ ..


โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) วันที่: 21 กันยายน 2549 เวลา:21:23:32 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.