แปะ..แปะ...แปะ....

ท้องฟ้าที่มืดครึ้ม .. ..ต้นไม้ไหวสะบัดไปตามแรงลมที่พัดแรงขึ้นทุกทีรอบข้างผู้คนเริ่มหายไปทีละคน สองคน บ้างก็วิ่งฝ่าสายฝนไปก่อนที่เม็ดฝนจะแรงกว่านี้ บ้างก็กลางร่มเดินกันไปขึ้นรถจากที่ดูวุ่นวายในตอนแรก ตอนนี้คนแทบจะหายกันไปหมด ฝนที่เริ่มแรงขึ้นทุกที ๆร่างบางที่ยืนหลบอยู่ข้างเพิงขายของเก่า ๆ ที่ปิดร้านไปตั้งแต่ก่อนฝนจะเทเม็ดลงมากอดตัวเองแน่น...ด้วยฝนที่สาดละอองเข้ามาไม่ขาดสาย

ฝน..ทำไมต้องตกเวลานี้ทุกทีเลยนะ...ไม่เข้าใจเลย..พอจะกลับบ้านทีไรเป็นต้องเทลงมาทุกทีร่างบางนึกบ่นลมบ่นฟ้าในใจ ผมที่ยาวนิด ๆ เปียกละอองฝน จนจับตัวเป็นลอนสวย

...ม่าม๊าเมื่อไรจะมาน๊า..ซินหนาวแล้วรู้มั้ยอ่า... สองแขนเล็กบางกอดแนบอกเพิ่มความอุ่นให้ตัวเอง

…..

ตึง ตึง ตึง!!! “ขอเราหลบฝนด้วยคนน่ะ”

“เฮ้ย!! .......(ตกใจหมดเลยจู่ ๆ ก็โผ่มา)”

“ไม่ต้องกลัวนะ เราแค่จะขอหลบฝนด้วยคนน่ะ...”

“อื๊ม...”

…..

ร่างบางเริ่มหันซ้ายหันขวา นี่มันก็เย็นจนจะค่ำแล้ว คนก็เริ่มน้อยลงรถลาที่วิ่งกันวุ่นวายก็เริ่มลดน้อยลงเช่นกัน ทำไมคุณม่าม๊าถึงไม่มารับเขาซะทีนะปกติไม่มีทางปล่อยเขาไว้คนเดียวนาน ๆ แบบนี้หรอก แล้วไอ้เด็กผู้ชายคนนี้ก็มองเขาไม่หยุดสร้างความหวาดๆ ให้ร่างบางไม่น้อย

(ถ้าไอ้เด็กนี่จะทำร้ายซิน..ซินจะทำยังไงดีฮะป๊า) ความกังวลก่อขึ้นในจิตใจดวงน้อย ๆร่างบางถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีไม่เคยต้องให้อยู่ในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้ตลอดมาเมื่อร่างเล็กสงสัยใคร่รู้สิ่งใด ป๊าและม๊า ก็จะคอยอยู่เคียงข้างให้คำตอบและปลอบประโลมยามที่เขากลัวซึ่งมีไม่กี่อย่างนักที่เขาจะกลัวและทุกความกลัวครอบครัวจะทดแทนด้วยคำตอบที่เป็นเหตุและผลเสมอมา แต่ตอนนี้ร่างเล็กต้องเผชิญปัญหาแต่เพียงผู้เดียว ...จะทำยังไงดี...คิดซิ่...จะทำยังไง....

....

....

.....

“ฮึก!..ฮึก...ฮืออออ!!...ม่าม๊า ป่ะป๊า ซินกลัว”

“เอ้า!!! เห้ยยยย...ร้องไห้ทำไมอ่ะ ไม่สบายหรอ เธอ เป็นไรอ่ะ”

“อย่าเข้ามานะ...ถอยไปเลย...นายอย่าทำอะไรเรานะ ฮืออ...ป๊าฮะซินกลัว”

มือหนาเข้ามาหวังจะดูคนผมยาวที่เริ่มร้องไห้งอแงและหวาดกลัว แต่ยิ่งเข้าหาร่างบางยิ่งสั่นด้วยความกลัว เขาไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้ มาก่อน ตลอด 12ปีมานี้เขาไม่เคยต้องอยู่คนเดียวกับคนแปลกหน้าถึงไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าอายุมันก็ไม่น่าห่างจากเขาเท่าไรนักแต่ก็ไม่ใช่ญาติไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่คนรู้จัก...ซินกลัว...TT__TT

“อา...เธออย่าร้องไห้สิ่..เราไม่ทำร้ายเธอหรอก..”

“.......”

“........”

“...จริง ๆ น๊า.....นี่..เรามีลูกอมด้วย..หมากฝรั่งก็มีนะ..เอามั้ย”มือป้อม ๆ ยื่นลูกอมและหมากฝรั่งมาให้หวังว่าความมีน้ำใจของเขาจะทำให้ร่างบางตรงหน้าหายกลัวเขาได้บ้าง

“ม่าม๊าบอกว่า...ห้ามกินหมากฝรั่ง..เดี๋ยวปวดท้อง”

“...หรอ..ทำไมเรากินไม่เห็นจะปวดเลยอ่า”

“จริง ๆ สิ่...ม๊าไม่โกหกหรอก.....”

“......”

“ฮึก ฮึก !! แต่ทำไม..ป่ะป๊าก่ะม่าม๊าไม่มารับเราซะที..เราอยากกลับบ้าน..”

“เดี๋ยวก็คงมาแหล่ะ อย่าร้องไห้สิ่..เดี๋ยวตาบวมคุณพ่อคุณแม่จะตกใจนะ”

“อื้ม..แล้วนายอ่ะ..ทำไมยังไม่มีคนมารับล่ะ”

“อื้ม..ไม่รู้สิ่...แต่เดี๋ยวก็คงมาแหล่ะมั้ง.....” : (

..........

.....

“ฮึก ...นาย...ชื่ออะไรอ่ะ...เราซื่อน้องซินนะที่บ้านมีแมวหนึ่งตัวชื่อน้องดาว ป่ะป๊าก่ะม๊าใจดีม๊ากมากเลยล่ะ”

“เราชื่อณัฐ...”

บรรยากาศอึมครึมเมื่อครูค่อย ๆ หายไป เพราะเสียงหัวเราะของเด็กผู้ชายสองคนที่แข่งกันอวดว่าคุณแม่ใครทำอาหารอร่อยกว่า แล้วมีวีรกรรมอะไรสนุก ๆคุยกันจนลืมเลยว่าตอนนี้ฝนที่เทอยู่นั้นได้เบาเม็ดฝนลงแล้ว

…..

“น้องซินลูก!!!!! “

“....”

“ม่ะม๊า....ฮึก...ฮือออออ”

“โอ๋ๆๆๆม่ะม๊าก่ะป๊าขอโทษนะลูก...รถยางแบนน่ะเลยมารับช้า...ไม่ร้องนะคะคนเก่ง”

“ฮึก...ซินกลัว..นึกว่าป๊าจะทิ้งซินแล้ว...”

“โธ่...ใครจะทิ้งน้องซินคนเก่งได้ลงคะ หึ๊อ..ไม่เอาไม่ร้องค่ะ ร้องมากแล้วไม่สบายนะคะ”

“ฮะ.....ฮึก...” ร่างบางพยายามกลั้นสะอื้น...เพราะกลัวว่าถ้าร้องมากพรุ่งนี้จะไม่สบายอย่างที่คุณป๊าบอกจริงๆ

“เรากลับบ้านกันดีกว่าลูก..ดูซิหนาวมากใช่มั้ยเนี่ย..ตัวเย็น ๆ”

“ฮะ....แต่..ณัฐ...ยังไม่มีคนมารับเลยนะฮะ”ร่างบางหันหาเพื่อนใหม่ที่นั่งคุยเมื่อครู่ แต่หาเท่าไรก็ไม่ยักเห็นเพื่อนที่ว่า

“ใครล่ะลูก...ม๊าเห็นเรานั่งเหม่ออยู่คนเดียว”

“ณัฐ ฮะ...เด็กผู้ชายตัวเท่า ๆ ซิน นั่งรอคุณพ่อคุณแม่อยู่กับซินฮะ...หายไปไหนแล้วอ่ะ”

“ไม่มีหรอกลูก...ถ้ามีก็ต้องอยู่แถวนี้แล้วสิ่”

“แต่ณัฐยังให้ลูกอมซินเลยนะฮะ....นี่ไงๆๆ” ร่างบางควานหาลูกอมให้กระเป๋ากางเกงแล้วเอามายืนยันให้คุณพ่อคุณแม่ทราบว่าเค้าไม่ได้โกหกจริงๆ

“โอเคค่ะ....ถ้างั้นน้องณัฐคงจะกลับบ้านไปแล้วล่ะมั้งเนอะ...งั้นเราก็ควรจะกลับบ้านกันได้แล้วเนอะ”

“ฮ๊า....ยังไม่ได้ลากันเลย...ทำไมหายไปไม่ลากันน๊ะ...อุตส่าห์ได้เป็นเพื่อนกันแล้ว”

คนร่างบางก้าวขึ้นรถด้วยความอาลัยนึกเสียใจว่า...ทำไมเขาอุตส่าห์ได้เพื่อนใหม่แล้วทั้งทีทั้ง ๆ ที่เขามีเพื่อนน้อยมาก ณัฐเองก็คุยสนุก ถ้าไม่รีบไปซะก่อนจะขอให้ป๊าไปส่งที่บ้านแล้วเราก็จะได้เป็นเพื่อนกันแท้ๆ เลย ...เสียดายจัง

***************

“ซินน...น้องซินลูก..ตื่นหรือยังคะ”

“ฮ๊า....ใกล้จะตื่นแล้วฮะม๊า”

“น้องซิน...น้องนัทมาหาเร็ว ๆ เข้าลูก”

“นัทหรอฮะ!!! ...... บอกนัทรอก่อนฮะ ซินจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะฮะ”

.......

....

..

“เป็นไรอ่ะ....ตาบวมๆ”

“อื้มม...เมื่อคืนฝันน่ะ”

“ฝัน...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตาบวมว่ะ”

“........”

“ฝันร้ายหรอ???”

“ป่าว...ฝันดี...ฝันถึงเพื่อนคนแรกน่ะ”

“ผู้ชาย...??”

“อื๊อ.....”

“โห!!! แม่ง..น้อยใจว่ะกล้าฝันถึงชายอื่น..ทั้ง ๆที่เมื่อคืนนัทอุตส่าห์ฝันถึงซิน”

“ฮ่าๆๆ....ตลกอ่ะนัท...” เสียงหัวเราะยังคงอยู่ตลอดการเดินทางเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปี 1จนตอนนี้เรียนจบมีงานทำ..นัทก็ยังคงไปรับไปส่งซินเสมอต้นเสมอปลาย นัทเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนของเขาที่ยังคบกันยาวนานจนทุกวันนี้ ตามคำที่นัทพูดตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

“เราจะอยู่ข้าง ๆ ซินในทุก ๆ เวลาที่ซินต้องการ......เราเดินไปหาฝันของเรากันนะ”

****************