...baking time 4...

...

คืนนั้น คุณป้ากลับที่พักอย่างปลอดภัย...
เธอเปิดโคมไฟที่หัวนอน เอ๊ย... หัวเตียง...
เธอนอนเขียนไดอารี่ของเธอไป...
เธอยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก... และรับรู้ความสุขในค่ำคืนหนาวนั้น...
คนเดียวบนเตียงนอนอันอบอุ่น...

" โกโก้ร้อนๆ... คุ้กกี้... กองไฟ... และ...เอ่ออ..."
" ... และ ห้องน้ำ...(ที่ไม่ได้ล้างมานานมาก...)... ที่บ้านตาคนนั้น..."

" อิอิอิ... อ้าว... " คุณป้าอบอุ่นอยู่ภายใต้เสื้อคลุมที่เธอไม่ยอมใส่มัน...
แต่มันก็ยังคลุมอยู่บนไหล่ของเธอ... ลืมคืนให้คุณลุงไป...

" ลืมเอาเสื้อคลุมคืนเค้า... ต้องซักให้มั๊ยเนี่ย???..." คุณป้าไม่คิดต่อ...

...

คุณลุงเดินเคาะไฟฉายไปตลอดทาง เดินไปเคาะไป...
เดี๋ยวไฟก็ติด เดี๋ยวไฟก็ดับ... " หนาวอิ๊บอ๋ายเร๊ยยยย..."
เป่าปาก ถูมือก็แล้ว อะไรก็แล้ว... แล้วคุณลุงก็นึกขึ้นได้...

" ฮึ่ยย... " คุณลุงนึกถึงกองไฟที่ก่อไว้...
เขาไม่ได้ดับมันก่อนจะเดินออกมาส่งคุณป้า...

จะวิ่งก็ไม่ได้ มองไม่ค่อยเห็นทาง...
คุณลุงพยายามเดินอย่างรวดเร็ว... แต่ก็ไม่ทัน...

...

คืนนั้นลมพัดแรง...มันโหมกองไฟให้ลุกโชน...
แล้วเพลงหนึ่งก็ดังกระหึ่มขึ้น...
" สุมไฟให้แรง เหล็กก็แดง คุโชน...
เรายกมันขึ้นทั่ง เตรียมถั่งแรงปูดโปน... เฮ้ ไฮ้...เอ่า ฮึ่บ ฮึบ...
เราลงพะเนิน บนเหล็กแดง ด้วยไฟ...
ตีเข้าไป...ตีเข้าไป... "
ไม่ๆๆ... ไม่เกี่ยวอะไร กะเพลงคนตีเหล็กของคาราวาน... ไม่เกี่ยวกัน...


" ทั่นผู้มีอุปการคุณโปรดทราบ... "
" ขณะนี้ ไฟได้ลามเลียมายังคอกของพวกเราแร้ววว..."
" จะมีใครคิดอ่านประการใดมั๊ยจ๊ะ..." คิวปิด กวางน้อย ประกาศให้เพื่อนๆรับรู้ด้วยใจอันระทึก...

" ถ้าไม่มีใครคิดจะทำอะไร... "
" อิชั้นขอประกาศว่า... เราจะกลายเป็นกวางอบฟางเนื้ออ่อนนุ่ม ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้กันแน่ๆ..."
" แพรนเชอร์ ถ้าไม่รังเกียจ ก็เตรียมซีอิ๊วใส่กาละมัง แล้วเราไปนอนคลุกเล่นกัน..."
" เราจะได้เป็นกวางอบซีอิ๊ว เนื้อนุ่..... โอ๊ยยย...."
รูดอล์ฟ อดใจไม่ไหว กระโดดถีบไปหนึ่งที...
แพรนเชอร์นั่งมองอย่างพอใจ... ไม่ใช่ดิ... ออกไปทางสะใจมากกว่า...
คิวปิดจึงสงบปากสงบคำลง...

" เอางี้นะ...พอรั้วที่กั้นคอกไหม้ไฟดีแล้ว พวกเราก็วิ่งฝ่าไปเลย..." แพรนเชอร์เสนอความคิด
กวางน้อยทั้งหลายเห็นดีด้วย... พวกมันรอให้รั้วกั้นคอกไหม้ไฟจนได้ที่...

...

คุณลุงกลับมาที่บ้านเพื่อเห็นภาพของคอกกวางที่ไหม้เกรียมเป็นถ่านไปทั้งหลัง...
น้ำตาอุ่นๆไหลลงอาบแก้ม... ก่อนที่คุณลุงจะเอ่ยคำพูดออกมา...
ไม่หรอก... คุณลุงไม่ได้ห่วงกวางน้อยเหล่านั้นซักเท่าไหร่...

" โชคดี...บ้านเราไม่โดนไปด้วย... ฮือ ๆ ๆ..."
" โชคดีจิงๆ....เฮ้อออ..."

เมื่อได้ยินความคิดของคุณลุงดังลั่นออกมาแบบนั้น... กวางน้อยขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน...
" ตาแก่ใจร้าย... ไม่ได้ห่วงพวกเราเลย...ฮึ..."
ก่อนจะวิ่งกรูกันลงมาจากบ้าน วิ่งตรงมาที่คุณลุง...

" โชคดีจิงๆ ที่พวกแกยังรู้จักเอาตัวรอด..."
คุณลุงยิ้มทั้งน้ำตา... เมื่อเห็นกวางทั้งฝูงยังอยู่กันพร้อมหน้า...
คุณลุงคุกเข่าอ้าแขนรับกวางน้อยที่วิ่งเข้ามาหา...

แต่กวางน้อยต้องการมากกว่านั้น...
พวกเขาต้องการความรักจากคุณลุงมากกว่านั้น...
พวกเขาต้องการให้คุณลุงรักพวกเขามากกว่าบ้านหลังนั้น...
พวกเขาต้องการเป็นที่หนึ่ง... และไม่ต้องการให้ใคร หรืออะไรมาแย่งตำแหน่งนี้ไป...

คุณลุงไม่เข้าใจ... เขาจึงถูกกวางน้อยวิ่งเข้ามาชน และเหยียบๆ...
บางตัวชนแล้ววิ่งเหยียบผ่านไป...
รูดอล์ฟตามมาเป็นตัวสุดท้าย... นอกจากเหยียบๆแล้ว...
ยังหันมาส่งยิ้มให้คุณลุงก่อนวิ่งเตลิดไป...

" ฮือ ๆ ๆ... ไอ่กวางใจร้ายยย...." คุณลุงนอนหงายท้อง ร้องไห้อยู่ตรงนั้น...
" ชั้นจะจับแกส่งโรงเชือดให้หมดเลย... อย่ากลับมานะ...ฮือ ๆ ๆ..."

" เราไปกันเถอะ..." แพรนเชอร์ชวนเพื่อนๆ ให้เดินทางต่อไป...
" ตาลุงคนนี้ไม่ใช่ซานตาคลอสหรอก..."
" เราไปหาซานตาคลอสตัวจริงกันดีกว่า..."

กวางน้อยทั้ง 8 ตัว บินขึ้นสู่ท้องฟ้า...

" เฮ้ยยย.... เดี๋ยวก่อนดิ๊...." รูดอล์ฟตะโกนร้องอยู่เบื้องล่าง...
" ชั้นบินไม่เป็น..."
" รอด้วย ๆ...."

โคเม็ทหันมาตะโกนบอกกับรูดอล์ฟว่า...
" วันหนึ่ง เธอจะรู้... ว่าต้องบินยังไง..."

" ท่านผู้มีอุปการคุณโปรดทราบ ขณะนี้ยยย...โอ้ยยย...."
ยังไม่ทันที่คิวปิดจะได้พูดอะไรต่อ...แพรนเชอร์เอาเท้าหน้าอุดปากเธอไว้...

คิวปิดออกอาการงอนนิดๆ... ก่อนจะบอกว่า
" ชั้นแค่จะพูดว่า... วันหนึ่ง เธอก็จะรู้วิธีบิน... ด้วยตัวเธอเอง... แบร่..."

แพรนเชอร์ไม่ได้โต้ตอบอะไร... ยังคงมุ่งหน้าบินไปในเส้นทางข้างหน้า...

...

" ทำไมพวกเราไม่บินออกมาตั้งแต่แรก... ต้องรอให้รั้วไหม้ไฟ..." บลิทเช่น เอ่ยถามขึ้นมาลอยๆ...
แพรนเชอร์ได้ยิน แต่ไม่รู้จะตอบยังไง...
หันไปมองหน้าโคเม็ท ก็ไม่เห็นจะได้คำตอบ...
หันไปมองหน้าคิวปิด... มีค้อนเล็กน้อย... ออกอาการงอนๆ...

แพรนเชอร์เลยกลับมาถามตัวเอง...
" ทำไมเราต้องรอให้รั้วนั้นไหม้ไฟ... ทำไมเราไม่บินออกมาซะ... ก่อนหน้านั้น..."

" เพราะเราเชื่อว่าจะมีใครมาช่วยเราไง... ตาแก่นั่นอ่ะ..." แดชเชอร์ผู้เงียบงัน เอ่ยขึ้นมา...
" แต่พอไม่มี... เราก็ต้องวิ่งชนรั้วจนตัวดำ...แบ่บเนี้ย..."
" ใช่ ๆ ๆ..." กวางน้อยที่เหลือประสานเสียงกัน... หันไปมองแพรนเชอร์...

" ฉันคิดว่า ฉันอยากจะเป็นกวาง... ที่เหมือนกับกวางปกติทั่วไป..."
" อยากใช้ชีวิต อยู่บนสี่เท้า... เท่าที่มี..."
" ฉันไม่คิด อยากจะบินอีก... จนตาแก่นั่น พูดคำนั้นออกมา..."
แพรนเชอร์อธิบายความคิดของเขาให้เพื่อนๆฟัง...

" รูดอล์ฟน้อย ก็ยังบินไม่เป็นเหมือนกับพวกเรา... คิดว่าเค้าจะเป็นยังไง?..." โคเม็ทพูด

ไม่มีคำตอบจากแพรนเชอร์... มีเพียงเสียงลมพัดผ่าน...
กวางน้อยยังมุ่งหน้าบินไปในที่ใดที่หนึ่ง...
เพื่อค้นพบซานตาคลอสตัวจริงของพวกเขา...

...

รูดอล์ฟ กวางน้อยจมูกแดง ไม่รู้จะไปไหนดี...
เพื่อนๆ ก็บินขึ้นไปบนฟ้ากันหมดละ...
มันเดินกลับมาที่บ้าน...
เอาจมูกดุนๆคุณลุง ให้ตื่นขึ้นจากที่นอนเกลือกอยู่บนพื้นหญ้า...

" ไป ลุง... น้ำค้างลงเยอะเลย เดี๋ยวจะไม่สบาย..."
รูดอล์ฟพูดภาษาของเขา และคิดว่าคุณลุงก็คงจะไม่เข้าใจ...

คุณลุงพลิกตัวลุกขึ้นมา เขาอุ้มรูดอล์ฟขึ้นมา...
เขาไม่ลืมจะเอาเท้าเขี่ยๆกองไฟ... ดูว่ามันดับดีแล้วรึยัง...

" พรุ่งนี้ ค่อยว่ากันใหม่เนอะ..."
คุณลุงจุ๊บที่หน้าผากของรูดอล์ฟ ระหว่างที่เดินขึ้นบนบ้าน...

" ยังไงก็ ยังดีนะ ที่แกไม่ได้ทิ้งชั้นไปเหมือนพวกนั้น..." คุณลุงพูดกับรูดอล์ฟ...
ถ้ามันตอบได้ ก็คงจะตอบว่า... " ก็ชั้นยังบินไม่เป็นนิหว่า..."

คุณลุงกับกวางน้อย หลับไหลไปในคืนนั้น...
แวดล้อมด้วยกลิ่นควันที่ไหม้โชยมาจากคอกกวาง...

" ดีหมือนกัน... มันกลบกลิ่นคุ้กกี้ที่ชั้นทำไหม้เมื่อตอนเย็นซะหมดเลย..."

รูดอล์ฟไม่สนใจคำพูดที่เหลือ เพราะมันง่วงเต็มทนแล้ว...

...



...

Create Date : 29 ธันวาคม 2549		2 comments
Last Update : 29 ธันวาคม 2549 4:37:06 น.
Counter : 784 Pageviews.
Share Tweet