แวะมาทักทายครับ..
และชื่นชมกับ blog ของคุณ....
ขอ add fav.นะครับ

มาชื่นชมด้วยอีกคนครับ

ผมคงไม่มีวาสนาได้รับพระราชทานอะไรจากพระองค์ท่านหรอกครับ

แค่ผมได้อยู่ในประเทศเดียวกับพระองค์ท่านผมก็ดีใจแล้วครับ

พระองค์ท่านทรงน่ารักมาก เราชอบพระองค์ท่านมาแต่ไหนแต่ไรค่ะ ดีใจที่เกิดมาร่วมแผ่นดินเดียวกันค่ะ

ชอบภาพที่พระองค์ทรงถ่ายรุปพนกนิกรตอนงานฉลองครองราชย์60ปีน่ะคะ ทรงยิ้มน่ารักมากๆ

เป็นบุญของพสกนิกรชาวไทยค่ะ ที่ได้มี สมเด็จพระเทพ ทรงเป็นขวัญและกำลังใจ ให้ทุกคนทำดี ตามแบบอย่างของพระองค์

ขอจงทรงพระเจริญ ยิ่งยืนนาน

เคยได้มีโอกาสรับเสด็จพระองค์ 1 ครั้ง

ตอนรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยรับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระองค์ท่าน


แค่นี้ก็เป็นมงคลยิ่ง ในชีวิตเราแล้ว...



....ขอพระองค์ทรงพระเจริญ.....

ขอให้สมเด็จพระเทพ ทรงพระเจริญค่ะ

...ขอพระองค์ทรงพระเจริญ...

เคยได้มีโอกาสรับเสด็จพระองค์ 3 ครั้งแล้วค่ะ พระองค์ท่านน่ารักมากๆค่ะ

~~ขอพระองค์ทรงพระเจริญค่ะ~~

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ


ขอบคุณ ขจบ มากครับ ที่นำรูปพระองค์ทานที่งดงามมาให้ดูกันครับ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ชอบค่ะ



แจ่มค่ะ

ป้าหู้และป้าแมวรักท่านมากๆเลยค่ะ สวดมนต์ให้ท่านทุกคืนเลย..

ทรงเทิดทูนพระองค์ท่านไว้เหนือหัวค่ะ...ขอจงรักภักดีตราบชีวิตจะหาไม่...ขอให้พระองค์ท่านทรงพระเจริญค่ะ

ก่อนอื่นขออนุญาตใช้คำไทยธรรมดาก่อนนะคะ เพราะกลัวพลาดไปจะเสียหายกว่าเดิม

ดิฉันมีโอกาสได้พบท่าหลายครั้ง
ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เพราะดิฉันเป็นนักดนตรีไทย
ที่ได้ร่วมบรรเลงเพลงร่วมกับท่านหลายครั้ง
และยังได้มีโอกาสเข้ารับรางวัลในการประกวดดนตรีไทยอยู่หลายครั้ง
แต่สมัยนั้นยังไม่มีกล้องเป็นของตัวเอง และเป็นคนไม่ค่อยตามเก็บภาพของตัวเอง
ครั้งมาเรียนในมหาวิทยาลัยก็ยังได้พบท่านหลายครั้ง

จำได้ว่าเรื่องเปิ่นของดิฉันมีเยอะมาก
แต่ครั้งที่ดูจะประทับใจมากๆ ก็คือ เมื่อครั้งได้ไปช่วยทำวิจัยที่กาฬสินธุ์ ตอนนั้นดิฉันนิยมทำผมทรงแปลกๆ
อาจารย์กรรณิการ์ สัจจกุล ซึ่งเป็นอาจารย์ของดิฉันชวนให้ไปรับเสด็จ ดิฉันก็ไปนั่งสงบเสงี่ยมเลี่ยมเฟี้ยม อย่างคนเจียมตน ไม่คิดว่าขณะที่ท่านพูดคุยกับอาจารย์และคนอื่นๆ ท่านจะหันมาเห็นดิฉันจนได้ ท่านรับสั่งกับอาจารย์กรรณิการ์ว่า ...ผมทรงอะไร... อาจารย์กรรณิการ์ก็หันมามองแล้วก็หัวเราะ แล้วถามดิฉันอีกที

ดิฉันไม่ได้ตอบอะไรหรอกค่ะ แค่นั้นก็หัวใจจะวายตายอยู่แล้ว แต่ท่านยิ้มแล้วถามว่า...ทรงขัดใจแม่หรือเปล่า

เฮ่อ...ถือเป็นเรื่องเปิ่นที่เพื่อนๆ และอาจารย์ยังคงล้อเลียนมาถึงปัจจุบัน แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานมากแล้ว

ทรงพระเจริญ

ขอจงทรงพระเจริญ

ขอจงทรงพระเจริญยิ่งยืนนานเพคะ

ผมมีเรื่องเล่าจากคุณพ่อของผมเอง เป็นประสบการณ์เล็กๆของคนต่างจังหวัด คือว่าเมื่อหลายปีก่อน ครั้งหนึ่งในหลายครั้งที่พระองค์ท่านเสด็จมาทรงงานที่จังหวัดน่าน และได้เสด็จทางรถยนต์ โรงเรียนที่พ่อผมสอน อยู่ในเส้นทางที่พระองค์ท่านต้องเสด็จผ่าน ทางจังหวัดได้แจ้งให้ครูพานักเรียนมายืนรอรับเสด็จ เด็กๆก็ยืนถือธงรอกันนานพอควรที่หน้าโรงเรียนท่ามกลางแดดร้อนๆ และเนื่องจากเส้นทางนั้น เป็นเส้นทางเข้าเมืองที่รถวิ่งเร็วมาก เช่นเดียวกัน รถเสด็จของพระองค์ท่านก็วิ่งเร็วเช่นกัน เด็กๆถวายความเคารพยังไม่ทันเลยครับ

แต่จากนั้นไม่นาน ทางโรงเรียนก็ได้รับขนมมาหลายกล่องจากทางจังหวัดนำมาส่งให้ พร้อมกับบอกว่า พระองค์ท่านประทานให้กับเด็กๆที่มารับเสด็จ และขอบใจที่เด็กมายืนรอรับเสด็จ ทั้งๆที่รถวิ่งเร็วมากเพราะต้องรีบไปงานอีกแห่งหนึ่ง จึงทำให้เด็กๆไม่ทันได้เห็นพระองค์ท่าน

พระองค์ท่านไม่เคยลืมพสกนิกรเลยนะครับ (ขออภัยหากใช้ราชาศัพท์ผิดพลาดครับ)

ขอจงทรงพระเจริญ

รัก..พระเทพ..มากมากค่ะ

...ขอพระองค์จงทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน...

รักพระองค์ท่าน เหมือนกันอะจ้า

ท่านยิ้มน่ารัก จอมแก่นชอบ แถมไม่ถือพระองค์ด้วยอะจ้า

..ขอพระองค์ทรงมีพลานามัยแข็งแรงสมบูรณ์ตลอดไป..

ดิฉันได้รับพระราชทานปริญญาบัตรจากในหลวง
แต่ในวันนั้นสมเด็จพระเทพ ได้เสด็จมาด้วยค่ะ
รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากๆ
ดิฉันได้มีโอกาส พบทั้งสองพระองค์ เพียงครั้งเดียว
แต่ก้อไม่เคยลืมเลยค่ะ

ได้แต่หวังว่าวันข้างหน้าจะได้มีโอกาสเข้าเฝ้าอีก

ทรงพระเจริญค่ะ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

เคยแต่ได้ชมพระบารมีของท่านตอนที่ท่านเสด็จมากับในหลวงค่ะ มาพระราชทานปริญญาบัตร

ยังไงท่านก็คงเป็นพระบรมวงศานุวงศ์องค์หนึ่งที่คนไทยรักมากตลอดไปนะคะ

ขอจงทรงพระเจริญ

ตอนเด็กๆ เคยรำถวายหน้าพลับพลาที่ประทับค่ะ รู้สึกว่าพระองค์ท่านจะเสด็จพร้อมทูลหม่อม จุฬาภรณ์ มางานเฉลิมวัดกษัตราธิราชน่ะค่ะ
รำชุด "ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว" กับ"ฉุยฉายแปลง"
ตอนโต เรียนมหาวิทยาลัย พระองค์ท่านเคยเสด็จมาให้ความรู้เป็นกรณีพิเศษ รวมทั้ง ตอนเรียนจบได้รับ พระราชทานปริญญาบัตร จากพระหัตถ์ เป็นปลื้มมากค่ะ
ขอจงทรงพระเจริญ เป็นมิ่งขวัญของพสกนิกรตราบนานเท่านาน
ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม

ขอพระองค์จงทรงพระเจริญค่ะ

ขอบคุณเจ้าของบล้อกสำหรับบทความดีดี และบทเพลงเพราะๆ ค่ะ

ครั้งสุดท้ายที่ได้ใกล้ชิดพระองค์ท่าน ตอนลูกสาวได้เข้ารับโล่รางวัลดีเด่น จากพระเทพฯ ในนามสมาคมผู้จัดพิมพ์และผู้จำหน่ายหนังสือแห่งประเทศไทย เมื่อวันที่ 6 ตุลาคม 2548 ที่ศูนย์ประชุมสิริกิตติ์ ตื่นเต้นมาก เพราะตั้งใจว่าจะถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก

แต่เนื่องจากห้ามถ่ายภาพ ก็เลยไม่ได้ภาพกลับมา
แต่ไม่เป็นไรค่ะเพราะภาพนั้นยังอยู่ในความทรงจำไม่เคยลืมเลือน

(ศาสตราจารย์ นายแพทย์เกษม วัฒนชัย ประธานกรรมการการจัดงาน)

ไม่เคยได้มีโอกาสได้เข้าเฝ้าพระองค์ท่านเลยค่ะ แต่ก็ได้ดูข่าวพระราชสำนักตั้งแต่เด็ก ภาพที่ติดตามากก็คือ พระองค์ท่านจะมีกล้องถ่ายรูปและสมุดจดติดพระองค์ตลอดเวลา พร้อมกับพระพักตร์ที่สนใจและใส่ใจตลอดเวลา และเมื่อคราท่านเสด็จไปต่างประเทศทุกครั้ง จะมีการต้อนรับพระองค์ท่านตามธรรมเนียมประเพณีแต่ละประเทศนั้นๆ ท่านก็ทรงยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ถือพระองค์เลย จากภาพที่ติดตา จนจรดในใจ ดีใจที่ได้เกิดเป็นคนไทยค่ะ



ขอจงทรงพระเจริญ

ใกล้ชิดพระองค์ที่สุดเมื่อครั้งรับปริญญาฯ
เป็นนาทีที่เหมือนไม่รู้สึกตัวเลย
ตั้งใจจะมองพระพักต์พระองค์ใกล้ ๆ
แต่สายตามันคอยจะหลุบต่ำอยู่นั่น

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ชีวิตคนไทยที่จงรักภักดี คงจะน่าจดจำที่สุดเมื่อได้เข้าเฝ้า Royal Family นะคะ ในชีวิตเคยเข้าเฝ้าสมเด็จพระเทพฯ อย่างชัดๆ ใกล้ๆ อยู่บ้าง ขอเล่าสั้นๆ หากใช้ราชาศัพท์ไม่ถูกต้อง ขออภัยด้วยค่ะ

หนแรกตอนรับปริญญาจากในหลวง สมเด็จพระเทพฯ ท่านเสด็จฯ ด้วย จำได้ว่า พระองค์ท่านมองมาที่ตัวเราตอนขึ้นไปรับปริญญา สายพระเนตรท่านมีเมตตามาก ทรงยิ้มน้อยๆ ให้ด้วย แม้บัณฑิตจะได้รับการบอกว่า อย่าสบพระเนตรในหลวงหรือสมเด็จพระเทพฯ แต่พวกเรา อดไม่ได้ค่ะ ขอแอบมองกันทุกคนไป

หนที่สอง รับปริญญาจากพระหัตถ์ของพระองค์ท่านเอง ปลื้มใจมากค่ะ

หนที่สาม มีโอกาสเข้าเฝ้าที่จีน ตอนพระองค์เสด็จฯ เยือนจีน ที่จีนนี่เข้าเฝ้าหลายที่ค่ะ แต่ละที่นี่ สร้างความประทับใจให้ทุกครั้ง ในพระจริยาวัตรของพระองค์

นอกจากนี้ก็เข้าเฝ้าท่านบ้างใน กทม. ที่วัดพระแก้ว จำได้ว่าตอนนั้นไปไหว้พระ แบบไม่รู้มาก่อนว่าจะมีพระราชพิธีหลวง ตกบ่าย เจ้าหน้าที่ก็มาเตรียมลาดพระบาท พอทราบว่าจะเสด็จทุกพระองค์ ปลื้มมากค่ะ นั่งรออยู่ราว 3 ชั่วโมง วันนั้นขนลุก น้ำตาจะไหล เพราะเราได้นั่งติดลาดพระบาท เสด็จมาทุกพระองค์ แว่บแรกที่ในหลวงเสด็จฯ ให้พวกเราเห็นเป็นพระองค์แรก ตามมาด้วยสมเด็จฯ สมเด็จพระบรมฯ สมเด็จพระเทพฯ และทุกพระองค์ ขนลุกค่ะ เหมือนฝันมากๆ

คิดว่า ในชีวิตคงไม่มีโอกาสได้เข้าเฝ้าทุกพระองค์อย่างใกล้ชิดในวาระเดียวกันแบบนี้อีกแล้ว

ทรงพระเจริญ

ผมเคยรับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ของทูลกระหม่อมครับ ดีใจมาก ๆ

ถ้าจำไม่ผิด ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เคยกล่าวไว้ว่า

ความงดงามของสมัยรัตนโกสินทร์ก็คือสมเด็จพระเทพฯ ของเหล่าชาวไทยนั่นเอง

ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

ทรงพระเจริญครับ
ผมจะเป็นคนดีครับ

เราเก็บภาพเก่าๆบางภาพไว้เหมือนกันค่ะ จะส่งให้ทางเมลนะคะ ช่วยบอกเมลมาทางหลังไมค์ก็ได้นะคะ

ขอจงทรงพระเจริญค่ะ

ขอจงทรงพระเจริญค่ะ

เราได้เฝ้าสองครั้งค่ะ ที่ มอชอ ทั้งสองครั้ง
ครั้งแรก รับพระราชทาน ปริญญาบัตร จากในหลวง
ครั้งที่สอง รับพระราชทาน ปริญญาบัตร จากพระหัตถ์ของทูลกระหม่อมค่ะ ปลื้มมาก ๆ ค่ะ

Congratulations to the constructor of this blog!

This is a beautiful blog for three reasons:
1) It is beautifully constructed by someone with so much love for our Crown Princess.
2) It is a beautiful blog on OUR beautiful Crown Princess-a person whose beauty exudes from her heart and mind.
3) It is a beautiful blog with beautiful stories from fellow bloggers about a beautiful Princess who is so well loved by the poeple of the Kingdom of Thailand.

ผมเคยไปรับรางวัลกับท่าน 3 ครั้งครับ ตอนเด็ก ๆ ผมเป็นนักดนตรีไทย รู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งครับ

อีกครั้งตอนรับปริญญาครับ

ขอทรงพระเจริญ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

ขอพระองค์ ทรงพระเจริญครับ

เคยได้เล่นดนตรีไทยร่วมกับพระองค์ ตอนอยู่มหาวิทยาลัย ปี 1 งานดนตรีไทยอุดมศึกษา ที่สวนอัมพรตื่นเต้นมากค่ะ และเป็นบุญอย่างยิ่ง

เคยมีโอกาสได้เฝ้า 2 ครั้งค่ะ ครั้งแรกนี่ นานพอดี ตอนยังเรียนอยุ่ ม.ต้นน่ะค่ะ งานดนตรีไทยที่จัดที่เมืองทอง เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตที่ได้บรรเลงดนตรีไทยต่อหน้าสมเด็จพระเทพฯ ไม่เคยคิดฝันเลยค่ะ งานนั่นพระองค์ทรงเล่นซอด้วง เพลงขอมทรงเครื่องเถา(ถ้าจำไม่ผิดนะคะ) อีกครั้งก็ตอนคุณพ่อรับปริญญา ป.โท น่ะค่ะ เป็นความปลาบปลื้มที่สุดในชีวิตแล้วค่ะ

ทรงเป็นปิ่นโมลีจักรีแก้ว
ทรงเพริศแพร้วจริยวัตรนิรัตติศัย
ทรงสถิตย์เหนือศรัทธาประชาไทย
ทรงครองใจทวยราษฎร์นิรันดร



เมื่อวันอาทิตย์ที่ 19 พฤศจิกายน ที่ผ่านมา มีพิธีไหว้ครูดนตรีไทย ที่ชมรมดนตรีไทย สโมสรนิสิต จุฬาฯ จัดขึ้น

เรามีโอกาสได้ไปร่วมงานด้วย และ ณ ที่นั้น ไม่เคยนึกฝันเลยว่า จะได้มีโอกาสเข้าเฝ้าฯใกล้ชิดขนาดนั้น

ตอนแรกที่นึกไว้ ก็คิดว่าแค่เห็นพระพักตร์แว่บเดียวก็เป็นบุญอย่างสูงแล้ว

เริ่มจาก ความประทับใจแรก.. ก็พอรู้มาอยู่แล้วนะ ว่าสมเด็จพระเทพรัตนฯ ท่านทรงตรงต่อเวลามาก ตามหมายกำหนดการจริงแล้ว จะเสด็จฯถึงหอประชุมจุฬาฯ เก้าโมงเช้า ต่อเมื่อเวลาประมาณแปดโมงสี่สิบห้า ก็เสด็จฯ ถึง เราก็รออยู่บนเวที พระองค์ก็เสด็จฯขึ้นมา ทรงจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัย ทรงกราบ...ทรงพระสุหร่าย แล้วก็มาถึงเวลาที่เรารอคอย ก็ถือพานข้าวตอกดอกไม้ คลานเข่าเข้าไปใกล้ พระองค์ก็ทรงหยิบและโปรยไปบนบริเวณพิธี ตอนนั้นเราก็มองขึ้นไป เห็นพระพักตร์ชัดเจน ตอนนั้นคิดว่า นี่ล่ะคือ พระผู้ที่เราเทิดทูนบูชายิ่ง ประทับอยู่ตรงหน้าเรานี่เอง เสี้ยวนาทีผ่านไป ก็ก้มมองพาน ปรากฏว่าเหลือดอกไม้ไม่กี่กลีบ ก็เลยถอยออกมา ให้อีกคนเข้าไปถวายพวงมาลัย...ต่อจากนั้น ก็ทรงทำพิธีต่อไป เมื่อเสร็จสิ้น ก็ไปประทับนั่งทางด้านขวาของเวที ส่วนที่เรานั่งอยู่คือด้านซ้าย เมื่อผู้กล่าวถวายรายงาน รายงานจบ ก็ถึงเวลาทรงดนตรีร่วมกับวงดนตรีนิสิต และวงดนตรีพี่เก่า ผู้อาวุโส ตามพระราชอัธยาศัย ก็เสด็จฯมาทางด้านซ้าย และเราก็เลยรู้ว่าทรงเตรียมเครื่องดนตรีมาเอง อันแรกที่ทรงก็คือ ซอด้วง ก็บรรเลงกันไป ต่อมาก็ทรงระนาด แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นซออีกครั้ง แล้วเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้น คือ ไฟดับทั้งมหาวิทยาลัย เรานั่งอยู่ก็ตกใจ แต่ก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่า เมื่อพระองค์ไม่ได้ทรงแสดงอาการอะไรเลย ยังคงทรงดนตรีต่อไป โดยมีเพียงแสงเทียนสองเล่ม ส่งแสงวับแวมอยู่ ทุกคนที่ร่วมเล่นดนตรีด้วย เมื่อเห็นพระองค์ทรงนิ่ง ก็เล่นกันต่อไป ช่วงไฟดับประมาณห้านาทีได้ สักพักไฟก็มา ตอนไฟมานั้น ยิ่งเป็นภาพน่าประทับใจมากจริงๆ และเมื่อเห็นพระราชจริยวัตร ที่งดงาม ไม่ทรงถือพระองค์เลยแม้แต่น้อย ก็ยิ่งปลื้มใจ เห็นได้ชัดเจนจากการที่เวลาทรงเลือกเพลง จะทรงหันมาพูดคุยกับครูดนตรีไทยที่อยู่เบื้องหลัง พร้อมกับทรงพระสรวล ถ้าจะพูดภาษาธรรมดาก็บอกได้เลยว่า รอยยิ้มนั้นแสดงออกถึงความจริงใจอย่างมาก..จากนั้นก็ทรงดนตรีไปเรื่อยๆ จนจบ ก็ได้รับเสียงปรบมือกึกก้อง(คนที่มาร่วมพิธีมีไม่มากนัก) แล้วเมื่อถึงตอนพระราชดำรัส พระองค์รับสั่งว่า "เมื่อกี้สาธิตให้ดูแล้วว่า ดนตรีไทยเล่นได้แม้ไฟดับ..." ทุกคนก็ฮากันใหญ่ เมื่อจบแล้ว ก็เสด็จฯไปเสวยพระกระยาหารกลางวันร่วมกับคณะบุคคลต่างๆ ทางห้องรับรองด้านข้าง เมื่อถึงตอนส่งเสด็จฯ ทุกคนก็มานั่งพับเพียบเรียงกันข้างๆลาดพระบาท ต่อเมื่อใกล้เวลาเสด็จฯกลับ ก็ดูเหมือนกับว่าที่ๆนั่งกันอย่างหลวมๆในตอนแรก ถึงตอนนี้กลับกลายเป็นนั่งเบียดกัน แทบไม่มีที่ให้กราบ ความจริงสิ่งที่ทำได้ก็คือ ให้ใครสักสองสามคนลุกออกไป ที่ก็จะพอดี ปรากฏว่าทุกคน ไม่มีใครเลยที่จะปลีกตัวออกไป ก็นั่งเบียดกันอยู่อย่างนั้น ในที่สุดก็ถึงเวลา เสด็จฯออกมา เราก็กราบโดยพร้อมเพรียง แล้ววันนี้เองที่เราได้รู้ว่า มีประเพณีแบบนี้ด้วย ก็คือการบูมบาก้า ก่อนที่จะเสด็จฯกลับ ความประทับใจปิดท้ายก็คือ พระเทพฯ "ทรงบูม" กับเราด้วย พร้อมพระพักตร์ที่แจ่มใส พอเสียงบูมจบลง ก็ปรบพระหัตถ์ ทุกคนก็ปรบมือตามท่าน ท่านก็หันกลับไปขึ้นรถพระที่นั่ง แล้วก็ทรงพูดคุยกับผู้ส่งเสด็จฯ สักพัก จึงเสด็จฯกลับ...นับว่าวันนี้เป็นอะไรที่ปลื้มปิติจริงๆ นี่เป็นส่วนนึงที่บรรยายออกมาเป็นตัวหนังสือได้ แต่จริงๆแล้วเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกในวันนั้น ที่จะเก็บอยู่ในใจตลอดไป

แวะมาสวัสดีทักทายวันพ่อครับ....

เข้ามาอ่านจงรักและภักดี #52

อ่านแล้วนึกภาพตาม เลยได้ปลื้มปิติไปด้วยเลยค่ะ

ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

จะเป็นตำรวจที่ดีให้ได้ "เนื้อของเราๆเชือด พร้อมทั้งเลือดเราพลี เอาชีวีของเราเข้าแลกมา เพื่อให้ประชาดำรงสุขสถาพรชัย"

หนูดีใจมากที่เกิดวันเดียวกับพระองค์ และได้อยู่ในผืนแผ่ดินเดียวกับพระองค์
หนูอยากเข้าเฝ้าพระองค์มาก หนูอิจฉาพ่อที่ได้รับปริญญาโทจากพระองค์ และฝันไว้ว่าจะได้รับมันจากพระองค์เช่นเดียวกัน
ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

เคยเฝ้ารับเสด็จทูลกระหม่อมครั้งนึง ตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น โรงเรียนนครนายกวิทยาคม มีคนเฝ้ารับเสด็จเยอะมาก มีการปู้ลาดพระบาทสีแดงไว้ แต่เมื่อเสด็จมาถึง ทูลกระหม่อมไม่ทรงพระดำเนินบนลาดพระบาทที่ปูไว้ แต่ทรงพระดำเนินบนพื้นปูนซิเมนท์แทน มีการแสดงรำไทย เล่านิทานพื้นบ้าน และอื่นๆถวาย ในส่วนข้าพเจ้ามีหน้าที่อ่านทำนองเสนาะถวาย ก่อนที่ทูลกระหม่อมจะเสด็จได้มีการซักซ้อมกันไว้ว่าเมื่อเสด็จมาประทับตรงหน้าแล้วให้เริ่มอ่านทำนองเสนาะ แต่ครั้นพอถึงเวลาที่ทูลกระหม่อมเสด็จมาประทับยืนตรงหน้าจริงๆ ข้าพเจ้าถึงกับตกใจ ตัวสั่น และอ่านทำนองเสนาะไม่ออกเลยสักคำเดียว ทูลกระหม่อมทรงพระสรวล ข้าพเจ้าจึงสามรรถตั้งสติแล้วเริ่มอ่านทำนองเสนาะบทแรก แต่ก็ยังอ่านด้วยเสียงที่แหบพร่าอยู่ดี
พอถึงช่วงที่รุ่นน้องจะต้องเล่านิทานพื้นบ้านถวาย บางครั้งก็กล้าๆกลัวๆ จะพูดไม่ถูก ทรงตรัสว่าให้เล่าด้วยภาษาธรรมดาก็ได้ ข้าพเจ้าและทุกคนในโรงเรียนวันนั้น ปราบปลื้มที่มีโอกาสได้เข้าเฝ้าทูลกระหม่อม และจะจดจำไปจนวันตาย ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ขอพระองค์ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน

ขอพระองค์ทรงพระเจริญ

ขอให้บุญรักษาพี่หญิงน้อยทุกเมื่อเชื่อวัน น้องขอโทษที่ไม่สามารถพูดหรืออธิบายเหตุผลใดๆใด้กับการต้องจากมาในวันนั้นน้องเดินจากมาแต่เพียงตัวแต่หัวใจยังคงอยู่ที่บ้านของพี่และตัวพี่เสมอมา ตลอดเวลา 17 ปี น้องเองก็ยังคงเสียใจจนถึงทุกวันนี้ ทุกสิ่งอย่างที่น้องพูดและทําลงไปก็เพราะรักและห่วงอย่างสุดหัวใจ ดาวบนท้องฟ้าก็ยังคงงดงามเสมอ เหมือนดั่งช่วงเวลาที่พี่และน้องเฝ่ามองในยามคํ่าคืนแต่ก่อนมา ที่พี่ถามคุณพ่อว่าหนูผิดด้วยหรือที่เกิดเปนลูกพ่อ ทําใหมน้องถึงต้องจากพี่มา น้องเองต่างหากที่เปนคนผิด ผิดที่ทําร้ายหัวใจและความรู้สึกของพี่อันเปนที่รักของน้อง น้องเองหวังมาตลอดเวลาว่าสักวันพี่จะเขาใจในสิ่งที่น้องทําลงไป ไม่ใด้มุ่งหวังจะให้พี่อภัยแต่อยากให้พี่ใด้เข้าใจก็เปนพอ ขอขอบพระคุณคุณย่าที่ให้กําลังใจกับน้องมาตลอดหลายปีและจวบจนถึงวันนี้ ท่านชอบเล่าเรื่องพี่สมัยเด็กให้ฟังเสมอทุกครั้งที่โทรไปหาท่านเพื่อจะใด้ถามถึงพี่ว่าเปนไงบ้าง น้องก็จะร้องให้ทุกครั้งไป ระหว่างพี่กับน้องเวลาคือบุญ น้องยังคงจดจําใด้ทุกช่วงเวลาและทุกคําพูดน้องจะยังคงให้พี่หญิงน้อยเลือกดาวก่อนน้องเสมอ และปอดพี่เปนไงบ้างแข็งแร็งกว่าแต่ก่อนไหมครับ ดูแลและรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ...ด้วยรักและห่วงเสมอมา...(เพลงส้มตําเพราะมากครับ )