Group Blog All Blog
|
กำลังใจจากความเหงา ความจริงวันนี้ข้าพเจ้าไม่คิดที่จะเขียนอะไรๆ เลยนอกจากพาเที่ยวเกาหลีต่อในวันที่สาม...และแล้วท้ายที่สุดข้าพเจ้าก็ต้องได้เริ่มเขียนเรื่องราว...เรื่องเล่า....เรื่องที่ข้าพเจ้าเองก็อยากให้ผ่านไปด้วยดี..และจะต้องดี... ความรู้สึกขณะนี้วันนี้ก็คงเป็นอีกวัน ที่รู้สึกแย่ๆคงเพราะเมื่อก่อนหน้านี้ข้าพเจ้าเอง ทำอะไรหลายอย่างทำหลายอย่างด้วยตัวคนเดียวคิดคนเดียว ทำคนเดียว แล้วข้าาพเจ้าก็ทุกข์ คนเดียวทุกสิ่งที่ทำก็ต้องการให้มันออกมาดีที่สุด แต่แล้ว... มันก็ไม่ดีซักอย่างวันนี้ก็อีกวันที่พยายาม....พยายามทำทุกอย่างทั้ง งานและความรักแต่ยิ่งทำ ยิ่งเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นมาได้เลย วันนี้มีโอกาสได้คุยกะเพื่อนเก่าคนหนึ่งซึ่งไม่ได้ติดต่อกันมาตั้งแต่เรียนจบนานมากเลย รู้สึกดีนะเพื่อนที่ยังจำเบอร์โทรข้าพเจ้าได้ ก็มีบางอย่างที่ฟังจากเพื่อน แล้วต้องอึ้งไปเหมือนกันเพื่อนก็กำลังลำบากมากเพื่อนพูดเหมือนว่าหนักกว่าข้าพเจ้าอีก ... อืม...นะข้าพเจ้ารับฟังทุกถ้อยคำเพราะเราเป็นเพื่อนกันนินา..มันก็หนักเหมือนกันเนาะแล้วเพื่อนรู้หรือเปล่านะว่า...เพื่อนยังโชคดีกว่าข้าพเจ้าเยอะเลยเพราะพ่อแม่เพื่อนยังอยู่ดูแลและช่วยแก้ไขอะไรได้หลายอย่างได้ยินเสียงเพื่อนร้องไห้ ใจคอไม่ดีเหมือนกันเพราะจริงๆ ข้าพเจ้าเองก็ร้องไห้อยู่ทุกวันอยากบอกเพื่อนนะว่า "แกโชคด๊กว่าฉันตั้งเยอะ เพราะแกมีพ่อแม่ และก็มีฉันที่รับฟังแกรู้ไหมฉันไม่มีใครเลยซักคนเดียว...ไม่มี พ่อและแม่ มาเป็นที่ปรึกษาเหมือนแกไม่มีเค้าคอยช่วยเหลือเหมือนแก" แต่ข้าพเจ้าพูดไม่ออก... ถ้าพูดออกไปตอนนั้นเพื่อนคงท้อแท้ ไปใหญ่ จริงๆข้าพเจ้าเองมันทั้งท้อ และก็อยากถอยปัญหาของแต่ละคนมันหนักต่างกันแต่ก็ยังรู้สึกดีใจที่เพื่อนคนหนึ่งซึ่งหายไปนาน หายไปจากวงจรชีวิข้าพเจ้ากลับมาติดต่อ..ข้าพเจ้า..เพราะเวลานี้เพื่อน คงทุกข์มาก..... ไม่เป็นไร ข้าพเจ้าปลอบเพื่อนได้ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร หลังจากวางสายจากเพื่อนไปรู้มั้ยข้าพเจ้าเองก็แทบกระอักเลือดตายที่ข้าพเจ้าเอง ทำอะไรหลายอย่างในเวลาเดียวกัน แล้วมันไม่ได้ดีซักอย่างงานก็มีปัญหามากมาย ที่ต้องแก้ไขปรับเปลี่ยน...ความรักข้าพเจ้าก็เจ็บปวดปางตายชีวิตข้าพเจ้าก็สับสนวุ่นวายทั้งงานและเรื่องส่วนตัวครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัวพี่น้องที่แตกแยก..เมื่อไม่มีเสาหลักเช่น พ่อ-แม่ แล้ว... คำพูดหลายอย่างปัญหาของเพื่อน....ทำให้ข้าพเจ้ากลับมานั่งจับจดกับชีวิตอีกครั้ง...ในเวลาเกือบจะเที่ยงคืนในคืนนี้...ข้าพเจ้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ยิ่งย้อนคิดถึงคำพูดต่างๆที่ได้ยินจากเพื่อน แต่รู้หรือเปล่าในชีวิตวันนี้ของข้าพเจ้ามีเรื่องราวที่ต้องแบกทุกสิ่งมันเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่าสิ่งที่เพื่อนเจอในเวลานี้อีกเยอะ ข้าพเจ้านั่งอยู่หน้าคอมตอนนี้คิดอะไรได้มากมาข้าพเจ้ามองหาใครที่อยากปรับทุกข์..ข้าพเจ้าคิด และข้าพเจ้าก็อยากระบายแต่..ข้าพเจ้ามองไม่เห็นใครแม้แต่คนดียว...... ความเป็นจริง...ข้าพเจ้าเองก็คิดว่า ..แพ้...แพ้ทุกสิ่งทุกอย่างหมดแล้ว ชีวิต...การงาน...ครอบครัว...ความรักข้าพเจ้าไม่เหลืออะไรที่พอจะภาคภูมิใจได้อีกแล้ว มันหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว...แล้วเพื่อนรู้มั้ย..เพื่อนคนนี้จะอยู่ต่อไป..อย่างไร...เคยคิดอย่างนี้จริงๆนะ...คิดว่าจะทำอย่างไรกับวันต่อๆไป...จะดำเนินชีวิตอย่างไร...จะเริ่มต้นจากไหน...จะเริ่มต้นอะไรดี..หรือจะหันหลังกลับ..ควรจะยอมแพ้ทุกอย่างดีมั้ย..เคยคิดกระทั่ง จะมีชีวิตอย่างไร....?จะมีพรุ่งนี้เพื่ออะไร....????????? ................ เมื่อคิดและคิดใช้เวลากับความคิด..ความคิดที่ว่าไม่มีใคร...คำตอบของข้าพเจ้าก็คือ...ข้าพเจ้าก็ยังเหลือหัวใจ...หัวใจของข้าพเจ้าเอง...เพื่อนที่ห่างหาย...กลับมาบอกว่าท้อแท้อยากตายอยากละทิ้งชีวิต...ที่โชคดีได้เกิดมาแล้วจนวันนี้...เพียงเพื่อหนีบางสิ่งบางอย่าง....ข้าพเจ้าก็ต้องคิดเยอะขึ้น...ข้าพเจ้าจะอ่อนแอแค่ไหนก็ตาม ท้อแท้แค่ไหนก็ตาม.....ข้าพเจ้าจะม่ขอมีความคิดที่อยากจะละทิ้งชีวิต หัวใจ..และจิตวิญญาณ ... กว่าจะโตมาได้จนวันนี้...ต่อสู้กับความเหงา...ต่อสู้กับสิ่งรอบข้างทั้งเรื่องงานเรื่องชีวิตส่วนตัว...การศึกษาพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่อบรมสั่งสอนมา...ท่านคงไม่ยินดีที่ข้าพเจ้าจะถอยหลังกลับหรือละทิ้งจิตวิญญาณ...แม้ใครไม่เห็นค่า...ข้าพเจ้าก็ไม่คิดอีกแล้ว...ไม่คิดที่จะละทิ้งจิตวิญญาณ...ไม่ว่าจะเกิดอะไร...ข้าพเจ้าไม่ยอมแพ้ แม้ว่าต้องเหนื่อยตะเกียกตะกาย...ก็จะทำ...กำลังใจไม่มีใครให้เราได้ทั้งหมด...แต่สิ่งสำคัญ ณ วันนี้วินาทีนี้...ความทุกข์ ความเจ็บปวด...ความเหงานี่แหละคือกำลังใจ...คือกำลังใจ..ให้กับข้าพเจ้าเอง.. เพื่อที่จะทำทุกอย่าง หลายอย่างที่ทำแล้วไม่ดีก็จะแก้ไขเพื่อให้มันดีให้ได้....เพื่อนเอ๋ย...อย่างที่บอกเพื่อนไป...ความทุกข์เป็นยาชูกำลังให้ก้าวไปข้างหน้า จนกว่าจะพ้นจากมันได้...เมื่อผ่านไป...ก็จะมาขบขันกับความคิดทุกข์ใจในวันนี้...ข้าพเจ้าเองก็จะรอ...รอด้วยหัวใจว่าซักวันหนึ่งข้าพเจ้าจะขอบคุณความทุกข์...ความเหงาที่ผ่านเข้ามาป่วนชีวิตจิตวิญญาณข้าพเจ้ามันทำให้ข้าพเจ้ามีเรียวแรง ทั้งกายและใจเพื่อเอาชนะมัน.... ทั้งที่ข้าพเจ้าไม่ได้มีที่ปรึกษาหรือแค่จะมีสายโทรศัพท์ที่ปลายสายตั้งใจฟังในสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากระบาย...ข้าพเจ้าไม่ได้คิดจะระบายกับเพื่อนคนไหนเลย...ข้าพเจ้าคิดว่าเพื่อนๆก็คงต้องมีปัญหาของแต่ละคนที่ต้องแก้ไขกันทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่าปัญหาของใครคืออะไร และความหนักเบาของปัญหาก็ขึ้นอยู่กับว่าจิตใจของใครคนไหน มีความบอบบางแค่ไหน...เอาเถอะ....เมื่อปัญหามา..ปัญญามี...จะยอมแพ้ทำไม...ทุกคนต้องมีช่วงชีวิตที่หกล้มคลุกคลานทั้งนั้น... .... แค่รอ...ซักวัน..มันต้องเป็นวันดีดีของข้าพเจ้าบ้าง...และสำหรับใครหลายๆคนที่คิดว่าล้ม..ก็ลุกขึ้นมา..พยุงตัวเองลุกขึ้นมาให้ได้... พระอาทิตย์ต้องขึ้นทางทิศตะวันออกเสมอ....เชื่อเหอะ...ซักวันต้องได้ดี... 
 โดย: นนนี่มาแล้ว
 วันที่: 17 มกราคม 2553 เวลา:9:10:37 น.อ่านแล้วดีจังกำลังใจจากใครก็ให้ได้ไม่หมดนอกจากตัวเอง มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เป็นกำลังใจให้ผ่านวันเวลาที่ร้ายแรงพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออกเสมอจริงๆค่ะ ขอบคุณที่เขียนบทความดีดีให้อ่าน จะมาอ่านอีกบ่อยๆค่ะ
โดย: อ่อนแอ IP: 58.9.226.159 วันที่: 17 มกราคม 2553 เวลา:10:53:19 น.
กำลังใจจากตัวเราเท่านั้นที่จะเป็นพลังที่สำคัญที่สุดค่ะ
โดย: สายลมอิสระ
วันที่: 17 มกราคม 2553 เวลา:17:55:20 น.อืม.....เชื่อแบบนั้นเหมือนกันคับ
แต่ว่าเราเคยรู้จักกันมั๊ย? มันคุ๊นคุ้น... ปล. ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมบล็อกน่ะค่ะ โดย: destiny2way
วันที่: 18 มกราคม 2553 เวลา:21:22:57 น. |
nj_nattaphat
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] ๑۩۞۩๑... เคยไหม..ที่คุณก้าวเดินไปข้างหน้า แต่รู้สึกว่ามันเป็นการถอยหลังกลับ เคยไหม...ที่ท้องฟ้าในโลกส่วนตัวของคุณ กลับเปลี่ยนจากสีฟ้ามาเป็นเมฆครึ้มสีเทาหม่น โดยไม่มีเค้าลางแห่งพายุร้าย ทุกอย่างพัดพาคุณกลับไปสู่จุดเริ่มต้น หรือไกลกว่านั้น...เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นหยดน้ำตา ๑۩۞۩๑ Friends Blog
Link MY VIP Friends  |
||||||||||||
