เหตุผลที่คนรักกัน โดย..เจ้ากอล์ฟ “ มากันกี่คนคะ “ เสียงใสๆของพนักงานต้อนรับในร้านกาแฟแห่งหนึ่งดังขึ้น “ สองคนครับ “ ผมตอบกลับไปพลางมองหาโต๊ะที่ต้องการ “ ตรงมุมนั้นได้ไหมครับ “ “ นี่เมนูค่ะ รับอะไรดีคะ “ “ ขอผมดูแป๊บนะ เอ่อ..ของผมขอบลูเมาเท่นร้อน ส่วนของเธอก็ขอเป็นเค้กบลูเบอรี่และน้ำผลไม้ปั่นครับ “ “ อ่า..ค่ะ มีเท่านี้ใช่ไหมคะ รอสักครู่เดี๋ยวจะนำมาเสิร์ฟให้ค่ะ “ พนักงานสาวจดรายการอาหารพลางเหลือบสายตาดูผมด้วยอาการฉงน “ บรรยากาศร้านนี้โอเคนะ เปิดเพลงเก่าช้าๆ ในแบบที่ผมชอบเลย กาแฟก็รสชาติหอม นุ่มนวลดีจริงๆ ถ้าคุณชอบไว้วันหลังเรามากันอีก ว่าแต่..ผมขอชิมเค้กบลูเบอรี่นิดนึงละกันว่ามันอร่อยแค่ไหนทำไมคุณถึงชอบมันนัก “ ชิ้นของเค้กขนาดเท่าช้อนชาเข้าสู่ปากของผม “ รสชาติเป็นไงบ้างคะ อร่อยไหม “ “ อืม..ใช้ได้ แต่ผมเป็นคนไม่ชอบกินเค้กเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เป็นไร สิ่งใดที่คุณชอบผมก็ชอบด้วยล่ะ “ ผมกินเค้กคำที่สองพร้อมกับมองใบหน้าที่งดงามของเธอ “ เดี๋ยวเราไปดูหนังกันต่อนะ “ ผมชวนพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ “ เรื่อง Life ‘s Beautiful โรง 2 รอบบ่ายสองครึ่งครับ “ ผมเหลือบมองที่นาฬิกาข้อมือ “ กี่คนคะ “ พนักงานขายตั๋วเอ่ยถาม “ อ่อ..สองคนครับ “ “ เลือกที่นั่งเลยค่ะ จออยู่ด้านนี้ สีน้ำเงินเป็นที่นั่งว่างค่ะ “ พนักงานสาวแสดงภาพที่นั่งทางจอมอนิเตอร์ ............................... มันเป็นความสุขของผู้ชายอย่างผมจริงๆ ที่ได้ไปไหนมาไหนกับคนที่ผมรัก เธอชื่อ ‘เนะ’ ผมรู้จักกับเธอมาก็หลายปีแล้วล่ะ แต่การที่จะจีบคนสวยอย่างเธอก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ คู่แข่งย่อมเยอะเป็นธรรมดา ผมเคยผิดหวังจากเธอหลายครั้งหลายหน จนบางครั้งผมก็รู้สึกท้อใจ ต้องอยู่อย่างเหงาๆ ท่ามกลางสังคมของเพื่อนๆ ที่ต่างก็พากันมีคนที่รู้ใจกันไปหมดแล้ว คนที่โสดมานานอย่างผมเนี่ย รู้ว่าการอยู่ตัวคนเดียวอย่างมีอิสระนั้น มันไม่ได้ช่วยให้ผมหายเหงาได้เลย หลายครั้งที่ผมเคยได้ยินได้ฟังมา เขาบอกกันว่า สัจธรรมข้อหนึ่งของชีวิตก็คือ เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิต ในเมื่อผมยังคิดถึงเธอ หากผมยังยืนนิ่งอยู่ตรงนี้ ความคิดถึงมันก็จะเป็นเพียงแค่ความคิดถึงตลอดไป “ หนังดีมากเลยเนะว่าไหม น่าจะได้เข้าชิงออสการ์ของปีนี้ “ ผมถามเนะหลังจากเพิ่งดูหนังจบ “ ใช่เลย เนะประทับใจเลยล่ะ “ “ เนะจะกลับกันหรือยัง จะไปเดินเที่ยวเล่นต่อไหม “ ผมเอ่ยถามขณะที่เรากำลังลงบันไดเลื่อนด้วยกัน “ ว่าจะกลับแล้วล่ะ ไว้วันหลังมาใหม่แล้วกันนะ เพราะพรุ่งนี้เนะมีงานแต่เช้า “ “ โอเคครับ นั้นให้ผมไปส่งห้องพักของเนะที่สะพานควายนะ “ ผมยิ้มให้กับแฟนสาวสุดสวยของผม เมื่อมาถึงที่ที่เธอพัก ผมได้กล่าวร่ำลาและยืนส่งเธอด้วยสายตาจนร่างของเธอค่อยๆ หายลับไป นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ ผมมาส่งเธออย่างสม่ำเสมอทุกครั้งที่เราได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมคิดอยู่เสมอว่าการยินยอมพร้อมที่จะรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย การรับในข้อดีก็ไม่ใช่ปัญหา แต่การยอมรับในข้อบกพร่องของอีกฝ่ายนั้นต่างหาก คือสิ่งที่หลายคู่ หลายคน ที่จนแล้วจนรอดก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ ผมจึงได้สัญญากับตัวเองว่า เมื่อผมรักเธอแล้ว ผมจะต้องพยายามทำมันให้สำเร็จให้ได้ และผมก็จะดูแลเธออย่างนี้ตลอดไปแม้ใครจะว่าผมบ้า หรือผมคลั่งอะไรก็ตามแต่ ...ก็คนมันรักนี่นะ มันจะมีเหตุผลอะไรที่สำคัญไปกว่านี้อีกล่ะ....... ในยามเช้าของทุกวัน ผมมักจะนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ขอบหน้าต่างเสมอ สายตาก็เหม่อมองดูเมฆสีฟ้าสดใสลอยไปลอยมา การทำเช่นนี้มันทำให้สมองของผมปลอดโปร่ง โลดแล่น และมีจินตนาการ พร้อมที่จะผจญกับงานในทุกเช้าของวันใหม่ และในความคิดที่เตลิดของผมนั้น ผมก็อดที่จะคิดถึงเนะไม่ได้ หลายปีแล้วนะที่ผมมีเธอเคียงข้าง ได้ไปเที่ยวไหนด้วยกันในวันพักผ่อนของสัปดาห์ ถึงแม้ในวันปกติ เราทั้งสองจะมีระยะทางที่ค่อนข้างห่างไกลกันเป็นอุปสรรคใหญ่ก็ตาม แต่มันก็เป็นเงื่อนไขปัญหาหนึ่งในอีกนับล้านของความรักเท่านั้น ซึ่งมันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากสำหรับคนอย่างผม บางทีผมเผลอแอบคิดไปเล่นๆ ว่า การที่รักใครสักคนกับการถูกใครสักคนรัก...มันต่างกันตรงไหน ซึ่งผมก็คิดเอาเองอีกล่ะว่ามันไม่ต่างกัน เพราะข้างในใจต่างก็กลัวเจ็บกลัวผิดหวังเหมือนกัน ทางที่ดีควรปล่อยให้เบื้องบนเป็นผู้กำหนดเส้นทางความรักดีกว่า แล้วเราในฐานะมนุษย์ที่มีความรู้สึก เป็นคนทำหน้าที่ในการค้นหาความหมายที่แท้จริงของคำว่ารักเท่านั้นก็พอ เหตุผลที่คนรักกันมันมีหลากหลายรูปแบบ ไปมัวนั่งคิด นั่งนึกถึง จะเสียเวลาของชีวิตไปซะเปล่าๆ และสำหรับผมแล้ว ...การที่มีเธออยู่ทั้งคน หัวใจผมก็พองโตสูบฉีดให้มีแรงได้เดินทางต่อไปข้างหน้าได้อย่างสบายๆ โดยที่ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากมายเกินไปนัก .................................. “ เฮ้ยน้อง....นี่จะ 5 ทุ่มแล้วไอ้กอล์ฟยังไม่มาอีก สงสัยมันไม่มาแน่ๆ เลยวันนี้ โทรไปก็ไม่มีคนรับ “ ป๊อบอดีตประธานรุ่นสมัยเรียนเริ่มออกอาการหงุดหงิด “ ไม่มาก็ช่างมันเถอะ เราดื่มกันสองคนก็ได้ นานๆ จะขอแฟนออกมาเที่ยวกันตามประสาชายล้วนได้สักที “ ชายรูปร่างใหญ่โตชื่อน้องพูดพร้อมกระดกเหล้าจนหมดแก้ว “ แต่ปกติไอ้กอล์ฟมันไม่เคยชิ่งเลยนะ มันต้องมีอะไรแน่ๆ เลย เดี๋ยวนี้เห็นมันดูแปลกๆ ไป อย่างเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ข้าเห็นมันไปยืนเหม่ออะไรไม่รู้แถวๆ สะพานควาย ตอนแรกข้าคิดว่าตาคงฝาด แต่ข้าถามกิฟแฟนข้าที่มาด้วยกันแล้ว เขาก็บอกว่าใช่แน่ๆ ไม่รู้มันไปทำอะไรแถวนั้น “ ป๊อบเล่าด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น “ เออว่ะ วันนั้นจำได้ไหมที่เราไปนั่งที่ถนนข้าวสารครั้งล่าสุดน่ะ ข้าเห็นในกระเป๋าเป้มันมีตั๋วหนังที่ดูแล้ว เรื่องละสองที่นั่งหลายใบเลย สงสัยมันมีแฟนแน่ๆ เลยว่าไหม “ น้องเล่าให้ป๊อบฟังพลางคีบน้ำแข็งใส่แก้ว “ ชัวร์ๆ เลย เดี๋ยวถ้ามันมาลองแย้บๆ ถามดู “ ชายสองคนหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน “ มานานหรือยัง โทษทีที่มาช้า บ้านอยู่ไกลน่ะ “ ผมที่เพิ่งมาถึงเอ่ยทักทายกับเพื่อนทั้งสองคน “ โหย..ไม่มาตอนปิดร้านเลยล่ะไอ้เสือ มานั่งเลยพวกข้าจะเมาอยู่แล้วรอเอ็งเนี่ย เมาตามมาให้ทันละกัน “ ป๊อบทักตอบด้วยสีหน้าแดงก่ำ “ เฮ้ยได้ข่าวว่ามีแฟนแล้วเหรอ ข่าวล่ามาแรงเชียวนะ เพื่อนๆ เขาคุยกันฟุ้งเลย “ น้องถามผม “ ก็เอ่อ...ก็มีมานานแล้วล่ะ แต่ไม่ได้บอกใคร “ ผมตอบไปอย่างตะกุกตะกัก “ สาวที่ไหนวะ ชื่ออะไร ไม่แนะนำมาให้รู้จักบ้างเลย “ น้องกับป็อบผลัดกันยิงคำถามไม่หยุด “ ไว้เดี๋ยววันหลังค่อยบอกแล้วกัน มาๆ ดื่มกันก่อน “ ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องพร้อมเรียกเพื่อนทั้งสองให้ชนแก้ว “ เออกอล์ฟ ข้ามีข่าวร้ายจะบอกเอ็งว่ะ เตรียมใจฟังให้ดีๆ นะ “ น้องพูดโพล่งขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ อะไรเหรอ? “ “ อาทิตย์หน้าเอ็งว่างไหม “ “ อืม..ก็น่าจะว่าง ทำไมจะไปไหนกันล่ะ “ “ เนะรุ่นน้องเรา เขาให้ข้ามาชวนเอ็งไปงานแต่งงานของเขาด้วยว่ะ “ .. “ .................................... “ ผมนิ่งค้างไปพักใหญ่ ขณะที่ในมือก็ถือแก้วเหล้าที่กำลังจ่ออยู่ที่ปาก “ ไอ้น้องเอ็งไม่น่าพูดเลยว่ะ เอ็งก็รู้ว่าไอ้กอล์ฟมันชอบเนะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว งานกร่อยเลยทีนี้ “ ป็อบท้วงติงขึ้นมา “ เฮ้ยกอล์ฟเป็นไรไปวะ อย่าเสียใจไปเลยว่ะ นี่เอ็งยังไม่เข้าใจเหรอว่าเขาไม่ได้รักเอ็ง แล้วอีกอย่างเอ็งก็มีแฟนแล้วนี่ ข้าเห็นตั๋วหนังในกระเป๋าของเอ็ง ป๊อบก็เคยเจอเอ็งไปยืนอยู่แถวสะพานควาย ไปส่งแฟนไม่ใช่หรือนั่น แฟนชื่ออะไร เป็นคนแถวไหนล่ะ “ น้องพูดด้วยความรำคาญผมที่ยังอาลัยอาวรณ์ถึงเนะอดีตรุ่นน้องสมัยเรียน “ เอ้ยเดี๋ยวๆ สะพานควายนั่นมันแถวห้องพักที่เนะอยู่นี่ ข้าจำได้ตอนนั้นเราเคยไปส่งด้วยกันนี่นา “ ป๊อบเริ่มสงสัยในสิ่งที่ผมไม่อยากจะให้ใครๆ รู้ “ อย่าบอกนะว่าเอ็งเป็นแฟนกับเนะเขาน่ะ “ น้องเค้นถามขึ้นมาบ้าง “ อืม...ใช่ “ ผมตอบด้วยสีหน้าหม่นหมอง “ เฮ้ยบ้ากันไปใหญ่แล้ว ไอ้กอล์ฟนี่เอ็งบ้าหรือว่าเพี้ยนกันแน่วะ เนะเขาย้ายไปอยู่กับแฟนเขาเกือบจะครบปีแล้วนะ จะโม้อะไรพวกข้าให้มันแนบเนียนหน่อยเถอะ รักเขาจนตาบอด โงหัวไม่ขึ้นเลยเหรอไงวะ “ น้องมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม “ ถ้าใช่แล้วมันผิดด้วยเหรอ การที่เรารักเขาข้างเดียวมันผิดมากใช่ไหม ทำไมล่ะ ทำไม ถึงข้าจะรักเขาแค่ไหน ข้าก็ไม่เคยเรียกร้องให้เขามารักตอบด้วยแม้แต่น้อย ทำไมต้องทับถมกันด้วย ใช่ ที่ข้าไปสะพานควายก็เพราะข้าคิดถึงเขา อยากอยู่ใกล้ๆ เขา มันก็ผิดด้วยใช่ไหม เออข้าเพี้ยน ข้ามันบ้าไปเองล่ะ ไม่ว่าจะไปดูหนังหรือไปที่ไหนๆ ข้าก็แค่คิดอยู่เสมอว่าเนะได้ไปกับข้าด้วยเท่านั้นเอง........ “ ................................. “ สองที่ใช่ไหมคะ “ เสียงใสๆ ของพนักงานต้อนรับคนเดิมในร้านกาแฟที่คุ้นเคยดังขึ้น “ ใช่แล้วล่ะครับ ถ้าคุณรู้ใจผมอย่างนี้แสดงว่าคุณก็ต้องรู้ว่าผมชอบนั่งที่โต๊ะไหน “ ผมยิ้มเล็กน้อย “ ทราบแน่นอนค่ะ รายการเครื่องดื่มและอาหารก็แบบเดิมด้วยนะคะ “ “ ครับ..เอ่อว่าแต่ว่าผมมาที่นี่ก็หลายครั้ง และทุกๆ ครั้งผมก็เจอคุณทุกครั้ง ไม่สงสัยเหรอครับว่าทำไมผมถึงสั่งอะไรมามากมายเกินที่คนคนหนึ่งจะกินหมด อีกทั้งผมก็มาเพียงลำพัง... “ ผมเริ่มสงสัยในตัวสาวน้อยคนนี้ “ อ๋อไม่สงสัยหรอกค่ะ “ พนักงานสาวตอบพร้อมจ้องมองมาที่ตาของผม “ เพราะอะไรหรือครับ “ ผมถามพลางสบสายตาของเธอเช่นกัน “ คุณคงจะรักใครสักคนอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนสาเหตุที่ฉันรู้และเข้าใจ เพราะฉันก็เป็นเหมือนคุณเช่นกัน ยามใดที่ฉันไปนั่งตามร้านกาแฟคนเดียว ฉันก็จะสั่งบลูเมาเท่นมาเผื่อเขาคนนั้นด้วยทุกครั้ง เหมือนที่คุณสั่งมาเผื่อเธอ ยังไงยังงั้นแหล่ะค่ะ “ สาวพนักงานยิ้มแล้วเดินไปที่หลังร้านอย่างอายๆ ผมนั่งจิบกาแฟอย่างมีความสุข สายตาก็จับจ้องไปยังแก้วน้ำผลไม้ปั่น กับเค้กบลูเบอรี่ที่วางบนโต๊ะในด้านตรงข้าม พลางเหลือบมองพนักงานสาวคนนั้นเป็นระยะๆ รอยยิ้มของผมมันผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ในใจพลันคิดจินตนาการออกไปไกลแสนไกล ...ในท่ามกลางท้องฟ้าแห่งความเหงานั้น ยังเคยปรากฏช่วงเวลาสั้นๆ แห่งความสุข และมันก็ยังอยู่ตรงนั้นเสมอ ในซอกหลืบของความรักและความคิดถึง ที่พึงมีให้ใครบางคนด้วยความรู้สึกที่สวยงาม... .............................. และในวันต่อๆ มา “ คุณคะ..มากันกี่คนคะ “ “ สองคนครับ...“   Create Date : 11 กันยายน 2550 23 comments Last Update : 11 กันยายน 2550 16:10:04 น. Counter : 1251 Pageviews. Share Tweet

So sad ..Sa sad..Sometime I feel ..so sad..ชอบกินกาแฟเย็นที่ร้าน...Black canyon(ใช่ม๊ะ!!)..แม้เราจะไม่ใช่ค่อยกินกาแฟ..ก็ไมได้รังเกียจอะไร.... ร้านที่กินเป็นร้านแรกดั่งเดิมที่เชียงใหม่..ถ้าสั่งร้อนจะได้กินcookieแถมมา 1 ชิ้นใน package สวยน่ารัก...ก็สั่งกาแฟเย็นในรองเท้าboot...รสชาติสะใจมาก...เวลาไปกะแฟน...นานนมมาแล้ว..ซึ่งก็ไม่ใช่คนที่เรา marriedด้วย..แต่เป็น first puppy love.... แต่เราก็มิได้...ทำใคร broken heartนะ...ชีวิตเรา Normal..มาก... ว่าแต่ว่าหายเจ็บแล้วนะ..ป่านนี้..ลูกผู้ชาย..ไม่ตายหรอก..อกหักดีกว่ารักไม่เป็น..แล้วมีใหม่..ส่งข่าวนะ.. ผูดเรื่องกาแฟนะ... เล่าเรื่องเดิม..มาซะยาว.. ปะสาผู้สูงวัย..หุ หุ หุ ..   โดย: เริงฤดีนะ 11 กันยายน 2550 15:33:05 น.

ชอบนะ เหงา เศร้าลึกๆดี คุณแพะฯฝากมาบอกว่า "รักแท้แพ้เด็กแนว (ตะเข็บชายแดน)"   โดย: รัน IP: 124.121.238.130 11 กันยายน 2550 15:33:48 น.

555555555 ท่านอาจารย์จรัล มานตรี ก็ว่าไป แหม แพะฯอีกคน   โดย: หมาป่าสีน้ำเงิน IP: 58.9.57.176 11 กันยายน 2550 15:38:01 น.

อ่านไปก็เพลินๆ..ดีค่ะ ฝนตกพอดีเลยเข้ากะบรรยากาศ เลยว่ามะ   โดย: จอยจัง&ฮิเดชิ 11 กันยายน 2550 18:04:42 น.

โดย: ยัยตัวยุ่ง IP: 203.150.4.138 12 กันยายน 2550 8:36:05 น.

ดีเหงาดี...เมื่อไหร่เจอกันอ่ะ   โดย: บอล IP: 58.9.127.107 12 กันยายน 2550 12:01:18 น.

ความรักเกิดขึ้นได้ทุกที่ค่ะ รักคือการให้โดยไม่หวังผลตอบแทน ชอบค่ะ   โดย: beau IP: 124.157.168.144 12 กันยายน 2550 15:13:32 น.

รันทด ลึกซ้ึง ดี...กับหนุ่มอารมณ์อ่อนไหว...กับ....ความรัก   โดย: LOOPANG IP: 58.8.25.149 13 กันยายน 2550 18:05:23 น.

เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิตเห็นด้วยเลยอ่านแล้วนึกถึงแฟนเก่า   โดย: จุ๊บแจง IP: 117.47.20.171 14 กันยายน 2550 0:11:55 น.

แหม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ ผมก็เขียนเรื่องรักๆ ได้ไม่เข้าทีสักเท่าไหร่ อาจจะไม่หวานหยดย้อย แต่ก็ให้อะไรดีเก็บไปคิด ใช่แล้วครับ "เราต่างเกิดมาโดยลำพัง และสุดท้ายก็จะจากไปเพียงลำพัง แต่ผมคิดว่าจะมีสักกี่คนกัน ที่พูดแบบนั้นแล้วเลือกที่จะอยู่อย่างลำพังไปทั้งชีวิต"   โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross ) 14 กันยายน 2550 12:53:27 น.

เอากาแฟหวานๆมาฝากค่ะ เติมความหวานให้กัน   โดย: นู๋เดียร์ (nadear_ku ) 14 กันยายน 2550 22:38:31 น.

ความรักอยู่ ณ หนใด   โดย: ยุอัน IP: 58.9.109.153 16 กันยายน 2550 20:03:59 น.

อ่านแล้วยิ้มเลย ตัวละครชื่อคุ้นจัง   โดย: คนธรรมดา IP: 125.25.86.206 18 กันยายน 2550 8:25:14 น.

อ่านแล้ว ระทึกตอนต้น จะหักมุมประมาณไหน มาหักแบบอกหัก ตัวละครคุ้นๆทุกคนเลยค่ะ อิอิ   โดย: nunan IP: 58.8.84.143 18 กันยายน 2550 9:15:02 น.

การที่รักใครสักคนกับการถูกใครสักคนรัก...มันต่างกันตรงไหน ...............................   โดย: ใครคนหนึ่ง IP: 58.8.28.226 20 กันยายน 2550 13:48:53 น.

เกือบซึ้งแล้วพี่กอล์ฟ อีกนิ...........ดนึง 5555555   โดย: บอล PS. IP: 58.9.112.222 20 กันยายน 2550 23:20:14 น.

เศร้าจัง เพลงอ่ะนะค่ะ หุหุ พี่หล่อเมื่อคอมerror 555   โดย: nadear_ku 24 กันยายน 2550 12:48:34 น.

ก็จริงเนอะ รักก็คือรัก รักไม่หวังสิ่งตอบแทน คือรักแท้ สักวันคงได้ดี สู้ต่อไป.................   โดย: ลมพัดหวน IP: 125.24.242.207 25 กันยายน 2550 15:51:44 น.

แหมๆ ขอบคุณทุกคนที่แวะมาเยี่ยมเยียนนะครับ รักคนอ่านทุกกกคนเลย   โดย: เจ้ากอล์ฟ (ChronoCross ) 27 กันยายน 2550 15:29:34 น.

น่ารักดี.. แต่จามีมั๊ยง่ะ ผู้ชายแบบนั้น..   โดย: gooffy IP: 124.120.226.140 2 ตุลาคม 2550 15:16:57 น.

เศร้าจัง   โดย: ไข่ไก่ IP: 203.209.124.149 22 กุมภาพันธ์ 2551 13:40:41 น.

ว่าแต่ว่าชื่อตัวละครคุ้นหูเนอะ   โดย: ไข่ไก่ IP: 203.209.124.149 22 กุมภาพันธ์ 2551 13:43:00 น.

จินตนาการท่านช่างสูงส่งนัก ข้าน้อยขอคารวะ   โดย: แฟนเนะ IP: 117.47.114.102 3 เมษายน 2551 16:18:47 น.