" Smtime i jst feel alone in some situation."

เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว มันทำให้มะม๊าน้ำตาไหลไม่รู้ตัว

มะม๊ารู้สึกแย่ มันเหมือนๆกับมะม๊าช่วยอะไรปะป๊าหนูไม่ได้เลย

ในขณะที่ปะป๊าหนูเจอเรื่องอะไรแย่ๆ เขาต้องแบกรับมันไว้คนเดียว

แต่มะม๊าสิ กลับกำลังเฮฮา สนุกสนาน บ้าบอ มีความสุขกะชีวิตซะเหลือเกิน...

โดยที่ไม่เคยรับรู้เลยว่า อีกคนนึงกำลังรู้สึกเหงา และต้องการใครสักคนสุดๆ

มะม๊าไม่เคยอยู่ตรงนั้น.....

มะม๊ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที ใจนึงก็คิดว่ากลับไปอยู่กรุงเทพฯเลยดีมั๊ย???

มันอาจจะเหงานิดหน่อย มันอาจจะเหนื่อยนิดหน่อย มันอาจจะทรมานนิดหน่อย

แต่มันก็สุขใจนะ ที่มะม๊าจะได้อยู่ข้างๆะป๊าหนู เวลาที่เขาต้องการใครสักคนไว้ปลอบใจ

หรือเป็นกระโถนคอยระบาย เรื่องต่างๆที่มันถาโถมเข้ามาใส่ และเราจะได้ก้าวผ่านมันไปด้วยกัน

มะม๊าจะได้เจอหน้าปะป๊าหนูทุกๆวันที่ตื่นขึ้นมา แปรงฟันพร้อมๆกัน

กินข้าวด้วยกัน ก่อนนอนก็นอดกอดกัน ได้คุยถึงเรื่องที่พบเจอมาในแต่ละวัน

ไม่ใช่ที่เป็นอยู่เหมือนทุกวันนี้ คือเจอกันอาทิตย์ละครั้ง

คุยโทรศัพท์วันนึงไม่เกิน 5 ครั้ง ครั้งละไม่เกิน 5-10 นาที

คุยกันทาง MSN ที่เห็นหน้า ได้ยินเสียง แต่สัมผัสไม่ถึง

มะม๊าก็รู้ตัวนะ ว่าทุกวันนี้มะม๊าช่วยอะไรปะป๊าหนูไม่ได้เลย

อยู่ทางนี้มะม๊าก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว

ปะป๊าหนูต้องเหนื่อยอยู่คนเดียว บางครั้งปะป๊าหนูต้องการกำลังใจ

ต้องการคนคอยเทคแคร์ดูแล แต่ก็อีกนั่นแหละ ก็เพราไอ้นิสัยแย่ๆของมาม๊า

ที่ไม่ค่อยซักถามอะไร คอยแต่เล่าเรื่องบ้าบอไร้สาระของตัวเอง

อีกทั้งยังชอบเอาแต่เรื่องปวดหัวมาให้ปะป๊าหนูอยู่ประจำ

เพียงแค่สิ่งเดียวที่ปะป๊าหนูขอคือ " ให้โตเป็นผู้ใหญ่เสียทีทั้งความคิด และ การกระทำ "

มะม๊ายังทำให้ปะป๊าหนูพอใจไม่ได้เลย...

เบื่อตัวมะม๊าเองเหมือนกันที่เป็น ที่ทำได้แค่นี้ Chill กับชึวิตตัวเองมากเกินไป...

เบื่อๆๆๆๆตัวเอง ที่ไม่โตเป็นผู้ใหญ่(ให้มากกว่านี้)สักที

อยากทำอะไรก็ได้ให้ปะป๊าหนูสบายใจ เฮ้อ.....

พอคุยๆกันทาง MSN ไปได้สักพัก

ก็น้ำตารื่นขึ้นมาอีกแล้ว กะอีแค่ประโยคธรรมดาๆประโยคเดียว ภาษาก็บ้านๆ

"I like na when u said "KA" with me.mke me smile.jst feel I hv smeone love me."

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะร้องทำไม มันแบบจุกๆอ่ะ คือมะม๊าก็จะพูดไม่ค่อยจ๊ะจ๋ากะปะป๊าหนูเท่าไหร่นัก

พูดธรรมดาๆปกติ วันไหนอารมณ์ดีก็จะพูดลงท้ายค่ะ/ขา

พอปะป๊าหนูพิมพ์ประโยคนี้ขึ้นมามะม๊าก็แบบ....

บางทีแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆที่มะม๊าทำมันก็สามารถทำให้ปะป๊าหนูรู้สึกดีขึ้นมาได้

แต่มะม๊าไม่รู้ ไม่พยายามจะรู้ และก็ทำ

มันทำให้มะม๊าเซ็งตัวเองอ่ะ ที่บางทีมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยไป

มันเหมือนทำให้มะม๊าเห็นตัวเองว่า...

มะม๊าให้ความสำคัญกับปะป๊าหนูน้อยเกินไป ไม่เหมือนกับสิ่งที่ปะป๊าหนูทำให้กับมะม๊า

ซึ่งบางทีมะม๊าก็งี่เง่า ต้องการโน่นนี่ พอปะป๊าไม่ทำให้ก็ว่าว่า ปะป๊าหนูไม่รักมะม๊า ไม่แคร์มะม๊า

แต่สิ่งที่ปะป๊าหนูทำให้มะม๊าวันนี้มะม๊ารู้แล้วว่า...

มันมากและยิ่งใหญ่ ปะป๊าพยายามพร่ำสอนโน้นนี่มะม๊าหลายอย่าง

แต่มะม๊ามักจะมองข้ามและรำคาญสิ่งเหล่านั้นเสมอๆ

มะม๊ามักจะคิดว่ามะม๊ารักปะป๊าหนูมากกว่าที่ปะป๊ารักมะม๊า

แต่วันนี้มะม๊ารู้แล้ว...ว่าปะป๊าหนูรักมะม๊าแค่ไหน

รู้แล้ว.....

วันนี้มะม๊าคิดแต่เพียงว่า พอจะมีอะไรอีกมั๊ย...ที่มะม๊าจะทำให้ปะป๊าหนูรู้สึกดีและก็สบายใจ

มะม๊าอยากจะทำ....

ต่อไปนี้ทุกๆวัน

ถ้าแค่คำบางคำของมะม๊าที่แค่เปล่งเสียงออกไปว่า "ค่ะ" มันทำให้ปะป๊าหนูรู้สึกดีมากมายขนาดนี้

มะม๊าก็จะไม่เพิกเฉยที่จะพูด และไม่อายที่จะบอก...

ว่า.......

" มะม๊ารักปะป๊าที่สุดเลยค่ะ "

ถ้ามีอะไร...สิ่งไหนที่ทำแล้วจะทำให้ปะป๊าหนู

หายเหนื่อย...

หายเหงา...

หายเศร้าใจ...

มะม๊าจะพยายามทำทุกอย่าง

และจะพยายามทำออกมาให้ดีที่สุด

มะม๊าอยากจะบอกปะป๊าหนูเหลือเกินว่า...

" อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปนานๆนะคะที่รัก เราจะเติบโตไปพร้อมๆกัน "

ป.ล นี่มะม๊าเสียน้ำตาไปกี่หยดแล้วเนี่ย พิมพ์ไป...น้ำตาก็ไหลไป ซึ้งจัด

หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์นะลูก...